Plastische Chirurgie – Michael Minneboo

Wijt het aan een vlaag van verstandsverbijstering, maar van de week was ik opeens nieuwsgierig naar Scream 4 (Wes Craven, 2011). Een volledig overbodige film natuurlijk, waarin vooral het snijwerk van de plastisch chirurg opvalt.

Scream 4 is een film die je kunt typeren als oude cast versus nieuwe cast, want de veteranen Neve Campbell, Courteney Cox en David Arquette doen weer mee, terwijl de cast wordt aangevuld met jong eye candy Hayden Panettiere en Emma Roberts.

scream4_07 — Hayden Panettiere is goudbruin gekleurd voor deze Scream-aflevering.

Wat mij bij het kijken van de film erg droevig stemde, behalve dat het verhaal natuurlijk voorspelbaar is en de film eigenlijk overbodig, is hoe erg Courtney Cox lijkt te zijn bijgesneden door de plastisch chirurg. Cox, geboren in 1964, is voor Hollywoodbegrippen al flink op leeftijd, dus ik snap dat ze zich laat bewerken omdat ze anders waarschijnlijk helemaal geen werk meer heeft in tinsel town, waar er jong uitzien heilig is. De tragiek van plastisch chirurgie is dat je het altijd ziet, want het bewerkte gezicht krijgt iets onnatuurlijks. Bovendien schijnt de ouderdom altijd door het strakgetrokken huidje heen. Kortom, het maskeren van leeftijd is praktisch onmogelijk en vaak worden de vrouwen in kwestie er niet aantrekkelijker op. Wat mij betreft althans, misschien zijn er mensen die strakgetrokken huidjes, onnatuurlijke monden en scheefgetrokken ogen als fetisj hebben.

Cox wint de Marijke Helwegen Award 2011.

Hetzelfde viel me trouwens op bij Mary McDonnell (1952) (de moeder van Donnie Darko) die ooit toch ook een mooie vrouw was.

Wat wil ik hier nu mee zeggen? Dat het zo droevig is dat we vrouwen niet gewoon oud laten worden in films en er alles aan doen om ze eeuwig 25 te laten lijken. De meeste acteurs zijn immers mooie mensen en die worden meestal ook gewoon mooi oud. Laat ze toch.

Hetzelfde geldt natuurlijk voor mannen: die laten zich ook vaak bijsnijden, toch lijkt dit minder vaak een issue te zijn. Behalve voor Burt Reynolds dan. Hij is misschien wel het beste mannelijke voorbeeld van plastic surgery gone wrong.

Nu we het toch over mannen hebben: het viel me op hoe nutteloos politiesheriff Dewey Riley in Scream 4 is. Hij doet echt werkelijk niets goed in deze film. Een zeer ondankbare rol voor David Arquette. Ik kan me niet herinneren of dat beter was in de andere drie films, maar in ieder geval hoeven we van de mannen in deze Scream weinig heldhaftigheid te verwachten. Neve Campbell trapt nog steeds aardig van zich af. Toch vraag ik me af waarom ze na drie voorgaande delen – waarin ze ook belaagd wordt door een moordenaar met een enorm mes – tegenwoordig niet met een schietijzer rondloopt om zichzelf te verdedigen. Ze zou nu toch echt beter moeten weten.

Het is een film die ik niet wilde missen, want iedereen raadde me hem zo’n beetje aan om hem te gaan kijken. Gravity zou de eerste film zijn waarin 3D eindelijk tot z’n recht komt.

Nu speelt George Clooney een hoofdrol in de film, dus daar zet ik dan graag mijn aversie tegen 3D even voor opzij. Gelukkig maar, want Gravity is een zeer spannende, ‘realistische’ sciencefictionfilm, die geen seconde verveelt.

Astronaut Clooney werkt samen met medisch ingenieur Sandra Bullock als hun spaceshuttle wordt geraakt door langsrazend ruimtepuin. Zij zijn nu de enige overlevenden. Het is zaak om zo snel mogelijk bij het ruimtestation ISS te komen voordat Bullocks zuurstofvoorraad volledig is opgeademd. We zijn getuigen van een intrigerende overlevingstocht door de ruimte, prachtig gefilmd en zeer realistisch in beeld gebracht. De 3D wordt mondjesmaat toegepast en zorgt ervoor dat de ruimte ervaring nog echter overkomt. Gravity van Alfonso Cuarón is misschien wel de beste film van dit jaar.

Wat ik boeiend vind aan ruimtefilms die zo dicht mogelijk bij de werkelijkheid blijven als Gravity, is dat je weer beseft hoe ver we nog weg zijn van ruimtereizen zoals die in Star Trek of Star Wars worden voorgesteld. De NASA-apparatuur ziet eruit als een Apple anno 1980. Gestroomlijnde ruimteschepen als The Enterprise zijn nog lichtjaren buiten ons bereik.

Nu we het toch over esthetiek hebben: we leven in een tijdperk waarin alles en iedereen op uiterlijk wordt beoordeeld. Bullock, geboren op 26 juli 1964, komt aardig richting de vijftig. Het viel mij op dat haar gezicht er wel erg strakgetrokken uitzag in Gravity. Of ze wel of niet onder het mes is geweest bij de plastisch chirurg is nog steeds onderwerp van debat. Het zou niet relevant moeten zijn, maar ergens vind ik het doodzonde als vrouwen niet gewoon op natuurlijke wijze oud mogen worden, vooral als het om natuurlijke schonen gaat als Bullock. Veel vrouwen die onder het mes zijn geweest krijgen een gezicht dat nogal artificieel aandoet. Ze worden als het ware een wandelend specialeffect dat altijd zichtbaar is.

Misschien ging Bullock niet onder het mes, en is het Marijke Helwegen-effect iets dat simpelweg in de ruimte voorkomt. Ik zou het niet weten, ik ben nog nooit in de ruimte geweest.

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.

Wijt het aan een vlaag van verstandsverbijstering, maar van de week was ik opeens nieuwsgierig naar Scream 4 (Wes Craven, 2011). Een volledig overbodige film natuurlijk, waarin vooral het snijwerk van de plastisch chirurg opvalt.

Het is een film die ik niet wilde missen, want iedereen raadde me hem zo’n beetje aan om hem te gaan kijken. Gravity zou de eerste film zijn waarin 3D eindelijk tot z’n recht komt.