Nou ja, mijn interview met stripmaker Fred de Heij staat erin. En een een sequentie van zes pagina’s uit Freds erotische strip Roca Verde. Deze is vorig jaar bij Uitgeverij Xtra verschenen.
Het is voor een freelancer natuurlijk altijd fijn om nieuwe opdrachtgevers binnen te halen. Ik ben dan ook blij om een interview gedaan te hebben voor het klassieke mannenblad. Op dit moment weet ik nog niet of er meer werk in het verschiet ligt voor de Playboy, maar ik ga zeker nog een paar ideeën pitchen.
De media-aandacht voor mijn boek Mijn vriend Spider-Man was overweldigend deze week. Radio-interviews, gesprekken voor papier en de boekpresentatie.
Daar ben ik natuurlijk heel erg blij mee, en ik hoop van harte dat het kopers en lezers voor het boek oplevert.
Niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn uitgever SubQ. Rijk word je niet heel snel van het schrijven van boeken in Nederland en elders – dat is een onderwerp voor een latere post. Maar het idee dat mijn tekst gelezen wordt door anderen, dat mijn zinnen in hun hoofd zitten, vind ik heel bijzonder. Schrijven en lezen zijn nog steeds een van de beste middelen om gedachten, ideeën en ervaringen op elkaar over te brengen.
Nu wil ik jullie niet iedere dag overspoelen met de aandacht voor mijn boek, maar ik wil uiteindelijk wel een zo volledig mogelijk beeld van de media-aandacht publiceren. Al was het alleen maar voor mezelf. Ik zal dus in de komende tijd zo nu en dan wat online zetten.
Woensdag stond bijvoorbeeld een kort interview in Het Parool. Journalist André Nientied belde me dinsdagochtend op om over Mijn vriend Spider-Man te praten. Erg tof van hem en volgens mij is het een grappig interview geworden. Nientied stelde enkele scherpe vragen en ik herkende hem een mede-geek. Volgens mij zouden we uren kunnen praten over Twin Peaks bijvoorbeeld.
Bij de boekpresentatie was hij ook aanwezig om een boek aan te schaffen. Klasse!
Waar ik deze week ook heel bij van werd, is dit cadeautje van vriend en cartoonist Hallie Lama:
Telkens als ik aan deze cartoon denk, plooit mijn mond automatisch in een glimlach. Thanks, Hallie!
Het is vandaag alweer de laatste dag van maart. Deze maand ging supersnel voorbij. Voor mijn gevoel was het vandaag nog maar de tiende, maar zo zie je maar weer. Morgen de grootste grapdag van je het jaar. Niet dat ik ooit echt een 1-aprilgrap hoorde waar ik echt om moest lachen.
De afgelopen week heb ik hard gewerkt aan mijn interview met Halfdan Pisket dat ik vorige week afnam in Brussel. Maandag was ik nog te gaar na de persreis, maar dinsdag heb ik in een sessie de tape van 53 minuten conversatie getranscript. Transcripten – het volledig uittikken van interviews – is een noodzakelijk kwaad van mijn werk. Het is extra lastig als je tijdens het tikken meteen naar het Nederlands moet vertalen, wat bij dit project het geval was.
Mensen vragen me wel eens waarom ik dit soort werk niet uitbesteed aan studenten. Simpel, daarvoor verdien ik niet genoeg met mijn journalistieke werk. Bovendien heeft het ook zijn nut om zelf een transcript te maken. Ik hoor de hele conversatie en mijn onderbewuste begint dan alvast met selecteren van de uitspraken die ik in mijn artikel nodig ga hebben.
Dat artikel schreef ik woensdag. Donderdag keek ik de tekst na en veranderde er nogal wat aan. Vaak denk ik dat de eerste versie bijna de juiste is, maar als ik de tekst de dag erna nog eens doorneem blijkt dit toch vaak niet het geval te zijn. Ik laat Linda ook nog wel eens een eerste versie lezen. Dan weet ik zeker dat ik nog niet klaar ben met mijn werk.
Screendiver Tussen het Pisket-interview door schreef ik enkele blogposts en werkte ik ook aan een artikel over de site Screendiver. Een prachtig project van Submarine Channel. Screendiver moet uiteindelijk de plek zijn waar je heengaat als je goede motion comics wilt lezen of wilt leren hoe je die maakt. Binnenkort daarover meer.
Strips!
Vanmiddag kwam een verse doos bestelde comics binnen. Ik kocht onder andere twee Essentials van Web of Spider-Man, Marvel Secret Wars en de omnibus met Hawkeye-verhalen door Matt Fraction. Ook kocht ik alvast het laatste deel van The Complete Ben Reilly Epic. Het vijfde deel heb ik nog niet gekocht, want die is officieel out of print en daardoor voor een te hoog bedrag beschikbaar. Ik wacht wel op een herdruk.
Afgelopen zaterdag had ik een koffiedate met Marcel Haster, ook wel bekend onder de naam de Stripvlogger.
Stripvlogger en stripjournalist zeggen ‘Hoi’.
Marcel moest in Amsterdam zijn voor een interview met tekenaar Wauter Mannaert die in het Beeldverhaal kwam signeren en had daarom contact opgenomen om even koffie te drinken. Ik vind het altijd leuk om met collega’s af te spreken.
Er zijn niet zo veel bloggers in Nederland die op individuele basis over strips bloggen of vloggen zoals Marcel en ondergetekende. We zijn wat dat betreft een soort van brothers in arms. Mensen die uit pure passie met het beeldverhaal bezig zijn, zonder dat daar altijd iets financieels tegenover staat.
In de afgelopen jaren zijn er wel sites bijgekomen die door groepen worden beheerd zoals Geekster.be en Brainfreeze.be. Die publiceren recensies en informeren de lezers over nieuwe uitgaven of ander stripnieuws. En ze zijn goed op de hoogte van nieuwe ontwikkelingen. Van Brainfreeze vind ik de rubriek Start to read een aanrader.
Het beeldverhaal heeft over aandacht in de reguliere pers ook niet echt te klagen, al is het niveau van de recensies in kranten en tijdschriften wel wisselend vind ik. Soms verbaas ik me over de feitelijke onjuistheden die in sommige kranten staan. Een tijd geleden stond er een artikel in de Volkskrant waarin Superman een Marvel-held werd genoemd bijvoorbeeld. De journalist in kwestie noemde Clark Kent ook een klerk in plaats van journalist. Allemaal feiten die je met even Googlen al kunt vinden, mocht je geen idee hebben wie Superman is.
Hoe dan ook, was leuk om met Marcel van gedachten te wisselen en te horen hoe hij tegen bepaalde strips aankijkt. Hieronder een vlog die hij opnam over WIldmill Comics:
Dit is een van de twee stapels strips die nog op mij staan te wachten. De afgelopen maanden ben ik praktisch niet aan mijn huiswerk toegekomen omdat ik druk bezig ben met het schrijven van mijn boek Mijn vriend Spider-Man. Zoals je zult begrijpen heb ik daar ook heel veel voor te lezen. De strips die uitgeverijen – meestal ongevraagd – naar mij toesturen, stapelen zich dus op.
Dat is wel jammer, want er zit veel leuk leesvoer tussen.
Ik vrees ook dat het lang niet allemaal in de boekenkast gaat passen. Maar dat probleem pak ik wel aan als ik het manuscript heb ingeleverd over een paar weken.
Zoals zoveel van dit soort T-shirts in mijn kledingkast, heb ik deze ook een keer van Paul gekregen. Hij is van ons tweeën echt de liefhebber van dit soort shirts. Ik vind ze zelf ook erg leuk maar beschouw ze daarna ook als een soort uniform voor als ik als stripjournalist op pad ga. Daar had ik bij Comic Con zo mijn bedenkingen bij, maar nu besef ik dat ik me misschien meer op mijn plek voel op een stripfestival als Haarlem. Daar draait het om allerlei strips, niet zo zeer om comics en tv-series. Ik vind het tof dat we tegenwoordig Dutch Comic Con hebben en kom er graag voor mijn werk, maar ik ben niet zo van het handtekeningenjagen bij acteurs. Ik jaag liever op antwoorden bij stripmakers, animators en schrijvers.
Kleding blijft sowieso wel een issue voor me. Ik hou niet van shoppen, hou al helemaal niet van pakken en zie in het dragen van die dingen een soort overgave aan burgerlijkheid. Ik zou ook niet goed bij een functie passen waar het dragen van een kostuum verplicht is.
De enige kostuums die mij aanstaan, zijn de outfits van superhelden en -heldinnen, maar daarin ga ik ook niet op bezoek bij vrienden of naar een interview.
Misschien is het dragen van superhelden- en strip-T-shirts dan ook een manier van weigeren volwassen te worden. In dat geval zal ik ze waarschijnlijk nog heel lang dragen.
Stripmaker Ben Westervoorde stuurde me een krantenknipsel toe uit het Haarlems Dagblad waarin ik geciteerd word:
Recent publiceerde ik een vlog met de stripmaker omdat hij bezig is met een stripbiografie over de volkszanger. Grappig dat dit door de betreffende journalist is opgepikt en geciteerd.
Minneboo & Van den Boogaard. Foto: Atelier Schmit. (@glasinloodotcom op Twitter)
Op dit moment ben ik nog een beetje aan het bijkomen van het eerste weekend van de Stripdagen Haarlem 2016. Het was leuk werken.
Eigenlijk begon voor mij het stripfestijn al op woensdag 1 juni. Ik interviewde stripmaker Theo van den Boogaard na de vertoning van de documentaire De vier winters van Theo van den Boogaard, geregisseerd door Nathalie Crum. Deze film gaat onder andere over het maakproces van ‘Four Winters in a Row’. Dit liedje schreef Theo als 27-jarige. Nu neemt hij het eindelijk op en maakt er illustraties bij. Het nummer geeft goed de gemoedstoestand weer waarin Theo toen in verkeerde, en nu nog wel eens, in verkeert. Al vertelde hij woensdag dat hij de winter inmiddels achter zich heeft gelaten.
Ondanks het feit dat die film de volgende dag ook gewoon op de buis te zien was, waren er toch een kleine veertig mensen in de zaal van de Filmschuur in Haarlem.
Die werden ook nog eens getrakteerd op een optreden van Theo die een nummer van Bob Dylan vol overgave ter gehore bracht. Hij werd op piano begeleid door Wim Veenhof. Op het scherm waren Theo’s illustraties bij dit nummer te zien.
Theo zingt. Foto: Michael Minneboo.
Zo treedt de stripmaker al een tijdje op en dat is een leuke combinatie. Na Theo’s optreden interviewde ik hem over hoe de documentaire tot stand is gekomen en of hij het niet vervelend vond om op zijn vingers gekeken te worden tijdens het tekenen. Ook kwamen er nog wat vragen uit de zaal. Dat is altijd leuk, want je weet van tevoren nooit wat mensen gaan vragen. Ik spreek stripmakers geregeld, maar voor veel fans is dat bij uitstek de kans om hun helden eens een vraag te stellen. Dat is een van gave dingen van een stripfestival.
Minneboo & Van den Boogaard. Foto: Atelier Schmit. (@glasinloodotcom op Twitter)
Overigens was het tof om de documentaire nog eens op een groot scherm te zien, want je ziet dan gewoon veel meer dan op je monitor of televisie. De tekeningen van Van den Boogaard waren mooi in beeld gebracht, maar je kon op het grote scherm ook goed zien welke boeken hij in zijn kast had staan. Ik ben altijd nieuwsgierig naar wat mensen allemaal voor strips en boeken lezen, dus dat soort details vind ik erg leuk.
Benieuwd naar hoe het nummer ‘Four winters in a row’ klinkt? Check hier de youtube versie:
Na een puike beeldroman over Vincent van Gogh en een novelle over Hendrik Werkman is Barbara Stok terug met een bundel autobiografische strips: Toch een geluk.
Over Barbara Stok heb ik al vaker geschreven. Ik heb haar een paar keer met plezier geïnterviewd. Ik lees haar graag, en vind het altijd knap hoe ze complexe ideeën en gedachten weet weer te geven in enkele stripplaten en ook nog eens in een heel duidelijke, toegankelijke stijl.
Ik kan dan ook erg genieten van schijnbaar simpele strookjes als deze. Niet in de laatste plaats omdat Stok mij er als lezer weer eens opwijst, dat het leven meer is dan werken achter een monitor. De kunst van het niets doen is een van haar thema’s.
In 2012 kwam Vincent uit, Barbara Stoks graphic novel over Vincent van Gogh. Een zeer boeiend boek, niet in de laatste plaats omdat de stripmaker een echt personage van de schilder wist te maken en tot leven wist te wekken. Door haar strip ga je weer opnieuw en anders naar Van Goghs oeuvre kijken. Dat is geen geringe prestatie als je je bedenkt hoe vaak we die schilderijen al hebben gezien. Vincent is dan ook een groot en internationaal succes. Er zijn 10.000 exemplaren van verkocht.
Making of
Over hoe Vincent tot stand kwam en de media mallemolen waarin Stok daarna in terecht kwam, vertelt ze openhartig en smakelijk in deze bundel. Dat doet ze via stripscènes maar ook met tekst die ze illustreert met een stripplaatje.
Ik vind het als stripliefhebber natuurlijk heerlijk om zo’n making of te kunnen lezen. Soms komt Stok met leuke visualisaties op de proppen. Zo zien we haar letterlijk in de stripplaatjes uit Vincent opduiken en deze tekenen. En als Barbara aan een van Van Goghs brieven denkt, manifesteert de schilder zich naast haar in het bos. Het levert een leuk stripplaatje op waarin ze haar onderwerp een lift in de auto geeft:
Stok vertelt ook openhartig hoe ze het op een gegeven moment behoorlijk zwaar heeft met alle aandacht en de reizen die ze moet maken om het boek te promoten. Uiteindelijk voelt ze zich hier behoorlijk leeg van en opgebrand. Het is als je in die malle molen meedraait ook moeilijk om te blijven zien wat belangrijk voor je is. Laat staan dat je ruimte in je hoofd hebt om aan een nieuw project te werken. Als Barbara in het vliegtuig zit naar weer een publiek optreden, vraagt Vincent aan haar wat het belangrijkste voor haar is. Stoks antwoord is staren uit het raam.
Rode draad
De making of zit als een rode draad door het boek verweven. Tussendoor zijn we deelgenoot van Stoks dagelijkse avonturen en zorgen over het milieu, filosofietjes en mijmeringen, bekende thema’s uit haar autobiografische strips. Mijns inziens maakt deze opzet het boek fragmentarischer dan nodig was geweest. Zelf had ik liever de making of als een geheel gelezen, met daarna de losse avonturen van Stok. Als terugkerende rode draad fungeert immers de grote zeiltocht over het IJsselmeer al. De meerdere pogingen die de tekenaar en haar vriend Ricky ondernemen om dit verraderlijke stukje water over te steken komen geregeld terug in het boek.
Maar goed, gezien de hierboven beschreven laatste scène van het boek met Van Gogh in het vliegtuig, valt er ook wat voor deze aanpak te zeggen.
Juist omdat Stok een visueel verteller is, valt het gesprek met professor dr. mr. Jepma, hoogleraar energie & duurzaamheid aan de Rijksuniversiteit Groningen, wat tegen. Het genre van stripjournalistiek is bij uitstek geschikt om moeilijke concepten als klimaatverandering te visualiseren en te verduidelijken, maar Stok beperkt zich tijdens het gesprek met de professor vooral door talking heads te tekenen. Ook is het gebruik van verschillende lettertypen door elkaar niet heel fraai. Voor de hoofdtekst wordt een ander lettertype gebruikt dan voor de boekcitaten in de stripplaatjes en voor het interviewgedeelte. Tussendoor staat ook nog eens Barbara’s striphandschrift. Al met is het resultaat dus een ratjetoe.
Bij het boek krijg je een gratis sticker met daarop het gelukkig lachende hoofd van Barbara.
Even deze kritiek op de cosmetische elementen daar gelaten, ben ik blij met deze nieuwe autobiografische bundel van Barbara Stok. Het is fijn weer even deelgenoot van haar (gedachten)wereld te zijn. In de laatste Zone 5300 vertelde ze dat ze zich weer wil gaan storten voor langere tijd om aan een nieuw boek te werken. Laat maar komen, zou ik zeggen.
Barbara Stok. Toch een geluk. Nijgh & Van Ditmar, €18,50
Gisteravond was ik samen met Linda in Eye om de slotavond van Imagine bij te wonen. Dit jaar had ik helaas verder geen tijd om mijn favoriete filmfestival te bezoeken. Te druk met een pr-klus voor Submarine Channel, enkele artikelen en mijn grote schrijfproject.
Maar over dat laatste binnenkort meer.
Civil War
Tussendoor was ik bij Disney om Captain America: Civil War te zien. Er is een embargo op de recensie, dus die mag pas maandag 25 april om 22 uur online. De filmmaatschappij uit de States legt wel vaker dingen op. Bijvoorbeeld dat er in de zaal constant een bewaker was tijdens de voorstelling. Alsof een professionele recensent stiekem met zijn smartphone opnames van de film zou maken. Maar goed, wie weet is dat in het verleden wel gebeurd en zijn ze extra voorzichtig. Uiteindelijk maakt het mij allemaal niet zoveel uit als ik maar ongestoord de film kan kijken.
Vanwege de film ben ik de eventcomics vanCivil War weer aan het herlezen. Ik geef toe: uiteindelijk heeft Captain America: Civil War niet heel veel met de oorspronkelijke comics te maken. De filmmakers hebben een origineel verhaal geschreven. De comics zijn echter fijn leesvoer. Ik denk dat dit verhaal van Mark Millar en Steve McNiven het beste event was van de afgelopen tien jaar. Maar daar kun je natuurlijk altijd over twisten.
Overbodig
Het nieuws van Prince’s dood sloeg bij mij echt de wind uit de zeilen. Kapot ben ik er nog steeds van. Vooral toen ik gisteravond hoorde dat zijn dood wellicht komt door een overdosis pijnstillers. Prince had al lang ernstige heupklachten, maar omdat hij een Jehova’s Getuige was, wilde hij niet geopereerd worden. Dom dogmatisch denken dus. Als dat hem uiteindelijk zijn leven heeft gekost, is het allemaal extra tragisch: zijn dood was dus niet nodig geweest. Niet op dit moment in ieder geval. Hoeveel mooie muziek had hij nog kunnen maken in de jaren die gekomen zouden zijn?
De vele getekende tributes die online geplaatst zijn, boden wat troost. Het is fijn om te zien hoeveel mensen iets met His Royal Badness en zijn muziek hadden. Dat schept een band.
Tribute door Aimée de Jongh.Tribute door Bill Sienkiewicz.Tribute door Gina Bernales Martin.Ook een mooie van Gilles Vranckx.J. Scott Campbell maakte een mooie, sardonisch kijkende Prince.
(De meeste tributes werden verzameld door Loresje Muses.)
Rampenfilm
Ik ben blij dat ik toch in Eye was gisteravond. De slotfilm The Wave was zeer onderhoudend met mooie special effects. Deze Noorse rampenfilm draait om geoloog Kristian die met zijn gezin op het punt staat te verhuizen van het fjordendorpje Geiranger naar Stavanger. Jarenlang hebben Kristian en zijn collega’s een oogje gehouden op de berg Åkerneset. En juist nu dreigt deze instabiel te worden, af te brokkelen en een tsunami te veroorzaken. Niet helemaal geloofwaardig allemaal, maar vakkundig gemaakt, goed geacteerd en effectief gedraaid. We gingen met een fijn gevoel de zaal uit.
Daarna was het gezellig borrelen met Menno, Tonio, Tas en Frank Mulder van deNachtvlinders.nl. Check die site als je van horror houdt. Uiteraard hadden we het ook over de vele helden die ons dit jaar al zijn ontvallen. Voor mij zijn Bowie, Brands en Prince het belangrijkste. George Martin vind ik ook een held, maar die werd toch mooi 90 jaar oud en stierf in zijn slaap.
De dood is een roofdier dat ons onverwachts te grazen neemt. Ik teken graag protest aan tegen deze gang van zaken, maar waar kan ik mijn formulier indienen?
Minneboo in gesprek met Hec Leemans (rechts). Foto copyright Daniel Fouss.
Elk jaar reikt Toerisme België voor Wallonië & Brussel de Persprijzen Wallonië en Brussel uit en dit jaar is een van mijn stukken genomineerd. Het gaat om het artikel dat ik naar aanleiding van het 25-jarig bestaan van het Belgisch Stripmuseum schreef.
Minneboo in gesprek met Hec Leemans (rechts). Foto copyright Daniel Fouss.
In het artikel interview ik onder andere Willem De Graeve, de codirecteur en hoofd communicatie van het museum. Maar ook spreek ik met stripmakers Hec Leemans en Pieter de Poortere. Het belangrijkste thema dat we bespreken is striperfgoed en de moeilijkheden bij het bewaren daarvan. Het is een reportage waar ik met plezier op terugkijk, niet in de laatste plaats omdat het me herinnert aan een leuk weekend in Brussel.
Toerisme België voor Wallonië & Brussel geeft sinds 1991 jaarlijks persprijzen aan journalisten en/of programmamakers voor hun toeristische publicaties over België. Voor de publicaties reikt de jury een Persprijs Wallonië en een Persprijs Brussel uit. De nominaties voor de Persprijzen Wallonië & Brussel 2015 in alfabetische volgorde zijn:
Nominaties Persprijs Wallonië
Lex van den Bosch, ‘3 gangen trekking door de Oostkantons’ in Hike & Trekking
Hans van Loozenoord, ‘Met de motor naar het slagveld’ in Moto73
Harri Theirlynck, ‘Van Gogh tot Google’ in Reiz& magazine
Nominaties Persprijs Brussel
Hans Avontuur, ‘Brussel: oh la la en olijk’ in Reiz& magazine
Kim van Dam, ‘Brussel bruist als nooit tevoren’ in Spoor
Michael Minneboo, ‘Striperfgoed’ in VPRO gids
Vrijdag 29 januari hoor ik tijdens een speciale lunch of ik de prijs heb gewonnen of niet. Sowieso vind ik het erg leuk om eens genomineerd te zijn voor een van mijn artikelen. Daar ben ik dus al erg blij mee.
Op de etalageruit van the American Book Center in Amsterdam heeft Margreet de Heer een illustratie gemaakt om de Engelse editie van haar boek Religie in beeld te promoten.
Met alle recente reli-aanslagen is deze uitgave goed getimed. De Heer introduceert op zeer toegankelijke wijze de belangrijkste wereldreligies in stripvorm. Ze publiceerde soortgelijke strips over wetenschap, filosofie en – recent – wereldheerschappij.
Wie overigens geïnteresseerd is in informatieve strips en journalistiek in stripvorm, kan sinds deze week terecht op het Engelstalige platform Drawing the Times. Dat werd afgelopen woensdag gepresenteerd in het Persmuseum in Amsterdam. Het doel van de site:
Drawing the Times is a platform where committed graphic journalists and cartoonists worldwide publish work that informs, entertains, engages and challenges readers on global issues and local stories. They can be background stories in comic form, reportages, live sketches, infographics, cartoons and more. These stories are the so-called Drawing the Times Originals, made by graphic journalists that are collaborating with the platform. We also republish stories from other media, that we think are must reads. Four times a year we do a Special on a specific topic, like Climate Change and Human Rights. With a diversity of perspectives and personal styles, Drawing the Times shows what graphic journalism can accomplish.
In deze strip toont Eva Hilhorst wat je je daar precies bij voor kunt stellen, een journalistieke strip. Hilhorst is trouwens een van de initiatiefnemers van de site, samen met Mara Joustra en Stijn Schenk.
Natuurlijk is de journalistieke strip niet iets nieuws en bestaan er al een tijdje andere sites waar je terecht kunt voor dergelijke beeldverhalen. Toch ben ik benieuwd naar hoe Drawing the Times zich zal ontwikkelen en of de site haar publiek weet te vinden.
