What’s a Halloween party without some great looking creatures lurking in the shadows? Here’s the making of such a creature by the team of Amsterdam Spook.
Since 2006, Canadian-born Amsterdammer Tamar Bosschaart has organised the most incredible annual Halloween parties that over the years have grown in size and popularity to the point that they attract Halloween lovers from all over the planet to celebrate the unholy festivities in Amsterdam. The Spook Amsterdam posse has grown alongside the party and every Sunday, a handful of the most dedicated crafters gather to make the most amazing decorations from scratch. Just look at this Gargoyle!
Here is the unholy beast in all its glory. Notice that the details have been touched up, both by lighter paint, as well as by filing away at the extremities to stimulate the toll the elements make on gargoyles. This bad boy was created for the party in 2014, together with his brother and several smaller versions. They proved so popular, one of them was stolen at the party. How someone managed to smuggle it out is another mystery. Stay posted for a sneak peek of what’s being built this year on your favourite blog on all things Halloween soon!
Luuk van Huët
Originally published on September 09, 2015 on HalloweenCult.com.
Met journalist, programmeur, filmrecensent en vriend Luuk van Huët sprak ik laatst over wie wij nu eigenlijk de beste vertolker van Peter Parker op het witte doek vinden.
Is dat Tobey Maguire, Andrew Garfield, Tom Holland, of toch Nicholas Hammond…?
Wie het boek Mijn vriend Spider-Man heeft gelezen, weet al waarschijnlijk welke acteur ik het beste vind.
Stond ik zondag opeens met een stoepkrijtje op de muur van het Maagdenhuis te schrijven. Omdat ik warme gevoelens koester voor de UvA – ik heb er een fijne studie gedaan en een jaar lesgegeven – tekende ik een smiley naast de voordeur.
Hoe het zover met me was gekomen? Het is natuurlijk allemaal de schuld van Luuk van Huët die ons namens Terra Tours die middag door Amsterdam rondleidde om over de geschiedenis van Provo te vertellen. Dit jaar is het vijftig jaar geleden dat de groep anarchisten van zich liet horen en geregeld bij elkaar kwam op het Spui. Bij die bijeenkomsten werd het Lieverdje, het beeld dat een Amsterdamse belhamel moet voorstellen, wel eens in de fik gestoken. Dat wist ik niet, evenmin dat dit beeld de gemeente Amsterdam werd aangeboden door de tabaksindustrie. Dubieus. Zo had Van Huët wel meer leuke feitjes die ik nog niet kende. Hij vertelde ze met flair en humor.
Rozijnen
Ondanks het nare weer was het dus een gezellig samenzijn die zondag. Terra Tours organiseert uitjes en rondleidingen die net een beetje anders zijn en zich richten op het verbeteren van de wereld. Tijdens de wandeling had de begeleider ook allerlei activiteiten voor ons in petto, waaronder dus het bekladden van het Maagdenhuis. Dat je iets moet doen, laat je op een andere manier nadenken over de materie. Dit betrekt je automatisch meer bij de geschiedenis van Provo.
Toch konden sommige acties mij minder bekoren: bijvoorbeeld het uitdelen van rozijntjes aan willekeurige voorbijgangers zoals de provomensen indertijd krenten aan vreemden uitdeelden. In Amsterdam wildvreemden iets willen geven is geen gemakkelijke taak, maar Vincent Hoberg, filmrecensent van Nieuwe Revu en collega-presentator bij VoorDeFilm, was een dappere held die het lukte om de taak te volbrengen. Ik keek minzaam toe terwijl ik mijn eigen rozijntjes opat.
Tulpen
De laatste actie vond ik wel weer erg leuk: het planten van tulpenbollen in het Vondelpark in de buurt van de plek waar Provo zichzelf op 13 mei 1967 ophief. Mooie bloemen planten is iets waar ik volledig achter kan staan. Het idee van provo trouwens ook: we kunnen tegenwoordig ook wel weer een dosis geweldloos anarchisme en zichtbare provocatie van de gevestigde orde gebruiken.
Ik vond de tour een goede introductie op de geschiedenis van Provo. Eentje die me nieuwsgierig heeft gemaakt naar meer informatie over deze beweging. Aangezien de media hier wegens het jubileum volop over berichten, zal die nieuwsgierigheid makkelijk bevredigd worden.
Gisteravond ging de zesde editie van het KLIK! Amsterdam Animation Festival van start in Eye aan ’t IJ. Uiteraard was ik daarbij als KLIK-addict.
Ook ben ik dit jaar een van de gasten van het festival omdat ik op vrijdagavond een Spider-Man lezing geef (maar dat wist je vast al.) Het was een leuke, lekker korte, openingceremonie die begon met een theatraal stukje jaren vijftig spoof van Puck van Dijk and Mark Thewessen. Op manische wijze haakten zij in op het thema Fabulous Fifties. Je kent het wel: het gezin als hoeksteen van de samenleving in doodsangst voor de atoombom.
(En wij ons tegenwoordig maar zorgen maken over triviale zaken als Zwarte Piet. Oh, nee, gelukkig: er is ook nog homohaat in Moskou en een miljardenopbrengend sportevenement dat ondanks die homohaat gewoon gezellig doorgaat alsof er niets aan de hand is.)
Daarna was het tijd om in de zaal te genieten van de, door Roloff de Jeu, soepel aan elkaar gesproken openingsavond. De prijs voor de kersverse World Domination Award ging naar Erik-Jan de Boer. Deze award wordt uitgereikt aan animators die heel ver in de wereld weten te komen. De Boer, die eerder een Oscar binnensleepte voor Life of Pi, is een goede eerste winnaar.
De MOPTI Award ging naar The Solitary Piervan Jack Shih, maar daar heb ik nog geen frame van gezien, dus onthoud ik mij van ieder commentaar. Leuk om festivaldirecteur Yvonne van Ulden hoogzwanger te zien, al was het dan via een video. Omdat ze maandag was bevallen van haar eerste kind, kon ze helaas niet bij de avond aanwezig zijn. Het is wel prijzenswaardig dat ze zelf deels zorg draagt voor de volgende generatie animators.
De opening was een prima show, al had wat mij betreft er wel iets meer animatie te zien mogen zijn. Daarvoor komen we immers naar KLIK! Nou ja, de komende vijf dagen valt er genoeg te zien. Ik ga vandaag in ieder geval naar de twee programma’s rond stop-motion animatie. Dat is namelijk mijn favoriete vorm van deze filmkunst. Barend de Voogd geeft een introductie bij het programma Beyond the uncanny: Contemporary Stop-Motion.
Puppets may be the scariest things ever invented. Stop-motion puppets, meanwhile, add a haunting, all-too-real charge to any animation. Beyond the Uncanny: Contemporary Stop-motion is as scary as its Classic counterpart. You may know it isn‘t ‘real’, but better believe us, that doesn’t make a bit of difference.
Geen idee of ik dit jaar met een Daily Webhead video op de proppen kom, maar naar wat ik heb gehoord loopt er ook een videoteam van KLIK! rond, dus wellicht ga ik gewoon lekker acherover in de bioscoopstoel een paar dagen vakantie vieren. Vorig jaar interviewde ik Luuk van Huët van KLIK:
Iedere dinsdag en vrijdag delen striplezers hun stripliefde en vertellen over hun favoriete strip.
Wat is je naam, je leeftijd en je wat doe je voor werk?
Mijn naam is Luuk van Huët, ik ben 34 jaar oud en ik werk als schrijver, redacteur, vertaler en ik ben één van de oprichters en organisatoren van het KLIK! Amsterdam Animatie Festival: (obligate zelfpromotielink): http://www.klikamsterdam.nl/
Welke strip(s) is/zijn je favoriet en lees je nu nog steeds?
Er zijn belachelijk veel uitermate getalenteerde auteurs werkzaam in de stripwereld, maar als ik moet kiezen, dan valt de keuze op The Authority, een superheldenteam gecreëerd door Warren Ellis en Bryan Hitch. Naast Ellis hebben Mark Millar, Grant Morrison en Garth Ennis zich ook tegen The Authority aan bemoeid.
Waarom is/zijn dit je favoriete strip(s)? Wat vind je er zo goed aan? The Authority is een titel waarin het superheldengenre tot een logische conclusie wordt gebracht: zeven mensen met superkrachten besluiten de wereld te verbeteren op zeer proactieve wijze: ze beginnen met het verslaan van maniakale superschurken, een invasie van buitenaardse wezens uit een parallel universum en God (een buitenaardse piramide die het zonnestelsel heeft geschapen en na een sabbatical van een paar miljard jaar de aarde wil zuiveren van ongedierte). Maar al snel krijgen ze het aan de stok met regeringen en plegen ze een coup: ze zetten de regering van de VS af en nemen de macht over.
The Authority schopt kont op meerdere niveaus: de personages zijn interessante variaties op bekende helden die daardoor een heel nieuwe kant verkennen: Apollo en the Midnighter zijn Superman en Batman, maar een stuk mededogenlozer en ze zijn ook nog eens een setje! The Engineer is een dame die haar bloed heeft ingeruild voor nanobots, een soort Iron Man met Extremis krachten. Jeroen Thornedike is The Doctor, een super-shamaan en tevens de enige Nederlandse superheld die je serieus kan nemen (al is hij een heroïne-junk).
Naast interessante personages is de thematiek van The Authority erg boeiend: alle goede bedoelingen in de wereld voorkomen niet dat wanneer de ambities verder reiken dan het beschermen van de aarde tegen superschurken en aliens, The Authority verworden tot een soort fascistoïde club die soldaten die tegen hun in de strijd worden gegooid ziet als collatoral damage. With great power comes great responsibility, en The Authority kan zoveel verantwoordelijkheid uiteindelijk niet aan. En passant veroorzaakt The Authority een soort Tea Party-reactie en worden ze tijdelijk vervangen door een door de G7 aangestelde groep superhelden die wel naar de pijpen van de macht willen dansen. En in The Authority zijn superhelden celebrities, wat ook nog de nodige complicaties met zich meebrengt, zoals wanneer The Doctor trouwt met een popster en daardoor in een lastige scheiding terecht komt.
Wanneer kwam je er voor het eerst mee in aanraking? En wat deed dat met je?
Na Transmetropolitan was ik benieuwd naar ander werk van Ellis en na de eerste vier comics was ik verkocht. De eerste superschurk waar The Authority tegen vechten is Kaizen Gamorra, een Mandarin-achtige dictator met een eigen eilandstaat. The Midnighter weet het gevecht te beëindigen door het transdimensionale ruimteschip van The Authority bovenop het eiland en Kaizen te parkeren. The Authority is een soort intelligente blockbuster in comicvorm, vol met what-the-fuck momenten en met grootse ambities. Jammer genoeg is de titel inmiddels een beetje doodgebloed, maar de eerste drie volumes zijn zeker de moeite van het lezen waard.
In de rubriek Stripliefde vertellen striplezers over hun favoriete strip of strips. Op deze manier bouwen we langzaam een interessante leeslijst op. Ook meedoen? Check hier hoe je dat doet. Ik kijk uit naar je inzending. Oh ja: mocht iemand anders al je favoriete strip genoemd hebben, stuur dan even goed je inzending in, want jouw reden om de strip goed te vinden kan heel anders zijn. Bovendien is je eerste kennismaking en wat dat met je deed waarschijnlijk anders dan die van andere lezers.
Luuk van Huët is een kenner op het gebied van animatie en daarom een van de oprichters en programmeurs van het KLIK! Amsterdam Animation Festival. Hoogste tijd om hem eens te vragen wat animatie voor hem betekent, met welke film zijn liefde begon en hoe je nu eigenlijk een filmfestival programmeert.
Zaterdagavond zochten we een rustig plekje op in EYE om het daar eens over te hebben.