Grappig dat mijn herinnering aan het lezen van My Boring-Ass Life positiever is dan de recensie die ik toentertijd over het dagboek van Kevin Smith schreef. Kennelijk werkt ons geheugen zo.
Dat vuistdikke boek staat nog steeds in mijn kast: het is zo’n uitgave die ik niet weg kan doen, ook al acht ik de kans dat ik het boek nog eens helemaal ga lezen, heel gering. Toch fascineren autobiografieën, biografieën en dagboeken mij. Dat hoeft niet per se in boekvorm natuurlijk, want een blog kan net zo goed een dagboek zijn.
Het lezen van dagelijkse beslommeringen kan heel meditatief zijn. Juist ook omdat het leven van dag tot dag weinig verschilt. Sowieso is een tijd bijhouden van je leven handig voor jezelf, maar ik geloof ook wel dat anderen daar plezier aan kunnen beleven. Soms omdat het leven van anderen puur leedvermaak kan zijn, waarbij de kleine ongemakken van je eigen leven in het niet vallen. In dat geval word je alleen maar blijer van je eigen dagelijkse beslommeringen.
Anderzijds kan het leven van anderen je juist inspireren om zelf aan de slag te gaan met het project wat je al jaren van plan bent te beginnen, maar waar het tot nu toe nog niet van is gekomen.
Kevin Smith is voor mij zo’n inspirerende bron: hij volgt zijn eigen pad en heeft een geslaagde carrière voor zichzelf gecreëerd. Smith is een van de bekendste geeks in de wereld en geniet duidelijk van de vlogs, podcasts, tv-programma’s en films die hij maakt. Als hij weer een deel van My Boring-Ass Life zou schrijven, zou ik dat boek zeker weer lezen.
Stel dat jij een tijdje een dagboek zou bijhouden… hoe zou dat er dan uitzien? Wat zou je ervan opsteken?
Soms moet je favoriete films juist niet meer kijken.
Een aantal films behoren echt tot mijn favorieten. Ik heb ze meerdere keren gekeken en ze hebben allemaal een warm plekje in mijn hart veroverd. Chasing Amy (Kevin Smith, 1997) is zo’n film: ik vind dit een van de mooiste films over liefde en vriendschap. Bovendien gaat Chasing Amy over stripmakers. Ghostbusters (Ivan Reitman, 1984) is een favoriet die zo goed is dat de film jeugdsentiment overstijgt. Batman van Tim Burton is wellicht niet de beste Batman-film die er is, maar een favoriet hoeft ook niet de beste van iets te zijn. En dan zijn er nog films als Wonder Boys, Almost Famousen Spider-Man 2.
Batman (1989)
Waarom je je een film een favoriet noemt, is afhankelijk van particuliere redenen. Niet perse omdat die film door de critici als beste uit de bus kwam. Meestal niet natuurlijk, want lijstjes met favorieten staan dikwijls vol met zogenoemde guilty pleasures. Nu vind ik eigenlijk dat alles wat je genot geeft nooit schuldig kan zijn, maar dat even terzijde.
Almost Famous. (Cameron Crowe, 2000)
Films zijn favorieten omdat ze je op een bepaalde manier geraakt hebben. Je zag ze bijvoorbeeld op het juiste moment in je leven, je herkent jezelf in de hoofdpersoon of situatie of ze onthullen een belangrijke waarheid voor je.
Vanmorgen werd ik wakker met het verlangen Chasing Amy weer eens te zien. Dat verlangen naar een specifieke film heb ik wel vaker. Al een maand of wat wil ik Batman nog een keer gaan kijken. Toch stel ik het opnieuw bekijken van deze films vaak lang uit.
Dat doe ik dan bijvoorbeeld door toch op een bepaalde manier met die film bezig te zijn: ik kijk een videorecensie/ analyse op YouTube, check de trailer nog eens of een documentaire over die film of filmmakers, lees een boek over de film (een (auto)biografie of making of), luister de soundtrack of bekijk simpelweg wat screencaps.
https://www.youtube.com/watch?v=YzyZFgQa_rg
Hoe vaak moet je immers een film kijken? Een film vaker zien is fijn, want je ziet vaak nieuwe dingen omdat bij iedere kijkbeurt andere details op kunnen vallen. Maar op een gegeven moment ken je een film door en door. En kun je zelfs ieder stukje dialoog meepraten. Wat je, tot ergernis van je partner, vervolgens ook doet.
Juist omdat je een film door en door kent, gaat misschien de glans er wat vanaf. Je kent het nu wel. Die dingen die eerst bijzonder vond, heb je nu zo vaak gezien, dat ze niet meer echt opmerkelijk lijken. Je bent aan ze gewend geraakt. Dat is jammer, want dan is je favoriete film niet meer een lieveling van je simpelweg omdat je die te vaak gekeken hebt.
De enige Ghostbusters-film die je echt gezien moet hebben. Nuff Said.
Misschien moeten we favoriete films daarom vaker koesteren dan terugkijken. Ik stel het kijken van Chasing Amy daarom nog even uit.
Er zijn immers nog heel veel films die ik nog niet gezien heb. En wie weet zit daar wel een nieuwe favoriet tussen.
In deze aflevering van VoorDeFilm leg ik uit waarom Clerks II een van mijn favoriete films is en wat ik zo tof vind aan de films van Kevin Smith.
VoorDeFilm is een kanaal op YouTube waar een vaste groep filmkenners wekelijks inleidingen geeft op oude en nieuwe films, van arthouse tot blockbuster. Ze zetten uiteen waar de films over gaan, hoe deze tot stand kwamen en waarom ze absoluut het kijken waard zijn.
Zaterdag hebben Menno Kooistra en ik twee nieuwe afleveringen voor zijn rubriek VoorDeFilm opgenomen. Hierin introduceren filmkenners hun favoriete films. Daarom behandel ik Clerks II van Kevin Smith en Licence to Kill, wat ik de een van de allerbeste Bond-films vind.
Voor de opnames van VoorDeFilm heeft Menno een groot groen doek opgehangen waar de presentator voor staat. Op die manier kan hij in de montage digitaal het groene vlak vervangen voor beelden uit de film. Zo kan hij dus de presentator midden in het decor van de film plaatsen of op de achtergrond een scène laten zien.
Menno wordt steeds creatiever in de vormgeving van de rubriek en bij de introductie voor Clerks II heeft hij mij naast Jay & Silent Bob gezet. Heel tof natuurlijk om deze onofficiële cameo of figurantenklus te hebben in een van mijn favoriete films, naast twee van de meest geliefde Smith-personages.
Uiteraard kun je wel zien dat mijn aanwezigheid in het shot niet helemaal klopt, maar dat maakt het wat mij betreft nog grappiger.
Het is nog steeds een wens van me om eens een goed gesprek te voeren met Smith en hem over zijn films te interviewen. Wie weet komt het daar ooit nog eens van. Over een onderwerp zijn we het in ieder geval al eens: ‘Eat pussy? Oh, we totally do!’
Al jaren ben ik fan van het werk van Kevin Smith dus als de man weer eens een film uitbrengt, dan ga ik die kijken. Toch was ik huiverig om Tusk aan te zetten en die angst bleek niet onterecht.
Overigens: Spoiler-alert.
De film The Human Centipede, waarin een stel mensen met hun hoofd aan de anus van een ander worden vastgenaaid, heb ik nooit gekeken. Het thema van de film vind ik te onsmakelijk. In Tusk wordt een arrogante podcaster (Justin Long) gevangen gehouden door een seriemoordenaar (Michael Parks) die ledematen afzet en met huid, naald en draad een walrus van zijn slachtoffer probeert te maken. Een vreemd uitgangspunt? Smith kwam op het idee tijdens een smodcast nadat hij een advertentie las waarin iemand een kamer voor niets aanbood zo lang als de huisgenoot maar een walruspak wilde dragen.
Het uitgangspunt van Tusk is nogal extreem en het helpt niet dat Smith naargeestige bodyhorror afwisselt met flauwe grappen over Canadezen. De film schippert dus tussen een redelijk verteerbare comedy en zware horror. Johnny Depp speelt, niet onherkenbaar genoeg, een personage dat het beste een Canadese versie van Inspector Clouseau genoemd kan worden. De grappig bedoelde dialoog met Michael Parks is tenenkrommend lang. Tusk is een film met een sterke WTF-factor.
Michael Parks speelt overigens met verve: hij schakelt razendsnel over van gezellige verhalenverteller naar angstaanjagende psychopaat. Ook de supporting cast – met Haley Joel Osment doet het goed. Ook het camerawerk van James Laxton is uitmuntend: de film ziet er prachtig uit. Ook de make-up-effecten zijn goed gedaan, dus de ogen hebben niet te klagen bij Tusk.
Kortom, Tusk is onevenwichtig en zal zeker niet ieders kopje thee zijn. Uiteindelijk ben ik blij dat ik de film heb gezien, maar kijk ik meer uit naar Smiths Clerks 3 en Mallrats 2.Goo goo goo joob!
Met alle berichten die iets aankondigen die ik de laatste tijd heb gepubliceerd, lijkt mijn blog een veredeld mededelingenbord.
Nu vind ik het erg leuk dat ik dit jaar weer heb kunnen meewerken aan de HAFF bijlage van de VPRO Gids, dus die stukken plaats ik graag door op mijn blog. Persberichten en aankondigingen van beurzen doe ik vooral als de beurs mij aan staat, of als ik er expliciet voor gevraagd wordt en ik vind dat de doelgroep hiervan op de hoogte gesteld moet worden. Maar originele blogposts schrijven blijft natuurlijk altijd leuker, vooral omdat er bij sommigen geen bedankje af kan als je eens spontaan hun evenement aankaart. Kennelijk vind men het heel gewoon als een ander tijd en moeite steekt om gratis reclame te maken voor hun dingetje.
Een aankondiging wil ik jullie toch niet onthouden en dat is die van Kevin Smith, waarin hij over de plannen voor een tweede Mallrats-film verteld. Hij deed dit eerst via een tweet en bevestigde het nieuws bij radiozender Rock 102 KFMA.
Inmiddels is het nieuws als een lopend vuurtje over het web gegaan. Ik bedoel: het staat zelfs op nu.nl. dus wellicht had je er al over gehoord. Op Facebook schreef Smith bij bovenstaande afbeelding:
After the events of Mallrats, Brodie Bruce and his longtime love Rene were married. The comic book-loving proprietor of Brodie Bruce’s Secret Stash insisted on naming their only child Banner Bruce.
Smith zegt een half script voor Mallrats 2 te hebben op dit moment. In mei 2016 gaan ze draaien. Nu is Mallratsniet mijn favoriete Smith-film, maar ik heb deze toch vaak genoeg met veel plezier bekeken. Vaak met Paul dus we hebben ook veel door de film heen geluld. Geen idee waar het verhaal naartoe zal gaan, maar dat zien we wel. Vooralsnog ben ik vooral benieuwd naar Clerks III, want na dat vervolg kijk ik reikhalzend uit. Sowieso ben ik heel blij dat Smith, die ik een toffe, eigenzinnige regisseur vind, besloten heeft dat Clerks III dus niet zijn zwanenzang zal zijn.
Hij zegt dat hij nu liever films maakt die niet perse goed zijn voor zijn carrière, maar wel die hij graag wil maken. Kortom: doe waar je gelukkig van wordt. Dat betekent in mijn geval meer originele stukken schrijven en minder mededelingen doorplaatsen.
Sinds vorig jaar stond op de voorgevel het Lotte Shopping Center in Busan, Zuid-Korea een groot Spider-Man-beeld. Omdat men de erectie van de held aanstootgevend vindt, is het beeld nu verwijderd.
Niet zo slim een Spider-Man met erectie boven een speelplaats te hangen, zou je denken. De kunstenaar Eunsuk Yoo denkt daar anders over. Die werd dringend verzocht om het beeld aan te passen anders zou het verwijderd worden. De kunstenaar koos voor het laatste en laat op zijn Facebookpagina het volgende weten:
I am the artist who made this piece. My reason for it was that I wanted apply the natural physical phenomenon to a superhero depict whats’s natural in the morning without lies and superficial-ness in a comical way.
There have been some comments on various community sites and Facebook pages that this is lewd and a disgrace to the source material. Lotte Shopping Center has received many complaint calls this morning from a certain organization, and after their meeting, it was decided that I have to either modify or take the statue down. Instead of modifying my work, I’ve decided to take it down.
It was ok for about a year and now it has to be taken down due a sudden interest in the piece, which is sad. But I understand that a piece that could be potentially interpreted as lewd can be offensive at a place like shopping mall. It’s disappointing, but I’ll reach out to the public with a better work next time.
Persoonlijk heb ik geen bezwaar tegen erecties, maar vind ik deze in het beeld van Spidey toch wel misplaatst. Het web staat vol met tekeningen met een NSFW-karakter en dat is prima, maar gezien de locatie van dit beeld snap ik dat mensen niet op iets dergelijks zitten te wachten. En daarbij vind ik de redenering van de kunstenaar ook niet echt hout snijden, al vind ik het verder wel een mooi kunstwerk.
Overigens heeft Kevin Smith er ook een handje van om superhelden en seks met elkaar te verbinden. Een mooi voorbeeld daarvan is deze scene uit Mallrats, met de klassieke Superman-discussie:
Verder op in de film heeft Jason Lee ook een gesprek met Stan Lee en probeert hij te achterhalen of Mr. Fantastic al z’n lichaamdelen heel ver kan oprekken en hoe de pik van The Thing eruit ziet. Lee verandert wijselijk het gespreksonderwerp naar een meer romantisch thema.
Fans van filmmaker en stripschrijver Kevin Smith herkennen zijn hoofd en het gebouwtje waar hij voor staat meteen: de Quick Stop convenience store waar hij jarenlang werkte en de eerste Clerks-film opnam. Bij de foto schreef Smith: ‘Doing some way, way-preliminary scouting at the little shop of pleasures that changed my life forever…’
Ja, fans, haters en alles er tussenin: Smith is een derde (!) Clerks-film aan het voorbereiden. Op zijn site zegt hij daar het volgende over:
In the very near future, I’ll be making Clerks III. It’s an epic l’il swan-song – my g’bye to film, meant to showcase everything I’ve learned in 20 years of making movies. Since The Weinstein Company was behind Clerks II, they got first shot at any potential sequel. My producer Shannon McIntosh and I spent months preparing the submission package for Bob Weinstein: the 120 page script, 3 separate budgets for shooting in 3 different states, a cast list, a cash-flow schedule, and sundry other items with which Bob Weinstein would decide whether or not he wanted to be involved in Clerks III. The deal gives him a month to decide.
Eigenlijk zou Smith met Clerks III stoppen met films maken. Tot hij opeens een heel vreemd idee voor een horrorfilm kreeg. Over een huiseigenaar die een kamer gratis verhuurd, zolang als de huurder maar af en toe een walruspak aantrekt. Gekkigheid? Ja en gebaseerd op een krantenartikel: ‘The story concerns a listing from GumTree.uk, a website that specializes in living situations and apartments to rent. In one memorable listing, a homeowner offers a living situation free of charge – the only caveat being the lodger would have to dress like a walrus from time to time,’ schrijft Smith.
Daar is hij nu druk meebezig. Ze gaan draaien in september om Tusk voor Sundance 2014 af te kunnen maken. Daarna gaat Smith dus waarschijnlijk Clerks III opnemen.
This doesn’t change the retirement thing at all: I’m still wrapping up my film career. I intend to close it with Clerks III – which we’re now aiming to shoot March of 2014 (more on that when I get the info).
Ik ben eigenlijk erg benieuwd naar deze nieuwe horrorflick van Smith. Red State was op zijn minst origineel te noemen en lapt de klassieke scenarioregels van Hollywood aan zijn laars. De film toont dat het echte gevaar bij je om de hoek kan wonen, want godsdienstgekkies zitten overal. En een nieuwe Clerks? Als het verhaal goed is, waarom niet? Clerks II is een van de beste films over mannenvriendschap ooit gemaakt en heeft een speciaal plekje in mijn filmhart veroverd.
Zou Harold Faltermeyer nog leven, vroeg ik me van de week af. Faltermeyer maakte furore in de jaren tachtig als componist van soundtracks van films als Beverly Hills Cop (I+II) en Top Gun. Het thema Axel F is misschien wel het bekendste dat hij ooit gemaakt heeft: probeer het synthesizerdeuntje maar eens uit je hoofd te krijgen als je het weer eens hebt gehoord. Eigenlijk geldt dat voor wel meer van Faltermeyers werk. Catchy tunes met een stevige hook. Zoals het hoort eigenlijk.
De soundtrack van Beverly Hills Cop II (Tony Scott, 1987) zat een lange tijd in mijn hoofd tijdens mijn vroege, jeugdige dagen. De film zag ik tig keer. Ik was er als kind dol op. Eigenlijk zou ik de musical score graag op cd willen hebben, maar voor zover ik weet is die nooit uitgebracht. Van de film bestaat wel een collectie – zeer gedateerde – songs, maar die heb ik al en draai ik eigenlijk nooit. Maar in de synthesizers van Faltermeyer heb ik de laatste tijd ontzettend zin.
Gelukkig biedt ook hier het web uitkomst. Er staan tracks van Beverly Hills Cop II op YouTube. Sommige lijken uit het geluidsspoor van de film geknipt waarbij achtergrondgeluiden en dialoog digitaal zijn uitgefilterd. Soms hoor je nog wat geluidseffecten op de achtergrond.
Toch jammer dat die soundtrack van Faltermeyer nooit is uitgebracht. Nou ja, doen we het voorlopig met YouTube.
Overigens leeft Faltermeyer nog. Hij woont tegenwoordig in München. Jarenlang maakte hij geen Hollywoodsoundtracks, maar Kevin Smith strikte hem in 2010 voor zijn film Cop Out.
Laatst zat ik samen met vriendinnetje de foto’s van Daily Webhead van het afgelopen jaar door te bladeren. Dat bewijst voor mij meteen het bestaansrecht van mijn fotoblog, want veel leuke voorvallen was ik alweer vergeten.
2012 zal niet de boeken ingaan als het gelukkigste jaar van mijn leven. Genoeg zwarte bladzijden waar ik niet meer aan herinnerd wil worden, maar daar ga ik de lezer van dit blog niet mee lastigvallen. Daarom een korte terugblik van de toffe momenten uit 2012.
Tijdens het bezoek heb ik een berg opnames gemaakt waar ik verschillende Daily Webhead-afleveringen van heb gemaakt, waaronder deze impressie van de kerkhoven van Edinburgh en deze vreemde snuiter.
Utrecht!
Omdat Hester en Wouter een maand Cuba onveilig gingen maken, vroegen ze me op hun huis en kat te passen. Ik heb altijd al in Utrecht willen wonen, dus dit was een uitgelezen kans om de stad uit te proberen. Een zeer fijne maand was het, ondanks het gejammer van de kat in kwestie.
Parijs De exposities over het werk van Tim Burton en Robert Crumb waren een bezoek aan Parijs zeker waard. Ik zal me niet snel vrijwillig aanmelden voor een vakantie aan de hoofdstad van Frankrijk, want vind het maar niks, maar voor het werk van beide heren mag je me altijd wakker maken. De shots van Parijs moet ik nog steeds een keer monteren tot een aflevering van Daily Webhead, maar de expo van Crumb is reeds gepubliceerd.
Verhuizing
Vanwege geluidsoverlast moesten Linda en ik een andere woning zoeken. Uiteindelijk hebben we die gevonden elders in Amsterdam. Nog steeds een gehorig huis, kennelijk heeft de stad weinig anders te bieden, maar geen vierjarig k*tkind meer dat de hele tijd boven je hoofd heen en weer loopt te rennen. Dat noem ik vooruitgang. O, en aardige buren trouwens.
In de twee maanden vakantie heb ik het Nederlandse landschap weer opnieuw leren waarderen. Da’s ook wat waard vind ik.
Interviews
Voor mijn werk als freelance journalist heb ik weer een paar mooie interviews mogen maken voor onder andere de VPRO Gids. Met plezier sprak ik met stripmakers, animatoren en andere creatieven over hun werk. Onder andere Barbara Stok, Charles Burns, Erik Kriek en Floor de Goede. Een leuke bonus was het geïmproviseerde interview met striplegende Martin Lodewijk die ik bij toeval aantrof bij uitgeverij L.
In de categorie persoonlijke interviews vond ik het erg leuk om mijn vader eens voor de camera te hebben. De warme reacties die ik via Twitter en Facebook kreeg op de video deden mijn hartje goed.
Columnist
Illustratie: Paul Stellingwerf
Ook werd ik dit jaar vaste columnist van filmblad Schokkend Nieuws! Inmiddels zijn er twee verschenen en ben ik druk aan het nadenken over de volgende column. Een erg leuke klus voor een erg tof magazine. Ook gaf ik dit jaar weer een paar blogcolleges, en was ik gespreksleider voor onder andere het Van Gogh Museum.
Vriendschap
Verder koester ik de vriendschap die ik dit jaar heb ervaren met vrienden en blogvrienden door Nederland. Ik heb ontdekt dat sommige mensen altijd voor je klaarstaan wanneer de nood hoog is. Mijn dank daarvoor is groot.
Allen een magisch 2013 gewenst!
Dan wil ik deze terugblik graag afsluiten met woorden van een van de wijste mensen die mijn inziens ooit over de aarde heeft gewandeld:
Een paar weken geleden verbleef ik samen met Paul in Edinburgh, haunted capital of the world. We waren daar om held Kevin Smith te bezoeken, maar ook om gewoon een paar dagen lekker de nerd uit te hangen. Aangezien Edinburgh vol ligt met kerkhoven en twee stripwinkels bezit, kwam dat wel goed.
Vlak voor aanvang van de show Jay & Silent Bob get old. Hier twee typische Kevin Smith-fans. Nou ja, vooral die blonde gozer lijkt me een typische Smith-stoner. Tijdens de show mochten er geen foto’s of video’s geschoten worden. Daar was men erg streng in. Ik heb dus alleen dit plaatje van het publiek kunnen schieten.
Dat vuistdikke boek staat nog steeds in mijn kast: het is zo’n uitgave die ik niet weg kan doen, ook al acht ik de kans dat ik het boek nog eens helemaal ga lezen, heel gering. Toch fascineren autobiografieën, biografieën en dagboeken mij. Dat hoeft niet per se in boekvorm natuurlijk, want een blog kan net zo goed een dagboek zijn.
