Van de week bezocht ik de expositie My Name is Prince in de Beurs van Berlage. Als Prince-fan was ik benieuwd naar de kostuums en gitaren die tentoon werden gesteld. Ik werd niet teleurgesteld.
My Name is Prince biedt een mooi overzicht van Prince’s carrière middels voorwerpen, kostuums en videofragmenten. De informatie die bij de objecten en in de audiotour werden gegeven, vertelde deze doorgewinterde Prince-fans niets nieuws, maar gaven alles bij elkaar dus wel uitgebreide informatie over een van de belangrijkste pophelden van de vorige eeuw.
Het was ten strengste verboden om foto’s te maken en daar heb ik me netjes aan gehouden. Dat verbod snap ik ook wel, want het oog in oog staan met de objecten moet iets unieks blijven. Als je van tevoren alles al online hebt gezien, zijn mensen wellicht minder geneigd om het relatief hoge prijskaartje voor de expositie te betalen. Nu maakte het zien van de objecten op mij extra indruk.
Alle kostuums die Prince droeg en liet maken, zien er prachtig uit. Prince had bij al zijn kostuums bijpassende laarzen met een hak. Allemaal waren ze hetzelfde model. Dat de grootse man uit Minneapolis een klein postuur had, zie je meteen als je de kostuums opgesteld ziet staan.
Het voelde heel bijzonder om en het iconische kostuum uit Purple Rain van dichtbij te kunnen zien. De paarse stof ziet er in het echt lichter uit dan de poster en foto’s van de film doen vermoeden. Misschien is het in de afgelopen jaren wat verkleurd. Ook zat er aan de onderkant een gaatje in.
Ook het kostuum uit de clip Batdance maakte indruk, want dat is nog steeds een van mijn favoriete Prince-albums. De ene helft representeert de Joker, de andere helft Batman. Op het kostuum ontbrak echter het Bat-symbool dat je hierboven wel op de foto ziet.
Het wit van de wolkjes op het pak dat hij droeg in de clip Rasberry Beret was ook hier en daar gebroken en versleten. Een fysiek bewijs dat de hoogtijdagen van Prince alweer ruim dertig jaar geleden waren. Gelukkig zijn de songs van Prince beter tegen de tand des tijds bestand dan zijn kostuums.
In de vitrine lag zijn aantekeningenschrift voor Purple Rain, toen nog Dreams geheten. Enkele pagina’s werden gereproduceerd op de muur. Het voelde intiem in Prince z’n ideeën voor scènes en dialogen in zijn eigen handschrift te kunnen lezen. In deze versie werd Prince nog niet ‘The Kid’ genoemd. Ook Vanity was nog van de partij en niet vervangen door Apollonia. Prince had net zo’n slecht handschrift als ik, dus enige ontcijfering was noodzakelijk. Ik nam er rustig de tijd voor.
Rondlopen in de Beurs van Berlage tussen de artefacten van een heel bijzonder leven, raakte mij meer dan ik van tevoren had verwacht. Het was een bijzondere en emotionele ervaring. De expositie zet als het ware een duidelijke streep onder het leven van een bijzonder getalenteerd mens. Voor een opgesteld kostuum van Prince staan doet je des te meer beseffen dat de beste man het nooit meer zal dragen. Ik heb altijd van het werk van Prince gehouden en van mijn tienerjaren tot mijn tijd als jongvolwassene speelde zijn muziek en leven een belangrijke rol in het mijne. Het laatste decennium was dit veel minder het geval en raakte ik mijn interesse in Prince deels kwijt. Maar donderdag besefte ik weer hoeveel Prince voor mij betekend heeft en hoe dankbaar ik daarvoor ben.
My Name is Prince is nog maar te zien tot en met 8 juni.
