Categorieën
Marvel fotoalbum door Phil Noto
Tag: Marvel Comics
Categorieën
NSFW: Naakte She-Hulk
Of superheldinnen nu seksistisch zijn of niet, sommige mensen vinden dat de striptekenaars nog niet ver genoeg gaan en photoshoppen zich naar hun eigen hoogtepunt toe. Zie bijvoorbeeld deze aangepaste cover van John Byrnes She-Hulk:
Grappig hoe de dialoog die She-Hulk uitspreekt nog meer tot zijn recht komt in de tweede versie. Sex(y) sells immers.
Overigens vind ik het grappig hoe mensen de moeite nemen om een blootversie van bestaande stripfiguren te maken. Kennelijk hebben sommige geeks daar behoefte aan. Ik veroordeel het verder niet hoor, mensen gaan hun gang maar. Denk ook niet dat Byrne en Marvel hier wakker van liggen.
Waar ze wellicht wel wakker van liggen, zijn de pornofilms die de laatste jaren zijn uitgekomen. Sinds de superhelden-boom in de bios, wordt er meestal een pornoversie uitgebracht van de betreffende film. Omdat deze als parodieën worden aangeduid, maken ze geen inbreuk op het copyright van de filmstudio’s en uitgeverijen. Zo komen de producenten er dus mee weg.
Categorieën
X-Mannen
Afgelopen zomer kreeg ik een hele berg oude Juniorpress comics. Ben nu X-Men uit de jaren negentig aan het lezen.
Rond deze special had Peter de Bruin het stokje overgenomen van Ger Apeldoorn, die toen zo’n veertien jaar vertaler was van X-Men. Of: De X-Mannen zoals de serie in het Nederlands heet.
Ik ben altijd erg blij geweest met het feit dat een Nederlandse uitgeverij de moeite nam om Marvel Comics in het Nederlands uit te brengen. De comics van Juniopress waren mijn introductie tot de wereld van Marvel. En een klein beetje tot het universum van DC Comics.
In mijn locale stripwinkel waren namelijk niet zo heel veel Amerikaanse comics te koop. Bovendien is het onder de tien jaar fijn als je superheldenstrips in je eigen taal kunt lezen. Als tiener begin je echter al snel nieuwsgierig te worden naar de oorspronkelijke uitgaven. Tenminste, zo verging het mij wel. Tegen de tijd dat De X-Mannen Special #22 uitkwam, in 1997, was ik de interesse in X-Men al kwijt. Toch heb ik nog steeds warme, nostalgische gevoelens bij de Juniorpress-uitgaven. Niet in de laatste plaats door de redactionele teksten waar de strips mee begonnen. En de brievenpagina natuurlijk.
Categorieën
Spidey versus the Absorbing Man
Spider-Man vecht tegen the Absorbing Man, een superschurk die de moleculaire structuur van zijn lichaam, kleding en sloopkogel kan aanpassen aan de eigenschappen van materiaal dat hij aanraakt. Houdt hij staal vast, dan wordt hij dus van staal.
Bovenstaand stripplaatje werd getekend door Billy Tan & geïnkt door Jon Sibal. Ik vind het een mooie illustratie. Absorbing Man, aka Crusher Creel, heeft hier monsterlijke proporties en is daardoor veel groter dan Spider-Man, die op gracieuze wijze Creels enorme vuisten ontwijkt. Het monsterlijke versus het menselijke, iets wat Todd McFarlane ook exploreerde in een verhaal met the Lizard bijvoorbeeld, is een interessant thema dat vaak prachtig gevisualiseerd wordt in de Spider-Man-verhalen. Veel van Spidey’s tegenstanders zijn immers een soort van monsters of gedragen zich zo.
Hoewel Creel niet de slimste tegenstander is, nou ja, eerlijk gezegd een van de domste die Spidey ooit tegenkwam, is hij toch moeilijk te verslaan door zijn superkracht. Dat gegeven maakt hun confrontaties interessant.
De afbeelding is afkomstig uit Marvel Knights Spider-Man: Wild Blue Yonder, de trade die ik de laatste dag van 2016 las.
In dit verhaal van Reginald Hudlin moordt the Absorbing Man in opdracht van the Owl enkele onderwereldfiguren uit in ruil voor drugs, want hij is verslaafd. Spidey probeert hem tegen te houden en krijgt tegelijkertijd te maken met een nieuwe superheld die een flauwe parodie is op Superman.
De meest bizarre wending in het verhaal is echter als Creel door toedoen van Owl verandert in cocaïne en door de misdaadbaas verhandeld wordt als een nieuwe designer drug. Iedereen die deze coke gebruikt, bezit Creels krachten voor een uurtje, wat allerlei ongewenste resultaten voor de gebruikers heeft.
Categorieën
Thanksgiving
Donderdag was het Thanksgiving Day. Normaliter heb je daar in Nederland geen boodschap aan, want het is een Amerikaans feestje. Daarom doet The American Book Center er dus wel aan.
Meestal ga ik wel even in de winkel buurten: ik ben vaste klant daar en op Thanksgiving Day krijg je altijd extra korting. Donderdagochtend was ik er vroeg, dus het was nog lekker rustig in Amsterdam en in de winkel. Dit jaar kocht ik Secret Wars, het mega-event van vorig jaar van Jonathan Hickman en Esad Ribic.
Ooit heb ik dat verhaal digitaal gelezen maar haakte ik bij het derde of vierde deel af. Waarom weet ik niet meer precies, behalve dan dat ik het verhaal lastig volgen vond. Ik hoop nu ik alles in een keer door kan lezen het geheel duidelijker is. En ik hoop ook dat het verhaal niet tegenvalt, want dat vind ik de laatste tijd helaas wel vaker.
Als comicliefhebber ben ik behoorlijk event-moe. De laatste jaren is het elk jaar feest en heb ik het idee dat reguliere verhaallijnen weinig ruimte krijgen zich te ontwikkelen omdat er weer een event tussendoor moet.
Toen Secret Wars uitkwam in 1984, was dit bijna de eerste in zijn soort. Zo’n event hadden we nog nooit meegemaakt. Daarom heb ik nog steeds warm fuzzy feelings for die twaalfdelige reeks. Ook al zie ik als volwassen lezer heus wel dat het verhaaltje wat gebreken vertoond. Misschien moet ik de bundel van de eerste Secret Wars ook maar eens aanschaffen want ik de kast heb ik alleen de Nederlandstalige edities van Juniorpress staan. Eerst maar eens de nieuwe versie ervan lezen.
Eerder deze week gaf ik mijn ogen de kost toen ik oude Fantastic Four-comics van John Byrne aan het lezen was. De verhalen zijn alweer dertig jaar oud, maar ik kan er nog steeds erg van genieten.
She-Hulk
Toevallig begint Fantastic Four Visionaries Vol.5 vlak na Secret Wars. She-Hulk is tijdelijk lid van het team omdat Thing op Battleworld is achtergebleven. In de eerste paar comics heeft She-Hulk niet gek veel te doen. Byrne doet ook verdomd weinig om haar personage uit te diepen. Pas in de laatste comic van de bundel speelt ze de hoofdrol als een paparazzo foto’s van haar maakt terwijl ze zont op het dak van het Baxterbuilding. Topless foto’s van She-Hulk zijn immers veel geld waard.
Ik weet niet of Byrne daarna nog veel met She-Hulk doet in de verhalen. Vol. 6 ontbreekt namelijk nog in mijn collectie. Het zou goed kunnen dat Byrne She-Hulk in zijn maag gesplitst kreeg van hoofdredacteur Jim Shooter toentertijd. Secret Wars moest de status quo van veel helden veranderen om de serie interessant voor de lezers te maken. Het bekendste voorbeeld hiervan is natuurlijk Spider-Mans zwarte kostuum dat een symbiont bleek te zijn.
Collecting the 80s
De Marvel Comics uit de jaren tachtig zijn tegenwoordig over het algemeen nog zeer genietbaar. Ik vind het ook leuk dat ik steeds meer strips uit die tijd in de kast heb staan, zodat ik langzaam steeds meer plotjes en subplotjes uit die tijd leer kennen.
Categorieën
Trump
De uitslag van de Amerikaanse presidentsverkiezingen deed me meteen aan deze Spider-Man-cover denken:
Het zou me niets verbazen als Trump uiteindelijk een schurk als Red Skull blijkt te zijn. Laten we hopen dat het Amerikaanse congres het meeste van zijn domme plannen tegenhoudt en escalatie weet te voorkomen.
De uitslag verbaast me overigens wel. Ik was niet per se fan van Hillary, maar van de twee kandidaten was zij de minst erge. Uiteraard heb ik geen bezwaar tegen een vrouw in die positie, graag zelfs, maar ik geloof niet dat Hillary’s programma nu zo progressief is.
Wat is er toch aan de hand met Amerika dat van alle mogelijke presidentskandidaten men op deze twee is uitgekomen? In de afgelopen weken heb ik niets over de verkiezingen geschreven, want eerlijk gezegd ben ik behoorlijk Trump murw: sociale media stonden er vol mee. Ik had gehoopt dat als Hillary gewonnen zou hebben, we het weer over andere dingen konden hebben die besproken moeten worden.
Weet ik veel, Zwarte Piet bijvoorbeeld. (Grapje natuurlijk, laten we het online eens over positieve en leuke dingen hebben in plaats van alleen maar te discussiëren en te vingerwijzen.)
Maar nu Trump het Witte Huis in gaat, een naam die opeens een beetje racistisch klinkt, zullen de verontwaardigde stemmen vooralsnog niet verstomd zijn. En terecht, want hoe kan het dat men een belastingontduikende, vrouwenaanrandende blanke racist verkiest boven een intelligente vrouw met jaren ervaring in het wespennest die politiek heet?
Kennelijk zijn racistische, door testosteron gedreven dictators in, kijk maar naar Rusland en Turkije.
Trump zit maar voor een persoon in het Witte Huis en dat is Trump zelf. Iemand die iets anders denkt, vergist zich. Toch, dit is dus democratie in actie. Ook idioten mogen stemmen immers. Of zoals stand-up comedian George Carlin dat zo treffend zei: ‘Never underestimate the power of stupid people in large groups.’
Gisteravond zaten Linda en ik even in Café Thijssen in Amsterdam. Daar werden de verkiezingen op de voet gevolgd. Men serveerde typisch Amerikaanse hotdogs en bier en het café hing vol met Amerikaanse vlaggen. Ik sprak nog even met de barvrouw en die hoopte ook dat Hillary zou winnen. Als Trump dan toch president werd, dan wordt hij waarschijnlijk snel neergeschoten. Niet dat we daar dan veel mee opschieten, zei ze. Ik moest meteen aan de film The Deadzone denken. Alleen werd daar de Trump-figuur neergeknald voordat hij in het Witte Huis zat en op de Rode Knop kon drukken.
Hoe dan ook, we dachten allebei dat Hillary nog wel zou winnen en thuis zette ik voor de grap deze foto online:
Captain America in het Witte Huis, dat zou nog eens wat zijn. Ik zou meteen op hem stemmen. Nu komt geen superheld(in) er, maar een (super)schurk.
Ehh…:
Categorieën
She-Hulk door John Byrne
Recent kwam ik een paar mooie She-Hulk illustraties tegen van John Byrne.
Ze deden me eraan herinneren dat ik Byrnes run op She-Hulk altijd al een keer heb willen lezen. Van de grote comicmeesters uit de jaren tachtig is Byrne een van mijn helden en strips door hem getekend en geschreven lees ik dan ook graag. Het is prachtig vakwerk en er is veel wat ik tot nu toe nog niet heb kunnen lezen. In de reeks The Sensational She-Hulk (1989-1994) waarvan Byrne enkele deeltjes maakte, is Jennifer Walters zich ervan bewust dat ze een stripfiguur is. (Ja, ja, net als Deadpool, maar dan een decennium of wat eerder.) Het is een eigenlijk een satire op comics en dus zeker het lezen waard.
Vanwege de rechten
Sowieso vind ik het erg grappig dat She-Hulk oorspronkelijk door Stan Lee en John Buscema bedacht is om ervoor te zorgen dat niemand anders een vrouwelijke variant van de Hulk zou bedenken en daar copyrights op zou hebben. Volgens deze interessante video was dit omdat men bang was dat de producenten van de televisieserie rondom het groene monster wellicht een vrouwelijke variant zouden bedenken en daarvan de rechten zouden bezitten. Een beetje lullige reden om iets te creëren kan dus toch veel moois opleveren.
In dezelfde video wordt ook kort en bondig uitgelegd dat Jennifer Walters haar krachten krijgt doordat een bloedtransfusie van Bruce Banner. De advocate is door een gangster neergeschoten en haar neef Banner is de enige wiens bloed verenigbaar is met haar dna. She-Hulk is echter wel anders dan de Hulk: Walters ziet het haar krachten niet als een vloek en is graag She-Hulk. Ook hoeft ze niet boos te worden om te transformeren in de groene schoonheid. Hoewel ze gezien kan worden als een sexy male fantasy, schuilt er veel meer achter She-Hulk dan je zou vermoeden. Ze is zelfs te beschouwen als een feministisch symbool.
Bron: johnbyrnedraws.tumblr.com
Tot slot deze krachtige She-Hulk van Frank Cho:
Categorieën
Spidey’s web: Classic TV Avengers
Marvelfans hebben het tegenwoordig goed met al die films en tv-series die er gemaakt worden. In mijn jeugd moesten we het doen met Lou Ferrigno als de Hulk, Nicholas Hammond als Spider-Man en Reb Brown als Captain America.
Vaak werden de helden gespeeld door bodybuilders of oud-sporters. Tegenwoordig zien Hollywoodacteurs er steeds meer uit als bodybuilders, maar dat even terzijde.
Toch vind ik die tv-films en series als kind fantastisch. Ja, ik wist niet beter totdat Tim Burton een duit in het zakje deed.
Illustrator Edward Pun (als dat zijn echte achternaam is en geen grapje) maakte deze nepcover van hoe een Avengers team met deze jaren zeventig helden eruit zou zien.
Van Captain America kwamen er eind jaren zeventig twee tv-films uit. En ja, hij droeg echt een helm op zijn hoofd.
Thor werd vertolkt door Eric Kramer in de tv-film The Incredible Hulk Returns. In de volgende film van het groene monster ontmoet hij Daredevil gespeeld door Rex Smith. De mannen deden echt wel hun best, maar halen het natuurlijk niet bij de huidige vertolkingen.
https://www.youtube.com/watch?v=LR3P4Clb6No
Of vindt een van jullie dat dit televisievoer superieur is aan de huidige Marvelfilms… Nou ja, het werk van Zack Snyder kan er natuurlijk niet aan tippen.
Op de binnenkaft van een oude Tex Willer trof ik deze prachtige Spider-Man advertentie aan:
Een tekening gemaakt door John Romita Sr. volgens mij. De lettering boeit mij dit keer in het bijzonder. Het logo van ‘de wonderbaarlijke Spinneman’ vind ik mooi gemaakt en ook de letters van ‘Kom mee!… Naar die fantastische wereld van…’ lijken handwerk te zijn. En natuurlijk ben ik het helemaal eens met de boodschap, want de wereld van Spider-Man is ook fantastisch.
De wonderbaarlijke Spinneman was net als Tex Willer een uitgave van Classics Lektuur B.V. Ik heb nog een paar exemplaren in de kast staan. Deze uitgeverij gaf de comics uit van 1966 tot 1976 voordat Juniorpress in 1979 met de Marvel superhelden begon.
De Classic uitgaven hebben prachtige ronkende titels als De Groene Kabouter leeft weer, Spinnie haalt uit en De kegelkoning slaat terug. De groene kabouter is natuurlijk de Green Goblin, maar klinkt zo in het Nederlands toch een stuk minder…. tja, bedreigend. De Kegelkoning is de letterlijke vertaling van de naam Kingpin, maar doet toch eerder denken aan een bowler dan aan een misdaadbaas. De Hulk werd Rauwe Bonk genoemd.
Dit soort letterlijke vertalingen zijn tegenwoordig soms nog steeds aan de orde. Ik zat van de week op Netflix Star Wars Episode IV: A New Hope te kijken en daar werd the Death Star toch echt Ster des Doods genoemd.
Overigens lees ik Tex Willer normaliter niet. Het boekje zat in een doos met bestelde comics. Kennelijk had Chris van Cheap Comics deze erin gedaan om de strips in de doos in balans te houden. Doorgaans worden bij Cheap de comics goed verpakt zodat ze onbeschadigd aankomen. Nee, ik word niet betaald om dit te melden, maar vind wel dat als iemand goed werk levert, dat best vermeld mag worden.
In comics en superheldenfilms worden heldinnen langzamerhand steeds zichtbaarder. Goed, we kunnen nog lang wachten voordat er een Black Widow film is, maar voor de liefhebbers staan Wonder Woman en Captain Marvel op stapel.
Toch valt er nog een hoop te verbeteren, geeft mediawetenschapper Christopher Bell aan in zijn TedTalk. Want waarom zijn er vrijwel geen action figures van actieheldinnen en geen halloweenkostuums te koop? En waarom wordt een stoere chick als Gamora van Guardians of the Galaxy weggelaten in de merchandise? Tijd dat we het seksistische denken achter ons laten.
Peter de Kock was zo aardig om me op deze talk te wijzen. Hij weet dat ik me graag met superhelden bezighoud en dat beeldvorming en gender ook thema’s zijn die mij aan het hart liggen. Het zijn thema’s waar ik al eerder over heb geschreven.
De komende tijd zal ik hier ongetwijfeld nog meer over schrijven.
Categorieën
Minneboo leest: Marvel Team-Up
Van de week kwam er weer een leuk pakketje binnen vol met bestellingen. Ook al heb ik een aardige voorraad strips in de kast staan die op me wacht, toch kan ik het vaak niet laten om alvast nieuw leesvoer aan te schaffen.
Wat strips betreft is mijn verzamelwoede er in de loop der jaren niet minder om geworden. Ik vermoed dat ik mezelf inmiddels een jaar kan opsluiten van de buitenwereld en dan genoeg leesvoer heb zonder ook maar iets nieuws aan te schaffen. Ik vind dat wel een leuk idee.
Daarbij vind ik het ook veel te leuk om stripwinkels te bezoeken, om een praatje te maken met de verkoper en om te zien wat er allemaal uit is gekomen. Zelden ga ik dan met lege handen naar huis wat weer vollere kasten betekent.
Ik heb laatst dus veel Marvel Team-Ups gekocht. Lekker ouderwetse superheldenverhalen waarin Spider-Man samenwerkt met een collega of collega’s uit het Marvel Universum. Tenminste, de meeste deeltjes speelt Spidey een hoofdrol.
Toen ik eind vorig jaar stripmaker Steven de Rie bezocht in Antwerpen, zag ik een Essential-bundel van deze reeks in de kast staan. ‘Verdorie, die heb ik nog niet niet,’ zei de verzamelaar in mij. De locale stripwinkel had ze niet, uiteindelijk Cheap Comics wel.
Eigenlijk ben ik niet zo’n heel fan van Essentials: de strips worden gedrukt op goedkoop papier, in zwart-wit. Ik heb een voorkeur voor kleuren herdrukken. Aan de andere kant heb je echt heel veel comics in zo’n Essential-bundel. Ze zijn dus relatief goedkoop. En behalve de trade van Chris Claremont en John Byrne verhalen, die wel in kleur zijn gereproduceerd, heb ik nog een andere Marvel Team-Up trades kunnen vinden. Dus dan toch maar Essentials.
Zwart-wit uitgaven doen me overigens wel weer terugdenken aan comics van Classics en Hip comics indertijd. De eerste Wonderbaarlijke Spinnemannen en Het Monster van Frankenstein kan ik me nog goed herinneren. Stuk gelezen, want ze zaten in de striptas van mijn opa en oma die telkens weer opnieuw uit de kast werd gehaald als we iets wilden lezen.
Fijn hoe nieuwe strips in de kast toch een prettig nostalgisch gevoel kunnen oproepen.
Categorieën
Weeshuis voor strips
Van de week belde maatje Chris me op: ‘We zijn de studio aan het opruimen en hebben een berg comics liggen die wegmoeten. Wil jij ze misschien hebben?’
Nu is mijn huis al een behoorlijk magazijn aan het worden en de stripkasten beginnen ook aardig vol te raken. Toch was ik nieuwsgierig naar wat er in de stapel te vinden zou zijn. ‘Veel Nederlandse comics van Juniorpress en wat Amerikaans spul,’ vertelde Chris.
Op Nederlandse vertalingen zat ik niet echt te wachten. De Nederlandse comics die ik vroeger kocht, koester ik, maar tegenwoordig lees ik liever de oorspronkelijke versies.
Uiteindelijk ging ik overstag en een paar uur later stond Chris in mijn woonkamer met een enorme Ikea-tas vol comics. Chris is behalve stripliefhebber en Star Wars-nerd in het dagelijks leven een heel goede illustrator die samen met een stel vrienden Moker Ontwerp runt. Ze maken onder andere illustraties en omslagen voor boeken en de VPRO gids. Net als ondergetekende is Chris ook een Spider-Man-fan, dus we hebben altijd wel wat te bespreken als we elkaar zien. De rest van de avond hebben we dan ook zitten praten.
De volgende dag heb ik de Ikea-tas rustig uitgepakt, nieuwsgierig naar welke schatten deze allemaal herbergde. Ik legde de comics per serie op tafel en kwam al snel tafel te kort.
Er zat inderdaad veel Juniorpress tussen: veel X-Men, Spawn, Generation X en Wolverine. Ook Amerikaanse versies hiervan. Comics met Wolverine in de hoofdrol lust ik graag. X-Men is lange tijd een van mijn favoriete series geweest. Er zaten ook enkele deeltjes Wonder Man tussen waar ik meteen zin in kreeg. Ik heb van Wonder Man namelijk nog nooit een solo-avontuur gelezen.
Al de comics zijn afkomstig uit de jaren negentig – niet echt bepaald het beste tijdperk met de beste verhalen, wat de reeks X-Force van Rob Liefeld goed demonstreert. Ook was ik verbazend enkele deeltjes Tomb Raider tegen te komen: nooit geweten dat JP die ook uitgaf.
De meeste comics staan inmiddels in de kast. Wanneer ik eraan toe kom om ze te lezen, weet ik nog niet, maar ik vind het een fijn idee dat ze bij mij onderdak hebben gevonden. Mijn werkkamer is een soort weeshuis voor strips geworden, of Weeshuis van de strips, vrij naar het radioprogramma Het weeshuis van de hits, dat tot 1991 te horen was en wat ik vaak luisterde als ik mijn huiswerk deed.
Toch moest ik bij het uitzoeken het meeste aan Frits Jonker denken, die allerlei dingen van mensen krijgt opgestuurd. Vaak zijn dat dingen die ze niet meer willen hebben, maar die Frits met open armen ontvangt: postzegelverzamelingen, oude boeken, spaarzegels of reclameplaatjes.
Ik wilde nog een foto nemen van de tafel vol met strips, maar ik dacht daar pas weer aan toen ze al in de kast stonden. Hoe dan ook: ik ben blij dat Chris aan me dacht en de comics bij mij onderbracht. Ze staan nu gezellig bij de andere X-Men comics en strips van Juniorpress.