Afgelopen vrijdag mocht ik de film Fantastic Mr. Fox introduceren in Cinema de Melkweg. De film is onderdeel van een programma waarin de beste films van het afgelopen jaar volgens Zone 5300 zijn geselecteerd. De dag ervoor zag ik het fascinerende en verontrustende Dogtooth. Tot mijn verbazing kon ik na het zien van die film gewoon slapen. Fantastic Mr. Fox is wat dat betreft een stuk aaibarer.
Hieronder een ietwat aangepaste weergave van mijn praatje.
Ik moet je iets bekennen. Een tijd geleden, het zal ergens vorig jaar geweest zijn, zat ik samen met een vriend me, Jooper, aan de koffie. We bespraken de belangrijke zaken die een mannen leven beheersen: vrouwen, muziek op vinyl, films en strips.
Op een gegeven moment kwam de Amerikaanse acteur George Clooney ter sprake. Dat was niet geheel toevallig overigens, wat ik begon erover. George is namelijk een van mijn favoriete conversatiestarters. Ook halverwege het gesprek doet dit onderwerp het overigens goed.
George Clooney is een van mijn helden. Niet alleen is hij een uitmuntend acteur, ook heeft hij een uitmuntende smaak als het om films gaat. Daarnaast is hij een goede regisseur. Good Night, and Good Luck en Confessions of a Dangerous Mind, allebei geregisseerd door Clooney, zijn films die me zeer wisten te bekoren.
George is het soort man dat je eigenlijk zou willen zijn: knap, rijk, vrijgezel en gewild. Maar ook een vent met klasse en vooral: zelfspot. Gelukkig kan iedere man zich tegenwoordig een beetje Clooney voelen, dankzij een bepaald koffiemerk, waarvan de cupjes worden verkocht alsof het lingerie van Marlies Dekkers betreft. Je krijgt er zelfs een leuk boetiektasje bij.
Toen het gesprek op de gelouterde George kwam, bleek dat Jooper de acteur ook zeer kon waarderen. Hij had net de film The men who stare at goats gezien en hoewel de logica van de plot hem was ontgaan, had hij erg genoten van Clooney in beeld. We besloten ter plekke om nog een Nespresso te drinken en de George Clooney Fan Club For Heterosexual Males op te richten. Want u begrijpt dat onze man-crush alleen vanuit een heteroseksuele invalshoek gezien mag worden. Dit benadruk ik graag even aangezien mijn vriendin ook mijn blog leest.
Waarom vertel ik dit allemaal? Waarom deze bekentenis?
Vanavond gaat u kijken naar Fantastic Mr. Fox van regisseur Wes Anderson.
Ook al zo’n bijzondere vent. Nou ja, iemand die bijzondere films maakt waar ik een zwak voor heb.
The Royal Tenenbaums uit 2001, en vooral The Life Aquatic with Steve Zissou uit 2004 vond ik fantastische films vol verbeeldingskracht en bijzondere personages. De eigengereide maar charmante Mr. Fox past dan ook prima in de rij van personages die Anderson eerder op het witte doek bracht.
Anderson regisseerde voor het eerst een stop-motion animatie met poppen en maakte een van de beste animatiefilms sinds jaren. De charme van stop-motion is dat de animatie soms juist wat schokkerig verloopt. Je bent je bewust van het medium, maar tegelijkertijd vol bewondering van hoe een reeks beeldjes tot leven komt.
Fantastic Mr. Fox toont ouderwets handwerk in prachtige, sfeervolle decors en is een verademing tussen alle strak berekende computeranimatiefilms die in de mode zijn. En vooral een verademing in een tijdperk waarin je niet meer om 3D films heen kunt.
Fantastic Mr. Fox is gebaseerd op het gelijknamige boek van Roald Dahl. Niet verbazingwekkend dus dat we een smakelijk en zeer grappig verhaal met goed doordachte personages krijgen voorgeschoteld. De dieren gedragen zich deels als mensen, dragen kleding en gaan ook gewoon iedere dag naar kantoor. Toch wordt hun dierlijke aard niet ontkent: als Mr. Fox zijn bord leeg eet doet hij dat schrokkend, zoals je dat van een vos mag verwachten. Als hij en zijn advocaat Das ruzie hebben staan ze blazend en met krabbelende poten tegenover elkaar.
Mr. Fox heeft Mrs. Fox beloofd nooit meer kippen te stelen, maar kan de verleiding om drie boeren een hak te zetten niet weerstaan. Een vos verliest immers zijn haren maar nooit zijn streken. Ook al heeft hij een vrouw, zoontje en een respectabele baan bij een krant. Het gevolg van zijn plagerijtjes is een klopjacht op het gezin van Mr. Fox en bijkans de hele dierengemeenschap. Gelukkig is deze vos niet voor een gat te vangen.
De stemmencast liegt er niet om. Meryl Streep speelt Mevrouw Vos, Bill Murray de Das. Willem Dafoe sprak de stem van de rat in. Owen Wilson, ook een terugkerend acteur in het oeuvre van Anderson, is ook weer van de partij.
En George Clooney – daar is hij weer – heeft de stem van Mr. Fox himself ingesproken. Zijn warme, door koffie gekleurde stem is duidelijk herkenbaar. En is Clooney eigenlijk ook niet een grijs wordende vos die zijn haren, noch zijn streken heeft verloren in de afgelopen jaren? Het rebelse karakter van Mr. Fox past goed bij het imago van de acteur. Clooney kiest zijn eigen weg. Hij wisselt kunstzinnige projecten af met meer commerciële films. En hij weet altijd zijn eigen waarde te houden.
Goed, genoeg over George. Geniet van de film.
Whatelse? Oh ja, inschrijvingen voor de George Clooney Fanclub For Heterosexual Males zijn altijd welkom.
