Nicholas Cage – Michael Minneboo

In The Wicker Man, een horrorfilm van Robin Hardy uit 1973, reist een zeer vrome politie-inspecteur af naar een afgelegen Schots eiland om een verdwenen meisje op te sporen. Op het eiland houdt de bevolking er zo zijn eigen geloof op na en aanbidden ze natuurgoden. De film eindigt dan ook als de heidenen de christen in een ‘Wicker Man’ levend verbanden als offer aan hun goden in de hoop volgend jaar een betere oogst te krijgen.

Het boeiende aan deze film is dat de legitimiteit van religie wordt bevraagd. Het strenge christelijke geloof van de politie-inspecteur is namelijk net zo ongeloofwaardig als het ‘heidense’ geloof dat de eilandbewoners aanhangen. Dat een christen in vlammen opgaat zou je trouwens als poëtische gerechtheid kunnen zien: door de christelijke kerk zijn er in het verleden duizenden vrouwen en mannen op de brandstapel ter dood gebracht omdat ze heksen zouden zijn.

In 2006 werd er een Amerikaanse remake van The Wicker Man gemaakt met Nicholas Cage in de hoofdrol. Ik heb die nog niet gezien, maar betwijfel of die zoveel decoratief naakt bevat als zijn voorganger.

The.Wicker.Man.1973.borsten — Ex-Bondmeisje Britt Ekland laat zich van haar beste kant(en) zien.

The.Wicker.Man.1973.bloteko — Dit is overigens de achterkant van Eklands body double.

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.

Ghost Rider is nooit de interessantste held van de Marvel-stal geweest: een skelet met een brandende schedel op een helse motor die misdadigers straft. Het ziet er cool uit, maar heeft verder weinig om het lijf. Hetzelfde kan gezegd worden over de verfilming van de strip.Nicholas Cage speelt de ‘getormenteerde’ stuntrijder Johnny Blaze, die een deal sluit met Mephistopheles met zijn ziel als ruilobject. Hierdoor wordt hij gedwongen de liefde van zijn leven voorbij te rijden, maar wanneer hij Roxanne jaren later weer tegenkomt, ontbrandt het oude vuur voor haar opnieuw. Net op het moment dat Mephistopheles een beroep doet op Johnny en hem verandert in de Ghost Rider – de nachtrijder die zielen ophaalt voor de duivel. Een baan die een relatie goed in de weg kan zitten. Wat Ghost Rider vooral ontbeert is spanning. Nergens zit je op het puntje van je stoel, of zelfs maar halverwege. De schurken zijn niet bedreigend of boeiend. De romance tussen de held en het meisje is lauw, al vormt het wel een belangrijk element in de film. Niet alleen Ghost Rider is zijn ziel kwijt, het verhaal waarvan hij het middelpunt is, is al net zo zielloos. Plichtmatig worden enkele superheldenclichés doorlopen: de dood van de vader(figuur), het ontdekken en ontplooien van de krachten en het vriendinnetje dat als lokaas wordt gebruikt door de tegenstanders. Regisseur Johnson mengt wel een paar aardige grappen door het geheel en geeft daarmee een voorzichtige knipoog naar het genre.Easy rider
De scène waarin Johnny aan zijn Roxanne uitlegt dat hij niet op hun date kon verschijnen omdat hij als skelet enkele boosdoeners moest straffen, is wat dat betreft geslaagd. Welke superheld heeft dat probleem immers niet. Ook is de casting van Peter Fonda als de duivel een aardige vondst: Easy Rider meets Ghost Rider. Toch kan de film niet worden beschouwd als comedy of parodie. Daarvoor zit er weer te weinig humor in.Wat overblijft zijn prikkelende visuals: met de stunts en specialeffects zit het wel snor – het ziet er allemaal lekker uit. Diepgang moet voornamelijk komen van het decolleté van Eva Mendes die het ‘vriendinnetje van’ speelt. Mark Steven Johnson regisseerde eerder Daredevil, en leverde pas met de director’s cut een boeiende flick af. (De bioscoopversie werd verknipt door de studio – waarmee bijna alle psychologie uit het karakter werd geknipt.) Het zou natuurlijk kunnen dat voor Ghost Rider hetzelfde geldt, maar ik vermoed van niet. Deze rit kun je aan je voorbij laten gaan.