We noticed that your account mikes_webs has less than three entries and hasn’t been logged into in over two years. LiveJournal is deleting inactive empty accounts. Pursuant to our housekeeping policy, your LiveJournal account mikes_webs
is scheduled to be deleted in 15 days.
If you wish to reactivate your account to avoid this deletion, please visit http://www.livejournal.com
and log in within 15 days of this notification.
If you do not remember the password for your account, you can reset it following instructions over here.
Illustratie: Emma Ringelberg
Ach, van mij mogen ze dat account wissen. Ik heb nooit serieus geblogd op LiveJournal. Indertijd heb ik een account aangemaakt om makkelijker te kunnen reageren op de Livejournal-blogs van anderen. Bloggen deed ik toen op blogger.com onder de naam Mike’s Webs. Zijn er nog veel mensen die bloggen met LiveJournal eigenlijk? De site heeft in ieder geval ruim 50.000 likes op Facebook, voor wat een ‘like’ waard is tegenwoordig.
Toch denk ik dat het gros van de bloggers wordpress gebruikt. Het schijnt dat vooral de jonge generatie bloggers zijn ei kwijt kan op Tumblr. Facebook is alsmeer de plek voor dertigplussers. Facebook wordt het MySpace en Hyves van de toekomst.
‘Wie heeft zijn favoriete schrijver ontdekt door een boekwinkel in te stappen? En wie heeft zijn favoriete schrijver ontdekt doordat iemand je erop wees, je een exemplaar gaf of omdat je zijn werk toevallig in de bibliotheek tegenkwam omdat je oog op een omslag viel? Meestal vinden we de mensen waar we het meest van houden niet door werk van ze te kopen. We komen ze toevallig tegen, we ontdekken ze… we ontdekken dat we van hun werk houden….’ Dat is even, vrij vertaald, een van de interessante opmerkingen die auteur Neil Gaiman maakte in zijn keynotespeech op de Digital Minds Conference 2013. Maakte en maakt, want dankzij deze registratie, kun je de speech in zijn geheel horen en bekijken.
Gaiman is er zelf heel tevreden over, en niet onterecht. Een speech over het boek in het digitale tijdperk, over het ontdekken van schrijvers, over hoe de industrie, de uitgevers, platenmaatschappijen, schrijvers en kunstenaars zich moeten aanpassen aan digitale vormen van publicatie, en bovenal hoe we ons geluid kenbaar maken in een wereld waarin we een overdosis aan informatie krijgen. En over een leuk twitteravontuur en een lunch met stripmaker Art Spiegelman.
Gebruikmaken van sociale media betekent volgens Gaiman dat we zo veel mogelijk zaadjes moeten zaaien. Sommigen komen uit, anderen niet. Er is geen formule voor wat werkt en wat niet. De ene keer scoor je op Twitter, dan andere keer blijven de reacties achter. Probeer alles, durf te falen.
Home taping didn’t really kill music. Music’s out there doing just fine. More of it’s actually being made than ever, but the trick is becoming to find the good stuff. And for people who make the music to figure out how to monetize what they’re doing.
Kijk maar:
Wat ik goed vind aan Gaimans speech is niet alleen dat hij interessante ideeën presenteert, maar dat hij een verhaal vertelt. Hij verschuilt zich niet achter zijn uitgetypte speech en leest deze levenloos voor. Nee, hij kijkt zijn publiek aan, neemt zijn tijd en ontvouwt het verhaal alsof hij het ter plekke in hem opkomt. Prachtig.
Tot slot nog even deze video, waarin Gaiman zijn liefde voor het boek als fysiek object duidt.
Woensdag interview ik voor de VPRO Gids de Vlaamse stripmaker Kim Duchateau, in de Nederlandse contreien vooral bekend van Esther Verkest. Het sexy stripfiguurtje wordt in Eppo gepubliceerd, maar zag het licht voor het eerst in P-Magazine. Ik wilde Kim wel eens uithoren over Esther, maar zal natuurlijk ook andere strips van hem ter spraken brengen. Zo maakt hij ook cartoons voor de Morgen, P-Magazine, Knack, de Standaard en ZO-magazine. Van die cartoons kwam vorig jaar de bundel Alles komt los uit.
Dit is een van mijn favoriete cartoons uit de bundel:
Het is een mooi voorbeeld van de sterke beeldgrappen die Duchateau maakt, waarbij hij tot clichés verworden beelden een grappige draai geeft.
Erg leuk zijn de vele verwijzingen naar het beeldverhaal en de grammatica van de strip. Bekende stripfiguren zijn het doelwit van spot. Hierbij heeft Kim vooral een voorkeur voor Disney-figuren, Smurfen en klassieke Vlaamse striphelden als Suske & Wiske.
In zijn overwegend absurdistische cartoons schroomt Kim er niet voor om grof en wrang uit de hoek te komen. Hij varieert dan ook graag op thema’s als kindermishandeling en huiselijk geweld. Ook sociale media als Facebook worden op de hak genomen (gelukkig! laten we dat verschijnsel vooral niet te serieus nemen.)
Soms maakt Kim zich schuldig aan wat flauwe woordgrapjes als een kip die jurylid is van een soort Idols en beweert ‘kippenvel’ te krijgen. Maar die zijn duidelijk in de minderheid.
Om even in Facebook-termen te blijven: Alles komt los, vind ik leuk. Kim. Alles komt los Uitgeverij Oogachtend, € 19,00 ISBN 9789077549759
Daarom Minneboo leest:
Maandelijks krijg ik van veel uitgeverijen stapels strips toegestuurd. Daar zit veel moois tussen, maar niet alles is geschikt voor de bladen en opdrachtgevers waar ik voor schrijf. Toch wil ik deze uitgaven onder de aandacht brengen. Daarom heb ik de rubriek Minneboo leest in het leven geroepen, om te laten zien hoe rijk en divers het medium strip kan zijn. De artikelen in deze rubriek zijn geen recensies (die teksten staan gepubliceerd in de bijhorende rubriek), maar kunnen thematisch zijn, een tekenstijl belichten of simpelweg een nieuwe uitgave kort aanstippen. Verwacht vooral veel recent verschenen strips, met zo nu en dan een album dat ik op dit moment lees en waar ik iets over kwijt wil.
Losing my phone contacts, calendar appointments and app logins to other services were all inconveniences, but they were things I could fix immediately and find other ways around, minor stuff.
Losing my archive of memories, my messages, my photos, my groups, my Pages, my Events, anything I actually RELY on Facebook for though is infuriating. There’s no way to get this information out of Facebook once your account has been disabled, it’s all ‘gone’, schrijft Chris Leydon, een freelance videomaker.
Opeens is zijn Facebook-account gedeletet door Facebook. Dat geeft niet alleen direct wat problemen, want veel contacten is hij opeens kwijt, ook geeft Facebook geen goede reden voor deze actie. Lees het verbazingwekkende relaas hier.
Jeroen Mirck is internetjournalist, blogger en ook actief als duo-raadslid voor D66 in Amsterdam Nieuw-West. Waneer Mirck en ik online met elkaar discussiëren wordt de dialoog vaak behoorlijk pittig.
Jeroen heeft een uitgesproken mening en gooit graag de knuppel in het hoenderhok. Ook heeft hij in het verleden veel te maken gehad met plagerijtjes en scheldpartijen van GeenStijl-reaguurders. (Overigens heeft die aandacht van GeenStijlers hem ook voordelen gebracht, zoals hij in de video uitlegt.) Ik was daarom benieuwd naar zijn visie op reageren op internet. Hoe reageert hij als zijn blog met nare comments volloopt? Ook geeft hij tips om met reaguurders om te gaan. Alles wordt onthuld in dit video-interview.
De muziek in deze Daily Webhead is natuurlijk van componist en blogger Marco Raaphorst.
Twee recente, prachtige afleveringen uit de stripserie S1ngle van Hanco Kolk en Peter de Wit. Ik lees de gagstrip over drie vrijgezelle vriendinnen al jaren met veel plezier, en ben soms toch weer blij verrast door scènes als deze waarin de heren in één plaatje en woordeloos een heel verhaal vertellen. En bovendien een zeer herkenbaar verhaal. Vakwerk.
Dit jaar kwam S1ngle XL uit bij uitgeverij de Harmonie. Uiteraard zijn Fatima, Stella en Nienke nog steeds op zoek naar de Ware liefde, maar ook naar de Ware paar schoenen. Hopeloze romanticus Fatima (hoofdrolspeelster in de hier gepubliceerde strookjes) is mijn favoriet van de drie, ook al tekent Kolk steevast maar een oog van haar. In S1ngle XL schrijft ze haar naam in het zand van het strand. Een golf gaat eroverheen en er blijft alleen Tim staan, waardoor de blondine ervan overtuigd is dat dit de naam van de Ware zal zijn. Ze gaat hierin zo ver dat als ze eens een leuke vent tegenkomt, ze niets met hem wil beginnen omdat hij Harold heet. Het Tim-project loopt als een losse rode draad door het album dat met een cliffhanger eindigt als Fatima eindelijk oog in oog met een Tim staat. Tussendoor leveren de seksistische fratsen van chirurgen Van Swieten en Bernard, de dates van Nienke en de onenightstands van Stella, aardige lachmomenten op.
Daarom Minneboo leest:
Maandelijks krijg ik van veel uitgeverijen stapels strips toegestuurd. Daar zit veel moois tussen, maar niet alles is geschikt voor de bladen en opdrachtgevers waar ik voor schrijf. Toch wil ik deze uitgaven onder de aandacht brengen. Daarom heb ik de rubriek Minneboo leest in het leven geroepen, om te laten zien hoe rijk en divers het medium strip kan zijn. De artikelen in deze rubriek zijn geen recensies (die teksten staan gepubliceerd in de bijhorende rubriek), maar kunnen thematisch zijn, een tekenstijl belichten of simpelweg een nieuwe uitgave kort aanstippen. Verwacht vooral veel recent verschenen strips, met zo nu en dan een album dat ik op dit moment lees en waar ik iets over kwijt wil.
Eind augustus leef ik alweer zes jaar op het web. Wat mijn sabbatical tot nu toe vooral heeft duidelijk gemaakt is dat ik bepaalde zaken vanaf nu anders wil aanpakken. Dat betekent onder andere dat ik anders ga bloggen.
Zes jaar geleden begon ik aan dit avontuur, niet precies wetende wat we allemaal stond te wachten. Ook had ik geen vooropgezet plan toen ik de eerste posts op Mike’s Webs schreef. Alles was een groot, spannend avontuur. Maar er is veel veranderd in die jaren. Het vrijblijvende van het bloggen is verdwenen. Ik weet niet precies wanneer dat gebeurde, maar waarschijnlijk ergens toen mijn site MichaelMinneboo.nl als portfolio dienst ging doen. Ik voelde me toen verplicht om vooral over strips te bloggen, want dat is het medium waar ik als freelance journalist het meeste over schrijf.
Verplichting
Op een gegeven moment ben ik ook veelvuldig ook stripnieuws gaan schrijven, want een stripjournalist houdt nu eenmaal alles bij. Het werd een gewoonte om iets met de persberichten te doen die mijn mailbox verstopten. Een expositie hier, een boekpresentatie daar. Natuurlijk meldde ik dit soort gebeurtenissen ook vaak omdat ik de betreffende stripmaker graag mag of omdat de strip interessant vond, maar vaak ook gewoon omdat ik me verplicht voelde het nieuws te brengen. Voordat ik het goed en wel doorhad postte ik zes, soms zeven publicaties per week op mijn site.
Waarom dat een probleem werd? Ik deed er nog zo veel naast. Stukken in opdracht, video’s, een parttime baan bij de VARA en daartussendoor beleefde ik nog een rijk gevuld sociaal leven.
Toegegeven: de hogere frequentie en de focus op strips, deed het aantal bezoekers exponentieel toenemen. De statistieken gingen door het dak! Maar de blogposts misten vaak persoonlijkheid. En ik had op den duur het gevoel geleefd te worden door mijn blog. Het vrijblijvende was ervan af. Ook de zin eigenlijk. Het kwam vaak genoeg voor dat ik nog even snel een berichtje online zette, ook al had ik eigenlijk wat anders te doen; ook al had ik eigenlijk zin om wat anders te doen.
Als bloggen te veel op werk begint te lijken, als iets wat op je to-do-lijst staat en nog even afgewerkt moet worden voordat de dag om is, dan is het plezier ver te zoeken.
Je blog als middel om je reputatie mee op te bouwen; je blog als winkeltje; personal branding, dat soort dingen. Het is goed om je bewust te zijn van wat je uitdraagt op het web, maar wie zich als merk gedraagt, verliest zijn menselijkheid. Je bent immers de hele tijd druk bezig met hoe je op anderen overkomt en de zorg een positief beeld van jezelf neer te zetten. Voordat je het weet kom je steeds verder van je kern af te staan. En dan komt je blog ook automatisch steeds verder van jezelf af te staan. Je bent aan het bloggen, niet een doorlopende advertorial over jezelf aan het schrijven.
Fuck Personal Branding dus! En fuck de ‘vind-mij-alsjeblieft-leuk-mentaliteit’ die door Facebook en Twitter gecultiveerd wordt! Dat gesmeek van mensen en bedrijven om een like is simpelweg pathetisch. Mensen die alleen maar leuk gevonden willen worden zijn saai, voorspelbaar en laten bovendien nooit het achterste van hun tong zien. Ik wil echtheid, authenticiteit en menselijkheid. (En kennis van zaken is, uiteraard, ook niet onbelangrijk.) En dat kan ook online.
In mijn pauze van de afgelopen maanden blogde ik nog zo nu en dan, vooral om de vorderingen van mijn sabbatical bij te houden en één keer om een filmrecensie te schrijven. Het verplichte gevoel verdween. Ik weet nog dat ik een park in Utrecht zat op een vrijdagmiddag. De zon scheen, ik zat een boeiend boek van Grant Morrison te lezen en ik voelde absoluut niet de drang om daar iets over te bloggen, te schrijven of te zeggen. Dat bankje, het boek, de zon en de rust waren voldoende om mij een gevoel van vervulling te geven. De online wereld was niet uit mijn hoofd verdwenen, wel de behoefte om daar op dat moment, deel van uit te maken. (En de paradox van het blogleven is natuurlijk dat ik er nu – indirect – nog steeds over blog als voorbeeld voor niet-bloggen.)
Illustratie: Emma Ringelberg
Een leven zonder bloggen, natuurlijk is het mogelijk. Toch wil ik niet zo ver gaan. Ik vind het veel te leuk om stukjes te schrijven, te reageren op andere blogs en een dialoog te voeren met lezers van mijn blog. Maar dat kan ook met mate. Laat het ritme van het leven de flow van je blog bepalen, niet andersom.
Daarom ga ik het vanaf nu als volgt aanpakken: ik ga schrijven vanuit behoefte en plezier. Niet vanuit verplichting of een misplaatst gevoel van druk. Niemand zegt de blogger dat hij moet bloggen, behalve het stemmetje in zijn hoofd. Dat stemmetje ben je zelf.
Dit is mijn blog, dus dit is mijn visie op de wereld. Like it or not, I don’t care.
Nieuwe rubrieken
Natuurlijk heb ik mijn vrije tijd wel nagedacht over mijn blogje en welke kant ik ermee op wil gaan. Ik heb een paar nieuwe rubrieken bedacht waar ik graag mee aan de slag wil. Ik blijf schrijven over strips, want daar ligt mijn hart. Ik breng graag boeiende beeldverhalen en stripmakers onder de aandacht, want ik vind dat dit moet gebeuren. Er kan immers niet aandacht genoeg zijn voor strips. Ook zal ik heus nog wel stripnieuws brengen als ik het boeiend en relevant vind, maar een echte nieuwssite zal dit blog nooit worden. Voor de typische stripnieuwtjes zijn al genoeg blogs in de wereld.
Net als voorheen zullen post over film, animatie en het bloggen ook voorbijkomen, evenals een persoonlijk verhaal. Want persoonlijkheid is wat een blog maakt of breekt. Dit is mijn blog, dus dit is mijn visie op de wereld. Like it or not, I don’t care.
De frequentie van de posts hangt helemaal af van de hoeveelheid zin die ik voel en de tijd die ik beschikbaar heb. Verder zie ik wel welke kant het op gaat. Ik ben benieuwd naar het komende blogjaar en naar de weg die ik af ga leggen. You’re welcome to join me.
Met al het gestunt van Facebook de laatste tijd, een ongevraagde e-mailaanpassing en gedoe met commercieel gebruik maken van je naam en je content, ben ik blij dat ik er even geen gebruik van maak. Ik heb het vermoeden dat dit vriendennetwerk sinds de beursgang langzaam muteert in een commercieel monster dat telkens met nieuwe vervelende zaken op de proppen komt waar je als gebruiker niet op zit te wachten. Als dat zo doorgaat, zullen de gebruikers wel weer wegtrekken en samenscholen op een ander netwerk.
Zoals ik een tijdje geleden al schreef: ik mis het niet echt. Soms is het overigens wel onhandig: ik mis interessante mededelingen van mensen en een hoop uitnodigingen op feestjes. Ook mis ik het contact met sommige vrienden met wie ik alleen via Facebook-sprak. Kennelijk is e-mail helemaal uit tegenwoordig. Leven zonder Facebook is toch een beetje communiceren met een handicap. Daarbij komt er minder bezoek op mijn site omdat ik geen linkjes meer op Facebook-plaats. Dat heeft natuurlijk ook te maken met het feit dat ik minder blog en dat het mooi weer is, maar toch mis je een afzetplek als je even niet aan het sociale netwerk meedoet. Goed, dat moet dan maar even.
Overigens levert niet-Faceboeken inderdaad meer tijd op, maar dat terzijde.
Nu klinkt het meteen alsof ik communicatie-arm leef, maar dat is niet zo. Ik zit, ondanks mijn voornemen om zo min mogelijk social media te gebruiken, nog geregeld op Twitter om even mijn vrienden-lijstje te checken.
(Grootste ergernis van Twitter via de website gebruiken: die constante stroom suggesties wie ik nog meer kan volgen. Rot toch op met je opdringerige gedoe, ik volg al te veel mensen!) En even Twitteren is een valkuil: voordat je het weet zit je alweer uren met mensen te kletsen. Social media applicaties zijn soms als een zwart gat: wanneer je er uiteindelijk weer uit komt, zijn er uren verstreken.
Waar ik ook sinds het begin van mijn sabbatical weer aan toe ben gekomen is het lezen van blogjes. Fijn, want er valt een hoop boeiends te lezen in de blogosfeer. Het bloguniversum zit vol met interessante planeten, sterren en hemellichamen die een bezoekje of een onderzoekende blik verdienen.
En terwijl ik zelf bijna niet blog, beginnen er langzaam nieuwe ideeën te borrelen in mijn brein. Concepten voor blogposts, nieuwe rubrieken en video’s. Maar de uitvoering daarvan moet maar even wachten. Vandaag staat een langdurige leessessie op de bank op de agenda, maar eerst even op de fiets en met mijn kop de zon in.
‘Je gaat er toch geen boek over schrijven?’ vroeg iemand die ik niet ken en een vriend van een vriend is, op Twitter. Nee, natuurlijk niet. Ik wil juist even NIETS doen. Bovendien zijn er al eReaders volgeschreven door mensen die zich afkeerde van sociale media en hun ervaringen erover kwijt moesten. Maar ik vind het wel fijn om mijn gedachten hierover even te ordenen en erover te bloggen.
Twitter, ook zoiets. Erg leuk als je er middenin zit, maar totaal misbaar als je tweetdeck een tijdje uit hebt staan. Die conclusie verrast me overigens niet.
Ik ben niet tegen Facebook, noch anti-Twitter. Maar ik besef me terdege dat het tijdopslokkers zijn en dat ik die kostbare tijd liever aan andere zaken besteed. Wel is door het uitzetten van Facebook mijn aantal persoonlijke e-mails toegenomen. Je wil immers toch met je vrienden blijven praten.
Sowieso heb ik nu tijd om te lezen. In de afgelopen weken heb ik dan ook een stapel strips aangeschaft waar mijn creditcard beroerd van werd, maar mijn hart een vreugdesprongetje van maakte. Soms moet je jezelf verwennen. Crisis be damned.
De komende twee maanden ben ik met sabbatical om nieuwe plannen te smeden voor de toekomst. Dat betekent dat ik nog maar af en toe mijn mail check en dat ik mijn Twitter-lijst flink heb uitgedund. Op een gegeven moment vraag je jezelf toch af waarom je Maxime Verhagen eigenlijk volgt of Victoria Koblenko.Victoria is een schatje hoor, daar niet van, maar ik ken haar niet persoonlijk dus wat moet ik met al haar updates?
Ook heb ik mijn Facebook-account tijdelijk gedeactiveerd. Even geen afleiding, weg uit de informatiestroom. Alles gaat op een lager pitje.
Ik ga dus ook minder bloggen. Alleen wanneer ik er echt zin in heb of barst van het enthousiasme over een onderwerp zal ik wat posten. Er staan sowieso nog een paar Daily Webhead-video’s geprogrammeerd, iedere twee weken op maandag.
Ontmoeten
Ondertussen trek ik het land door en ga ik op reis: zowel in mijn hoofd als daar buiten. Ik ga vrienden bezoeken zodat we elkaar weer face to face spreken. Ook ga ik op een andere manier ontmoeten: handelen vanuit passie, interesse en nieuwsgierigheid en niet omdat ik me er verplicht toe voel.
Eigenlijk ga ik even van de kaart. Ik ben niet hier en ook niet daar.
Eigenlijk ben ik vanuit social media-oogpunt gezien best een asociale Faceboeker. Ik plaats vooral dingen op mijn prikbord en reageer als mensen daarop reageren. Soms lees ik de updates van anderen, maar ik volg zoveel mensen dat de stroom informatie, en die term neem ik bij deze even ruim, niet meer valt bij te houden. Facebook en Twitter zijn echt dingetjes voor erbij, ze zijn geen halszaak voor me.
Dit keer is het nog redelijk leesbaar, maar meestal niet.
Sterker nog: de laatste tijd doe ik steeds minder aan sociale media en dat bevalt best. Als je niet oppast zijn Facebook en Twitter echte tijdverslindende vampiertjes.
Waar ik me in het bijzonder aan erger is de beveiligingscontrole van Facebook. Hoewel ik netjes sta ingelogd, wil Facebook iedere keer als ik een linkje wil plaatsen weten dat ik niet een of andere bot ben. Dus moet ik telkens een beveiligingscode intikken. Vervelend, want vaak kan ik die dingen niet goed lezen en tik ik het dus verkeerd in. Waarom zetten ze die woorden niet leesbaarder neer? Een bot kan een plaatje toch sowieso niet lezen? Of is de techniek inmiddels al zover gevorderd dat de beveiligingscodes onleesbaar moeten zijn om spam te voorkomen?
Misschien is dit Facebooks manier om me te vertellen dat ik meer (inter)actiever moet opstellen. Maar dat maak ik toch liever zelf uit.
Hoe dan ook: weer een voorbeeld van hoe spammers in de wereld het leven onnodig moeilijk maken. Als er geen spam zou zijn, dan is zo’n code immers ook overbodig.
