In Bath huurden Linda en ik een appartement voor drie dagen. Daarin stond een zeer uitgebreide collectie boeken waar ik graag wat langer in had gelezen. Ook was er een bescheiden plankje dvd’s te vinden waar de film Talk Radio tussenstond. Deze film van Oliver Stone stamt alweer uit 1988 en is het bekijken maar dan waard.
Talk Radio draait om Barry Champlain, een joodse dj van een praatprogramma voor een station in Dallas. De luisteraars die bellen uiten hun, voornamelijk, rechtse en vaak racistische meningen en doorgaans gaat liberaal Champlain daar tegenin, gewapend met een snelle tong en een spervuur aan grappen. Tijdens een van de uitzendingen is er een vertegenwoordiger aanwezig die de show op de nationale radio wil hebben, wat bij Barry de nodige spanning geeft. Hij vraagt aan zijn ex-vrouw of ze hem wil bijstaan als hij de uitzending maakt waarin hij door heel Amerika te horen is.
Talk Radio is gebaseerd op het gelijknamige toneelstuk geschreven door Tad Savinar en Eric Bogosian, die ook de hoofdrol vertolkt. Het toneelstuk is deels geinspireerd op Alan Berg, de talkshowhost die in 1984 vermoord werd in Denver door blanke racisten. Woorden kunnen natuurlijk niet doden, maar mensen die de humor van bepaalde zaken niet inzien, kunnen dat wel.
Omdat de meeste scènes zich afspelen binnen de radiostudio, heeft de film iets claustrofobisch. Stone maakt veelvuldig gebruikt van een speciale cameralens waardoor zowel de achtergrond en de voorgrond scherp in beeld zijn. Dat is bijzonder omdat het hoofd van Barry hier bijvoorbeeld in extreme close-up is te zien. Wie goed kijkt, ziet dat halverwege het beeld wat onscherp wordt, de scheidingslijn tussen de voor- en achtergrond. Ik geloof dat deze lenzen al in Citizen Kane (Orson Welles, 1941) werden gebruikt en waarschijnlijk toen voor het eerst.
Aan het einde van de film draait Barry door en vertelt zijn publiek de waarheid:
Als je even door de jarentachtingkapsels heen kijkt, biedt Talk Radio ook nu nog een intensieve kijkervaring.
Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.
