Koppen XL – Michael Minneboo

Dit berichtje kwam ik in VPRO gids #7 (2016) tegen:

Hoe tof is dat? Op je honderdste nog eens gaan bloggen zoals Dagny Carlsson! En waarom ook niet?

Wat ik zo grappig aan dit bericht vind is dat je dus nooit te oud bent om aan iets nieuws te beginnen. Ook lijkt het mij erg interessant om zo’n blog te lezen om op die manier een beeld te krijgen van hoe het leven van een hoogbejaarde er eigenlijk uit ziet. Goed, het is maar de ervaring van een vrouw, en bovendien ook nog een zeer actieve bejaarde, maar je moet ergens beginnen.

Dat is immers het mooie aan bloggen: dat je iemand beter leert kennen en kennis maakt met nieuwe belevingswerelden.

Hoe persoonlijk en hoe vaak?
Blogs die een persoonlijk tintje hebben zijn wat mij betreft het interessantst om te lezen. Toch twijfel ik zelf nog wel eens aan wat ik wel en niet wil delen met de wereld. Ik blog over strips, film en mediaverschijnselen, maar probeer dat altijd vanuit een persoonlijke invalshoek te doen. Toch vraag ik me de laatste dagen weer eens af of ik niet ook gewoon een leuke foto moet plaatsen van een fijn moment en of ik korte invallen weer zal noteren en publiceren. De frequentie van mijn blog ligt tegenwoordig redelijk laag – een drietal, viertal keer per week publiceer ik wat. Dat is minder dan een jaar geleden bijvoorbeeld. In ieder geval zijn dat vooral stukken die mijn profiel van (strip)journalist passen.

Soms zit er aan te denken om meer stripmateriaal te plaatsen, een beetje zoals op Tumblr gebeurt, maar dan wel met iets meer tekst en uitleg dan alleen maar een afbeelding plaatsen voor de afbeelding. Maar dan denk ik weer aan de grote hoeveelheid die we collectief dagelijks online knallen en de vele egodocumenten die het web al telt, en besluit ik het toch maar weer niet te doen.

Eeuwig twijfelen, dat is voor mij ook bloggen.

Update: Ik verneem zojuist van Cees dat de uitzending niet doorgaat. Zie hier voor meer details.

Oké even serieus nu. Kindermisbruik is een serieus thema en vaak moeilijk bespreekbaar. De laatste jaren is er wel veel bericht over de activiteiten van de katholieke pedoclub, maar seksueel misbruik komt net zo goed voor binnen de muren van het gezin. Gezinsleden, ooms, tantes en buurmannen vergrijpen zich soms ook aan een kind.

Walgelijk.

In december was ik uitgenodigd voor een besloten voorstelling van de documentaire Frozen Kids. Hierin interviewt filmmaker Cees Franke zeven mannen die in hun jeugd seksueel zijn misbruikt. Het zijn confronterende gesprekken. Ook wanneer er maar een keer iets is gebeurt, een van de geïnterviewde had een voorval met een oom, zijn de slachtoffers voor het leven getekend.

Franke koos voor een sobere stijl. We zien vooral talking heads voor een donkere achtergrond. Dat werkt goed. Bij dergelijke verhalen zijn woorden genoeg en hoeft er niet extra geïllustreerd te worden met beeld.

Wat mij vooral is bijgebleven van die voorstelling is het moment na de vertoning. De zeven geïnterviewden werden door Cees op het podium geroepen. De opluchting bij de mannen, dat ze eindelijk hun verhaal hadden kunnen doen, was duidelijk zichtbaar. Het was een emotioneel moment.

Het budget van Frozen Kids werd voor een derde bij elkaar gesprokkeld door crowdfunding, de rest van het geld en de tijd komt uit de zakken van Franke zelf. Je zou hem een man met een missie kunnen noemen en een moeilijke boodschap.

Een verkorte versie van Frozen Kids wordt vanavond uitgezonden als reportage van het Belgische Koppen XL. Kijk en huiver zou ik zeggen.

Koppen XL. Dinsdag 8 januari, 22.30 uur, op één.