Toen ik de eerste twee plaatjes van deze strip las, herkende ik de tekst meteen. Het boek On Writing: A Memoir of the Craft, waar Kings anekdote uit afkomstig is, heb ik namelijk ook gelezen. In de Nederlandse versie weliswaar, maar toch.
Tegelwijsheid
Kings anekdote doet me eraan herinneren dat ik niet leef om alleen maar te werken en dat ik mijn werk en mezelf niet al te serieus moet nemen. Dat er meer in het leven is dan alleen werken en dat je naasten voorgaan. Oftewel tegelwijsheid: Werk om te leven, leef niet om te werken. Het is een les die me vertelt dat ik niet hetzelfde wil zijn als mijn vader die zes dagen per week in zijn bedrijf stopt en mijns inziens daarmee zijn privé-leven verwaarloost.
Soms maak ik me namelijk veel te druk over mijn schrijfwerk, het regelen van opdrachten en vooral over reacties op mijn werk.
Levenswerk
Natuurlijk is het boek over Spider-Man dat ik geschreven heb belangrijk – mijn levenswerk, zou ik bijna zeggen – maar uiteindelijk is het maar een boek. Een heel persoonlijk project waar ik ziel en zaligheid in steek, dat wel. Maar zoals bij alles moet ik compromissen sluiten en dat kan ik eigenlijk alleen maar als ik dingen relativeer. Bijvoorbeeld over de lengte van het boek, de cover, en andere praktische zaken waarmee je bij dit soort projecten te maken krijgt.
Zen Pencils
Dat zal de Australische stripmaker Gavin Aung Than, de man achter Zen Pencils, vast ook herkennen. Zen Pencils is zijn project: hij gebruikt inspirerende quotes als basis voor zijn strips. En daar verdient hij tegenwoordig zijn brood mee. Een mooi voorbeeld van hoe je gelukkig kunt werken door je eigen pad te kiezen.
Hoe dat zo gekomen is, wordt in deze mooie video van Another Beautiful Story goed uitgelegd:
Deze week was ik op de redactie van SubQ om met Mirjam Renting de publiciteitsplannen voor mijn boek Mijn vriend Spider-Man te bespreken.
Nog een paar maanden en dan ligt het werk in de winkel. Begin mei dus. Tenminste, dat is de bedoeling. Op dit moment ben ik druk met het bijschaven, herschrijven en inkorten van de tekst.
Ondertussen heb ik meetings over coverdesign en hoe we de publiciteit gaan aanpakken. Mensen moeten te zijner tijd namelijk wel weten dat het boek uit is en tegenwoordig hebben we daar behoorlijk veel hulpmiddelen voor om dat bekend te maken. Hoe zorg je dat je in de stroom van informatie opvalt? Dat is nog best een lastige vraag. Gelukkig hebben we daar wel ideeën over en is er al interesse getoond door verschillende magazines en radioprogramma’s voor interviews.
Het was een goede meeting waar ik nu nog niet zo heel veel inhoudelijks over kan vertellen. Een paar uur later zette Mirjam deze update op Instagram:
Inderdaad, je ziet hier al het coverontwerp van Mijn vriend Spider-Man. Waarschijnlijk wordt daar nog een beetje aan gesleuteld, maar ik vind het toch leuk om de cover nu alvast te laten zien. En ik ben erg blij met het ontwerp dat de mannen van Moker hebben bedacht.
Hun werk zie je deze weken ook overal in de stad, want zij maakten het beeld bij de VPRO-serie Made in Europe.
Schokkend Nieuws, hét Nederlandse filmmagazine voor genrecinema bestaat 25 jaar. Reden voor een feestje en een speciaal jubileumnummer.
Schokkend Nieuws werd in 1992 opgericht door Jan Doense, Phil van Tongeren en Bart Oosterhoorn. Inmiddels zijn we 124 nummers verder en is Schokkend Nieuws nog steeds hét Nederlandse filmmagazine voor de genrefilm. Tenminste, ik zou snel niet een ander blad weten dat zo divers naar dit fenomeen kijkt en op eigenzinnige wijze beschrijft.
Van een A4-tje in zwart-wit tot het prachtige filmmagazine van vandaag. Zonder subsidie en dankzij de inzet van enthousiaste vrijwilligers en de trouwe abonnees. En dat mag ook wel weer eens gezegd worden. Zoveel mooie dingen in Nederland bestaan puur door de wilskracht en doorzettingsvermogen van de makers. Ze denken daarbij helemaal niet aan marktwerking of geldverdienen. Ze werken gewoon aan iets omdat ze het belangrijk vinden, omdat ze vinden dat dit er moet zijn. Dat gegeven alleen al maakt dat een blad als Schokkend Nieuws een kwart eeuw bestaat een enorme prestatie.
1992 Om het jubileum te vieren kijkt SN #124 terug naar 1992. Hoe zagen de films er toen uit en wat is er sindsdien veranderd? Zijn filmrecensenten sindsdien anders gaan denken over ‘ons soort films’? Wat betekende het toen eigenlijk om fan te zijn?
Schokkend Nieuws interviewde Barry Raymakers, de hoofdredacteur van de voorloper Horrorscoop. En hoe zit het met geek culture nu? Henriette Poelman schreef een fel essay.
Ik vond beide artikelen erg leuk om te lezen. Ik hou namelijk erg van smallpress-uitgaven en fans die zelf een blaadje beginnen om hun over hun favoriete ding te schrijven. Zelf heb ik dat ook gedaan, begin jaren negentig met Super-Fan Magazine. Al was dat fanzine maar een zeer kort leven beschoren trouwens. Eigenlijk doe ik tegenwoordig hetzelfde met mijn blog, ook digitaal fanzine van dingen die mij boeien. Zowel het idee van fanzines en fancultuur in het algemeen komen terug in mijn aanstaande boek Mijn vriend Spider-Man, dus het zijn onderwerpen die ik erg interessant vind.
Zelf werk ik tegenwoordig niet meer voor Schokkend Nieuws, maar ik lees het blad toch nog graag. Het jubileumnummer heeft ook weer een mooie Kriek-cover:
Om het dit allemaal te vieren wordt er in Kriterion een kwarteeuwfeestje gehouden op 1 april. Het programma van die avond kun je hier lezen.
Het tweede deel van Halfdan Piskets trilogie over het leven van zijn vader is uit. Ik vond het eerste deel erg indrukwekkend, al is het geen licht leesvoer.
In Deserteurgaat over de jeugd van de vader van Halfdan Pisket. Die groeit op in een welvarende familie in een klein dorpje in het grensgebied tussen Turkije en Armenië. Zijn vader, een fervent aanhanger van Atatürk, is Turks, zijn moeder is Armeens. Het dorpje lijkt onberoerd door de conflicten tussen Turken en Armeniërs. Toch liggen er nog steeds skeletten langs de wegen uit oude oorlogen. Het Turkse leger bewaakt de nabijgelegen grens, die zich voortdurend verplaatst. Piskets vader dient korte tijd in het Turkse leger. Uiteindelijk deserteert hij en dat heeft fatale gevolgen.
Plaatje uit Desterteur. Een situatie die waarschijnlijk herkenbaar voor iedere man die tiener en maagd geweest is.
Kakkerlak begint als Piskets vader uit de Turkse gevangenis ontslagen wordt. Hij besluit zijn bloedige verleden achter zich te laten en opnieuw te beginnen. Hij gaat aan het werk als gastarbeider in het Denemarken van de jaren zeventig. Maar hij kan er niet aarden, wordt tig keer ontslagen en vervalt van de ene lege relatie in de andere. Langzaam glijdt hij af naar een leven vol criminaliteit en geweld. Maar hij ontdekt ook de liefde, vriendschappen en hij krijgt kinderen die het waard zijn om voor te vechten.
Stripauteur Halfdan Pisket (1986) studeerde in 2009 af aan de Royal Danish Academy of Fine Arts. Hij is de eerste striptekenaar die de prestigieuze beurs voor auteurs ontving van de Danish Arts Council. Check hier trouwens zijn interessante Instagramfeed.
De Nederlandse versie van Economix kwam in de herfst van 2016 uit bij SubQ. Ik schreef voor de American Book Center ooit deze recensie van dat boek.
Daarom Minneboo leest: Als stripjournalist wil ik zoveel mogelijk strips onder de aandacht brengen. Daarom heb ik de rubriek Minneboo leest in het leven geroepen, om te laten zien hoe rijk en divers het medium strip kan zijn. De artikelen in deze rubriek zijn geen recensies (die teksten staan gepubliceerd in de bijhorende rubriek), maar kunnen thematisch zijn, een interview, een tekenstijl belichten of simpelweg een nieuwe uitgave kort aanstippen.
Om de problemen van de buitenwereld weer even te negeren, besloot ik deze week een stapel oude Spider-Man comics te kopen, namelijk de eerste vier trade paperbacks vanThe Complete Ben Reilly Epic.
Misschien weet je al dat halverwege de jaren negentig Peter Parker een tijdje werd vervangen door Ben Reilly. Reilly leek eerst Peters kloon te zijn, daarna bleek Peter juist Reilly’s kloon te zijn. Hij verhuisde met Mary Jane naar Portland in Oregon om zijn carrière in de wetenschap voort te zetten. MJ was toen zwanger van Peter en ze waren van plan om hun gezinnetje te stichten en een normaal leven te leiden. Omdat Peter toen ook zijn spinnenkrachten kwijt was, ging dat ook makkelijker.
Wie nu hoofdpijn begint te krijgen, heeft de Clone Saga destijds waarschijnlijk gelezen. Het was niet een beste tijd voor Spider-Man, maar omdat ik de Clone Saga kort in mijn boek Mijn vriend Spider-Man behandel, kan het geen kwaad om mij nu wat meer in het leven van Ben Reilly te verdiepen. Dat ga ik de komende dagen dus doen door lekker op de bank te zitten en deze dikke bundels te lezen. (Ja, ja, schrijven is offers brengen, hoor ik mijn uitgever al denken!)
Een paar weken geleden werd ik gebeld door Ger Apeldoorn, schrijver, blogger en redacteur van Eppo. Hieronder het resultaat van ons gezellige gesprekje dat is gepubliceerd in Eppo #1 (2017):
Vanuit wereldperspectief gezien was 2016 een turbulent jaar. Op persoonlijk vlak was het een jaar van persoonlijke mijlpalen.
Foto: Bart Wessels.
Het viel me op dat de meeste eindejaarslijstjes en overzichten begin december al werden gepubliceerd. Het leek bijna wel of december niet mee mocht doen met 2016. Daarmee vergeleken komt dit overzichtje veel te laat, maar eerlijk gezegd vond ik al die andere lijstjes echt aan de vroege kant. Over een paar dagen is het jaar afgelopen, dus dit lijkt me een mooi moment voor een korte terugblik.
Maar goed, welke mijlpaaltjes had ik dan het afgelopen jaar?
Ik vond een uitgever voor mijn boek Mijn vriend Spider-Man en in een paar maanden later tekende ik het contract voor mijn debuut. Inmiddels is er een cover, flaptekst en ben ik druk met het herschrijven van de tekst. De zomer was ik vooral heel druk met het schrijven van de eerste versie. Freelance werk en mijn blog stonden op een heel laag pitje. Mijn vriend Spider-Man is een van die dingen die ik in mijn leven gedaan wil hebben en die mijn leven zin geven. Dat klinkt wat hoogdravend wellicht, maar ik voel dat echt zo. Artikelen schrijven is tof, maar mijns inziens heeft een boek een langduriger waarde. Het is een van de dingen die ik gedaan wil hebben voordat ik voor eeuwig mijn ogen sluit.
Maar het jaar begon al goed met het winnen van de Persprijs Brusselvoor een artikel over het prachtige stripmuseum in Brussel. Ik voel me zeer vereerd dat ik deze prijs in ontvangst mocht nemen en ik vond het ook erg leuk dat Willem de Graeve, de directeur van het museum, voor deze gelegenheid naar Amsterdam was gekomen.
Striptalkshow
Ook vond ik het erg tof dat ik op de Stripdagen Haarlem een eigen talkshow had waarin ik stripmakers uit binnen- en buitenland ontving en interviewde. Dat is toch ook een droom die uitkomt voor een stripjournalist.
In gesprek met Mézièrs. Foto: Cok Jouvenaar.
Over interviews gesproken: mijn wens om Frits Jonker eens te interviewen voor de VPRO gids kwam ook uit. Het artikel staat begin volgend jaar in de gids. Frits heeft de tekst deels handmatig geletterd dus dat gaat er vast heel mooi uitzien. Ook interviewde ik Joe Hill tijdens Dutch Comc Con dit jaar.
Ook deed ik een grote pr-klus voor Submarine Channel, namelijk het promoten van de expositie over Motion Comics. Een erg boeiende en leuke ervaring die in 2017 een vervolg gaat krijgen.
Tot slot was dit het jaar dat ik een decennium lang blog. Dat vond ik ook wel een feestje waard eigenlijk. Tot mijn teleurstelling reageerde bijna niemand op mijn artikel hierover. Dat komt deels omdat ik toen geen linkjes plaatste op Fakebook, waardoor minder mensen op mijn blog kwamen kijken. Toch vond ik de lage respons jammer. Dat zegt wellicht iets over het feit dat dit blog als project voor mij veel belangrijker is dan voor de mensen die hier zo nu en dan komen lezen. Hoewel in voorgaande jaren blogverjaardagen wel vaak felicitaties opleverden. Is het dan toch puur een kwestie van Fakebookbereik?
Ach, fuk het ook maar. Voor mij was het een belangrijke mijlpaal en dat is veel belangrijker dan wat anderen daarvan zouden denken.
Prince. Illustratie: Gilles Vranckx
Overleden helden
Natuurlijk had 2016 ook zijn schaduwkanten. De dood van Prince was een enorme schok waar ik weken lang verdrietig van ben geweest. Ook moeten we Bowie missen, Alan Rickman, Peter van Straaten, Wim Brands en George Michael. En op de valreep ook nog Carrie Fisher!
Anderen hadden wellicht veel verdriet van het overlijden van Leonard Cohen of Glenn Frey.
De grote namen lijken met bosjes het leven te laten. Dat komt deels natuurlijk doordat veel sterren al op leeftijd zijn, maar ook overlijden ze soms veel te jong zoals Prince en George Michael. En soms besluiten ze zelf dat het genoeg is geweest, zoals Brands. Met zijn overlijden hebben we niet alleen een heel aardige man met echte passie voor het boek verloren, maar ook een van de beste interviewers die Nederland ooit gekend heeft.
Het beste leesvoer…
Dit jaar zal ik geen lijstje publiceren met daarop de beste stripalbums van het jaar. Daarvoor heb ik simpelweg te weinig nieuwe strips kunnen lezen: de meeste tijd zat ik namelijk oude Spider-Man comics door te nemen. Geen straf overigens, want ik heb eindelijk ook de Spider-Man by Roger Stern omnibus gekocht en dat zijn toch echt enkele van de beste Spider-Man comics ooit geschreven.
Twee strips schieten me echter wel meteen te binnen als zeker de moeite van het lezen waard en dat zijn In the Pines van Erik Kriek en De Man van Nu van Hanco Kolk en Kim Duchateau.
In the Pines.
Erik Kriek bewerkte vijf murder ballads tot pakkende en duistere stripverhalen. Geen slaafse adaptaties, maar eigen interpretaties. Kriek gebruikte de murder ballads om zijn eigen fantasie de ruimte te geven. Kriek levert iedere keer weer fantastisch tekenwerk af en is toch echt een van de origineelste en beste stripmakers van Nederland. Punt.
De Man van Nu.
De Man van Nu van Kolk en Duchatau is een zeer originele graphic novel, op fantastische wijze uitgevoerd. Het sciencefictionverhaal biedt allerlei spannende wendingen en een onverwachts einde. Ook slagen de makers erin het basisgegeven geloofwaardig te presenteren en op dramatisch vlak goed uit te werken.
Het boek De kunst van Morrisnoem ik ook nog even. Ik was heel blij dat dit mooie naslagwerk ook een Nederlandse editie kreeg en heb het boek met veel plezier gelezen.
Voornemens
1. Het komende jaar ga ik me minder druk maken over bullshit op straat (en dus bullshit online).
2. Ik ga ervoor zorgen dat in mei mijn boek Mijn vriend Spider-Man in de winkels ligt en ermee op tour.
3. Aan mijn tweede boek beginnen.
4. Serieus iets gaan doen tegen mijn doodsangst.
Alvast een goed nieuwjaar gewenst!
PS: Sommige mensen vonden 2016 echt een horrorjaar en hebben die gedachte gebruikt om deze spannende trailer te maken:
1 december. Nog een maand te gaan dus voordat 2016 voorgoed tot het verleden behoort. Heb jij een kerstvakantie gepland eigenlijk?
Ik twijfel nog. Over veel dingen, maar ook over wat ik ga doen de laatste dagen van het jaar. Meestal neem ik dan een soort van vakantie en dit jaar wellicht weer, maar op dit moment ben ik nog volop bezig met het herschrijven van Mijn vriend Spider-Man. Dus wie weet zit ik met de feestdagen wel gewoon mijn teksten te redigeren.
Mocht je het te vroeg vinden om nu al over kerst te beginnen: de afgelopen dagen stroomde mijn Tumblr tijdlijn vol met verwijzingen naar de feestdagen. De twee leukste tot nu toe vond ik deze illustraties van de Amerikaanse striptekenaar Pete Woods.
Bat-Santa. Pete Woods. Bron: splooosh.tumblr.comSuper Santa. Pete Woods. Bron: splooosh.tumblr.com
Superman die voor de kerstman invalt, that makes sense.
Het stomme aan de feestdagen is dat ze vaak uitlopen op een anticlimax. Kerst ziet er fantastisch uit en lijkt een leuk idee zolang je naar een film zit te kijken of een verhaal leest, maar in de praktijk vallen die dagen toch vaak tegen. Het is zelden een witte kerst zoals op de kaarten en in de film; de Kerstman heb ik nog nooit door de lucht zien vliegen; de meeste familie-etentjes hebben ruzie als toetje en nog nooit, maar dan ook nooit is de Ghost of Christmas Past bij me langs geweest. Om over oudejaarsavond nog maar te zwijgen.
Kan natuurlijk heel goed dat jij daar heel andere ervaringen mee hebt. Als dat zo is, hoor ik het graag.
Toen ik donderdagochtend 3 november richting SubQ liep om met de uitgever en redacteur over mijn boekMijn vriend Spider-Man te praten, kwam ik mijn favoriete stripheld tegen op de Herengracht:
Nou ja, een luchtige versie van Spider-Man. Hij hing bij het raam van CIA comics, een stripwinkel om de hoek bij het Achterhuis, mocht je de winkel binnenkort eens willen bezoeken. Spider-Man fungeert daar dus als een opvallend uithangbord.
Deze week liep ik vrijdagmiddag door de stad richting The American Book Center. Onderweg kwam ik een winkel van Zoe Karssen tegen. De etalageruit zit vol met vleermuizen die mij meteen aan Batman deden denken.
Karssen is een modehuis, dus vooral gericht op mensen die met fashion bezig zijn. Ik ben daarom benieuwd hoeveel van Karssens klanten dezelfde associatie leggen als ik, want mijn blik is natuurlijk door mijn vak als stripjournalist behoorlijk gekleurd. Ik zie vaak stripdingen die andere mensen niet zien. Daardoor mis ik weer wat zij eigenlijk zien. Iedereen neemt zijn eigen achtergrond en visie mee in wat hij ziet.
(De een ziet in Zwarte Piet bijvoorbeeld een racistisch symbool van onderdrukking, de ander associeert die figuur simpelweg met warme nostalgische gevoelens uit zijn jeugd. Twee verschillende visies op een fictiefiguur. Daarom hebben ze bij de HEMA alvast maar gekozen voor de euh Spraytan Piet:)
Maar dat even terzijde…
Nu zie ik op de site van Karssen dat het vleermuissymbool een terugkerend motief is in haar ontwerpen, maar ik betwijfel of dat ook maar iets met Bruce Wayne’s nachtelijke activiteiten te maken heeft. De volgende keer misschien toch maar eens binnenlopen om het te vragen, hoewel de wereld van high fashion een vreemde voor mij is. Die van low fashion trouwens ook.
Dat is de ABC gelukkig niet. Ik vond er drie trades van The Fade Out van Ed Brubaker en Sean Philips voor een leuke prijs en een studie over de functie van superheldenkostuums. Ook kleding maar dan meer in mijn straatje.
Overigens had ik een goed gesprek bij de uitgeverij dat binnenkort nog vervolgd wordt met een tweede gesprek over de inhoud van Mijn vriend Spider-Man. Daarna duik ik weer onder om de komende maanden het boek te herschrijven. Ik ben vooralsnog niet van Spider-Man af. Gelukkig.
Chaos woedt in mijn hoofd waardoor ik me slecht kan concentreren. Het probleem is dat ik uit zoveel dingen kan kiezen, dat ik geen keuze meer kan maken. Wat te lezen bijvoorbeeld? Een grote stapel strips en een iets kleinere rij van recent aangeschafte boeken maken kiezen vrijwel onmogelijk.
Waar wil ik mijn schaarse tijd aan besteden?
De keuzestress levert een berg spanning op.
Misschien komt de spanning die ik voel ook wel omdat deze vanmorgen een afspraak heb met Merel, de redacteur die aan mijn boek meewerkt. We gaan voor het eerst over de inhoud van het boek praten. (Eind september heb ik het manuscript ingeleverd.) Zij is dus de eerste die Mijn vriend Spider-Man van kaft tot kaft heeft gelezen. Ik ben heel benieuwd wat ze van de tekst vindt en wat er allemaal verbeterd moet gaan worden om het boek goed te maken.
Ik vermoed dat ik tot de rest van het jaar dus nog wel met de tekst bezig zal zijn. Voor november staan sowieso nog een overzicht van de beste Spider-Man-verhalen gepland en het schrijven van Peter Parkers biografie. Dat onze held een hoop heeft meegemaakt in de afgelopen 54 jaar zal je niet verbazen, maar om dat allemaal netjes in een lopende tekst op te nemen lijkt een onmogelijke taak. Het wordt een kwestie van kiezen en selecteren. Alles opnemen is ook onnodig.
Schrijven is immers ook vaak een kwestie van keuzen maken. Ik vermoed dan ook dat als ik weer honderd procent met het boek bezig ben en dus weinig tijd overhoud voor andere zaken, veel keuzen vanzelf weg zullen vallen. Dat lost dan een hoop keuzestress op.
Ondertussen kijk ik naar Rutger Lemms pleidooi voor luiheid:
Vorig weekend heb ik voor het eerst weer ingelogd op Fakebook: telkens als ik op een fakebookpagina kwam, werd de helft van mijn scherm namelijk overlapt door een pop-up die mij vertelde dat ik toch echt moest inloggen wilde ik meer zien. Heel vervelend, want zo kon ik af en toe mijn werk niet doen.
Eerst dacht ik dat dit alleen gebeurde als mensen hun pagina zo hadden ingesteld dat deze buiten Fakebook niet zichtbaar mocht zijn, maar dat is niet erg slim als je als bedrijf of uitgeverij alleen een fakebookpagina hebt en geen eigen website. Er zijn immers nog steeds klanten zonder fakebookaccount, al zullen dat er niet zo gek veel zijn.
Nu vermoed ik dat dit een van Zuckerbergs manieren is om je te dwingen een fakebookaccount te openen, ongeacht de instellingen van je account. En dat lukte hem, want vorige week logde ik dus weer voor het eerst in zodat ik die pagina’s eindelijk ongestoord kon lezen.
Ik ontdekte dat mijn account helemaal niet onzichtbaar was geweest in de afgelopen maanden, want volgens mij zo had moeten zijn. (Tenzij ik de instructie van het bedrijf verkeerd begrepen heb, dat kan namelijk ook natuurlijk.)
Hoe dan ook, mijn inbox bevatte aardig wat berichten en gek genoeg had ik 23 vriendschapsverzoeken erbij gekregen. Gek, want drie maanden lang ben ik niet op het ‘sociale’ medianetwerk actief geweest. Hoezo onzichtbaar?
Weet je, ik haal mijn schouders erbij op. We weten allemaal wat een onbetrouwbare partner Fakebook is, dat ze onze gegevens verhandelen en de mediatoevoer manipuleren en toch blijven we er allemaal massaal op zitten, als kikkers die in een pannetje waarvan het water langzaam verwarmd wordt.
Ik trek me er niet veel meer van aan. Ik ga wat tijd investeren om de tijdlijn op mijn startpagina zo leuk mogelijk te houden. Dat betekent dat ik het merendeel van mijn 800 contacten niet meer actief ga volgen, zodat mijn tijdlijn alleen nog maar updates bevat van die paar mensen die ik echt ken. Alle politiek correcte sukkels en betweters die met hun vingertje graag naar anderen wijzen, gooi ik eruit. Door te filteren hoop ik mijn verblijf op fakebook zo aangenaam mogelijk te maken.
Verder ga ik net als ieder ander fakebook gebruiken om mijn boek onder de aandacht te brengen in de hoop dat dit de verkoop stimuleert. We leven nu eenmaal in een cynische wereld en nergens wordt dat zo goed gevoed als op en door Fakebook.
Ondertussen zoek ik het geluk bij individuele blogs en de prachtige papieren bronnen die ik thuis tot mijn beschikking heb.
Constant is persattaché voor verschillende stripuitgeverijen (onder meer Casterman) en stripprojecten.
Elke striplezer herkent het gevoel: op een dag word je getroffen door die ene cover die volledig de lading dekt, dat ene beeld dat de inhoud van de strip perfect weergeeft, dé omslag die je nooit meer loslaat, een beeld voor het leven. Zulke krachtige covers zijn vaak het gevolg van een moeilijke evenwichtsoefening tussen de wensen van de auteur, de uitgever, de art-director en de marketingmanager. Want moet je nu in de eerste plaats de aandacht van de potentiële koper trekken of wil je toch vooral recht doen aan het stripverhaal als kunstvorm en focussen op het verhalende aspect van de beelden? Auteurs en uitgevers staan vrijwel dagelijks voor dit dilemma.
Volgens Marc Legendre bezit een goede cover de volgende eigenschappen:
1. Een heel duidelijk leesbaar lettertype
2. Een ijzersterke compositie: hoewel alle elementen belangrijk zijn, vormen ze
een harmonieus geheel.
3. Voldoende geheimzinnig
Duidelijke taal, waar ik het volledig mee eens ben. Ook vind ik dat een cover genoeg van de inhoud moet weergeven en dus de lading van het album moet dekken. Je moet een aardig idee krijgen wat je in huis haalt zonder dat een cover alles hoeft prijs te geven natuurlijk.
Ik vind covers uitermate fascinerend. We zeggen altijd: ‘never judge a book by its cover’ maar net zoals bij mensen beoordelen we boeken en strips in eerste instantie op hun uiterlijk. Als dat er boeiend uitziet, zijn we wellicht bereid om kennis te maken.
Foto: Daniel-Fouss.
Op dit moment heb ik de tentoonstelling Coverkunst nog niet kunnen zien, maar ik ben er wel zijdelings bij betrokken. In de expositie komen ook makers en stripexperts aan het woord. Tijdens de Stripdagen Haarlem interviewde Willem De Graeve mij kort over mijn favoriete cover en waar volgens mij een goede cover aan moet voldoen. De cover die ik voor de korte video heb uitgekozen is van een Spider-Man-comic, maar welke vertel ik later, want dat is leuk genoeg om een aparte blogpost aan te besteden.
Foto: Daniel-Fouss.
Coverzorgen
Op dit moment ben ik toevallig zelf heel druk met de cover van mijn boek Mijn vriend Spider-Man. Moker Ontwerp is bezig met het ontwerpen ervan en er liggen twee voorstellen op mijn bureau waar ik uit kan kiezen. Het is een erg lastige keuze omdat beide voorstellen zo goed zijn.
De expositie Coverkunst is te zien tot 28 mei 2017.
