Vrijdag 19 december was ik voor het eerst in mijn leven in Oosterhout. (En ja, de kerktoren ziet er inderdaad uit alsof ze halverwege het bouwen geen geld meer hadden om deze af te maken.) ’s Middags heb ik gezellig in Café de Beurs gezeten met blogvriend Peter de Kock. We spraken onder andere over het vergeten van boeken, een onderwerp wat ik erg interessant vind. Later was er nog een kerstborrel bij de Eppo-redactie waar ik gezellig heb bijgepraat met collega’s.
Het is weer december! Feestmaand bij uitstek. Maar ook de maand van saamhorigheid en overconsumptie. Een maand met verschillende gezichten dus. In de loop der jaren heb ik me ermee verzoend.
Sinds mijn jonge jeugdjaren ben ik allergisch voor verplichte gezelligheid. Dat heeft alles te maken met kerstdagen en gezamenlijk op zondag ontbijten met het hele gezin toen mijn ouders nog niet gescheiden waren. De spanning aan tafel was vaak te snijden en die gezellig bedoelde samenkomsten ontaarden dikwijls in rondvliegend servies. Daarom kom ik zelden op verjaardagen en had ik altijd een bloedhekel aan kerst: ook een verplicht nummertje waarbij familiebezoek een vereiste is.
Mijn houding veranderde toen ik ontdekte dat je dit soort tradities ook op je eigen manier kunt invullen. Kerst werd een feest toen ik besefte dat ik twee dagen vrij had waarin ik lekker op de bank strips kon gaan lezen. Ik hoefde helemaal niet bij familie langs als ik niet wilde. En zonder kerstboom was het ook prima toeven. En kerstliedjes… ach, wie de radio uithoudt heeft daar binnenshuis ook geen last van.
In de afgelopen jaren heb ik me dus neergelegd bij december, juist omdat ik mijn eigen weg deze maand volg. Ik geniet van de clichés die ieder jaar weer uit de kast worden getrokken en afgestoft worden neergezet. De feestelijke straatverlichting, ach, laten we maar even vergeten dat die veel energie kost terwijl we eigenlijk duurzaam moeten zijn. Kerstfilms kijken, genieten van sneeuwvlokken voor het raam terwijl de verwarming het huis behaaglijk houdt en vrije dagen!
Dit jaar hebben we zelfs een mini-naaldboom geadopteerd die zonder eigenaar was. Fred hebben we hem genoemd. In Fred hangt het zilveren theerobotje dat ik laatst van KLIK heb gekregen. Ik streef ernaar om Fred tot ver na de kerst in leven te houden, want het beeld van weggegooide, halve dode kerstbomen langs de weg in de eerste dagen van het nieuwe jaar vind ik schrijnend.
MacGuffin
Waar ik ook van geniet is zoiets als het Glazen huis. Drie dj’s die een week lang in het openbaar radio maken en zichzelf laten uithongeren voor een goed doel en allerlei mensen die acties op touw zetten om geld in te zamelen. Ik zal eerlijk zijn: dat goede doel is voor mij niet meer dan een MacGuffin en hoeveel geld er wordt ingezameld interesseert me ook niet. Ik vind het gewoon leuk om de mensen in het glazen huis en de taferelen eromheen te volgen. Entertainment waar je verder niet bij hoeft na te denken.
Zelf heb ik een paar fijne herinneringen aan de eerste twee edities van Serious Request die op de Neude in Utrecht plaatsvonden: toen deed ik namelijk beeldregie en bepaalde dus wat je op de buis en op het web zag. De eerste editie deed ik dat ’s nachts, de tweede overdag. ’s Nachts was altijd het leukste, want dan staan de grootste randdebielen voor het glazen huis. Dronken studenten en andere nachtbrakers. Lachen hoor. Ook een voordeel van de nacht: dan liggen de BN’ers die overdag langskomen om zichzelf te promoten, euh, het goede doel te steunen, al lekker in hun bedjes. Daar heb je dan ook geen last van.
Vriendschap
Aan gezelligheid heb ik dus geen hekel, zolang het maar niet opgelegde gezelligheid is. Ik spreek graag met vrienden af om eens bij te praten en koude winterdagen lijkt samenscholen in een warm café extra fijn. Afgelopen vrijdag zat ik daarom met Peter en Jooper in Le Journal op de Neude in Utrecht.
Peter is op dit moment bezig met een interessant wijkblog. Dit is voortgekomen uit zijn frustratie over hoe dingen door de gemeente werden aangepakt en veranderingen in de buurt waar de bewoners niet bij betrokken werden. Hij zette zijn ongenoegen om in een positieve actie. Dat is bewonderenswaardig en een goede manier om met frustratie om te gaan. De hele buurt heeft hier namelijk profijt van en een kans om dingen te veranderen.
Jooper gaat op dit moment ook lekker: hij is zich steeds meer gaan richten op fotografie en dat werpt zijn vruchten af in de vorm van professionele opdrachten. Volg je interesses en je bewandelt een interessant pad. Fijn om te horen dat het met mijn vrienden zo lekker gaat.
Terwijl we zaten te praten, kwam er een oudere heer op ons af. ‘We zitten hier portretten van mensen te tekenen, vinden jullie het goed dat we jullie ook op papier zetten?’ Dat vonden we uiteraard geen probleem. De twee mannen zitten geregeld in het café om mensen te tekenen. Dit doen ze voornamelijk om het tekenen, niet zo zeer om materiaal te verzamelen voor schilderijen, al komt dat ook wel voor. Tekenen omdat je tekenen zo lekker vindt. Hoe fijn is dat? Ook weer een voorbeeld van je interesses volgen.
Midwinterfeest
Twee dingen aan december vind ik overigens nog wel moeilijk te verkroppen: vuurwerk is daar een van. Niet dat we dit op oudjaar afsteken, daar ontkom je niet aan. Maar ik hoop dat iedere terroristwannabe die al in september begint met het afsteken van vuurwerk zijn hand eraf knalt. Ook dat overdreven consumeren en hoe dit het midwinterfeest overschaduwt vind ik ergerlijk. (Ja, midwinterfeest, want kerst heeft voor mij geen bal met Jezus te maken.) Het is de drukste tijd van het jaar voor de shoppers. Het consumentenleger dromt met overvolle tassen door de Kalverstraten van Nederland. Wie zich daar schuldig over voelt kan gelukkig een aflaat kopen bij Serious Request.
Nou ja, ook daar hoef je niet aan mee te doen. Ook consumeren is een keuze, net als alle andere clichés deze maand kun je daar een eigen invulling aangeven. Dat is eigenlijk wat ik wil zeggen: hou het dicht bij jezelf, volg je eigen pad en doe vooral geen dingen omdat ‘het zo hoort’. Als boodschap niets nieuws wellicht, maar daarom niet minder waardevol. Wie zijn eigen pad volgt is niet alleen een gelukkiger mens, vaak heeft dit ook positieve invloed op het leven van anderen.
‘Make it so’, zou ik zeggen:
(De Star Trek-video kwam ik op het spoor dankzij Matt Baaij, een andere goede vriend met wie ik die vrijdag zat te koffieleuten.)
Vrijdag 23 augustus was het weer zover: Bloggersconventie Middelburg editie 2013! (#BCM13 op Twitter.) Samen met Peter de Kock toog ik naar Middelburg om daar in de stamhut van blogger Edwin Mijnsbergen neer te strijken. Toen Edwin er ook bij kwam zitten, was de ploeg compleet en konden we aan de slag: drinken en praten over het leven, freelancen, online publiceren, social media & burgerinitiatieven en hoe we de overheid een kopje kleiner kunnen maken. Een betere conventie kun je je niet voorstellen.
Op de foto zitten de drie heren te lunchen bij Kloveniersdoelen, een restaurant en cinema in een prachtig historisch pand in het centrum van de stad. Sowieso heeft Middelburg prachtig historisch vastgoed waar je je aan kunt vergapen en wat een reisje naar dit puntje van Zeeland de moeite waard maakt. Op het zonovergoten terras had ik even weer een vakantiegevoel en dat is toch wel fijn na een drukke werkweek.
Deze ontmoeting in de zon deed me weer terugdenken aan mijn studententijd: toen reisde ik ook het hele land door om met vrienden te spreken. Van hot naar her, onderweg studeren.
Reizen van Amsterdam naar Middelburg per trein is overigens een hele onderneming die bijna drie uur kost. In ongeveer dezelfde tijd kun je ook naar Parijs of naar Groningen. Wat dat betreft kan het allemaal wel wat sneller #NS! We leven ook in het tijdperk dat intercity niet meer een snelle trein is maar de term slaat op de stoptrein die werkelijk bij ieder perron stil gaat staan. Gelukkig had ik huiswerk mee: The Property van Rutu Modan moet ik nog recenseren voor het blog van de ABC, en ook over Marzi wilde ik nog wat schrijven. Genoeg tijd om te lezen dus.
Peter en Edwin hebben allebei ook over dit blogevenement geschreven.
—
Deze week was Daily Webhead in handen van blogvriend Peter de Kock. Ik heb met veel plezier zijn bijdagen gevolgd. Bedankt Peter!
Ik had altijd een hekel aan boodschappen doen. Ik dacht dat ik het gewoon zonde van mijn tijd vond maar dat was het niet. Ik dacht dat ik de mensen er gewoon niet leuk vond maar dat was het ook niet. Ik dacht dat het gewoon kleinburgerlijk gedoe was maar dat was het al helemaal niet. Wat het wel was, was dat mijn vader vroeger een supermarkt had. En mijn vader? Ach ja mijn vader, wat was dat eigenlijk voor een man? Ik weet het niet en dan weet je het wel. Dus ik had een hekel aan supermarkten. Maar toen ik eenmaal ontdekte waar dat aan lag, begon ik het vanzelf weer leuk te vinden. Zo leuk zelfs dat, ook al heb ik maar drie dingen nodig, ik altijd alle gangetjes loop. Ik wil alles zien wat er is, dan voel ik me zo rijk. En zo ontdek ik af en toe een nieuw product zoals kaaskoekjes. Twee smaken: geitenkaas en Goudse kaas. De ene is belachelijk lekker en de andere ook.
—
Deze week is Daily Webhead in handen van blogvriend Peter de Kock.
Langs het kanaal, door het bos, om het meer, weer door het bos en dan door een villawijk terug naar huis. Elke stap kan mooi zijn als ik hem zet met aandacht. Dat ik voel hoe mijn lichaam over een haast eindeloze intelligentie beschikt om al die organen, spieren en pezen zodanig te coördineren dat ik stappen kan zetten zonder er moeite voor te hoeven doen. Dat ik mijn eigen ademhaling hoor, het geknisper van herfstbladeren onder mijn voeten, dat ik dennennaalden ruik en zie hoe mooi de natuur is, dat ik tot me laat doordringen hoe bijzonder het is om te leven. Maar het allermooiste van hardlopen is het moment dat ik gedoucht en wel lekker op de bank zit met een kop koffie. Eerlijk is eerlijk.
—
Deze week is Daily Webhead in handen van blogvriend Peter de Kock.
Waar: Mezz Breda.
Wanneer: maandagavond.
Waarom: concert van Chameleons Vox.
Waarneming: heel veel knopjes.
Gedachte: Wat zijn dat veel knopjes voor een potje rockmuziek. Maar ik heb nog veel meer knopjes, zoveel dat ik ze niet eens allemaal ken. Alleen al de knopjes voor hoe ik me voel zijn een stuk of vijf van die mengpanelen bij elkaar. Eigenlijk is het maar goed dat ik al die knopjes niet ken want dat houdt het leven opwindend, zolang ik maar met mijn fikken van de aan/uit knop afblijf.
—
Deze week is Daily Webhead in handen van blogvriend Peter de Kock.
Het is weer Sinterklaastijd en dat betekent speelgoed. Lekker kleien om een lichaam te versieren dat geteisterd wordt door anorexia en talloze chirurgische ingrepen. De pret is er niet minder om, vooral als uit de klei ineens een echte Beahoed tevoorschijn komt. Volgens de vierjarige ontwerpster van de hoed zijn de flapjes aan de zijkant oorwarmers.
—
Deze week is Daily Webhead in handen van blogvriend Peter de Kock.
Ik lees al jaren geen kranten. Gewoon, omdat ik me niet gek wil laten maken. Ik zie wel eens huizen waar kranten voor de ramen zijn geplakt. Best handig als je bijvoorbeeld aan het verhuizen bent en nog geen gordijnen hebt en je niet wilt dat mensen naar binnen kijken. En dat is precies wat kranten doen: voorkomen dat je naar binnen kunt kijken. Lekker elke dag lezen over hoe slecht het met de economie gaat, waar de oorlogen worden gevoerd, welke politici hebben gelogen, welke bedrijven de boel belazeren en waar mensen dood gaan van de honger. De hele wereld kennen behalve jezelf. Omdat je niet naar binnen kunt kijken.
—
Deze week is Daily Webhead in handen van blogvriend Peter de Kock.
Als kind speelde ik met batterijen, fietslampjes en schakelaars en was gefascineerd wat je daarmee kunt doen. Wat kun je daarmee doen dan? Niks, tenzij je draadjes hebt. Alles hangt met draadjes aan elkaar, zelfs draadloos Internet bestaat dankzij draadjes. Ontvangen en doorgeven, zonder hapering, zonder twijfel, zonder angst en zonder enig voorbehoud, dat is wat draadjes doen. Het is ook wat mensen doen…..in een gezonde samenleving.
—
Deze week is Daily Webhead in handen van blogvriend Peter de Kock.
Donderdag was ik voor de tweede keer in Utrecht deze week om gastcollege te geven aan de Hogeschool Utrecht. Daarna even kort Blunder bezocht en wat stripnotities uitgewisseld met de verkoper daar, om vervolgens een paar uur gezellig bij te bomen in Le Journal met blogvriend Peter de Kock.
We hadden het onder andere over je eigen bubbel creëren: alle bs des levens die je niet nodig hebt en waar je geen invloed op hebt, buitensluiten, zodat je hoofd ruimte heeft voor zaken die je wel belangrijk vindt. Daar komt vast nog wel een blogpost over. Peter gaat in ieder geval binnenkort een weekje Daily Webhead overnemen, zoals Linda dat laatst deed.
Ruim vier weken verbleef ik in Utrecht om op een huis van een stel vrienden te passen. Nu had ik nooit een hekel aan de Domstad, maar sinds die maand weet ik zeker dat ik het niet erg zou vinden om me in Utrecht te vestigen.
Nu woonde ik ook in een aardige en rustige buurt vlakbij het centrum en niet in Ondiep bijvoorbeeld of Leidsche Rijn. Die wijken staan niet zo goed te boek. Een tijd geleden werden twee homostellen de wijk uitgejaagd omdat Marokkaanse jongeren zich niet kon vinden in hun seksuele voorkeur. Alsof dat hun zaken zijn.
Goed, Utrecht heeft problemen zoals iedere stad in Nederland die heeft, maar ik heb er fijn vertoefd. Niet alleen weet ik nu hoe heerlijk het is om een tuin te hebben waar je rustig in de schaduw je boeken kunt lezen, koffie kunt drinken of een nieuwsgierige kat kan observeren, maar ook dat ik me thuis voel in een stad met dorpse eigenschappen. Utrecht voelt minder massaal dan Amsterdam en is in de zomermaanden minder druk. Je kunt op een zondagmiddag rustig langs de Oude Gracht wandelen zonder omver gelopen te worden door hordes toeristen. Dat kun je in de Amsterdamse binnenstad wel vergeten.
De laatste dagen van mijn verblijf was het al iets drukker nu de verse lading studenten de stad binnentrekt om zich te laten ontgroenen. Niet dat ik een hekel heb aan studentes overigens, ik kijk graag naar ze, maar bepaalde typische aspecten van het studentenleven staan me niet aan. Zelf heb ik aan de HKU gestudeerd, maar gelukkig heb ik me nooit bij een studentenvereniging aangemeld zodat ik geen enkele vernederingen hoefde door te maken om erbij te mogen horen.
Fijne plekken vind ik schaarse parkjes die de stad bezit: Griftpark en het Wilhelminapark. Prima strookjes groen om even bij te komen. Het Griftpark is niet het mooiste park in Nederland. Het is een typisch designpark, maar het is er levendig met ruimte voor skaters, eendenvoerders en bankzitters. Ook is er een stoort bistrootje waar je rustig aan de koffie van de omgeving kan genieten.
Ook een pluspunt: Utrecht telt maar liefst vier stripwinkels! Tenminste, ik heb er vier geteld, wellicht zijn het er nog meer. Blunder aan de Oude Gracht is de meest bekende van het stel en daar is ook een goede comicskelder te vinden met een verkoopster die weet waar ze het over heeft. Niet onbelangrijk. Ze hebben zelfs van bepaalde auteurs een hele reeks uitgaven op de plank staan. Wie zich wil inlezen in het werk van Grant Morrison, Alan Moore en Warren Ellis, om maar wat Britse namen te noemen die die kast rijk is, is bij Blunder dus aan het goede adres. Bij de Mariaplaats is nog een sympathieke comicswinkel. Wel staan daar sommige strips te flauw in de kast waardoor de rug wat krom is. Eeuwig zonde!
Een andere plek waar ik graag mijn tijd doorbracht is ’t Hoogt. Ik kom er al jaren. Toen ik audiovisuele media studeerde heb ik er nog eens een korte fictiefilm opgenomen. Een romantisch verhaal over een bezoeker die fan is van Steven Seagal en een serveerster. Ondanks zijn slechte smaak in filmhelden krijgen hij en het meisje toch iets moois met elkaar… Goed, ’t Hoogt is dus een prima plek om bijvoorbeeld even de krant door te nemen of om een filmpje te pakken. Overigens heerst daar bij het personeel wel dezelfde ziekte als elders op de terrassen van Utrecht en dat is dat ze om de haverklap komen vragen of je nog iets wilt drinken. Het consumeren wordt daardoor bijna een olympische sport en het geeft mij als klant een gejaagd gevoel. Dat moet toch niet de bedoeling zijn.
Petje af
Waar ik ook prettig zat was Le Journal. Het terras is midden op de Neude en daar heb ik samen met verschillende vrienden afgesproken. Binnen werd ik wel vriendelijk, doch dringend verzocht om mijn baseballcap van mijn hoofd te lichten. Er hangen zelfs verbodstickers aan de muur: geen hoofddeksels binnen. Dit verbaasde me enigszins. Probeert men hiermee een bepaald type klant te weren? Ik lag er verder niet wakker van, ik ben inmiddels gewend aan het feit dat ik een bad-hair-life leid en dat mag best in het openbaar. Bij Le Journal heb ik goede gesprekken gevoerd met Jeroen Mirck, Peter de Kock en stripmakers Rob van Barneveld en Matt Baay. Deze stripmakers wonen ook in de Domstad, maar vooral Matts aanwezigheid is vaak aan het straatbeeld af te leiden, want op menig lantaarn, muurtje of andere plakplek zitten stickers waar zijn konijn Bunbun op prijkt.
Utrecht is sowieso een konijnvriendelijke stad: er is een heus Nijntje Pleintje met daarop een standbeeld van het bekende konijn van Dick Bruna en er is een Dick Bruna huis in het Centraal Museum. Ook kon ik enkele stoplichten ontwaren met daarin het silhouet van Nijntje dat aangeeft of je mag lopen of nog even moet stilstaan. Je staat in Utrecht dus letterlijk even stil bij Nijntje.
Fantastisch dat een stad een bekende illustrator en zijn creatie eert! Waar zie je dat eigenlijk nog meer in Nederland? Bijna nergens. In Den Bommel staat een beeld van Heer Bommel, en in zijn geboortestad Rotterdam staat een monument voor Bommels geestelijk vader Marten Toonder. Wat mij betreft komen er meer standbeelden voor de grote stripmakers van Nederland. Cultuur en de mensen die ervoor verantwoordelijk zijn, moeten geëerd worden. En daar horen zeker stripmakers bij!