Ken je dat gevoel: je bent net terug van vakantie en je hoofd zit vol met ideeën – vanaf nu moet alles anders, denk je… Dat gevoel had ik ook toen ik na een vlucht van 7½ uur weer vaste voet op de Nederlandse bodem zette. Het was een nachtvlucht vol met slapeloze momenten, huilende baby’s en enige turbulentie geweest. Desondanks had ik net zo lief weer in het volgende vliegtuig richting New York gesprongen.
Het vrijheidsbeeld is een inspiratiebron op zichzelf. Wel ironisch natuurlijk dat dit symbool voor de vrijheid tegenwoordig niet meer vrij toegankeljk is. Je kunt aan haar voeten staan en je eer bewijzen, maar naar binnen mag niemand meer uit angst voor terroristische acties.
Nieuw en toch vertrouwd
Ook al was het bijna dertien jaar geleden dat ik voor het laatst voet op de straten van Manhattan zette; het voelde goed om weer terug te zijn. New York een bruisende stad noemen is een onvergeeflijk cliché uit de la trekken, maar toch is het waar. Iedere stoeptegel zindert haast van een oncontroleerbare energie, de belofte van een nieuw avontuur schuilt achter iedere straathoek. Natuurlijk hadden L. en ik ook mindere momenten meegemaakt in die week vakantie. (Daar later meer over.) Maar over het algemeen smaakte de ervaring naar meer.
Terug op Schiphol leken onze avonturen alweer op een droom die snel zou vervagen. Nog geen halfuur nadat we geland waren, stonden we al op de trein te wachten tussen de Hollanders. Ik bladerde een krant door, er al snel achterkomend dat er niets, helemaal niets veranderd was hier. Wij hadden een weekje doorgebracht in New York, hier stond Geert Wilders gewoon nog steeds in de krant.
Geert, Peter en domme voetballers
Bah, Geert Wilders. Bah, Balkenende. Bah, gezeur over de crisis, over voetbaltransfers, over hoge bonussen en weet ik nog niet wat. Ik had geen zin in die poldervetes, in luidruchtige iPod-dragers in de trein. In dit neder land…
Mijn voeten neerzetten op Nederlandse bodem voelde alsof ik ze in oude, versleten schoenen liet glijden. Iedere stap richting het centrum van Amsterdam en weg van de poort naar een andere wereld, deed pijn.
Thuisgekomen plofte ik in bed, om wat jetlag weg te slapen voordat ik die avond een schrijfopdracht zou afmaken. Ik werd wakker met het neigende gevoel dat dingen anders moesten kunnen. Dat er een frisse start mogelijk was. Sterker nog: dat de wereld maakbaar is, dat je controle hebt over je eigen lot en zegeningen. Ik overdrijf nu een beetje natuurlijk (en nee, ik heb niet onderweg in The Secret zitten lezen!), maar het is toch iedere keer weer verbazend hoe je kijk op de situatie veranderd kan op het moment dat je er een tijdje tussenuit bent geweest. Uit de context zijn biedt nieuwe perspectieven op de situatie.
Het is echter heel lastig om dat gevoel van verandering vast te houden. Dat bleek een paar dagen later al, toen ik jetlagvrij in mijn oude leventje dwaalde en vertrouwde gewoontes weer oppakte. Blogjes lezen, twitteren, DWDD kijken… ik had het allemaal niet gemist, maar toch deed ik het weer. Dit keer besefte ik echter dat ik bepaalde zaken niet gemist had en dat er dingen zijn die zeker anders kunnen. De behoefte voor een ander, een wijder perspectief, was geboren. 
De reis naar New York was inspirerend geweest. Ik kwam met een koffer vol nieuwe ideeën terug. De kunst is om dat gevoel van inspiratie vast te houden. Nee, je kunt niet je hele leven in één keer omgooien natuurlijk, maar het besef dat het anders kán, dat je anders wilt, is een goede eerste stap. Op naar de volgende…
Meer NYC
De komende tijd zal ik op Mike’s Webs tussen de dagelijkse dingen door een stukje posten over New York. Gepland staan in ieder geval een artikel over de beste stripwinkels van The Big Apple en een artikel/video over mijn speurtocht naar de (voet)sporen van Peter Parker.
Wil je ook een schilderij van Bunbun? Check deze site en stuur een mailtje naar Mattt.De eerste negen afleveringen uit de serie Bunbun Goes Forward:Afl.1: Sollicitatiegesprek
