Tag: Kevin Smith

Categorieën
Mike's notities Strips

Lachen en nerden met Kevin Smith

De aanleiding voor mijn reis naar Edinburgh was een optreden van de Amerikaanse filmregisseur Kevin Smith en zijn kompaan Jason Mewes, beter bekend als Silent Bob en Jay uit Smiths films. Zij traden zondagavond 19 februari in het Edinburgh Festival Theatre op.

Hoe zo’n show eruit ziet? De twee heren zitten achter een tafel alsof ze een persconferentie geven. Ze spreken niet alleen de zaal toe, maar ook duizenden luisteraars op het internet. Ze nemen namelijk tegelijkertijd een podcast op. Dat doen ze al jaren. Alleen zo nu en dan dus voor publiek. ‘Om Mewes bezig te houden,’ vertelde Smith. Jay probeert namelijk van de drugs af te blijven en moet daarom afgeleid worden. Die geschiedenis heeft Smith uitvoerig en met veel compassie beschreven in zijn dagboek My boring ass life. Het drugsverleden van Mewes kwam ook zondag ter sprake, een serieus moment in een verder cabareteske avond.

Mewes was de ster van de avond en toonde vol trots zijn Schotse kilt die hij natuurlijk zonder onderbroek eronder droeg. Hij kwam dan ook bij herhaling terug op het feit dat een zuchtje wind een prikkelend effect heeft op je scrotum. Er was sowieso veel aandacht voor de lichamelijke activiteiten van Mewes, in het bijzonder zijn seksleven. Welke standjes hij lekker vindt en hoe hij zijn lul melkt als hij klaarkomt. Het een en ander werd gedemonstreerd met een microfoon. Puberaal? Choquerend? Ach, ik ben wel wat van Smith gewend. Persoonlijk hoor ik de regisseur het liefste over zijn films praten, maar daar was die zondag weinig ruimte voor. In tegenstelling tot zijn solo-optreden in Londen een paar jaar geleden. Dat was vier uur lang boeiend luisteren naar de meester die de ene hilarische anekdote na de andere opdiende.

Seksstandjes
Live aanwezig zijn heeft een meerwaarde. Behalve dan dat je in staat bent om je helden van dichtbij te zien, werden de toeschouwers ook getrakteerd op het onderdeel ‘Let us fuck!’. Smith geeft de naam van een bijzonder seksstandje die vervolgens met Mewes en iemand uit de zaal uitgebeeld moet worden. Het is het meest puberale onderdeel van de show, afgeleid van de film Zack & Miri make a porno waarin de uitspraak ‘Let us fuck!’ wordt gebezigd voordat er een seksscène wordt opgenomen. Zack & Miri is de minste film uit het oeuvre van Smith. Dit komt behalve door het zwakke scenario, vooral door de aanwezigheid van non-acteur Seth Rogen die mij danig op de zenuwen werkt.

Uit het bovenstaande leid je wellicht af dat ik me die avond niet vermaakt heb. Dat zou een verkeerde aanname zijn, want ik heb wel degelijk een paar keer behoorlijk blauw van het lachen van mijn stoel gerold. Smith en Mewes zijn een komisch duo, en ze brengen hun onderbroekenlol op zeer aanstekelijke wijze. Misschien dat Andries Knevel met strakke kaak het pand voortijdig verlaat, maar iedere gezonde vent die met het werk van Smith is opgegroeid, zal het niet kunnen laten om de mondhoeken naar boven te plooien.

Jack Nicholson
Hilarisch was het verhaal waarin Smith en Mewes een aidsgala bezoeken en Mewes, volledig starstruck van alle filmsterren die hij die avond zag, probeerde de bekende koppen te fotograferen. Tot irritatie van de sterren natuurlijk die, terwijl ze soep zaten te slurpen, werden vastgelegd door een of ander magere paparazzo die bij hen aan tafel zat. Hartverscheurend was voor de jonge Mewes de confrontatie met Jack Nicholson. Nicholson had er geen problemen mee om met ieder rondborstig dom blondje op de foto te gaan, terwijl hij keer op keer weigerde met blondje Mewes te poseren, hoezeer deze ook aandrong. ‘Michael Keaton wilde wel met me op de foto, dus toen dacht ik: “Fuck you, Joker! I’m with Batman from now on!’, zei Mewes.

Ook wist Smith zeer beeldend te vertellen hoe zijn eerste ontmoeting met Sean Connery verliep, inclusief perfect geïmiteerde Schots accent. Wat betreft de thematiek werd er die avond weldegelijk rekening gehouden met het Schotse publiek, waarvan sommige mannen overigens behoorlijk luidruchtig waren.

De Comic Book Men aan de hockey in aflevering 2.

Comic book men
Heb ik nu genoeg van Kevin Smith? Nou, ik voel niet erg de neiging om weer een vliegtuig in te stappen om de man live te gaan zien. Maar ik blijf zijn films kijken, zijn blogs lezen en pak graag een podcast hier en daar mee. En de nieuwe tv-show Comic book men, die zich afspeelt in de stripwinkel van Smith: Jay and Silent Bob’s Secret Stash in New Jersey. Nerdtelevisie ten top!

AMC’s new unscripted one hour series, Comic Book Men, dives deep into fanboy culture by following the antics in and around master fanboy Kevin Smith’s New Jersey comic shop, Jay and Silent Bob’s Secret Stash. The six part series documents the daily banter of the Stash staff and customers as they geek out over mind-blowing pop culture artifacts and the legends behind them. Comic Book Men features Secret Stash employees Walt, manager and de-facto leader; Mike, a comic book virtuoso; Ming, the store’s technical expert and go-to whipping boy; and Bryan, who doesn’t actually work at the Stash, yet can always be found perched on a stool behind the front counter. As the team buys, sells and discovers the treasures of the comic collecting world, they share all the juicy details with Kevin through their outrageous podcast, which is woven throughout the series. The Secret Stash is not only a place for these comic book men to buy and sell, but it’s also a refuge for many to hang out and be part of a community that loves comics.

Bryan, Ming en Mike bij de Batmobile.

Een heerlijk programma, dat Comic Book Men. Er komen geregeld in de winkel mensen langs die bijzondere spullen verkopen: zeldzame comics of posters, of een Chucky pop (je weet wel, van Child’s Play). Maar ook om bijzondere dingen te laten zien, zoals een replica van de Batmobiel uit de televisieserie met Adam West. Verder is het genieten van de strippraat van deze vier nerds, die overigens prima gecast zijn. Vooral Bryan die in de winkel lijkt te wonen maar niet in dienst is. Met zijn woeste baard doet hij mij erg aan Alan Moore denken.

Of nu ja, gecast: ze werken echt in The Secret Stash, maar aangezien niemand die de winkel binnenloopt opkijkt van het feit dat er twee cameramannen en een geluidsman bij de balie staan te filmen, geeft wel aan dat een en ander is opgezet. Gescript misschien zelfs. Dat geeft natuurlijk niets, want gescripte realiteit is inherent aan het genre reality tv.

Categorieën
Mike's notities

Kevin Smith voor mijn neus

Vanavond zit ik niet thuis voor de bank naar Van Kooten en de Bie sloegen weer toe te kijken. Dat wordt uitzending gemist. Ik zit vanavond een nerdgasm te beleven in Edinburgh bij niemand minder dan Kevin Smith.

Want helden zijn er om te vereren.

Award winning film icons Kevin Smith and Jason Mewes made history and fans all over the world with their unique alter-ego characters Jay and Silent Bob. Now, for the first time ever the comedy duo are crossing the pond and heading to the UK.

See them live as they bring to life their hugely successful comedy podcast ‘Jay and Silent Bob Get Old’. These shows will be recorded as the stories evolve live in front of the audience, and released for free on www.smodcast.com, giving UK fans a rare opportunity to get up close with their unique, uncensored brand of storytelling.

 

Ik zag Smith al eerder op een podium in Londen een paar jaar geleden. Ook was ik eerder in Edinburgh, toch een van de mooiste steden die ik ken. Het wordt dus een dubbel weerzien.

Over mijn avonturen in Edinburgh in 2007 schreef ik een uitvoerig verslag. Mocht je zin hebben om te lezen:

Deel 1: Girls, Ghosts and Warhols,
Deel 2: City of the Dead,
Deel 3: Polen, Nieuw-zeelanders en Onzichtbare Vrienden,
Deel 4: Serpenten, tombes en Sherlock Holmes,
Deel 5: Andy Warhol & Harry Potter,
Deel 6: Arthur, Dante, Rose en Bobby.
Deel 7: Slot.

 

 

 

Categorieën
Film

Film A-Z: J

Het is vrijdag dus is het tijd voor mijn tweewekelijkse Film A-Z. Vandaag de letter J, van James Bond. Al zul je geen Bond-films in dit overzicht aantreffen. Die heb ik jarenlang gekeken, maar ben ik zo langzamerhand wel ontgroeid. Wie er even over nadenkt kan zo een aantal filmtitels die met de J beginnen noemen. Jaws, Jackie Brown en The Jazzsinger, bijvoorbeeld. Toch zijn dit niet mijn favoriete J-films. Onderstaande wel.

Jay and Silent Bob Strike Back (Kevin Smith, 2001)
Oké, ik geef toe: dit is niet de beste comedy aller tijden. Dit is zelfs niet de beste comedy van de jaren 0, maar oh, wat moet ik toch iedere keer lachen als Jay en Silent Bob op stap gaan naar Los Angeles om de opnames van een film te stoppen waarin twee stripfiguren de hoofdrolspelen die op hen zijn gebaseerd. Jay en Bob waren altijd bijfiguren in de films van Kevin Smith, maar in deze flick spelen ze – hoe onwaarschijnlijk ook – de hoofdrol. Met een prachtige kleine rol van wijlen George Carlin die als lifter precies weet dat je onderweg je hoofd nooit moet verliezen maar wel hoe je die moet gebruiken om een lift te krijgen. Deze film zuigt geen moment en zou ik iedere dag wel kunnen opzetten op een willekeurige scène. How do you like them apples?

Daarbij weten Jay & Silent Bob precies hoe je met reaguurders op het web moet omgaan.

La Jetee (Chris Marker, 1962)
La Jetee is een erg interessante film van slechts 28 minuten van Chris Marker. De film bestaat volledig uit stilstaande foto’s op een bewegend moment na. Het verhaal was een belangrijke inspiratiebron voor de film Twelve Monkey’s. Een overlevende van WOIII probeert door middel van een wetenschappelijk experiment te communiceren met het verleden en wel via een afbeelding van een jonge vrouw op de startbaan van Orly. Uiteindelijk zal de overlevende getuige zijn van zijn eigen dood. Een prachtig concept dat dus op een bijzondere wijze is ‘verfilmd’.

JFK (Oliver Stone, 1991)
Het is alweer bijna twintig jaar geleden sinds Oliver Stone met zijn visie op de moord op John F. Kennedy kwam. Een ingewikkelde film, of eigenlijk geen film in de traditionele zin des woords maar eerder een collage van archiefbeelden, nagespeelde scènes en filmische technieken, die ik sinds het uitkomen van de film nu een paar keer heb gezien maar toch blijft boeien. De waarheid is zoals je haar monteert.

Juno (Jason Reitman, 2007)


Juno is een schattige film met een origineel verhaal over een zestienjarig meisje dat per ongeluk zwanger wordt. Ze zoekt een stel adoptieouders voor haar ongeboren vrucht. Ellen Page speelt Juno. Ze is een veelzijdige actrice die haar personages natuurgetrouw weet neer te zetten. Eerder schitterde ze al als Kitty Pryde in X-Men 3 en als vleesgeworden castratie-angst voor pedofielen in Hard Candy. (Zie de H van dit Film ABC.) Hou die meid in de gaten, die gaat het nog ver schoppen in Hollywood.

De volgende aflevering van mijn Film A-Z gaat 4 juni online. Over twee weken dus.

Categorieën
Film

Film A-Z: C

Zoals iedere liefhebber heb ik zo mijn favorieten. Het leek me tijd om deze met de wereld te delen. Dat doe ik in de vorm van een ABC, omdat ik eerlijk gezegd niet een nummer één heb. En als die er al is, dan is het morgen weer een andere film. Daarom presenteer ik de komende weken op vrijdag mijn, geheel particuliere, film ABC.

Vandaag komt de C aan bod. In dit overzicht zit zelfs een documentaire – dat is immers ook film, nietwaar?

Net zoals bij de vorige afleveringen zie ik graag jullie reacties tegemoet. Schroom niet om onder deze post je eigen favoriete films toe te voegen die met een C- beginnen en antwoord te geven op deze vraag: Welke films van mijn rijtje heb je gezien en wat vond je van ze?

Casablanca (Michael Curtiz, 1942)
Casablanca speelt zich af in de gelijknamige stad ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Humphrey Bogart speelt de rol van Rick Blaine, een eigenaar van een nachtclub die de lokale overheid, lees Nazi’s, te vriend probeert te houden. Op dag stapt zijn oude geliefde Ilsa Lund (Ingrid Bergman) door de deur. Oude liefde roest niet, maar Lund is tegenwoordig de geliefde van verzetsheld Victor Laszlo. De vraag is: kiest Blaine ervoor om Laszo te helpen uit Casablanca te ontsnappen of gaat hij voor de liefde? Oftewel: is Blaine daadwerkelijk de opportunist die hij lijkt te zijn of schuilt er nog een echte held in de man? Zo kort samengevat klinkt het verhaal wellicht wat simpel, maar de film Casablanca heeft een hoop sfeer én Bogart en Bergman in de hoofdrol. Ook nu is de film nog prima kijkvoer voor romantische zielen. Daarbij wordt er in enkele hedendaagse romantische komedies verwezen naar deze klassieker.

Persoonlijk kan ik erg genieten van de studiodecors van Warner Bros. uit die tijd. Je weet dat je naar een decor zit te kijken en dat geeft duidelijk het gevoel van Old Hollywood weer.

Capote (Bennet Miller, 2006)


De film Capote is een eersteklas portret van schrijver Truman Capote tijdens het schrijven van zijn bestseller In cold blood‘. Philip Seymour Hoffman geeft overtuigend gestalte aan de excentrieke schrijver en kreeg terecht een Oscar voor zijn vertolking. Capote is een boeiende, gelaagde film die prachtig gefotografeerd is. Zie hier de volledige recensie die ik indertijd schreef.

The Celluloid Closet (Rob Epstein en Jeffrey Friedman, 1995)
Deze documentaire van Rob Epstein en Jeffrey Friedman geeft een uitgebreid en verrassend beeld van homoseksualiteit in de Amerikaanse film. Echt een aanrader. Homo’s werden door de jaren heen in Hollywood gerepresenteerd als de Ander: als afwijking van de norm. De Ander is in de film de komische noot, de crimineel, geesteszieke of dient als spektakel (bijvoorbeeld kussende lesbiennes). Homoseksuele Hollywood-acteurs hielden hun seksuele geaardheid geheim uit angst dat dit hun carrière zou schaden. In dat opzicht is er niet veel veranderd, toch Tom Cruise?

Ik zag The Celluloid Closet toen hij uitkwam in een Amerikaanse bioscoop en werd er zeer door geraakt. Vooral de eindmontage waarin shots uit een reeks oude films voorbijkomen is, mede dankzij de muziek van Carter Burwell, zeer effectief.

Chinatown (Roman Polanski, 1974)


Een prachtig doortimmerd script van Robert Towne werd bijzonder goed verfilmd door omstreden regisseur Roman Polanski. De film is een zogenaamde neo noir film: een film noir gemaakt na de jaren vijftig. (Alleen films uit de jaren veertig tot en met eind jaren vijftig rekenen we tot klassieke film noirs.)

Chinatown speelt in Los Angeles in de tijd van de Grote Depressie. De cynische privé-detective Jake ‘J.J.’ Gittes (Jack Nicholson) wordt ingehuurd om de gangen na te gaan van Hollis Mulwray (Darrell Zwerling), de hoofdingenieur van de afdeling waterbeheer van deze stad. Gittes fotografeert Mulwray terwijl deze een blonde jongedame kust, wat tot een schandaal in de pers leidt. Kort daarop verdrinkt Mulwray. In opdracht van Mulwrays echtgenote (Faye Dunaway) onderzoekt Gilles de toedracht rond diens dood. Hij stuit daarbij op een ingewikkeld complot rond waterrechten en een groot familiegeheim.

Qua sfeer komt deze film dicht in de buurt van de klassieke Noir-films. Jack Nicholson speelt hier een van zijn beste rollen, al stond hij toen nog aan het begin van zijn carrière. Jaren later regisseerde hij de film The Two Jakes dat een officieus vervolg is op Chinatown en het lang niet haalt bij het origineel.

Clerks II (Kevin Smith, 2006)


Een vervolg op de lowbudgetfilm Clerks uit 1993 waar de carrière van debuterend regisseur Kevin Smith mee van start ging. Het script van Clerks baseerde Smith op zijn ervaringen als winkelbediende in de Quick Stop, een kruidenierswinkeltje naast een videotheek, ergens in New Jersey. In deze film volgen we een dag uit het leven van Dante Hicks en zijn sidekick Randal Graves. De humor in de film is typisch Smith: puberaal, hard en oh zo prikkelend.

In Clerks II werken beide heren achter de balie in een fastfoodketen. Memorabele momenten in Clerks II zijn Randals uitbeelding van de Bored of the Rings-films (het meest verschrikkelijke filmavontuur van de afgelopen jaren), een knap staaltje intersoortelijke seks en het ritje in de kartbaan waarmee Randal en Dante laten zien nog niets van hun tienerharen verloren te zijn. Dit tweede deel is verreweg superieur aan zijn voorganger, maar goed, Smith had in die ruim tien jaar tijd ook wel wat bijgeleerd wat het film maken betreft. Het goede aan Smiths films is dat onder de oppervlakte van puberale grollen er een gemeende emotionele lading zit die weet te beroeren. Thema’s als ware vriendschap, echte liefde en familiewaarden worden op verfrissende wijze aangepakt door Kevin Smith.

Kort samengevat: verreweg een van de mooiste en grappigste films over mannenvriendschap. Zie hier de volledige recensie die ik indertijd schreef.

Benieuwd wat mijn eerdergenoemde topfilms zijn? Bekijk aflevering A en B.

Categorieën
Mike's Webisodes Video

Mike’s Webisodes 7: Lekker nerden in Londen

Samen met long time friend Paul vloog ik in oktober naar Londen, de prachtige hoofdstad van de UK om een paar dagen even lekker te nerden. (Ik schreef er hier al eens over onze avonturen.) In dit videoverslag de beelden van waarover eerder nog niet gerept is, het avontuur van de 311 treden en het wel of niet houden van fish&chips. Kortom: een beetje andere webisode dan je wellicht gewend bent.

Volgende week een nadere blik op Abbey Road en de Duitse huisvader die zijn gezin meerdere malen over het wereldberoemde zebrapad laat marcheren. Mis hem niet: online op maandag 7 december. Zie hier de eerdere webisodes.

Categorieën
Strips

Mike’s Webisodes 7: Lekker nerden in Londen

Samen met long time friend Paul vloog ik in oktober naar Londen, de prachtige hoofdstad van de UK om een paar dagen even lekker te nerden. (Ik schreef er hier al eens over onze avonturen.) In dit videoverslag de beelden van waarover eerder nog niet gerept is, het avontuur van de 311 treden en het wel of niet houden van fish&chips. Kortom: een beetje andere webisode dan je wellicht gewend bent.

Volgende week een nadere blik op Abbey Road en de Duitse huisvader die zijn gezin meerdere malen over het wereldberoemde zebrapad laat marcheren. Mis hem niet: online op maandag 7 december.

Zie hier de eerdere webisodes.

Categorieën
Film Mike's notities

Lekker nerden in Londen (2) met Kevin Smith

Dinsdagavond 13 oktober kwam voor mij het hoogtepunt van de reis naar Londen, toen waren we maar liefst vier (!) uur lang getuige van een optreden van de Amerikaanse filmmaker Kevin Smith.

Hij sprak in een zaal in de O2 naar mijn smaak net iets te vaak over het lossen van zijn feces (de man is duidelijk geobsedeerd, wat ook al blijkt uit zijn dagboek My Boring Ass Life), al waren de verhalen over hoe hij eens door de wc is gezakt en die keer dat hij stoned zijn behoefte deed, ook wel weer vermakelijk. Uit de mond van Smith klinkt bijna alles grappig. Kortom, het was een ouderwetse Q&A zoals alleen Smith die kan houden. Smith weet op basis van vragen die door het publiek gesteld worden een zeer humoristisch en doorlopend verhaal te vertellen. Mijn inziens gebruikt hij de vragen slechts om een aantal van tevoren bedachte anekdotes te oreren, maar dat geeft niets, want de regisseur kan met gemak concurreren met menig standupper. Conclusie van Smiths verhaal was dat hij met zijn laatste film Zack & Miri Make a Porno inzag een nieuwe weg in te moeten slaan. Achteraf gezien had hij deze film gemaakt om de criticasters die vinden dat hij met de komst van Judd Apatow (die recent Funny People maakte) overbodig geworden was, het zwijgen op te leggen.

Volgens deze criticasters maakt Apatow bromance-films zoals Smith, maar dan beter. Uiteraard ben ik het daar als Smith-liefhebber niet mee eens, desondanks vind ik ook dat Zack &Miri niet zijn beste filmwerk was. (Ik heb me hier al eerder uitgebreid over beklaagd.) Smith wilde met Zack & Miri laten zien dat hij het nog kon, maar besefte na het draaien van de film dat hij als maker al een tijdje een andere weg is ingeslagen. Met Zack & Miri probeert Kevin Smith als het ware zichzelf na te doen. Dat kan nooit de juiste motivatie zijn voor een meesterwerk.

Ik ben dan ook erg benieuwd naar zijn nieuwste film A Couple of Dicks, met Bruce Willis in de hoofdrol, die binnenkort uitkomt. Smith regisseerde hiervoor het scenario van Mark Cullen en Robb Cullen. Het is voor het eerst dat hij een filmscenario van iemand anders verfilmd. Smith had nog een paar aardige sappige anekdotes over zijn samenwerking met Willis, een acteur die al 25 jaar in het vak zit en zich eigenlijk niet laat regisseren. Ook niet door een acteur met wie hij samen in Die Hard 4 heeft gezeten. Het volgende project wordt waarschijnlijk een film over ijshockey.

Een Clerks-cloon drinkt aan de bar voor de show.

Zoals verwacht was Smiths Q&A een ware samenscholing van nerds. Bijzonder moment was de jongen die zijn vriendin te huwelijk vroeg. (Ze zei nog ‘ja’ ook, nerd-romantiek op zijn prachtigst!). Verder liepen er wat Jay-clonen rond en kampten opvallend veel van de vrouwelijke bezoekers met overgewicht. Net als Smith, die ook geregeld verwijst naar zijn corpulente omvang en wat dit voor zijn seksleven betekent.

Al met al was het een avondje genieten. Ik vond het in ieder geval bijzonder om een Q&A van Kevin Smith (waarvan in de afgelopen jaren enkele zeer vermakelijke dvd’s zijn verschenen) eens echt mee te maken.Hier enkele fragmenten die ik wist op te snorren op YouTube. Ik geef toe, geen van allen geven de sfeer van de avond goed weer en de laatste is wellicht het vreemdste filmpje dat ik ooit heb geplaatst op deze site, maar soms moet je het doen met het weinige beschikbare materiaal. (Het was uiteraard verboden om tijdens de show te video’en. Negeer de stills aan het begin, na een minuutje hoor je de Man praten. Aan het einde van het fragment vertelt Smith iets over zijn samenwerking met Bruce Willis. Smith weet op de set niet welke filmlens bij welke beelduitsnede hoort, iets wat Willis verbaast.

http://youtu.be/86QheNlz8Co

Kevin Smith ontmoet een transseksueel die midden in de ombouw zit. Het verhaal begint pas echt na 4 minuten, maar al met al vertelt het een aandoenlijk verhaal van een fan die helemaal uit zijn/haar dak gaat als hij/zij Kevin Smith backstage ontmoet.

Lees ook het eerste deel van het avontuur in Londen en de volgende posts over Kevin Smith, (of vooral niet als je geen fan bent van deze filmmaker, want dan zit je gewoon je tijd verdoen):

Categorieën
Film

John Hughes RIP

De Amerikaanse filmmaker en scriptschrijver John Hughes is niet meer. Donderdag 6 augustus overleed hij op 59-jarige leeftijd aan een hartaanval in New York. Wederom een droevige dood van een creatieve grootheid dit jaar. Met films als Pretty in Pink, The Breakfast Club en Ferris Bueller’s Day Off, sprak hij de jongeren van de jaren tachtig aan. Hughes toonde ons innemende, gewiekste tieners met al hun angsten en onzekerheden en rebelsheid. Hij introduceerde acteurs als Molly Ringwald, Anthony Michael Hall, Ally Sheedy en Judd Nelson.
Van de tienerflicks maakte The Breakfast Club op mij persoonlijk de grootste indruk. Het is ook nu nog boeiend om te zien hoe Hughes de tieners met uiteenlopende karakters naar elkaar toe laat groeien tijdens een zaterdag nablijven op school. Al ben ik Hughes ook zeer dankbaar voor het casten van Kelly LeBrock in Weird Science: toen nog een hot MILF with a British accent die mijn jongenshartje sneller deed kloppen.Hughes bereikte zijn creatieve piek in de jaren tachtig als regisseur en scenarist. Een creatieve periode die wat mij betreft ten einde kwam met de Home Alone-reeks: Hughes schreef het script van de eerste en derde film uit de filmserie waarin Macaulay Culkin het irritante jochie speelt dat door zijn familie thuis wordt achtergelaten. Daarna schreef Hughes vooral nog van dit soort flauwe familiefilmgarnituur. Meuk als Beethoven, Baby’s Day Out en Flubber.John Candy
Jammer, want Hughes was ook in staat om hartverwarmende personages te creëren zoals Del Griffith in Planes, Trains & Automobiles. Misschien wel de beste rol die John Candy ooit speelde. Candy en Steve Martin zijn in deze film perfecte tegenpolen die noodgedwongen samen op reis moeten. De snobistische Martin probeert koste wat kost op tijd bij zijn gezin te komen voor Thanksgiving, en kan in het begin Griffith, de onhandige maar goedbedoelende vertegenwoordiger van douchegordijnringen, niet uitstaan. Uiteraard ontstaat er een band tussen beide heren terwijl ze op weg naar huis door half Amerika reizen. Typisch zo’n film met het hart op de juiste plek. En tevens een mooi voorbeeld van hoe Hughes films maakte waarin tegenpolen elkaar vinden. Hoewel ik de tienerkomedies van Hughes ook koester, blijft Planes, Trains & Automobiles mijn favoriete film van deze filmmaker.Ode aan Hughes
Filmregisseur en stripschrijver Kevin Smith bracht wat mij betreft de mooiste ode aan het oeuvre van Hughes. Smiths personages Jay & Silent Bob reizen in de strip Chasing Dogma af naar de staat Illinois. Ze kennen de tienerfilms van Hughes van binnen en buiten en concluderen dat er op de high school in het stadje Shermer, de locatie van de meeste films, nooit een dealer te zien is. Ze zien Shermer dus als de perfecte afzetmarkt voor hun wiet. Totdat ze er na een lange reis achterkomen dat het plaatsje Shermer volledig fictief is. De ideale tienerwereld van Hughes mag dan zeer herkenbaar zijn geweest voor de generatie in de jaren tachtig, ze is fictief. Maar dankzij John Hughes wel bereikbaar via het witte doek.Deze tekst staat ook op het filmblog van Zone 5300.

Categorieën
Film

Kevin Smith Q&A San Diego Comic Con

Zondag wordt Kevin Smith, een van mijn favoriete filmregisseurs, 39. Om dit heugelijke feit te vieren, plaats ik vandaag de registratie van zijn Q&A op de San Diego Comic Con. Zoals gewoonlijk heeft Smith de lachers op zijn hand en beantwoordt hij met veel zelfspot de vragen van zijn fans en andere aanwezigen. Ook geeft hij zijn mening over de (fans van de) meidenvampierfilm Twilight: ‘It’s like porn for children!’, vertelt hij over het feit dat de titel van zijn nieuwe film A Couple of Dicks (met Bruce Willis, Tracy Morgan en Jason Lee) wellicht veranderd zal worden omdat de Amerikaanse omroepen anders geen reclame voor de film willen uitzenden voor 9 uur ’s avonds. Tussendoor mengt hij voldoende dick & fart jokes in de mix. Kortom, erg vermakelijk.
Happy birthday, Kev!

De andere tien delen verschijnen aan het einde van deze clip als related video’s. You know the drill. 🙂

https://www.youtube.com/watch?v=liYXoORmdRA

Categorieën
Media Mike's notities

Breinkoekjes en video: Jackson RIP

Jackson
heeft
eindelijk
Neverland
bereikt.

—-

Weten
ze
zeker
dat
het
niet
een
van
zijn
imitators
is?

—-

MJ
phoned
home.

Zie ook: Fokke & Sukke vandaag en deze prachtige cartoon van Floor de Goede.
en dit artikel op MTV’s Splash Page over MJ’s passie voor strips.

En, ach, laten we dit ludieke moment in de popmuziek nog eens aanhalen: James Brown, Michael Jackson en Prince op een podium.(Met dank aan de nettippies van Zone 5300):

En deze dan nog: het leukste nummer dat Jackson ooit maakte op een toepasselijke manier gebruikt in een film. ‘ABC’ in Clerks II van Kevin Smith:

Voordat we de kern van de zaak uit het oog verliezen, Gijsbert Kamer, de muziekrecensent van de Volkskrant, legt nog een keer uit waarom hij Michael Jackson zo goed vindt:

Categorieën
Film Media

Sylvester Stallone twittert ook (soort van)

Stallone nu ook op twitter? Nou ja, eigenlijk is het zijn setpubliciste die nieuwtjes blogt over de opnames van Stallones nieuwste actiefilm The Expandables.Lees haar verslag via http://twitter.com/marialascala. Dat laat Bfdfilm vandaag weten.
The Expandables gaat over een groep huurlingen die een Zuid-Amerikaanse dictator proberen ten val te brengen. De cast bestaat uit bekende actie-acteurs als Jet Li, Dolph Lundgren, Eric Roberts, Mickey Rourke en Oscarwinnaar Forest Whitaker. Stallone scheef het script, regisseert en speelt een rol in de film.Filmmakers Jon Favreau (Iron Man) en Kevin Smith, acteur Hugh Jackman en schrijver Neil Gaiman zijn ook te vinden op Twitter. Zij schrijven hun tweets overigens wel zelf. Twitter wordt de laatste tijd steeds meer ingezet om films te promoten. Persoonlijk verwacht ik niet veel van de ‘nieuwtjes’ van de Stallone-film, al geniet ik erg van de tweets van Smith, Favreau en Gaiman.

Categorieën
Film Filmrecensie

Filmrecensie: Zack and Miri Make a Porno

Parodieporno met een vleugje Kevin SmithVoordat ik deze recensie schreef, luisterde ik naar de laatste twee afleveringen van Kevin Smiths Smodcast. Voor het eerst sinds lange tijd spraken Smith en producent Scott Mosier weer wat Smodcasts in. Wat was er aan de hand? Omdat de recettes van Zack and Miri Make a Porno erg tegenvielen durfde de regisseur bijna zijn huis niet te verlaten. Ook was hij even niet aanwezig op het internet. Dat laatste is uitzonderlijk aangezien hij bijna iedere dag wel even virtueel zijn gezicht laat zien op een van de vele sites die onder de vleugels van het View Askewniverse (Smiths productiemaatschappij) vallen.Ook al haalde Zack and Miri Make a Porno uiteindelijk een bescheiden 10 miljoen dollar binnen in het eerste weekend en stond de film in de derde week van december op 36 miljoen dollar, de film die 24 miljoen dollar kostte doet het lang niet zo goed als verwacht. Zou dat iets te maken hebben met het feit dat conservatief Amerika een afkeer heeft van alles waar het woord porno in voorkomt? In tv-spotjes werd het laatste deel van de titel immers angstvallig weggelaten. Ook een première tijdens het Halloween-weekend heeft de recettes geen goed gedaan. Toch moet de hoofdreden in de film zelf gezocht worden, want Zack and Miri Make a Porno valt tegen. Dit zeg ik als fan van Kevin Smith overigens met pijn in het hart. In zijn bescheiden oeuvre van acht films reflecteert een van de eigenzinnigste geesten van Hollywood, en vind ik veel herkenbare verwijzingen naar door mij gekoesterde popcultuur, veel prikkelende humor en originele verhalen.

Romcom met een twist
Alle films van Smith gaan over vriendschap en het zoeken naar en vinden van Ware Liefde, zo ook Zack & Miri. Wanneer beste vrienden en huisgenoten Zack (Seth Rogen) en Miri (Elizabeth Banks) afgesloten worden van water en stroom omdat ze de rekeningen niet meer kunnen betalen (want hé, er moeten ook online nepkutten worden gekocht), besluiten ze om een pornofilm te maken om daarmee alle schulden af te lossen. Ze trommelen een groepje amateurs bij elkaar om Swallow My Cockuccino op te nemen. Zack & Miri denken dat twee vrienden makkelijk met elkaar naar bed kunnen gaan zonder dat dit consequenties heeft voor de vriendschap. De kijker weet wel beter, want die is inmiddels bekend met het stramien van de romantische comedy: een jongen en een meisje draaien om elkaar heen totdat uiteindelijk het hoge woord eruit komt en ze elkaar de liefde verklaren.

De ‘crew’ & ‘cast’ van Swallow My Cockuccino.


Elizabeth Banks
Het is prijzenswaardig dat Smith in dit stoffige en voorspelbare genre het maken van een pornofilm centraal stelt. Meg fucking Ryan eat your heart out. Ook mogen we Smith op onze blote knieën danken dat hij Elizabeth Banks als Miri heeft gecast. Zij is het licht in deze film. Banks weet de volmondige en grofgebekte dialogen van Smith vloeiend uit te spreken. De scenarist en regisseur overlaadt zijn dialogen met – voor christenen en andere conservatieven – grove taal. De vele ‘fucks’ zijn niet shockerend, maar hebben in de scripts van de katholieke Smith juist iets ondeugends, zoals grofgebektheid bij een guitig kijkend jongetje iets charmants kan hebben. En dat geldt in het bijzonder als Banks deze woorden uitspreekt, meer nog dan bij de andere castleden.Ook het open spel van Banks werkt aanstekelijk. De scène waarin ze voor het eerst seks heeft met Zack – een van de spaarzame hoogtepunten in de film – is de camera vooral op haar gezicht gericht. Banks expressie vertelt het verhaal volledig. Het is een teder moment dat ontdaan is van iedere valse emotie. Banks verfijnde spel combineert goed met de grovere motoriek van Rogen. Dit is de eerste film met Rogen die ik zie daar ik Superbad en Knocked Up links heb laten liggen. Erg goed gecast vind ik Rogen niet. Opmerkelijk als je je bedenkt dat Smith juist aan hem dacht toen hij de rol van Zack aan het papier toevertrouwde. Rogen doet duidelijk zijn best, maar de kijker engageren lukt hem niet. Op den duur begint zijn schreeuwerige aanwezigheid zelfs te irriteren.

Banks en Rogen.

Parodieporno
De bijacteurs zijn over het algemeen beter dan Rogen. Vooral Craig Robinson (The Office USA) en Jason Mewes passen perfect in het wereldje van Smith. De casting van (ex-) pornosterren Traci Lords en Katie Morgan is passend. En nu we het toch over porno hebben: ervan uitgaande dat porno hoort op te winden, zien we in Zack & Miri de slechtste soort porno die je je maar kunt voorstellen. Nu werkt onbeholpen amateur porno vaak op de lachspieren; de parodieporno die we in Smiths film voorgeschoteld krijgen is puur comedy. Om een indruk te geven: tijdens de eerste neukscène in de koffiebar krijgt Jason Mewes een zak koffiebonen over zich uitgestrooid. De artistieke meerwaarde hiervan is mij even ontgaan.Mewes steelt overigens volledig de show tijdens de seksscènes. Als acteur is Mewes vooral bekend als de stoner en dealer Jay uit de films van Smith en ook al zal hij nooit een Oscar winnen voor zijn acteerprestaties, hij weet in Zack & Miri als geen ander met een strak gezicht een foute pornoacteur neer te zetten.

Vintage Kevin Smith
Er zitten een paar goed getimede scènes in Zack and Miri Make a Porno die als vintage Kevin Smith bestempeld kunnen worden. De scène waarin Zack zijn liefde aan Miri bekent terwijl zij op de wc zit, is ondanks de setting, erg romantisch en wist bij deze recensent enkele warme gevoelens los te maken. Een staaltje mannenromantiek op z’n sterkst, vooral omdat het nergens te soft wordt: daar zorgt de volledig naakte Mewes wel voor die tussendoor heel droog een bepaalde masturbatietechniek demonstreert. Hier geeft Smith dus een originele draai aan een verplicht onderdeel van de romantische comedy.Briljant is ook de schoolreünie waar Zack & Miri naar toe gaan. De discussie tussen geliefden Brandon en Bobby Long (Brandon – Superman -Routh) over het feit dat Long niet comfortabel zou zijn met zijn homoseksualiteit is van dezelfde kwaliteit als de wederzijdse sneren tussen Randal Graves en Dante Hicks in beide Clerks-films. Daarbij wordt Brandon voortreffelijk gespeeld door acteur Justin Long (weer een castlid dat beter is dan hoofdrolspeler Rogen.)

Justin Long in het midden.

Toch zijn dit soort perfecte momenten veel te schaars aanwezig voor een Kevin Smith-film. De rest van Zack & Miri is toch vooral een kwestie van voorspelbare scènes uitzitten. Zack and Miri Make a Porno is alles bij elkaar genomen een aardig idee met enkele sterke grappen en lieflijke momenten. Maar net als bij een stevige pornofilm had er wel meer uit het verhaal gehaald mogen worden. Van Smith mag je immers verwachten dat, wanneer hij een standaardgenre uitkiest als basis voor zijn script, daar een minder voorspelbaar verhaal van maakt. Om in pornotermen te blijven: deze Kevin Smith is halfslap.

Zack and Miri Make a Porno draait vanaf 22 januari in de Nederlandse bioscopen.

Deze recensie verscheen ook op EeuwigWeekend.nl.

Lees ook: