Tag: Spider-Man

Categorieën
Bloggen

De verleiding van het witte canvas 4

Bloggen omdat je het leuk vindt. Zonder je zorgen te maken over de statistieken, zonder na te denken over ‘je’ doelgroep. Zonder je zorgen te maken of het wel binnen je thema past. Toffer kan het niet.

Allen Ginsberg.
Allen Ginsberg.

Bloggen over bloggen doe ik tegenwoordig zo min mogelijk. Voordat je het weet ben je als een marathonloper die de hele tijd praat over hardlopen, maar ondertussen geen stap meer vooruit zet. Als je al een tijd bezig bent met online publiceren, moet je er niet meer te veel over nadenken, bloggen moet je gewoon doen.

Omdat ik donderdag 11 juli op de School voor Journalistiek weer gastcollege bloggen geef, zit ik er deze week toch weer over na te denken. Als ik in een sombere bui ben, dan vraag ik me af waar ik eigelijk voor blog. Wie leest al die posts nu eigenlijk? Het is zomer dus de bezoekerscijfers lopen terug: mensen liggen liever op de spreekwoordelijke barbecue dan dat ze achter een monitor stukken zitten te lezen.

Tumblr
En Tumblr, wat heeft dat eigenlijk voor zin? Een beetje met z’n allen plaatjes van anderen herbloggen….

Tumblr heeft zin als je zelf visuele dingen maakt: foto’s, ontwerpen of tekeningen. Als je veel volgers hebt die je werk herbloggen, kun je potentieel een groot publiek bereiken. Of daar dan vervolgens opdrachten uit voortvloeien is een tweede, maar ondertussen ben je jezelf goed aan het promoten.

Een jaar geleden begon ik een Tumblr mijzelf aan internationale stripnetwerken te voegen. In het Engels bloggen, beeldmateriaal van stripmakers onder de aandacht brengen. Dat soort dingen.

In de praktijk blijkt al snel dat veel Tumblr-gebruikers niet verder kijken dan hun dashboard en dus niet direct je blog bezoeken. Daarom is het belangrijk dat je iets publiceert op het moment dat veel van de mensen in je netwerk online zijn, anders missen ze het. Een beetje zo onhandig als de tijdlijn van Facebook.

Ik schrijf geregeld Engelstalige recensies voor de site van de American Book Center. Die wilde ik oorspronkelijk alleen op mijn Tumblr zetten maar toen bedacht ik: waarom eigenlijk een aparte Tumblr daarvoor aanmaken, ik kan die teksten net zo goed op mijn hoofdblog MichaelMinneboo.nl plaatsen. Engelstalige googlers komen er dan vanzelf. Waarom zou je niet meertalig bloggen op één blog?

En na een paar maanden bloggen op Tumblr is dat platform naar mijn mening toch niet gericht op lange teksten, maar lijkt Tumblr vooral gericht op het doorgeven van beeldmateriaal en geinige video’s. Om elkaar te inspireren of om voor jezelf een digitaal archief bij te houden.

Doelgroepen
En mooi beeldmateriaal bloggen kan eigenlijk ook gewoon op MM.nl. (De Tumblr-manier van bloggen heeft me in dat opzicht wel weer nieuwe ideeën gegeven voor dit blog.) Je kunt natuurlijk voor allerlei dingen een nieuw blog in het leven roepen, en niemand houdt je tegen om dat te doen, maar je kunt ook gewoon alles op één plek knallen.

Al heeft thematisch bloggen zo zijn voordelen: mensen weten wat ze op je blog kunnen verwachten en je bindt op die manier een vast groep geïnteresseerden aan je publicatieplek.

Soms kost thematisch bloggen ook bezoekers: sinds ik mijn focus vooral op het beeldverhaal heb gelegd en nog maar weinig persoonlijk blog, ben ik wat lezers kwijtgeraakt. Maar daar zijn anderen voor in de plaats gekomen, namelijk stripliefhebbers.

Potéto, potato…

Fun, fun, fun!
spidey-met-krant_webWaarom heb ik vandaag weer een paar posts op Tumblr gezet? Omdat ik er zin in had. Geen rekeninghoudend met het feit dat het prachtig weer is en er dus weinig mensen online zullen zijn. En als er dan een plaatje van me geherblogd of geliket wordt, vind ik dat erg leuk. Zo niet, dan niet. De lol zit hem vooral in het indrukken van de publish-knop. Zo simpel is het eigenlijk.

Lol hebben in het bloggen, dat is tegenwoordig mijn grootste drijfveer. Daarom ben ik met Spidey’s web begonnen een paar weken geleden. Bloggen an sich trok me niet meer zo, todat ik mezelf de vraag stelde waar ik nu eens echt over zou willen schrijven. Spider-Man was het antwoord. Als ik nooit meer een ander stuk online zou publiceren (los van mijn opdrachtwerk voor de VPRO Gids etc.) dan zou ik nog altijd over Spider-Man willen blijven schrijven.

Er is een bekend schrijverscredo: write what you know. Helemaal waar. En voeg daaraan toe: write what you love. Bingo. Je zit nooit meer om een onderwerp verlegen en je houdt altijd zin om te bloggen.

 

Categorieën
Spidey's web Strips

Spidey’s web: Spider-Man in Schotland

De Amerikaanse illustrator Charles Vess (Lynchburg, Virginia,1951) is gespecialiseerd in het tekenen van fantasy-verhalen, mythes en sprookjes. Striplezers kennen hem wellicht van het werk dat hij met schrijver Neil Gaiman maakte (de Sandman-reeks en Stardust). Toen Vess in september 1982 voor het eerst de hooglanden van Schotland bezocht ging er een belangrijke wens voor hem in vervulling. Dit was het landschap dat hij al jaren op papier bestudeerd had en nu wandelde hij er zelf door: een magisch landschap dat Vess in prachtige tekeningen zou vastleggen.

spirits_ot_earth_vess_4Wat heeft dit met Spider-Man te maken, vraag je je wellicht af. In de jaren tachtig heeft Vess een paar Spider-Man-verhalen getekend, ook illustreerde hij enkele covers van de verschillende Spider-Man-series én hij schreef en tekende de graphic novel Spirits of the Earth (1990). In dit verhaal bracht hij Spider-Man en zijn fascinatie voor de Schotse hooglanden samen.

Hellfire Club
In Spirits of the Earth reizen Peter Parker en zijn nieuwbakken vrouw Mary Jane af naar een klein dorpje in de Schotse Hooglanden. Mary Jane heeft van een tante namelijk een klein huisje geërfd en er moeten wat zaken worden afgehandeld. Al snel blijkt dat de kleine gemeenschap in rep en roer is vanwege een stel geestverschijningen. Deze verschijningen vallen niet toevallig samen met de plannen van een projectontwikkelaar die wil dat de bewoners hun grond verkopen.

In de herberg vernemen Peter en Mary Jane dat de kleinzoon van lord Hugh Munro is ontvoerd. Men denkt dat de feeën erachter zitten, want die willen de bewoners verdrijven. Mairi, de plaatselijke toverkol, beweert echter dat de feeën allang zijn vertrokken. Uiteraard gaat Spidey op onderzoek uit en hij komt inderdaad spoken tegen die de Schotse nacht onveilig maken. Uiteindelijk blijken dit geen ‘echte spoken’ te zijn maar hologrammen opwekt door leden van de Hellfire Club. Want in de grotten onder het kasteel van Sir Hugh blijkt een groot kristal te zitten, een krachtige bron die de Hellfire Club wil delven en inzetten om wapens van energie te voorzien die overal ter wereld ingezet kunnen worden.

spirits_ot_earth_vess_2

De ambitieuze neef van Sir Hugh, Angus, die eerder Mary Jane al probeerde aan te randen in de keuken van de herberg, heeft dit kristal ontdekt en hoopt met deze missie opgenomen te worden als lid van de huidige incarnatie van de Hellfire Club. In het verleden was een voorvader van Angus een van de oprichters van de oorspronkelijke Hellfire Club.

De grot onder het kasteel met het gigantische kirstal als het decor waarin Spider-Man het tegen de soldaten van de Hellfire Club opneemt doet heel James Bond aan. Voor het eerst sinds Spidey in Schotland is aangekomen is lijkt hij in zijn element, want eerder bleek dat hij eigenlijk niet thuishoort in de Hooglanden. Niet alleen valt dat rood-blauwe kostuum erg op in het groene landschap, met al die lage huisjes en kale heuvels kun je ook nergens lekker aan webslingeren. Je hebt daar dus weinig aan spinnenkrachten.

Frankenstein
Er is een prachtige scène waarin de dorpsbewoners de kerk uitkomen. Ze hebben zojuist vergaderd over het wel of niet verkopen van de grond aan projectontwikkelaars. Opeens verlicht een leger spookachtige ruiters de avondlucht, waardoor de bewoners Spider-Man op het dak van de kerk zien zitten. Ze denken, wat naïef wellicht maar goed, dat ze met een heuse demon te maken hebben. De bewoners jagen het Webhoofd op alsof hij het Monster van Frankenstein is. (De scène lijkt een hommage aan dit beroemde horrorverhaal te zijn, want daarin wordt het Monster ook verjaagd door een stel woedende dorpsbewoners, al dragen ze in Schotland geen brandende fakkels). Spidey springt van huis naar huis maar kan door de lage bebouwing en de lage bomen niet wegslingeren. Wanneer hij zachtjes over een kudde koeien probeert te stappen die op straat ligt te slapen, stapt hij per ongeluk op een staart. Door het geloei van dat beest weten zijn achtervolgers waar Spidey is. Onze opgejaagde held klimt in een boom waar de dorpsbewoners zich dreigend onder verzamelen om de demon te stenigen. Gelukkig weet wijze vrouw Mairi hen tot kalmte te bedaren.

spirits_ot_earth_vess_1

In Spirits of the Earth komen mijn passies voor Schotland en Spider-Man samen. Maar wat dit verhaal vooral interessant maakt is dat het Webhoofd niet in zijn natuurlijke habitat verkeert. Spider-Man hoort net zo goed bij New York als de gele taxi’s die daar het straatbeeld bepalen en functioneert anders wanneer hij geen wolkenkrabbers om zich heen heeft om aan te webslingeren of om op te muurkruipen. Dit illustreert Vess heel goed door het verhaal in de Big Apple te laten beginnen: Spidey slingert door New York en schakelt een paar tasjesdieven uit. Een clichématige scène die vooral het grote contrast tussen de twee locaties in het verhaal duidelijk moet maken, waarin Spidey dus op de ene plek thuishoort en op de andere zich als een vis uit het water voelt.

Er zijn wel meer verhalen in de loop der jaren geschreven waarin Spidey compleet uit zijn element is. Van avonturen met the Fantastic Four en Doctor Strange in andere dimensies als the Negative Zone, Spidey in space en Spidey in een voorstad van New York. Vaak zorgen deze misplaatsingen van het Webhoofd voor grappige momenten.

Overigens is Spirits of the Earth als verhaal niet geheel perfect. Je kunt op je vingers natellen dat de dorpsbewoners wel snappen dat de komst van Spider-Man en Peter Parker in het dorp geen toeval kan zijn. Ook duurt het relatief lang voordat Peter concludeert dat de spoken hologrammen zijn, vooral omdat zijn instinct hem bij de eerste confrontatie al niet waarschuwt voor gevaar. Maar goed, los daarvan is Spirits of the Earth zeker het lezen waard, alleen al vanwege de prachtige illustraties van Vess.

Categorieën
Spidey's web Strips

Spidey’s web: Het ware gezicht van Peter Parker?

Enkele Marvel Comics uit de jaren tachtig hebben geen illustratie maar een foto op de cover staan. Deze van Amazing Spider-Man #262 (maart 1985) is voor zover ik weet de enige fotocover van deze 700-nummers tellende reeks.

Op de foto zien we acteur/stuntman Scott Leva die poseert als Peter Parker die betrapt wordt door een fotograaf als hij zich aan het omkleden is.
amazingspider-man262

Leva trad in die tijd op als Spider-Man voor fotoshoots en openbare gelegenheden als stripbeurzen. Hij was ook een tijdje in de running om Peter Parker te spelen in een heuse Spider-Man-film die geproduceerd zou worden door Canon film. Er werden wat testfoto’s van Leva als Peter Parker gemaakt die zo grappig zijn dat ik ze je niet wil onthouden. Maar de film is er nooit gekomen.  Een weinigzeggende teaser is er nog van op YouTube te zien. (Meer over dit project kun je hier lezen.)

leva_spider-man1

De coverfoto is genomen door Eliot Brown, maar het idee kwam editor-in-chief Jim Shooter. Bob Layton, die de strip schreef en tekende, zegt hierover:

‘As far as the photo cover goes, I have to credit Jim Shooter for the original idea. Photo covers were a pet project for him and he approached Eliot and me about doing one for my fill-in project. By the way, I actually penciled a version of it, just in case the photo cover was a bust. Check out that unused art for the cover for #262 on the right.’

leva_spider-man2

In een Flits! ben je het haasje
In het verhaal Trade Secret in ASM #262 is Peter Parker op het vliegveld om foto’s te nemen van President Reagan voor the Daily Bugle. Louche fotograaf D.J. Jones heeft dezelfde opdracht. Dat hij niet zuiver op de graad is blijkt al in de introductiescène: Jones loopt per ongeluk tegen een vrouw op en terwijl hij heel behulpzaam de spullen die uit haar tas zijn gevallen opraapt, steekt hij haar portemonnee in zijn eigen zak. Als hij een bagage opslagkamer binnenloopt om het geld op te bergen ziet hij tot zijn verbazing Spider-Man half omgekleed staan. Parker is al een paar dagen op de been en heeft daarom zijn tintelende instinkt niet opgemerkt die hem waarschuwde voor deze ongenodigde gast. Instinctief schiet Jones een foto en vlucht weg.

ASM-262-betrapt

Hij weet te ontsnappen door een bagagekarretje richting een bus vol passagiers te laten rijden. Spider-Man kan de botsing voorkomen, maar ondertussen is de fotograaf al uit beeld.

De foto’s van Spider-Mans ware gezicht kunnen het Peter Parker erg moeilijk maken. Wat als Jones die foto verkoopt aan de krant? Er is vast iemand die Peter Parker zal herkennen. Zijn Tante May zou het niet overleven dat haar neefje die nare crimineel Spider-Man is.

Jones probeert zijn foto’s te verkopen aan de onderwereld en kondigt in een bar aan dat hij Spider-Mans ware identiteit kent en deze informatie voor één miljoen dollar graag deelt. De aanwezige criminelen geloven hem niet en gooien hem op straat. Daarna wordt hij door hen naar zijn huis gevolgd waar ze hem dreigen te vermoorden als hij de informatie niet aan ze geeft. Onze vriend Peter Parker heeft inmiddels achterhaald wie zijn foto heeft genomen en arriveert op dat moment net bij de woning van Jones.

Het is dus aan Spider-Man om Jones’ vege lijf te redden. Terwijl Parker met de onderwereldfiguren vecht, roept hij dat hij hierna wraak zal nemen op Jones om hem te straffen voor zijn nieuwsgierigheid.

Jones denkt dat Spidey hem gaat vermoorden en overhandigt hem uiteindelijk de negatieven. Parkers geheim is weer veilig, want de kans dat Jones hem ooit nog tegenkomt in een stad waarin meer dan acht miljoen mensen wonen is immers zeer gering.

ASM-262-bedreigd

Trade Secret van Bob Layton (die in de jaren tachtig veel Iron Man-strips maakte) is een aardig tussendoortje met een interessant uitgangspunt. Het is de fotocover die deze comic extra bijzonder maakt.

Spidey-kostuum
Ik kan me het moment dat ik de comic in de schappen van stripwinkel het Gele Teken vond nog goed herinneren. Ik was een jaar of elf en kocht zo nu en dan tweedehands Juniorpress comics die toen ruim voorradig waren. Een echte verzamelaar was ik nog niet: ik kocht een strip als die me interessant leek, ik was niet bezig de hele Spider-Man-serie compleet te krijgen. Daar begon ik later mee. Deze cover trok in het bijzonder mijn aandacht omdat ik graag een eigen Spider-Man-pak wilde hebben voor carnaval en hierop goed te zien was hoe die eruit moest komen te zien.

Zeldzaam
Fotocovers zijn overigens een zeldzaamheid in het Marvel universum. Behalve deze Spidey-cover heeft Marvel Team-up #128 (april 1983) er eentje met Spidey (gestalte gegeven door letteraar John Morelli) en Captain America (tekenaar Joe Jusko). Ook Spiderwoman #50, Dazzler #21 en nummers van The Marvel Fumetti Book kregen fotocovers. Tegenwoordig zie je ze wel eens voorbijkomen in preludes van de Marvel-films zoals Avengers, waarop foto’s uit de film staan.

Maar nog even terugblikkend op de foto van Amazing Spider-Man #262. Leva’s gezicht heeft wel iets weg van Peter Parker, maar of hij ook daadwerkelijk een goede vertolker zou zijn geweest van de sympathieke superheld valt nog te bezien. Aangezien het nog jaren zou duren voordat er een Spider-Manf-film zou komen en Toby Maguire daarin de hoofdrol vertolkte, zullen we nooit weten of Leva het ware gezicht van Peter Parker zou zijn geweest.

Categorieën
Spidey's web Strips

Spidey’s web: Hoe Peter Spider-Man werd

Sommige mensen doen er een heel leven over om volwassen te worden. De een groeit op met stuipen, de ander met grote sprongen of geleidelijk. In wezen groeit Peter Parker in 11 pagina’s op, namelijk de lengte van het verhaal waarin Spider-Man zijn debuut maakt. Voor Peter is één moment cruciaal in de reis naar volwassenwording, namelijk de dood van zijn Oom Ben.

Spider-Man zag in 1962 het levenslicht in de comic Amazing Fantasy #15 en is het geesteskind van schrijver Stan Lee en tekenaar Steve Ditko. Het verhaal verscheen als een afterthought van Lee. Hij wilde dit verhaal graag publiceren, maar zijn baas Martin Goodman zag het hele Spider-Man gedoe niet zo zitten. Lee heeft het toen stiekem in het laatste nummer van Amazing Fantasy gestopt, want een serie die ophoudt, kun je geen kwaad meer doen. Amazing Fantasy was een comicreeks waarin verschillende korte verhalen stonden, wat de geringe lengte van de origin story kan verklaren, die zoals gezegd slechts 11 pagina’s bevat. Maar met die 11 pagina’s schreven Lee en Ditko superheldengeschiedenis. Laten we er eens goed naar kijken.

Spider-Man is het verhaal van de wees Peter Parker, die liefdevol door zijn Oom Ben en Tante May wordt opgevoed totdat het leven een tragische wending neemt.

Lee vertelt het verhaal nogal schetsmatig: scènes duren slechts enkele plaatjes of zelfs één plaatje – alleen het nodige wordt verteld. Tegenwoordig is de vertelling in comics wel iets anders. Er worden minder plaatjes gebruikt per pagina, waardoor er per aflevering ook minder gebeurt.

amazing-fantasy-15-01

De eerste scènes zijn puur expositie, een introductie van het personage. In slechts vijf korte scènes wordt duidelijk dat Peter Parker gewaardeerd wordt door zijn oom, tante en leraren, maar dat hij een sociale outcast is als het gaat om zijn klasgenoten. Hij wordt door hen bestempeld als boekenwurm en ziet er ook zo uit: hij draagt een bril, een vestje en een das; dikwijls draagt hij studieboeken onder zijn arm.

Wanneer Peter een wetenschappelijke demonstratie bezoekt, komt er een klein spinnetje tussen de radioactieve straling terecht. Voordat deze sterft, spring hij op Peters hand en bijt hem. Peter voelt zich onwel en loopt verdwaasd naar buiten. Daar wordt hij bijna aangereden door een auto, maar de tiener weet net op tijd weg te springen. Uit pure reflex kruipt hij langs een muur omhoog. Als Peter het dak bereikt, grijpt hij zich vast aan een stalen pijp die hij met gemak verkreukelt door zijn nieuwverworven speciale kracht. Al snel legt Peter het verband tussen de spinnenbeet en deze krachten. Heel snel en kort legt Lee dus uit wat Peters nieuwe krachten zijn.

amazing-fantasy-15-03

Als Peter even later langs een worstelring loopt ziet hij dat er honderd dollar betaald wordt aan iedereen die het drie minuten in de ring tegen Crusher Hogan durft op te nemen. Dit lijkt Peter een mooie kans om zijn krachten te testen. Thuis kleedt hij zich om: hij draagt een masker voor het geval dat hij verslagen wordt, want hij wil niet langer worden uitgelachen. Peter springt in de ring en weet Crushers aanval te ontwijken. Hij pakt de worstelaar beet en neemt hem mee naar de nok van de tent. Het publiek is enthousiast en een televisieproducent belooft van hem een ster te maken. In de volgende scène naait Peter een kostuum in elkaar, ontwerpt hij webvloeistof met bijbehorende webschieters en bedenkt hij de naam Spider-Man. Dat dit allemaal heel makkelijk gaat, zien we gemakshalve maar even door de vingers. Bij de update van Brian Michael Bendis voor ultimate Spider-Man duurt het allemaal wat langer voordat Parker zijn nieuwe identiteit bedacht heeft. Het webvloeistof is bijvoorbeeld een uitvinding van zijn overleden vader en niet van zichzelf.

amazing-fantasy-15-06

Het feit dat Peter niet meteen de held uithangt nu hij speciale krachten heeft gekregen vind ik een frisse benadering van het genre: waarom zou je ook automatisch tot de conclusie komen dat je je superkrachten in moet zetten voor het goede in de wereld. Welnee, er zelf beter van proberen te worden is een veel natuurlijke reactie dan de held te spelen. Toch zal Peter er eentje worden, tegen wil en dank wellicht, maar daarvoor moet hij eerst een belangrijke levensles leren.

Na een optreden in een televisieshow staat Spider-Man in de gang van de kleedkamers. Een dief wordt achtervolgd door een agent, maar Peter is te druk met zichzelf bezig om de dief tegen te houden. De agent vraagt waarom hij de dief niet heeft doen struikelen, waarop Spider-Man antwoordt: ‘Sorry pal! That’s your job! I’m thru being pushed around – by anyone! From now on I just look out for number one – that means – me!’.

Wanneer hij op een avond thuiskomt van een optreden staat er een politieauto voor de deur. Een agent vertelt dat zijn oom een inbreker betrapte en door hem is doodgeschoten. Peter rent naar zijn kamer, trekt zijn Spider-Man-pak aan en slingert naar een pakhuis bij de haven, waar de schurk zich ophoudt.

amazing-fantasy-15-11

Spider-Man schakelt de dief uit met een harde vuistslag. Dan ziet hij tot zijn grote schrik dat de inbreker dezelfde dief is die hij enkele dagen geleden heeft laten gaan. De politie vindt de dief hangend aan een paal, terwijl Spider-Man even verderop door schuldgevoel overspoeld wordt. Als hij de dief had gestopt toen hij de kans had, dan was zijn oom nooit vermoord. Peter voelt zich verantwoordelijk voor de dood van zijn geliefde oom Ben. Stan Lee sluit zijn epos af met de volgende woorden:

And a lean, silent figure slowly fades into the gathering darkness, aware at last that in this world, with great power there must also come … great responsibility! And so a legend is born and a new name is added to the roster of those who make the world of fantasy the most exciting realm of all!

amazing-fantasy-15_revelatiIn dit korte verhaal maakt Peter Parker een verandering door: van een egoïstische tiener verandert hij in een superheld die zijn verantwoordelijkheid neemt. Door de dood van zijn oom leert hij dat grote krachten een grote verantwoordelijkheid met zich meebrengen. Dat Peter zich schuldig voelt voor de dood van Ben, maakt hem alleen maar meer gedreven om van nu af aan zijn krachten voor het goede in te zetten.

De wijze les zal als een rode draad door de Spider-Man verhalen lopen. Maar de toepassing ervan zal niet van een leien dakje gaan. Peter moet namelijk nogal wat offers brengen om de held uit te hangen. Daarover later meer.

Categorieën
Spidey's web Strips

Spidey’s web: De geboorte van Mary Jane Watson

Ontwerpschetsen van Mary Jane Watson door John Romita Sr.

Een van de belangrijkste vrouwen in het leven van Peter Parker is Mary Jane Watson. Zij is ook tevens een van mijn favoriete personages uit de supporting cast.

Ontwerpschetsen van Mary Jane Watson door John Romita Sr.
Ontwerpschetsen van Mary Jane Watson door John Romita Sr.

In eerste instantie werd Mary Jane gepresenteerd als feestbeest, een losbol waar je maar beter geen diepzinnige gesprekken mee moest voeren. Niet omdat ze dom zou zijn, allerminst, maar omdat ze mensen op afstand hield en de zaken graag luchtig. Gaandeweg is Mary Jane echter uitgegroeid tot een zeer gelaagd en interessant personage. En in tegenstelling tot een zekere Lois Lane, staat ze haar mannetje als ze gevaar loopt. Ik kan uren tikken over MJ, maar vandaag hou ik het bij de introductie van Mary Jane Watson, die zich later mevrouw Spider-Man mocht noemen.

Ann-Margret.
Ann-Margret.

Voor het eerst zagen we Miss Watson in Amazing Spider-Man #42 (november 1966). Al maanden probeerden Tante May en Anna Watson Peter aan Anna’s nichtje te koppelen, maar hij had daar geen zin in, bang dat ze een of andere hork was. Ook had Peter toen al stiekem een oogje op Gwen Stacy, het meisje met wie hij niet veel later zijn eerste grote romance zou beginnen. Maar dat is een ander verhaal.

Mary Jane was al een paar keer in de strip voorgekomen, maar iedere keer stond er iets tussen haar en de camera in, waardoor de lezer nooit haar gezicht zag. Zo hielden Stan Lee en Steve Ditko het spannend. En toen nam Ditko na ASM #38 ontslag. Lee regelde snel een vervangende tekenaar en dat werd John Romita Sr. Hij staat erom bekend dat hij mooie mensen kan tekenen terwijl Ditko’s vrouwen adequaat maar zeker niet schoonheden genoemd kunnen worden. Mazzel voor de mannenlezer dat we Mary Jane voor het eerst zien als ze door Romita wordt getekend en dat hij bedacht hoe ze eruit moest zien!

Zo herinnert Romita zich de geboorte van Mary Jane: ‘When we started to plot her first appearance in Amazing #42, Stan wasn’t sure if she should be beautiful or hideous. I was recently looking through the volume of Essential Spider-Man that reprinted some of Ditko’s issues and they referred to Mary Jane as beautiful. Stan has a terrible memory and obviously forgot. It’s a good thing we didn’t make her hideous, because we would have looked really foolish. Anyway, once we agreed on making her beautiful, we had the problem of trying to make her look really spectacular. Stan wanted her to look something like a go-go girl. I used Ann-Margret from the movie Bye Bye, Birdie as a guide, using her colouring, the shape of her face, her red hair and her form-fitting short skirts. I exaggerated her dimples and the cleft in her chin.’ (Uit: Comic creators on Spider-Man. Titan Books, 2004)

Echt kennismaking met Mary Jane deden de lezers overigens pas in ASM #43, in het vorige deel werd de ontmoeting slechts gebruikt als cliffhanger. In de comic erna maken Peter en MJ voor het eerst een praatje. Peter is duidelijk onder de indruk van haar. Ik voeg hier de hele scène even in, omdat je dan meteen een idee krijgt van het ‘hippe’ taalgebruik dat Stan Lee zijn personages liet spreken. Vergeet niet dat dit een strip is uit 1966 dus hipper dan dit werd het niet. Al maakt het de strip natuurlijk behoorlijk gedateerd.

ASM #43. Script Stan Lee, tekeningen John Romita Sr.
ASM #43. Script Stan Lee, tekeningen John Romita Sr.

Peter moet zijn kennismaking met MJ dus kort houden om achter the Rhino aan te gaan. Tot zijn verbazing stelt het meisje echter zelf voor om bij the Rhino te gaan kijken omdat haar dat wel interessant lijkt. Aangekomen op de plaatsdelict mag MJ op Peters brommer passen terwijl hij foto’s gaat maken voor The Bugle en een robbertje gaat knokken met zijn tegenstander. Het zou nog heel wat Spider-Man avonturen duren voordat Peter en MJ serieus iets met elkaar zouden krijgen.

Je begrijpt het al: binnenkort meer over Mary Jane Watson. Maar laat ik voor dit moment afsluiten met de eerste blik op de schone Mary Jane uit ASM #42 – het laatste plaatje waarin we MJ voor het eerst frontaal zien is inmiddels uitentreuren herhaald. Vooral de uitspraak ‘Face it Tiger, you just hit the jackpot!’ wordt zo vaak gebruikt in het Marvel universum dat het iets van zijn kracht verloren heeft.

maryjane_jackpot2

Categorieën
Spidey's web Strips

Spidey’s web: Meeting Mr. Osborn

Je hebt klootzakken, enorme klootzakken en je hebt Norman Osborn. Hij is toch wel de grootste klootzak in Spider-Mans wereld.

De gewiekste zakenman en uitvinder is als the Green Goblin Spidey’s gevaarlijkste vijand: als eerste wist hij het Webhoofd te ontmaskeren (Amazing Spider-Man (AMS) #39-40) en met die kennis heeft hij geprobeerd systematisch het leven van Parker te verzieken. In 1973 vermoordde Osborn zelfs Peters grote eerste liefde Gwen Stacy door haar van de Brooklyn Bridge af te gooien.

Osborn is megalomaan, een sadist, meedogenloos en geestelijk gestoord. In dat opzicht staat de schaal van vernietiging die the Green Goblin aanricht in groot contrast met zijn carnavaleske uiterlijk: hij ziet eruit als een trol met puntmuts en puntschoenen en behalve energiestralen uit zijn vingers gooit hij lustig met pompoenbommen. Met zijn kostuum zou the Goblin zeker de hoofdprijs op een Halloweenfeestje winnen. Maar vergis je niet: achter dit groteske uiterlijk gaat een ziek, crimineel meesterbrein schuil.

De strijd tussen Spider-Man en the Green Goblin is een zeer persoonlijke oorlog. Osborn is de vader van Peters beste vriend Harry en toen Osborn stierf doordat hij gespietst werd door zijn eigen goblin glider (een vliegend apparaat in de vorm van een vleermuis), nam Harry de mantel van zijn vader over. Peter en Harry streden meerdere keren tegen elkaar voordat bleek dat Norman op miraculeuze wijze zijn verwondingen had overleefd. Oborn bleek zelfs het meesterbrein te zijn geweest achter de verschrikkelijke kloonsaga. Maar goed, daar hebben we het niet meer over.

Dat Osborn geniet van zijn wandaden blijkt uit deze scène uit Spider-Man’s Tangled Web #13. Enkele van Spidey’s vijanden komen samen in een kroeg voor superschurken: The Vulture, Kraven Jr. en Osborn. Iedereen schept op over wat hij de Muurkruiper allemaal heeft aangedaan, maar Norman Osborn, die wint dit potje wie het verste kan pissen met verve:

osborn_scheptop1web

osborn_scheptop2web
Tekst Ron Zimmerman. Tekeningen: Sean Phillips.


Eerste ontmoeting
Oorspronkelijk kreeg Spider-Man voor het eerst met the Green Goblin te maken in Amazing Spider-Man #14 (juli 1964). The Goblin wil baas van de New Yorkse onderwereld worden en denkt het meeste indruk te maken door Spider-Man te vernietigen. Hij lokt de muurkruiper in de val door zich voor te doen als een medewerker van een filmmaatschappij om Spidey uit te nodigen om in een film te spelen. Onze held ziet dat wel zitten, want met het geld dat hij ermee gaat verdienen kan hij tante May financieel uit de brand helpen. De filmlocatie is een afgelegen grot. Uiteraard zijn Spider-Mans tegenspelers geen acteurs maar de echte misdaadgroep The Enforcers en lopen zijn dromen van een filmcarrière uit op een robbertje knokken waardoor de Hulk, die toevallig in de grot uitrust, wakker wordt.Dit verhaal is dus niet alleen het debuut van the Goblin, ook ontmoetten Spidey en de Hulk elkaar voor het eerst.

Spider-Man en the Green Goblin ontmoeten elkaar voor het eerst. ASM #14. Illustratie: Steve Ditko.
Spider-Man en the Green Goblin ontmoeten elkaar voor het eerst. ASM #14. Illustratie: Steve Ditko.

Lange tijd was niet bij de lezer bekend wie achter het masker van the Green Goblin school. Uiteindelijk bleek dat dus de vader van Peters beste vriend te zijn. Hier hadden Stan Lee en tekenaar Steve Ditko onenigheid over. Lee wilde dat het een bekende van Peter zou zijn, Steve wilde dat het een willekeurig persoon was die we voor die tijd nog niet kenden. Achteraf blijkt natuurlijk dat Lee gelijk had: dat de strijd tussen Peter en Norman een persoonlijke is, maakt het allemaal veel interessanter.

Overigens werd in 1997 de geschiedenis van Peter en Norman aangepast. In een speciale event maand kwam er van de verschillende series van Marvel een speciale comic uit met een -1 nummering. Alle verhalen spelen zich af voor Fantastic Four #1, het officiële begin van het Marvel Universum. Zo kwam er ook van de serie Peter Parker: Spider-Man zo’n verhaal uit dat wat meer achtergrond geeft over industrieel Osborn. Let wel: dit verhaal speelt dus voordat Peter Parker gebeten wordt door de radio-actieve spin die hem zijn krachten geeft. Één scène springt er voor de Spider-Man-fans in het bijzonder uit. Hierin ontmoeten Norman Osborn en Peter Parker elkaar voor het eerst op een wetenschapsbeurs die door Osborn gesponsord wordt:

Tekst: Howard Mackie. Dan Fraga, tekeningen. Scott Hanna: Inkt.
Tekst: Howard Mackie. Dan Fraga, tekeningen. Scott Hanna: Inkt.

De scène werkt vooral goed omdat we weten wat er in de toekomst nog allemaal ligt te wachten op deze twee mannen die elkaar nu zo vriendelijk toespreken. Als Osborn knipoogt naar Peter met de uitspraak dat ze goede vrienden kunnen worden of felle rivalen, weten wij al waar het op uit zal draaien. Rivalen dekt de lading eigenlijk niet, aartsvijanden is een beter woord. Met dit verhaal, waar Peter Parker overigens nergens verder een rol speelt behalve deze scène, is er een klein beetje informatie toegevoegd aan de canon. Interessant aan dit soort toevoegingen is dat ze eigenlijk geen echt nieuwe informatie mogen bevatten die de personages in een heel ander daglicht stellen, want het moet wel allemaal netjes passen in de Spider-Man-geschiedenis zoals we die al kennen.

Over Norman Osborn kan ik nog veel meer vertellen en we zullen hem nog vaker in deze rubriek tegenkomen. Je bent dus gewaarschuwd.

Categorieën
Spidey's web Strips

Spidey’s web: Even webslingeren leidt tot problemen

ASM-255-zwartkostuum

Een prachtige illustratie afkomstig uit Amazing Spider-Man #255 (augustus 1984) gemaakt door Ron Frenz. In die tijd was Frenz de vaste tekenaar van de serie en samen met schrijver Tom DeFalco heeft hij een paar glanzende pareltjes afgeleverd, waaronder dit nummer. Het is een van de eerste Spider-Man-comics die ik als kind las. Frenz is altijd een van mijn favoriete Spidey-tekenaars gebleven.

Peter Parker heeft het zwaar: door vermoeidheid heeft hij een gat in de dag geslapen en als hij zijn tante belt om hun ruzie bij te leggen, ze is erg teleurgesteld omdat Peter met zijn studie is gestopt, wil ze niet aan de telefoon komen. Op zo’n moment is het fijn dat Peter de evenredige kracht en snelheid van een spin heeft, zodat hij op zijn unieke wijze even een luchtje kan scheppen. Wij moeten het doen met een wandeling in het park, Peter is in staat om door de betonnen jungle die New York heet te webslingeren.

Dat dit hem een opgelucht gevoel geeft maakt Frenz duidelijk door achter Spidey een donkere wolkformatie te tekenen: het webhoofd slingert precies op de plek waar de lucht vrij van de bewolking is, alsof de lucht boven New York en in Peters hoofd langzaam opklaart.

In die tijd was een ontspannend rondje webslingeren vaak een manier om Spidey op het pad der problemen te brengen en inderdaad, een bladzijde of wat later hoort hij de politiesirenes al gieren en komt hij op het spoor van the Black Fox die een juwelierszaak probeert te beroven. Dat doet The Fox met behulp van een stel getrainde apen van the Red Ghost die de inbreker dwingt voor hem te gaan stelen. The Red Ghost durft zelf namelijk niet meer zijn huis uit de angst superhelden tegen het lijf te lopen.

The Black Fox kan niet zomaar aan Spidey ontsnappen.
The Black Fox kan niet zomaar aan Spidey ontsnappen.

ASM-255_coverIn ASM #255 maakt the Black Fox zijn debuut. Fox is een inbreker op leeftijd die nog één grote slag wil slaan om met pensioen te kunnen. Rentenieren in de Franse Rivièra is zijn doel, maar natuurlijk lukt het hem nooit om die laatste grote klus te volbrengen. Opmerkelijk genoeg wordt er op de cover van de comic helemaal geen melding gemaakt van dit nieuwe personage. Dat is heel ongebruikelijk, want meestal staat dit met grote letters aangekondigd om de verkoop te stimuleren. Dat neemt niet weg dat het een spannende cover is.

Over Ron Frenz en Spidey’s zwarte kostuum later meer.

Amazing Spider-Man #255
Tekst: Tom DeFalco. Tekeningen: Ron Frenz. Inkt: Joe Rubinstein.

Categorieën
Spidey's web Strips

Spidey’s web: Fotoboek over een muurkruiper

Jarenlang werkte Peter Parker, beter bekend onder stripliefhebbers als the Amazing Spider-Man, als freelance fotograaf voor de New Yorkse krant The Daily Bugle. Het onderwerp van zijn foto’s was hij zelf: met een automatische camera legde Peter zijn activiteiten als Spider-Man vast. Eigenaar en uitgever van de krant, J. Jonah Jameson gebruikte die foto’s vervolgens weer bij artikels waarin hij het Webhoofd zwart maakte.

Het omslag van het fictieve boek 'Webs'. Illustratie: Todd McFarlane
Het omslag van het fictieve boek ‘Webs’. Illustratie: Todd McFarlane

Op een gegeven moment (namelijk Amazing Spider-Man #304, september 1988) leek het Jameson een goed idee om de beste foto’s te bundelen in een boek genaamd Webs: Spider-Man in action. Dit gebeurde tot ongenoegen van de fotograaf die hier geen cent voor kreeg. Hij had als freelancer namelijk al zijn auteursrecht overgedragen aan de krant. (Iets wat freelance journalisten als kranten als De Volkskrant bekend in de oren zal klinken. Die moeten namelijk ook een contract van de krant tekenen waarin ze alle rechten afstaan, waardoor de krant makkelijk het stuk van de journalist aan andere kranten kan verkopen zonder dat de auteur daar iets van terugziet.)

Jameson legt uit hoe Peter als freelancer genaaid wordt.
Jameson legt uit hoe Peter als freelancer genaaid wordt.

Een schrale troost: Peter mocht wel op tour om het boek te promoten. Een slimme manier van schrijver David Michelinie om Spider-Man uit zijn natuurlijke habitat te halen en in verschillende Staten zijn avonturen te laten beleven, waaronder Californië en Kansas. Dit leidde onder andere tot de grappige scène tijdens een liefdadigheidsgala. Peter signaleert daar de bejaarde inbreker The Black Fox en probeert hem tegen te houden. Hij raakt The Fox kwijt tijdens een achtervolging en komt per ongeluk in de zaal vol genodigden terecht. Een geïmproviseerde en humoristische signeersessie volgt.

spiderman_handtekeningen
Mocht Marvel ooit nog eens een boek als Webs uitgeven, dan ben ik de eerste die het zou kopen. Het lijkt me heel tof om door opgepoetste stripplaatjes te bladeren van de muurkruiper, al ware het foto’s die Peter Parker heeft gemaakt. Een boek als The art of Spider-Man Classic komt in de buurt en bevat prachtige illustraties en plaatjes van verschillende tekenaars, afkomstig uit 50 jaar Spidey-geschiedenis. Het boek is erg informatief en is te beschouwen als een rijk geïllustreerde encyclopedie. Maar een boek als Webs zou vooral uit zwartwitfoto’s met onderschriften bestaan, dus dat boek moet nog eens uitgegeven worden.

Waarom vertel ik je dit allemaal? Vanaf nu zal ik in de rubriek Spidey’s web mooi beeldmateriaal, stripscènes en covers uit Spider-Mans rijke geschiedenis publiceren. Soms met een korte uiteenzetting, soms ook niet. Het web van Spider-Man kent immers veel interessante en boeiende momenten die het bekijken en onderzoeken waard zijn. Op deze manier zullen we kennismaken met interessante gebeurtenissen uit het leven van de muurkruiper, en met vakkundig en oogstrelend tekenwerk van de illustratoren. Ben je er klaar voor om het web te ontsluiten? Here we go!

Amazing Spider-Man #304
Tekst: David Michelinie. Tekeningen: Todd McFarlane. Inkt: Joe Rubinstein

Categorieën
Minneboo leest Strips

Minneboo leest: Superior Spider-Man (liever niet)

Dan Slott: © Luigi Novi / Wikimedia Commons

Over dingen waar ik hoofdpijn van krijg, schrijf ik liever niet. Toch, toen ik gisteren Superior Spider-Man #9 digitaal dichtsloeg, voelde ik me niet lekker en daar wil ik het even over hebben.

Weet je nog dat Doctor Octopus in het lichaam van Peter Parker zit en Peter is gestorven in het oude zieke lijf van Octopus? Peter zweefde de laatste maanden astraal naast zijn oude lijf terwijl Doc Ock de ene monsterlijkheid na de andere beging. Met absoluut dieptepunt dat hij de schurk Massacre in koelen bloede doodschoot. Eindelijk beginnen de Avengers te ruiken dat er iets mis is met het Webhoofd, maar na een reeks testen kunnen ze niets raars ontdekken aan Spider-Man. Alsof die moord niet genoeg was om hem op te sluiten, wordt hij vanaf nu alleen ‘goed in de gaten gehouden.’

Illustratie: Ryan Stegman, die net een beetje beter tekent dan Humberto Ramos.
Illustratie: Ryan Stegman, die net een beetje beter tekent dan Humberto Ramos.

In Superior Spider-Man #9 heeft Doctor Octopus door dat Peter nog deels voortleeft in zijn brein en besluit voor eens en voor altijd Peter Parker te begraven. Ze vechten het uit in zijn hoofd en uiteindelijk verslaat Ock Peter door hem wijs te maken dat hij het niet verdient om Spider-Man te zijn. In het deeltje ervoor zou Ock een meisje opereren maar Peter, die Ock de afgelopen maanden alleen maar overmatig gewelddadige acties heeft zien plegen, vertrouwde Ock niet en probeerde hem tegen te houden. Goed, Doc Ock zou voor zijn operatie ook een hersenscanner kunnen lenen waardoor hij zou ontdekken dat de essentie van Peter Parker  nog in zijn brein zou zitten, en dat wil Parker natuurlijk voorkomen. Maar het blijft zwak dat Ock met enkele rammelende argumenten zo gemakkelijk de spirit van Parker weet te breken. Als we iets van de vroege Spider-Man-verhalen kunnen leren is dat Parker, hoe groot de oppositie ook is, geestelijk heel sterk is en altijd weer hoop vindt in hopeloze situaties. Maar niet als Dan Slott hem schrijft. Dan is het maar een zwakkeling die zich door de eerste de beste blaaskaak laat overreden.

Peter zou moeten inzien, net als ieder weldenkend mens, dat hij niet zomaar zijn vijanden koud kan maken. Wat Ock dus wel gewoon doet en daarmee wegkomt (!) Een Spider-Man die zijn vijanden vermoordt, is geen haar beter dan de criminelen die hij omlegt.

Als Ock aan het einde van het verhaal de herinneringen van Peter Parker voorgoed weet te wissen, vermoordt hij onze held in wezen voor de tweede keer.

SuperiorSpider-Man09_027

Wederom spuugt schrijver Dan Slott de liefhebber in het gezicht. Niet alleen klopt er geen bal van zijn karakterisaties – Jonah Jameson die jarenlang heeft beweerd dat Spider-Man een crimineel is, stond heel onkarakteristiek te juichen toen Ock-Webhoofd Massacre in koelen bloedde doodschoot en Mary Jane met wie Peter jaren samenleefde begint pas heel langzaam te vermoeden dat Peter niet zichzelf is de laatste tijd – ook bespeelt hij bewust de hoop van de lezers dat Peter Parker ooit nog eens terugkomt. En nu toont hij wederom een gebroken Peter, alsof die zich zo makkelijk zou laten overreden door Ocks beweringen.

Wat Slott doet is alles ombuigen om het uitgangspunt van Superior Spider-Man zo lang mogelijk te rekken, waardoor er nog maar weinig lijkt te kloppen van de wereld van Peter Parker en de personages die daarin thuishoren. Hij verandert personages om zijn visie te laten kloppen en levert verschrikkelijk broddelwerk als het om de plots gaat. En nu laat hij ook nog eens alle Avengers acteren alsof ze een lobotomie hebben ondergaan.

Ik kan dan ook alleen maar hopen dat de verkoopcijfers van Inferior Spider-Man zodanig tegenvallen dat Marvel binnenkort het roer omgooit: een nieuwe schrijver, betere tekenaars en een nieuwe verse koers waarin Peter Parker weer het masker draagt.

Want die dag zal ooit weer komen. Zoveel hebben we wel kunnen leren van ‘grote veranderingen’ zoals de Clone Saga uit de jaren negentig. Tot die tijd lees ik wel oude Spidey comics voor mijn plezier en knarsetandend Inferior Spider-Man, want ik wil toch op de hoogte blijven. (Maar ik lees ze wel gratis, gedownload, want ik weiger Marvel financieel te sponsoren voor heel slechte strips.)

Er zijn ook lezers die wel blij zijn met Superior Spider-Man. Als ik de brievenpagina mag geloven zijn dat vooral jonge lezers die Spider-Man nog maar kort volgen. Misschien is dat deels het probleem en word ik simpelweg te oud voor dit soort comics. Misschien past de huidige manier van vertellen en uitgeven gewoon niet bij mij, een oudere lezer. Ik snap ook de aantrekkingskracht niet van de zangers en zangeressen die The Voice etc. winnen. Toch, naar mijn mening is het schrijfwerk van Slott ver onder de maat als je zijn werk vergelijkt met schrijvers als Michael J. Straczynski, al was zijn run op Spidey ook weer niet zo lang geleden. Slott mag niet eens in de schaduw staan van oude rotten als Roger Stern, Tom DeFalco, Gerry Conway, John Byrne en de grote Stan Lee.

‘Ach, Minneboo, wat maak je je weer druk om een fictiefiguur,’ hoor ik je zeggen. Als je bijna dertig jaar strips over een personage leest, leef je met hem mee. En daarbij is het hemelvaartsdag vandaag: de hele christelijke wereld herdenkt iets wat ook maar gewoon een fictieverhaaltje is.

Dan Slott & Ryan Stegman. Superior Spider-Man #9
Marvel Comics. € 3,99.

Categorieën
Stripplaatjes onder de loep Strips

Stripplaatje onder de loep: Het liefdesleven van Spider-Man

Het leven van de superheld Spider-Man gaat niet over rozen. Als er naast zijn chronische geldgebrek nog een constante factor in het leven van Peter Parker bestaat, dan is het wel een beroerd liefdesleven. Niet dat de aantrekkelijke fotograaf niet goed in de markt zou liggen bij de dames, maar zodra er van serieus daten sprake is, staat binnen de kortste keren zijn alter ego Spider-Man in de weg.

Parker komt niet opdagen op afspraakjes omdat hij als het webhoofd op dat moment net een crimineel moet bestrijden. Of hij maakt zich tijdens een intiem samenzijn uit de voeten omdat er ergens gevaar dreigt. Zijn eega uitleggen dat hij Spider-Man is en dat hij zich door zijn superkrachten genoodzaakt voelt aan zijn verantwoordelijkheid gehoor te geven, is voor Peter niet bespreekbaar. Zijn geheime identiteit is een zware last die hij niet wenst te delen. Hij probeert zijn naasten en geliefden namelijk zo goed mogelijk tegen zijn vijanden te beschermen. Daarbij komt nog dat veel van zijn vriendinnen een bloedhekel hebben aan Spider-Man. Het webhoofd staat zijn grootste gedeelte van zijn carrière immers bekend als crimineel.

Doodsangst
Bovenstaande prent uit Amazing Spiderman #122 uit 1973 (hier de versie van de Nederlandse vertaling uit Spiderman klassiek #5 – Juniorpress 1990) is een variatie op een veel voorkomend beeld uit Spider-Mans geschiedenis. Het webhoofd houdt denkbeeldig Peter Parker en diens geliefde van het moment uit elkaar. In dit geval is dat Gwen Stacy, zijn eerste grote liefde die in handen van aartsrivaal Green Goblin de dood vond. Gwens dood bevestigt Parkers grote angst dat zijn naasten niet meer veilig zijn wanneer zijn vijanden erachter komen wie er achter het spinnenmasker schuilgaat.

Het tij leek voor Peter Parker te keren toen zijn tweede grote liefde, Mary Jane Watson, hem opbiechtte dat ze al jaren op de hoogte was van zijn dubbele identiteit. Het stel trouwde en beleefden gelukzalige jaren, ook al gingen ze wel eens tijdelijk uit elkaar. Ondanks het feit dat Mary Jane meerdere malen ontvoerd werd en Spidey haar uit de klauwen van zijn vijanden moest redden, werd ze gelukkig nooit een tweede Lois Lane. Mary Jane is een driedimensionaal personage en houdt als vrouw-van meer in dan alleen plotmechanisme om de held uit zijn tent te lokken.

Boze fans
Een paar jaar geleden werd Spider-Mans rigoureus geschiedenis herschreven door uitgeverij Marvel Comics. Door magische inmenging van Mephisto werd het huwelijk tussen Peter Parker en Mary Jane ontbonden omdat de uitgeverij er geen brood meer in zag en meende dat de avonturen van Spider-Man moeten aan sluiten bij de belevingswereld van tieners. Die zouden zich niet kunnen inleven in het leven van een vroeg dertiger die getrouwd is.

Tot grote woede van veel trouwe fans werd ruim twintig jaar aan verhalen deels genegeerd. In de recente verhaallijn One Moment in Time werd verteld dat het huwelijk nooit heeft plaatsgevonden. Peter Parker kwam niet opdagen bij het altaar omdat hij door een gevecht ergens bewusteloos in een steegje zijn huwelijksdag doorbracht. Dankzij de middelmatige pen van sommige Marvel-schrijvers blijkt Parker inderdaad een onbetrouwbaar vriendje te zijn.

Amazing Spider-Man 122. Tekst: Gerry Conway, tekeningen: Gil Kane. Inkt: John Romita Sr. en T. Mortellaro

Deze tweede aflevering van de rubriek Stripplaatje onder de loep verscheen in Eppo #4 (2012).

Categorieën
Strips Video

Interview met Spider-Man-tekenaar Alex Saviuk

Mary Jane Watson-Parker. Illustratie: Alex Saviuk. Bron: Fuckyeahspiderwife.tumblr.com.
Mary Jane Watson-Parker. Illustratie: Alex Saviuk. Bron: Fuckyeahspiderwife.tumblr.com.
Mary Jane Watson-Parker. Illustratie: Alex Saviuk. Bron: Fuckyeahspiderwife.tumblr.com.

De Amerikaanse stripmaker Alex Saviuk tekent al zo’n kwart eeuw Spider-Man. Maar liefst zeveneneenhalf jaar tekende hij Web of Spider-Man.

Toen ik in de jaren tachtig als tiener voor het eerst kennismaakte met zijn werk, was ik er zeer mee in mijn nopjes. Je had Sal Buscema die de serie Peter Parker tekende en Todd McFarlane deed toen Amazing Spider-Man. Beide stripmakers hebben een heel uitgesproken stijl, terwijl Saviuk meer teruggreep naar het klassieke tekenwerk van John Romita Sr. Net als Sr. maakt Saviuk heel strak geïnkte tekeningen en is zijn storytelling heel duidelijk.
Enig nadeel is dat hij nog wel eens bij het tekenen van Spider-Man teruggrijpt naar eerder getekende houdingen maar dat kun je een tekenaar die met een zeer strenge deadline werkt en minstens 22 pagina’s per maand moet tekenen, eigenlijk niet kwalijk nemen. Je zou Saviuks stijl als degelijk kunnen omschrijven en weinig avontuurlijk, maar als je het vergelijkt met de meuk die hedendaagse Spidey-tekenaars als Humberto Ramos op papier kladden, kies ik toch voor Saviuk. Zijn anatomie klopt en hij tekent een verdomd mooie Mary Jane. Beide kwaliteiten bezit Ramos absoluut niet.

Tegenwoordig is Saviuk alweer jaren betrokken bij de Spider-Man krantenstrips. Brad Douglas, de webmaster van Spider-Man Crawl Space, interviewde Saviuk uitgebreid tijdens de Wizard Chicago Comic Con. Wat heerlijk dat dit soort interviews gewoon online staan.

Trouwens, Crawl space is een van de beste Engelstalige sites als het om Spider-Man gaat.

 

Deel 2 van het interview.
Deel 3 van het interview.

Web-of-036-_Phreak-Out2

Categorieën
Bloggen

De verleiding van het witte canvas 3

Illustratie: Emma Ringelberg
Illustratie: Emma Ringelberg

Sinds september heb ik er een Tumblr-blog bij over strips en films. Zoals het Tumblr betaamt plaats ik er vooral beeldmateriaal dat dikwijls van mijn archief afkomstig is. Ik vind het leuk om zeldzame afbeeldingen en stripplaatjes met de wereld te delen.

Om mijn Tumblr wat meer bekendheid mee te geven en het aantal volgers te doen toenemen, herblogde ik in het begin wel eens een plaatje van een beroemde Tumblr of eentje die veel volgers heeft. Dat leverde niet het gewenste resultaat op: het aantal volgers bleef laag.

Daar kwam wat verandering in toen ik deze Muppet-porno online zette. Deze samensmelting van Kermit en Piggy is veel geliket en veel geherblogd door anderen.
Toen herblogde comicschrijver Brian Michael Bendis een plaatje van me. Sailant detail: het was een scène uit Spider-Men, een strip die hij zelf heeft geschreven. Zo’n actie zorgt ervoor dat je opvalt. Mensen zetten massaal dit plaatje ook op hun blog. Het leverde welgeteld twee volgers op.

Het merendeel van mijn bezoekers is wat dat betreft nog steeds afkomstig van Google. Gerichte zoekresultaten leiden tot mijn Tumblr. En dat vind ik natuurlijk prima.

Archief van oktober.
Archief van oktober.

Groot plezier had ik van mijn Tumblr toen ik daar mijn zure recensies over de laatste Amazing Spider-Man en de nieuwe serie Superior Spider-Man publiceerde. Die werden goed door anderen opgepikt. Omdat je al binnen een netwerk opereert van Amerikaanse stripliefhebbers, is het bereik van je mening dus opeens opmerkelijk groot. (Natuurlijk heb ik de stukken ook getwitterd naar de boosdoeners die de verhalen hebben gemaakt, dat zal ze leren! :))

Wat alleen nog niet goed lukt, is het aantal mensen dat mijn video’s ziet, laten toenemen. Ik zet Engelstalige video’s op Minneboo’s Comic Stash, maar die worden nagenoeg niet bekeken, geliket of op blogs gezet. Misschien is Tumblr helemaal niet geschikt voor video.

Tot nu is het een aardig bijproject gebleken waardoor ik allerlei mooi beeldmateriaal voorbij zie komen. Vooralsnog is dat genoeg voor me, al is het nog maar de vraag wat je er eigenlijk aan hebt als je beeldmateriaal geliket en herblogd wordt door mensen. Internetroem krijg je er niet van, maar het is natuurlijk wel leuk om mooie dingen te delen. Als online archief van mooi beeldmateriaal is Minneboo’s Comic Stash wel geslaagd, vind ik.