Verhuizen is een heel gedoe. Helaas maakt de gemeente het allemaal ingewikkelder dan nodig is.
De verhuisbedrijven die we benaderd hebben voor een offerte vertelden allemaal hetzelfde: je moet voor een parkeerplaats tijdelijke parkeerontheffing aanvragen. Dan kan daar het liftje/de verhuiswagen staan. Dat zou 75 euro moeten kosten.
Eerder deze week deed Linda een poging via een online formulier. Niet lang daarna werd ze teruggebeld door een medewerker van de gemeente. Die wilde weten waarom we de vergunning aanvroegen. ‘Het kost heel veel,’ vertelde ze. De dame aan de lijn vertelde Linda dat een dergelijke maatregel 200 euro ging kosten. Per parkeerplek. 200 euro om even een verhuislift op een parkeerplaats neer te mogen zetten.
Gek vonden wij dat, want alle professionele verhuizers, die dagelijks met dit soort zaken te maken hebben, beweerden dat het per parkeervak maar 75 euro zou moeten kosten.
De dame adviseerde dan ook om het maar gewoon te gokken en de avond ervoor de plaatsen bezet te houden. Linda moest de aanvraag dan ook maar intrekken.
Toch zat het ons niet lekker. In een gemeente waarin dagelijks tientallen, misschien wel honderden mensen verhuizen, moet er toch een procedure zijn die een ambtenaar moet volgen? Waarom was het allemaal zo onbekend voor de dame die Linda had gebeld? Was ze misschien de stagiair?
Het verhuisbedrijf adviseerde ons om even bij het stadsdeelkantoor langs te gaan. Aan de balie regelt het immers makkelijker. Dus wij naar stadsdeelkantoor West.
Maar ook daar zouden we er op de officiele weg niet uitkomen. De vrouw aan de balie vertelde ons dat een tijdelijke verkeersmaatregel minstens 400 euro ging kosten. Maar liefst 200 euro meer dan ons eerder was verteld.
‘Die 75 euro is een startbedrag. Die leges betaalt u alleen al om aan te mogen vragen en het is nog maar de vraag of we dan iets met die aanvraag kunnen..’
Pardon? Het gaat toch verdorie gewoon om een parkeerplaats die eventjes vrij moet blijven om te kunnen verhuizen?
‘Ja, maar we zetten dan ook bordjes neer van tevoren en doen andere zaken. Dat kost allemaal geld, namelijk 400 euro.’
Linda en ik snapten er niets meer van. We belden ter plekke het verhuisbedrijf en gaven de telefoon aan de dame achter de balie. Ze kregen bijna ruzie. Onze verhuizer vertelde de dame dat hij al jaren zaken doet in Amsterdam en dat hij in Amsterdam Zuid maar 75 euro moest betalen.
(Ik geloof hem meteen, waarom zou het allemaal zo veel moeten kosten? Als iedereen zo’n vergunning aanvraagt bij verhuizing, dan snap ik wel hoe de gemeente Amsterdam haar begrotingstekort oplost.)
De dame achter de balie had na het telefoontje een veel beter idee: gewoon lekker niet aanvragen, de parkeerplaatsen bezet houden met auto’s. Zolang de verhuizing minder dan twee uur in beslag nam, hoefde er niets aangevraagd te worden.
Waar ik zo gek van word is dat hoewel er regels zijn en die nageleefd dienen te worden, kennelijk geen ambtenaar precies weet hoe het zit. Het hangt er maar net van af wie je spreekt en welk verhaal ze die dag hebben verzonnen. Ondertussen kun je wel leuk een dikke boete krijgen als je iets verkeerds doet.
En why the fuck vraagt de overheid zo veel geld voor een simpele dienst?
Waarom maakt deze overheid dit soort dagelijkse zaken zo ingewikkeld? Waarom kan ik niet gewoon op de site van de gemeente Amsterdam onder de knop verhuizen alle informatie vinden die ik nodig heb? Je vindt op de site wel wat informatie, hoor, maar je gaat van hyperlink naar hyperlink om er alleen al achter te kunnen komen wat iets gaat kosten, en dan nog is het verhaal niet rond, noch duidelijk.
In de rubriek Spladodder! behandel ik allerlei zaken die wat mij betreft niet door de beugel kunnen. Het logo is van Hallie Lama.
