Al meer dan een week lag dit postpakketje te wachten om geopend te worden. Maar ja, daar wil ik dan natuurlijk een vlog over maken, en als ik geen tijd heb om op te nemen, blijft zo’n pakketje dus ongeopend. Gelukkig had ik er vandaag tijd voor en weet ik eindelijk welk stripboek er in dit pakketje zit. Kijk je mee?
Hier nog even het linkje naar de eerdere vlog over het werk van Frits Jonker.
Of je zijn snor nu aantrekkelijk vindt of niet: Doctor Strange is de Sorcerer Supreme van het Marvel Universum en daarmee dé man om ons te beschermen tegen allerlei magische bedreigingen. Dat maakt hem een machtig man, en macht maak aantrekkelijk:
Vandaag eindelijk begonnen aan de nieuwe reeks Doctor Strange comics geschreven door Jason Aaron en getekend door Chris Bachalo die in oktober 2015 is begonnen onder de vlag van All-New All-Different Marvel, dus na de gebeurtenissen van Secret Wars. De eerste paar delen vind ik al enorm vermakelijk.
Ik heb een paar keer hard op moeten lachen om de gevatte opmerkingen die Aaron de personages laat zeggen. Humor met een dikke knipoog maakt dat je superheldenverhalen makkelijker slikt en in de wereld van Doctor Strange, waarin vreemd en weird de boventoon voeren, is droge humor dus een welkome gast. Al moet Strange natuurlijk niet te veel op Robert Downey Jr. gaan lijken.
Parasieten
Het leuke aan Doctor Strange is de vreemde avonturen die hij beleeft. En die zijn zelfs vreemd voor het Marvel Universum, een verhaalwereld waarin planeteneters als Galactus en dondergoden als Thor rondlopen. In Doctor Strange #1 zien we onze wereld door Strange’s ogen: hij loopt over straat en alles is in zwart-wit, behalve de kleurrijke demonen die als parasieten leven van onze zielen. Alleen Strange ziet die wezens, wij hebben last van ze zonder het te weten. Gelukkig opereert de Sorcerer Supreme soms ook als exorcist om ons te bevrijden van de demonische lasten die we bij ons dragen.
Ook leuk vind ik de rondleiding die we in #2 krijgen van het huis van Doctor Strange: zijn Sanctum Sanctorum op 177a Bleecker Street in Greenwich Village. Ik heb in het verleden ook Doctor Strange comics gelezen, maar Aaron en Bachalo geven een mooie introductie van Strange’s wereld en onthullen op een natuurlijke manier nieuwe informatie.
De prijs van magie
Een belangrijk uitgangspunt in deze reeks verhalen is de prijs die we voor het gebruik van magie moeten betalen. Aaron zegt hierover in een interview:
‘The only rule I’m really interested in is that for everything Doctor Strange does, there must be a cost. The forces of magic don’t come free. Every spell, every incantation, every tampering with the mystical forces of nature comes with a price. And either Doctor Strange pays that cost himself or the world must pay it for him. But one way or another, it’s getting paid. And when you don’t see that the scales are kept balanced and you let that tab build up, then it’s hell for everyone when it finally comes due.’
Er wordt ook jacht gemaakt op magiërs uit andere dimensies. Een moderne heksenjacht met de bedoeling om mensen zoals Strange uit te roeien. Kortom, Aaron onderzoekt met zijn verhalen de aard van magie in het Marvel Universum. Een interessant uitgangspunt dat meteen spannend materiaal oplevert in Doctor Strange #2, als een bibliotheekmedewerkers langskomt met een probleem: in haar hoofd zit een gapende mond met scherpe tanden waar allerlei mind maggots uit te voorschijn komen. Ze leven van psychische energie. Brrr. In ieder geval laat de toverkunst Doctor Strange soms in de steek, wat niet veel goed belooft voor de toekomst. Wel voor ons lezers natuurlijk. Ik kan niet wachten tot ik de rest gelezen heb.
Rojo is zelf een bijzondere gitarist die aan een van zijn handen vijf vingers en een duim heeft zitten. Hun band Kraneus doet mee met een wedstrijd van metalbands. Een van hun concurrenten zal er alles aan proberen te doen om Kraneus uit te schakelen en gaat daar heel ver in. Ondertussen wordt Seck verliefd op journaliste Karen.
Nocturno is het derde album van de Mexicaanse stripmaker Tony Sandoval dat uitgeverij Gorilla in korte tijd uitbrengt. Fijn, want ik geniet erg van Sandovals tekenstijl die erg leunt op het goed overbrengen van sfeer en emoties. Als Seck nog bij zijn oom woont, zijn de tekeningen in sombere grijstinten gehuld en met potlood in krasserige en grimmige lijnen getekend. Zodra Rojo en zijn wereld in beeld komen, schakelt Sandoval over op kleur en zijn de tekenlijnen strakker geïnkt. Deze omgeving is namelijk een stuk fijner voor Seck, vooral als de liefde tussen hem en Karen opbloeit. (Waarom Sandoval later wel weer af en toe pagina’s in potloodlijnen laat staan zonder deze te inkten, weet ik niet precies. Het resultaat is echter mooi.)
Monsters
In dit stripverhaal zijn magie, fantasie en realiteit niet van elkaar te onderscheiden. Strip is een prachtig medium voor magisch realistische verhalen. Sandoval gebruikt interessante visuele metaforen om emoties uit te drukken. Mooi gevonden is het beeld waarin Seck en Karen elkaar voor het eerst kussen en hun hoofden letterlijk in elkaar lijken op te gaan. Tijdens het optreden van de band zijn de koppen van Rojo en Seck lekker expressief getekend. In de visie van Karen, die een interesse heeft voor zeemonsters, zijn ze net twee enorme monsterachtige verschijningen die uit de diepe zee komen om hun vijanden te verslinden. Dat Karen door het krachtige stemgeluid van Seck wordt meegesleurd, zien we gebeuren doordat er een enorme groene slang uit zijn mond schiet waar ze zich aan vastgrijpt en waarmee ze door de nacht vliegt. Viktor, die ook een oogje op Karen heeft, ziet dit met lede ogen toe.
Net als de slang weet Sandoval de lezer zodanig mee te slepen in zijn verhaal dat je hem makkelijk vergeeft dat lang niet alles een verklaring krijgt. Waarom Seck opeens supergoed kan vechten als hij een masker op heeft bijvoorbeeld, of dat we van de meeste personages slechts de contouren van wie ze zijn te zien krijgen.
Ik ben erg benieuwd naar het tweede deel van dit tweeluik, want dit album eindigt met een flinke cliffhanger. Ongetwijfeld wordt het een en ander in het volgende album nog wel verklaard.
Tony Sandoval. Nocturno #1
Uitgeverij Strip2000/Gorilla, €19,95
Right off the bat, Hexed: The Harlot & The Thief starts on a great note: the young and resourceful Lucifer breaks into a museum and encounters three highly-trained and well-equipped thieves. Since they’re after the same painting as she is, a confrontation is inevitable. Lucifer cheekily remarks that the guys look like Space Ninjas and are pretty over-equipped for this kind of job, since the museum is only guarded by a security guy named Bob, who takes the stairs to lose some weight since his engagement and will take a while to reach their floor. Apparently, Lucifer is a thief who does her homework, and only brings what she deems necessary to do the job. Although one of the guys points a gun at her and threatens to kill her, Lucifer seems hardly impressed. She relaxes against a wall, carves some kind of symbol in the apple she was eating and conjures up an enormous snake-like creature to deal with the ninjas, while she deals out some punishment herself.
But it gets even better. Bob walks into the room, but before he can stop Lucifer, the poor guy gets a heart attack from all the stairs he’s been taking. To save Bob’s life, Lucifer temporarily puts him inside the painting she came to steal! She takes it to Val Brisendine’s art gallery, Val being the woman Lucifer was stealing it for in the first place. When Lucifer steps back into the painting to get Bob out, she accidentally unleashes a very bad guy that was being held captive inside it as well. This sets up a very entertaining story in which Lucifer not only has to try to stop the bad guy, but she also has her life threatened by the woman who put him in the painting, meanwhile dealing with the Harlot and traveling into The Shade to save a colleague’s soul. (The Shade is a kind of way station for souls. When you die, you pass through it on your way to whatever afterlife awaits you.)
From the moment Lucifer put Bob into the painting, my curiosity about this character and her world kept growing and growing. I like stories with a magic-realistic touch. And the action in Hexed… contains quite a few elements that are not of this world, but are highly entertaining to read.
Lucifer and the other characters were introduced in the mini-series collected in the trade paperback Hexed, published a couple of years ago by Boom! Studios. Lucifer, full name Luci Jennifer Inacio Des Neves, is a creation by Michael Alan Nelson, who also wrote this volume of Hexed: The Harlot & The Thief. Lucifer is a supernatural thief-for-hire, stealing wondrous objects from the dark denizens of the netherworld for her mentor Val Brisendine. She’s also the heir of the Harlot, the powerful magic witch that looks like Helena Bonham Carter on a bad day. If a live-action adaptation will ever by made out of this comic-series, Bonham Carter would be the only choice to play the Harlot.
I liked Lucifer’s cheeky and smart voice-over dialogue, which reminded me of typical inner voices by detectives and the smart-mouthed characters from Buffy the Vampire Slayer. Also, it’s a woman’s world: Nelson presents interesting female leads. Lastly, what I really liked about the art work by Dan Mora is the fact that every time the characters are inside a painting, everything we see is rendered through the art-style of that particular painting.
The only problem I had while reading this story is paradoxically also the magical element of this tale: magic seems to solve everything and Lucifer seems to be quite invulnerable; even being dead for a while doesn’t really bother her. So I never had the feeling the danger she was in was insurmountable.
But maybe that will change in the following installments of the series. Hexed: The Harlot & The Thief is only volume one, containing the first four comics. Volume 2 is out this month, and volume 3 is slated for August.
This review was written for and published on the wonderful blog of the American Book Center.
Het album bevat drie korte verhalen waarin een kind een belangrijke (hoofd)rol speelt. In ‘Een mottige theepot’ maken we kennis met het Eskimomeisje Ayak dat samenleeft met een professor in de cryptozoölogie. Voor haar verjaardag krijgt ze het fabelhondje Por. Als ze een oude theepot schoonmaakt verschijnt een geest die zegt dat ze één wens mag doen. Dat is natuurlijk niet mis, maar ja, wat wens je? In het verhaal ‘Van de oude schilder en de zee’ probeert een schilder die alles al geschilderd heeft, de zee op het canvas vast te leggen. Maar dat blijkt toch een stuk lastiger dan deze verwaande kunstenaar gedacht had. ‘Peter en de Wolf’ is een stripbewerking van het bekende sprookje van Sergej Prokofjev. Dit laatste verhaal werd geheel door Wilbert van der Steen gemaakt, de eerste twee avonturen komen uit de pen van Marc Legendre. Je weet wel, van Biebel en Amoras.
De drie verhalen zijn fijn sprookjesachtig en gemaakt voor kinderen, al zullen volwassenen er ook veel plezier aan beleven. Niet in de laatste plaats door Van der Steens verfijnde tekenwerk, die wonderschone platen in potlood op papier zet. Opmerkelijk genoeg krijgt bijna ieder stripplaatje zijn eigen steunkleur. Waarom heb ik niet kunnen achterhalen, maar eigenlijk geeft het wel een aardig effect. Van der Steen maakt onder andere illustraties voor kinderboeken. Hij debuteerde als schrijver met het boek Pension Kat bij uitgeverij Moon.
Interessant hoe de stripmakers in het eerste verhaal in het album op visueel vlak teruggrijpen naar ouderwetse verbeeldingen van bijvoorbeeld Arabieren. De geest uit de fles en de laatste straatscène uit het eerste verhaal herinneren aan sprookjes als 1001 nacht en Sinbad de Zeeman. Overigens stopt het eerste verhaal in het album abrupt en leest als een eerste akte van een veel groter avontuur. Het maakt dus vooral nieuwsgierig naar hoe het verder gaat met Ayak, Por en de professor. Het volgende album zal een lang verhaal van deze figuren bevatten met de titel ‘De eenzame sultan’. Daar kijk ik dus naar uit. Vooral omdat hun wereld met magie en fabeldieren mij in het bijzonder aanspreekt.
Marc Legendre & Wilbert van der Steen. Ayak +Por 1
Strip2000
Deze strip speelt zich af in de victoriaanse tijd en draait om een mysterieuze vrouw genaamd Guardian die voor Scotland Yard zaken met een bovennatuurlijk tintje uitzoekt. Zelf blijkt Guardian ook speciale gaven te bezitten. Als Sir Godfried haar voor heks uitschelt, zit hij er waarschijnlijk niet ver naast, al onthult Damen in het eerste album weinig van Guardians achtergrond.
In het stripalbum worden in drie korte verhalen evenzoveel zaken behandeld. Guardian neemt het op tegen een kunstenaar die controle krijgt over de mensen die hij portretteert, een weerwolf en een golem. De strips zijn voorgepubliceerd in Eppo. Ik denk dat het niet lang zal duren voordat Guardian weer in het stripblad opduikt.
Robbert Damen. Guardian 1
Don Lawrence Collection, € 8,95
Stripschrijver en magiër Grant Morrison over strips en magie in een interview met Publishers Weekly uit 2008:
Comics specifically seem to be quite magical to me—in the sense that they are directly drawn onto paper. They relate back to the very first drawings that people did on cave walls, and people believe now that those things were meant to be magical, that by drawing and creating a model of the bison, you could affect what happened to the real bison. Your hunt would be more successful the next day. So the idea of drawing and creating representations is the very first notion that we had of magic, that you could make an image of something and affect the image and, in turn, affect the reality of the thing. Like sympathetic magic, when you make, for instance, a little doll of someone and then stab it, they will experience something. So that idea of representation, I think, is the first magical idea, and comics is still very close to that.
The thing I love about comics is the actual guy sitting there—with pens and tools and drawing all this stuff in a little room. Actually working on the paper directly with pencils. There’s something really quite strange about that, I feel.
PWCW:“Strange” in that it carries some particular qualities?
GM: “Strange” in the sense that I think there’s so much concentration that goes into the point of those pencils and that line that it’s a magical act. It’s a Zen thing to sit and actually create a comic book. It’s very hands-on. I think it’s got a magical element to it, anyway, and so, for me, it became a way to do voodoo, using… Well, I could create things in the comics that would have affects in my own real life. I found that it would work.
PWCW: You were ill at one point [during the writing of The Invisibles].
GM: Yeah, that was just one of the things. This character thought that his face had been eaten away, then three months later my face actually gets a hole eaten in it! I’m in the hospital dying in almost the same way the character was dying. So then I figured, “Okay, well, let’s give him a good time!” [chuckles] As soon as I got out of the hospital, I started writing the character with a great sex life, and suddenly my own life took off. I really began to feel I was on to something.
Ik ben het met Morrison eens dat wat striptekenaars doen lijkt op magie: ze tekenen een reeks plaatjes en als je die plaatjes leest komt er een verhaal tot leven in je hoofd. Een reeks stilstaande beelden breng je met je eigen geest in beweging. Als de personages je aanspreken leven ze door in je hoofd lang nadat je het boek gesloten hebt. Dat is een van de zaken die ik aantrekkelijk vind aan strips.
Wat Morrisons idee dat het schrijven van verhalen leidt tot het veranderen van de werkelijkheid betreft, ben ik meer sceptisch, maar ik wil dat zeker in de toekomst uitproberen.
Bron foto.