Een nieuw postpakket van Scratch Books bevat een prachtige graphic novel van de Italiaanse striptekenaar Giacomo Bevilacqua.
In Weten hoe de wereld klinkt besluit Sam voor een artikel in New York te gaan wonen en zestig dagen lang met niemand te praten. Behalve een oefening in observatie en zelfbeheersing, is deze periode van zelfgekozen isolatie voor Sam een poging om zijn pijnlijke verleden te vergeten en zijn gebroken hart te genezen. Maar waar hij niet op heeft gerekend, is dat de stad zijn plannen in de war schopt en geheimen onthult die al die tijd voor zijn neus lagen. Hij hoeft alleen zijn ogen te openen… Een ontroerend, schitterend geïllustreerde reis door het New York van nu, die draait om de vraag hoe je jezelf – en misschien wel je soulmate – kunt vinden in een drukke stad die nooit stil is.
In the early days of 2018, just a year ago, I came across one of Casey Neistat’s videos on YouTube. At the moment I didn’t realize I had seen some of his work before, particularly a video about not being able to use the bike lane in New York, which was very funny and to the point. Now I saw him snowboarding through New York and I wondered: “Who is this guy?”
Casey seemed to be a daily vlogger, one of the people who revolutionized YouTube. I started to check out his channel on a regular basis, and watched a lot of his past episodes. Following someone like Casey, who for a long period of time made a video per day, became addictive. But it was an inspirational addiction.
In his well-crafted, well-structured and tightly edited videos Casey seemed authentic, funny and positive. I also loved the fact that often New York City was a character in his stories. Casey inspired me to make my own videos. So, I started making those since May last year.
I make vlogs about stuff that fascinates me, particularly comic books and other forms of popular culture. To be honest, I’m still figuring out what works for me and ‘my audience’. I’m still looking for my voice and style. But it has been fun so far.
I started doing vlogs in Dutch, because that is my native language. Later, I stared Amsterdam Comic Geek: a second channel to post English vlogs on. So far that channel hasn’t been a success and I am still struggling with the language. It’s easier for me to make a video in Dutch, instead of having to find the right words to express what I want to convey. It’s a work in progress.
Today I discovered a video made by Alex Gasaway. Another YouTuber named Cody Wanner pointed her video out to me. Gasaway explains what Casey’s work means to her and how he inspired her to pursuit her own creations. She also goes to New York to check out locations that feature in Casey’s vlogs. I recognized that: I went to New York to check out locations from Spider-Man-comics for my book about my favorite character. I thought Gasaway’s video was very inspirational and heart warming, so here it is:
A close look at classic Marvel Team-Up #28 by Gerry Conway and comic book artist Jim Mooney. A fun and a bit unbelievable story about the Amazing Spider-Man and the mighty Hercules.
I especially like the old school artwork of Jim Mooney (1919-2008). An artist who worked a lot in the Silver Age of comics and is known for drawing Supergirl and Spider-Man. He also inked a lot of Spider-Man comics, such as Spectacular Spider-Man, and the work of the young John Romita Jr. when he worked on Amazing Spider-Man in the early eighties.
New Yorkse metro in het Marvel Universum anno 1988. Illustratie John Romita Jr. (Daredevil #252)
New Yorkse metro in het Marvel Universum anno 1988. Illustratie John Romita Jr. (Daredevil #252)
Daredevil vol. 1 252.
Art: John Romita Jr & Al Williamson
Nu ik gestopt ben met Tumblr komt er ook een eind aan het blog Comic Book Cities dat ik daar had. Een blog dat nooit echt helemaal tot bloei kwam, terwijl het toch een leuk idee is. Het concept was simpel. Op het blog publiceerde ik stripplaatjes waarop steden op een interessante manier verbeeld zijn. Natuurlijk zit daar veel New York tussen, want die stad kom ik in de comics van Marvel het meeste tegen.
Stripsteden kunnen bestaande steden zijn, maar ook het fantasierijke werk van Moebius komt in aanmerking. Het leek me leuk om van dat blog gewoon een nieuwe rubriek op deze site te maken.
Omdenken Dat vind ik dan weer positief aan het hele Tumblr-debacle: dat ik me meer ga concentreren op deze site. En dat ik nu bewust meer tijd ga reserveren om te schrijven aan smallpress-boekjes en een roman met de tijd die ik overhoud doordat ik minder op sociale media aanwezig ben.
Op YouTube kwam ik fragmenten tegen van een documentaire over een radiostation in New York getiteld On Air. De film is uit 1982.
Fascinerend om te zien hoe men vroeger radio maakte. Het station WNEW FM was ooit legendarisch. John Lennon kwam wel eens langs om favoriete platen te draaien of zijn nieuwe album te laten horen.
Ik heb weinig informatie over de documentaire zelf kunnen vinden, maar dat maakt eigenlijk niet uit. De film is een stukje direct cinema, waarbij de camera als een ‘fly on the wall’ aanwezig is en dus geen aandacht naar zichzelf toetrekt. De scènes in de radiostudio zijn verfraaid met sfeervolle beelden uit New York.
De fragmenten staan online voor zolang het duurt. Kijk vooral zelf naar de twee clips en laat je terugvoeren naar het begin van de jaren tachtig. Het prachtige, analoge tijdperk dat nooit meer terugkomt.
Waarom de rubriek Frames? De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films (en soms tv-series) die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.
Vandaag is mijn 42ste levensjaar begonnen en ben ik 41 jaar oud geworden.
Ik vier mijn verjaardag eigenlijk weinig en als ik er wel iets aan doe, is dat een behoorlijk bescheiden aangelegenheid. Vanavond ga ik met Linda en Paul gezellig eten in een restaurant om de hoek waar ze goede hamburgers serveren.
Vorig jaar was 30 april de laatste dag dat ik nog aan mijn boek kon werken voordat het manuscript naar de opmaak moest de volgende dag. Er was een duidelijke en strakke deadline omdat het boek voor een bepaalde datum naar de drukker moest om de boekpresentatie te kunnen halen.
Overwerk Linda en ik hebben op mijn verjaardag achter mijn computer gezeten en de laatste hand aan de tekst gewerkt. Omdat ik van de redacteur dat weekend nog haar aantekeningen had gekregen voor de twee bijlagen in het boek, moesten die ook nog doorgenomen en gecorrigeerd worden. Het was dus een behoorlijk hectische werkdag van zo’n 12 uur. Aan het einde ervan was ik kapot, maar erg blij dat we de deadline hadden gehaald.
Toch was Mijn vriend Spider-Man: Superhelden, geeks en fancultuurhet beste verjaardagscadeau dat ik mezelf had kunnen geven. Nog steeds ben ik erg gelukkig met het feit dat het lukte dit boek te schrijven en er een uitgever voor te vinden. Mijn vriend Spider-Man maken is een van de belangrijkste dingen die ik in mijn leven heb gedaan.
Nieuw boek
Deze week begin ik met een project dat uiteindelijk mijn volgende boek zal worden. Dat hoop ik tenminste. Er zitten enkele ijzers in het vuur, maar het is nog even de vraag welke van mijn voorstellen als eerste groen licht krijgt. Net als bij Spider-Man wacht ik daar niet op, maar begin alvast met schrijven. Ik kan niet alles van tevoren plannen en dingen worden voor mij concreter door er simpelweg mee aan de slag te gaan.
Leefplezier
Een belangrijk voornemen voor de komende 365 dagen is samen te vatten met het woord leefplezier. Of levenslust. Concreet betekent dat voor mij dat de focus moet liggen op het beleven van plezier in het leven en positieve zaken. Ik wil mezelf bezighouden met projecten en dingen die me geluk brengen, in plaats van alleen maar energie kosten en mij somber stemmen.
Een stripplaatje dat dit goed voor mij representeert is deze van Spider-Man. De held neemt een ruziemakend stel mee naar een hoog uitzicht in New York om ze te laten zien in wat voor bijzondere stad ze wonen.
Het grappige aan de scène vind ik hoe Ron Frenz hier New York visualiseert. We zien niet een heel glamorous beeld van de stad, maar juist heel alledaagse, staatse dingen. Toch ziet Spider-Man juist daar de schoonheid van in. Waar je ook woont en hoe je ook leeft, maak er het beste van. De scène helpt me eraan te herinneren dat ik mijn zegeningen niet moet vergeten en dat het goed is om geregeld om mij heen te kijken naar mijn omgeving en het leven dat ik leid. En met wie ik dat doe.
Amazing Spider-Man Vol. 1 #252
Script: Tom DeFalco.
Art: Ron Frenz, Brett Breeding.
King Cohen, de documentaire over cultregisseur Larry Cohen, is te zien tijdens het Imagine Filmfestival.
King Cohen werd gepresenteerd door Schokkend Nieuws. Bij aanvang gaf Vincent Hoberg, de kersverse nieuwe hoofdredacteur van het filmblad, een korte inleiding. Ook deelde hij exemplaren uit van het nieuwste nummer, waarop wederom een prachtige cover van Erik Kriek te zien is.
Films over maverick filmmakers, dat is een van de redenen waarom ik graag Schokkend Nieuws lees en naar Imagine ga. Ieder jaar zit er minstens een zo’n flick in het programma en Larry Cohen past goed thuis in het rijtje eigenzinnige, gedreven filmmakers die vaak met lage budgetten prachtig entertainment brengen.
B-films
Larry Cohen (New York, 1941) begon al jong als scenarist en bedenker van televisieseries. Omdat hij vond dat de meeste regisseurs zijn schrijfwerk verknalden, besloot hij om maar zelf zijn eigen scripts te regisseren en te produceren. Hij maakte succesvolle genrefilms, waaronder blaxploitation en horror. Van demonische baby’s, draken die nesten in het Crystler Building, tot een biopic over J. Edgar Hoover en een film over godsdienstwaanzinnigen. De meeste films spelen zich af in New York.
Vliegende draak
Cohen maakte zijn films dikwijls voor weinig geld, altijd inventief en vaak zonder vergunningen. Tegenwoordig zou niemand meer zo gek zijn om een taxi over een overvolle stoep in New York te laten rijden. De mensen die in beeld wegrennen zijn New Yorkers die geen idee hebben dat er een film wordt geschoten. Door op een guerrilla-wijze te werken kon Cohen mooie locaties en situaties gebruiken zonder dat het hem een cent kostte.
Dacht je dat de taxi’s in Amsterdam levensgevaarlijk rijden? Check dan deze scène in Black Caesar maar.
En je mag dan kunnen zien dat de vliegende draak boven New York in Q: The Winged Serpent (1982) een special effect is, dat handwerk maakt het plaatje eigenlijk alleen maar mooier.
Q: The Winged Serpent.
King Cohen is echter minder origineel dan het werk van de filmmaker die geportretteerd wordt, en volgt voorspelbaar op chronologische wijze Cohens carrière. Leden van de cast en crew komen veelvuldig aan het woord, evenals Cohen, diens ex en huidige vrouw. Ook bekende filmmakers als Joe Dante, Martin Scorsese en John Landis passeren de revue. Toch mag de voorspelbaarheid de pret niet drukken, want de talking heads lepelen sappige anekdotes op.
Het wordt helemaal leuk als Cohen beweert alle stunts voor Black Caesar (1973) zelf eerst heeft voorgedaan terwijl ster Fred Williamson, relaxt poserend voor de camera met een sigaar in zijn hand, dat in alle toonaarden ontkent: ‘Cohen is echt niet zelf uit een rijdende taxi gesprongen. Geloof me. Als hij dat beweert, dan liegt hij!’
Larry Cohen himself.
Toupet
Ook terugkerend acteur Michael Moriarty kan zich niet herinneren dat hij voor iedere nieuwe rol eiste dat hij een nieuw haarstukje kreeg. ‘Als Cohen dat beweert, dan liegt hij!’
Wel is iedereen vol lof over het samenwerken met de regisseur. Een paar keer doen ze een rondje loftuitingen in King Cohen. Dat hadden wel een paar rondjes minder asskissing mogen zijn, want op den duur begint dat te vervelen.
Dat neemt niet weg dat je na het zien van King Cohen meteen zin krijgt om alle films van Larry Cohen te gaan zien. En daarmee is regisseur Steve Mitchell in zijn opzet geslaagd.
Vlogs zijn er in alle soorten en maten. En dat geldt ook voor vloggers natuurlijk. Olav Beemer is met een stripvlog begonnen. En ik ontdekte een oudgediende op YouTube deze week.
Wanneer ik op de hometrainer zit, kijk ik ze vaak. Mijn voorkeur gaat uit naar essayachtige vlogs, zoals mooie video-essays over films. Maar ik kijk ook wel naar de praatvlogs van Kevin Smith. Omdat het Kevin Smith is en hij tof praat over geeky dingen.
Voorlezen
Een nieuwe trend die ik veel op YouTube zie, zijn vloggers die een artikel voorlezen en daar commentaar opgeven. Eigenlijk zijn dat podcasts met een stilstaand beeld. Daar is weinig video aan. Ik vermoed dat men op deze vorm is overstapt omdat je pas wat geld verdient met YouTube als je heel veel publiceert, bij voorkeur elke dag. Zo werkt het algoritme tegenwoordig.
WeeklyDose Olav Beemer, vertaler van onder andere RW Comics, is begin dit jaar een vlog begonnen. Eens per maand recenseert hij hierin comics, zoals de nieuwe reeks Strangers in Paradisein de eerste vlog.
Maar vertelt hij vooral heel interessant over het vertalen van strips. Over zijn tijd bij Juniorpress bijvoorbeeld, waar hij onder andere de Vergelders vertaalde. Daarbij geeft Olav ook handige tips en trucs.
Ik vind dat soort dingen echt smullen, omdat Olav zaken aankaart waar ik al jaren vragen over heb. Natuurlijk kan ik hem hierover ook een keer interviewen. Een idee dat op mijn to-do-lijstje komt.
Olav vernoemde zijn vlog WeeklyDose naar zijn site met dezelfde naam. Ook al zijn ze dus niet weekly, maar monthly, zoals de meeste comicseries.
Casey Neistat
Een vlogger die ik sinds een paar dagen koortsachtig en obsessief heb bekeken is Casey Neistat. Frank Meeuwsen schreef een aardige blogpost over de podcast Geeky Dingen. Terugbladerend stuitte ik op zijn post over deze video van Neistat:
Inspirerend nietwaar? Het algoritme van YouTube was bereid om mij nog veel meer vlogs van deze internetberoemdheid voor te schotelen. Neistat leeft van het vloggen en publiceerde zo’n anderhalfjaar lang dagelijks een nieuwe aflevering.
Hij construeert zijn verhaal met de klassieke drie-akte-structuur: opening, conflict, resolutie. Dat is slim, want zo maakt hij iedere dag een soort van samenhangende episode. Maar dat is niet de reden dat ik naar zijn video’s bleef kijken.
Ik weet namelijk niet of ik Casey zelf nu zo boeiend vind – een probleem dat ik met veel vloggers heb die vooral over zichzelf praten of alleen op chronologische wijze vertellen hoe hun dag verloopt. Ik kijk echter wel graag naar de mooie beelden die hij van New York maakt, een stad die mij tot de eeuwigheid zal blijven boeien. Op straat haalt hij wel eens bijzondere capriolen uit. Zoals die keer dat hij na zware sneeuwval door de stad ging snowboarden:
Daarbij komt hij vaak op plekken waar ik nieuwsgierig naar ben, zoals achter de schermen bij de Oscars. Ook heeft hij interessante ontmoetingen met andere vloggers zoals Peter McKinnon. Dat zijn als het ware team-ups tussen twee YouTube-grootheden.
Neistat maakt ook gebruik van veel camera’s en monteert alle beelden vlot in elkaar. Dat maakt zijn vlogs de moeite van het bestuderen waard.
Wat ik met al deze kennis en studie ga doen, weet ik nu nog niet. Ik zie mezelf niet 1,2,3 dagelijks een vlog opnemen, om maar iets te noemen. Maar er komt vast wel iets boeiends uit deze kijkuren. Daar ben ik van overtuigd.
Het is in een wereldstad soms moeilijk om een rustig plekje te vinden om na te denken. Spider-Man, alias Peter Parker, heeft daar wel een oplossing voor.
Bovenstaande scène is uit het beroemde verhaal waarin Peter Parker en Mary Jane Watson met elkaar trouwen: Amazing Spider-Man Annual #21 (1987). Het laat mooi zien hoe Peet en MJ uit verschillende werelden komen. Waar MJ een blokje om gaat als ze wil nadenken, slingert Spidey door de stad om zijn hoofd leeg te maken. Of gaat boven op het Empire State Building zitten na te denken.
Dat zou ik ook graag willen, dat webslingeren, want ik kan niet iedere dag naar Vlieland afreizen om dat te doen.
Waar vind jij rust om even bij te komen?
ASM Annual 21.
Writer: David Michelinie, Pencils: Paul Ryan
In bovenstaand stripplaatje viert Rafael Fallstaf de aanvang van een nieuwe nanoseconde met zijn vriendin Sylvia. Een soort van oudejaarsavond dus. Toch is hier wat vreemds aan de hand. Wie goed kijkt ziet dat Fallstaf lichter gekleurd is dan Sylvia. Ook is hij in een andere stijl getekend. Fallstaf is namelijk een Decimaal mens en Sylvia een Chronomens. Sylvia zit al bijna het hele album lang in deze positie, met haar wijsvinger richting het toetsenbord van haar laptop, terwijl voor Rafael het leven gewoon doorgaat.
Twee werelden De Man van Nu speelt zich af in twee tijdsdimensies: de onze en een dimensie waarin alles zich een miljard maal sneller afspeelt dan bij ons. Voor de mensen in die snelle dimensie lijken wij stil te staan en zij bewegen voor ons zo snel, dat we ze niet eens opmerken. Zij leven als het ware in één moment van ons leven, en leven in dezelfde ruimte als wij. Ze leven dus letterlijk om ons heen.
Niets aan de hand zou je zeggen, maar het is heel erg belangrijk dat die Decimaal mensen, zoals die snelle rakkers heten, niet de Chronomensen aanraken, want anders zullen beide personen overlijden. Lastig dus als Fallstaf verliefd wordt op Sylvia, een Chronomens. Hij zal haar nooit aan kunnen raken. Sterker nog: zij weet niet eens van zijn bestaan. Voordat haar wijsvinger eindelijk het toetsenbord heeft aangeraakt, is het leven van Rafael allang voorbij.
Over een onbereikbare liefde gesproken…
Natuurramp
Fallstaf is van de natuurinspectie die potentiële natuurrampen moet rapporteren. Natuurrampen zijn die momenten dat het gevaar groot is dat Decimalen in aanraking komen met Chronomensen, bijvoorbeeld als allerlei bloedspatten en lichaamsdelen in de lucht hangen omdat een Chronomens door een aanrijding met een auto uiteengereten wordt. Fallstaf is dus een ambtenaar. Eentje die snel zijn taak verzaakt zodra zijn leven door de komst van Sylvia een nieuwe wending krijgt.
De Man van Nu is de nieuwe graphic novel van Hanco Kolk en Kim Duchateau die voor dit project een unieke samenwerking aangingen. Duchateau tekende namelijk de Decimaal mensen, terwijl Kolk de Chronomensen en hun omgeving voor zijn rekening nam. Slim, want dankzij hun uiteenlopende stijlen kan de lezer beide werelden goed uit elkaar houden. Daarbij zijn de tekeningen van Kim iets lichter afgedrukt dan die van Hanco, wat alles nog extra duidelijk maakt.
‘Uiteraard ben ik fan,’ vertelde Kolk in een interview met Ballon Media Magazine. ‘Kim is een tekenaar met een merkwaardige stijl. Die hangt ergens middenin tussen de klassieke Vlaamse tekenschool en een soort van underground. Daarbij heeft hij een schitterende, even Vlaamse, bijna Ensoriaanse bizarheid. Hij zweeft ergens tussen Jommeke en Zippy the Pinhead. Dat alles bij elkaar maakt dat zijn tekenwerk juist die “onbetrouwbaarheid” heeft die in een verhaal als De Man van Nu perfect past.’
‘In de eerste plaats zijn tekeningen! De manier waarop Hanco een lijn ‘zet’, dat vind ik ongelooflijk. Zo zuiver, met zo’n vaste hand en tegelijkertijd enorm speels. Hij is de Picasso van de stripwereld. En ik weet nu ook dat hij er geen uren over doet om een tekening te maken: hij is een begenadigde ‘snelle’ tekenaar. Dat maakt het nog fascinerender. Hij is er ook niet vies van om een wrang verhaal neer te zetten met zulke soepele tekeningen, daar hou ik wel van. Onder die mooie glijdende tekeningen gaat soms iets heel gruwelijks schuil, en daar heb ik altijd al een voorliefde voor gehad, voor mensen die dat durven. Die voorliefde zie je misschien soms ook in mijn eigen werk, meer bepaald in Esther Verkest. Dat het mooi en toegankelijk oogt, maar dat de tekeningen tegelijkertijd een mooie lokval zijn om de lezer een minder aangenaam, absurd of bevreemdend verhaal voor te schotelen. Herr Seele is daar trouwens ook goed in. What you see is not always what you get. Heerlijk.’
Intensief contact
Het scenario van De Man van Nu is van Kolk, die schreef de scenariopagina’s en schetste ze uit, compleet met zijn versie van de figuren die Duchateau zou tekenen. Uiteraard gaf Duchateau daar zijn eigen draai aan en voegde zijn unieke tekenstijl aan de tekeningen toe. ‘Ik wist dat zijn inbreng het verhaal duidelijker en indringender zou overbrengen dan wanneer ik al het tekenwerk op me zou nemen,’ aldus de Nederlandse stripmaker in bovengenoemd interview. Kolk kreeg het idee zo’n twaalf jaar geleden terwijl hij met iemand zat te chatten. ‘Het enige wat we van elkaar wisten, hadden we via onze getypte woorden op het scherm vernomen. Dat bracht me op het idee dat je een intensief contact met iemand kan hebben zonder de ander ooit te zien of te spreken, of zelfs maar te weten hoe die eruitziet.’
Voor Rafael staat water stil. Zou Jezus ook een Decimaal mens zijn geweest?
Ik bewonder beide stripmakers zeer en geniet altijd erg van hun verhalen. Hanco Kolk maakt natuurlijk al jaren met Peter de Wit S1ngle, en solo produceerde hij onder andere de bijzondere reeks Meccanoen Van Istanbul naar Bagdad. Kim Duchateau is de geestelijk vader van Esther Verkest, Madelfried de onverschrikkelijke en Aldegonne. Ook is hij een scherp cartoonist die grove grappen niet schuwt.
Laten we niet vergeten om Marloes Dekkers te complimenteren. Zij verzorgde de sfeervolle inkleuring van het album. Eerder deed ze ook de inkleuring van Meccano.
De Man van Nu is een zeer originele graphic novel, op fantastische wijze uitgevoerd. Het sciencefictionverhaal biedt allerlei spannende wendingen en een onverwachts einde. Ook slagen de makers erin het basisgegeven geloofwaardig te presenteren en op dramatisch vlak goed uit te werken.
Het album ligt vanaf 4 mei in de winkels.
Hanco Kolk & Kim Duchateau. De Man van Nu Uitgeverij De Harmonie & Ballon Media, € 24,90
