Als ik in het Marvel Universum zou wonen, dan las ik zeker elke dag The Daily Bugle. Dat is toch de krant waar je alles over de superhelden te weten komt.
Ook al is de berichtgeving over Spider-Man natuurlijk erg negatief gekleurd. Maar ja, dat heb je bij sommige Nederlandse kranten ook. Sensatie verkoopt nu eenmaal beter dan de waarheid.
Een paar jaar geleden publiceerde ik enkele mooie voorpagina’s van de Bugle. Ik vind het altijd heel leuk als de krant in de comics voorkomt en de tekenaars en letteraars mooi werk van de vormgeving hebben gemaakt.
Inmiddels heb ik weer een paar mooie voorbeelden hiervan verzameld en die zal ik de komende tijd delen.
Superschurken
We beginnen met deze reeks Daily Bugles van Phil Postma, character designer in de animatiewereld.
Helaas gebruikt hij voor deze illustraties praktisch dezelfde Bugle. Maar goed, ze draaien dan ook meer om hoe Postma de tegenstanders van Spider-Man tekent dan om de krant zelf.
In Mijn vriend Spider-Man vertel ik onder andere dat ik me goed met Peter Parker kon identificeren toen ik een jonge lezer was. Ook is zijn gedrag vaak het goede voorbeeld voor hoe ik me wil gedragen.
Dat laatste was hij voor editor in chief Jim Shooter ook, blijkt uit zijn column in Marvels Bullpen Bulletins van maart 1987:
Op dit moment lees ik De Verdedigers. Van deze Nederlandse versie van Marvels Defenders heb ik slechts een paar comics in de kast staan, maar toch vermaak ik me er mee.
De Verdedigers zijn een vreemd superheldenteam dat ook nog eens vaak van samenstelling verandert. De superhelden in het team zijn vaak outsiders die alleen werken, zoals Doctor Strange en de Hulk. Maar dat is juist een van de zaken die de serie interessant maakt.
Verder kent de serie een nogal slordige publicatiegeschiedenis. Vaak wisselde het creatieve team. Eigenlijk net zo vaak als de samenstelling van de Verdedigers zelf. Daarmee ging de serie ook thematisch alle kanten op.
Cornerbox art.
Die paar comics die ik heb gelezen zijn niet genoeg om een goed beeld te vormen, maar smaken zeker naar meer. Op Instagram reageerden ook aardig wat mensen met een soort blije herkenning op de foto’s die ik van deze strip plaatste. Kennelijk lazen veel mensen in mijn sociale bubbel De Verdedigers vroeger.
Mijn koopstop is voorbij zodra ik de 30% ongelezen strips en boeken in mijn collectie tot mij heb genomen. Dat duurt echt nog wel een tijd, maar daarna wil ik wel wat Essentials van the Defenders lezen. Eerst maar weer wat ruimte in mijn boekenkast hiervoor creëren.
Van alle covers uit het stapeltje vind ik deze van Bill Sienkiewicz het mooiste:
Het tweede seizoen voor de serie Jessica Jones staat op Netflix. Ik ben hier erg benieuwd naar.
Van alle Marvel-series vind ik die over Jessica Jones en Daredevil het beste. Defenders kon mij maar matig boeien, en Iron Fist vond ik gewoon erg saai. Punisher was erg gewelddadig, maar zeker de moeite waard. En ook Luke Cage raad ik de stripliefhebber aan.
Binnenkort wijden we een aflevering van Geeky Dingen aan Jessica Jones, daarom besloot ik deze week te beginnen met het herkijken van de eerste dertien afleveringen van de serie. Die zag ik in 2015 en dat is alweer drie jaar terug. Misschien is het daarom niet zo gek dat ik veel vergeten was. Belangrijke plotpunten uit de eerste aflevering alleen al, herinnerde ik me niet.
Krysten Ritter.
Ik weet dat Jessica Jones erg goed vond en met veel plezier heb gekeken. Ik heb ik een algemene indruk van de serie in mijn hoofd. Ook kan ik me wel enkele scènes en momenten herinneren. Maar niet heel erg goed dus. Eigenlijk geldt dat wel voor meer dingen die ik kijk. Daarom kan ik denk ik ook makkelijk films een paar keer zien. Mits ze het opnieuw kijken waard zijn, wat natuurlijk lang niet altijd zo is.
Vorige week zag ik bijvoorbeeld de remake van The Day the Earth Stood Still, en daar viel ik toen al bijna bij in slaap. Die hoef ik nooit meer opnieuw te bekijken, want niet de moeite waard.
Jessica Jones is dat wel. De serie gaat over belangrijk thema’s, namelijk psychologische mishandeling en posttraumatische stress-stoornis. Behalve dat het verhaal erg goed geschreven is, vind ik de cast voortreffelijk. Krysten Ritter kende ik niet voor Jessica Jones, maar vanaf de eerste scènes ben ik onder de indruk van haar cynische, onderkoelde performance. En ze ziet er ook nog eens aantrekkelijk uit met haar wipneus en sprekende ogen. Dat geldt ook voor Rachael Taylor als Patricia ‘Trish’ Walker, die overigens ook heel goed acteert.
Rachael Taylor.
Natuurlijk werken er in Hollywood eigenlijk alleen maar aantrekkelijke mensen voor de camera, maar sommige acteurs springer er op dat vlak nog eens extra uit. Veel vriendinnen van me vallen in katzwijm als ze het over David Tennant hebben bijvoorbeeld. Het is even wennen om Tennant als schurk te zien, want ik ken hem vooral als een zekere tijdreizende Doctor.
Voor het tweede seizoen hebben Marvel en Netflix voor iedere aflevering een pulpachtige cover laten tekenen. Je kunt ze hier alle dertien zien. Dit vond ik de mooiste:
Vrouwenwereld
Alle covers zijn getekend door vrouwen. Naar ik heb begrepen zijn alle afleveringen van het tweede seizoen van Jessica Jones geschreven en geregisseerd door vrouwen (op een aflevering na). Er zijn mensen die dat heel belangrijk vinden, en dat snap ik wel. Er moeten meer vrouwen aan de bak in Hollywood, vooral achter de schermen en op de set. Maar een boeiend vrouwenpersonage hoeft niet per se door een vrouw geschreven te worden. Jessica Jones is immers een creatie van Brian Michael Bendis, de stripschrijver die tegenwoordig voor DC Comics werkt.
Uiteindelijk gaat het mij erom of wat er gemaakt is boeit en of het goed gemaakt is. Of de regisseur een man, vrouw, transgender of alien is, maakt mij dan weer geen bal uit.
Mocht je het nog niet elders gehoord hebben: Nick Spencer is de nieuwe Spider-Man-schrijver.
Hij neemt het werk over van nietsnut Dan Slott. Marvel begint meteen voor het (on)gemak de serie weer bij nummer 1. Wat Amazing Spider-Man tot zijn vijfde volume brengt. Dat laatste is een beetje sukkelig, want Marvel heeft net alle series teruggebracht naar de oude nummering. Nu gaan we van #801 dus weer naar #1. Een onnodige stunt als je het mij vraagt.
De nieuwe vaste tekenaar wordt Ryan Ottley (Invincible). Hij tekent mooie actiesequenties in een ietwat cartooneske stijl. Niet helemaal mijn smaak, maar ik vond zijn werk voor Invincible wel goed, dus vooralsnog krijgt Ottley het voordeel van de twijfel. Erger dan het broddelwerk van Humberto Ramos kan het niet worden.
Cover van Amazing Spider-Man Vol.5 #1 door Ryan Ottley.
Op zich is dit nieuws om vrolijk van te worden. Spencer is een ex-politicus die een tijdje terug een controversiële verhaallijn rondom Captain America schreef waarin de Amerikaanse held een agent van Hydra bleek te zijn. Ook schreef hij series als Morning Glories en The Fix. Ik ben heel benieuwd wat hij met Peter Parker van plan is. Zoals ik al eerder schreef, erger dan 8 jaar fulltime Dan Slott kan het nooit meer worden.
In een interview met ComicBook.Com vertelt Spencer over zijn plannen. De laatste zin van dit citaat is reden voor enige onrust, maar misschien valt het mee:
“I think that a lot of what I’ll be doing is reconnecting Peter with some very classic, quintessential elements of the story that fans and readers are going to recognize,” Spencer added. “And it’s exciting to bring the character back to basics and, at the same time, Dan [Slott] has obviously had one of the best runs on the character ever, and we’re certainly going to honor the things that he’s done and build from there.”
Losse comics Ik kijk uit naar de nieuwe verhalen geschreven door Nick Spencer. Ik zit er zelfs aan te denken om hiervoor mijn gewoonte om af te wachten tot de trade uitkomt, even los te laten en om de losse comics te gaan kopen. Ik kan namelijk niet zes maanden wachten om dit te gaan lezen. Bovendien lijkt het me ook een leuke ervaring om weer eens ouderwets iedere maand een nieuw deel aan te schaffen.
Als ik het goed heb komen de eerste delen in juli uit. Nog even geduld dus, Spidey-fans!
Black Panther van regisseur Ryan Coogler is veel in het nieuws geweest de laatste tijd en doet het goed bij de kassa.
De oorsprong van deze superheld bevindt zich natuurlijk op de strippagina’s van Marvel comics. Black Panther is gecreëerd door Stan Lee en Jack Kirby. Hij dook voor het eerst op in Fantastic Four #52, 1966. Black Panther werd later ook lid van de Avengers.
Volgens mij is hij de allereerste zwarte superheld van Afrikaanse afkomst. Zijn naam is overigens niet afgeleid van de Black Panthers, die organisatie is die naam een paar maanden later gaan gebruiken. Lee heeft de naam Black panther geleend van een ander bestaand personage, een pulpheld die een zwarte panter heeft als sidekick.
Overigens heb ik weinig solo-avonturen van T’Challa gelezen. Hij dook wel eens op in de Marvel Comics die ik wel las, maar hij maakte op mij weinig indruk. De film zag ik met gemengde gevoelens. Natuurlijk ben ik altijd nieuwsgierig naar een nieuwe Marvel-film, dus ook naar deze. Maar wat zwart-wit betreft is het discours in onze maatschappij nogal verhard de laatste jaren. Iets wat volgens mij is overgewaaid uit de Verenigde Staten, waar verschillende bevolkingsgroepen al veel langer tegenover elkaar staan. Toen ik in Berkeley woonde en werkte in de jaren negentig merkte ik al hoe de verschillende rassen op gespannen voet met elkaar leefden.
Representatie is belangrijk en daarom is het een big deal dat de cast en crew voor het merendeel uit donkere professionals bestaat.
Hier enkele plus- en minpunten die ik van Black Panthervindt. Positief vond ik de volgende zaken:
Door de setting van een fictief Afrikaans land heeft deze superheldenfilm een frisse, verse smaak en sfeer. T’Challa (Chadwick Boseman) is zowel superheld als politicus met een zware verantwoordelijkheid als koning van Wakanda. Dat maakt hem een interessant personage. Vooral omdat hij in deze film net koning is geworden en zijn weg in de deze functie nog moet vinden. Voor iedere zoon is het lastig om in de voetsporen van de vader te moeten treden. Je moet wat hij heeft bereikt respecteren, maar ook onder ogen zien wat er beter kan. Dat is T’Challa’s reis en dat levert boeiende vraagstukken op.
Zoals ik al vermoedde heeft Black Panther een duidelijke politieke boodschap en geeft een dis naar het westen dat jarenlange rijkdom voor zichzelf houdt en niet deelt met de rest van de wereld. Sterker nog: rijkdommen onttrekt uit de derde wereld. De hele indeling van eerste, tweede en derde wereld moeten we met z’n allen maar eens bekijken en aanpassen. Black Panther zet bepaalde stereotypen op zijn kop: in plaats van een arm Afrikaans land is Wakanda het meest geavanceerde land op de wereld. Ze houden alleen de schijn op uit bescherming voor Vibrianium. Uiteindelijk geven ze het goede voorbeeld voor hoe het wel moet, namelijk je rijkdom delen met de rest van de wereld. Wie deze boodschap ontgaat, is zeker halverwege de film in slaap gevallen.
Ik vond dat de schurk in het verhaal, Killmonger (Michael B. Jordan), goed gemotiveerd was. Daar ontbreekt het bij sommige Marvel-films wel eens. Black Panther kan zich verheugen op een goede en interessante tegenstander.
De eerste grote actiesequentie is een autoachtervolging en die was erg goed gedaan. Maar dit brengt me meteen op de minpunten van de film Deze achtervolging en de casinoscène die daarvoor te zien was, voelden allemaal wel heel erg James Bond-achtig aan. Het zusje van T’Challa, Shuri genaamd, en haar laboratorium hadden wat mij betreft ook een te sterke Q-vibe.
De actie in de film vond ik voor het merendeel matig in beeld gebracht. Door de vele close-ups was wat er gebeurde lang niet altijd goed te volgen. Een euvel dat je ook ziet bij de Transformer-films. Verder was de plot behoorlijk voorspelbaar en clichématig. Ook had het tempo hier en daar wel wat omhoog gemogen. De film duurt tweeënhalf uur, en voelt soms als een lange zit.
In tegenstelling tot Thor: Ragnarok, bevat Black Panther weinig humor. Boseman zet een goede T’Challa neer vind ik, maar zijn karakter is zo serieus, dat hij toch een beetje als een droge keutel overkomt. Er worden wel grappen gemaakt, maar die komen vooral van de sterke vrouwen in de film die T’Challa vooral op zijn plek zetten. Noem het feministische humor. Soms een steekje naar het blanke publiek toe, wanneer Shuri (Letitia Wright )zegt dat ze ‘another white boy to fix’ heeft. Nu is dat ook een verwijzing naar de scène die in de aftiteling zit, maar je kunt je afvragen of een blanke acteur zoiets zou kunnen zeggen over een zwart personage.
Ik weet daar het antwoord niet direct op. Zoals ik al zei vind ik de hele politieke discussie over zwart en blank maar ingewikkeld.
Donderdagavond stond ik voor een dichte deur bij Henk Comics en Mangastore in Amsterdam. Kennelijk sluit de winkel op koopavond ook gewoon om 19 uur. Nou ja, gelukkig was de etalage mooi.
Allemaal Marvel Legacy Covers op een rij, vormde het geheel een mooie portrettengalerij.
Niet dat ik als striplezer nu echt zit te wachten op de Legacy-verhaallijn. Ik ben event-moe. Technisch gesproken is het geen event trouwens maar een relaunch. Ik las het eerste deel en haakte al een beetje af bij het idee dat het eerste Avengers-team een miljoen jaar voor Christus bestond. Daarna raakte ik vooral verveeld toen ik de rest doornam. Verveeld en verdwaald eerlijk gezegd. Nu is het natuurlijk nog maar een eerste deel, maar erg enthousiast werd ik niet.
Whatever. Het geheel klinkt te veel als een high conceptverhaal. Na jaren stunten en events zou ik graag gewoon weer ouderwets boeiende Marvel-verhalen lezen. Daarvoor zal ik oude uitgaven erbij moeten pakken, vrees ik.
En dat laatst is ergens wel ironisch, want als ik de opzet van Marvel goed begrepen heb, willen ze juist de nostalgische lezer bedienen met deze serie. Na jaren alternatieve versies van bestaande superhelden in de spotlight te hebben gezet, een zwarte Captain America, een zwarte tiener van vijftien die een tijdje Iron Man, euh Person, was, en een vrouwelijke Thor, wil Marvel nu juist weer de oude bekende superhelden benadrukken. Ze hebben zelfs de nummering van de comics weer aangepast naar het oude systeem. Amazing Spider-Man is dus binnenkort opeens aan nummer 800 toe. Ik heb nooit bezwaar gehad tegen meer diversiteit in de cast van Marvel, maar zie liever boeiende, originele superhelden dan bijvoorbeeld een zwarte stand-in voor Captain America. Geef mij dan maar Luke Cage, Black Panther of Blade.
Maar goed, misschien zie ik het hele Legacy-verhaal te somber in. Deze vlogger is namelijk heel enthousiast:
Heldin Mockingbird wordt geïntroduceerd in Marvel Team-Up #95 uit 1980 in een verhaal geschreven door Steven Grant.
Oké, Barbara (Bobbi) Morse kwam al in eerdere verhalen voor, maar dit keer voor het eerst in haar nieuwe identiteit als Mockingbird.
We komen niet zo heel veel over haar te weten in dit verhaal, maar zien haar wel in actie komen. Deze dame weet zichzelf prima te redden. Ze ontdekt dat SHIELD corrupt is en probeert Nick Fury hiervan op de hoogte te stellen. Ze krijgt hulp van Spider-Man.
Het tekenwerk is van Jimmy Janes en Bruce Patterson. De strip bevat mooie tekeningen van Janes vol met auto’s uit die tijd. De scène op het vliegveld ziet er precies uit als een opname uit een Amerikaanse televisieserie uit de jaren zeventig en riep bij mij dus nostalgische gevoelens op tijdens het lezen. Strips zijn net zo goed een tijdmachine voor de geest als muziek, films of tv-series.
Voor een Spider-Man-cover/illustratie van Charles Vess mag je me altijd wakker maken.
Hij heeft ook een paar prachtige covers op zijn naam staan, waarvan die van Web of Spider-Man #1 waarschijnlijk de mooiste is.
De cover voor Annual #2 van dezelfde serie is ook niet mis. Net als de cover van gisteren vertelt deze illustratie vrijwel niets over de inhoud van de comic. Toch zou Vess’ tekening niet misstaan in een museum. En dan bedoel ik niet eens een stripmuseum, gewoon naast het werk van Rembrandt. Of Van Gogh, of Lichtenstein.
Spider-Man woont in New York en het Vrijheidsbeeld is een van zijn favoriete hangplekken.
Hij spreekt hier vaak af met de Human Torch van de Fantastic Four. Torch is een van Spidey’s beste vrienden. Ook zit Spider-Man wel eens op het Vrijheidsbeeld als hij rustig wil nadenken over het leven. Hoe dan ook, de Dame van de vrijheid komt dus wel eens voor in de Spider-Man-comics. Bijvoorbeeld op deze heel mooie cover van Bob Layton. Over de inhoud van dit grappige verhaal blogde ik al eerder.
De cover van Web of Spider-Man #28 werd ook gebruikt voor de Nederlandse uitgave Web van Spider-Man #14. De cover van Web #27 gemaakt door Dave Simons werd daarom niet gebruikt. Die ziet er eigenlijk spannender uit dan de andere cover. Toch heeft die met het Vrijheidsbeeld uiteindelijk mijn voorkeur. Het is beeld van Spider-Man die van het Statue of Liberty afspringt in zijn zwarte kostuum is mooi genoeg om in te lijsten.
Amerikaanse comics worden ook wel gewoon magazines genoemd. Ze bevatten namelijk niet alleen strippagina’s, maar ook advertenties en redactionele pagina’s.
Op die redactionele pagina’s staan wel eens illustraties om de boel te verfraaien. Soms zijn dit illustraties uit de strips zelf, soms lijken het wel unieke tussendoortjes. Deze kwam ik tegen in Web of Spider-Man #13 (Oktober 1986):
Vaak, zoals nu, staat er bij die illustraties geen tekenaar vermeld. Het zou kunnen dat deze tekening uit een strip is gehaald, of dat John Romita Sr., die toen art-director was bij Marvel, of iemand van zijn staf deze illustratie heeft gemaakt.
