Tag: Persoonlijk

Categorieën
Film

Filmzomer 2008: Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull

De slogan van Indiana Jones and the Last Crusade (Steven Spielberg, 1989) was ‘The Man with the Hat is Back. And this time, he’s bringing his Dad.’ Deze zomer kan die eerste zin weer uit de kast, omdat Harrison Ford voor de vierde keer de hoed van Indiana Jones opzet. The Last Crusade was mijn favoriete Jones-film van de – toen nog – trilogie. Harrison Ford stapte in de voetsporen van diens filmvader Sean Connery en ging op zoek naar de heilige graal: de beker waaruit Jezus gedronken zou hebben tijdens het laatste avondmaal. Net als in de eerste flick kreeg hij nazi’s op zijn pad. Die wilde het heilige voorwerp hebben omdat de Graal het eeuwige leven zou schenken aan een ieder die van hem drinkt.
The Last Crusade bevatte perfectuitgevoerde actiesequenties en de humoristische wisselwerking tussen Ford en Connery gaf de film zowel verlichting als een warm hart. Als tiener keek ik de films ettelijke keren. Ook sloeg ik geregeld de actievolle pockets over ’s werelds bekendste archeoloog open. Indiana Jones is dus een echte jeugdheld van me.
Oude helden komen nog één keer terug
Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull gaat 22 mei in roulatie met 110 kopieën. Vorig jaar zagen we oude rot Rocky weer in de ring stappen. (Zie de recensie van Rocky Balboa.) Dit jaar zijn broertje Rambo. Hoewel die films overbodige pogingen waren om oude glorie te doen herleven, lijkt een nieuw avontuur van Indiana Jones mij wel een boeiend relaas. Harisson Ford doet zijn hoed weer op en trekt zijn zweep uit de kast. Steven Spielberg staat weer achter de camera’s. En zelfs Karen Allen, het liefje uit de allereerste film, maakt haar opwachting. Ben benieuwd hoe zij uit de botox is gekomen. Verder componeert John Williams weer de soundtrack en monteert oudgediende Michael Kahn de film. Aan de ingrediënten van deze flick zal het niet liggen, maar of het geheel dezelfde smaak van ouderwets avontuur zal hebben als de vorige films… dat valt nog te bezien.Oud & Nieuw
Ford is immers ook een dagje ouder. Een thema dat wordt aangestipt in de eerste trailer van de film. Voor jong bloed is acteur Shia LaBeouf gekozen. Juist ja, het enige lichtpuntje van Transformers vorig jaar (Zie ook de recensie Transformers: Hardly More Than Meets the Eye). Gelukkig is Sean Patrick Flanery niet uitgenodigd voor dit feestje. Hij speelde in de jaren negentig de jonge Indiana Jones in de gelijknamige televisieserie. Niet slecht overigens, maar op een herhaling van zijn eendimensionale acteertalent zitten we niet te wachten.

What’s next?
Een van de meest fascinerende vragen met betrekking tot fictieverhalen is, wat er gebeurt met het hoofdpersonage op de morgen nadat het verhaal is afgelopen. In mei weten we hoe het verhaal over Dr. Jones verdergaat.

Categorieën
Mike's notities

Ikea ja!

Van de week was ik voor het eerst van mijn leven in meubelparadijs Ikea. Vandaag mijn eerste Ikea-kast in elkaar gezet. Nu hoor ik ook bij de groep Ikea-adepten. Goliat heet het ladekastje naast mijn bureau. Een grote naam die contrasteert met de slechts 58 centimeter dat hij hoog is. In elkaar zetten kostte zo’n twee uur. En dat terwijl de handleiding die volledig uit plaatjes bestaat, toch simpel lijkt. Maar ja, een echte doe-het-zelver ben ik niet, dus dan kom je automatisch op prefabmeubels uit. Van de week liep ik met Paul door de huiskamers van Ikea. Op zoek naar een bankstel, cd-kasten en een bureaukastje. Alles was makkelijk en snel te vinden. Vandaag de Goliat en een tafeltje in elkaar gedraaid (letterlijk). Volgende week begin ik dan wel aan de drie Benno’s. Wat een namen eigenlijk. Alsof je vreemde vrienden in huis haalt. Overigens was er recent nog een grappig relletje over de namen van de koopwaar. De Denen voelden zich beledigd omdat het Zweedse concern alle goedkope spullen een Deense naam had gegeven. Dure meubels hebben Zweedse namen, bedden hebben Noorse namen, stoelen en eettafels worden naar Finse plaatsnamen vernoemd. Maar de deurmat heet Roskilde, vernoemd naar een Deense stad. Er was een onderzoek van de Universiteit van Kopenhagen voor nodig om deze subtiele belediging aan het adres van de Denen te ontdekken. (Zie dit artikel in Elsevier over deze kwestie.)Hoe het ook zij, ik kan het niet langer ontkennen. Mijn Ikea-ontmaagding is een feit. Weer een stap verder op het pad van de burgertrut. Waar gaat dat heen in G-name? 🙂
Lees ook (of juist niet):

Categorieën
Mike's notities

Vliegend tapijt

Eigenlijk was het de schuld van de nieuwe televisie. Die moest in een andere hoek gezet worden, omdat het beeldscherm te veel licht weerkaatste van het dakraam aan de andere kant van de kamer. Samen met vriend Paul de breedbeeldtelevisie anders neergezet. Ja, maar nu zou de nieuwe zithoek tegenover de tv precies terechtkomen op de plek waar een lelijk gat in het tapijt zat. Zaterdagmiddag, 16:00 uur
Tijd voor nieuwe vloerbedekking. Zaterdagmiddag staan Paul en ik in de plaatselijke Leenbakker. Stofjes snuffelen, meubels kijken. Een rol met een aangename kleur is in de aanbieding. Ter plekke besluit ik deze te kopen. Dus vier meter afsnijden, de tapijtrol op twee plaatsen dubbelvouwen en in de auto proppen. We zetten de auto in het centrum neer. Twee vroeg-dertigers lopen met een rol tapijt langs de koopverslaafden op de markt. Net als het zachtjes begint te sneeuwen lopen we mijn huis binnen. Mazzel. Thuis aangekomen overzien we de situatie. De woonkamer moet namelijk nog leeg. In twee uur trekken we alle kasten leeg, slopen we een bureau en een kast, zetten we het zeil in de keuken vol met spullen. Ik maak tijdens een het inpakken een snelle schifting tussen wat kan blijven en wat permanent mag verdwijnen. De helft van mijn videocollectie zal het niet overleven. We leven immers in het tijdperk van dvd. Vergane glorie
Een snelle snackmaaltijd later trekken we het oude tapijt eruit. Zo gepiept: de stof lijkt al half vergaan en springt bijna spontaan van de vloer af. Het is een uur of negen ’s avonds als we het nieuwe tapijt over de vloer uitrollen. Staat wel mooi zo. Gek eigenlijk: al een paar jaar heb ik weinig tot niets aan het huis gedaan. “Binnenkort verhuis ik toch, dus dan zet ik alle meubels bij het grofvuil”, dacht ik altijd. “Ja, maar voor je het weet woon je tussen het grofvuil”, zegt Paul tijdens het straktrekken van het tapijt. Daar heeft hij natuurlijk een punt. Je leeft immers nu en niet later. Je kunt zaken uitstellen in de hoop op een nieuwe wending, maar zolang deze uitblijft kun je er maar beter het beste van maken. Zelfs al woon ik nog maar een paar maanden in dit appartement, dan woon ik in ieder geval weer lekker en knus. Bier!
We plakken de randen vast met dubbelzijdig plakband, maar het afsnijden blijkt nog een heel secuur werkje te zijn. Tja, daar zijn niet voor niets professionals voor. Die mag het dan ook afmaken van de week. We zetten een deel van de spullen terug en gaan het nieuwe tapijt vieren in mijn stamkroeg. Lees ook: Grote opruiming

Categorieën
Strips

Grote opruiming

Gewoon een weekje pauze van alles. Een weekje voor mezelf. Zonder werk, zonder collega’s. Geen kantoor. Een weekje om te schrijven aan Project Manic. Het werd vooral een tijd van opruimen. Zondagmiddag, 12:30 – eerste paasdag
Ik zit achter de laptop, buiten sneeuwt het. Waarom weet ik niet, maar het zal wel iets met Al Gore te maken hebben. Maar zo inconvinient vind ik de sneeuw eigenlijk niet. Ik zit toch binnen. Ik schrijf dit op zondagmiddag, maar zal het pas op dinsdag op de site plaatsen. Heb net een Perfecte Zondag online gezet, en die laat zich niet zo maar naar onder verplaatsen. Perfecte Zondagen moet je immers koesteren; de ruimte gunnen, omdat ze zeldzaam zijn. Dinsdagochtend zit ik weer op mijn werk. Met frisse tegenzin te schrijven aan een website. Maar nu nog niet, nu kijk ik naar de sneeuw en mijn (bijna) opgeruimde woonkamer. Project Manic
Een prettig gevoel nestelt zich in mijn borst. De week liep iets anders dan ik had gepland, maar dat was helemaal niet erg. Ik wilde elke dag vier uur gaan schrijven aan Project Manic. Om een begin te maken met een nieuw treatment (voor meer details zie Het script in de la, red.). Dat is wel een paar dagen voorgekomen. De karakterisaties staan inmiddels op papier, langzaam beginnen ideeën voor spannende scènes zich te ontvouwen. Persoonlijke zaken kwamen echter tussen het script en mij. Zaken die ik al veel te lang had genegeerd. Afscheid van het verleden
Mijn huis was dringend aan een opknapbeurt toe. Eigenlijk al meer dan een jaar. Opruimen dus. Drie vuilniszakken vol oude administratie, syllabi van de studie en tijdschriften. Raar dat ik die readers nog zo lang had liggen. Je denkt al die wetenschappelijke artikelen ooit nog eens nodig te hebben, maar als je research doet voor een nieuw stuk kopieer je meestal opnieuw de geschreven bronnen. Misschien is het moeilijk om afscheid te nemen van het verleden. Zeker als die onverwacht uit de hoek komt: een doosje met brieven van ex-geliefden en oude foto’s. Oude woorden verhalen vergeten emoties die niet meer bestaan. Wat moet je daar tegenwoordig nog mee? Toen mijn laatste opa overleed liet hij een huis vol spullen achter. We vonden zelfs vijf oude frituurpannen met het vet er nog in (!). Andere spullen waar meer voorspelbaar: boeken, cd’s, puzzels en heel veel foto’s. Een leven vol herinneringen. De balans opmaken
Wat blijft er over na een leven vol plezier, verdriet, televisie, reizen, ziekte, gezin, liefde en werk? Ik besefte dat, mocht ik nu plotseling dood neervallen, mijn nabestaanden een helse klus zouden hebben met het opruimen van mijn kot. Honderden strips, boeken, dvd’s, de verplichte paparassen, kleding. Dat wil je niemand aandoen. Grote delen van mijn verleden verdwenen daarom de afgelopen week in vuilniszakken. De ophalers zullen ze naar de vergetelheid voeren. Een nieuw begin, maar niet zonder het voorgaande. Ik heb ook dingen op de bewaarstapel laten liggen. Ook dat doosje met oude brieven zal nog even bewaard blijven. In ieder geval tot de volgende opruimwoede. Lees ook: Verzamelwoede

Categorieën
Mike's notities

De perfecte zondag reprise









Categorieën
Mike's notities

Schrijfblog: Het script in de la

Ik zat tegenover Jo in eetcafé De Beiaard. Zij smikkelde van een verse salade, terwijl ik mijn tanden zette in de beroemde Beiaard Burger. Het gesprek kwam op mijn schrijfwerk en bijna terloops kwam een oud project ter sprake dat al sinds 2004 niet meer uit de la was geweest.Laten we het schrijfwerk voor het gemak even aanduiden met de naam ‘Project Manic’. Een filmscript dat het best te omschrijven valt als een kruising tussen Tim Burtons wereld en Evil Dead, met een vleugje Buffy The Vampire Slayer. Terwijl ik Jo de grote lijnen van het verhaal probeerde te vertellen, merkte ik dat mijn hart sneller ging kloppen. Het viel me op dat hoewel veel was weggezakt in het moeras van ideeën, bepaalde details weer gemakkelijk boven water kwamen. Het begint met een beeld
Project Manic ontsproot aan mijn brein in de vroege dagen van het nieuwe millennium. Verhalen beginnen bij mij meestal met een beeld, of een scène waar een reeks van scènes uit voortvloeit. Hoewel ik in scenarioles heb geleerd dat je eerst de gehele plot moet opschrijven nadat je karakteromschrijvingen van de personages hebt gemaakt, werk ik zelden op die manier. De eerste versie ontstaat meer in een stream of consciousness. Pas na het schrijven van een eerste versie ga ik goed kijken naar de opgeschreven verhaalelementen en zoek ik daar de krenten uit waarmee ik verder ga. Pas dan ga ik echt goed nadenken over structuur, personages en andere belangrijke zaken. Omslachtig wellicht, maar zo werk ik het liefst. Eerste versie
In de zomer van 2001 ontstond zo de eerste versie. Een versie waar nog veel aan gedaan moest worden. Terwijl het script een paar weken op mijn bureau lag, kreeg ik allerlei ideeën voor een vervolg. Wat is er immers interessanter dan weten hoe het de hoofdpersonen vergaat nadat de eindcredits in beeld verschijnen? Een paar maanden later begon ik met het schrijven van een tweede versie, waarmee ik halverwege stopte. Het leek me beter om de sequel en het beginverhaal te vermengen tot één script. Ondertussen studeerde ik af en begon het echte werkende leven.
Treatment
Een treatment zag het licht, gevolgd door een betere versie.

Een treatment is langer dan een synopsis, en bevat de basiselementen van het script. Dat wil zeggen een beschrijving van:

  • de hoofdfiguren
  • de belangrijkste scènes
  • de gehele verhaallijnen de sfeer en thematiek van het script.

Het treatment is vooral bedoeld om mensen enthousiast te maken voor het project daarmee mag een schrijver meer een meer poëtische of dramatische schrijfstijl gebruiken dan in een filmscript. (Zie ook wikipedia en Explore writing.com.)

Een bevriende producent las dit treatment en werd nieuwsgierig naar het script – wat er niet was. Hij overtuigde me er wel van dat ik het script moest gaan ontwikkelen.Drie maanden
Fictie schrijven vereist veel aandacht. Ik kan die aandacht het beste geven als ik me volledig op dat ene verhaal concentreer. Ik had toen niet de tijd om me drie maanden af te zonderen om het script volledig te schrijven. Een paar jaar later besef ik dat het bijna nooit voorkomt dat ik drie maanden aaneengesloten aan het script kan werken. Tenzij ik ontslag neem van mijn werk. Hoewel dat een zeer verleidelijk idee is op dit moment, weerhoudt mijn verantwoordelijkheidsgevoel mij van deze stap.Aan de slag
En toch: na de maaltijd met Jo heb ik het treatment uit 2004 uit de la gehaald. De tijd is aangebroken om ermee aan de slag te gaan. Al is het alleen maar om aan mezelf te bewijzen dat ik het kán. Zelfs als er uiteindelijk niets meer dan slechts een nieuwe versie uit voortkomt.

Categorieën
Media Mike's notities

Column: Fuck multitasken!

Multitasken: Ik voel me als versnipperd, ik ben overal maar nergens écht aanwezig. Mijn hoofd schakelt van het ene op het andere en loopt zelden een gedachtengang helemaal door voordat er weer een ander deurtje met ideeën opengaat.

Concentratieproblemen, vermoeidheid en het gevoel hebben niets gedaan te krijgen. Wie denkt effectief te werken door te multitasken vergist zich schromelijk. Ik ga vanaf nu in ieder geval zoveel mogelijk proberen me met één taak tegelijk bezig te houden. Als ik aan het werk ben achter mijn laptop, heb ik gemiddeld iets van twintig tabbladen/browserwindows openstaan. Ondertussen check ik geregeld de statistieken van mijn website, luister ik naar muziek en als er een nieuw mailtje binnenkomt, moet ik deze lezen. Wanneer ik op kantoor bezig ben, komen daar nog omgevingsgeluid en de activiteiten van collega’s bij. Om over het prachtige uitzicht op de weg nog maar te zwijgen. Ik word vaak onderbroken door de telefoon of mensen die langs mijn bureau lopen. Allemaal een heel normale gang van zaken, maar ondertussen heb ik dikwijls het gevoel dat ik niets meer af krijg en dat het to-do lijstje steeds langer en langer dreigt te worden.

Thuis is het al niet veel anders: terwijl de koffie in mijn kopje druppelt, er een was en cd draaien, en de ratelende ventilator van mijn laptop overuren maakt, check ik de post, telefoneer ik of zoek ik die ene schone spijkerbroek. Hoezo mannen zijn niet in staat om te multitasken?

Breinzappen
Multitasken lijkt dé manier om veel dingen gedaan te krijgen, maar in de praktijk komt daar weinig van terecht. Hoewel ons brein makkelijk een moeilijke taak tegelijkertijd met een geautomatiseerde opdracht aankan, zoals bijvoorbeeld praten en lopen, gaat dat niet op wanneer beide handelingen veel concentratie vergen. Op dat moment zal het brein een keuze maken en onwillekeurig een van de taken laten voortrekken. Het gevolg hiervan is dat de andere taken slechter worden uitgevoerd en dat het geheugen de informatie slechter opslaat. Wanneer het moeilijk of zelfs onmogelijk is om te kiezen tussen taken, dan kan het brein gaan zappen. Dat voortdurend verleggen van de concentratie kost veel tijd en energie: het brein moet almaar andere hersendelen activeren en informatie uit het geheugen opdiepen. Het duurt ongeveer anderhalf keer langer om meerdere taken tegelijk te doen dan om die taken na elkaar af te werken. (vrij naar Elsevier).Meer door minder
Hoe om te gaan met de vele informatiestromen die ons constant bombarderen met prikkels? De site lifehacking.nl geeft in korte artikelen tips over hoe je je workflow kunt verbeteren. Voor mezelf heb ik de volgende (voor de hand liggende) handelingen voorgenomen:

  • Ik zet applicaties uit die afleiden, zoals e-mail, een tabblad met statistieken, maar desnoods gaat ook mijn telefoon op stil. Tot slot gaat last.fm ook uit.
  • Als ik aan het surfen ben, stel ik van tevoren vast wanneer ik ermee ophoudt. Veel tijd gaat immers verloren aan doelloos surfen. Dat vind ik een leuke bezigheid, maar het loopt wel vaak uit de hand. Hier mee samenhangend: mijn netvibes-pagina vaker aanzetten in plaats van fysiek surfen.
  • Ik ga me voornemen bepaalde taken uit te voeren. Dit geldt niet alleen voor werk en schrijven, maar ook voor ontspannende zaken als strips lezen en films kijken. Kortom, het wordt meer een kwestie van plannen.

Ben benieuwd hoe het zal gaan. Dit stukje is immers nog in multitaskmodus tot stand gekomen.Lees ook het vervolg: Fuck multitasken – een paar maanden later.

Categorieën
Mike's notities

Gebakken lucht op de carrièrebeurs

Vrijdag was ik voor mijn werk de hele dag aanwezig op de Nationale Carrièrebeurs. De werkgerelateerde bijenkorf waar de koninginnen bijtjes hard hun best doen nieuwe werkbijen voor zich te winnen. “Kom vooral bij ons werken, want hier is het leuk/dynamisch/spannend, krijg je veel geld en elke dag verse honing.” Wespennest
Bijenkoningin, ik bedoel gastvrouw dit jaar was Nicolette van Dam (van de series Zoop en Voetbalvrouwen). Het gaat immers vooral om imago en uiterlijk vertoon. Overal staan strakopgemaakte dames in pakjes mooi te zijn. En natuurlijk veel mannen in pak. (Daar loop je dan als journalist met je baseballcap op je hoofd.) Eigenlijk heeft het geheel meer van een wespennest dan van een bijenkorf. Iedereen wil de high potentials (ook wel hipo’s genoemd) als nieuwe werknemer.
Interview
Samen met collega B. heb ik bezoekers geïnterviewd. Zij trouwens meer dan ik. Het was namelijk de bedoeling dat ik tevens de websites van onze uitgeverij zou beheren vanaf de stand. Technische ongemakken zorgden ervoor dat ik een deel van de tijd vooral koortsachtig met draadjes bezig was, dan dat ik daadwerkelijk op de beursvloer vragen kon stellen. (Doen we dus ook niet meer op die manier volgend jaar.) Dromen…
Wel leuk om de frisse gezichten van netafgestudeerden aan te spreken en te vragen naar hun carrièreplannen, toekomstdromen en arbeidswensen. Mensen zitten vaak nog vol verwachtingen, maar ook met net zo veel vragen. Want: wil ik nu eigenlijk wel die functie waar ik tig jaar voor gestudeerd heb, of wil ik toch iets anders? Vragen die je je de rest van je leven blijft stellen en die volgens mij niet op een carrièrebeurs beantwoord zullen worden…
Gelukkig prikten veel studenten die ik sprak door de mooie praatjes van de standhouders heen. Op zo’n dag wordt toch vooral veel gebakken lucht verkocht. Ach, de wereld van de hipo’s is gewoon niet de mijne. En wat beurzen betreft loop ik liever rond op een stripbeurs, want daar spreekt men meer mijn taal. Bovendien komt de gebakken lucht daar gewoon van de frietkraam. Zoals het hoort.

Categorieën
Film Filmrecensie

Film Flashback: Beverly Hills Cop 2

Van de drie Beverly Hills Cop-films, was het tweede deel altijd mijn favoriet. Het bekijken van Cop II is dan ook een feest der herkenning. Gaandeweg valt de film me echter toch wat tegen. In Beverly Hills Cop part deux (Tony Scott, 1987) laat Axel Foley (Eddie Murphy) wederom zijn politiewerk in Detroit achter zich om in Beverly Hills misdaad te bestrijden. Dit keer omdat er een gedurfde aanslag op Capt. Andrew Bogomil (Ronny Cox) is gepleegd. Het neerschieten van Bogomil is misdaad B in een reeks van alfabetmisdrijven. Samen met maatjes Taggert (John Ashton) en Rosewood (Judge Reinhold) lukt het Axel de aanslag te wreken en Maxwell Dent (Jürgen Prochnow), het brein achter de alfabetmisdrijven, uit te schakelen. Opvallend detail: Dent wordt bijgestaan door Karla Fry (Brigitte Nielsen), een schietgrage platina blonde schoonheid die niet zo misstaan in een James Bond-film. Hetzelfde, maar dan anders
Een goed vervolg maken op een succesvolle film is altijd lastig. Het publiek wil immers hetzelfde, maar dan toch net even anders. Regisseur Tony Scott hanteert een andere aanpak dan Martin Brest. Scotts cinematografie is herkenbaar door het overmatige gebruik van kleurfilters en lange lenzen, ook wel zoomlenzen genoemd. Bij zoomlenzen worden de dieptevlakken in het beeld dichter op elkaar gedrukt waardoor voorwerpen dichtbij elkaar lijken te staan. De kijker zit als het ware bovenop de actie. Door diep in te zoomen is ook veel cameracorrectie vereist om de handelingen goed in beeld te krijgen. Dit soort camerabewegingen, in combinatie met de vertekening van het beeld, geven de film een gevoel van tempo mee.

Dit shot uit de openingsequentie is een typisch Tony Scott-shot: kleurenfilters en ingezoomd beeld.

Improvisatie
Omdat Eddie Murphy veel improviseerde tijdens de opnames en bijna iedere take iets anders deed, besloot Scott om met twee camera’s tegelijk te draaien. Dat was toen nog tamelijk ongewoon in Hollywood, maar wordt tegenwoordig vaak gedaan. Door tegelijkertijd een close-up en een wijdshot te draaien, kon Scott makkelijker verschillende takes aan elkaar monteren. Op deze manier kon hij de beste stukjes van Murphy’s improvisatie selecteren.

Nu
Scott begon zijn regiecarrière in de reclamewereld. Daarom is hij er vaak van beschuldigd dat hij meer aandacht heeft voor de visualisatie van zijn films dan voor de karakterisatie van de personages. Dit vooroordeel wordt voor een deel bevestigd door Beverly Hills Cop II. Nu ik de film weer zag na al die jaren, voel ik me wel teleurgesteld door de oppervlakkigheid van het geheel. De plot van de film bestaat uit (niet meer dan) een reeks situaties waarin Eddie Murphy zijn comedytalent kan demonstreren. Om zijn zin te krijgen, neemt Axel bijna iedereen die hij op zijn pad vindt in de maling. Murphy vertoont dat kunstje net iets te veel en laat weinig meer zien dan dat. Foley doet weliswaar wat detectivewerk, maar het drietal ordehandhavers worden over het algemeen veel geholpen door het lot en komen bij toeval op de juiste plek terecht. Kennelijk had ik als jeugdige kijker niet veel meer nodig dan een paar goede Murphy-grappen om van de film te genieten.

Demonstratie
De misdaden die de alfabetbandiet pleegt, zijn niet meer dan een aanleiding voor Murphy om in actie te komen. De kartonnen criminelen zijn niet meer dan targets voor de scherpe grappen van Axel den de kogels van Taggert en Rosewood. Door deze luchtigheid voelen de tranen van dochter Jan Bogomil (Alice Adair) bijna aan als vals sentiment. Hoog op de irritatiefactor staat Paul Reiser -zijn rol als Detroit slaafje van Axel is aanzienlijk groter dan in het eerste deel, en de irritatie van de onkunde van deze ‘ster’ is daarmee exponentieel groter geworden. Gelukkig wordt zijn deelname aan de cast al snel vergeten als veteraan Dean Stockwell in beeld komt. Jammer dat de rol van Charles ‘Chip’ Cain zo klein is. De rol van Chris Rock is trouwens nog veel kleiner: hij is de valet die Axels cementtruck moet parkeren bij het Playboy Mansion.

Eyecandy Nielsen

Oordeel
Wie plotlogica en de behoefte naar driedimensionale personages even laat varen, krijgt van Scott vermakelijke actie voorgeschoteld. De achtervolging met de cementwagen bevat vaart en enkele rake opmerkingen van Foley over Rosewoods rijstijl: ‘Are you driving with your eyes open? Or you like using “the force”?’ De scène in de Playboy Mansion is ook on the money en biedt een leuk stel huppelende bunny’s. Wie kan daar nu bezwaar hebben tegen dergelijke visuele effecten? Hetzelfde gaat op voor de verschijning van Brigitte Nielsen. Scott wilde haar neerzetten als een witte Grace Jones. Jones had recent in de Bond-flick A View To A Kill een overtuigende moordenares met smaak voor haute couture neergezet. Nielsen is een femme fatale voor de jaren tachtig: platina blond, kilometers lange benen en een schietgrage instelling. Zoals Taggert droog opmerkt nadat hij haar heeft neergeschoten: ‘Women!’

Beverly Hills Cop II biedt nog steeds aardig vermaak, maar valt voor mij persoonlijk door de mand als oppervlakkig komediegedreven actievehikel. Het eerste deel uit de reeks heeft vanaf heden mijn voorkeur.Meer film flashbacks:

Zie ook: Have a nerdy weekend!

Categorieën
Strips

Stripbeurs Rijswijk 2008 postscriptum: Shoppen zonder muisklikken

In het eerste weekend van maart vond dit jaar de Stripbeurs in Rijswijk plaats. Traditiegetrouw deed ik ook nu een rondje langs de verschillende stands, benieuwd of er nog wat interessant stripwerk verborgen lag in de bakken. Op comicgebied vond ik echter niet zo heel veel interessants. En wat ik vond was flink aan de prijs. Tegenwoordig is online bijna alles binnen handbereik en zijn de strips daar vaak goedkoper dan in de stripwinkel of stripbeurs. Niet zo gek, want online winkels hebben veel minder overhead dan een verkoper die ook nog eens de kosten van het pand en personeel moet opbrengen. Maar dat maakt wel dat de stripbeurs niet meer de plek is om leuke aankopen te doen. Smallpress en een enkele uitzondering daargelaten wellicht. Nee, voor mij heeft de beurs eerder een functie van de pré-aankoop gekregen. Ik zie dan strips liggen die me interessant lijken, om deze vervolgens online aan te schaffen.
(Dit alles geldt natuurlijk in mindere mate voor ‘Europese’ strips die wat prijs betreft niet veel verschillen met de online variant.) Toch is het ook wel weer leuk om iets meteen na aankoop te kunnen lezen, in plaats van er een paar dagen voor verzending op te moeten wachten. Daarom in Rijswijk een drietal strips aangeschaft: een Clerks-paperback van Kevin Smith. Batman/Punisher: het verhaal stelt niets voor, maar is wel mooi getekend door John Romita Jr. En tot slot Marvel Heroes & Legends #1 uit 1996 waarin de Marvel helden en schurken opdraven voor het huwelijk van Reed Richards en Sue Storm van The Fantastic Four. Daarbij ook nog even de cd-beurs en gothic & fantasy afdeling bezocht. Vooral op de gothicbeurs keek ik mijn ogen uit naar de in zwart uitgedoste dames in korset, jurken en andere typerende kledij die bij die levensstijl horen. Maar het meest gezellig was het natuurlijk bij de stand van Nieuw Gehoer. Want met vrienden praten over strips, dat is waar een stripbeurs echt om draait.Meer Rijswijk
Op de site van Nieuw Gehoer staat een fotoverslag van de beurs gemaakt door Roos Manintveld. In de Metro van deze week doet Eva Cornet verslag van de Gothicbeurs.
Lees ook het verslag van vorig jaar ende oorsprong van The Fantastic FourColumn: Consumptiestop,Column: De Jacht
en bekijk de video van Nieuw Gehoer On Tour.

Categorieën
Film Filmrecensie

Film Flashback: Beverly Hills Cop

Er zijn films die ik in mijn jeugd heb gezien en die voor altijd een warm plekje in mijn hart houden. Het zijn mijn persoonlijke Klassiekers. De eerste twee delen van Beverly Hills Cop vallen onder deze favorieten. Hebben deze flicks de tand des tijds doorstaan?Toen
In het tijdperk vóór interpret, toen ik nog gelukzoeker was in de Verenigde Staten, was er in San Francisco een klein winkeltje waar filmscripts voor tien, twintig dollar werden aangeboden. De scripts waren niet meer dan gebundelde kopieën, maar deden mijn filmhart sneller kloppen. Een van de scripts die ik er kocht was een vroege versie van Beverly Hills Cop, geschreven door Daniel Petrie Jr.. Het script stamde uit de tijd dat Sylvester Stallone de hoofdrol zou spelen. In tegenstelling tot de uiteindelijke versie met Eddie Murphy was het script dus vooral georiënteerd op actie en behelste het een clichématige love-interest. De films van Stallone hebben zo hun eigen charme, maar ik betwijfel of Beverly Hills Cop (Martin Brest, 1984) dezelfde impact op mij had gehad als hij de hoofdrol had gespeeld.

(Overigens is het wel opvallend dat de rol van Jenny Summers (Lisa Eilbacher) van vriendinnetje veranderde in jeugdvriendin toen Murphy werd gecast. Misschien waren de producenten bang dat een liefdesrelatie tussen een knappe jonge vrouw in Beverly Hills en een zwarte smeris uit Detroit te controversieel zou zijn. Aan de andere kant werd zo wel weer een actiefilmcliché, waarbij de vrouwen een love-interest voor de held zijn, vermeden. Al wordt Jenny wel ontvoerd voor de schurken, wat ook een bekend cliché is.)

Axel Foley
Eddie Murphy was op zijn sterkst in deze twee films en was nooit meer zo grappig als Axel Foley, de hem op het lijf geschreven is. De bijdehante smeris uit Detroit die in Beverly Hills terechtkomt als hij de moord op zijn vriend onderzoekt. Met zijn eigenzinnige manier van handelen krijgt hij het al snel aan de stok met de politie in Beverly Hills, maar uiteindelijk weet hij met de hulp van rechercheurs Taggert en Rosewood de schurk Victor Maitland uit te schakelen. Foley bluft zich overal binnen; of het nu een suite is in het Beverly Hills Hotel of een opslagruimte van de douane is. Hij weet op luchtige wijze de rechercheurs van het politiekorps te ontkomen door bananen in de uitlaat van hun auto te stoppen. Tussen de grappen door kan de kijker genieten van een flinke dosis actie. Er was een tijd dat ik bijna ieder zinnetje dialoog van Beverly Hills Cop en het vervolg erop uit mijn hoofd kon napraten.

Nu
Terwijl de begincredits in beeld zijn er op de soundtrack subtiel wat stadgeluiden te horen zijn, krijg ik het prettige gevoel van spanning in mijn onderbuik. Als het nummer ‘The Heat is On ‘ begint en een impressie van Detroit voorbijkomt, zijn de beelden die ik al vele malen eerder zag herkenbaar terwijl ze tóch fris overkomen. Is Beverly Hills Cop – uitgebracht in 1984 – dan niet gedateerd? Ja, de songs in de film zijn heel jaren tachtig en hetzelfde geldt voor de herkenbare Axel F.-tune van Harold Faltermeyer (zie hier de video uit die tijd). De gedateerde elementen zijn echter niet storend. Het geschetste tijdbeeld maakt Beverly Hills Cop eerder charmant dan ouderwets. De plot heeft een tijdloos karakter en zal daarom ook het hedendaagse publiek aanspreken.

Uptempo
De film van regisseur Martin Brest heeft een behoorlijke vaart. De scènes zijn relatief kort, gebeurtenissen volgen elkaar in een snel tempo op. Er zit geen overbodige handelingen in de film. Vergeleken bij de huidige standaard – waarbij er vaak meerdere camerashots worden ingezet om dezelfde handeling te laten zien – is de shotwisseling niet snel, maar is deze wel heel effectief. Het camerawerk staat volledig in dienst van het verhaal, in de zin dat het geen aandacht naar zichzelf toetrekt en dat iedere keer de kadrering die het beste het verhaal vertelt is gekozen. Tegenwoordig zou de scène met de achtervolging van de vrachtwagen vol sigaretten veel meer shots bevatten, terwijl de rustiger montage, gecombineerd met het nummer ‘Neutron Dance’ van The Pointer Sisters, genoeg snelheid en spanning bevat en de kijker nergens verdwaald achterlaat.

Talking heads
Behalve een film vol met actie en snelle grappen, bevat Cop veel dialoog. De personages praten wat af, vooral wisecracking Axel. Dit maakt hem een ander type actieheld dan zijn soortgenoten uit die tijd. Die bedienden zich van grappig bedoelde oneliners en specialiseerden zich vooral in het stuurs in de camera kijken.Ondanks het feit dat Beverly Hills Cop een comedy is, komen er grimmige momenten voorbij. De moord op Axels vriend Mikey (James Russo) bijvoorbeeld en de shoot-out aan het einde van de film in het huis van Victor Maitland (Steven Berkoff) zijn behoorlijk bloedig.

Komisch duo
Een van de weinige zwakke schakels in de film is de vriendschap tussen Axel en Mikey. Deze komt niet erg geloofwaardig over, wat vooral ligt aan het gebrek aan chemie tussen acteurs Murphy en Russo. Tussen de Foley en Jenny Summers klikt het wel. En met de wisselwerking tussen rechercheurs Taggert (John Ashton) en Rosewood (Judge Reinhold) zit het wel snor. Een klassiek duo van tegenpolen dat herinneringen oproept aan Stan Laurel en Oliver Hardy. Opvallend genoeg zijn het deze bijfiguren die een verandering ondergaan, terwijl Axel een statisch personage blijft. Taggert wordt wat losser in de omgang, en ook Billy krijgt meer durf in de loop van de paar dagen dat Foley in de stad is. Opvallend detail is dat Jenny Summers rookt. Dit zien we maar één keer in de film gebeuren, maar is in de huidige cinema een zeldzaamheid.

Oordeel
Omdat de clichématige ingrediënten van een wraakfilm zijn vermengd met het comedytalent van Eddie Murphy en de karakteristieke personages worden neergezet door een groep acteurs die hun vak verstaan, biedt Beverly Hills Cop na bijna 25 jaar na de première nog steeds een luchtige en onderhoudende filmervaring. Ik krijg meteen zin om part deux te gaan kijken.

Meer film flashbacks:

Zie ook: Have a nerdy weekend!

Categorieën
Fotoblog Mike's notities

De eeuwige forens: Er is wachten

Donderdagavond, 21:37
Vanavond vrienden bezocht. Ik kijk terug op een gezellig samenzijn. Nu sta ik met onbekend meisje en wat Amerikaanse toeristen bij de tramhalte. Wachten op tram 25 is wat ons bindt. We bevinden ons in een tijdsvacuüm waarin we niets anders kunnen dan afwachten en hopen dat de tram op tijd komt. Het meisje tuurt richting trambaan. De koude wind prikt in onze gezichten.
De tram arriveert volgens schema om kwart voor. Ik haast me naar binnen en vind een plaats. Een snelle blik op de klok: nog een kwartier voordat mijn trein vertrekt. Ga ik die halen?Iedere halte waar mensen instappen wordt die hoop kleiner. Te veel rode stoplichten, te veel verkeer, te veel oponthoud. Waarom rijdt de chauffeur niet door? Ik besef dat ik geen controle over de situatie heb en laat me lijdzaam leiden door het centrum van Amsterdam. Het CS komt in zicht; twee minuten te laat. Story of my life.