Hester van den Blink, journalist, student Taal en Cultuurstudies met als hoofdrichting politieke geschiedenis en internationale betrekkingen (daarbij volgt ze veel Spaanse taalvakken), schrijft de gastcolumn van deze week. Sinds kort blogt ze gelukkig ook weer en wel op Truus Anders. Dat je het even weet. Ik ben niet goed met namen, maar gezichten onthoud ik altijd. Misschien dat ik niet meer precies weet wanneer en in welke context ik iemand ontmoette, maar dat ik die persoon al eens eerder heb gezien ontgaat me niet. Nou ja, niet vaak dan.Afgelopen zondagmorgen liep ik over station Utrecht Centraal met een grote bos bloemen voor mijn moeder. Ik had mijn trein nog net kunnen uitzwaaien, nadat de deuren dichtgingen precies op het moment dat ik het perron opstapte. Om het half uurtje te doden voordat de volgende trein zou gaan, liep ik wat door de stationshal en kon niet beslissen of ik een dubbele espresso bij de Starbucks zou halen, achterflappen van nieuwe boeken in de Bruna wou lezen, of allebei.‘He hallo, hoe is het met je?’, een blonde meid van begin twintig stapte op me af met een grote glimlach. ‘Ja … goed’, antwoordde ik vertwijfeld en wachtend op het moment dat ik ook maar een sprankje van herkenning zou ervaren. Kennelijk had ik mijn pokerface op het nachtkaste laten liggen, want de blondine stelde met een vragende ondertoon dat ik er wat verdwaasd uitzag. Ik mompelde iets over net de trein missen, waarop ze mij gelijk haar plannen voor die dag onthulde. Om niet door de mand te vallen, wenste ik haar veel plezier met shoppen in Amsterdam en vluchtte gauw de Starbucks in. Dat was in ieder geval een keuze minder. Maar nu stond ik voor een veel vervelender dilemma: wie was zij? Met enige achterdocht haalde ik allerlei scenario’s in mijn hoofd; ‘zal je zien dat ze dat bij iedereen doet terwijl een cameraploeg de reacties van de “slachtoffers” vastlegt’.Hopend dat de cafeïne me wat inspiratie zou geven, vervolgde ik mijn weg naar de Bruna, ik had immers toch nog een dik kwartier voor ik gereed moest staan op spoor zeven. De achterflap van het nieuwe boek van Dan Brown beloofde dat hoofdpersoon Robert Langdon wederom de meest moeilijke mysteries van geheime genootschappen zou ontcijferen. Hij wel.Later die dag liep ik in de volle zon over het strand met de wind in de rug. In gedachten ging ik nog eens terug naar de ontmoeting in de stationshal van die morgen; en nog steeds kon ik niet bedenken waar ik de blondine van had moeten kennen. Ik hield het er maar op dat zij degene was die zich vergiste, dat ze mij verwarde met iemand anders. Dat is in ieder geval beter dan dat ik mezelf straks terug zie op TV in een of andere ‘prank show’.Foto: windsormedia.blogs.com
