Tag: Nostalgie

Categorieën
Film Mike's notities

Volwassen

De Imperial Base-set van Star Wars.

Laatst was ik bij het huwelijksfeest van een neef van me. Toegegeven, die neef en ik spreken elkaar niet vaak sinds we geen tieners meer zijn. De laatste keer dat ik hem zag was bij het herdenkingsetentje van zijn vader. Bruiloften en begrafenissen zijn dus de plekken waar we elkaar nog wel eens treffen. Daarom vond ik het leuk dat Linda en ik toch waren uitgenodigd.

Mijn neef, laten we hem Gilles noemen want zo heet hij, is nu dus getrouwd. Samen met zijn vrouw heeft hij een lief, jong dochtertje en ze zojuist hebben ze een huis gekocht in Hoofddorp. Allemaal elementen die horen bij wat ik gemakshalve maar even als het leven van een volwassene zie.

Zelf heb ik het gevoel nog steeds niet het stadium volwassene bereikt te hebben en eerlijk gezegd betwijfel ik of het ooit zover zal komen. In eerste plaats omdat ik bewust geen kinderen heb en mezelf heb voorngenomen ze ook nooit te nemen. Ik hoef dus nooit de rol van ouder op me te nemen. Met mijn onregelmatige freelance salaris zit een huis kopen er ook echt niet in.

En een stropdas dragen of een pak, zoals Gilles op zijn feestje, doe ik ook nooit. Een pak zie ik nog steeds als het uniform van een volwassene. Ik draag nog steeds T-shirts met plaatjes van striphelden erop en soms een overhemd. (En schoon ondergoed natuurlijk, maar daar gaat het nu even niet om.)

Natuurlijk is een volwassen leven meer dan alleen een huisje kopen, uniform dragen en verantwoording nemen voor anderen, maar dit zijn wel belangrijke onderdelen van wat ik gemakshalve maar even als een serieuze levenshouding bechouw. Mijn vader neemt het leven en vooral zijn werk bijvoorbeeld heel serieus. Ik doe mijn werk ook graag goed, maar leef niet om te werken. Dat verschil tussen ons zal wel een generatiedingetje zijn.

Gelukkig heb ik vrienden in mijn sociale kring die ondanks het feit dat ze ouder zijn, niet hun jeugdigheid hebben verloren. Dat komt waarschijnlijk omdat het allemaal professionele creatieven zijn en niet van die bank- en zakensloeries die alleen maar zoveel mogelijk geld willen verdienen. Ze hebben in hun studio zelfs twee planken vol met Star Wars action figures staan. Iets waar ik steeds vrolijk van word als die figuren zie:

De Imperial Base-set van Star Wars.
De Imperial Base-set van Star Wars.

Met mijn vrienden kan ik lekker nerden over strips en films. Praten over zaken die we in onze jeugd al tof vonden en die we nooit hebben losgelaten.

Ik vind het dus helemaal niet erg dat ik op mijn 39ste nog steeds over Spider-Man, Batman, Star Wars, Back to the Future en de echte Ghostbusters zit te praten. Waar wil je het anders over hebben? Terrorisme, politiek of godbetert, de economie? Ga toch weg! Ik besteed mijn tijd liever aan interessante zaken.

Categorieën
Juniorpress Spidey's web Strips

Spidey’s web: Tombstone in de herhaling

Vorige week kwam ik deze bundel Spider-Man-strips tegen bij de American Book Center Spider-Man: Tombstone vol 1. Zonder te aarzelen kocht ik deze, want ik vind het fijn om oude verhalen opnieuw te kunnen lezen.

tombstone vol 1

Grappig want laatst vroeg ik me af of Marvel ooit de verhalen rondom huurmoordenaar Tombstone nog eens gaat bundelen. Het is alsof de stripgoden mij gehoord hebben.

Natuurlijk kan ik ook gewoon de Juniorpress-uitgaven van Peter Parker: The Spectacular Spider-Man uit de kast pakken, maar als ik de kans krijg om oude verhalen in het Engels te lezen, dan grijp ik die met beide handen aan. Niet dat de mensen van Juniorpress niet hun best deden om de strips goed te vertalen, maar ik hoor Peter Parker toch het liefste in zijn moerstaal.

Sal Buscema
Sal Buscema

Wie oude Peter Parkers in het Engels wil lezen, heeft echter behoorlijke pech bij Marvel Comics. Amazing Spider-Man wordt geregeld herdrukt in verschillende soorten uitgaven. De Marvel Marsterworks serie is de mooiste en ook meteen de duurste, maar in deze reeks is er nog geen Spectacular Spider-Man verschenen. Je kunt wel Essentials krijgen van Peter Parker, maar ik wil die verhalen het liefste gewoon in kleur lezen en op beter papier gedrukt dan krantenpapier. Behalve enkele bundels is de reeks nog niet op die manier heruitgegeven.

Ik vroeg laatst aan Tom Brevoort of we nog iets in die trant mogen verwachten en hij antwoordde: ‘My guess is that it will show up as a Masterworks volume next.’ Maar wanneer dat gaat gebeuren vertelde hij niet. En op mijn vervolgvraag heeft Tom nooit geantwoord. Geeft niet, die man is ook druk en zijn tumblr-inbox zit barstens vol asks.

Daarom ben ik blij dat ik deze bundel tegenkwam. Het verhaal van Tombstone liep indertijd als subplot door de lopende reeks heen, dus de bundel bevat aardig wat deeltjes. Schrijver Gerry Conway was toen ook goed bezig kan ik me nog herinneren. Hij schreef tegelijkertijd ook Web of Spider-Man. Tegenwoordig schrijf hij nog wel eens een deeltje van een miniserie, maar de hoofdserie helaas niet.

Uit: Peter Parker, The Spectacular Spider-Man 139.
Uit: Peter Parker, The Spectacular Spider-Man 139.

In deze verhalen wordt de achtergrond van Tombstone, de best betaalde huurmoordenaar, onthuld. Lonnie Lincoln zat met Joe Robertson op de middelbare school. Als Robertson een artikel over Lonnie wil schrijven voor de schoolkrant, waarin hij onthult dat Tombstone schoolgenoten afperst voor ‘bescherming’, overtuigt Lonnie hem met geweld dat artikel niet te publiceren. Als Robertson acht jaar later voor een krant in Philadelphia werkt, betrapt hij Tombstone op het vermoorden van een informant. Bang dat Tombstone hem en zijn gezin iets aan zal doen, zwijgt Robertson erover. Jaren later werkt hijj voor The Daily Bugle en komt Tombstone naar New York. Hij is ingehuurd door Kingpin. Al die jaren heeft Robertson gezwegen en heeft zijn oud-schoolgenoot mensen vermoord. Als Robertson eerder zijn mond open had gedaan, was Tombstone opgepakt en hadden die mensen nog geleefd. Joe besluit niet langer te zwijgen en biecht alles op door een tape in te spreken en die aan Peter Parker te geven.

Hier laat ik de synopsis even bij, want je wilt ongetwijfeld deze verhalen zelf gaan lezen. Conway trakteert ons op een mooi ethisch dilemma dat ook nog eens tijdloos is.

Uit Peter Parker, The Spectacular Spider-Man 139.
Uit Peter Parker, The Spectacular Spider-Man 139.

Het tekenwerk van veteraan Sal Buscema (1936) was toen heel sterk, dus op grafisch vlak valt er al genoeg te genieten. Buscema is heel goed als visueel storyteller en hoewel hij niet zo van achtergronden tekenen houdt, tekent hij mensfiguren des te overtuigender. Buscema is inmiddels tachtig jaar en soort van met pensioen: hij inkt hier en daar nog wel eens een comic maar verder niets.

De verhalen in deze bundel zijn dan ook bijna dertig jaar oud… Damn, dat soort dingen drukken je meteen met je neus op de feiten: deze Spidey-fan wordt oud. En na al die jaren heb ik nog steeds zin om Spider-Man-comics te lezen.

cover Spectacular Spider-Man #139

Alleen, zolang als Dan Slott de nieuwe verhalen pent, acht ik de kans zeer klein dat ik – vrijwillig – nieuwe Spidey-comics lees. Vandaag las ik toevallig wat recensies van recente nummers en die maakten pijnlijk duidelijk dat de nieuwe avonturen nog steeds slecht in elkaar zitten. Dus ben ik nog blijer met deze bundel oude verhalen. Nu maar hopen dat Marvel niet te lang wacht met het uitbrengen van Volume 2.

Categorieën
Fotoblog Mike's notities

Stamkroeg

Karlijn.

Vroeger had ik twee stamkroegen: ’t Kroegie en Swaf. Nu heb ik er geen.

Swaf circa 2005-2006
Swaf circa 2005-2006

In Hoorn is het makkelijk kiezen wat stamkroegen betreft: ‘t Kroegie en Swaf waren de enige leuke, wat mij betreft. Swaf staat tegenwoordig in de verkoop dus dat maakt de keuze nog makkelijker. Tenminste, dat vermoed ik: want ik ben er al jaren niet meer uitgegaan dus ik ben niet helemaal op de hoogte van de laatste ontwikkelingen.

In Amsterdam heb ik niet echt een stamkroeg, wel plekken waar ik vaak en graag afspreek. De Balie, Stanislavski en het Ketelhuis, zijn mijn vaste plekken voor koffiedates. Soms zit ik nog wel eens in de Koe om met een paar bevriende nerds af te spreken om over Spider-Man, Marvel en Star Wars te lullen. Goede avonden zijn dat.

Toch voelen die plekken niet echt als stamkroegen. Misschien komt hierdoor. Toen ik in Hoorn woonde, ging ik vaak naar Swaf omdat mijn woonkamer op een gegeven moment wat eenzaam voelde. Behoefte aan gesprek en gezelschap, ging ik dan naar Swaf. Ook al was ik altijd een buitenbeentje onder de outsiders. Het zij zo. Ik vond eigenaar Nico Danenberg altijd een aardige gastheer en zijn café voelde altijd uitnodigend.

Karlijn.
Karlijn.

alien1Op een gegeven moment ken je de barflies daar wel, al ben ik nu van de meeste de namen vergeten. Die van Karlijn natuurlijk niet – die werkte in ’t Kroegie indertijd en we gingen wel eens samen ontbijten. Dankzij Karlijn heb ik uiteindelijk Linda ontmoet.

Ik kan me leuke zaterdagmiddagen herinneren en goede avonden in ’t Kroegie en Swaf. Als je mensen maar vaak genoeg tegenkomt en spreekt, krijg je toch een vals gevoel van saamhorigheid op een gegeven moment.

Natuurlijk hoopte je als vrijgezel ook wel een leuke meid tegen te komen. Soms lukte dat en werd het een interessante nacht. Vaak waren die leuke meiden echter bezet en bleef het blij slap lullen. Letterlijk en figuurlijk.

En als er niemand was om mee te praten, dan ging ik bierviltjes vol tekenen. Soms maakte ik portretten van de aanwezige dames en dan kwam het vanzelf tot een gesprekje.

Nu ik erover na denk, heb ik wel een stamkroeg in Amsterdam. Als je mijn vaste plek op de bank als zodanig kunt aanduiden. Ik zit er vaak en graag. Drink er mijn koffie en lees er mijn strips. Huismus als ik ben tegenwoordig. Maar goed, naar leuke dames hoef ik dan ook niet meer op zoek.

Categorieën
Fotoblog Strips

Action figures

action-figures-hoornIn mijn oude appartement in Hoorn had ik mijn action figures op een plank boven de televisie staan. Zo zag dat er op 1 januari 2008 uit. Ik heb ze overigens allemaal nog. Eigenlijk heb ik ze allemaal gekocht of gekregen toen ik nog heel jong was. Alleen Boeddha kreeg ik in 2007 van een collega van me van Intermediair, maar dat maakt deze denkende superheld natuurlijk niet minder welkom.

En ja, de plank is behoorlijk stoffig zie ik.

Tegenwoordig staan de helden op een van de boekenkasten:

minneboo_merchandise_07

Categorieën
Film Frames

When Harry Met Sally: Werkt nog prima

Van de week had ik zin om When Harry Met Sally (Rob Reiner, 1989) weer eens te kijken. Dit is toch wel de ultieme romcom en leukste rol van Meg Ryan (1961) in dit genre.

when_harry_met_sally_parcMeg, wat is er van haar bekomen eigenlijk? Ik geloof dat ze eeuwig romcoms maakte totdat Hollywood haar te oud begon te vinden. Cute doesn’t age well, hoor je wel eens zeggen. Onzin vind ik! Laat vrouwen gewoon ouder worden in de film, dat doen ze in het echt namelijk ook. Jammer dus dat Meg in haar gezicht liet snijden en ze inmiddels met een botoxhoofd rondloopt. Maar je kunt dat sterren ook niet kwalijk nemen: wie er op zijn veertigste er niet als twintig uit ziet, heeft in Hollywood geen werk meer. In ieder geval geldt dat nog steeds voor de meeste actrices. De laatste jaren horen we dan ook nog maar weinig van Meg.

Maar in When Harry Met Sally ziet Meg er op haar allerlieflijkst uit met haar grote ogen, openstaande mondje en blonde krullen.

When-Harry-Met-Sally-Screencaps-meg when-harry-met-sally-meg 02 when-harry-met-sally-carrie fisher when-harry-met-sally-sexHet script van Nora Ephron heeft de tand des tijds doorstaan: het is nog steeds erg grappig en vlot geschreven. Het viel me op hoeveel uitspraken van Billy Crystal (1948) in deze film in de loop der jaren door mijn hoofd spookten terwijl ik de oorsprong van ze vergeten was. Dingen als ‘Mannen en vrouwen kunnen geen vrienden zijn zonder dat seks in de weg zit.’ Het is een bijna taoïstische stelling waar je lang over na kunt denken.

De acteurs doen hun werk goed in When Harry Met Sally. Billy Crystal heeft een ontspannen maar voortreffelijke timing wat uitspreken van humoristische dialoog betreft. En Ryan is een goede match voor hem en kan Crystal goed bijhouden.

When Harry Met Sally is een hoogtepunt in het genre, en dan heb ik het niet alleen over die beroemde restaurantscène waarin Meg haar orgasme faket.

Categorieën
Minneboo leest Strips

Minneboo leest: Eppo

eppo ouwe op zijn bromfiets

Ouwe denkt terug aan betere tijden, namelijk toen hij nog met Annie achterop zijn Berini rond reed. Nu heeft Ouwe er de leeftijd voor, maar volgens mij hebben we allemaal wel eens momenten dat we nostalgisch denken en terugverlangen naar een vroegere gebeurtenis.

In ieder geval vind ik het een mooi plaatje uit de strip Eppo die achterop het gelijknamige stripblad staat.

Alweer een tijdje wordt deze geschreven door Alex van Koten en getekend door René Uilenbroek. Uco Egmond is de geestelijk vader van het stripfiguurtje dat eerst opdook in het blad Pep. Hij heeft de strip jarenlang gemaakt. De strip was altijd erg populair. Grappig, want eigenlijk is Eppo best een vervelend ventje. Hij probeert vaak handig uit de hoek te komen, maar dat pakt lang niet altijd goed uit.

De strip Eppo mag natuurlijk niet in het stripblad dat naar hem vernoemd is ontbreken en is een vaste waarde. Dat laatste geldt ook voor de strip Flippie Flink, maar die mag wat mij betreft zo snel mogelijk uit het stripblad verdwijnen. Een erg belegen strip. In tegenstelling tot de Berini bromfiets van Ouwe heeft Flink de tand des tijds mijns inziens niet doorstaan.
[hr]

Daarom Minneboo leest:
Als stripjournalist wil ik zoveel mogelijk strips onder de aandacht brengen. Daarom heb ik de rubriek Minneboo leest in het leven geroepen, om te laten zien hoe rijk en divers het medium strip kan zijn. De artikelen in deze rubriek zijn geen recensies (die teksten staan gepubliceerd in de bijhorende rubriek), maar kunnen thematisch zijn, een tekenstijl belichten of simpelweg een nieuwe uitgave kort aanstippen.

Categorieën
Film Strips

Supergirls

Een team-up tussen Suup en Girl was wellicht leuk geweest. Nu komt Reeve alleen in de film voor op een poster die Kara in haar kamer heeft hangen.

Helen Slater, de platina blonde schoonheid die in de jaren tachtig de hoofdrol speelde in Supergirl, was een van mijn eerste screen crushes.

Supergirl-helenslaterIk geef toe dat ik me weinig van de betreffende film kan herinneren, behalve dat hij niet zo goed was als de eerste twee Superman-films met Christopher Reeve. Het woord camp komt als eerste in me op. Vooral Faye Dunaway zet een schurk neer die nogal over de top is. Neemt niet weg dat ik als jonge jongen erg gecharmeerd was van Helen Slater. Ik denk dat met haar mijn liefde voor blondines is begonnen.

Ze dook niet veel later ook nog eens op in The Secret of My Success, waarin Michael J. Fox zich van de postkamer omhoog werkt in een bedrijf en uiteindelijk met Slater samen gaat werken. Veel meer films met haar kan ik me niet herinneren, maar de blonde godin in het typische Supergirl-kostuum maakte dus indruk.

Een team-up tussen Suup en Girl was wellicht leuk geweest. Nu komt Reeve alleen in de film voor op een poster die Kara in haar kamer heeft hangen.
Een team-up tussen Suup en Girl was wellicht leuk geweest. Nu komt Reeve alleen in de film voor op een poster die Kara in haar kamer heeft hangen. Bron: https://www.flickr.com/photos/supergirl-helen-slater/8645209579

Tegenwoordig speelt Slater de aardse adoptiemoeder van de nieuwe Supergirl, Melissa Benoist in de huidige tv-serie. Daar heb ik een paar afleveringen van gekeken, maar ik vermoed dat de doelgroep hiervan toch vooral tienermeisjes zijn. Benoist speelt een sympathieke Supergirl die aan het begin besluit dat ze niet langer niets wil doen met haar krachten. Het duurt echter even voordat ze als superheld haar ritme vindt. In het dagelijks leven is ze de muizige secretaresse van een kenau die een groot mediabedrijf runt, gespeeld door Ally McBeal, euh Calista Flockhart. Supergirl lijkt op een coming of age superdrama en bevat de genrekenmerken van tienersoaps. Ik ben dat genre wel ontgroeid. Al dat gedoe met de hoofdrolspeelster die verliefd wordt op de man die op een ander verliefd is, terwijl ze niet doorheeft dat haar beste vriend eigenlijk heel erg verliefd op haar is…

Melissa Benoist als Supergirl.
Melissa Benoist als Supergirl.

In tegenstelling tot mijn jeugdige ik, heb ik tegenwoordig ook wat moeite met het kostuum dat Supergirl draagt. Dat rokje, die laarsjes…Het is mij te cheerleader-achtig. Dat hadden ze wat mij betreft wel meer mogen updaten.

Wat ik ervan gezien heb vind ik dat Benoist het prima doet, maar net als de andere tv-series gebaseerd op DC Comics helden, Arrow en The Flash, ben ik na een paar afleveringen gestopt met kijken. Ik ben dol op superhelden en ik ga graag voor ze naar de bioscoop, maar op de een of andere manier kunnen deze series me niet erg boeien. Ik kijk wel graag naar Agents of SHIELD en Gotham, maar ook van Powers hoef ik het tweede seizoen niet te zien.

Of er nog een tweede seizoen van Supergirl komt is nog even afwachten. Er zijn plannen om de productie van LA te verhuizen naar Vancouver. Supergirl kost per aflevering 3 miljoen dollar en dat vindt men te kostbaar. Ik hoop dat ze het redt: van de bovengenoemde DC-series vind ik haar het meest sympathiek, en ze lijkt me een goed rolmodel voor meisjes tussen alle testosteron helden op televisie.

Categorieën
Strips

Batman-sticker

Deze Batman-sticker kocht ik in 1989. Recent plakte ik hem eindelijk op de dummy waar ik aantekeningen in maak voor mijn artikelen over strips.

batman sticker

De Batman-sticker is geproduceerd door het bedrijf Mister Badge. Volgens mij hadden ze dat jaar een ook licentie voor T-shirts en Caps van Batman, want 1989 is natuurlijk het jaar dat Tim Burtons eerste Batman-film uitkwam.

De sticker heeft dus jarenlang op een bestemming gewacht, want stickers moet je ergens op of in plakken. Vroeger vond ik dat zonde. Wat als het schrift waar ik de sticker op plakte niet meer zou gebruiken of vol was en weg moest? Wat als de kast waar ik de sticker op had geplakt omgedraaid werd of weg moest? Dan zou ik de afbeelding niet meer kunnen zien.

En dus bewaarde ik de stickers maar in een doosje om ze nu en dan te bekijken. Zo konden ze nooit wegraken en bleven ze altijd goed. Of nu ja: van sommigen werkt de lijmlaag na een paar jaar niet meer goed. Heb je dan eindelijk een mooie bestemming voor je sticker gevonden, wilt ie niet meer plakken.

Daarvan heb ik geleerd dat je je sticker maar beter meteen ergens op kunt plakken. En dat hij daarna na een tijdje weg is… Ach, zo is het leven nu eenmaal. Alles is vergankelijk.

Categorieën
Mike's notities

Prince (1958-2016)

Purple Rain.

We zijn het er allebei wel over eens dat 57 jaar niet oud is. Eigenlijk dacht ik dat Prince eeuwig jong zou blijven en dat hij mij nog lang zou overleven. Natuurlijk doet hij dat ook, want het zal lang duren voordat zijn muziek niet ergens gedraaid zal worden. Hij heeft dan ook verschrikkelijk veel songs gemaakt. En heel veel goede.

Prince-purple-RainDe lijst lijkt eindeloos, maar als eerste schieten mij te binnen: ‘Raspberry Baret’, ‘Purple Rain’, ‘Take me With You’, ‘Sometimes it Snows in April’, ‘Starfish & Coffee’, ‘I Could Never Take the Place of Your Man’, ‘Free’, ‘The Ladder’, ‘Paisley Park’, ‘The Arms of Orion’, ‘Strange Relationship’, ‘Nothing Compares 2 U’, ‘When Doves Cry’, ‘How Come You Don’t Call Me Anymore’, ‘The Morning Papers’, ‘I Wanna Be Your Lover’, ‘Kiss’…

Prince een muzikaal genie noemen is de man toch iets tekort doen. Prince ademde, zweette en belichaamde muziek.
Prince was seksualiteit op hoge hakken. Tongue in cheek.

Prince was romantiek: ‘Another Lonely Christmas’ is fantastisch om mee te schreeuwzingen als je je Computer Blue voelt. ‘Gotta Broken Heart Again’ biedt troost als je weer eens door een meisje bent afgewezen en ‘When You Were Mine’ als herinneringen aan een vorige relatie als bitterzoetgal door je lichaam stroomt.

gemini-Prince2Laatst zei mijn tweede moeder dat ik als tiener nooit rebelleerde, dat ik altijd zo’n rustige jongen was. Maar dat is niet helemaal waar. Ik rebelleerde door in het huis van mijn conservatieve vader teksten van Prince te zingen. Prince verzorgde de soundtrack in de jaren dat de klei waarvan ik gemaakt ben langzaam opdroogde. Hij verschafte mij de mogelijkheid een identiteit te vormen, dankzij zijn muziek maar vooral ook zijn songteksten vol erotiek, romantiek, vuige seks en spiritualiteit. Precies wat deze naar antwoorden zoekende en door hormonen aangestuurde tiener nodig had om zich staande te houden op de middelbare school. En in de tijden daarna trouwens.

Toen ik in Amerika woonde verzamelde ik alle cd’s van Prince en zijn bijprojecten die ik maar kon vinden. Het was mijn manier om de eenzaamheid te verdrijven en me te laten inspireren om door te gaan.

Ik ben nooit een Darling Nikki in mijn leven tegengekomen. Meisjes die in hotellobby’s masturberen komen – voor zover ik weet – alleen in de wereld van Prince en in porno voor. En dankzij Prince’s werk ook in mijn dagdromen.

Er was een tijd dat ik zo’n beetje 70% van de officieel uitgebrachte songteksten van Prince kon meezingen. Tegenwoordig zijn dat er iets minder. In de jaren nul verloor ik Prince uit het oor. De afgelopen jaren lette ik niet echt meer op het genie uit Minneapolis. En wat ik wel hoorde, leek een herhaling van noten.
Maar recent vond ik een oud concertkaartje terug en een las ik een prachtig boek over hoe Purple Rain tot stand kwam. Dankzij dat boek kwam ik weer net zo dicht bij Prince als de twee keren dat ik een concert van hem bijwoonde. Prince zat weer vaak in de cd-speler.

Prince en Candy
Prince en Candy

Over het wel of niet bestaan van God waren we het nooit eens. De vele verwijzingen naar een hogere macht negeerde ik zoveel mogelijk als ik naar zijn muziek luisterde. Als Prince zong ‘God is love’, dacht ik: love is voldoende. Love is goed.

Of: God is sex. En da’s nog beter.

Hoe dan ook: ik hoop voor hem dat hij gelijk had. Anders is het nu echt afgelopen voor Prince.

Farewell, my sweet Prince.
You Sexy Motherfucker.

Categorieën
Film Mike's notities

Top 10 iconische voertuigen uit mijn jeugd

Collega nerd/geek Axel Watteeuw publiceerde van de week op zijn blog een top 10 van meest iconische voertuigen uit de jaren tachtig.

autos uit mijn jeugd

Zijn blog 80s Geek draait namelijk om nostalgie voor dat decennium. Nostalgie die ik overigens helemaal begrijp: zelf was ik ook kind in die periode en alle ontdekkingen, animaties en films die ik zag, staan me nog helder voor de geest. De meeste roepen bij mij ook warm fuzzy feelings op. Want zoals Axel schrijft: ‘Een tijdperk dat ons David Hasselhoff gaf, moet opgehemeld worden.’

Amen.

Ik kon me aardig vinden in Axels lijstje, ofschoon mijn top 10 er iets anders uitziet. Bij dezen:

1. KITT (heeft letterlijk en figuurlijk de meeste persoonlijkheid)

kitt_vs_karr

2. Keatonmobile (oftewel de Batmobile uit Batman (1989)

DCC_batmobile_02

3. Ecto-1 van de Ghostbusters

Ghostbusters-Ecto-1-1280x858

4. DeLorean uit Back to the Future

5. Optimus Prime van Transformers

6. Thunderhawk van M.A.S.K.

thunderhawk boxfront mask

7. General Lee van The Dukes of Hazzard

General Lee uit the Dukes of Hazzard.
General Lee uit the Dukes of Hazzard.

8. Magnum’s geleende rode rakker oftewel een Ferrari 308GTS

Magnum-PI-voertuigen

9. Christine uit het gelijknamige Stephen King boek en verfilming. Een 1958 Plymouth Fury.

10. 1974 Dodge Monaco Sedan die we kennen uit The Blues Brothers

Als ik er langer over zou nadenken, kom ik misschien op wel meer voertuigen, maar voorlopig is dit mijn lijstje.

Categorieën
Spidey's web Strips

Spidey’s web: Fan van seventies Spider-Man

Er zijn nog genoeg mensen die de Spider-Man TV-serie uit de jaren zeventig een warm hart toedragen. Dankzij het web vinden die elkaar.

spider man 70s kick ninjasZoals ik eerder schreef is Nicholas Hammond de eerste acteur die ik Peter Parker zag spelen in een live-action versie van Spider-Man. Mijn jongenshartje klopte iedere vrijdagavond sneller als Sky Channel weer een nieuwe aflevering uitzond. De video-opnames van de afleveringen heb ik grijsgedraaid.

Inmiddels zijn we heel wat jaren verder en is er moeilijk aan die afleveringen te komen. Ze staan op YouTube, in een slechte resolutie en het is nog maar de vraag hoe lang dat zo is voordat ze eraf worden gehaald vanwege de inbreuk op auteursrechten. Daarom is fan Stuart Green op Change.org een petitie gestart in de hoop dat de serie op bluray uitgebracht zal worden. Ik heb daar een hard hoofd in, maar heb uiteraard wel getekend.

1970s_spiderman_013Op Facebook is een hele pagina aan de serie gewijd. Er staan hoge resolutieversies van foto’s, frames en promotiemateriaal van de serie op. Inmiddels heeft de pagina ruim 3400 likes dus als al die mensen nu even de petitie ook tekenen, schiet het een beetje op. (Er is ook nog een tweede FB-pagina met soorgelijk materiaal.)

@SpidermanCBS70s op twitter kletst zo nu en dan met @nicholasham1 en plaatst ook wel eens beeldmateriaal uit de serie. Hij vertelde me dat hij een album heeft met plakplaatjes uit de serie. Die is volgens mij in Nederland nooit uitgebracht. Als kind zat voor de tv foto’s te maken die nagenoeg allemaal mislukten.

Zo ziet het er in de serie uit als Parkers spinneninstinkt afgaat.
Zo ziet het er in de serie uit als Parkers spinneninstinkt afgaat.

Ik vind het heerlijk om die oude foto’s weer te zien en door de albums heen te bladeren. Ook vind ik de fanart hartverwarmend.

Fan-art: Gabriel Tora.
Fan-art: Gabriel Tora.
1970s_spiderman_fanart
Fan-art: Simon Williams. http://simon-williams-art.deviantart.com/art/Nicholas-Hammond-as-Spider-man-503678263
Fan-art: Jon Pinto.
Fan-art: Jon Pinto.

Ook Axel Ross liet zich door de serie inspireren. Het was Paul Allen die de overeenkomst opmerkte:

1970s_spiderman_alex ross

Categorieën
Mike's notities

Prince in concert 1995

Al bladerend door een oud dagboek, viel opeens een concertkaartje op de vloer. Niet zo maar een kaartje: mijn eerste Prince concert! Dat vond plaats in de BrabantHallen op zaterdag 25 maart 1995….

prince concertkaartHet was een paar dagen voor mijn achttiende verjaardag en het was mijn eerste serieuze concert. Nu ben ik nooit echt een concertbeest geweest, maar Prince wilde ik toch wel heel erg graag zien. De Kleine Geile Dwerg, zoals ik hem toen noemde, verzorgde immers de soundtrack bij mijn tienerjaren.

Dagboekfragment 1995:

Ben nog wat moe van gisteren – maar wat een rit. Het concert was ronduit fantastisch! De eerste minuten was ik haast perplex omdat ik Prince gewoon live voor me zag. Ik stond ongeveer 15 meter van het podium. Goed, er stonden heel wat mensen voor me (en een heleboel handen) maar dankzij de rugzak van Nika stond ik soms wat hoger, wat heel wat scheelde.

Nika werd trouwens halverwege het concert afgevoerd omdat ze onwel werd door de drukte. Ja, het was heel erg druk. Er waren zelfs al mensen vanaf dinsdagavond aanwezig.

We vertrokken met de trein van twee uur vanuit Hoorn, maar kwamen pas om half vijf in Den Bosch aan door vertraging bij Amsterdam-Amstel. Toen met een speciale bus naar de Brabanthallen. Daar was het heel druk. Nadat we een patatje hadden gegeten gingen we in de rij staan. We hebben een deel door het publiek gelopen zodat we een stuk van de rij afsneden. Zo kwam het dat toen we binnenkwamen zo door konden lopen naar een plek in het midden van het podium. Ik stond ongeveer gelijk met een jongen die er al vanaf 10 uur ’s ochtends aanwezig was.

We moesten 2 ½ uur wachten en zijn op de grond gaan zitten. Ik heb de tijd gedood met het lezen van Nieuwe Revu. Op een beeldscherm werden clips getoond.

Toen het concert begon barstte de hele zaal los. Het concert was echt te gek. Prince werd geassisteerd door de NPG en Mayte. Hij speelde een set van ongeveer twee uur met onder andere de nummers The Most Beautiful Girl in the World, I Love U in Me, 7, Race, Letitgo en nummers van The Gold Xperience, zoals Pussy Control. De boodschap was duidelijk: Prince is dood en hier is zijn opvolger TAFKAP.

Ik had oordopjes in gedaan om mijn oren te beschermen en die hebben goed gewerkt. Aan het eind kregen we allemaal glitters om ons heen.

Het stomme is alleen: over het algemeen is het moeilijk alles te zien (ik ben dan ook maar 1.76m) maar dan gaan ze ook nog eens hun handen opsteken. Dat maakt het extra moeilijk om iets te zien. Af en toe werd je enkele meters met de stroming meegesleurd.

Er was trouwens ook goede service. Af en toe werden er glazen water doorgegeven en een enkele keer vloog er een natte spons door de lucht. De open deuren gaven verkoeling. Wel snakte ik naar wat drank aan het eind.

We moesten Nika zoeken. Na een lange speurtocht vonden we haar weer. De terugreis was rustig. Heb veel met mijn ogen dicht gezeten.

Woensdag 29 maart 1995:

Dit had ik de gehele zondag: ik kon mijn ogen dicht doen en nog steeds zag ik Prince op het podium staan. En dat is echt fantastisch! Het geeft echt een kick.

In de krant stond deze gave foto gemaakt door Serge Ligtenberg:

prince-1995-serge-ligtenberg