Vrijdag 27 maart 2020
Tijdens het Corona-thuisblijven houd ik mezelf zoveel mogelijk bezig. Gelukkig had ik nog wat schrijfopdrachten te doen deze week en daarnaast maak ik iedere dag een vlog voor mijn YouTube-kanaal. Gisteravond maakte ik een vlog op over twee Klepzeiker magazines die ik in mijn kast vond. Ik ben de stripkast aan het uitdunnen om ruimte te maken voor nieuwe uitgaven. Er kunnen namelijk geen kasten bij in huis, maar er komen wel telkens nieuwe albums bij.
Bij het terugkijken van de vlog, besloot ik deze niet online te zetten. Ik moet simpelweg te veel van het beeld censureren, want zoals we van Eric Schreurs mogen verwachten zitten er veel seks- en poepgrappen in dit magazine. Ook zitten er, laten we zeggen, raciale stereotypen in het beeld die veel wokies meteen de fakkels uit de kast doen pakken om deze even lekker aan te steken en onder je raam te gaan staan schreeuwen dat het allemaal een schande is en dat boeken verbrand moeten worden en zo. Wat twintig jaar geleden nog gewoon kon, mag volgens sommige mensen nu niet meer.
Persoonlijk vind ik dat je alles belachelijk mag maken. En dat het prima is om tegen heilige huisjes te schoppen als je iets zinnigs te vertellen hebt. We doen tegenwoordig veel te krampachtig. Er wordt veel te veel met betweterige vingertjes gewezen naar wat anderen allemaal ‘fout’ doen. Een tweet met een fout/flauw grapje tien jaar geleden maakt dat een groepje eikels meteen je ontslag eist. Het enige dat gecanceld moet worden is cancel culture zelf.
Toch besloot ik de vlog niet te plaatsen. Best ironisch, want de boodschap van de video was eigenlijk dat ik vind dat je alles moet kunnen maken wat je wilt, maar dat niet alles mijn smaak is. En dat geldt voor dit magazine dat in 2000 werd uitgegeven door Ger van Wulften, die wel meer van dat soort dingen uitgaf. Kunt u zich cartoonist Gregorius Nekschot nog herinneren? Ook door Van Wulften uitgegeven.
Ik laat wel vaker stripboeken in mijn vlogs zien die niet bij mijn smaak aansluiten of die ik niet zelf zou kopen. Maar ik vind het wel belangrijk dat lezers weten dat die uitgaven bestaan. Misschien doen ze zo namelijk nog nieuwe ontdekkingen.
Maar goed, als je op YouTube publiceert hebt je je simpelweg aan hun richtlijnen te houden. Niemand verplicht me immers om te vloggen en het op YouTube te publiceren. En YouTube is heel gevoelig als het om getekend naakt en seks gaat. Om over raciale karikaturen nog maar te zwijgen. De wereld is in die twintig jaar veranderd, maar ik betwijfel of het beter is dat er veel censuur is en dat mensen intolerant zijn geworden voor de ideeën van anderen, en dingen die niet hun smaak zijn, bij voorbaat afkeuren.
Voordat de film Joker (Todd Phillips) in de bioscoop draaide, veroordeelden mensen de fillm al. Joker zou aanzetten tot geweld, vooral door witte mannen die geen vriendin kunnen krijgen. In de VPRO Gids van deze week staat daar een fantastisch artikel over door Gerhard Busch waarin de argumenten worden weerlegd.
Ik was deze week te gast bij Super Powerpraat van Power Unlimted om over Joker te praten en over de terugkeer van Spider-Man in de MCU: https://youtu.be/tPVV9n1mPsQ
Een vlog over de oorsprong van Dazzler, Marvel helden in beeld, een van mijn favoriete films, waarom we moeten optreden tegen de moraalridders en heel veel leuk beeldmateriaal.
En dat alles terwijl we naar mijn recente Instagram-feed kijken. Want als geek deel je nu eenmaal graag wat je tof vindt, ook al hebben andere mensen een andere smaak en slechte manieren.
Donderdag 18 juli
Het grote nieuws in de geekwereld lijkt te zijn dat Supergirls kostuum wordt aangepast. Voor het vijfde seizoen wordt haar rok vervangen voor een lange broek. De Amerikaanse geeksites hebben er allemaal een berichtje over sinds actrice Melissa Benoist een foto van haar nieuwe outfit plaatste op Instagram. Ook lijkt ze een nieuw kapsel te hebben, maar daar hoor ik minder mensen over.
Benoist zegt dat de broek aangeeft dat Supergirl volwassen is geworden. Bovendien is het erg koud om in Canada in een rok en een panty te acteren. Tegen Entertainment Weekly vertelde ze dat ze sinds seizoen één al praten over of ze wel of geen broek moest dragen: ‘We’ve been talking about pants since season 1. Every time a writer from the show has come up, and it’s freezing cold in Vancouver, I’m like, “Guys, please can I not wear tights?” I love [Kara’s old costume]. I haven’t changed it because it so works, and I think it is very Kara. I’ve always felt that — until recently, I’m like, ‘Something’s gotta give.'”
De showrunners Jessica Queller and Robert Rovner zijn er ook blij mee: ‘A lot of us were passionate about getting Supergirl into pants and out of the short skirt, and we felt like that would be a powerful move, and Melissa is really excited about it,’ aldus Queller. ‘So we just had to find the right moment to design the suit and in between seasons gave us a chance. But this is something we’ve been thinking about for a while.’
Supergirl is helaas krampachtig politiek correct. Natuurlijk wordt het blanke personage Jimmy Olson gespeeld door een zwarte acteur. Dat is een teken van deze tijd: in plaats van nieuwe, boeiende zwarte personages te bedenken, maken ze blanke personages gewoon zwart. In Hollywood zijn ze liever lui dan dat ze met nieuwe personages komen die op natuurlijke wijze in de toekomst voor meer representatie zorgen. Uiteindelijk is een personage dat oorspronkelijk al zwart is of vrouw, zoals bijvoorbeeld Black Panther of Black Widow, veel houdbaarder voor de toekomst dan een blank personage tijdelijk door een zwarte acteur laten spelen, of door een held te genderswappen door er een heldin van te maken.
De rassenmetafoor werd in Supergirl op een gegeven moment echter wel heel erg door de strot geduwd: sommige aardbewoners komen in opstand tegen buitenaardse wezens op aarde en al die wezens worden vertolkt door zwarte acteur. Dat is geen metafoor meer, dat is een mokerhamer van een stijlmiddel.
Ik ben zelf aan het begin van seizoen vier afgehaakt met kijken. De makers tikken alle sociale issues even af alsof ze een lijstje bijhouden. Zo is Kara’s zusje lesbisch en had ze een tijdje een relatie totdat haar partner duidelijk geen kinderen wilde en zij wel. Het gebrek aan een duidelijk transgender personage werd aan het begin van het vierde seizoen goedgemaakt met de introductie van een transvrouw op de nieuwsredactie waar Kara ook werkt. Op dat moment was duidelijk dat Supergirl geen show meer was die de kijkers wilde entertainen, maar op alle sociale issues wilde onderwijzen.
Ik vond Supergirls oorspronkelijke kostuum, dat veel wegheeft van een cheerleaders outfit, al een beetje achterhaald, maar stoorde me er niet echt aan. (Anderen kennelijk wel.) Al snap ik dat zo’n rokje niet heel erg praktisch is voor een vrouw die constant in actie komt en vaak moet vechten. Ik lig, als niet-kijker, ook niet heel wakker van haar nieuwe outfit, al vind ik haar van een afstand nu wel heel veel op een Superman met lang blond haar lijken. Maar misschien is dat ook precies de bedoeling.
Sommige fans zien al jaren de humor van Kara’s cheerleader outfit in en maken daar grappige illustraties over, zoals MickLee99:
Superhelden, zowel de mannen als vrouwen, zijn voor mensen vaak ook sekssymbolen en soms ook fetisjobject. Daar verandert een broek meer of minder eigenlijk niets aan.
Woensdag 17 juli
Een sexy illustratie van de Goblin Queen, ook wel bekend als Madelyne Pryor uit de X-Men-comics, getekend door Brandon Peterson. Een van de vele illustraties die in een mapje op mijn harde schijf staan. Een download van de comic-tumblr die ik vroeger had. Heerlijk vond ik dat: mooi werk ontdekken en dat herbloggen om het andere mensen ook te laten zien. Dat is wat je als geek namelijk doet: je enthousiasme voor bepaalde zaken willen delen. Toch gaat dat niet zonder slag of stoot.
Zodra ik een illustratie als deze vroeger op Fakebook zette, kreeg ik steevast commentaar van een vast groepje moraalridders. Toevallig waren dit allemaal stripmakers. Het groepje was niet groot, het waren zo’n stuk of vijf mensen. Maar het ging altijd om het feit dat ze dat soort afbeeldingen niet trokken. De borsten waren te groot, of de taille onrealistisch smal. Of de dame was te bloot. In ieder geval was het te seksistisch volgens deze moraalridders. Mind you, het waren gewoon plaatjes uit Amerikaanse comics. Daarin worden beide seksen doorgaans als gespierde, geïdealiseerde objecten neergezet, en dat is deels de charme van het superheldengenre. Al is het de laatste jaren ook een trend dat superheldinnen meer verantwoordelijke kostuums dragen, en dat je dus minder huid ziet. Ook goed.
Ik denk dat het groepje moraalridders dacht dat als ze maar vaak genoeg zouden zeuren als ik iets plaatste, ik vanzelf zelfcensuur zou toepassen. Maar waarom zou ik? Ik hou van mooi getekende en sexy vrouwen. En ik deel graag waar ik van hou op sociale media. Ik hou ook van Halloweenpompoenen dus die plaatste ik ook graag op Fakebook.
Het is kinderachtig om andermans feestje te willen verstoren omdat hij muziek draait waar je niet van houdt. Ik heb een grenzeloze hekel aan Marco Borsato, maar struin niet het web of om op fora of websites te zeggen hoe verschrikkelijk zijn muziek is. Noch zie je mij bij een concert van hem staan te schreeuwen dat hij zijn kop moet houden. Toch komt dat soort gedrag online heel veel voor, en vooral bij dat typische groepje stripmakers. In plaats van te zeuren konden ze mijn posts ook gewoon negeren. Maar nee, ze hadden een missie. Namelijk iedereen die een andere visie heeft op de wereld en dingen leuk vindt die zijn niet leuk vinden, het leven zuur maken. Misschien hoopte ze dat ik zo zelfcensuur zou toepassen en dat ik me als een geslagen hond zou conformeren aan hun regels.
De oplossing lag echter voor de hand. In plaats van zelfcensuur toe te passen, ontvriendde ik deze zeurpieten gewoon. Probleem opgelost. In ieder geval tot ik zelf van Fakebook wegging. Toch hoor ik nog geregeld dat hetzelfde groepje moraalridders anderen aan het pesten zijn. Nog steeds proberen ze hun normen, waarden en smaak anderen op te leggen. Eigenlijk vertonen ze zeer intolerant en asociaal gedrag.
Misselijk vind ik dat. Hoewel het laatste woord nog lang niet hierover geschreven of gesproken is, heb ik besloten die moraalridders zoveel mogelijk te negeren. Geef ze geen aandacht. Besteed er geen energie aan, want anders denken ze nog dat ze ene punt hebben en belangrijk zijn. Als je namelijk publiekelijk tegen ze in gaat, geef je ze alleen maar meer aandacht en zorgt je ervoor dat meer mensen van hen op de hoogte zijn. Negatieve aandacht is ook een vorm van reclame maken immers. Daar pas ik voor.
Op Instagram plaats ik op dit moment gewoon de illustraties waar ik blij van word. Zodra er weer een moraalridder opduikt, is het een kwestie van ontvrienden. In discussie gaan met ze heeft mijns inziens geen zin. Misschien denk jij daar anders over of heb je zelfs ervaren dat je ze van gedachten kunt doen veranderen. Dan hoor ik het graag.
Journalist Marlies van Leeuwen van het AD interviewde mij van de week over stripfiguren die in de loop der tijd zijn aangepast vanwege politieke correctheid.
Aanleiding hiervoor was een personage uit de animatieserie The Simpsonsdat te stereotiep zou zijn en beledigend volgens sommigen. Let wel: Apu Nahasapeemapetilon, de Indiase supermarkteigenaar, zit al in de serie vanaf het begin (1989) en is nu opeens een probleem. En dat terwijl je makkelijk kunt beargumenteren dat alle personages stereotypen zijn.
Over cartoonist John Callahan (1951-2010) maakte Gus Van Sant een biopic: Don’t Worry, He Won’t Get Far on Foot. Joaquin Phoenix speelt hierin de hoofdrol. Prima keuze zou je denken, want Phoenix is een fantastische acteur. Maar niet iedereen is blij met deze castingkeuze.
Callahan zat namelijk in een rolstoel en Phoenix is niet invalide en dat mag niet meer tegenwoordig.
Ironisch, want Callahan maakte zelf zeer politiek incorrecte cartoons over gehandicapten, oeps sorry mindervaliden.
Filmjournalist Gerhard Busch legt in de VPRO gids uit dat dit onzin is. En ik maakte daar deze vlog over.
Of hebben de politiek correcten in dit geval gelijk…? Maar waar eindigt dit dan? Als een personage zwanger is, moet de actrice ook echt zwanger zijn? (En Josh Brolin is dan een echte superschurk omdat hij Thanos heeft gespeeld?) Het heet toch niet voor niets acteren? Dat is doen alsof!
Het artikel kun je hier lezen.
Langzaamaan probeer ik zoveel mogelijk negativiteit uit mijn leven te bannen. Eerst stopte ik al met het kijken van het journaal en nam ik de kranten nog maar heel selectief door.
Eerst ontvriende ik enkele kennissen van Fakebook die altijd zaten te zeuren, daarna gooide ik Fakebook er helemaal uit. Dat was een enorme opluchting. Maar algoritme-vrij leven is moeilijk voor elkaar te krijgen en vrijwel onmogelijk zodra je je online begeeft en gebruikt maakt van sociale media.
Waarom ik dat wil? Algoritmes geven vaak voorrang aan negatieve prikkels, want daar reageren we doorgaans het meeste op. Negativiteit is een verdienmodel, zoals computerfilosoof Jaron Lanier in bovenstaande video haarfijn uitlegt. Zoals je weet zijn de algoritmes er niet voor de gebruiker, maar zijn ze voor het bedrijf erachter. Ze moeten ervoor zorgen dat we zo lang mogelijk op het betreffende platform blijven hangen. Zo voert YouTube mij systematisch negatief geladen video’s, en in de praktijk is het daar lastig uit te ontsnappen. Ik probeer nu heel bewust video’s met een positieve boodschap te liken om het algoritme op te voeden. Ik hoop dat dit uiteindelijk leidt tot een leuker aanbod.
Weg ermee
De volgende stap waar ik nu bewust mee bezig ben, is mensen waar ik niet blij van word, uit mijn leven te bannen. Ik ken aardig wat mensen, en een deel van hem levert mij alleen maar stress op en sombere gevoelens. Soms omdat ze dat bewust doen – doordat ze bijvoorbeeld telkens ongevraagd kritiek op je werk hebben – maar vaak genoeg komt dat voort uit onbewust gedrag.
Die mensen kan ik niet bijsturen of opvoeden, zoals ik misschien wel met een algoritme kan doen, dus die mensen uit mijn leven laten, is dus voor mij de beste oplossing. Dat betekent dat ik niet meer met ze af zal spreken om koffie te drinken en niet meer met ze samenwerk aan projecten – if I can help it.
Morele Gestapo
Ook ga ik een hele berg mensen ontvolgen op Twitter. Op Twitter manifesteert vaak heel naar gedrag, namelijk het retweeten van mensen waar je het niet eens mee bent, en die dan belachelijk maken. Dat levert bij de twitteraar in kwestie vast een gevoel van superioriteit op. Lekker toch, anderen afstraffen omdat ze er anders over denken dan jij? Nou, daar heb ik dus geen zin meer in. Dat vingerwijzen van wezens die zichzelf superior ten opzichte van anderen voelen, vind ik heel naar.
Ik kots op de morele Gestapo, net als Laser 3.14 kennelijk. Politieke correctheid is een ziekte die we serieus moeten bestrijden. Hoe weet ik niet precies. Daarom negeer ik de zieken voorlopig maar tot ik een betere oplossing weet.
Natuurlijk voel ik me zelf ook wel eens superieur aan anderen, maar ik zit niet op sociale media om dat dan te laten blijken. Leven en laten leven. Als je dat niet kan, is het jouw probleem maar niet (langer) het mijne.
Van een kennis kreeg ik laatst een action figure van de Ghostbusters-film uit 2016. Die kennis heeft een beetje een plagerig gevoel voor humor, want hij weet dat ik de laatste Ghostbusters-film helemaal niks vind.
Toen de eerste trailer van Paul Feigs prul online kwam, schrok ik me rot. Wat een ongelooflijk slechte grappen! Dat beloofde niet veel goeds. De recensies waren niet veel beter.
Kinderachtig
Sinds een tijdje staat deze Ghostbusters op Netflix en omdat mijn vriendin wel nieuwsgierig was naar de flick, hebben we hem opgezet. Na twintig minuten keken we elkaar aan, en besloten we onze tijd nuttiger te besteden. De uiteindelijke film bleek nog erger dan de trailer deed vermoeden. Het verhaal zwabberde. De grappen waren van een zeer kinderachtig niveau, met als dieptepunt Thor die tijdens een sollicitatie wordt verteld dat hij even niet mee mag luisteren, en vervolgens zijn handen voor zijn ogen doet. Als je dan toch een remake maakt van een klassieke film, zorg dan dat je in ieder geval in de buurt komt van het origineel. Brand anders je vingers er niet aan.
De Ghostbusters action-figure staat voor mij symbool voor het politieke klimaat in Hollywood en de entertainmentindustrie. Je moet namelijk met commentaar op Feigs Ghostbusters oppassen. Vooral als je een man bent. Want voordat je het weet, word je weggezet als vrouwenhater, omdat de vier mannen uit het origineel door vier vrouwen zijn vervangen. Vind je de nieuwe Ghostbusters dus ruk, dan zal je wel een probleem hebben met de politiek correcte casting.
Dat is niet het geval. Ik vind het gewoon geen goede film. En dan kun je wel juichen dat meisjes nu opeens ook Ghostbusters gaan cosplayen dankzij deze flick, maar dat maakt het nog steeds geen goede film.
Meer diversiteit!
Ik heb wel een probleem met politieke correctheid overigens, maar niet met meer diversiteit in film en andere media. Wel heb ik soms moeite met hoe dit fenomeen wordt aangepakt. Hollywood lijkt de vraag naar meer diversiteit vooralsnog te beantwoorden door remakes van films te maken waarin voornamelijk blanke mannen de hoofdrol hadden, en in de nieuwe versie die mannen door vrouwen te vervangen. Denk aan Ghostbusters en Ocean’s 8. Die film heb ik nog niet gezien, dus ik kan er inhoudelijk niet verder over oordelen dan dat de trailer een film laat zien die goed kan uitpakken voor vriendinnen die een gezellig avondje in de bios willen zitten. En dat is prima.
Alleen vind ik als antwoord op bovenstaande vraag, genderswapping nogal makkelijk. Dat geldt ook in comics, waar blanke mannelijke superhelden een tijdje worden vervangen door een niet-blank personage of door een personage van de andere sekse: denk aan Captain America en Thor. Ik zie veel liever nieuwe, boeiende superhelden met een diverse achtergrond, dan zo’n (tijdelijke) vervanger. Dat lukt ze bij Marvel zo nu en dan. Ms. Marvel is een geslaagde poging, America Chavez niet, wat alles te maken heeft met een prekerige manier van verhalen vertellen.
Ook maakt een meer diverse cast een comic of film niet meteen goed.
Dat Wonder Womanvolgens de marketingcampagne de eerste superheldenfilm is waarin een vrouw de hoofdrol speelt, of dat bij Black Panther voor en achter de camera vooral Afro-Amerikanen hebben gewerkt, maakt deze films niet automatisch goed. Nu vind ik Wonder Woman op meerdere fronten een geslaagde superheldenfilm, en de beste DC Comics verfilming sinds de Batman-films van Chrisopher Nolan, maar dat terzijde. Dat Wonder Woman grotendeels geslaagd is heeft onder andere te maken met de casting en het scenario, en niets met het politiek correcte gehalte. Overigens is Wonder Woman niet de eerste vrouwelijke hoofdrol in een superhelden-film, maar dat terzijde.
Giftig
In Star Wars: The Last Jedi, kun je zonder moeite een aanklacht tegen (toxic) masculinity zien en een duidelijke feministische boodschap. Nu hou ik er zelf van als verhalen sociale kritiek bevatten en als er dingen worden aangekaart. Films reflecteren de tijd en de wereld waarin ze gemaakt worden. Spelen er zaken in de maatschappij, dan zal je die ook op het witte doek gereflecteerd zien. Die reflectie kan echter op verschillende manieren geconstrueerd worden. Als een boeiend meeslepend verhaal, of als een preek van de filmmakers die het publiek wel even zullen opvoeden. Mijn voorkeur gaat uit naar het eerste. Voor dat laatste gaan mensen zondag maar naar de kerk.
Slordig geschreven, prekerige films is dus Hollywoods tweede antwoord op de vraag naar meer representatie in film.
Maar oh, wee als je kritiek hebt op bovengenoemde films. Dan ben je of een vrouwenhater, racist of manbaby. Vooral Star Wars-fans liggen de laatste tijd onder vuur in de media. Ze spreken zich uit over Solo: A Star Wars Story om verschillende redenen. Op de een of andere manier worden deze fans geframed als extreem rechtse, witte mannen. Nu is er wel een percentage fans dat zich niet zo netjes gedraagt online. Kelly Marie Tran die Rose Tico speelt in The Last Jedi, schijnt van Instagram weggepest te zijn.
Ik schrijf schijnt, want hoewel dit overal bericht wordt, heb ik haar hierover nog nergens horen praten. Er wordt dus wel heel veel over haar gesproken maar niet met haar. Mocht jij een artikel weten waarin ze hier direct over geciteerd wordt, dan hoor ik het graag.
Hoe dan ook, dat soort trolgedrag valt nooit goed te praten. Maar om hoeveel Star Wars-fans hebben we het dan eigenlijk? De meeste fans met kritiek op de films gedragen zich prima.
Donald Glover Trump
En zo gaat dat wel vaker, heb ik gemerkt. Een kleine groep wordt gezien als representatief voor de rest en dat terwijl er niet één soort Star Wars-fan bestaat. Mensen worden heel makkelijk in een hokje gestopt of op basis van een kenmerk meteen gebrandmerkt. Zo worden sommige Amerikaanse stripmakers opeens door hun collega’s geboycot en genegeerd omdat ze bij de vorige verkiezingen Trump hebben gestemd en daarvoor zijn uitgekomen.
Nu ben ik zelf geen fan van Trump, en als ik Amerikaan was geweest had ik waarschijnlijk niet op hem gestemd. Maar ja, ik ben geen Amerikaan, dus hoe kan ik de afwegingen van een Trump-stemmer precies duiden? Als je een staalarbeider bent en je zit al jaren op de bank omdat de fabriek waar je werkte moest sluiten in de recessie, en Trumps campagne belooft je een baan, dan is dat wellicht reden genoeg om op hem te stemmen.
Maar los daarvan: who cares? Politieke oriëntatie is voor mij geen reden om niet te luisteren naar wat die persoon te vertellen heeft zolang als hij of zij zinnige dingen zegt. Bovendien staat dit los van of iemand goed kan tekenen of niet.
Als vrienden vertellen dat ze heel erg teleurgesteld zijn in de huidige reeks Star Wars-films, snap ik waar ze vandaan komen. Ik snap waarom ze moeite met deze films hebben, ook al heb ik met sommige elementen geen of minder moeite dan zij. Dat veroordeel ik niet. Soms ben ik het zelfs met ze eens.
Dat geldt ook voor heel veel vloggers die hun teleurstelling in de franchise laten blijken, zoals Ethan van Sciver die op het YouTube-kanaal ComicArtistPro Secrets veel video’s over Star Wars publiceert. Ook Uncle Ethan, zoals de kijkers hem vaak noemen, is een Trump-stemmer en zit politiek gezien in de conservatieve hoek. Ik hoef het niet altijd met hem eens te zijn om samen met hem te kunnen lachen om de gekke plotgaten in de films en de vreemde houding die Disney en de makers aannemen tegenover kritische kijkers. Want die trollen soms net zo hard als de fans die hen laten weten dat ze de nieuwe films niks vinden.
Hmmm Lekker klassiek!
En daarbij: soms ben ik het gewoon helemaal met de kritiek eens. Ik vind Rey een heel tof personage en een boeiende toevoeging aan de Star Wars-wereld. Maar als een vlogger erop wijst dat Rey wel heel erg makkelijk de Force onder controle heeft, en vrijwel moeiteloos Kylo Ren verslaat met een lightsaber terwijl ze zo’n ding – voor zover wij weten – voor het eerst vasthoudt, dan denk ik opeens: Hm, het is eigenlijk wel gek dat ze overal goed in is zonder dat ze hier echt voor getraind heeft of kennis van heeft. De vragen die Rey oproept, zijn in The Force Awakens noch in The Last Jedibeantwoord. Misschien komt dat nog, maar dat betekent niet dat dit soort slecht geschreven elementen uit de films niet benoemd mogen worden.
Goed verdienmodel
Het discours online is veel te zwart-wit. Daar zeg ik niets nieuws mee. In plaats van te vragen waarom iemand op Trump stemde, is het veel makkelijker om die stemmer weg te zetten als conservatief/racistisch/weetikveelwat. In plaats van een Star Wars-fan te vragen waarom hij The Last Jedi ruk vond of teleurgesteld was in Solo: A Star Wars Story, is het veel makkelijker om die fan weg te zeggen als vrouwenhater, of racist of weetikveelwat. En waarom? Het is voor (Amerikaanse) mediabedrijven goed verdienen aan deze patstelling en het ongenuanceerd brengen van de situatie. Clickbate scoort goed. Wij/zij denken is een verdienmodel dat het ook goed doet in de politieke arena. Maar ook tussen mensen onderling. Hoor je bij ons of ben je de vijand?
En daarbij is het voor Disney veel handiger om fans de schuld te geven van het feit dat Solo het slecht doet in de bioscoop en verlies lijdt, dan kritisch te kijken naar het product dat ze gemaakt hebben. Misschien is Solo gewoon niet zo’n goede film en valt daarom de box office tegen. Misschien hebben de bioscoopgangers te veel het gevoel dat Disney Star Wars als melkkoe zien en daarom de ene film na de andere uitpoept. Misschien was de concurrentie in de bios ook groot dit keer. Teveel nieuwe blockbusters in een te korte tijd. Het is voor de aandeelhouders van Disney ook fijner als het gesprek in de media gaat over het slechte gedrag van Star Wars-fans, want dat leidt af van allerlei inhoudelijke problemen die Solo heeft. Het ligt niet aan de film, het ligt aan de boze, witte fans die zich online schofterig gedragen. Boehoe.
Punt van mijn rant is: ik heb daar geen zin meer in. Vanaf nu onttrek ik me aan het discours. Maar ik heb ook geen zin meer om op mijn tong te moeten bijten omdat we nu in een verstikkend politiek correcte tijd leven.
