Laatst heb ik gezellig bijgepraat met Ilse, mijn ex-collega van de VARA. Het was leuk om haar weer te zien en te praten over de reportages die we samen gemaakt hebben. Daarna liep ik met een vrolijk gemoed naar huis en keek omhoog naar deze bijzondere blauwe lucht.
Een echte oktoberavondlucht. Als de laatste zonnestralen ons verlaten hebben, straalt de kou ervan af.
Donkere wolken boven het Museumplein. Een beeld dat de afgelopen zomermaanden goed typeert, vind ik.
Onderweg van Zutphen naar ons hotel gleed het landschap voorbij als een levend en immer fascinerend schilderij.
Na de koffie en de regen bezochten we de Aa-Kerk waar allerlei kunst te zien was van de kunstuitleen. Ik ben gecharmeerd van dit beeld van Luk van Soom en dan vooral vanwege de schaduwpartijen op de wolk. Het heet ‘De man van Amplitudo’.
Die middag heb ik vanaf het hotelbed lang zitten kijken naar de wolken die voorbij dreven. Iets wat ik normaliter eigenlijk niet doe, maar op vakantie heb je opeens tijd voor dat soort dingen.
Foto gemaakt door Linda.
Vaak als ik een vliegtuig voorbij zie komen, denk ik aan reizen, vakantie, weggaan.
Tijdens de lange speeches voor de opening van de expositie van Het Amsterdam van Theo van den Boogaard kon ik het niet laten om geregeld naar boven te kijken: prachtig zicht op het dak van het stadsarchief. In mijn vorige appartement had ik ook een dakraam. Al was die wat betreft formaat een stuk bescheidener dan deze natuurlijk. Gelukkig maar, want nu was het af en toe al lastig om je niet bekeken te voelen als er weer eens mensen op het dak stonden. Ook in de zomer was het moeilijk ontsnappen aan de hitte van de zon. Een dik gordijn bood uiteindelijk uitkomst om de privacy te waarborgen en het hoofd koel te houden.
Op weg naar huis na het bezoeken van een galerie. Donkere wolken boven de Westertoren, nou ja, boven het centrum van Amsterdam. Dat betekent: af en toe een mild buitje, maar levert wel een mooi plaatje op.
A small jet in the sky.