Categorieën
Minneboo leest Strips

Minneboo leest: Hulk – Pardoned & Regression

Het lezen van oude Hulk-comics geschreven door Bill Mantlo en getekend door Sal Buscema zorgt voor veel leesplezier in huize Minneboo. Het is deels een nostalgische trip, want de comics die in de bundels Pardoned en Regression zijn samengebracht, komen grofweg uit dezelfde periode waarin ik als kind Hulk-comics las, namelijk begin jaren tachtig. Toch ken ik het merendeel van deze verhalen nog niet, dus dat maakt het extra feest.

De intelligente Hulk wil gewoon naar huis.
De intelligente Hulk wil gewoon naar huis.

Eerder schreef ik al over hoe goed ik het werk van tekenaar Sal Buscema vind, dus laat ik het nu even kort hebben over wat deze verhalen zo interessant maakt. Je zou misschien denken dat je met de Hulk als concept niet veel kunt. Bruce Banner is ooit blootgesteld aan een overdosis gammastralen en sindsdien verandert hij in het monster de Hulk als hij kwaad wordt. Dat lijkt een nogal simpel concept, maar daarin schuilt juist de kracht ervan. De schrijvers van Marvel weten iedere keer een interessante draai aan dit uitgangspunt te geven.

Gratie
De bundel Pardoned is daar een mooi voorbeeld van. Banner heeft de afgelopen tijd steeds weer bloot gestaan aan doses gammastralen en die behandelingen hebben een cumulatief effect: Banners geest is de baas over de Hulk. Dit betekent niet alleen dat hij in het monster kan veranderen wanneer hij wil, het betekent ook dat we met een intelligente Hulk te maken hebben. Een intelligente Hulk kan ingezet worden voor het goede en daarom verleent de president van de Verenigde Staten Bruce Banner gratie. Alle misdaden die de Hulk in het verleden heeft gepleegd worden vergeven en vergeten.

De Hulk krijgt gratie.
De Hulk krijgt gratie.

Hulk278_gedragen

Het leven van Bruce Banner gaat er met sprongen op vooruit. Banner stort zich op zijn onderzoek en probeert een manier te vinden om met gammastralen mensen te genezen. Wanneer nodig gebruikt hij de kracht van de Hulk om mensen te redden. Hij krijgt zelfs een relatie met zijn assistente Kate.

Er zit echter een addertje onder het gras van de recente verandering: omdat Banner logisch nadenkt als de Hulk, is hij lang niet zo sterk als toen hij zich nog liet leiden door woede. Hoe kwader de Hulk werd, hoe sterker en daardoor was hij de machtigste sterveling op aarde. Nu dus niet meer. Het is een interessante twist.

In een van de verhalen uit de bundel Regression probeert een man Banner dood te schieten. In plaats van hem te pletten, wil de wetenschapper weten wat de man tot deze daad bracht. Dan blijkt dat de Hulk zijn dorp heeft verwoest. Dat kostte hem zijn baan en ten slotte ging zijn gezin bij hem weg. Om het verlies goed te maken, bouwt Banner als de Hulk eigenhandig het hele dorp weer op.

Hartverscheurend
Uiteraard kan de euforie niet te lang duren en verliest Banner op den duur weer zijn greep op het monster. De scène waarin hij beseft dat dit gebeurt is hartverscheurend en doet mij denken aan wat mensen die beseffen dat ze dement worden moeten doormaken. Een fase van deze verschrikkelijke ziekte is dat de zieken beseffen dat ze hun geest aan het verliezen zijn net zoals Banner beseft dat hij zijn menselijkheid verliest en weer verandert in een woest monster.

In deze scène zien we dat Banner zijn verlies beseft. Zie hoeveel gevoel Buscema de Hulk meegeeft in zijn gezichtsuitdrukking:

Uit HUlk #296.
Uit Incredible Hulk #296.
Uit Incredible Hulk #298.
Uit Incredible Hulk #298.

De verhalen in Pardoned en Regression onderzoeken de menselijke kant van de Hulk en de ziel van Bruce Banner. Het is een interessant en meeslepend onderzoek.

Pardoned: Incredible Hulk (1968) #269-285.
Regression: Incredible Hulk (1968) #286-295 & #297-300 and ANNUAL #12.

Categorieën
Film Frames

Buck Rogers in the 25th Century: Nostalgische scifi

Reguliere avondjes televisiekijken behoren voorgoed tot het verleden in mijn leven. Behalve een specifiek programma op uitzendingvergist.nl, zat ik dit jaar veel YouTube te kijken. Fantastische nostalgische televisiemomenten leverde dat op, zoals Buck Rogers.

buckrogers_poster

buck-rogers-in-the-25th-century-screenshotZo zag ik de pilotaflevering van Buck Rogers in the 25th Century. Een serie die in Amerika tussen 1979 en 1981 op de buis was. Pas in 1985 en 86 zond Veronica Buck Rogers uit op de Nederlandse televisie. Bij het terugzien viel het me op hoe sympathiek acteur Gil Gerard overkomt en hoe sexy Erin Gray was indertijd.

Buck Rogers werd geproduceerd door de kort geleden overleden Glen A. Larson die ook verantwoordelijk is voor Knight Rider en Battlestar Galactica. Sterker nog: decors en special effects-shots uit Battlestar werden hergebruikt in Buck Rogers. Erg origineel is het overigens allemaal niet. De serie is natuurlijk een adaptatie van het verhaal geschreven door Philip Francis Nowlan, maar Larson haalt zijn mosterd ook deels uit Star Wars. Het robotduo Twiki en Dr. Theopolis is duidelijk afgeleid van R2D2 en C-3PO.

Ik vond het leuk om de pilot nog eens te zien, maar voelde niet meteen een prikkel om de rest van de serie ook weer te gaan kijken. Wel keek ik dit jaar veel Magnum PI, waar ik ook via YouTube weer opnieuw kennis mee maakte.

buck rogers-Syd Dutton
Prachtige matte painting van Syd Dutton uit de pilot.
buck_rogers
a multi-part Bill Taylor composite with people matted with actual mirrored LA skyscraper, a Syd Dutton painted cityscape and Lyn Ledgerwood’s miniature vehicles! Bron: nzpetesmatteshot.blogspot.com
buckrogers_bad_girl
De bad guy euh girl uit de pilot.

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films (en soms tv-series) die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.

Categorieën
Minneboo leest Strips

Minneboo leest: De Ruimtesmurf

Een sfeervolle prent uit het verhaal De Ruimtesmurf gemaakt door Peyo, de smurfenmeester himself:

ruimtesmurf
In het verhaal De Ruimtesmurf verlangt een van de blauwe wezentjes ernaar om een verre planeet te bezoeken en besluit een raket te bouwen. De raket bevat in de cockpit een stel trappers waarmee hij de propeller onderaan aandrijft. Hoe hard hij ook trapt, de raket komt niet van de grond. Grote Smurf verzint een list en met de hulp van alle inwoners van het dorp, zorgen ze ervoor dat de Ruimtesmurf de reis van zijn leven beleeft. Het zou flauw zijn om te verklappen hoe dat geschiedt. De Ruimtesmurf is een mooi verhaal over vriendschap en hoeveel de Smurfen over hebben om voor een ander een droom te laten uitkomen.

Dit verhaal werd in 1970 als album uitgebracht, dus een jaar na de eerste mens op de maan, en werd recent opgenomen in De Smurfen: Winterboek van de Standaard Uitgeverij. Naast spelletjes zijn ook de verhalen De Smurfen en Moeder Natuur, De Goksmurf en De verschrikkelijke Sneeuwsmurf in de bundel opgenomen. Voor zover ik heb kunnen nagaan betreft het allemaal herdrukken. Toch mag dat de pret niet bederven en zal het voor de nieuwe generatie lezers geen smurf uitmaken. En daarbij zijn de Smurf-verhalen in zekere zin tijdloos.

ruimtesmurf2

Geanimeerd
Zo nu en dan lees ik nog wel eens de avonturen over Peyo’s vrolijke blauwe snuiters. Mijn eerste kennismaking met de Smurfen was echter de animatieserie van Hanna-Barbera in de jaren tachtig waar ik als kind veel naar keek. De Vara zond de afleveringen uit. De strips las ik toen eigenlijk maar mondjesmaat. Wel stond ons huis vol met Smurfen-poppetjes. We bewaarden die in een grote plastic Smurfenpaddestoel. Volgens mij had ik in ieder geval Potige Smurf, Smulsmurf met taart, Brilsmurf, Smurfin en Grote Smurf. Ook had ik een poppetje van Gargamel en zijn poes Azraël, maar die klopten qua schaal eigenlijk niet. Ze waren namelijk niet veel groter dan de Smurfen zelf.

Super

Frankenstein Smurf hadden we in mijn tijd nog niet.
Frankenstein Smurf hadden we in mijn tijd nog niet.

Potige Smurf was uiteraard mijn favoriete Smurf. Potige betekende toen nog groot en sterk in plaats van gay. Hij komt ook het dichts in de buurt van een superheld. Daar had ik overigens ook nog een Smurfpoppetje van: SuperSmurf droeg een zwart masker vergelijkbaar met dat van Robin, rode handschoenen en had een gele cape om. Hij vloog met een gestrekt arm die aan een plastic plateautje vast zat. Dat raakte natuurlijk binnen de kortste keren los. Dat was prima, want zo kon je makkelijker met hem rondvliegen. Als je hem echter rechtop zette, stond deze Smurf op zijn tenen als een balletdanser. Misschien school toch een potige Smurf achter het masker.

De Smurfen: Winterboek
Standaard Uitgeverij, € 7,95

 

Daarom Minneboo leest:
Maandelijks krijg ik van veel uitgeverijen stapels strips toegestuurd. Daar zit veel moois tussen, maar niet alles is geschikt voor de bladen en opdrachtgevers waar ik voor schrijf. Toch wil ik deze uitgaven onder de aandacht brengen. Daarom heb ik de rubriek Minneboo leest in het leven geroepen, om te laten zien hoe rijk en divers het medium strip kan zijn. De artikelen in deze rubriek zijn geen recensies (die teksten staan gepubliceerd in de bijhorende rubriek), maar kunnen thematisch zijn, een tekenstijl belichten of simpelweg een nieuwe uitgave kort aanstippen. Verwacht vooral veel recent verschenen strips, met zo nu en dan een album dat ik op dit moment lees en waar ik iets over kwijt wil.

Categorieën
Media

Herinneringen uit het VHS-tijdperk

Bij het lezen van deze blogpost van Edwin Mijnsbergen, moet ik even denken aan de paar honderd videobanden die ik vroeger in de kast had staan. Dat waren gekopieerde films en afleveringen van series. Let wel: dit was voor het dvd-tijdperk en voordat series makkelijk te koop aangeboden werden.

adam westVan de Batman-serie uit de jaren zestig met Adam West in de hoofdrol, had ik zo’n tien VHS tapes vol. Dat waren bijna alle 120 afleveringen. Iedere zaterdag- en zondagmorgen werd bij Telekids een aflevering uitgezonden. En daar zat ik dan gespannen op te wachten om precies op het juiste moment op de record-knop te drukken, zodat je niets van Telekids zou zien. Dat betekende halverwege wederom in actie komen om bij het reclameblok op pauze te drukken. Op die manier maakte ik van een aflevering weer één geheel dat je in een keer kon uitkijken.

Niet dat ik dat deed overigens. Ik keek die tapes zelden terug. Wel ontwierp ik er speciale hoezen voor, zodat de serie mooi eenvormig in de kast stond, alsof het koopvideo’s waren. Dat was nog voor Photoshop, dus kopieerde ik plaatjes van Batman-strips en plakte deze bij een logo en handgeschreven teksten op het omslag. Met de typemachine tikte ik de titels van de afleveringen op de achterkant. Soms tekende ik zelf een Batman & Robin op de cover. Uiteraard passen de stripplaatjes allerminst bij de sfeer van de campy Batman-serie, maar goed.

Heel wat uurtjes gingen in dat soort kunstwerkjes op.

Twee covers uit de Batman-collectie.
Twee covers uit de Batman-collectie.

Het merendeel van mijn VHS-collectie ligt tegenwoordig ergens op de vuilnisbelt, maar die Batman-tapes liggen nog ergens op zolder in een doos. Nee, ik kan geen afstand doen van de omslagen. Noem het jeugdsentiment, want VHS afspelen doe ik tegenwoordig niet meer. Als ik afleveringen van Batman wil zien, download ik die wel.

Categorieën
Strips

Sinterklaas in actie

Deze twee prachtige Sinterklaas-illustraties van Nans van Leeuwen zag ik op het blog van Frits Jonker staan:

Sinterklaas_nansvanleeuwen1

Misschien word ik sentimenteel op mijn oude dag, ik vind Sinterklaas dit jaar in ieder geval een fijn fenomeen. Hoewel het feest bij ons thuis niet wordt gevierd, want geen kinderen, denk ik met plezier terug aan de Sinterklaasavonden uit mijn jeugd. Vooral toen ik nog in de goed heiligman en zijn gevolg geloofde. Het is toch een magisch beeld: zo’n Sint te paard op het dak, van schoorsteen naar schoorsteen pakjes afleveren. Als kind zat ik altijd voor het raam, met mijn ogen de donkere daken af te tasten in de hoop een glimp op te vangen van Sinterklaas of Zwarte Piet.

Sinterklaas_nansvanleeuwen

Categorieën
Bloggen

Zeven jaar bloggen

Mike getekend door Aimée de Jongh (2006).
Mike getekend door Aimée de Jongh (2006).

Nostalgie, soms maak ik me daar schuldig aan. Heel on-zen om terug te blikken, maar zo werkt mijn geest nu eenmaal. Nu dringen de dingen die ik vorig jaar beleefde pas goed tot me door, alsof ze al die tijd in mijn hersenpan hebben liggen sudderen totdat ze klaar waren om gegrokt te worden. Soms voel ik een warme gloed in mijn lijf als ik terugdenk aan mooie gebeurtenissen die ver in het verleden liggen. (En af en toe krijg ik een nare smaak in mijn mond als ik aan minder fijne scènes terugdenk, maar daarover nu even niet.)

Soms verlang ik weer terug naar de begindagen van mijn blogcarrière. De eerste paar maanden dat ik op Mike’s Webs publiceerde had ik namelijk geen idee van hoe en wat. Ik deed maar wat. Heerlijk die onbevangenheid. Het geluksgevoel toen Statcounter de eerste bezoekers registreerde. De eerste comments. Je kon online publiceren en mensen lazen je teksten. Hoe cool was dat?

In het begin keek ik naar hoe anderen het deden, goede voorbeelden inspireerden me en ik las hier en daar blogtips van – vooral – Amerikaanse bloggers. Die gasten waren toen al dol op lijstjes. Wat moest je wel doen als blogger? Wat absoluut niet? Later zag ik in hoe loos veel van die lijstjes zijn: alsof anderen voor je kunnen bepalen hoe je moet bloggen… De enige regel die geldt wat mij betreft is dat je doet wat goed voelt en waar je zin in hebt.

filmframes_januariv2_M_Minneboo
In het begin plaatste ik bijna iedere maand een andere filmrol van favoriete films, strips, etc.

(Om dezelfde reden heb ik de jury van de Dutch Bloggies nooit serieus genomen. Ervan uitgaande dat bloggen een vrije vorm van publiceren is, wie waren zij dan om zichzelf als autoriteit te presenteren en te bepalen wat een goed blog was en wat niet? Alsof het bloggen door een officiële instantie ingelijfd moest worden. Ik weet ook wel dat het meer als een geintje begonnen is, en dat is een mooi uitgangspunt, maar op het laatst nam men zichzelf zo serieus. Ga toch weg.)

Tegenwoordig geef ik blogcollege en leg ik jonge journalisten uit hoe ze het medium kunnen inzetten om hun werk te bevorderen. Soms word ik over het medium geïnterviewd. Tig artikelen heb ik over het onderwerp geschreven. Heel tof natuurlijk om expert te zijn en als zodanig gezien te worden en ook tof om het blogevangelie te mogen verspreiden, maar het is definitief bewijs dat er van onbevangenheid geen sprake meer is. Bloggen is werk geworden: mijn blog is een verlengstuk van mijn freelance activiteiten, mijn winkeltje. Gelukkig maar dat ik het fijn vind om over strips te schrijven.

Daarnaast heb ik in de loop der jaren kennisgemaakt met de schaduwkant van online publiceren: menig verbaal gevecht heb ik gevochten met trollen die het web rijk is. Soms waren die trollen toenmalige vrienden die spreekwoordelijke dolken in je rug willen steken. (Tenminste ik ga er gemakshalve even vanuit dat die dolken spreekwoordelijk van aard waren.) Ik heb geleerd hoe heerlijk het is om mensen via Twitter en op je blog kunnen blokkeren als dat nodig is en hoeveel rust dat geeft.

‘Wie heeft er allemaal een Facebookaccount?’ vroeg ik laatst toen ik gastcollege gaf op de School voor Journalistiek. Van de 36 studenten had vrijwel iedereen er een. Sommigen verzuchtten: “We hebben geen keus. We moeten wel.” En helaas hebben ze gelijk: zonder Facebook weet je niet wat er speelt, hoor je er niet meer bij en word je niet meer uitgenodigd voor feestjes, want je kunt die facebookevents niet inzien. En je hebt Facebook nodig om je content te pluggen. Net zo goed als Twitter en welk ander social media platform je ook bij hebt aangesloten. Voorheen kwam men misschien spontaan op je blog kijken of je nog wat leuks had te melden of ze zagen via de rss-feed dat er wat nieuws op je site stond. Nu zijn we oververzadigd met informatie en moeten bloggers om aandacht schreeuwen om bezoekers te krijgen. Als marktkooplui roepen we om onze waar aan te prijzen. Zucht, alleen daarom zou je al terug kunnen verlangen naar vroeger.

Hmmm, dit is een zeer vrolijk stukje aan het worden, merk ik. Het is een kwestie van omdenken. Facebook is er nu eenmaal en als dat boek voorgoed gesloten wordt, is er wel weer een ander platform waar je rekening mee moet houden. Het voordeel van Facebook en Twitter is dat anderen je linkjes door kunnen sturen, waardoor meer mensen kennis kunnen maken met je ideeën, teksten, foto’s en video’s. In het geval van de rubriek Stripliefde heb ik gezien hoe handig FB en Twitter kunnen zijn. Ze leveren veel lezers op en inzendingen van mensen die graag de titels van hun favoriete strips met anderen willen delen. Al moet ik zeggen dat vooral de aandacht die er op andere blogs aan wordt besteed veruit het zwaarst lijkt te wegen. (Dank dus voor de aandacht, mede bloggers!)

Sowieso vind ik het fijn om dit medium te kunnen gebruiken om het beeldverhaal bij een breed publiek onder de aandacht te brengen. Sommige mensen zullen wellicht beweren dat ik door hier de focus op te leggen, minder persoonlijk ben gaan bloggen. Maar dat bestrijd ik: de afleveringen die ik voor Spidey’s web schrijf zijn zeer persoonlijke blogposts. Deze rubriek is een van de belangrijkste redenen waarom ik nog blog en houdt de creatieve stroom actief.

Waar ik eigenlijk naartoe wil is dit:

Toch kan het wel, bloggen met een open vizier. Bloggen met lol, regels vergetend en betweters negerend. Gewoon zelf het wiel uitvinden. Gewoon doen wat je wilt. Lekker rammelen op je toetsenbordje. Even niet met werk bezig zijn. Wees als Dr. Who en stort je vol overgave en zelfvertrouwen in het diepe. Huppa. Vrijheid! Laat je gerust inspireren door andere online publicisten: neem de technieken en ideeën over die je interessant vindt, maar laat dogmatisch denken los. Schrijf over je fascinatie en met je hart.

Er zijn een paar bloggers die me in het afgelopen jaar hebben geïnspireerd op de een of andere manier. Dank dus daarom aan (in willekeurige volgorde, wat op alfabet staat zo truttig): Peter, Edwin, Karin, Marco, Neil, Kurt, Jason, Josephine, Jim, Frits, en Elsbeth.

En natuurlijk grote dank aan Linda die mijn hart heeft en met engelengeduld wacht als we ergens heen moeten en ik nog even dat blogpostje wil afmaken en publiceren. En die een gewillig oor heeft als ik over mijn blog zit te praten.

(En dan geef ik nu graag het woord aan Cat Stevens, omdat dit liedje goed uitdrukt hoe ik tegen zaken aankijk:)

Waarom deze terugblik? 27 Augustus van ieder jaar is mijn blogverjaardag. Dan vier ik dat ik 2006 op die datum mijn eerste blogpost ooit schreef. In de weken voor die eerste publicatie was ik al met mijn blog bezig: een goede titel verzin je immers niet zo maar en het ontwerpen van de layout vereist ook denkwerk.

Categorieën
Film

De synthesizer-sound van Harold Faltermeyer

Zou Harold Faltermeyer nog leven, vroeg ik me van de week af. Faltermeyer maakte furore in de jaren tachtig als componist van soundtracks van films als Beverly Hills Cop (I+II) en Top Gun. Het thema Axel F is misschien wel het bekendste dat hij ooit gemaakt heeft: probeer het synthesizerdeuntje maar eens uit je hoofd te krijgen als je het weer eens hebt gehoord. Eigenlijk geldt dat voor wel meer van Faltermeyers werk. Catchy tunes met een stevige hook. Zoals het hoort eigenlijk.

beverly hills cop 2 logo

De soundtrack van Beverly Hills Cop II (Tony Scott, 1987) zat een lange tijd in mijn hoofd tijdens mijn vroege, jeugdige dagen. De film zag ik tig keer. Ik was er als kind dol op. Eigenlijk zou ik de musical score graag op cd willen hebben, maar voor zover ik weet is die nooit uitgebracht. Van de film bestaat wel een collectie – zeer gedateerde – songs, maar die heb ik al en draai ik eigenlijk nooit. Maar in de synthesizers van Faltermeyer heb ik de laatste tijd ontzettend zin.

beverly_hills_cop_2_shoot_it

Gelukkig biedt ook hier het web uitkomst. Er staan tracks van Beverly Hills Cop II op YouTube. Sommige lijken uit het geluidsspoor van de film geknipt waarbij achtergrondgeluiden en dialoog digitaal zijn uitgefilterd. Soms hoor je nog wat geluidseffecten op de achtergrond.

Toch jammer dat die soundtrack van Faltermeyer nooit is uitgebracht. Nou ja, doen we het voorlopig met YouTube.

Overigens leeft Faltermeyer nog. Hij woont tegenwoordig in München. Jarenlang maakte hij geen Hollywoodsoundtracks, maar Kevin Smith strikte hem in 2010 voor zijn film Cop Out.

Categorieën
Daily Webhead Video

Daily Webhead Video: Ode aan Hoorn

In Hoorn ben ik in 1977 geboren. Ik bracht mijn jeugd en tienerjaren door in wat ik graag gekscherend ‘het neusgat van Noord-Holland’ noem vanwege de geografische ligging. (Er komt een hoop snot uit.) Na mijn verblijf in de Verenigde Staten heb ik er nog eens twaalf jaar gewoond, waarvan elf op het Ramen: een rustige straat in het centrum van de voormalige VOC-stad. Een appartement op de bovenste verdieping dat uitkeek op de straat was al die tijd mijn thuis. Dat was in het begin goed te doen, later, na mijn studietijd was het huis toch echt te gehorig.

Het leven in Hoorn was niet verkeerd, doch wat saai af en toe. Ik had er mijn stamkroeg en een paar vrienden en vriendinnen in de buurt om me mee te vermaken. En op eenzame dagen bood mijn stripcollectie genoeg vertier. Deze Daily Webhead is opgebouwd uit de foto’s die ik de laatste paar jaar van mijn verblijf in Hoorn maakte. Met muziek van Marco Raaphorst natuurlijk.

Categorieën
Film

Elfmans magische verrassingen

Het universum heeft soms mooie verrassingen. Gisteren was ik in De Melkweg op het zeer geslaagde feestje van de jubilerende bladen Zone 5300 en Schokkend Nieuws. Ik sprak daar met Schokkend Nieuws-collega Erik van ’t Holt over soundtrackalbums.

Erik is een groot liefhebber van de op schijfjes uitgebrachte filmmuziek en dat begrijp ik goed. Sommige soundtracks zijn heel goed op zichzelf te beluisteren als moderne muziek. Vroeger kocht ik er zelf ook veel, vooral die van John Williams en Danny Elfman vond ik erg goed. De soundtrack van Elfman voor Batman (Tim Burton, 1989) maakte veel indruk op me. Ik draai deze prachtige, bombastische soundtrack nog geregeld. Het is fijne schrijfmuziek.

batman 1 signaal

Als ik de muziek hoor, ben ik niet alleen even weer terug in de filmwereld van Burton, maar tap ik ook in een creatieve bron die verbonden is met mijn jeugd en waarvan nostalgie een van de ingrediënten is.
Met de film Batman van Burton ging er een hele nieuwe wereld voor me open. Dat kwam door het fantasievolle setdesign, de acteurs en het feit dat er eindelijk eens een serieuze superheldenfilm werd gemaakt. Een belangrijke factor voor de bijzondere sfeer in deze film is de soundtrack van Elfman.

In tegenstelling tot de soundtracks van Hans Zimmer, die de muziek van Christopher Nolans Batman-films componeerde die als een dikke, zware geluidsdeken onder alle scènes is gelegd, bevat de Batman-muziek van Elfman heel aansprekende thema’s die zich meteen in je bewustzijn nestelen en, in mijn geval althans, nooit meer je geesteswereld verlaten.

Als twaalfjarig joch gaf ik al mijn zakgeld uit aan de vinylversie die, nadat ik zorgvuldig het zwarte oppervlak stofvrij had gemaakt, uren lang op mijn pick-up draaide. Later kocht ik de cd-versie simpelweg omdat er twee extra tracks op stonden. Het was de eerste cd die ik aanschafte toen ik in Amerika woonde. De muziek van Elfman sloeg een brug tussen Nederland en Berkeley, tussen mijn verleden en de droomwereld waarin op dat moment dacht te wonen.

Ontwerp voor Gotham City van Anton Furst. Bron: lifewithoutbuildings.net
Ontwerp voor Gotham City van Anton Furst. Bron: lifewithoutbuildings.net

En nu vertelde Erik me gisteravond dat er recent een nieuwe versie is uitgebracht waarin alle muziek uit de film op cd staat in de volgorde zoals ze in de film gebruikt is. Aangezien de officiële release vaak een gemonteerde versie is, mist deze dus een hoop muziek die wel in de film te horen is.

Maar dat geldt dus niet voor deze volledige limited edition die ik net heb geluisterd.

Voor het eerst sinds 1989 is het muzikale universum van Batman vergroot met een paar mooie stukken muziek. Bij het luisteren van de tracks voelde ik een vrolijke ontroering in mij opkomen. Alsof oude vrienden uit vervlogen tijden onverwachts mijn pad kruisten. Verleden en heden smolten samen en vormden een nog niet goed te definiëren beeld dat ik verder wil gaan onderzoeken. Maar bovenal kreeg ik, nu een onuitputtende bron van inspiratie weer is aangeroerd, energie en zin om te schrijven.

Categorieën
Bloggen Strips

Stripblog: Marvel in de jaren tachtig

De jaren tachtig waren een gouden tijd wat Marvel Comics betreft: er werden goede en boeiende verhalen verteld die dieper gingen dan de eeuwige strijd tussen superheld en schurk. In die tijd begon ik de avonturen van Spider-Man, De Hulk, Fantastic Four, X-Men en Avengers te lezen. Er ging een bijzondere wereld voor me open waar ik nog steeds graag tijd doorbreng, al is Marvel niet helemaal meer wat het geweest is. Dit is niet alleen de zucht naar nostalgie die hier spreekt. Goed, de comics uit die tijd herlezen biedt inderdaad een warm gevoel zoals alleen de deken der nostalgie dat kan geven, maar los daarvan staan veel van de verhalen van toen nog steeds als een huis.marvelcomics1980sDaarom ben ik ook zo blij met het blog van Jason Shayer dat geheel gewijd is aan Marvel Comics in de jaren tachtig. Al meer dan drie jaar publiceert hij geregeld besprekingen, art work, covers en nieuwtjes over die periode op Marvel 1980s. En er zit heel wat mooi artwork tussen van mensen als John Byrne, Frank Miller, Art Adams, Bill Sienkewitz en Mike Mignola. Soms toont Shayer de pagina’s zoals ze in de comic zijn gepubliceerd, maar soms ook in schetsvorm, wat het blog een boeiend en rijk archief maakt voor de liefhebber.

Kijk maar eens naar deze pagina uit Peter Parker: Spectacular Spider-Man #132 met de potloodtekeningen van Mike Zeck en het inktwerk van Bob McLeod. Oplettende lezers herkennen het klassieke verhaal Kraven’s last hunt meteen natuurlijk.

Het is ook een levendig blog, dat wil zeggen: mensen reageren op de stukken van Shayer en zo ontstaat er soms een leuke dialoog tussen blogger en lezers. Daar hou ik van.

Check Marvel Comics of the 1980s.

Categorieën
Mike's notities

Terry Gilliam: ‘Growing up is for losers!’

As a child, I always drew funny creatures, funny characters. But I think the trick is not to grow up, not to learn to be an adult. And if you can maintain the kind of imagination you all had when you were babies, you would all be wonderful filmmakers. But the world tries to make you grow up, to stop imagining, stop fantasizing, stop playing in your mind. And I’ve worked hard to not let the world educate me.

De eigenzinnige filmmaker Terry Gilliam – voorheen ook lid van Monthy Python, al betwijfel ik of iemand dat niet weet – gaf tien tips voor beginnende filmmakers tijdens een filmfestival in Marrakech. Growing up is for losers was de eerste tip, hier kun je de rest ook lezen.

Ben ik het met Gilliam eens? Ja natuurlijk! Ook al heb ik deze raad eerder gehoord, het maakt hem niet minder waar. Kinderen, daar ben ik geen fan van, maar wel van het idee om zo open mogelijk aan iets te beginnen en in beginsel niets uit te sluiten. Om te kijken naar dingen alsof ik ze voor het eerst zie. Om verwonderd te blijven over de wereld en alles wat daarin plaatvindt.

Maar dat is niet zo makkelijk. Het is lastig om in deze tijden van crisis en oorlog, waarin de regering zich laat regeren door grote bedrijven, de macht van bankiers en het grote geld, geen cynische houding aan te nemen. Het is moeilijk om niet langzaam apathisch te worden en de mensheid de rug toe te keren. Ik bedoel: minstens 75% van de wereldbevolking bestaat uit idioten, domme lui, etters, geldwolven en schurken. Daar wil ik geen deel van uitmaken. Daarom wil ik graag Gilliams raad ter harte nemen. Óók in mijn werk. Om te fantaseren over betere tijden, betere werelden. Om iets te zien voor wat het is, niet door ogen gefilterd door vooroordelen.

Strips lezen helpt mij om in contact te blijven met het kind binnen in me. Vooral strips die ik al mijn hele leven lees, zoals de comics rondom een zeker Webhoofd. Daar kan ik naar kijken door de ogen van een profesional, zonder dat het een gevoel van nostalgie in de weg zit. En andersom.

En verder helpt voor mij om gewoon dingen uit te proberen. Daar zijn bloggen en video’s maken weer heel geschikt voor. Je maakt iets, publiceert het en je ziet meteen resultaat.

Waarmee of hoe hou jij je jong?

Categorieën
Mike's notities

Een sabbatical is hard werken

‘Hoe gaat het met je sabbatical?’ vroeg blogvriend Peter de Kock aan mij van de week toen we in de trein naar Middelburg zaten. ‘Ik ben benieuwd wanneer die sabbatical nu eindelijk begint!’ grapte ik serieus. Hard werken hoor, zo’n sabbatical. Iedere keer als je denkt dat je een paar dagen rustig op de bank kunt gaan zitten om je stapel Spider-Man-strips door te lezen, gebeurt er weer iets waardoor je van die bank af moet.

De belastingdienst snapt het begrip sabbatical niet, dus de administratie moet gedaan worden. Tussendoor klopte er opeens een potentiele nieuwe klant op de deur. Ga je die dan als freelancer weer wegsturen? Een lastige kwestie. Uiteindelijk ging de opdracht niet door, maar als dat wel het geval was geweest had ik hem waarschijnlijk met beide handen aangepakt. Het blijft moeilijk om als freelancer nee te zeggen tegen werk, ook al heb je jezelf pauze belooft.

Hetzelfde geldt voor persvoorstellingen van The Amazing Spider-Man en The Dark Knight Risis. Dat zijn films die ik graag wil zien en dan blog ik er automatisch over. Bloggen is een activiteit die de grens tussen werk en hobby overschrijdt. Het voelt onnatuurlijk om niet te bloggen als ik daar zin in heb. Toch heeft een sabbatical pas echt zin als je van alle werkactiviteiten afziet. Maar dan nog is het lastig om rust te vinden.

De afgelopen weken ben ik zelden langer dan twee dagen op dezelfde plek geweest. Van Parijs tot Zwolle, van Amsterdam tot Middelburg. Het is overigens wel erg leuk om vrienden te bezoeken, daar niet van, maar ondertussen heb ik meer kilometers treinijzer onder mijn kont door laten glijden dan toen ik nog forensde.

Huizenjacht
Daarnaast zijn Linda en ik naarstig op zoek naar een nieuw huis, dus reizen we geregeld stad en dorp af om huizen te bezichtigen. Van de week waren we bijvoorbeeld nog in Zaandam en Wormerveer. In Wormerveer troffen we een bouwval aan waar de huidige bewoonster, een oma die naar een verzorgingstehuis verhuist en die maar al te graag wilde weten of we het tapijt en de zoldertrap wilden overnemen. Ik had met het oude vrouwtje en haar zoon te doen: de woningbouwvereniging had het pand laten verpauperen. De hele buurt stond op de lijst om gesloopt te worden, maar een zekere crisissituatie had alle plannen even stilgelegd. Aan de overkant van de wijk stond de toekomst te gloren: een brede straat vol met nieuwbouwwoningen waar ze met moeite bewoners voor konden vinden. Maar het droevigste was nog de vertegenwoordiger van de woningbouwvereniging. Een jochie dat zich nog maar net hoeft te scheren (en die te laat voor de afspraak was) en die duidelijk de indruk gaf dat het hem allemaal geen bal kon schelen. ‘Vindt u dit slecht onderhouden? U zou de andere huizen in deze buurt eens moeten zien, dan valt dit nog mee,’ zei hij tegen Linda, waar de huidige bewoonster naast stond. Op mij maakte deze makelaar in spe vooral de indruk te willen scoren. Huurders zijn geldkoeien, die moeten niet zeuren maar gewoon in krotten gaan wonen. Zoiets. Nee, bedankt jochie, verhuur je bouwval maar aan een andere sukkel.

Gelukkig vertrek ik maandag naar Utrecht waar ik een maand zal verblijven. Tussendoor moet ik geregeld naar Amsterdam om dingen te regelen, maar los daarvan hoop ik zoveel mogelijk binnen de stadsgrens te verblijven. Even geen gereis.

Toch, dingen gaan zelden zoals gepland. Of zoals mijn popgoeroe John Lennon ooit zei: ‘Life is what happens to you, while you’re busy making other plans.’ Het was mijn intentie om nieuwe dingen te gaan ontdekken in mijn vrije tijd. Om boeken te lezen die ik altijd al heb willen lezen, muziekstukken te horen waar ik altijd al nieuwsgierig naar was. Dat lukt me deels: de Negende van Beethoven heb ik aandachtig geluisterd, maar De Avonden van Reve heb ik na twintig bladzijden lezen weer in de kast gezet. Ik hoef niet meer te lezen voor mijn Nederlandse literatuurlijst en ik besteed mijn tijd liever aan minder saaie boeken. Het leuke aan mijn vakantie-adres is dat de werkkamer vol staat met interessant leesvoer. In principe zou ik een paar jaar in deze kamer kunnen doorbrengen.

Maar tot mijn eigen verbazing ben ik juist de nostalgische weg ingeslagen: ik lees meer Spider-Man-comics dan ooit; YouTube staat vol met interessante documentaires over Star Wars, Knight Rider en Prince, maar ook afleveringen van tekenfilmseries waar ik als kind naar keek. Allemaal zaken uit mijn jeugd waar dankzij deze video’s nieuw licht op geschenen wordt. Misschien is het ook een soort kracht putten uit de inspiratiebronnen van het verleden, om zo frisse moed op te doen voor de toekomst.