Tag: Social Media

Vlijmscherpe meningen

De laatste film die ik in 2015 zag, op oudejaarsavond namelijk, was Avengers: Age of Ultron. Die zag ik eerder al bij de persvoorstelling maanden geleden en ik schreef er een recensie over, waar ik het nu nog steeds mee eens ben. Goede superheldenfilm die zeker een tweede kijkbeurt waard is.

Fijn om deze nu eens in 2D te kunnen kijken, bij de persvoorstelling zag ik de 3D versie, maar zoals je weet, ben ik geen fan van deze techniek.

Het viel me weer eens op hoe emotioneel betrokken ik me voel bij deze personages. Als Banner een innerlijke strijd voert met zichzelf nadat de Hulk een halve stad kort en klein heeft geslagen, voel ik met hem mee. Ook de scènes tussen Banner en Black Widow raken een gevoelige snaar. Ik lees die comics dan ook zo lang, ik ken de meeste helden van Marvel beter dan familieleden en met sommige van hen voel ik een innige band.

Ik kan me herinneren dat er na het uitkomen van Avengers: Age of Ultron ophef was over die scène tussen Hulk en Black Widow. Omdat Black Widow aan Banner vertelt dat ze door de KGB gesteriliseerd is en dus geen kinderen kan krijgen, noemt ze zichzelf een monster, net als hij. Dat was tegen het zere been van een paar feministen die online flink tegen de film begonnen te trappen. Onzinnig, want het is niet alsof de filmmakers hiermee willen zeggen dat vrouwen die geen kinderen kunnen krijgen monsters zijn noch dat Black Widow dit zo bedoelde. Dit werd echter wel zo opgevat. In dit tijdperk van politieke correctheid staat één personage meteen voor een hele groep personages, en slaat een uitspraak over een personage meteen voor iedereen die op dat personage lijkt.

Ik citeer even Gavia Baker-Whitelaw, maar had ook menig ander stuk kunnen aanhalen en hetzelfde kunnen zeggen:

It makes sense for her to be traumatized by the abuse she experienced during her training, but to compare sterility with inhumanity? WHAT THE HELL. If taken at face value, Black Widow’s statement isn’t just offensive, it’s damaging. She is the most prominent female character in the Avengers franchise, and the only major female character who isn’t a love interest. And now, in a movie that will be watched by millions of impressionable kids (and no doubt many adults with fertility issues), Black Widow says that she feels like a monster because she can’t have biological children. Do I really need to explain why this is was a terrible idea?

Ook anderen vielen Joss Whedon aan omdat hij nu opeens niet meer geëmancipeerd blijkt te zijn.

Vanwege sociale media kan een kleine groep schreeuwers zichzelf heel goed laten horen. Daardoor wordt er wellicht te veel naar deze mensen geluisterd. (Dit verschijnsel kan natuurlijk ook als positief gezien worden natuurlijk: dat een kleine groep onderdrukten eindelijk van zich kan laten horen.)

Sowieso vermoeit die feministische lobby mij erg als ze weer een cover willen verbieden omdat de afbeelding erop volgens hen niet politiekcorrect genoeg is. (Denk aan de Batgirl-cover met het Killing Joke tintje.) Of als een outfit van een heldin weer eens als te seksistisch wordt bestempeld. Prima als je mensen wijst op gender rollen en hoe de verbeelding beter kan, want dat is ook vaak nodig. Maar besef ook dat seksisme een onderdeel van het genre is en voor sommige mensen de superhelden juist zo leuk maakt. (Denk aan de kostuums die heldinnen en schurkinnen aan hebben in superheldencomics). Vind je het niks, dan ben je misschien niet de doelgroep van de film of de betreffende comic. Ga dan gewoon lekker Ms. Marvel lezen.

Bashing Star Wars
Opeens worden bepaalde meningen online ook ontzettend mode. Dat zie ik deze week bij The Force Awakens gebeuren. Eerst zien we allerlei vlogs van mensen die naar de film gaan kijken en superenthousiast de zaal uitkomen. Sommige konden bijna niet praten van emoties, zó blij waren ze dat ze nu eindelijk de nieuwe Star Wars hadden gezien. Ik vond dat mooi om te zien, omdat je getuige bent van iemands passie voor deze filmreeks.

Een week of wat later duiken er allemaal vlogs online op waarin mensen ons gaan vertellen wat er allemaal niet goed is aan de film. Als een film voor de release verschrikkelijk gehypet wordt, kan hij ook bijna niet anders dan tegenvallen. En de promotiecampagne voor The Force Awakens was overweldigend en duurde ontzettend lang. (Zoals Hollywood bijna alle films doodhypet tegenwoordig.)

Daarbij denk ik dat de ene vlogger de andere aansteekt wat de kritische toon betreft. Of dat ze wellicht in de voetsporen van George Lucas willen treden die ook kritiek had op The Force Awakens. Al valt het allemaal wel mee wat ome George zegt en worden dit soort dingen erg opgeblazen. Sites willen nu eenmaal clicks scoren om de adverteerders tevreden te houden. Een grapje van Lucas over Disney viel fout en dus nuanceerde hij zijn uitspraken later. Dit is wat George zei over de nieuwe Star Wars-film: ‘They wanted to do a retro movie. I don’t like that. Every movie I work very hard to make them completely different, with different planets, with different spaceships, make it new.’ (Zie hier het hele Lucas-interview met Charlie Rose.)

Ik wil niet zeggen dat de meningen van de vloggers niet legitiem zijn en dat sommige vloggers niet met goede argumenten komen. In tegendeel. Deze vlogger vond ik een aantal goede punten aanstippen bijvoorbeeld:

Neemt niet weg dat ik niet altijd van anderen hoef te horen wat ze van iets vinden. I can make up my own mind. Online wordt veel gezocht maar vooral heel veel gevonden. Soms worden al die meninkjes mij allemaal wat te veel. Soms biedt het web mij te veel mening en te weinig feiten. (Het is een van de redenen waarom ik veel minder op Facebook aanwezig ben tegenwoordig.) Dat is uiteraard mijn probleem. Je kunt namelijk ook zeggen dat het juist heel interessant is om al die verschillende meningen te horen en de argumenten te wegen.

Dus ik neem mijn eigen raad even voor lief: Vind je het niks, dan ben je misschien niet de doelgroep van deze vlogs.

Bashing Fisher? Nee toch?!
Nou ja, sommige meningen gaan mij echt te ver en sommige fans moeten zich schamen. Ik bedoel die Star Wars-fans die Carrie Fisher (1956) de hele tijd bashen omdat ze oud geworden is. Of beter gezegd: minder mooi oud geworden is dan Harrison Ford of Mark Hamill. Gelukkig bijt Fisher van zich af. Als mensen als Fisher aangevallen worden op hun uiterlijk, tja, daar word ik zelfs een beetje feministisch van!

Tags Batgirl, De Hulk, Feminisme, George Lucas, Hulk, Joss Whedon, Mark Ruffalo, Scarlett Johansson, Social Media, Star Wars, Vloggen, Vrije meningsuiting

Mike's notities

Niet zo mindful

strand-zandvoort — Strand bij Bloemendaal.

Gisteren zijn Linda en ik naar Zandvoort gegaan om over het strand te wandelen. Vlak voordat we aankwamen begon het te regenen, toch zijn we het strand opgegaan. Ik merkte na een minuut of tien dat mijn jas allesbehalve waterdicht is en ook mijn broek begon aardig wat water op te zuigen. Dat mocht de pret niet drukken, hoewel ik later in een restaurantje pas merkte hoe klam ik was geworden. Pas thuis, toen ik droge kleren had aangetrokken, voelde ik me weer een beetje beter.

Waarom naar het strand? Ik heb altijd het idee dat ik dat moet doen in mijn vakantie. Ik kan immers niet de hele tijd op de bank zitten stripjes lezen. Misschien komt het wel omdat mijn moeder vroeger altijd zei dat het goed was om te wandelen en buiten te zijn. Ik geef haar geen ongelijk, maar in eerste instantie voelt dat altijd als iets wat ik moet doen, in plaats van iets wat ik wil doen. Toch ben ik uiteindelijk altijd blij als ik het toch doe. Vooral achteraf trouwens, als ik weer thuis ben en terugdenk aan de wandeling.

Dat is niet heel mindful. Dat geef ik meteen toe. Ik ben ook niet zo mindful. Niet zoveel als ik zou willen. Mijn hoofd is zelden op de plek waar de rest van mijn lichaam aanwezig is. Lastig. Iets waar ik aan wil gaan werken de komende tijd. Gisteravond zat vlak voor het slapen gaan even niets te doen op de stoel die in mijn kantoor staat en uitkijkt over het Westerpark. Het was eigenlijk de eerste keer in mijn vakantie dat mijn hoofd even rust kreeg.

Nu ben ik al anderhalve week niet op Facebook geweest en ook Twitter laat ik even links liggen. (Linkjes plaats ik nog wel braaf omdat ik weet dat veel mensen vriendjes op Facebook met me zijn omdat ze dit platform als veredelde rss-feed gebruiken.) Ik wil een tijdje leven zonder al die stemmetjes in mijn hoofd die me linkjes aanraden of meninkjes verkondigen. Toch merk ik dat mijn brein daar behoefte aan blijft houden. Het is een verslaving waar je niet makkelijk vanaf komt. Ik niet in ieder geval. Toch wil ik het de komende tijd gaan doen zonder ongevraagde input van anderen. Meer op die stoel gaan zitten zonder iets om handen te hebben.

Tags Eeuwig Weekend, Facebook, Linda Delis, Mindfulness, Social Media, Strand, Twitter, Zandvoort, Zen, Zenmoment

Bloggen

Een spoor van beelden

De afgelopen weken ben ik bezig geweest met live verslaggeving via Instagram en andere sociale media-uitingen. En dat bevalt zeer.

Tijdens het KLIK! animatiefestival, tijdens een bezoekje aan de pop-up winkel van Sigmund en de opening van de expositie van Romano in het Stripmuseum, maakte ik ter plekke foto’s om die meteen met de wereld te delen. Het handige aan het posten op Instagram is dat ik de foto’s met een druk op de knop meteen kan doorplaatsen op Facebook, Tumblr en Twitter, waardoor de boodschap direct op verschillende plekken aankomt. En omdat ik strips graag bij zoveel mogelijk mensen strips promoot en nog lang niet iedereen dit blog bezoekt, is dat dus handig.

Zo creëer ik een spoor van beelden dat bij elkaar genomen, één verhaal vormt. Het is erg leuk om op Instagram het overzicht met al die foto’s te zien, zo ontstaat er een visueel dagboek. Een goede vervanging van mijn fotoblog Daily Webhead.

Wat dat betreft vind ik dit zo leuk, dat ik het bijna jammer vind dat ik niet veel eerder een smartphone heb genomen. Nou ja, zo blijft het.

Door thematisch over strips te posten op Instagram, begin ik al aardig wat volgers te krijgen. Het grappige is echter dat de meeste likes van deze posts op Facebook gegeven worden. Dat is overigens niet zo gek, want daar ben ik als stripjournalist het langste actief (na dit blog natuurlijk). De meeste mensen zijn vriendjes met me geworden op Facebook omdat ik zoveel over strips publiceer.

Omdat het zo makkelijk is om op verschillende plaatsen te publiceren, snap ik best dat apps als Instagram zo populair zijn. Het is jammer dat je ook niet meteen op je wordpress-blog de boel kan doorplaatsen en dat de foto’s automatisch kleiner gemaakt worden voor wordpress. Ik moet nog uitzoeken of daar ook een plugin voor bestaat. Nu moeten de foto’s eerst op mijn harde schijf gezet worden en met Photoshop aangepast voordat ze op dit blog gezet kunnen worden. Dat is omslachtiger. Vandaar dat dit blog nu achterloopt ten opzichte van mijn andere publicatieplekken.

Maar goed, vooralsnog: best lekker dat verstand op nul en bloggen maar.

Tags Facebook, Instagram, Klik Animatiefestival, Social Media, Tumblr, Wordpress

Boeken Strips

De fascinaties en ergernissen van Paul Faassen

Berichtauteur Door Michael Minneboo
Berichtdatum 02/11/2015
2 reacties op De fascinaties en ergernissen van Paul Faassen

Met 2 personen vinden dit leuk houdt illustrator Paul Faassen de moderne mens een lachspiegel voor.

‘Soms zijn er zo veel babyboomers op een plek! Dat komt omdat ze veel tijd en geld hebben!’ Paul Faassen steekt van wal nog voordat hij zijn jas heeft uitgedaan. ‘Ze staan ook altijd voor de schilderijen die ik wil zien. Dicht er bovenop, want ze hebben vaak multifocaal gezeik. Ik heb daar een beeldcolumn over gemaakt.’ Faassen pakt een print uit de stapel papier. Zijn nieuwe boek is namelijk nog niet gedrukt als we elkaar in een café aan de IJ-oever spreken. Op de bladzijde staan foto’s van een ouder publiek dat precies voor een schilderij staat. ‘Eigenlijk krijg je zo een nieuw schilderij, een portret van een achterhoofd. Natuurlijk vind ik het allemaal lieve mensen, maar het grappige is dat een groep babyboomers een zilvergrijze zee vormt die qua kleur mooi contrasteert met de muren en de schilderijen van het museum.’

2 personen vinden dit leuk is een bonte verzameling beeldcolumns, illustraties en foto’s die met een licht ironische blik de moderne mens een spiegel voorhoudt. ‘Nee, ik wil mensen niet opvoeden. Moraliseren is voor velen van mijn generatie een vloek, maar iedereen die iets maakt is in feite wel moralistisch. Je geeft altijd duidelijk aan wat wel en wat niet kan, wat goed en wat slecht is. Ik ook, want de coverillustratie van mijn boek laat duidelijk zien hoe ik tegen verschijnselen als Facebook aankijk. Overigens kan ik een dag later een tegenovergestelde mening hebben. Het is een misvatting dat je altijd vast moet houden aan wat je vindt. We bestaan bij de gratie van inconsequentie,’ vertelt Faassen.

Ruggen
Faassen laat zich inspireren door wat hem irriteert en fascineert. ‘Die twee dingen gaan heel vaak samen.’ Hij pakt zijn telefoon en laat een korte video zien die hij op Instagram plaatste en waarin ruggen van allerlei mensen te zien zijn. Een compilatie van geruite overhemden en jurken met planten- of bloemenmotief. ‘Ik bezoek voor mijn werk bijvoorbeeld een evenement als Sail om te zien wat ik daar aantref. Sail draait om boten, maar ik zie daar dan alleen maar ruggen. Vanuit die ergernis ontstaat een schoonheid wanneer ik die grafische patronen achter elkaar zie. Als je dat verzamelt, ordent en dus een nieuwe vorm geeft, blijkt er voor mij een waarde in te zitten die ik niet had vermoed. Zo ontdoe ik de ervaring van de negatieve gevoelens die ik daar ervaar. Ik ben meer een beschouwer dan een deelnemer. Ik voel me niet snel betrokken bij iets. Dat komt omdat ik sceptisch van aard ben.’

‘Een van mijn fascinaties is antropomorfisme, dat we voortdurend menselijke eigenschappen aan dieren en dingen toekennen. We praten tegen dieren alsof we weten wat ze doormaken. Uit die gedachte is mijn vorige boek Dieren zonder honger voortgekomen, en dat thema zit er ook nu weer in: ik chat met Anna op de site van IKEA. Het is een zoekmachine, maar je ziet een plaatje van een meisje dus men veronderstelt dat ze eigenlijk van vlees en bloed is. Zij doet voorkomen dat ze wel degelijk mijn emotie kan invoelen, maar het gesprek stokt enorm. Daar spreek ik Anna dus op aan.’

Tweety-tieten
Alle foto’s maakt Faassen zelf. Nou ja, behalve die van een wat mollige vrouw die het gezicht van Tweety op haar bovenlichaam heeft gebodypaint. Ze vertelt hoe authentiek ze is: ‘Ik ben zó erg mezelf, dat ik er ook wel eens strontziek van word, zeg ik eerlijk, want dat ben ik ook: eerlijk.’ Faassen: ‘Die vrouw met Tweety tieten vond ik terloops op het web. Haar tekst komt uit mijn koker, want die vond ik goed bij haar passen. Er worden echt veel leuke dingen gedaan op sociale media, maar in bepaalde periodes is het ondoenlijk om het kaf van het koren te scheiden. Er is dan zoveel zooi! Mensen hebben geen remmingen meer.’

Het merendeel van het materiaal in het boek stond eerder onder andere in Vrij Nederland, Volkskrant Magazine en de VPRO Gids, waar Faassen tot de recente restyling elke week een beeldcolumn over media voor maakte. ‘Nee, ik vond het niet erg dat het stopte. Iedere week zo’n beeldcolumn maken is immers een hele opgave en moeilijker dan een illustratie. Ik vind mijn werk leuk, maar niet zo leuk dat ik helemaal in elkaar krimp als zo’n plek dan verdwijnt. Bovendien gaf het weer ruimte voor andere dingen.’

Found footage
‘Zelf moet ik lachen om onbedoeld grappige dingen, zoals de found footage filmpjes van DWDD. Ik geloof niet dat mensen hard lachen om mijn werk, maar meer dat ze glimlachen. Een tennisleraar van me had laatst mijn boeken weer gelezen en zei: “Pijn in mijn buik, hoor!” Nou, daar snap ik helemaal niks van. Maar dat heeft ook gewoon met mezelf te maken, ik lach zelden hardop.’

Paul Faassen. 2 personen vinden dit leuk
(Uitgeverij De Harmonie)

Dit interview is geschreven voor en gepubliceerd in VPRO Gids #44 (2015).

Tags Cartoons, Humor, Instagram, Interview, Paul Faassen, Sail, Social Media, Uitgeverij De Harmonie, VPRO Gids

Media Mike's notities

Digital Dark Age

Berichtauteur Door Michael Minneboo
Berichtdatum 08/10/2015

In reactie op de Zembla documentaire Verslaafd aan je telefoon…

Soms ben ik de weg een beetje kwijt in de virtuele wereld. Dan vraag ik me af waarom we eigenlijk moeten liken, waarom we eigenlijk zoveel foto’s plaatsen op Fakebook, Instagram en Twitter. Wat willen we hier eigenlijk mee bereiken?

Waarom plaatsen mensen bijvoorbeeld foto’s van hun eten online? Hopen we een stel hongerige derdewereldlanders te ergeren: kijk rijstbuikjes, wij hebben dame blanche! Goed, beetje flauw natuurlijk, maar ondertussen heb ik geen enkele boodschap aan wat andere mensen op hun bord hebben liggen. Ik hou niet eens van eten en vind het net tot daaraan toe dat ik zelf een paar keer per dag iets naar binnen moet schuiven, laat staan dat ik geconfronteerd wil worden met de verorberingen van anderen.

Maar goed, het ergste zijn natuurlijk die selfies. Een schilder die zijn hoofd gebruikt als onderwerp omdat hij dan geen model hoeft te betalen, dat is alleszins te verdedigen. Zelfportretten zijn al zo oud als de schilderkunst. Maar waarom moeten we in godsnaam het virtuele als alternatieve spiegel gebruiken? Ik ken mensen die op bijna ieder moment van de dag de behoefte voelen hun gelaat met hun volgers te delen. Vroeger zag je alleen Aziaten zichzelf fotograferen terwijl ze voor een monument of ander bekend ding stonden te poseren. De meeste selfie-isten hebben geen achtergrond nodig. Die vinden zichzelf het middelpunt van het universum.

Daarmee heb ik volgens mij meteen een antwoord op bovenstaande vragen gevonden. Het is een egokwestie. Of zijn we allemaal zo bang voor de dood dat we ons genoodzaakt voelen een spoor achter te laten? Kijk eens hoe we geleefd hebben!

In dat geval heeft informaticus Vint Cerf slecht nieuws voor ons, want die vreest dat we in een digital dark age zitten en dat we al die duizenden foto’s die we nu maken over honderd jaar niet meer kunnen bekijken: ‘We zijn net zo afhankelijk van de digitale bestanden als van de software die nodig is om die bestanden te bekijken. Wat gebeurt er als over honderd jaar de digitale bestanden nog wel bestaan, maar als de software er niet meer is, of als die software niet meer draait op de toekomstige computer of als de software van dat moment de oude bestanden niet meer kan lezen?’

Tot slot dan nog even de selfiestick, wat een van de verschrikkelijkste uitvindingen is van de afgelopen jaren. De uitvinder van de selfiestick verdient straf. Die mag wat mij betreft voorover buigen en op een andere manier kennismaken met die selfiestick van hem.

Oké, rant is klaar. Ik ga naar buiten en laat mijn smartphone thuis.

Tags Facebook, Instagram, Social Media, Twitter, Vint Cerf, Zembla

Bloggen

Waarom Aukje stopte met bloggen

Berichtauteur Door Michael Minneboo
Berichtdatum 02/09/2015
8 reacties op Waarom Aukje stopte met bloggen

Vanaf het moment dat ik bloggen ontdekte, heb ik Aukje.net gelezen. Ze heeft echter inmiddels al twee jaar geen blogpost meer geschreven. Ik was benieuwd waarom en legde haar deze vragen voor.

Aukje.net is een van de blogs die ik vaak bezocht omdat ik die erg leuk vond om te lezen, maar ook om de blogkunst een beetje af te kijken. Aukje begon namelijk een paar jaar eerder met online publiceren dan ondergetekende.

Waarom ben je ooit begonnen met bloggen?
In 2002 had ik vanwege mijn interesse in HTML zelf een site gemaakt, waar ik o.a. iets vertelde over mijn kat en welke Suske en Wiske ik nog miste (handig voor familie). Ik had deze site ook gemaakt om een eigen mailadres te hebben, in plaats van afhankelijk te zijn van bijvoorbeeld hotmail.
Mijn baas was de buurvrouw van blogster Merel Roze en liet me haar site zien. Toen mijn relatie begin 2003 op de klippen liep, ging ik zelf dagelijks bloggen en maakte ik van aukje.net
een uitlaadklep.

Je eerste blogpost uit 2003 ging over buurmannen die zichzelf in hun kruis grijpen terwijl ze voor het raam staan. Inmiddels geen last meer van?
De eerste zeven jaar van mijn blog woonde ik in de Pijp. Inmiddels ben ik verhuisd naar IJburg en heb ik goddank geen zicht meer op huiskamers van buren. Omdat er hier nu eenmaal minder buren zijn én omdat ze gordijnen hebben.

Waar schreef je verder graag over?
Het liefst schreef ik op een cryptische manier over mijn gevoelens. Een gevoel in je buik uitvergroten en het woorden geven. Ik was het daarna vaak meteen vergeten, collega’s niet. Die vroegen me dan de volgende dag op het werk of het wel goed met me ging. Dat vond ik vervelend, waardoor ik mijn blog bij mijn volgende baan heb verzwegen.

Je was ook lid van de redactie van About:blank. Had je een specifieke visie wat het bloggen betreft? En hoe ziet die visie eruit?
Ik zat inderdaad in de redactie van about:blank, maar voelde me altijd een groentje tussen de gevestigde namen. Ik blogde een aantal jaar minder en dat maakte in die tijd nogal verschil. Maar naarmate ik bleef hangen kreeg ik steeds meer taken en dat beviel goed.
Mijn visie op bloggen is stukjes van jezelf en je leven laten zien aan de massa. Eigenlijk wat facebook en twitter nu zijn, maar dan uitgebreider en met aandacht voor taal.

Hoe ging dat indertijd bij About:blank en waarom zijn jullie gestopt?
We zijn gestopt met About:blank omdat het trekken was aan een dood paard. Het ging steeds moeizamer om een editie gevuld te krijgen zodat de lol er vanaf ging. De gevestigde namen stopten met hun blog en er kwamen steeds meer bloggers bij, die hun eigen koers vaarden en geen behoefte hadden aan een online magazine.

Kun je een positief ding noemen dat het bloggen je gebracht heeft?
Het positieve aan bloggen vond ik het waarnemen van de wereld om je heen op een intensieve manier, omdat elke situatie een potentieel stukje is. Dat maakt het ook meteen een nadeel: de voelsprieten stonden altijd aan en dat kon juist ook vermoeiend zijn. Maar een groter nadeel was de druk die ik mezelf oplegde om dagelijks te bloggen. Die druk is in het begin nog leuk en goed, maar op een gegeven moment stond het me tegen.

Je hebt inmiddels alweer twee jaar niet meer geblogd. Waarom ben je gestopt?
Ik heb altijd geroepen dat als ik weer een vriend zou krijgen, ik zou stoppen met bloggen omdat die uitlaadklep dan niet meer nodig zou zijn. Maar toen ik in 2004 mijn huidige vriend tegenkwam, hield dat me niet tegen. Ik vond het veel te leuk om stukjes te schrijven. En hij vond het ook leuk dat ik schreef (dat was bij eerdere vriendjes wel eens anders). Sterker nog, hij ging zelf ook meer bloggen. In 2009 werd ik zwanger en schreef ik nog steeds, hoewel ik gruwelde van blogposts die alleen maar over kinderen gingen. Toen mijn zoontje werd geboren heb ik nog een paar jaar onregelmatig geblogd, maar een site volschrijven over het moederschap is niet mijn manier van bloggen. Bovendien merkte ik dat ik steeds meer ging censureren waardoor ik op een gegeven moment nauwelijks meer kon schrijven wat ik écht kwijt wilde. Als ik wilde schrijven wat ik echt had gewild, dan had ik over andere mensen geschreven die dat niet willen: collega’s, vriend, familie. En omdat ik opmerkingen kreeg wanneer ik over gevoelens schreef had ik ook geen zin om daar te over te schrijven. Ik was niet meer anoniem genoeg. Mijn site werd weer zoals het begin: een verzameling, dit keer van films die ik keek en optredens die ik bezocht. Ik wil nog steeds mijn site ombouwen naar een plaatjespagina waarop ik zet welke boeken ik heb gelezen, welke concerten ik heb bezocht, etc. Maar dat heeft geen haast, dus komt het er ook maar niet van. 😉

Mis je het?
Ja en nee. Facebook en Twitter zijn leuke vervangers. Maar het echt gaan zitten voor een stukje en schaven aan woorden en zinnen mis ik wel.

Lees je nog wel eens oude blogposts terug?
Soms lees ik wel eens iets terug en altijd herinnert dat me aan het idee om alle blogposts te bundelen en in boekvorm te gieten. Alleen voor mezelf. Er komt een moment waarop ik het ook daadwerkelijk ga doen.

Heb je nog een belangrijke tip voor bloggers?
Nee. Ik vermoed dat het in deze tijd met Facebook en Twitter veel lastiger is om lezers te trekken met een blog. Mensen nemen minder tijd voor het lezen van langere stukken op internet. Ze zijn de 140 tekens van Twitter en foto’s van Pinterest gewend. Dus hulde als je lezers kunt boeien met langere persoonlijke teksten. Je ziet dat de oude bloggarde ook bezig is met ploggen (foto’s maken van je dag en deze posten). Ikzelf lees ook nog maar weinig blogs en steek meer tijd in het lezen van (nieuws)artikelen via Blendle, plogs en Wordfeud dan persoonlijke posts. Als ik eerlijk ben is mijn interesse gewoon verlegd van blogs naar artikelen over wetenschap en nieuws. Eén blogster ben ik overigens trouw blijven volgen: Octaview.nl. Vanwege de schoonheid van haar zinnen en foto’s.

Tags Aukje.net, Emma Ringelberg, Facebook, Interview, Pinterest, Social Media, Twitter

Strips

Maaike Hartjes instagramt iedere dag

Berichtauteur Door Michael Minneboo
Berichtdatum 13/08/2015

Stripmaker Maaike Hartjes maakt (bijna) iedere dag een illustratie die ze deelt op Instagram. Ik vind ze erg mooi en besloot haar daarom enkele vragen hierover te stellen.

Je maakt sinds kort vrijwel iedere dag een illustratie in je schetsboek die je op Instagram plaatst. Waarom?
Ik zit pas sinds kort op Instagram, en dat zorgde meteen voor een stroom aan mooie tekeningen. Ik wilde zelf ook zulke dingen maken, dus besloot ik om maar gewoon te beginnen en elke dag een tekening te posten.

Maak je ze ’s ochtend bijvoorbeeld om je tekenspieren los te maken?
Nee, juist vaak aan het einde van de dag, als een soort afsluiter van de dag. Het is ook heel vrij, totaal tegenovergesteld van mijn normale werk.

Je gebruikt ook gevonden knipsels. Hoe ben je er zo bij gekomen om collages te maken?
Ik verzamel al langer washi tape en mooie papiertjes om ‘ooit’ te gebruiken in mijn tekeningen, maar ik deed er in de praktijk erg weinig mee. Dus nu dwing ik mezelf om er eindelijk eens mee aan de slag te gaan.

Heb je dat collage-maken hiervoor eigenlijk wel vaker gedaan?
Een beetje, ik heb net een nieuw boek afgemaakt en ben daarin op losse snippers papier gaan tekenen en er tape bij gaan gebruiken. Maar dit gaat wel een stapje verder.

Bij een van de foto’s heb je gezegd: “Most of the time I have no idea what I’m doing.” Kun je toch uitleggen hoe je te werk gaat als je zo’n illustratie maakt? Waardoor laat je je inspireren?
Meestal kijk ik eerst wat plaatjes op Pinterest, om zin te krijgen om zelf iets te maken en om ideeën te krijgen. Die zijn meestal erg rudimentair, bijvoorbeeld dat ik een patroon of kleurcombinatie zie die ik ook wel eens wil gebruiken.

Daarna pik ik, vaak willekeurig, wat papiertjes uit mijn verzameling en plak die bijna even willekeurig in mijn schetsboek. Met dat als basis werk ik verder: ik plak er washi tape bij, teken met potloden en stiften, scheur weer wat weg of plak iets ergens overheen… En dan groeit er langzaam een afbeelding en maak ik de tekening af. De Pinterest-ideeën ben ik dan vaak al lang weer vergeten.

Van te voren heb ik nooit een idee wat het gaat worden, het gaat vrij intuïtief, en mislukt daarom ook nog wel eens. Heel anders dan mijn normale werk, waarbij ik overal controle over heb.

Hoe is de respons op Instagram?
Moeilijk te zeggen. Positief, maar ik ben nog maar net bezig, en ik zie vaak zulke lelijke dingen op Instagram met heel veel likes… Ik probeer me maar niet te laten leiden door de hoeveelheid likes en volgers.

Hoop je zo nieuw publiek te winnen voor je werk?
Nee, ik heb niet echt verwachtingen ervan. Het is meer een middel om te zorgen dat ik nieuwe dingen uitprobeer, en ook echt dingen maak in plaats van er alleen over te denken.

Al word ik nu opeens gevolgd door tieners met manga-tekeningen, ook wel weer leuk.

Wanneer kunnen we weer eens een nieuw album van je verwachten?
Snel, hoop ik! Het boek waar ik het eerder over had is klaar. Ik moet het alleen nog scannen en bewerken, en een geschikte uitgever ervoor zoeken.

Ah, fijn! Waar gaat dat album over?
Het onderwerp hou ik liever nog even geheim, daarom heb ik het expres niet vermeld.

Ben benieuwd. We wachten af en ondertussen volgen we Maaike op https://instagram.com/maaike.hartjes/

Tags Collage, Instagram, Kunst, Maaike Hartjes, Pinterest, Schetsboek, Social Media

Media

Vaarwel Facebook?

Dinsdagavond 23 juni was ik in de Stadsschouwburg Amsterdam voor de Facebook Farewell Party. Toch ga ik Facebook nog niet vaarwel zeggen, al zou ik wel willen.

Waarom dan niet? Simpel: Facebook is heel handig om je producten, diensten en blogposts onder de aandacht te brengen. Veel mensen gebruiken hun tijdlijn als nieuwsfeed en als je dus wil dat mensen je blogposts lezen, is het handig om een link op Facebook te plaatsen.

Reden twee: ik vind het handig en leuk om via Facebook te zien wat mijn vrienden en kennissen bezighoudt. Dat levert dikwijls informatie op waar ik als journalist en blogger wat aan heb.

Waarom weg bij Facebook: Vooral vanwege privacy issues natuurlijk. Ik vertrouw Zuckerberg niet met mijn gegevens en het liefste zou ik naar een sociaal netwerk verhuizen waar mijn doen en laten niet verhandeld wordt, maar waar ik gewoon via een abonnement voor de dienst betaal. Op de Farewell Facebook party sprak Aral Balkan van Ind.ie over zijn alternatieve platform Heartbeat. Dat zou wel veilig moeten zijn en je privacy respecteren, maar zal waarschijnlijk pas volgend jaar openbaar worden. Balkans gelikte praatje maakte een hoop duidelijk waarom we Facebook moeten wantrouwen en waarom we eigenlijk massaal die plek moeten verlaten, maar zat tegelijkertijd ook weer zo gestroomlijnd in elkaar dat het een grote infomercial leek voor Heartbeat.

Daarbij: overstappen op een ander platform heeft pas zin als je contacten dat ook massaal gaan doen. Ik heb bijvoorbeeld al maanden niet meer ingelogd op Ello.

Dat neemt allemaal niet weg dat ik me grote zorgen maak over privacy en dat ik ervan baal dat de overheid haar burgers niet beter beschermt tegen bedrijven als Facebook en Google. Sterker nog: de politiek snapt meestal niets van internet en in het ergste geval staan ze eerder aan de kant van deze bedrijven dan aan de kant van de mensenrechten. Daar lijkt het in ieder geval wel op. Als ik de volgende keer niet blanco stem, dan wordt het waarschijnlijk de Piratenpartij omdat die zich wel hard maakt voor een vrij internet en privacy. Overigens is de Belgische overheid voortvarender wat Facebook betreft.

Eigenlijk zouden we massaal de deur van Facebook achter ons dicht moeten trekken om ergens anders te samenscholen. Maar we doen het niet. We blijven zitten waar we zitten, alsof het ons niets kan schelen. Ook ik heb mijn facebookaccount nog niet opgezet. Ook ik ben een slappe lul.

Tags Aran Balkan, Ello, Facebook, Heartbeat, Piratenpartij, Politiek, Privacy, Social Media, Stadsschouwburg

Bloggen Media

Pinteresting? Of: een maand zonder Facebook is goed voor je bloggeluk

Berichtauteur Door Michael Minneboo
Berichtdatum 10/09/2014
9 reacties op Pinteresting? Of: een maand zonder Facebook is goed voor je bloggeluk

In de maand dat ik geen linkjes doorplaatste op Facebook werd ik actiever op andere sociale media. Ik maakte zelfs een account aan op Pinterest. Waarom?

‘Je wilt toch dat je stukken gelezen worden?’ vroeg een vriend van me toen ik hem vertelde dat ik Facebook tijdelijk achter me had gelaten. Die vriend is ook behoorlijk actief op Facebook, dus misschien ziet hij het sociale netwerk van Mark Zuckerberg als de belangrijkste plek om met zijn lezers te communiceren. Als het niet op Facebook staat, bestaat het niet. Helaas zit daar een kern van waarheid in. Nu geloof ik wel dat we op een gegeven moment Facebook massaal zullen gaan verlaten – waarschijnlijk omdat ze de duimschroeven te strak aandraaien om maximale winst uit de gebruikers te persen. Maar voorlopig zitten er nog heel veel mensen op Fakebook.

Ik schreef wel in dat het aantal hits op mijn site me niets uit moesten maken, maar dat doen ze wel. Natuurlijk wil ik door zoveel mogelijk mensen gelezen worden. Ik schrijf over strips om dit prachtige medium onder de aandacht te brengen, dus wil ik ook zoveel mogelijk potentiële lezers van het beeldverhaal bereiken. Dus toen ik geen linkjes meer doorplaatste op Facebook en merkte dat het aantal bezoekers inderdaad naar beneden ging, begon ik actiever te worden op andere sociale netwerken.

Twitter begon ik meer te gebruiken en dat was leuk, want een mooi medium met veel interactie. Eigenlijk vind ik Twitter ook veel leuker dan Facebook. Ook plaatste ik linkjes door op Google+ en soms op LinkedIN. Twee netwerken die ik daarvoor nagenoeg links had laten liggen.

Tot slot maakte ik ook een account aan op Pinterest. Ik plaatste afbeeldingen uit mijn blogpost op een board in de hoop dat mensen dat naar mijn site zou lokken. Dat heeft tot nu toe weinig vruchten afgeworpen. Ik geloof dat er in de afgelopen weken één illustratie is doorgepint en wel deze:

Hoe dat komt? Simpel: alleen dingen plaatsen op Pinterest en verder niemand volgen en niets van anderen op je eigen boards zetten, maakt je nagenoeg onzichtbaar op dat sociale netwerk. Wil je Pinterest voor je laten werken, dan moet je zelf heel actief worden: anderen volgen, pins liken. De hele reutemeteut. Hetzelfde geldt volgens mij voor Tumblr. Daar had ik even geen zin in.

Waarom ben ik nu weer terug op Facebook? Daar heb ik twee redenen voor. Allereerst kreeg ik het verzoek van mensen in mijn FB-netwerk of ik niet toch weer dingen wilde doorplaatsen. Ik kan wel heel koppig vinden dat mensen rss-feeds moeten gaan gebruiken of een handige tool als bloglovin’, maar je kunt mensen niet dwingen hun gedrag te veranderen. Reden twee is eigenlijk heel simpel: veel stripliefhebbers zijn vriendjes met me geworden op Facebook omdat ze graag mijn artikelen over het beeldverhaal lezen. Waarom zou ik die lezers niet tegemoet komen door even een linkje op mijn Facebook-pagina te plaatsen? Want nogmaals: het gedrag van anderen verander je niet zomaar.

Ben ik nu terug bij af? Nee, want ik heb in die maand afwezigheid op Facebook nogmaals gemerkt dat ik het niet zo’n fijn platform vind en dat ik het niet erg vind om niet in te loggen. Soms is Facebook best handig, bijvoorbeeld om met verre vrienden in contact te blijven of simpel even te checken wat iemand bezighoudt. Maar het is wel een groot marketeernetwerk geworden. Dus gedraag ik me net als de meute daar en plaats ik braaf mijn linkjes door. Op reacties reageer ik bijna niet. Gelukkig plaatsen sommige mensen ook nog steeds reacties op mijn blog en daar reageer ik dan natuurlijk wel op. Ik ben er ook achtergekomen dat ik het aantal lezers op mijn blog wel belangrijk vind. Dat ontkennen heeft geen zin. Op een gezonde manier omgaan met dit gegeven overigens wel. Voor mij betekent dat het geen leidraad voor het bloggen mag zijn, maar dat ik het wel interessant vind om te zien welke posts het goed doen.

En vooralsnog heb ik nog geen last van het onrustige gevoel dat ik altijd had als ik weer een linkje op Facebook had geplaatst. Dat gevoel dat je wil checken of er al mensen hebben gereageerd of je link hebben geliked. Dat nare onrustige gevoel dat teveel afleidt van belangrijke zaken.

En, nog belangrijker: in die maand afwezigheid kreeg ik het ouderwetse bloggevoel weer terug. En gelukkig is dat er nog steeds. Ik weet ook wel dat het nooit meer zo spannend wordt als het tijdperk van voor social media. Bloggen is door de komst van Twitter en Facebook onherroepelijk veranderd. Maar nog steeds heb ik soms de spannende kriebels als ik een post online zet en daar gaat het voor mij grotendeels bij het bloggen om. Het moet leuk zijn!

En Pinterest? Daar blijf ik zo nu en dan nog wel wat illustraties doorplaatsen, maar ik wil er niet te veel werk van maken. Sociale media zijn al bijna een dagtaak.

Tags Facebook, Mark Zuckerberg, Marketing, Pinterest, Social Media, Tumblr, Twitter