Mijn hele leven bedenk ik al allerlei projectjes voor mezelf. Soms levert dat een echt boek op, zoals Mijn vriend Spider-Man. Vaker publiceer ik daardoor vlogs of posts online.
In 2010 begon ik aan het fotoblogproject: twee jaar lang zette ik iedere dag een foto online. Een visueel dagboek. Soms denk ik wel eens dat ik dit project wil oppakken. Maar tegenwoordig houd ik mijn leven al bij door het maken van vlogs en ik schrijf iedere dag in een boekje in ieder geval vijf positieve punten van die dag.
Dat laatste heeft een therapeutische werking en zorgt ervoor dat je brein zich makkelijker concentreert op positieve dingen. Nu ik dat al meer dan een jaar doe kan ik je vertellen dat dit voor mij zo werkt.
Ook heb ik een tijd lang Dagboek van een Geek geschreven. De leukste posts zal ik later dit jaar gaan bundelen in een boekje. De focus ligt dan vooral op gebeurtenissen in mijn leven als geek. Deze week de eerste paar bladzijden daarvan geredigeerd en die stemden mij vrolijk. Het is erg leuk om dat dagboek terug te lezen.
Helemaal terug naar een fotoblog ga ik niet meer. Instagram heeft die functie immers deels overgenomen. Toch vind ik het leuk om hier af en toe wat te publiceren. Dit zijn de foto’s van deze week, de week van 10 t/m 16 mei 2021.
Dit gehandicapte knuffelbeest kwam ik tegen tijdens een wandeling op maandag 10 mei. Ik probeer elke dag een stuk te wandelen om een beetje in vorm te blijven. Dat lukt niet altijd, maar ik verkeer in betere vorm dan deze knuffel in ieder geval. Dat is een troost.
Hier heb ik eigenlijk al een vlog over gemaakt, want ik vond het erg leuk dat Ger Apeldoorn de livestream met Eriq vermeldde in Eppo. Eigenlijk wacht ik met spanning af hoe mijn laatste Onder de loep eruit gaat zien in het stripblad. Misschien staat die aflevering in het komende nummer. Pas wanneer dat artikel is gepubliceerd, voelt het alsof ik de stripwereld echt achter me heb gelaten, want dan staat het officieel zwart op wit.
Michael en Jack zeggen ‘Goedemorgen’
Laatst zei ik dat ik geen selfies plaats en dat klopt. Maar omdat Linda door de weeks vaak in haar atelier zit buiten de stad, zien we elkaar vooral in het weekend. Dus sturen we ’s ochtends wel eens selfies naar elkaar. Dit is de selfie die ik deze week stuurde.
Nog steeds ben ik druk met het inrichten van de comicskast. Ik ben daar niet iedere dag mee bezig, dus het gaat traag. Maar ik geniet er erg van. Deze week kwam ik aan de Superman-comics toe. Meteen een vlogje over opgenomen die maandag online gaat.
The New Teen Titans was een van de comics die ik deze week las. George Pérez kan goed tekenen, dus dat maakt de comic de moeite van het lezen waard. Wel jammer dat Juniorpress toentertijd niet bij de Amerikaanse nummer 1 is begonnen. Waarschijnlijk wilde ze aansluiten bij de Batman-comics van dat moment.
Het is vandaag een rustige zondag. Vaak blijf ik dan de hele dag offline en blijft mijn telefoon uit, maar vandaag wilde ik graag even de reacties lezen die ik op mijn 500ste vlog kreeg. Die reacties zijn erg leuk en hartverwarmend. Daardoor weet je weer waarvoor je het doet.
Nu maak ik natuurlijk vooral vlogs omdat ik het zelf leuk vind. De lol is er wel eens bij ingeschoten wanneer de stapel met binnengekomen graphic novels groot was en ik de druk voelde daar dan iets mee te doen. Maar nu ik gestopt ben als stripjournalist, voel ik die druk helemaal niet meer. Heerlijk.
Comics
Helemaal gestopt ben ik overigens niet. Mochten mensen artikelen willen over de Amerikaanse comicsindustrie, dan ga ik zo weer aan de slag. Of een stuk over Juniorpress, graag! De afgelopen jaren wilden opdrachtgevers soms zo’n artikel hebben, maar meestal moest het over de Europese strip gaan. En dan vooral natuurlijk graphic novels, want het woord strip heeft nog vaak een stigma. Het woord comic overigens ook weer bij veel Europese stripliefhebbers, maar dat is meer hun probleem dan het mijne.
Op dit moment ben ik uitgekeken op de Europese strip en laat ik de Nederlandse stripwereld ook voor wat die is. Ik heb daar genoeg energie en tijd aan gegeven in de afgelopen 15 jaar. Mijn interesses zijn veranderd.
Op dit moment groeit mijn interesse in thema’s als de natuur, duurzaamheid en mindfulness. En daarnaast dus comics, want dat is mijn eerste levensliefde en zal dat waarschijnlijk altijd wel blijven. Lekker vloggen over comics op mijn Nederlandse en Engelstalige youtube-kanaal is dan ook mijn doel voor de komende tijd.
Daarnaast doe ik met veel plezier de communicatie voor onder andere Stichting Marline Fritzius. Het is heel mooi om te zien wat voor prachtige kunstwerken mensen met afasie allemaal maken. En het geeft me een goed gevoel de stichting en de kunst onder de aandacht te brengen.
Voor zijn nieuwste project reisde gelauwerd stripjournalist Joe Sacco af naar de Northwest Territories in Canada, waar het ‘s winters min veertig graden wordt. In dit gebied zijn de gevolgen van de wereldwijde honger naar fossiele brandstoffen direct voelbaar. De Dene zijn de inheemse bewoners die hier al generaties lang leven. Ze zijn bijna zonder uitzondering in dienst van de oliemaatschappijen in het gebied.
Sacco gaat in gesprek met hen en schetst in Terug aan het land op genuanceerde wijze welke invloed de olie-industrie heeft op hun leven. Enerzijds zorgt de industrie voor werkgelegenheid, geld om scholen te stichten en sociale voorzieningen te onderhouden. Anderzijds wordt het landschap blijvend veranderd door deze zware industrie. De langetermijngevolgen voor het milieu zijn niet bekend.
Op dit moment lees ik Suske en Wiske: De Bokkerijders omdat ik op zoek ben naar het juiste beeldmateriaal voor mijn rubiek Onder de loep die ik voor Eppo Stripblad schrijf.
Misschien wordt het De Bokkerijders, misschien De Texasrakkers… Of toch een ander Suske en Wiske-album? Laten we eerlijk zijn, er zijn er genoeg om uit te kiezen. Maar het liefste kies ik iets van Willy Vandersteen zelf, want Suske & Wiske bestaan in 2020 75 jaar.
Vandaag had ik zin om jullie even bij te praten over de afgelopen week en we kijken naar een bijzonder goed en menselijke comic van de X-Men gemaakt door Chris Claremont en Marc Silvestri. Deze comic was onderdeel van het grote INFERNO-verhaal waar ik het al eerder over heb gehad.
Tijdens de tweede dag van de wintereditie van Dutch Comic Con heb ik vooral veel cosplayers geïnterviewd. In stripblad Eppo heb ik een rubriek waarin ik iedere aflevering een leuke cosplayer ondervraag, dus het leek me een goed idee alvast wat mogelijke kandidaten te scouten. Cosplay vind ik een erg leuk verschijnsel en ook dit jaar waren er op Comic Con veel mensen die zich hadden verkleed als hun favoriete personage.
Ik nam de gesprekken op met mijn mobiel. Met een beetje mazzel kon ik daar weer vlogs van monteren. Je bent crossmedia journalist of je bent het niet.
In de dealerhal liepen zondagochtend veel cosplayers rond die zin hadden om over hun kostuum te praten. Behalve eentje dan. Die wilde zich graag laten interviewen en cosplayde voor het eerst. Zijn enthousiasme voor het cosplayen werkte aanstekelijk. Toch, toen ik nogmaals vertelde dat het interview voor een vlog was, wilde hij toch liever niet online gezet worden. Jammer, want het was een leuk interview. Maar natuurlijk respecteer ik dat wel en ik wiste dan ook meteen het file.
Het voordeel van de dealerhal is dat er niet zo heel veel muziek door speakers schalt. In de gamershal word je doof na een paar uur en interviews opnemen is daar niet te doen.
De Joker en een Riddler kon ik interviewen in de stand van Dirtees, wat helemaal een uitkomst was. De nieuwe JOKER-film is net een maand uit en deze Joker was helemaal in de stijl van Joaquin Phoenix’ versie van Batmans aartsvijand. Mocht je JOKER nog niet hebben gezien, doen! Want dit is een van de beste films van 2019.
Ook heb ik illustratoren SpaceMonsterArts en Renée Rienties geïnterviewd voor een vlog. Renée ken ik sinds we naast elkaar zaten op de Amsterdam Comic Con twee jaar geleden. Ze maakt leuke strips en mag gerust een aanstormend talent genoemd worden. Hoewel dat natuurlijk een verschrikkelijk cliché is, vind ik die van toepassing op dit jonge tekentalent. SpaceMonster kende ik van Instagram en zij mij ook, dus dat was meteen gezellig.
Het is grappig dat op de dagen dat ik mezelf voorneem het rustig aan te doen, ik vaak het meeste werk verzet. Nu is een Dutch Comic Con sowieso een mooie gelegenheid om met tekenaars en andere nerds te praten. Vaak leveren die gesprekken verse ideeën op voor artikelen, of materiaal voor vlogs. Ook spreek ik dan met opdrachtgevers van me die een stand hebben, zoals Rob van Bavel van Eppo.
Vele gesprekken later zat ik bij de live-opnamen van de podcast van Melvin en Gerto. Iedere week zijn ze met Chez Geeque te horen over geeky dingen. Hun gast was dit keer Kenny Rubenis die af en toe net zulke droge en gevatte opmerkingen maakte als zijn personages uit de strip Dating voor Geeks. De heren hadden enkele prikkelende stellingen over Star Wars en toen ze naar mijn mening vroegen over de Star Wars-films van Disney heb ik een monoloog gehouden over hoe vervelend ik die vind. Je kunt het beter Star Woke noemen in plaats van Star Wars. Bij deze film is de politieke en ideologische boodschap veel belangrijker dan het vertellen van een spannend en goedlopend verhaal. Mocht ik enkele wokies in het publiek hebben beledigd, dan maakt dat de dag eigenlijk alleen maar leuker.
Onderweg naar huis nam ik mezelf voor de volgende dag lekker aan de slag te gaan met de vlogs die ik had opgenomen. Helaas had het lot iets anders in gedachten. Vlak bij huis schoot er een nare steek door mijn linkervoet en kon ik bijna niet meer lopen. Nu sta ik op aanraden van de fysiotherapeut sinds twee maanden als ik werk achter mijn computer in plaats van te zitten. Al het staan, het recente sporten en twee dagen Comic Con waren kennelijk overbelastend voor mijn voeten. (Tenzij een van de wokies uit het podcastpubliek snel een voodoopoppetje van me gemaakt had en nu vol plezier met een naald in mijn linker voet aan het prikken was.) De volgende dag kon ik nog steeds niet staan op mijn voet en zat ik op de bank met een laptop achterstallige teksten te schrijven. Ook niet verkeerd, maar die vlogs moesten dus even wachten.
Hoe zorgen we ervoor dat meer mensen strips gaan lezen? Al jaren worden er eigenlijk te weinig stripboeken en graphic novels verkocht om de sector gezond te houden. Daarom heb ik bovenstaande vraag voorgelegd aan enkele stripmakers.
Aimée de Jongh, Ben Westervoorde, Fred de Heij, Wilbert van der Steen en de Stripmaker des Vaderlands buigen zich over de kwestie.
Deze vlog is bedoeld als aanzet om een dialoog te starten hoe we het aantal striplezers kunnen vergroten. Er zijn ongetwijfeld meer oplossingen en oorzaken te verzinnen dan in de gesprekken naar voren zijn gekomen. Zet daarom jou ideeen en antwoorden in het commentformulier onder de video. Ben heel benieuwd naar jullie reacties.
In de nieuwste EPPO staat de eerste aflevering van mijn nieuwe COSPLAY-RUBRIEK. Hierin interview ik iedere keer een cosplayer over zijn of haar favoriete personage en waarom ze cosplayen.
Ook staat er in deze Eppo een bijzondere brief die ik graag aan jullie voorlees.
Al Ewing op Comic Con Amsterdam 2019. Foto: Michael Minneboo
Maandag 9 september 2019
Vrijdagavond 30 september reisde ik af naar Schiphol-Rijk. Tegen een uur of tien stapte ik de bar binnen van hotel Park In, om met een kopje thee aan een van de tafels te zitten en op mijn afspraak te wachten.
De serveerster bracht mijn thee terwijl ik rustig mijn tablet opensloeg en aandeed. Om mij heen zaten vooral buitenlandse reizigers die voor het sluiten van de keuken nog even snel een warme maaltijd naar binnen werkten. Op de speakers was dancemuziek te horen. Niet mijn genre en storend tijdens het lezen, maar dat moest maar even.
Terwijl de wereld om mij heen doorging, dook ik in Immortal Hulk issues 21 en 22. Deze moest ik nog lezen.
‘Ben je van de comic con?’ vroeg de serveerster terwijl ze naar mijn T-shirt knikte waarop een afbeelding van de Hulk door Jack Kirby stond.
‘Nee, ik ben een journalist. Ik ga zo hier Al Ewing interviewen, de man die deze Hulk-strips schrijft.’ Ik wees even op mijn tablet. ‘Maar Al is nog niet ingecheckt in het hotel.’
‘Ah.’
Banner ziet zijn alter ego in de spiegel. Uit Immortal Hulk #1 door Joe Bennett.
De Hulk kende de serveerster nog wel van de oude televisieserie met Bill Bixby als Bruce Banner en Lou Ferrigno als de Hulk. Ik schat dat we zo’n beetje dezelfde leeftijd hadden, dus ongetwijfeld had ze die in haar jeugd ook wel eens voorbij zien komen. Net als ik. Ik keek altijd uit naar nieuwe afleveringen en ook al ben ik tegenwoordig in de veertig, ik kijk nog steeds graag naar The Incredible Hulk. Nu zat Immortal Hulk barstensvol met verwijzingen naar deze serie, dus ik was zeker van plan Ewing te vragen of hij er ook fan van was.
Ik belde even met Jeroen van Trierum of Ewing al geland was. Dat was hij, maar het wachten was nog even op twee andere tekenaars die dit weekend waren uitgenodigd om gast te zijn op de Comic Con Amsterdam. Ewing zou tegen 11 uur zeker in het hotel zijn, verzekerde hij mij. Jeroen had ervoor gezorgd dat ik Ewing dit weekend toch nog kon interviewen, want de andere mensen van de Con hadden daar heel moeilijk over gedaan. Eerst kon het wel, toen kon het niet. Dankzij Jeroen, die sowieso het comicgedeelte had geregeld, kon ik Ewing vrijdagavond spreken.
Ik deed luchtig, maar eigenlijk voelde ik me best zenuwachtig die avond. Niet zo zeer voor het gesprek, want zoals altijd had ik me goed ingelezen in de comics die Ewing voor Marvel had geschreven. De zenuwen kwamen door het late tijdstip. Sowieso ben ik niet op mijn best in de late avonduren, en dat maakte het extra moeilijk om een gesprek met een eloquente Britse schrijver aan te gaan over de vele lagen in zijn Hulk-verhalen. Maar ook was ik bevreesd dat het gesprek te laat zou beginnen en mijn laatste bus ging veertig minuten over half een weer richting Schiphol Centraal. Die bus moest ik hebben als ik met de trein nog Amsterdam wilde bereiken die nacht. Als Ewing dus heel laat aan zou komen, had ik weinig tijd voor het gesprek. Daarom was ik voor de zekerheid vroeger naar Schiphol gereisd, in de hoop dat de auteur er al zou zijn.
Halverwege het lezen van nummer 22 zag ik de gestalte van Ewing binnenkomen. Met zijn golvende, bruine haar, een baardje, een bril en een klein buikje onder zijn zwarte T-Shirt, zag hij eruit als een geek van begin veertig. Ik liep op hem af, stelde me voor en terwijl hij een biertje bestelde, zorgde ik ervoor dat we in het rustige gedeelte van het restaurant konden plaatsvinden. Hier werd overdag ontbeten en nu zat er niemand. We gingen zitten. Ik zette mijn digitale recorder aan en stelde mijn eerste vraag. Het werd een lang gesprek van ruim een uur. Daarna praatten we nog wat na terwijl bij de bar de andere stripmakers die in waren gevlogen gezellig zaten te praten. Soms met hun vrouw erbij.
Al Ewing op Comic Con Amsterdam 2019. Foto: Michael Minneboo
Het was erg leuk om Ewing te spreken over Immortal Hulk, omdat het een van de beste series is die op dit moment in de Amerikaanse comicsindustrie wordt geproduceerd. Ewing en tekenaar Joe Bennett bieden een frisse kijk op het bekende groene monster, en mengen psychologie, filosofie en horror met elkaar. Ook is verbloemt Ewing zijn visie op de wereld niet en steken geregeld politieke elementen de kop op. Ewing, zelf een blanke man van in de veertig, houdt niet van wit privilege, Trump en maakt zich duidelijk zorgen over klimaatsverandering.
In dat opzicht past Immortal Hulk goed bij andere comics die door Marvel worden uitgegeven en waarin een politieke boodschap soms belangrijker lijkt dan de superheldenactie. Dit stuit sommige lezer soms tegen de borst, omdat ze de comics te prekerig vinden. Zelf heb ik daar bij het lezen van sommige titels ook last van. Gelukkig weet Ewing een goede balans te vinden tussen alle elementen, al is het niet moeilijk te herleiden hoe hij in de wereld en het leven staat, als je Immortal Hulk leest.
Het gesprek werd soms scherp maar nooit onaangenaam. Ewing kon het hoe en waarom van zijn werk goed beargumenteren. Niet alleen wist ik na ons gesprek heel veel over hoe Immortal Hulk tot stand was gekomen, ook zorgde Ewing ervoor dat ik door zijn visie sommige thema’s die tegenwoordig spelen wat ruimer zag. Dat zijn de goede gesprekken. We rondden onze dialoog af en Jeroen en ik gingen richting de bus die gelukkig snel kwam. Tegen twee uur was ik thuis die nacht.
Toen ik dat weekend op zondag de Con in de RAI bezocht, viel het mij op hoe rustig het was. Achteraf gezien had ik Ewing wellicht toch kunnen interviewen terwijl hij achter zijn tafel zat om comics te signeren. Maar dan was het gesprek waarschijnlijk meerdere keren onderbroken en dat komt de concentratie niet ten goede. Ik kijk dus tevreden terug op die vrijdagavond en het interview. Inmiddels heb ik het artikel bij de opdrachtgever StripGlossy ingeleverd, maar ik weet nog niet wanneer het in het stripblad zal verschijnen.
Recent was ik te gast bij het programma NIEUWSWEEKEND van omroep MAX om te praten over Amazing Fantasy #15. In deze comic uit 1962 staat het allereerste Spider-Man-verhaal gemaakt door Stan lee en Steve Ditko. Een exemplaar werd geveild bij Catawiki.
Yes, vanaf nu staan er weer artikelen van mij in Eppo Stripblad. Vanaf dit nummer weer nieuwe afleveringen van Onder de loep.. en binnenkort een nieuwe rubriek over cosplay!
Dit gehandicapte knuffelbeest kwam ik tegen tijdens een wandeling op maandag 10 mei. Ik probeer elke dag een stuk te wandelen om een beetje in vorm te blijven. Dat lukt niet altijd, maar ik verkeer in betere vorm dan deze knuffel in ieder geval. Dat is een troost.
Hier heb ik eigenlijk al een vlog over gemaakt, want ik vond het erg leuk dat Ger Apeldoorn de livestream met Eriq vermeldde in Eppo. Eigenlijk wacht ik met spanning af hoe mijn laatste Onder de loep eruit gaat zien in het stripblad. Misschien staat die aflevering in het komende nummer. Pas wanneer dat artikel is gepubliceerd, voelt het alsof ik de stripwereld echt achter me heb gelaten, want dan staat het officieel zwart op wit.
