Mooi hoor, hoe je overal tegenwoordig een profiel kunt aanmaken en je leven, gedachtes en andere zaken met vrienden, kennissen en wildvreemden kunt delen. Maar het heeft ook een nadeel als je online iemand tegenkomt met jouw naam.
Ik ben mijn ouders altijd dankbaar geweest voor mijn naam. Ik ben er erg op gesteld en vind dat mijn voor- en achternaam lekker allitereren. Michael Minneboo. Ook ben ik dankbaar dat het eind jaren zeventig in onze gemeente nog niet mogelijk was om ‘Michael’ als ‘Maikel’ te spellen omdat de Engelstalige spelling van mijn naam toen nog verplicht was. Een feit waar ik toen ik in Amerika woonde veel profijt van heb gehad.
Hoewel mijn ouders met de naam ‘Michael’ niet erg origineel waren, daar ik al een neef heb rondlopen die Michel heet. Dat ene lettertje verschil heeft al heel wat verkeerd-verbonden-momenten opgeleverd.
Welke voornaam je draagt is belangrijk. Een naam moet bij je passen. Er is natuurlijk niets ergers dan wanneer je een Ronald bent maar Patrice heet. Ook moeten mensen in staat zijn je naam makkelijk te onthouden. En vooral: ze moeten je naam kunnen spellen. (Da’s met mijn achternaam altijd lastig, maar goed, ook daar raak je naar dertig plus jaren wel aan gewend.)
Wat ik zelf nog een belangrijke eigenschap van een naam vind is dat deze uniek moet zijn. Kijk, we kunnen natuurlijk niet allemaal met de naam Hallie Lama geboren worden, maar hoe onhandig is het niet als vijf andere collega’s ook Jan heten? Helaas ben ik al lang niet meer de enige Michael Minneboo in de wereld. Naar mijn weten lopen er nog twee anderen rond.
Toen ik nog bij Intermediair werkte, kreeg ik op zekere dag een mailtje van een onbekende vrouw. Ze was net bevallen van haar zoontje en die had ze ook Michael genoemd. Toevallig deelden deze jonge spruit en ik dezelfde achternaam, hoewel we naar mijn weten geen directe familie zijn. Ze had de naam van haar zoon gegoogled en was zo op mijn site terechtgekomen. Ook woont er nog een naamgenoot in Zeeland. Die heeft sinds 2008 een Hyvesprofiel onder mijn naam, euh zijn naam aangemaakt. En daarmee begint de ellende.
Als journalist en videomaker wil je dat mensen je kunnen googlen, zodat ze een indruk krijgen van je werk en je hopelijk een leuke opdracht aanbieden. Daarom ben ik nu ook druk bezig met mijn eigen domeinsite op te zetten. Maar tijdens de virtuele zoektocht moeten mensen natuurlijk niet op Hyves terechtkomen en denken dat ik die aardige gozer met die twee kleine kinderen op de profielpagina ben. Het kan natuurlijk nog erger: foto’s van een uit de hand gelopen studentenfeestje waarop handelingen staan waar je nooit van je leven mee geassocieerd wilt worden. Ik hoop dat mijn naamgenoot zich een beetje gedraagt, want stel dat hij extreme meningen op zijn pagina uitspreekt waardoor je niet meer zonder bewaking over straat kunt. Je zult bijvoorbeeld maar een vriendelijke tuinman zijn die Geert Wilders heet.
Het is ironisch dat ik een tijd geleden een column schreef waarin ik aankondigde dat ik mijn Hyvesaccount had gewist omdat ik die virtuele hangplek maar abject vind en dat er nu nog steeds een Hyvesaccount bestaat met mijn naam erop. De verwarring van identiteit en nare Hyvesplekken: het zijn enkele van de grote nadelen van de virtuele wereld waar we niet omheen kunnen.
Zucht.
Goed, voor de duidelijkheid: dit is dus niet mijn profiel. En wie precies wilt weten wat ik tegen Hyves heb, kan daar hier alles over lezen.
In het oeuvre van tekenaar/animator Han Hoogerbrugge worstelt de kunstenaar zich met humor door het dagelijks leven en onderzoekt hij zijn eigen obsessies, neuroses en emoties.
Om in slaap te komen leest de Rotterdamse kunstenaar/animator/webpionier Han Hoogerbrugge oude stripalbums van Kuifje, Lucky Luke en Asterix & Obelix. ‘Dat doet mijn vader ook altijd. Maar wel alleen albums die hij al heeft gelezen. Nieuwe leest hij overdag, anders kan hij er niet van slapen.’
Hoogerbrugge die de slaap vat op het moment dat Lucky Luke van zijn netvlies vervaagt. Het is een beeld dat contrasteert met wat je verwacht bij iemand die een verwantschap voelt met kunstenaars als David Lynch, Matthew Barney, Damien Hirst en Chris Ware. ‘Met hen voel ik een verbondenheid in opvatting en houding. Zij stralen een soort coolness uit waar ik iets mee heb,’ zegt Hoogerbrugge. ‘Bij David Lynch heb ik het gevoel dat ik waarschijnlijk het bankstel dat hij heeft ook mooi vind.’
Punker
Het oeuvre van Hoogerbrugge omvat animaties, illustraties en installaties. In zijn werk schetst hij op toegankelijke wijze een nerveus tijdsbeeld, waarin de moderne mens zich door het dagelijks leven heen worstelt. Hoogerbrugge maakt vaak visuele grappen. ‘Humor is prettiger als hij terloops is, en niet als een grap wordt aangekondigd,’ vindt Hoogerbrugge. ‘Het beeld moet interessant zijn.’In wezen zat de kiem van Hoogerbrugges artistieke leven in zijn punkperiode, toen hij in een bandje gitaar speelde en collages maakte voor een punkblaadje. ‘De gedachte achter punk is dat je zelf iets kunt opzetten,’ zegt hij. ‘Tegelijkertijd kom je erachter dat je heel veel niet beheerst. Dat is frustrerend, dus wil je het leren.’ Hoogerbrugge studeerde schilderen aan de Academie voor Beeldende Kunsten Rotterdam (nu Willem de Kooning Academie) en maakte daarna vooral strips en illustraties tot in de jaren negentig het internet een bepalende rol in zijn carrière ging spelen. In de begindagen van het web was Hoogerbrugge al bezig met de eerste experimenten. ‘Eigenlijk vanuit de punkgedachte: het idee dat je voor heel weinig geld iets kunt publiceren voor een potentieel groot publiek.’
Het internet bood Hoogerbrugge een oneindige instant expositieruimte. ‘De techniek achter de sites leek eenvoudig en dat sprak mij aan. Ik kon het bijna niet geloven dat als ik iets had geüpload en daarna online ging, dat mijn site daar dan ook echt stond. Geweldig!’
Zelfportret
In 1998 begon Hoogerbrugge met de webanimatiereeks Modern Living/Neurotica. In feite was dit de virtuele voortzetting van een stripalbum dat hij in eigen beheer had uitgegeven. Dit autobiografische album was getekend in de klare lijn-stijl die Hoogerbrugge nu nog steeds gebruikt en behandelde dezelfde thema’s. ‘De Neurotica-reeks reflecteert mijn dromen, verwachtingen, conflicten, ervaringen en angsten,’ zegt Hoogerbrugge. Neurotica kreeg een vervolg in de site en animatiereeks Nails, waarin hetzelfde mannelijke hoofdpersonage afwisselend controle heeft over of overheerst wordt door zijn gevoelens, emoties en instincten. Het hoofdpersonage in het werk van Hoogerbrugge is gemodelleerd naar de kunstenaar zelf. ‘Het is niet zo dat ik hem gebruik om dingen te zeggen die ik zelf niet direct zou durven uit te spreken. Aan de andere kant doet hij wel dingen die ik niet snel zou doen, zoals z’n kop kaalscheren. Maar dat zijn meer visuele grappen.’ In werkelijkheid lijkt Hoogerbrugge slechts het uiterlijk met zijn avatar te delen: hij spreekt op zachte toon en denkt soms lang na voordat hij iets zegt. Zijn geanimeerde evenbeeld straalt daarentegen minder rust uit en baant zich op neurotische wijze een weg door de zin en onzin van alledag. In de loop der jaren is het evenbeeld ouder geworden. ‘In de stripwereld worden personages nooit ouder. Ik vond het interessant om een cartooneske tekenstijl met dat gegeven te combineren.’
Kenmerkend voor de animaties van Hoogerbrugge is het spelen met verwachtingspatronen en het combineren van contrasterende elementen. Vaak krijgen natuurgetrouwe verbeeldingen een onverwachte, absurdistische wending. Al praat de kunstenaar niet graag over de betekenis van zijn werk. ‘Nails gaat over mijn demonen. Ik kaart ze aan, zonder daar heel duidelijk in te zijn, terwijl je toch begrijpt wat ik bedoel. Een van de afleveringen van Nails heet ‘Senescence’: kort gezegd het verouderen van biologische cellen. Ik sla me in de animatie redelijk zelfverzekerd door een gordijn van botten heen. Het is een visualisering van het feit dat ik ouder word. De animatie geeft echter niet duidelijk aan of ik daar problemen mee heb. Het laat veel in het midden.’ Geanimeerde werkelijkheid
Al sinds de begindagen hanteert Hoogerbrugge dezelfde werkwijze. Hij maakt video’s van de mensen die in zijn studio voor een groen scherm de handelingen van een personage uitbeelden. Hij print de videoframes die hij nodig heeft uit en tekent deze op doorzichtig papier over. Nadat deze tekeningen digitaal zijn ingevoerd maakt Hoogerbrugge de animatie af in het programma Flash.Door deze methode kan Hoogerbrugge sneller werken dan wanneer hij alles zonder modellen zou moeten tekenen. Hij noemt zichzelf op het gebied van tekenen geen natuurtalent. ‘Je krijgt bewegingen alleen maar natuurlijk als je werkt met videomateriaal.’
Door animatie te gebruiken kan Hoogerbrugge dingen laten zien die in film absurd lijken, of te veel de nadruk leggen op de techniek. ‘Als ik iemand teken die zijn hoofd eraf trekt alsof zijn gezicht een masker is, dan benadruk je bij film het specialeffect, maar bij animatie is dat op zichzelf niet vreemd. Bij animatie gaat het dus meer om wat er gebeurt, niet hoe.’ De beperkte mogelijkheden van het internet hadden een duidelijke invloed op Hoogerbrugges stijl van animeren: ‘De eerste animaties moesten zo klein mogelijk zijn. Binnen 20 seconden moesten ze volledig draaien. Daarom maken ze een kort en krachtig statement, zonder intro’s.’ Hoogerbrugge liet de animaties herhalen in een oneindige loop, enerzijds omdat gifanimaties pas vloeiend lopen als ze één keer volledig zijn geladen, anderzijds omdat dit goed aansloot bij het concept van Neurotica: ‘Iets dat zich herhaalt wijst op een neurotische handeling.’Omdat Hoogerbrugge vaak dezelfde elementen en symbolen in zijn animaties gebruikt, krijgt hij wel eens het verwijt dat hij zichzelf herhaalt. ‘Stijl en persoonlijkheid horen bij elkaar. Als je voortdurend van stijl verandert, heb je geen eigen gezicht. Een herkenbaar handschrift is óók prettig. Als je voor een lange tijd iets doet, is het moeilijk eraan te ontsnappen. In dat opzicht is het ook een gevangenis.’ Toch schuwt Hoogerbrugge herhaling niet: ‘Over Gilbert & George wordt ook vaak gezegd dat ze hetzelfde trucje herhalen, maar ik geloof dat niet. Op visueel niveau gebeurt er weinig nieuws, maar thematisch is het heel gevarieerd. Je zult het in steeds subtielere dingen moeten gaan zoeken.’
Hotel
Voor SubmarineChannel maakte Hoogerbrugge van 2004 tot 2006 het multimedia project Hotel: een non-lineaire vertelling, een crossmediale webervaring waarin gebruikers naar eigen behoefte door de verschillende hoofdstukken kunnen klikken. Interactie met de gebruiker is altijd een erg belangrijk element in de animaties van Hoogerbrugge. Dat de bezoekers van de site zelf met muisklikken de animaties kunnen activeren was in de beginjaren van het internet uniek. Bij Hotel leidt dit streven naar interactie tot een verhaal zonder duidelijke spanningsboog of karakterontwikkeling. Hoogerbrugge noemt het project dan ook zijn beste mislukking: ‘Ik zou het zelf nooit volgen als verhaal. Je moet teveel zelf invullen om er wat van te maken. Het meest traditionele gedeelte, de strip over Dr. Goldin, is het beste aan het project. Dat roept de vraag op of ik er niet beter gewoon een strip van had kunnen maken.’
Geen stuiterende borsten
Hoogerbrugges eerste betaalde opdracht was voor de VPRO, een flashanimatie voor het Lifesavers-project. Daarna werkte hij onder andere voor MTV, Tros Triviant, en grote merken als Sony, ING en Diesel. Ook maakte hij videoclips voor onder meer de Belgische band Dead Man Ray. Recent vroegen de Pet Shop Boys hem een clip te maken bij de single ‘Love, etc’. ‘Afgezien van een stuiterende vrouwenborst gingen ze met alles akkoord,’ zegt Hoogerbrugge. Dat is wel eens anders geweest, zoals bij een opdracht voor Mercedes. Door de art directors werd het werk keer op keer teruggestuurd omdat men vond dat een uitgestoken wijsvinger te lang was. ‘De hele opdracht zat vol met dat soort dingen. Die mensen bekeken mijn werk beeldje voor beeldje. Daar word je op een gegeven moment helemaal gestoord van. Overigens hebben ze er uiteindelijk wel een prijs mee gewonnen,’ voegt de kunstenaar er glimlachend aan toe.
Pro Stress 2.0
Het huidige internetproject heet Pro Stress 2.0. Op deze site publiceert Hoogerbrugge iedere dag een strip of illustratie. De naam van het project verwijst naar Hoogerbrugges opvatting dat nare zaken ook hun goede kanten kunnen hebben. ‘Een soort van Cruyffiaans idee dat elk nadeel ook een voordeel kan hebben. Stress kan bijvoorbeeld heel lastig zijn, maar geeft aan de andere kant ook een kick,’ vertelt hij. ‘Veel dingen tegelijk doen creëert voor mij een werkbare work flow waarin het mij beter lukt eigen werk te maken. Ik heb dan meer ideeën.’ Het is vanwege deze opvatting dat Hoogerbrugge bepaalde zaken die doorgaans als slecht worden bestempeld niet in zijn animaties veroordeelt. In tegendeel: ‘Wat zouden de Stones zijn als Keith Richards alleen thee zou drinken?’ Oorlog, criminaliteit en drugsgebruik horen volgens Hoogerbrugge bij het leven. ‘Bij alles wat ik me bedenk, kan ik het tegendeel bedenken wat net zo goed waar is. Dit is niet verwarrend maar roept blijdschap op. Het betekent namelijk dat je in theorie niet hoeft te kiezen tussen goed of slecht. Niets is een harde waarheid, dat vind ik heel prettig.’
Op dit idee voortbordurend onderzoekt hij de ambiguïteit van beelden in een reeks aquarellen op Pro Stress 2.0. ‘Een deel van La grande fête gaat over geweld ten opzichte van het gelaat. Met tekeningen van mensen die in elkaar zijn geslagen, mensen die net een plastische chirurgische operatie hebben ondergaan en een bokser. Allen hebben ze een beschadigd gezicht, maar de ene keer zijn de wonden een bedoeld effect zoals bij de chirurgie, de andere keer een onbedoeld effect.’ Uiteindelijk moet deze zoektocht leiden tot een installatie die een combinatie zal zijn van bewegende en stilstaande beelden, film en animatie. De liefhebbers van Hoogerbrugges werk moeten dus binnenkort achter hun monitor vandaan komen en het museum in.
Hoogerbrugge highlights:
Modern Living / Neurotica (1998 – 2001)
Eerste interactieve webanimatiereeks bestaande uit korte loops. Hierin krijgt Hoogerbrugges evenbeeld te maken met de kleine zaken van het dagelijks leven en onderzoekt de animator zijn eigen obsessies, neuroses en emoties.
Nails (2002-2006)
Tweede reeks interactieve webanimaties die thematisch voortborduurt op Modern Living/Neurotica. Hoogerbrugges avatar reageert nu niet zo zeer op externe prikkels, maar worstelt met zijn innerlijke demonen in een zelfgecreëerde wereld.
Hotel (2004-2006)
Een non-lineair, crossmediaal 10-delig verhaal dat Hoogerbrugge maakt in opdracht van SubmarineChannel. Dr. Doglin doet onderzoek naar ‘freak accidents’ en laat menig proefpersoon verdwijnen.
Modern living: The graphic universe of Han Hoogerbrugge (2008)
Rijk geïllustreerd boek met dvd over het werk van de animator. Uitgave: Submarine Channel/ BIS publishers.
Prostress 2.0 (2008 – heden)
Huidig internet project waarin Hoogerbrugge dagelijks een strip of afbeelding publiceert en op eigen humoristische wijze de wereld aanschouwt.
Dit artikel is gepubliceerd in VPRO Gids #19 (2009).
Vandaag maar eens mijn blogroll aangevuld. Ik kwam de laatste tijd veel nieuwe interessante blogs tegen en als ik deze niet meteen opneem in de feedreader, vergeet ik weer dat ze bestaan. Er is ook zo veel te vinden op het interpret. Gelukkig maar, want ik vind het een verrijking. Blogs lezen is heerlijke afleiding van het dagelijkse werk. Als freelance journalist ben ik vaak druk met het bedenken en schrijven van voorstellen voor artikelen. Niets lekkerder dan tussendoor even wat sites te bezoeken. Ter vermaak maar ook om op de hoogte te blijven van wat er in de wereld speelt. Oud nieuws Zo houden blogs mij op de hoogte van het laatste film- en stripnieuws. Ook regulier nieuws komt voorbij, maar dat Wilders vandaag Engeland niet inkwam, konden we allemaal volgen via Twitter, diverse sites en blogs en het televisie journaal. En morgen staat er ongetwijfeld een artikel in de krant over. Nieuwsvergaring verloopt bij mij tegenwoordig ook in deze volgorde. Als ik het niet op Twitter verneem, dan wel via een weblog. Wat dat betreft kan de televisie wel op de rommelzolder gezet worden, ware het niet dat ik af en toe erg kan genieten van studiogesprekken bij Pauw & Witteman en DWDD. Ik snap dan ook niet zo goed waarom een site als GeenStijl zonodig een omroep moet beginnen. Blijf toch lekker via het interpret uitzenden. Maar dat terzijde.Mededelingenbord Ik raak nog vaak geïnspireerd door de diverse weblogs die ik lees. Zo gebruikt Neil Gaiman, bekend auteur en tekenaar, zijn blog als een dagelijks mededelingenbord. Hij heeft de gewoonte om in een post verschillende thema’s te behandelen, over de gebeurtenissen in zijn leven te verhalen en vragen van mailers te beantwoorden.Een heel ander soort blog dat ik graag volg is dat van Karin Ramaker die door vaak meerdere posts per dag te plaatsen, een van de ongeschreven wetten van de persoonlijke blogger overtreedt. Maar ja, waarom zou je je ook aan de blogwetten houden. Regelmatig lees je van die posts vol advies hoe je een blog dient te bestieren, en wat te doen om meer bezoekers te krijgen. Sommige mensen zoals Karin bloggen gewoon omdat ze er zin in hebben, regels be damned. Beroepsmatig hou ik graag blogs in de gaten die over freelancen gaan. Zoals Dit Is Zinvol. De naam van het blog mag dan wat pretentieus klinken, hij dekt wel de lading daar ik al een paar keer zeer zinvolle informatie heb gelezen.Bericht uit Hollywood Ook vandaag toegevoegd is het blog van regisseur Paul Ruven (Filmpje!). Hij schrijft op eigenzinnige wijze zijn observaties over het leven in Hollywood op. Met leuke foto’s.Lees ook:
Recent zat ik in De Balie in Amsterdam – ja, dat doe ik wel eens – en terwijl ik op een afspraak wachtte, viel mijn oog op de cover van HP/De Tijd. Op de cover stonden foto’s van enkele bekende gezichten uit de Nederlandse politieke wereld. En met rode letters ‘De Balie’ gestempeld. Natuurlijk is dat laatste zodat De Balie het eigendom van de tijdschriften kan claimen wanneer een geniepige bezoeker – ja, die bestaan ook – besluit om het tijdschrift mee naar huis te nemen. Een van de personeelsleden van de debattempel van Amsterdam was dit keer erg creatief omgegaan met de stempel en had deze enkele malen strategisch op de cover gedrukt zodat het leek of de foto’s van Kamerleden stukjes posters waren van een programma van bovengenoemde Balie. Het bracht een glimlach op mijn gezicht. Altijd goed als je afspraak net binnenkomt.
Mensen met originele ideeën, met slimme observaties en mensen met een aparte tekenstijl spreken me erg aan. De lui die boven het maaiveld uitsteken. De mensen die hun creativiteit koesteren en inzetten om een boodschap over te brengen, om te vermaken, of om de vele gedachten die in hun hoofd ronddolen een plek te geven voordat ze er gek van worden. Daarom voer ik graag gesprekken met kunstenaars – filmmakers, stripmakers, schilders, schrijvers… Laatst was ik een dagje in Hillywood – het mediacentrum van de Lage Landen – om vriend en cartoonist Hallie Lama eens aan de tand te voelen. Niet letterlijk natuurlijk, dat laat ik liever aan zijn tandarts over. Het moet ergens in september vorig jaar geweest zijn dat het idee om over Lama eens een videootje te maken in mijn hoofd schoot. Door wederzijdse drukke agenda’s was het er nog niet van gekomen. Tot die kalme dinsdag in januari. Onbeschaamd en onbevangen Het interview vond plaats in de woon- en werkkamer van de heer Lama. Hallie was ontspannen en zat lekker op zijn praatstoel. De anekdotes die ik wilde horen kwamen ter sprake.Het mooie van mijn vak is dat je, door de bescherming van de camera, alles kunt vragen wat je ooit al eens van je onderwerp hebt willen weten. Nu ben ik al een tijd bekend met het werk van Lama en hadden we elkaar hier al vaker over gesproken, maar in een interview heb je de kans om eens rustig in te gaan op die onderwerpen waar je normaliter vaak alleen terloops over spreekt. Na het interview tekende Hallie in de voor zijn tekenstijl typerende snelheid een cartoon. Daarna was het tijd voor locatiebezoek. We begonnen in zijn stamkroeg in het Hilversumse. De plek waar hij menig biertje doorslikt, maar ook veel gesprekken voert met stamgasten en vreemde kerels die spontaan naast hem komen zitten om hun levensgeschiedenis uit de doeken doen. De bezoekers van het café bleken menigmaal een rijke bron voor cartoons te zijn.
Cartoon: Hallie Lama.
Magie der cinema Later op de avond bezochten we Hallies werkplek: een van de filmtheaters alwaar hij al zo’n negen jaar dienst doet als operateur. Films mogen draaien is een mooi beroep. De operateur is als het ware degene die de magie die cinema is, namelijk het tot leven blazen van 24 beeldjes per seconden, tot uitvoering brengt. Hallie zette geroutineerd de projectoren aan en liet me terloops de agenda in de cabine zien. Deze stond vol met, hoe kan het ook anders, Lama-krabbels. Behalve de weken dat hij met vakantie was, die waren vrijwel blanco. Kill your darlings, darling Met een tape vol bruikbaar materiaal reed ik die avond weer richting huis. De montage van de video verliep zonder noemenswaardige problemen. Hoewel, er zijn altijd van die momenten dat je even door de zure appel heen moet bijten: het loggen van het materiaal is een saai doch noodzakelijk werkje. Een ander lastig moment is wanneer je besluit dat die leuke anekdote toch uit de video moet omdat ze te lang is. Zoals Lama’s verhaal over zijn belevenissen op de kunstacademie. Mooi materiaal, maar online video’s mogen nu eenmaal niet te lang duren. Wat mij betreft is vijf minuten lang genoeg. Maar over het maken van online video’s binnenkort meer.Terwijl Mackie de video aan het renderen was, bedacht ik me dat dit de zoveelste video over strips was die ik in een korte tijd maakte. Met veel plezier overigens, maar het wordt tijd om de cameralens eens op een andersoortige creatieveling te richten. De volgende keer misschien een schrijver ondervragen.Het resultaat is binnenkort op EeuwigWeekend.nl en Mike’s Webs te zien.
Een beetje ongelukkig gekozen vergelijking: nu krijg ik meteen een vieze smaak in mijn mond bij het fenomeen ‘poken‘. En ik maar hopen dat we met een nieuw jaar van het belachelijke woord ‘swaffelen’ af waren.
Ik snap nooit zo goed waarom mensen omwille van een cartoon die hen niet bevalt meteen hun abonnement opzeggen. Daar kun je toch ook gewoon overheen lezen?Lees ook:
Obama doet het, Maxime Verhagen ook en enkele bekenden van me maken zich er tevens schuldig aan: Twitteren. Korte berichten van maximaal 140 tekens posten over wat je aan het doen bent. Microbloggen wordt dat ook wel genoemd. Stripcompadre en collega-journalist Jeroen Mirck deed het al een tijd. Tijdens de koffie hadden we het er geregeld over. Nu vond ik bloggen twee jaar geleden al een aardige stap, al was dat nooit een middel om autobiografisch te zwetsen maar meer om vrijelijk stukken over media, film en strips te publiceren. Het bloggen leverde veel positieve ervaringen op. Over twitteren ben ik sceptischer. Wat is er precies leuk aan om van minuut tot minuut aan anderen te vertellen wat je uitspookt? Al gebruikt niet iedereen Twitter op die manier. Sommige mensen twitteren alleen dat ze nieuwe blogpost gepubliceerd hebben. Van anderen kun je iedere stap die ze maken in het leven nalezen.Vandaag heb ik zelf enkele voorzichtige eerste stappen gezet op het Twitterpad. Ben benieuwd hoe de reis zal verlopen, welke nieuwe vriendschappen zullen ontstaan, en welke verrassende inzichten in de wereld van alledag ontdekt zullen worden. En of dat gaat gebeuren natuurlijk. Misschien kunnen ze me aan het eind van het jaar de maat opnemen voor een dwangbuis: gek geworden van de informatiestroom.
Mocht je geen idee hebben wat Twitter precies inhoudt. Het fenomeen wordt in onderstaande video van commoncraft beknopt uitgelegd:
Barack Abama is de nieuwe president van Amerika. Tijdens President’s Night in de Melkweg gisteravond wachtte iedereen nog met spanning op de uitslag, al gingen de bezoekers er wel zo’n beetje vanuit dat Obama het zou worden. Er waren dan ook verdomd weinig McCain-aanhangers aanwezig. Op een enkele VVD’er na. Nou ja, alleen Hans van Baalen eigenlijk. ‘Het lijkt wel pakjesavond,’ riep Felix Rottenberg. Het was een gezellige boel daar in de Melkweg. President’s Night bood een overvol programma. Hoogtepunten waren de imitaties van Humberto Tan als Obama en Aad van den Heuvel als McCain. Ze hielden een speech voor het volk. Hun teksten waren geschreven door Pieter Hilhorst van de Volkskrant. Net zoals bij echte politici werd hen dus woorden in de mond gelegd.
Zo zijn gelaat beziend, zou Van den Heuvel het ook heel goed doen als Muppet volgens mij.
Van den Heuvel zette op verdienstelijke wijze McCain neer. Zijn speech ging net als bij de echte McCain vooral over zijn ervaring en oorlogsverleden. Hij benadrukte het gebrek aan ervaring van Obama. ‘Mijn reflex is om te vechten en nooit op te geven,’ zei de strijdlustige Van den Heuvel/McCain. Humberto Tan liep via de zaal naar het podium. Hij liep langs het publiek, als een ware man van het volk. Hij speelde zijn rol met zichtbaar plezier. Niet zo gek, met alle Obama-aanhangers in de zaal speelde hij een thuiswedstrijd. Net als de speeches van Obama sprak Tan vooral in abstracte woorden over hoop en vertrouwen en dat het Amerikaanse volk zelf verandering kan brengen. Pauw & Witteman Later op de avond voerden Tan en Van den Heuvel hun act nog eens in verkorte versie op, tijdens een ander hoogtepunt van de avond, namelijk de uitzending van Pauw & Witteman vanuit de grote zaal The Max. Gasten waren onder andere Jack de Vries (staatssecretaris van Defensie en volgens Jeroen Pauw de man die ervoor gezorgd heeft dat Balkenende herkozen werd – je wordt bedankt Jack); Kay van der Linde en Charles Groenhuijsen. Jack de Vries had een beetje moeite met Engelse namen en sprak Obama steevast als ‘Obema’ uit. Achterin de zaal werd hij dan ook geregeld corrigerend toegesproken door een vrouw die zich ergerde aan de slappe tongval van de Vries.
Pauw & Witteman vlak voor de uitzending.
Enige strijd was er ook tussen Maarten van Rossem, de beroepsbrompot waar we zo van houden, en Jan van den Bosch (eo-hoofd en presentator van Hour of Power). Van Rossem had duidelijk de lachers op zijn hand en wist met rake opmerkingen iedere uitspraak van Van den Bosch te verstoren. Er waren volgens mij ook weinig Godvrezende lui in de zaal, want iedere keer als Van den Bosch zijn mond opendeed, nam het geroezemoes in het publiek toe. Rottenberg en Pechtold Er werd natuurlijk heel wat gebatteerd en gediscussieerd. Niet alleen tijdens verschillende panelgesprekken, maar vooral ook door de aanwezige belangstellenden. Misschien waren we allemaal zo betrokken bij deze verkiezingen omdat we er toch geen invloed op konden uitoefenen. Want, het lot van de wereld lag die avond toch in Amerikaanse handen. Ik ben blij dat het Obama is geworden, al heeft hij een hoop rotzooi op de ruimen.Volgens Felix Rottenberg was er een sfeer vol verwachting in het land ‘Toen ik net op de fiets door Amsterdam reed, leek het wel pakjesavond,’ zei hij tijdens zijn gesprek met Alexander Pechtold. Pechtold dacht dat Obama wel mensen teleur zou gaan stellen, omdat er simpelweg te veel te doen was voor een ambtstermijn van vier jaar. Overigens ging hun ontspannen gesprek ook over de Nederlandse politiek en Europa. Pechtold wist nog een paar gemakkelijke grappen ten koste van Balkenende te maken. Hij haalde nogmaals de ontmoeting tussen de minister-president en Bush aan. (Als standupper zou Pechtold het niet slecht doen.) De partijvoorzitter van D66 was dus ook een beetje campagne aan het voeren in de Melkweg. Mocht hij ooit op bezoek gaan bij Obama, dan wilde hij graag het energievraagstuk bespreken en horen hoe Amerika met het Kyoto-protocol zal omgaan.
3FM was er ook. Eric Corton lijkt hier wel wat moe van alle aandacht.
Dieptepunt van de avond was voor mij een optreden van rapper Jawat! Ik hoop dat de trend om politieke bijeenkomsten op te luisteren met een rapact snel voorbijgaat. Er wordt op dat soort bijeenkomsten immers al genoeg geluld. Des ondanks heb ik me nog nooit zo goed vermaakt tijdens een verkiezingsavond.Lees ook:
Terwijl ik gezellig met een vriendin in het Crea Café zat te praten, werd ik gebeld door een redacteur van Rondom 10, het discussieprogramma van de NCRV. Hij zocht mensen voor de uitzending over ‘infostress’ en had op mijn blog een column gelezen waarin ik het multitasken vaarwel zei. De redacteur wilde weten of ik nog steeds last had van een overdosis informatieprikkels, of ik me liet afleiden door mijn omgeving of dat alles sinds die column beter was geworden.De column was uit maart dit jaar. Is er in de tussentijd veel veranderd in mijn leven wat betreft het multitasken? Eigenlijk wel. Ik werk tegenwoordig niet meer op een drukke redactie vol ruis afkomstig van hardwerkende collega’s. Ik werk lekker thuis in alle rust achter mijn Mackie. Toch staan er de laatste tijd weer heel wat Firefox-windows open en is de straat waarin ik woon zelden gespeend van rumoer. Maar als ik me echt wil concentreren op een tekst, dan gaan radio en e-mail uit. Ook de telefoon mag een paar uurtjes offline als ik rustig wil werken. Dat bevalt best moet ik zeggen. Lege momenten Toch is mijn leven tegenwoordig lang niet multitask-vrij: ik gebruik internet voor mijn stukken, dus het online woordenboek en google staan altijd paraat. Ook is schrijven met de juiste muziek vaak een must. Op momenten dat ik even over een zin of paragraaf moet nadenken, klikken mijn vingers al naar m’n netvibespagina om nieuwe blogsposts te checken of naar mijn inbox om te zien of er nog nieuwe mail is binnengekomen. Het zijn dus vooral de lege momenten waarin ik op zoek ga naar nieuwe prikkels. Willen we allemaal het leven ten volle benutten. Geven we ons daarom over aan gelijktijdige informatiestromen? Is het dus slechts een kwestie van er zoveel mogelijk uithalen? Of zijn we allemaal bang om ons te vervelen? Tijdelijk Overigens denk ik dat al het gepraat en gepubliceer over lifehacking, tips en software om met de informatiestroom om te gaan, een tijdelijke trend is. We zitten in een overgangsfase waarin we vooral aan het wennen zijn aan de nieuwe applicaties die de nieuwe media met zich mee brengen. De jongere generatie kan al schijnbaar veel beter omgaan met de verschillende informatieprikkels. Dat is een van de conclusies die in de uitzending van Rondom 10 naar voren kwam. Ik denk dat dit ook klopt. Het is dus gedeeltelijk een generatiekloof. Toch heb ik goede hoop voor mezelf en mijn generatiegenoten. Uiteindelijk zullen we beter leren omgaan met de nieuwe media en samenvallende informatiestromen. Overigens hoeft dit niet meteen te betekenen dat we allemaal ultieme multitaskers worden. Er zijn dan ook al tegengeluiden te horen tegen het multitasken.Aandacht als oplossing Volgens Marjoleine de Vos in de NRC van zaterdag 6 september, moeten we dat multitasken helemaal niet als een ideaal zien. Zij pleit er voor dat we weer één taak tegelijk uitvoeren:
‘Seriële volle aandacht (SVO), dat moet het nieuwe ideaal zijn. Niet langer het ouderwetse ideaal van je hele leven aan één ding wijden – dat is voorbij, althans voor de meeste mensen. Net zoals het levenslange huwelijk voor de meeste mensen niet meer bestaat. Maar zoals het ‘vrije huwelijk’, met afgeschafte jaloezie en meerder partners tegelijk en naar believen, voor bijna niemand werkte, zo werkt ook de vrije aandacht, de altijd verdeelde, niet. Seriële monogamie is het antwoord van veel mensen op de teloorgang van het ouderwetse huwelijk geweest, seriële volle aandacht zou wel eens het antwoord kunnen zijn op de multitask-ellende.’
Dat betekent in de praktijk dus veel signalen negeren, planmatig werken en je niet laten afleiden. Maar hoe lang kun jij het sms-signaal van je telefoon negeren voordat je je werk laat liggen en het berichtje leest? Als ik het bericht heb gelezen, voel ik ook vaak de drang om meteen te antwoorden.Uitzending Overigens zul je mij niet in de uitzending van Rondom 10 terugzien: mijn mening kwam te veel overeen met een van de gasten die al was uitgenodigd en ze zochten zoveel mogelijk uiteenlopende visies. Het was in ieder geval interessant om eens ondervraagd te worden over het onderwerp. Na het telefoongesprek ging ik weer fijn verder met mijn een-op-een gesprek in het café – wat mij betreft nog steeds de prettigste manier van communiceren. Wordt ongetwijfeld vervolgd… Hoe staat het met jou en multitasken? Ga je er goed mee om met alle informatieprikkels of concentreer je je op één ding tegelijk? Lees ook:
Manuscripta, de opening van het boekenseizoen, vond dit weekend plaats op het terrein van de Westergasfabriek te Amsterdam. In deze tweede editie speciale aandacht voor de graphic novel onder het mom van de literaire strip. Maar je kon er ook schrijvers in de keuken vinden en getuige zijn van andere fratsen. Jakhals Frank van De Wereld Draait Door noemde het de huishoudbeurs voor literair Nederland. Een aardige omschrijving voor dit evenement. Manuscripta bestaat uit twee dagen boekenplezier waarin uitgevers hun uitgaven voor het komende jaar presenteren, lezers schrijvers kunnen ontmoeten en er allerlei korte lezingen en workshops plaatsvinden. Volgens de organisatie van Manuscripta kwamen op de eerste dag 5000 mensen kijken. Ondanks de flinke regen die geregeld met bakken uit de lucht kwam storten. De tweede dag was traditiegetrouw alleen voor mensen uit het boekenvak en de media. Tuk Tuk Samen met mijn literaire buddy Mikki toog ik zondagochtend naar Amsterdam om deze opening mee te maken. Vanaf cs kregen we een lift met de Tuk Tuk van Manuscripta. We scheurden door de straten van Amsterdam en kwamen lekker wakkergeschud binnen mum van tijd op de plaats van bestemming aan. Altijd goed om serieuze zaken een beetje melig te beginnen. Promotie Terwijl Mikki zich tegoed wilde doen aan alle freebees en boeken die werden uitgedeeld, was ik met een speciale missie naar Manuscripta gekomen. Namelijk het promoten van EeuwigWeekend.nl. Goede contacten met uitgevers kunnen immers geen kwaad voor een redactie die op serieuze wijze boekrecensies publiceert. Verder is Manuscripta een goede gelegenheid om eens bij te praten met oude bekenden en met collega’s. Om ideeën op te doen voor artikelen en afspraken te maken voor interviews.
Dikkie Dik was er natuurlijk ook.
Interviews Natuurlijk werden er over het hele terrein diverse auteurs van verschillende allure aan vragen onderworpen. Zoals bijvoorbeeld A.F.Th. van der Heijden en prominente gast Harry Mulisch. Zijn roman Twee vrouwen uit 1975 zal dit boekenseizoen in een oplage van 900.000 stuks gratis worden verspreid door de CPNB (Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek). Ook kwamen schrijvers in actie tijdens de twee dagen literairfeest. Jean-Marc van Tol (Fokke en Sukke) reed rond op een kar en las voor uit werk van zijn eigen uitgeverij Catullus. Ronald Giphart stond ergens te koken. De verhalen van Mulisch kende ik wel. Ik was meer nieuwsgierig naar hoe de Illustere Merel Barends zich staande hield op het podium van de Stripfaculteit. Ze werd op beide dagen namelijk geïnterviewd over haar werk en in het bijzonder over de uitgave Verbeelde Gedichten waarin gedichten van J.J. Slauerhoff verstript zijn. Barends is een van de tekenaars die een bijdrage aan dit interessante project heeft geleverd. Ook tekende ze het omslag. De interviews verliepen zoals verwacht vlot. Ook vond er een presentatie plaats van het literaire stripblad Eisner. (Daarover binnenkort meer.)
Barends aan het woord.
Graphic novel Tijdens Manuscripta was er veel aandacht voor het medium strip, want de graphic novel stond centraal dit jaar. Dit ontstemde echter wat stripuitgevers. Wat is het geval. Manuscripta wordt georganiseerd door de CPNB. Alleen uitgevers aangesloten bij het CPNB mogen op Manuscripta staan. Dat zijn niet de uitgevers die alleen maar strips uitgeven. Natuurlijk zijn er veel uitgevers die zowel literatuur als strips uitgeven, maar echte stripuitgeverijen werden dus buitengesloten. Een volledig overzicht van wat er op stripgebied uit gaat komen bood Manuscripta dus niet. Gelukkig zijn er eind september weer Stripdagen in Houten. Verleden van Nederland Manuscripta gaat verder dan alleen literatuur. Zo vond de presentatie van Verleden van Nederland, een nieuwe achtdelige documentaireserie van NPS/VPRO, plaats in het Transformatorhuis. Er werden drie fragmenten getoond van de serie en enkele makers en redactieleden waren aanwezig, eindredacteur Ireen van Ditshuyzen (IDTV), presentator Charles Groenhuijsen, professor Piet de Rooy en René van Stipriaan. Zij schreven samen met o.a. Geert Mak het boek Verleden van Nederland. Rondom het boek en tv-serie is een multimediale campagne opgezet. Er verschijnen speciale boeken, voor scholen worden Canonclips ontwikkeld, er is een serie korte films ‘Groeten uit Nederland’ voor inburgeraars en in iedere provincie organiseren culturele en historische organisaties activiteiten in het kader van Verleden van Nederland. De getoonde fragmenten zagen er interessant uit. In een van de fragmenten werd de Gouden Eeuw behandeld en dan vooral natuurlijk de handelsgeest van de Nederlanders. De VOC was als het ware ook de eerste multinational en zoals Max Westerman laatst ook aangaf met zijn Westermans Nieuwe Wereld, is New York Nederlandser dan we zouden vermoeden. Amerikaanse president Charles Groenhuijsen, oud-correspondent in de Verenigde Staten voor het NOS Journaal, stond ook op Manuscripta om zijn eigen twee boeken te promoten. Van Hoera! Een nieuwe president en Amerikanen zijn niet gek zijn geactualiseerde uitgaven verschenen. Groenhijsen vertelde over de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Uit zijn verhaal kon je opmaken dat Barack Obama maar weinig kans maakt. Het merendeel van de Amerikanen is conservatief, dus republikeins. Die houden niet van verandering, zijn tegen het homohuwelijk en tegen abortus en tja, eerlijk gezegd zien die een zwarte president ook niet echt zitten. ‘Stel dat John McCain wint, dan worden de verkiezingen in 2012 pas echt interessant’, zei Groenhuijsen. ‘Dan is McCain rijp voor Avondlicht, wat dus betekent dat de vice-president Sarah Palin dan presidentskandidaat wordt voor de republikeinen. Als McCain nu wint, zal Obama in 2012 niet terugkeren, maar Hillary Clinton wél. Dat zou betekenen dat er twee vrouwen zullen strijden om het presidentschap.’ Groenhuijsen kan haast niet wachten tot de volgende verkiezingen, liet hij de toehoorders weten.Na twee dagen Manuscripta ging ik met nieuwe ideeën voor artikelen en een tas vol catalogi en visitekaartjes naar huis. Genoeg leeswerk voorlopig. Lees ook:
Ik ben mijn ouders altijd dankbaar geweest voor mijn naam. Ik ben er erg op gesteld en vind dat mijn voor- en achternaam lekker allitereren. Michael Minneboo. Ook ben ik dankbaar dat het eind jaren zeventig in onze gemeente nog niet mogelijk was om ‘Michael’ als ‘Maikel’ te spellen omdat de Engelstalige spelling van mijn naam toen nog verplicht was. Een feit waar ik toen ik in Amerika woonde veel profijt van heb gehad.
