Tag: L.O.V.E.

Categorieën
Striprecensie Strips

Iedereen op Claudia

Als ik me niet vergis, is Iedereen op Claudia, na In de schaduw van mijn lul en Fucking Hell, de derde solostriproman van stripmaker Sam Peeters, die al jaren een vierde deel is van het humoristische stripcollectief Lamelos. Met Iedereen op Claudia heeft de stripmaker zichzelf overtroffen.

Tijdens het lezen heb ik vaak moeten gniffelen en hardop moeten lachen. En dat terwijl wat Peeters te vertellen heeft, op zijn best een tragikomisch verhaal van een mislukte liefde genoemd kan worden.

Peeters laat in deze tekstloze striproman zien hoe een verliefdheid op een klasgenootje uit kan groeien tot een obsessie. Toegegeven: Claudia is het mooiste meisje van de klas, iemand waar alle mannen voor vallen. Dus dat zij de hormonen van de hoofdpersoon overuren laat draaien, snap je meteen. Vanaf de eerste keer dat zij de klas in loopt, is de hoofdpersoon verliefd op Claudia. Gedurende hun levens komen de hoofdpersoon en Claudia elkaar geregeld tegen, toch wil het met de liefde niet vlotten.

In tegenstelling tot de andere personages blijft de hoofdpersoon het gehele verhaal naamloos, maar aangezien de stripmaker hem met ‘ik’ aanduidt, noem ik hem voor het gemak dus maar even Sam.

Bloedcontract
Twee keer heeft Sam de kans om met Claudia te zoenen en staat ze daarvoor open, maar beide keren zit er iets in de weg. De eerste keer is dat een dom contract dat hij afsloot met zijn beste vriend. Dit contract, ondertekend met bloed, staat dat ze geen van beide zullen proberen Claudia voor zich te winnen omdat ze haar allebei leuk vinden. Daarom wijst Sam Claudia af. Dom, want als Claudia later interesse in die vriend toont, leidt tot serieuze contractbreuk. Jaren later komt Sam Claudia bij toeval weer tegen als hij aan het stappen is met een vriend en heeft hij een tweede kans iets met haar te beginnen. Helaas heeft Sam al een vriendin en een te groot eergevoel. Nobel wellicht, maar achteraf erg zuur als blijkt dat het vriendinnetje achter zijn rug om vreemd gaat met een neanderthaler uit de buurt.

Peeters gebruikt een toegankelijke cartooneske tekenstijl waardoor alles wat hij toont, automatisch vrolijker wordt en grappiger lijkt. De schrijnende scènes worden hierdoor meteen tragikomisch. Wanneer Claudia met iedereen het bed in lijkt te willen duiken behalve met de hoofdpersoon, laat hij haar in zijn fantasie het middelpunt zijn van een gangbang waarin ze volledig letterlijk stuk geneukt wordt. Door de tekenstijl van Peeters zijn dit soort scenes niet-seksueel maar vooral hilarisch.

Zoals met de meeste obsessies stevent het verhaal af op een droevig en schrijnend einde. Toch zorgt Peeters met het allerlaatste stripplaatje dan toch weer voor een fantastische punch line.

Zoals gezegd is Iedereen op Claudia volledig tekstloos, op tekstballons na die de namen van de personages introduceren. Peeters is een visueel verteller en heeft verder dus ook geen tekst nodig. Als Sam na een avondje stappen met Claudia bedroefd thuis aan de keukentafel zit met een biertje en baalt dat het weer niet is gelukt met haar, tekent Peeters twee dikke druppels op het bierblikje, die natuurlijk staan voor de tranen die Sam van binnen huilt.
Pas als je het boek dichtslaat, realiseer je je pas hoe weinig we eigenlijk over de persoonlijkheid van de personages te weten zijn gekomen. Alles staat in teken van de obsessie van Sam met Claudia. Alle andere zaken waardoor daardoor buiten beeld gelaten.

Mocht het nog niet duidelijk zijn: ik vind Iedereen op Claudia een mooi, grappig en heel genietbaar album. Ik kijk uit naar het volgende soloproject van Sam Peeters.

Sam Peeters. Iedereen op Claudia
Uitgeverij Scratch Books
Hardcover, 224 pagina’s € 34,90

Categorieën
Strips

Gay Pride volgens Erik Kriek

Dit weekend is het Gay Pride in Amsterdam. Gelukkig, want het is nog steeds nodig om mensen te laten weten dat er niks mis is met homoseksueel zijn. Er zijn nog te veel religieuze dwaallichten in de wereld die niet precies snappen wat naastenliefde inhoudt.

Meestal vind ik de Gay Pride te druk om er te gaan kijken, maar ik vind het prima natuurlijk dat er een feestje wordt gegeven om seksualiteit te vieren en de homo’s een hart onder de riem te steken. We moeten de domme homohaters laten zien dat ze verkeerd zitten en een vrolijke en kleurrijk bootoptochtje door de grachten van Amsterdam is daar een goede methode voor.

Stripmaker en illustrator Erik Kriek maakte deze strip over de gay pride voor NRC Next in 2006. Hij deelde hem vandaag op Facebook en ik vind hem nog steeds tof en relevant, dus plaats ik hem ook even hier. (Met toestemming van de maker uiteraard.)

gaypride_erik-kriek

Categorieën
Media

Human regelt Valentijnsvideo met persoonlijke boodschap

Valentijnsdag staat weer voor de deur. Wie het dit jaar eens anders aan wil pakken dan een bos bloemen, chocolade of een kaartje kan met het aardige Valentijnsproject van Human een video met een persoonlijke boodschap sturen naar zijn (geheime) liefde.

Donderdag 11 februari start een bijzonder Valentijnsproject van HUMAN met verschillende poetische filmpjes uit de serie Boy Meets Girl Stories van Mark de Cloe. In samenwerking met SubmarineChannel.com heeft HUMAN een webapplicatie gebouwd waarmee je vijf van deze filmische gedichten over liefde en passie – vergezeld van een persoonlijke boodschap – als Valentijnsbericht versturen naar een (geheime) geliefde. Deze bijzondere Valentijnsgroet kan verzonden worden via facebook of per e-mail. Zie verder de site www.boymeetsgirlstories.com.De actie van Human is ook een slimme manier om de reeks, die gemaakt werd in 2004, weer eens onder de aandacht te brengen. Je hebt ze indertijd vast wel eens gezien, die Boy Meets Girl Stories. De reeks is ontstaan uit een verzameling scènes, rushes en losse ideeën van regiseur/scenarist Mark de Cloe. De gehele serie omvat 34 korte films over verliefdheid en passie.De scènes worden gespeeld door acteurs zoals Carice van Houten, Birgit Schuurman, Anne Drijver, Daniel Boissevain, Dragan Bakema, Lore Dijkman, Maria Kooistra, Rifka Lodeizen, Tara Elders, Terence Scheurs en Thekla Reuten.Wie ze ooit gemist heeft, kan nu de schade inhalen op de treurbuis:Uitzendschema Boy Meets Girls Stories (Nederland 2)

  • Donderdag 11/2 9.25 uur (2’06): Ontvoeren met Birgit Schuurman en Benjamin Lodeizen
  • Vrijdag 12/2 – 10.30 uur (1’34): Herinneren, met Mariken van den Brink
  • Zaterdag 13/2 – 14.25 uur (6’11): Friendzone, met Carice van Houten en Frank Lammers
  • Zondag 14/2 – 13.55 uur (1’50): Smachten, met Tara Elders
  • Zondag 14/2 – 22.25 uur (1’50): Aanrakingen, met Caro Lenssen en Chris van Oers

Lees ook: Valse Valentijn

Categorieën
Film Filmrecensie

(500) Days of Summer: Anatomie van een verloren relatie

Tom (Joseph Gordon-Levitt) is het heilige geloof in het bestaan van de Ware nooit ontgroeid, Summer (Zooey Deschanel) vindt dat allemaal maar onzin en zit helemaal niet te wachten op een relatie. Toch krijgen ze ‘iets’ met elkaar en terwijl Tom hier een serieuze relatie in ziet, is Summer zich vooral aan het vermaken. Dat kan natuurlijk nooit goed aflopen, toch?Toegegeven, bovenstaande samenvatting riekt naar een doorsnee romantische comedy, maar 500 Days of Summer stijgt mijlenhoog boven dit ingeslapen genre uit. Wat een heerlijke, verfrissende film over de liefde heeft regisseur Marc Webb gemaakt.
500 Days of Summer snijdt een interessant aspect van liefdesrelaties aan: hoe herinneren we ons het verloop van de zojuist gestrande romance? Welk beeld koesteren we van onze ex-geliefde? Het zijn vragen waar de regisseur zichzelf in herkende. Webb schrijft er in de persmap bij de film het volgende over:

‘At the time, I believed that love was a magic pill that would connect my soul to the universe and provide unending, effortless bliss. […] Some people end up with their Summer. I did not. We broke up and I entered into this weird limbo – I couldn’t shake that feeling that something had gone horribly, painfully wrong with the universe.’

Webb snijdt hier een ervaring aan die in het standaardstudiepakket van volwassenwording hoort te zitten. Door de unieke en originele verbeeldingskracht die de filmmakers tentoonstellen wordt deze universele ervaring in 500 Days of Summer op een particuliere en zeer humoristische wijze verhaald. De film bewijst weer eens dat het recept tegen een gebroken hart uit een flinke dosis (zelf)spot bestaat. Arsenaal
Webb, die eerder videoclips en korte films regisseerde, zet in dienst van het verhaal een breed arsenaal aan filmtechnieken in. Zo gebruikt hij splitscreen op het moment dat het paar net uit elkaar is. Zo kan het publiek getuige zijn van hun levens na de breuk. Iedereen vraagt zich in de eerste solodagen immers af wat zijn ex-geliefde aan het doen is (en met wie!). Gelukkig wordt de film nergens zwaar op de hand: wanneer Tom en Summer voor het eerst het bed hebben gedeeld is hij in de zevende hemel. De euforie die hij ervaart wordt in een treffende sequentie in beeld gebracht. Onderweg naar zijn werk begroet Tom mensen uitbundig en wordt door iedereen opeens teruggegroet, alsof de wereld niet meer stuk kan. Webb gooit er nog een schepje bovenop door alle mensen op straat met Tom mee te laten dansen en om de grap compleet te maken fluit een geanimeerde vogel vrolijk en deuntje mee. Roze flashback
Scenaristen Scott Neustadter en Michael H. Weber schreven op basis van eigen ervaringen een origineel verhaal dat niet-chronologisch in elkaar steekt. ‘I don’t want to get over her, I want to get her back!’, roept Tom tegen zijn vrienden en wereldwijze zusje nadat hij door Summer aan de kant is gezet. Tom probeert zich te herinneren waar het precies misging in zijn relatie, derhalve vloeit de film van de ene herinneringen over in de andere, altijd weer terugkomend in het heden: de duistere dagen vol zelfmedelijden waarin Tom verkeert.Zoals vaak het geval is met mensen met een gebroken hart stelt Tom zich het verleden in beginsel rooskleuriger voor dan dat het was. Als we in de film voor een tweede maal bepaalde gebeurtenissen te zien krijgen blijkt dat alles lang niet zo gezellig te zijn geweest dan een eerste blik deed vermoeden. De tweede terugblik gaat soms langer door, zodat we getuige zijn van hoe de stemming verzuurt. Hierdoor verliest de roze bril van Tom langzaam zijn kleur. 500 Days of Summer past naadloos in mijn rijtje favoriete Topfilms over de Liefde, waar High Fidelity (Stephen Frears, 2000), Almost Famous (Cameron Crowe, 2000) en Chasing Amy (Kevin Smith, 1997) ook in staan.

Vanaf 24 september in de bioscoop.
500 Days of Summer, USA 2009. Regie: Marc Webb. Met: Joseph Gordon-Levitt, Zooey Deschanel en Geoffrey Arend.
Deze tekst staat ook op het filmblog van Zone 5300.

Categorieën
Mike's notities

Column: Schatkamer voor de geest

Als er een nieuwe liefde in je leven komt gaat er een wereld vol ontdekkingen voor je open. De persoon met wie je je uren deelt brengt een hele geschiedenis met zich mee en bezit (hopelijk) intrigerende karaktereigenschappen die je langzaamaan in kaart kunt brengen.Staande in de woonkamer van mijn vriendin bevind ik mij in een schatkamer aan nieuwe culturele ontdekkingen. Op een wat sombere middag snuffel ik wat in de boekenkast. Deze biedt een eclectische verzameling aan literatuur, waarin klassiekers van Nooteboom, Mulisch, Zwagerman en Geert Mak leunen tegen modeboeken als Het Bernini mysterie en een reeks pockets van Bill Bryson, een voor mij onbekende Amerikaanse schrijver. En dan opeens zie ik een boek dat half uit de rij steekt, alsof hij me staat op te wachten. Een zwoel kijkende jonge vrouw op het omslag prikkelt mijn nieuwsgierigheid: De houdgreep van Joost Zwagerman, waar de auteur in 1986 mee debuteerde, gaat over Adriënne en Ingmar die samen hun eerste grote liefde beleven. De houdgreep blijkt een passende ontdekking in de boekenkast van mijn lief. Eentje waar ik de komende dagen nog veel leesplezier aan zal beleven.Even later speur ik wat in haar cd-collectie. Ik stuit op een cd van Johnny Cash. Een artiest die ik ken maar waar ik nooit veel aandacht aan heb besteed. The Clash, The Cult en Jack Johnson staan er ook gezellig tussen. Evenals prachtige opnamen van Nina Simone en de eeuwig glanzende stem van Frank Sinatra. Het onverwachte groepje gangsterrappers in de hoek van de kast laat ik liever zwijgen – testosteronpraat met een – veelal gejatte – beat is niet mijn ding. Tot mijn grote opluchting maken artiesten als Borsato, Smit en Bauer niet hun opwachting in de cd-kast. Al was ik dan ook heel verbaasd geweest als de Kwik, Kwek en Kwak van de Nederlandse popmuziek er wel tussen hadden gestaan. (Je kunt dat soort zaken maar beter zo snel mogelijk checken. Uiteraard is een discutabele muzieksmaak geen reden om een relatie te beëindigen, maar er zijn natuurlijk grenzen. Over smaak valt immers niet te twisten maar hij zegt wel veel over iemands persoonlijkheid.)Gelukkig vinden we elkaar weer in twee albums van The Raconteurs. Hun heerlijke vuige rock draai ik de komende dagen keer op keer.
Een prille liefdesrelatie is net als het lezen van een nieuw boek. Iedere bladzijde die je omslaat staan je nieuwe ontdekkingen en plotwendingen te wachten. Ik zet mijn gedachte weer terug in de kast als Lief de woonkamer in loopt. ‘Wat doe je?’
‘Oh, even je collectie bekijken,’ zeg ik.
‘En, goed gekeurd?’ vraagt ze met een glimlach.
‘Zeker,’ zeg ik.
‘Maar goed dat ik die Jan Smit cd’s heb uitgeleend dan,’ zegt ze met een ernstig gezicht. Ze ziet dat ik schrik en glimlacht me toe. Ze heeft me nu al aardig door. Dat belooft wat!

Categorieën
Mike's notities

Breinkoekje: Professional

De vriendin van
de beroepsdichter
vond dat ze
tekort kwam
en stelde hem
voor de keus

Pussy
of
Poezie

—

Hij schreef daarna
nog veertien bundels.

Categorieën
Film

Korte films over de liefde

Gisteravond zat ik met lief in De Balie om het korte filmprogramma aldaar te ervaren. Dit keer was het thema van KRT de liefde – hoe kan het ook anders, een dag voor Valentijnsdag. Een van de shorts die eruit sprong was SpringLove van Jaap Hermans.

SpringLove werd door Hermans gemaakt in het kader van het Straight 8 filmfestival: makers over de hele wereld maken daarvoor een 8mm-film. Voorwaarden zijn dat de film in de camera wordt gemonteerd en dat deze ongezien wordt opgestuurd. Alle shots moeten dus in de gewenste volgorde gedraaid worden, daar er achteraf geen montage mogelijk is. Een goede oefening in ouderwets film maken, waarbij alles minutieus uitgedacht moet worden. Het festival ontwikkelt de filmrol. Dit had tot gevolg dat de film van Hermans op Cannes werd vertoond zonder dat de filmmaker zijn product ooit had gezien. De tien beste films worden namelijk op het prestigieuze festival in Frankrijk vertoond.Het zijn zowel het concept als de uitvoering van SpringLove die deze korte film zo geslaagd maken. In tegenstelling tot veel van de andere liefdesshorts uit het programma in De Balie betrof het hier namelijk een origineel idee dat op een fijne manier is uitgevoerd.

Een andere film die opviel was de Franse film Home Team van Mirabelle Kirkland. Hierin krijgen een stel hopeloze mannen les van Pat hoe ze met hun vrouw om moeten gaan. Let wel: Pat komt uit de wereld waarin vrouwen als ondergeschikt worden gezien.

Korte films zijn vaak te lang
De rest van het programma was onderhoudend, maar niet echt opzienbarend. De film Zucht van Margien Rogaar, een NPS Kort over ontluikende liefde, was vooral mooi gedraaid. De ziekte waar de meeste korte films last van lijken te hebben is dat ze te lang duren, alsof de filmmakers geen frame van hun liefdeswerk durven af te snijden. Dat is jammer, want kort is vaak beter. Gelukkig duurt Springlove maar drie minuten. Langer kon ook niet, want dat is de lengte van een 8mm-filmrol.

Oordeel zelf:


springlove – straight 8 three minute wonder door straight8productions

Categorieën
Strips

Cartoon: Slechtste openingszin ooit…

Want, laten we eerlijk zijn: het werd weer eens tijd voor een Jezus-cartoon.
Script: Michael Minneboo
Artwork: Hallie LamaDe christelijke goedheiligman is overigens weer vollop in het nieuws dankzij het nieuwe boek van filmregisseur Paul Verhoeven dat de ladingdekkende titel Jezus van Nazaret heeft gekregen. Verhoeven stelde al zijn theorieën over Jezus op papier, in samenwerking met zijn biograaf Rob van Scheers. Ik ben erg benieuwd naar dit boek. Het zal ongetwijfeld de tongen los maken in christelijke kringen. Het uitkomen van het boek was voor Menno Kooistra een mooie aanleiding om een top-tien samen te stellen van Jezus ‘blasfemieën/parodieën’.

Categorieën
Mike's notities

Kroegliedjes: ‘Barstool’ van Gary Jules

Sommige liedjes weten je te ontroeren, zonder dat je precies weet waarom. Het nummer ‘Barstool’ van singer-songwriter Gary Jules is zo’n nummer.
‘Barstool‘ staat op het album Trading Snakeoil for Wolftickets uit 2001. Jules nam het album naar eigen zeggen voor 100 dollar op in een kelder en bracht het in eigen beheer uit. Trading Snakeoil for Wolftickets werd een kritisch succes en werd later door een officieel label in Europa uitgebracht. ‘Barstool’ staat bijna aan het einde van deze makkelijk in het gehoor liggende verzameling liedjes, en wordt gevolgd door het veelbekendere ‘Mad World’ uit de film Donnie Darko (Richard Kelly, 2001). Levenswijs orakel
‘Bartstool’ begint met een relaxte strijk van de vingers over de snaren van een akoestische gitaar. Daarna telt Jules af. Jules zingt over hoe hij een oude man treft aan de bar. Deze man vertelt hem een verhaal in ruil voor een drankje. In het echt zijn dronkaards met wijze raad, wiens woorden rieken naar alcohol, vaak afstotelijk. In liedjes zijn het levenswijze orakels die precies het juiste weten te zeggen. In ieder geval als de woorden zijn opgetekend door Jules.

You just stay in the bar
For as long as you can
As long as you’re drinking
Then you’ve got the world in your hand

De barkruk biedt een vrijhaven van al het gedoe in de wereld. Hier komen gekwetste zielen tot rust, en kunnen ze hun zonden wegdrinken met een glas whisky – of een fles als ze veel hebben weg te spoelen.

There’s no shame in hanging your world by a string
And you know there’s no harm in not thinking a thing
But trying to find a place for yourself in this world
Is like trying to make a wife of an American girl
If you’ll trade me a drink for a story or two
Then you’ll know what you need to do

Comfort in herkenning
Echte antwoorden heeft de oude man niet. Wel spijt en een gebroken hart:

(You know love is for sissies
It’s whiskey that makes you a man)

Had je iets anders verwacht van een dronkaard? Maar dat maakt niet uit. De melodie, de woorden, ze bieden troost. Soms geven holle frasen het juiste comfort. En als je aangeschoten bent, klinken dingen al snel goed.Weten dat anderen net als jij het leven iedere de dag improviseren en niemand echt weet waarom alles is zoals het is, is een geruststellend gegeven. De oude man wankelt, gewapend met drank in zijn buik, de kroeg uit, klaar om de wereld wederom te trotseren. Hij laat Jules achter met de rekening. Jules heeft niet genoeg geld bij zich en schuift aan bij een iets jongere man dan hij die aan de bar zit en begint op zijn beurt een verhaal te vertellen:

You just stay in the bar
For as long as you dare
As long as you’re tipping
Then you’ve got a good friend somewhere

Ijzersterk is het einde van ‘Barstool’: het lijkt plotseling op te houden in een open noot. Na een korte stilte volgt er een coda waarin de piano het thema nog eens herhaald. Net als de geschetste situatie in de woorden. Prachtig nummer vind ik het. Hier een audioclip van YouTube:Lees ook:

Categorieën
Media Strips

Het liefdes- en familieleven van superheldinnen

Buffy, Faith, Spider-Girl & Claire

Faith: ‘All men are beasts, Buffy. Every guy – from ‘Manimal’ right down to ‘Mr. I Loved The English Patient’. And I don’t care how sensitive they act – they’re still just in it for the chase.’
Uit: aflevering 3.4 ‘Beauty and the Beasts’Spike: ‘I might be love’s bitch, but at least I am man enough to admit it.’
Uit: aflevering 3.8 ‘Lovers Walk’

Buffy Summers is in veel opzichten het perfecte vriendinnetje: ze is mooi, atletisch, slim en heeft een goed hart. Oké het is een groot nadeel dat ze een druk dubbelleven leidt, ze is immers uitverkoren om vampiers voorgoed koud te maken en daarvoor moet ze vooral in de nachtelijke uren aan het werk. Vergeet het regelmatig samen slapen maar. Ook het feit dat er een horde monsters, demonen en vampiers klaarstaan om Buffy en de mensen in haar naaste omgeving een kopje kleiner te maken kan ook een behoorlijke domper zijn in een relatie. Tussen Buffy en doorsnee jongens wil het daarom niet zo erg vlotten. Tenminste niet in seizoen drie, waarin dit laatste jaar van de middelbare school vooral veel hartzeer in de schoolbanken wordt beleefd. Misschien dat haar voorkeur daarom vooral uitgaat naar nachtelijke wezens als zijzelf: Angel en Spike. Met de normale jongens wil het niet zo vlotten. Het leven van superheld(inn)en
Wat dat betreft leidt Buffy een leven dat vergelijkbaar is met andere tieners die superkrachten bezitten. Het sociale leven van Peter Parker heeft altijd erg geleden onder zijn identiteit van Spider-Man. Het kostte zijn vriendinnetje Gwen Stacy haar leven. Ook Claire uit de serie Heroes heeft grote moeite om haar gave om zichzelf te helen, te verbergen. In het tweede seizoen ontmoet Claire een klasgenoot die net als zij speciaal is: hij kan vliegen. Logischerwijs krijgen die twee iets met elkaar. (Meer over Heroes, lees dit artikel. Heroes wordt op dit moment uitgezonden op de BBC.) Aangezien wederzijds begrip een belangrijke bouwsteen is van iedere relatie, is het logisch dat mensen die allebei in een uitzonderlijke situatie zitten, meer begrip voor elkaar kunnen opbrengen. Net als Claire lijkt Buffy daarom beter te matchen met bijzondere jongens. Angel – de eeuwenoude vampier – was haar eerste Grote Liefde. Veel later in de serie wordt Spike haar speelkameraatje, maar in het begin van seizoen drie date ze even kortstondig met gewone Scott. In seizoen vier en vijf krijgt Buffy iets met supersoldaat Riley, die zichzelf toch niet bijzonder genoeg vindt en daarom uit haar leven verdwijnt.
Ook de vrienden van Buffy trekken vreemde kostgangers aan. Willow die in de serie geleidelijk aan steeds meer een heks wordt, heeft een vriendje gevonden in Oz. Deze gitarist is ook niet de eerste de beste: met volle maan verandert hij in een weerwolf. Uiteindelijk verlaat ook Oz Sunnydale. Bij terugkomst is Willow inmiddels een relatie begonnen met de verlegen medeheks Tara.
Slayer Faith heeft geen problemen met normale mannen als vriendje. Of nu ja, vriendje is een groot woord. She screws them and leaves them. Ze is dus ook een predator als het om haar liefdesleven gaat. Uiteindelijk vindt ze een platonische liefde in de armen van de burgemeester van Sunnydale. Hij is de missende vaderfiguur waar ze zo naar verlangt. Buffy heeft een vaderfiguur in haar watcher Giles. Bad boyfriends
Overigens gaat het liefdesleven van Buffy niet over rozen. De Grote Liefde met Angel is gedoemd te mislukken. Zodra hij een moment van perfect geluk ervaart, verliest hij zijn ziel en verandert hij in de kwaadwillende Angelus. Het consumeren van hun liefdesgeluk is dus uitgesloten. De burgemeester van Sunnydale kwelt het paartje met de vraag wat voor een toekomst die twee samen zouden hebben. Buffy staat in de kracht van haar leven, maar zal uiteindelijk ouder worden. Dit in tegenstelling tot haar onsterfelijke vriendje dat het zonlicht niet kan verdragen.

‘I don’t see a lot of Sunday picnics in the offing,’ grapt de magistraat van Sunnydale.

Het krijgen van kinderen of een andere vorm van normaal leven is uitgesloten. Omdat Buffy uitverkoren is het kwaad te bestrijden, is een beetje normale thuissituatie wenselijk om haar leven in balans te houden. Ze heeft een stabiele basis nodig van waaruit ze haar krachten kan putten. Angel verlaat Sunnydale dan ook aan het einde van seizoen drie omdat ook hij inziet dat de burgemeester gelijk heeft. Kinderlijke ouders
Het familieleven van Buffy en haar moeder maakt veel door dit seizoen. Joyce weet dat haar dochter de Slayer is, maar moet wel met dit feit in het reine komen. Opvallend zijn de rolverwisselingen tussen ouder en kind. Als de inwoners van Sunnydale onder de invloed komen van speciaal snoepgoed, gedragen ze zich als wilde en onverantwoordelijke tieners. (Zie de aflevering 3.6 ‘Band Candy’.) Hoewel het effect van het snoepgoed later teruggedraaid wordt, krijgt Buffy nog steeds rillingen als ze eraan denkt dat haar moeder en Giles sex met elkaar hebben gehad. Als de burgemeester aan het einde van seizoen drie hel en verdoemenis dreigt te ontketenen in Sunnydale, is het Buffy die haar moeder de stad laat verlaten. Ze kan zich ook niet nog eens zorgen maken over haar moeder als ze moet proberen een apocalyps te voorkomen. De rollen zijn hier volledig omgedraaid: het kind beschermt de ouder, en neemt als het ware de rol van de ouder op zich. In latere seizoenen groeit Buffy volledig uit tot moederfiguur voor Dawn, zeker nadat hun moeder overlijdt. Uiteindelijk maakt Buffy het ultieme offer: ze geeft haar leven voor haar zusje. Gebroken familieleven
Kenmerkend aan de verhalen van superhelden zijn de alternatieve families of gebroken gezinnen. Peter Parker is een wees die wordt opgevoed door zijn oom en tante. En na de dood van oom Ben alleen nog maar door zijn tante May. De vader van Buffy is vrijwel afwezig in de serie. Buffy moet het daarom doen met haar alternatieve vaderfiguur de Watcher. Met Giles heeft ze het dan nog getroffen. Wanneer zijn vervanger Wesley laf en inadequaat blijkt te zijn, verzet Buffy zich tegen de Council – de groep Watchers uit Engeland die de slayers al sinds jaar en dag begeleidt en traint. De overgangsrite van het eindexamen is het moment dat Buffy volwassen wordt en zich verzet tegen haar ‘ouders’. Ze is volwassen geworden en heeft ze niet meer nodig. Dit maakt dat Giles zich in het vierde seizoen buiten spel voelt gezet. Het duurt dan ook een tijdje dat hij zijn rol heeft hervonden. Maar dat is een verhaal voor een andere keer.
Niet alleen superheldinnen in de wereld van Buffy hebben een gespannen relatie tot hun ouders. Xander en Willow hebben beide ouders die zich niet voor hun kinderen interesseren. Wat dat betreft is het slecht gesteld met de familiewaarden in Sunnydale. Familie en opvoeding blijken desondanks heel belangrijk te zijn. Faith is van white trash komaf. Ze werd verwaarloosd door haar ouders en verraden door haar Watcher. Door deze slechte voorbeelden en het feit dat ze altijd op haarzelf was aangewezen om te overleven, kiest ze uiteindelijk uit zelfbehoud voor de darkside. De relatie met de burgemeester, als alternatieve vader, maar tevens de man die haar opdraagt te moorden, is in dat opzicht redelijk pervers. Faith is in veel opzichten een alternatief beeld van Buffy: als zij niet haar moeder en Giles had gehad, was ze misschien net zo slecht als Faith geworden. Faith gebruikt haar Slayer-gaven namelijk voor persoonlijk gewin. De macht van de Slayer geeft haar het idee boven de wet te staan en zich alles te kunnen permitteren; de kiem van haar misdadige acties lag al echter reeds in haar opvoeding.
Geen happy ends
Misschien zijn de zelfstandige vrouwen met speciale gaven gedoemd gebroken relaties te hebben. Dat lijkt in ieder geval de boodschap van de serie Buffy the Vampire Slayer te zijn. Maar vergis je niet: ook de mannen in de serie leven niet lang en gelukkig. Dat is de prijs die betaald moet worden voor het heldendom. Een prijs die ook superhelden betalen: Batman heeft net zo min een gelukkig liefdesleven als Buffy. En ook Spider-Man werd recent gescheiden van zijn geliefde. Al had dat ook veel meer met creatieve armoede van Marvel te maken dan met het feit dat het huwelijk niet liep door Peters activiteiten als Spidey. (En het is nog maar de vraag hoe lang het duurt voordat deze boze droom voor beide geliefden weer voorbij is gewaaid.)
Spider-Girl
Dat het ook anders kan, bewijzen de Parkers in de strip Amazing Spider-Girl dat door het fantastische creatieve team Tom DeFalco en Ron Frenz gemaakt wordt. In deze comic is May Parker de dochter van Spider-Man. Ze heeft de gaven van haar vader bij geboorte meegekregen. Haar liefdevolle ouders willen – net als de vader van Claire in Heroes – er alles aan doen om hun dochter te beschermen.
Peter Parker is in een gevecht met de Green Goblin een onderbeen kwijtgeraakt en heeft sindsdien zijn webschieters aan de wilgen gehangen. Zijn dochter wil de traditie voortzetten. Hoewel haar ouders hier in beginsel tegen zijn, beseffen ze uiteindelijk dat May haar lot niet kan ontlopen: grote krachten gaan immers gepaard met grote verantwoordelijkheden. Vader Peter zorgt dat May goed voorbereid de misdaad bestrijdt door haar te trainen. Ook maakt hij zijn webvloeistof voor haar.Daarbij heeft May niet te klagen van mannelijke aandacht. Ze heeft vooralsnog een relatie met Gene Thompson, de zoon van Flash. Al is het in het leven van een superheld(in) altijd de vraag hoe lang die relatie standhoudt. Maar ja, dat geldt natuurlijk voor ieders relatie.
Meer Buffy.Lees ook:

Categorieën
Mike's notities

Column: Lot, toeval en/of karma

Met haastige hartslag ren ik de roltrap op. De sneltrein staat op het punt van vertrekken en ik verdom het ook deze te missen. Het is vrijdagavond, ik ben moe en wil naar huis. Bovengekomen zie ik hoe mijn medeforenzen zichzelf in de trein proppen. Misschien een idee om mensen eerst allemaal uit te laten stappen? De dikke achterwerken schudden bij het instappen van ‘nee’. Ach, when in Rome, denk ik, terwijl ik mezelf tussen het natte klamme vlees wurm. Gehaald. Nu nog een zitplaats in deze veekar zien te vinden. In loop langs volle banken, grote voeten en bagage als ik twee treinstellen verder een unieke lege zitplaats vind. Mazzel. Met een gevoel van licht geluk zet ik mezelf neer en pak het boek over Andy Warhol uit mijn tas. Drie kwartier te gaan en ik heb geen zin om te staren naar de vermoeide gelaten van mijn collega-reizigers. Er zit namelijk niets tussen van eind twintig, met sprekende ogen en volle lippen. Dus waarom zou ik.De trein schokt en zucht als een oude bejaarde die in beweging komt. Maar deze bejaarde is in de war en rijdt de verkeerde richting uit. Ik kijk uit het raam en zie het oude PTT-gebouw voorbij rijden. Ik zit in de verkeerde trein. Geen idee waar naartoe. ‘Kaartjes alstublieft.’Met het schaamrood op de kaken beken ik aan de geuniformde kaartenknipper dat ik per ongeluk in de verkeerde trein ben gestapt. Vanonder de pet komen staren twee starre ogen me aan. Natuurlijk, per ongeluk, denk ik. Wie gaat er voor zijn lol in de verkeerde trein naar… Waar naartoe? Naar Nijmegen zitten. ‘Uitstappen op Amstel, kaartje kopen naar centraal’, zegt de kaartenknipper terwijl hij zijn naam eer aan doet. En ik voel me weer vier jaar oud en sta met gebogen hoofd voor juffrouw Hetty die voorzichtig de twee potloden uit mijn neusgaten probeert te trekken. ‘Niet meer doen hè?’
‘Nee, juffrouw Hetty.’Als de trein halt houdt, stap ik snel de anonimiteit in. Niemand die weet waarom ik hier op dit perron sta. Ik houd mijn nieuw gekochte kaartje in de hand alsof ik bang ben hem te verliezen en wacht op de trein naar Amsterdam Centraal. Ach, zo kom je nog eens ergens. Misschien moeten we allemaal een keer de verkeerde trein nemen. Wie weet waar je eindigt. Er loopt een meisje met een slank figuur langs me. Ze draagt een grote blauwe tas en een pakketje in cadeaupapier om haar arm. Ze ziet me niet staan, wat me alle tijd geeft haar te observeren. Maar tegen de tijd dat het grote gele monster aan komt rijden, ben ik haar allang uit het oog verloren. Het heeft geen zin om een plaatsje in de coupé te zoeken, moet toch immers zo uitstappen. Het meisje van zojuist zit alleen op het balkon in een tweezitter. ‘Mazzel’, denk ik. Ik plof naast haar neer en ze kijkt nieuwsgierig naar me op. ‘Hoi,’ zeg ik.
‘Hoi,’ antwoordt ze. Daarna blijft ze me aankijken, alsof ze nog iets verwacht. Een verklaring voor waarom ik naast haar ben ga zitten. ‘Ik had de verkeerde trein gepakt,’ probeer ik uit te leggen.
‘Oh, grappig.’
‘Ja. Grappig,’ ratel ik. De automatische piloot klikt aan.
‘En wat doe jij?’ vraag ik.
Ze vertelt dat ze sinds een maand voor een reisbureau werkt. Ze heeft toerisme gestudeerd omdat ze niet zo heel goed weet wat ze wilde gaan doen. Maar zie hield van reizen, dus vandaar. Het meisje beantwoordt mijn vragen alsof dit derdegraadsverhoor de normaalste zaak van de wereld is. Ze heeft een zachte stem. Met haar mooie lippen articuleert ze ieder woord. Wanneer Amsterdam Centraal in zicht komt, vraagt ze wat ik doe. We lopen samen naar de centrale hal. Opeens moet ik denken aan het gesprek wat vriend P. en ik laatst hadden. Over karma en vrouwen. Ben ik in de verkeerde trein gestapt zodat het lot me op het goede spoor zou zetten? Omdat ik dit meisje móest ontmoeten? Of is het allemaal gewoon toeval? Hoe dan ook, daar staan we dan. Onderaan de roltrap zullen onze wegen scheiden. Tenzij ik iets zeg. Maar wát? Ik zeg niets bijzonders. Zij ook niet trouwens. Gewoon ordinaire beleefdheden ter afscheid van een gesprek tussen vreemden. We lopen allebei een andere kant uit. Voorgoed? Thuis check ik haar profiel op Hyves. Ik gebruik daarvoor de inlogcode van vriend P.: ik heb zelf namelijk geen pagina bij de virtuele netwerkmaffia. (Wil je echt weten waarom, lees dan deze column.) Ik check haar relatiestatus: bezet. Niks lot, maar toeval. Of toch karma?Meer in de rubriek De Eeuwige Forens.

Categorieën
Strips

Demon seed

Een schetsje voor de grap.