Uit: Peter Pan
Illustratie: Régis Loisel
Da’s zo fijn aan stripverhalen dat ze je overal naartoe kunnen nemen. Voordat je het weet zweef je boven het Londen uit een ver verleden.
In this graphic novel, London-based Yumiko is a designer running her own firm with friends. She is engaged to an Englishman and has made a nice life for herself in the UK. When her father suddenly dies she returns home to Japan. Here, she feels out of place in daily situations, but also in ritualistic situations such as the wake for her father. Is Japan still her home or has she changed too much in the years she stayed overseas?
This internal conflict is visualized via the appearance of a performer of the Noh theater. A traditional form of Japanese theater which aesthetic demands the exclusion of natural traits and spontaneity. The performers restrict characters’ emotions by following a sophisticated code of gestures. As a matter of fact, all human forms, shapes and movements are codified in specific forms. During her father’s wake and funeral, Yumiko notices she doesn’t feel sad, she doesn’t seem to feel anything. She feels like she is performing in a ritualized play, detached from her emotions, just like a performer in Noh theater. ‘If formality and courtesy take over the feelings, how silly and meaningless all these things could become. And despite all this, I still take part in it! Ah, where I am right now… I am in a theater… performing a piece, pretending to be something else…’ she thinks during the ritual.
Fumio Obata makes wonderful visual observations about Japan. In this pleasantly paced story, Obata gives the reader time to look around, just like Yumiko does as she visits Japan. Every once in a while, for example, Obata shows us a street scene, Japanese architecture or a canal that runs through town. Obata uses a subtle and visual way of storytelling. For instance, when he introduces Yumiko’s mom, Obata uses two pages without any dialogue or captions. We see the woman working on her computer at home, followed by a panel of a bookcase with a radio and a picture of her daughter, followed by a panel of her hands typing on the keyboard, followed by two panels showing the kettle is boiling. It takes a third panel and quite some noise from the kettle before the mother notices the water is boiling and she goes to the kitchen. While the teabag is in the pot and she’s waiting for it to be ready, she looks at a picture of Yumiko in which she has her diploma in her hands. It’s a nice, silent scene that shows us something about her work ethic and that tea reminds her of Yumiko. It also sets up the dialogue scene that follows when Yumiko arrives at her mom’s.
In Just So Happens we learn something about how the Japanese mourn, what the rituals are concerning a wake, and also that it’s still hard for a woman to lead an independent life in Japanese culture. Yumiko’s mom is a successful author and scholar, but her position comes with a price. In the end her need to stand on her own feet has cost her her marriage. In a way, by living in London, being an independent designer, Yumiko is living her mother’s dream.
I very much liked the personal tone in Just So Happens. The graphic novel almost reads like a memoir, and the characters feel real. Not surprisingly maybe, since writer/artist/animator Obata was born in Tokyo. He moved to England in 1991, so my guess is the story and theme of the book are close to his heart.
At the end a small transformation has taken place. Yumiko has learned something about her identity: she no longer has to deny her roots to be herself. She has also learned how to deal with her parents’ expectations and live her life on her own terms. Overall, Just So Happens offers a wonderful and interesting reading experience in more ways than one.
This review was written for and published on the wonderful blog of the American Book Center.
Het einde van oktober is alweer in zicht. Dat betekent dat Halloween voor de deur staat. Wat mij betreft het mooiste jaargetijde en leukste feestje van het jaar. We kunnen weer onbeschaamd horrorfilms kijken, gekke bekken trekken en we mogen weer angstig onder het bed kijken naar wat voor gespuis daar weer onder ligt. Hieronder enkele Halloweenvideo’s die ik recent tegenkwam en je alvast in de stemming zullen brengen. Enjoy.
Deze eerste korte film stond vorig jaar al online maar ik vind hem erg sfeervol.
Zombies in Londen
Gezien de plunderingen die er een paar maanden geleden plaatsvonden in Engeland, krijgt deze video toch een vreemde nasmaak. Moest toch erg lachen om de verbaasde gezichten van de mensen in het restaurant die opeens een hele horde zombies voor het raam zien staan. Eet smakelijk.
World Zombie Day London from Grigorij Richters on Vimeo.
Bloeddorst is coming!
Zombies, je moet ze niet te eten vragen, want dan sta je hoogstwaarschijnlijk zelf op het menu. In de trailer voor de aankomende Bloeddorst app staat screamqueen Natasja van Loon op het menu van zombie Menno Kooistra, toch weet ze zich handig te verweren. Eindelijk een goede functie voor de iPad gevonden!
Bloeddorst #1 kwam een paar jaar geleden uit: een stripalbum vol met Nederhorror-verhalen. Een initiatief van Menno Kooistra, nu de drijvende kracht achter Bloeddorst #2, een magazine dat binnenkort op de iPad beschikbaar is.
Over zombies gesproken: vorig jaar maakte ik deze videoreportage van de Zombiewalk in Amsterdam.
Halloween Burka
Deze video was simpelweg te hilarisch om niet te embedden. Een pleidooi voor de Halloween Burka. Weer wat geleerd!
Halloween pep talk
Deze dame heeft geen burka nodig. Geen enkele vrouw trouwens, laten we dat voorop stellen. Ik heb de speech van Iamboycrazy met fascinatie bekeken. Altijd leuk als vrouwen ook opgewonden raken van Halloween.
Timelapse video’s kunnen een heel rustgevende werking op me uitoefenen. Mits goed gemaakt natuurlijk en voorzien van de juiste soundtrack. Zoals deze. Londeness – A series of time lapses of London van Grigorij Richters, mag dan geen poëtische titel hebben, het is wel een heerlijke webvideo die Londen op een mooie wijze in beeld brengt.
De video past goed bij rustig wakker worden op zondagochtend, vind ik. Dat komt deels door de beelden, maar het stukje piano dat eronder staat heeft ook z’n kalmerende werking.
Soms is het gewoon fijn om ergens te zitten en de wereld te observeren zonder dat je er echt een deel van uit maakt. Als ik de versnelde mensen op de straat zie voel ik een grote afstand tot de medemens. Al die drukte en waarvoor eigenlijk?
In deze video gaat de aandacht vooral uit naar de prachtige architectuur van de stad en het verstrijken van de tijd die zichtbaar wordt in water en lucht. Ik ben wel benieuwd wat het effect zal zijn als je het omdraait: in plaats van een timelapse video waarin je versneld de tijd voorbij ziet komen, vertragen we de beelden. Zou dat ook een rustgevend gevoel geven of ons juist ongeduldige kijkers maken?
2009 mag dan achter de rug zijn, deze webisode hadden jullie nog van me tegoed. Het is een persoonlijke terugblik op het afgelopen jaar. Het leek me leuk om op die manier het jaar af te sluiten, in plaats van met een blogpost vol met lijstjes en hoogtepunten.
Webisode #10 is dus een meer persoonlijk verhaal en daarom iets anders dan je van me gewend bent.
Ik blik terug op een interessant jaar waarin ik op het privé-vlak en als freelance journalist veel meemaakte. Tussendoor bezocht ik Londen, New York en verhuisde ik naar de big city. Nou goed, allemaal te zien in Flashback ’09.
Het gebruikte materiaal bestaat uit video en foto’s. Wie de andere webisodes heeft gezien zal vast wel iets herkennen. Hoewel ik met name ruimte wilde geven aan de shots die er in de vorige afleveringen niet meer in pasten vanwege de lengte van de video’s. De muziek is weer afkomstig van Arnoud Baatsen en ook Jan Vriends (zie webisode #9) zingt weer een deuntje mee.
De best bekeken webisode voor vorig jaar was aflevering 3 over de Stripdagen in Houten. Ongetwijfeld heeft dat ook te maken met het feit dat de halfblote Star Wars-chick als thumbnail voor die video staat. Liselotte Doeswijk, die online video’s selecteert voor Beeld & Geluid, vertelde me vorig jaar dat een video op YouTube verschrikkelijk veel was aangeklikt omdat het leek alsof een meisje iemand pijpte op de thumbnail. (Zie dit interview.)
Zoals je kunt zien bevat deze webisode niet zo’n heel opzienbarende afbeelding. Het was de minst slechte van de drie. Het blijft jammer dat je bij YouTube slechts kunt kiezen uit drie voorgeselecteerde thumbnails. Bij andere videodiensten, zoals bijvoorbeeld Blip.tv kun je zelf een afbeelding uploaden.
Voor 2012 staan er ook webisodes gepland, maar daarover later meer.
Op een warme dag in augustus in het jaar 1969 poseerden The Beatles op het zebrapad vlakbij de EMI studio’s aan Abbey Road voor de gelijknamige hoes van hun laatste album. Sindsdien komen fans van over de hele wereld naar deze historische plek in de popmuziek om zichzelf te laten fotograferen op het zebrapad.
Recent was ik in Londen (zie de vorige webisode) en een bezoekje aan Abbey Road stond dan ook op mijn verlanglijstje. Ik sprak er met een Duitse huisvader die vol plezier zijn gezin vastlegde op de digitale gevoelige plaat. Een blik op Abbey Road anno 2009 (veertig jaar nadat The Beatles hun beroemde album opnamen. Al is de timing overigens puur toeval.)
Lees ook:
Illustratie: Paul Stellingwerf.
Samen met long time friend Paul vloog ik in oktober naar Londen, de prachtige hoofdstad van de UK om een paar dagen even lekker te nerden. (Ik schreef er hier al eens over onze avonturen.) In dit videoverslag de beelden van waarover eerder nog niet gerept is, het avontuur van de 311 treden en het wel of niet houden van fish&chips. Kortom: een beetje andere webisode dan je wellicht gewend bent.
Volgende week een nadere blik op Abbey Road en de Duitse huisvader die zijn gezin meerdere malen over het wereldberoemde zebrapad laat marcheren. Mis hem niet: online op maandag 7 december. Zie hier de eerdere webisodes.
Samen met long time friend Paul vloog ik in oktober naar Londen, de prachtige hoofdstad van de UK om een paar dagen even lekker te nerden. (Ik schreef er hier al eens over onze avonturen.) In dit videoverslag de beelden van waarover eerder nog niet gerept is, het avontuur van de 311 treden en het wel of niet houden van fish&chips. Kortom: een beetje andere webisode dan je wellicht gewend bent.
Volgende week een nadere blik op Abbey Road en de Duitse huisvader die zijn gezin meerdere malen over het wereldberoemde zebrapad laat marcheren. Mis hem niet: online op maandag 7 december.
Zie hier de eerdere webisodes.
Vandaag, 31 oktober, is het wederom Halloween. En dus is het tijd voor mijn jaarlijkse Halloween-post. Dit keer met wat foto’s uit Londen en drie, ietwat huiselijke, video’s.
Veel mensen hebben er een hekel aan, omdat het Amerikaans zou zijn. De versie waar we in Nederland tegenwoordig mee te maken hebben is dat ook, maar de oorsprong van Halloween kent verschillende bronnen. Ik schreef vorig jaar al een stukje over mijn passie voor Halloween en de oorsprong van dit spookachtige feestje.
Halloween, ik ben er gek op. Toen ik laatst in Londen was hoopte ik een winkel te vinden die allerlei spulletjes rondom dit thema verkocht. Gewoon, om wat leuke items mee naar huis mee te nemen en mijn kantoor op te luisteren. Het is me alleen gelukt om een winkel te vinden waar kostuums werden verkocht en verhuurd.
Ook zag ik hier en daar posters en andersoortige aankondigingen van feesten. Ze maken er werk van, die Engelsen.
Bij Forbidden Planet kocht ik een buste van Jack Skellington. Het enige echte Halloween-item dat ik uit de UK meenam.
Halloween-video’s
Deze video is recent op YouTube gezet, al werd hij al in 2003 gemaakt. Een stel tieners gaan een kijkje nemen in een huis in de buurt waar een psychopaat woont. Verwacht er niet te veel van, want deze video staat vol met de filmclichés – de makers kennen hun klassiekers zullen we maar zeggen. Eigenlijk is het een lange puberale grap van 17 minuten. Maar toch is het melige geheel vermakelijk, al is het alleen al omdat de heren filmmakers wat betreft locatie niet verder komen dan hun eigen buurt. Ze tonen dus naar alle waarschijnlijkheid hun eigen huizen, wat dit tot een vreemdsoortige homevideo maakt.
Ook een soort van homevideo is de volgende productie. Ik vind hierin vooral het veld vol met pompoenen een mooi beeld opleveren. De schijnbaar niet gerelateerde scènes worden bij elkaar gehouden door de muziek, want zonder dit bindmiddel lijkt het geheel een arbitraire combinatie van opnames te zijn. Lijkt, want doordat hetzelfde meisje doorlopend in beeld is, gaat deze video vooral over de passie van de filmmaker voor deze vrouwpersoon.
Het is in Amerika gesneden koek dat je met Halloween een Pompoen maakt. En ik zie ze in Nederland ook steeds vaker in de supermarkt rondom Halloween. Tot slot dus een familievideo dat allesbehalve eng is, tenzij je kinderen griezelige wezens vindt natuurlijk.
Happy Halloween!
Dinsdagavond 13 oktober kwam voor mij het hoogtepunt van de reis naar Londen, toen waren we maar liefst vier (!) uur lang getuige van een optreden van de Amerikaanse filmmaker Kevin Smith.
Hij sprak in een zaal in de O2 naar mijn smaak net iets te vaak over het lossen van zijn feces (de man is duidelijk geobsedeerd, wat ook al blijkt uit zijn dagboek My Boring Ass Life), al waren de verhalen over hoe hij eens door de wc is gezakt en die keer dat hij stoned zijn behoefte deed, ook wel weer vermakelijk. Uit de mond van Smith klinkt bijna alles grappig. Kortom, het was een ouderwetse Q&A zoals alleen Smith die kan houden. Smith weet op basis van vragen die door het publiek gesteld worden een zeer humoristisch en doorlopend verhaal te vertellen. Mijn inziens gebruikt hij de vragen slechts om een aantal van tevoren bedachte anekdotes te oreren, maar dat geeft niets, want de regisseur kan met gemak concurreren met menig standupper. Conclusie van Smiths verhaal was dat hij met zijn laatste film Zack & Miri Make a Porno inzag een nieuwe weg in te moeten slaan. Achteraf gezien had hij deze film gemaakt om de criticasters die vinden dat hij met de komst van Judd Apatow (die recent Funny People maakte) overbodig geworden was, het zwijgen op te leggen.
Volgens deze criticasters maakt Apatow bromance-films zoals Smith, maar dan beter. Uiteraard ben ik het daar als Smith-liefhebber niet mee eens, desondanks vind ik ook dat Zack &Miri niet zijn beste filmwerk was. (Ik heb me hier al eerder uitgebreid over beklaagd.) Smith wilde met Zack & Miri laten zien dat hij het nog kon, maar besefte na het draaien van de film dat hij als maker al een tijdje een andere weg is ingeslagen. Met Zack & Miri probeert Kevin Smith als het ware zichzelf na te doen. Dat kan nooit de juiste motivatie zijn voor een meesterwerk.
Ik ben dan ook erg benieuwd naar zijn nieuwste film A Couple of Dicks, met Bruce Willis in de hoofdrol, die binnenkort uitkomt. Smith regisseerde hiervoor het scenario van Mark Cullen en Robb Cullen. Het is voor het eerst dat hij een filmscenario van iemand anders verfilmd. Smith had nog een paar aardige sappige anekdotes over zijn samenwerking met Willis, een acteur die al 25 jaar in het vak zit en zich eigenlijk niet laat regisseren. Ook niet door een acteur met wie hij samen in Die Hard 4 heeft gezeten. Het volgende project wordt waarschijnlijk een film over ijshockey.
Een Clerks-cloon drinkt aan de bar voor de show.Zoals verwacht was Smiths Q&A een ware samenscholing van nerds. Bijzonder moment was de jongen die zijn vriendin te huwelijk vroeg. (Ze zei nog ‘ja’ ook, nerd-romantiek op zijn prachtigst!). Verder liepen er wat Jay-clonen rond en kampten opvallend veel van de vrouwelijke bezoekers met overgewicht. Net als Smith, die ook geregeld verwijst naar zijn corpulente omvang en wat dit voor zijn seksleven betekent.
Al met al was het een avondje genieten. Ik vond het in ieder geval bijzonder om een Q&A van Kevin Smith (waarvan in de afgelopen jaren enkele zeer vermakelijke dvd’s zijn verschenen) eens echt mee te maken.Hier enkele fragmenten die ik wist op te snorren op YouTube. Ik geef toe, geen van allen geven de sfeer van de avond goed weer en de laatste is wellicht het vreemdste filmpje dat ik ooit heb geplaatst op deze site, maar soms moet je het doen met het weinige beschikbare materiaal. (Het was uiteraard verboden om tijdens de show te video’en. Negeer de stills aan het begin, na een minuutje hoor je de Man praten. Aan het einde van het fragment vertelt Smith iets over zijn samenwerking met Bruce Willis. Smith weet op de set niet welke filmlens bij welke beelduitsnede hoort, iets wat Willis verbaast.
http://youtu.be/86QheNlz8Co
Kevin Smith ontmoet een transseksueel die midden in de ombouw zit. Het verhaal begint pas echt na 4 minuten, maar al met al vertelt het een aandoenlijk verhaal van een fan die helemaal uit zijn/haar dak gaat als hij/zij Kevin Smith backstage ontmoet.
Lees ook het eerste deel van het avontuur in Londen en de volgende posts over Kevin Smith, (of vooral niet als je geen fan bent van deze filmmaker, want dan zit je gewoon je tijd verdoen):
Wat doen een stel vroeg-dertigers met een voorkeur voor films en strips in een van de bruisendste steden in Europa? Precies: een bezoek aan Forbidden Planet brengen en een Q&A van Kevin Smith bezoeken. En zich verder te buiten gaan aan een oncontroleerbare koopzucht betreffende strips, cd’s en verwante artikelen. Cultuur snuiven noemen we dat. Starbucks, echte Engelse koffie
Samen met compadre Paul, die ik al langer ken dan dat ik mijn naam weet te spellen, vloog ik maandagochtend vroeg met de makkelijke luchtvaartmaatschappij naar de hoofdstad van de UK, waar we snel energie opdeden in een van de vele Starbuckstenten die de stad telt. Starbucks betekent Amerikaans imperialisme, dus daar is weinig Engels aan, maar de reiziger die een opkikkertje kan gebruiken zal dat een worst wezen. Ons dus ook. We zouden de komende dagen nog vaker in dit walhalla van koffieconsumptie aan ons cafeïne gerief komen.Holmes, echte Engelse replica’s
Al was de toerist uithangen niet meteen ons doel van de reis, die maandagmiddag liepen we nog over de Tower Bridge, later over Leicester Square en de volgende dag deden we het Sherlock Holmes museum aan. (Over het bezoek aan Abbey Road verschijnt binnenkort een Mike’s Webisode. Zie hoe de Duitse huisvader zijn gezin over het zebrapad dirigeert voor een foto.) Het Sherlock Holmes museum in Baker Street is een replica van het oude huis en kantoor van de beroemde fictieve speurneus waar ook beelden staan van personages uit de boeken, als evenals acteurs die Watson en Holmes spelen. 
Een beeld van Prof Moriaty, de aardsvijand van Sherlock Holmes.
Verboden planeet
Die week bezochten we tweemaal Forbidden Planet waar ik een alleraardigste buste van Jack Skellington van The Nightmare before Christmas aanschafte. Ook nam ik een exemplaar van gebundelde Spiderman krantenstrips en American Splendor: Our Movie Year mee. Een bescheiden hoeveelheid, vooral als je je bedenkt dat Forbidden planet een paradijs is voor een stripliefhebber als ik. Er is zoveel moois te vinden, dat het daarom moeilijk kiezen is. Dankzij het internet is het merendeel echter ook gewoon online te bestellen, dus wie weet wat ik de komende maanden nog binnenhaal. (Hoewel, de stapel nog te lezen cultuur is van zodanige omvang dat ik mezelf een koopstop heb opgelegd.) Later kwamen daar overigens nog een prachtig artbook van Tim Burton, de autobiografie van Roger Moore en The Death of Bunny Munro van Nick Cave bij. Dorian Gray, echte Engelse cultuur
In de avond bekeken wij de film District 9 van regisseur Neill Blomkamp. Een van de originelere sciencefiction flicks die ik de laatste tijd gezien heb. (Hier een kritische recensie van Floortje Smit op cinema.nl). Woensdagavond zagen wij Dorian Gray, een kersverse verfilming van het klassieke boek van Oscar Wilde. The Picture of Dorian Gray, een prachtig boek vind ik dat. Een inspirerend verhaal met een origineel idee als basis. Deze verfilming was in handen van Oliver Parker en hij maakte een onderhoudende film waarin de jonge Dorian Gray na aankomst in Londen zich al snel overgeeft aan de geneugten des levens. Ondanks zijn wilde levensstijl lijkt hij geen dag ouder te worden, wat alles te maken heeft met een schilderij dat langzaamaan steeds meer van zijn zondige ziel blootgeeft. Leuk aan de film vond ik, behalve zeer geloofwaardige acteerprestaties van hoofdpersoon Ben Barnes (Prins Caspian) en Colin Firth, de mise-en-scène. De opnames zijn soms vaak duidelijk in een studio opgenomen en tegelijkertijd hebben ze daardoor een perfecte theatrale uitstraling. Het was helemaal passend om een bezoekje te brengen aan een fictief Victoriaans Londen te brengen terwijl ik me in de hedendaagse versie van die stad bevond. Lees ook: Lekker nerden in Londen met Kevin Smith.