Toen Linda en ik laatst in Scheveningen waren, zaten we aan een tafeltje van The Fat Mermaid. Een strandtent pal op het zand. Het tafeltje vond ik mooi, de biologische kroketten die we aten een stuk minder. Nog nooit zulke zure kroketten gegeten. Gelukkig was de zee helderblauw en scheen de zon aangenaam. Verder kon het strand aan Scheveningen me niet zo bekoren: al die strandtentjes met hun foute klopklop-muziek en het casino deden dit stukje kust lijken op de Nederlandse versie van Las Vegas. Het protserige Kurhaus maakte dat plaatje helemaal af.
Van de week kwam ik erachter dat er een gat in de zool van mijn schoen zit. Nu heb ik deze stappers al een jaar of vijf, dus ze hebben het lang volgehouden. Toch ga ik ze missen. Ik vind ze leuk staan en we hebben samen heel wat kilometers afgelegd. Maar nu wordt het dus tijd om afscheid te nemen. Jammer, want ik heb een bloedhekel aan schoenen kopen. Ik kijk nu al op tegen mijn toekomstige bezoek aan de winkel.
In de expositie is werk te zien van 35 Belgische kunstenaars: Philip Aguirre Y Otegui, Ruben Bellinkx, Peter Buggenhout, Jan De Cock, Caroline Coolen, Leo Copers, Anton Cotteleer, Johan Creten, Berlinde De Bruyckere, Peter De Cupere, Eva De Leener, Wim Delvoye, Fred Eerdekens, Nick Ervinck, Jan Fabre, Honoré d’O, Lawrence Malstaf, Philip Metten, Wesley Meuris, Sofie Muller, Nadia Naveau, Renato Nicolodi, Hans Op de Beeck, Panamarenko, Tinka Pittoors, Peter Rogiers, Kelly Schacht, Johan Tahon, Patrick Van Caeckenbergh, Luk Van Soom, Leon Vranken en Dirk Zoete.
Een prachtig pand trouwens, dat museum. Toen Linda en ik het donderdag bezochten was er veel zon dat door de dakramen scheen, wat het museum een open karakter geeft. Dat gevoel wordt versterkt door het feit dat je rustig naar buiten kunt lopen waar een deel van de beelden te zien is. Het was ook erg fijn en rustgevend om langs en rond de beelden te lopen en in alle rust de details te bekijken.
Toen Linda en ik laatst in Scheveningen waren, zaten we aan een tafeltje van The Fat Mermaid. Een strandtent pal op het zand. Het tafeltje vond ik mooi, de biologische kroketten die we aten een stuk minder. Nog nooit zulke zure kroketten gegeten. Gelukkig was de zee helderblauw en scheen de zon aangenaam. Verder kon het strand aan Scheveningen me niet zo bekoren: al die strandtentjes met hun foute klopklop-muziek en het casino deden dit stukje kust lijken op de Nederlandse versie van Las Vegas. Het protserige Kurhaus maakte dat plaatje helemaal af.
