Op Netflix is nu de geslaagde adaptatie van de comicserie Locke & Keyte zien.
Na de gewelddadige moord op hun vader, verhuist het gezin Locke naar het huis van hun voorouders. In Keyhouse vinden de drie kinderen Tyler (Connor Jessup), Kinsey (Emilia Jones) en Bode (Jackson Robert Scott) sleutels met magische krachten. Terwijl ze meer over deze sleutels en het verleden van hun vader leren, ontwaakt een demonisch wezen dat koste wat kost de sleutels in bezit wil krijgen.
Locke & Key – de comic.
De serie Locke & Key is een vrije adaptatie van de gelijknamige comicreeks, geschreven door Joe Hill en getekend door Gabriel Rodriguez. Dankzij de levensechte personages en visuele verbeeldingskracht maakten zij een van de beste Amerikaanse comics. Veel scènes en dialogen komen rechtstreeks uit de strip, maar de seriemakers hebben wel het horrorgehalte teruggeschroefd, de verhaalstructuur veranderd en elementen een eigen draai gegeven. Dat geeft niks, want nu kunnen we van beide genieten.
Overeind blijft dat Locke & Key een meeslepend avontuur is. Het ontrafelen van het mysterie stuwt de vertelling voort, maar centraal staat hoe de familieleden op eigen wijze omgaan met de traumatische dood van Rendell Locke (Bill Heck) en hoe ze zich hierdoor ontwikkelen.
Door de driedimensionale personages, het krachtige spel van de voornamelijk jonge cast en overtuigende special effects, zijn de magische elementen geloofwaardig. De sleutels zijn vaak meer dan een amusante gimmick. De Anywhere Key stelt je in staat om overal naar toe te reizen zolang je een beeld hebt van je bestemming en daar een deur aanwezig is. Handig als je opeens moet vluchten. Met de Head Key kun je letterlijk het hoofd van iemand binnengaan. Wanneer de oudste zoon Tyler indruk op een klasgenote wil maken met allerlei feiten over hun woonplaats, hoeft hij simpelweg een boek in zijn hoofd te plaatsen om expert te zijn. Het gebruik van de sleutels heeft soms echter onvoorziene, ernstige consequenties.
Net als Stranger Things, zit Locke & Key vol met speelse popculturele verwijzingen, met name naar het horrorgenre. De Netflix-serie is overigens de derde poging om de strips naar het scherm te brengen. Fox liet in 2011 een pilot maken, maar bestelde uiteindelijk de televisieserie niet. Ook lukte het Universal Pictures niet om er een speelfilm van te maken. Kennelijk is nu toch de sleutel tot een succesvolle adaptatie gevonden.
Locke & Key is sinds 7 februari te zien bij Netflix. De comics worden uitgegeven door IDW Publishing.
Geschreven voor en gepubliceerd in VPRO Gids #7 (2020).
Superman Returns van Bryan Singer uit 2006 staat sinds 1 januari op Netflix. Een mooie gelegenheid deze superheldenfilm nog eens te bekijken en te her-recenseren.
Joker geeft de origin story van een Joker, net per se dé Joker. Tegelijkertijd behandelen de filmmakers tijdloze thema’s die nu urgenter lijken dan ooit.
Joker is een fascinerende en ontrustende karakterstudie van Arthur Fleck, een man met psychische problemen die overdag in te huren is als clown en het ’s avonds probeert te maken als stand-up comedian. Maar losers als hij zijn vaak zelf het mikpunt van spot. Fleck woont bij zijn moeder in huis die hij liefdevol verzorgt. Hij houdt zich met moeite staande in Gotham City, een wereldstad vol apathie, waarin mensen vooral wreed zijn tegen elkaar en de rijken zich tegoed doen ten koste van de minderbedeelden in de samenleving.
Op een avond neemt Flecks leven een dramatische wending, wat een serie escalerende gebeurtenissen tot gevolg heeft. Fleck leert hier echter door dat wanneer hij zich losrukt uit de vicieuze cirkel van zijn leven en de ketenen van de maatschappij, hij volledig zichzelf kan zijn op eigen voorwaarde. Wanneer anderen zijn voorbeeld volgen, ontaard de stad in anarchistische chaos.
Regisseur en co-scenarist Todd Phillips heeft met Joker een fanatische film gemaakt, waarin we stap voor stap de ontwikkeling van Fleck in de Joker volgen. Het harde geweld en dubieuze acties van de hoofdrolspeler zorgen soms voor een naar gevoel in je maag, toch houd je tot aan de aftiteling sympathie voor hem. Dat komt deels door het Oscarwaardige spel van Joaquin Phoenix, maar ook omdat het contrast tussen slechte rijken en arme onbedeelden zo zwart wit wordt gesteld dat het niet moeilijk is om zijn kant te kiezen. De film beziet ook alles vanuit Flecks perspectief, en net als de Joker uit The Killing Joke van Alan Moore en Brian Bolland, is hij niet altijd een betrouwbare verteller. De filmmakers voeren de onderhuidse spanning vakkundig op en geven daarnaast een mooie schets van een vervallen wereldstad a la New York eind jaren zeventig, begin jaren tachtig.
Joker is een van mijn favoriete films van dit jaar. Als Batman-fan was ik verbaasd over hoe naargeestig Thomas Wayne dit keer wordt neergezet. In bijna alle andere Batman-films is de vader van Bruce toch vaak bijna een heilige, of in ieder geval sympathieke vent. Maar dat komt denk ik omdat we in die films Thomas vooral door de ogen zien van een zoon die tegen zijn vader opkijkt. Nu zien we hem door de ogen van Fleck. Iets anders wat me opviel is dat er op de aftiteling staat dat de personages afkomstig zijn van DC en niet van DC COMICS. Wellicht bewust omdat men Joker toch vooral presenteert als serieuze film en comics toch door veel mensen niet serieus worden genomen?
Joker draait vanaf 3 oktober in de bioscoop.
Met: Joaquin Phoenix, Robert DeNiro, Frances Conroy, Brett Cullen en Zazie Beetz. Regie: Todd Phillips Scenario: Todd Phillips & Scott Silver
Deel 2 van de Q&A, boordevol vragen over wat de beste superheldenfilms en series zijn. En wanneer is dit genre over zijn hoogtepunt heen? Ik doe een poging deze vragen te beantwoorden.
Regisseur Piet Kroon maakte van de stripavonturen van Heinz, de rode kater met licht filosofische inslag, een avondvullende animatiefilm. ‘Als het ingewikkeld wordt, loopt Heinz liever een straatje om.’
‘Heinz is een beschouwelijke figuur die over straat loopt en de dingen die hij meemaakt komen hem min of meer aanwaaien. Soms reageert Heinz daar op en soms helemaal niet,’ vertelt René Windig (1951), samen met Eddie de Jong (1950) de geestelijk vader van het stripfiguur Heinz. Ze maakten de gagstrip die van 1987 tot 2000 in kranten en tijdschriften werd gepubliceerd. ‘”Heinz is Homerus en Carmiggelt in één,” zei iemand in NRC ooit, maar dat citaat hadden ze dan weer van ons,’ zegt Windig lachend. ‘Die twee kent niemand meer, maar Homerus is de Ilias, een groots avontuur, en net als Carmiggelt maakten wij iedere dag een stukkie of een moppie.’
De prettig gestoorde strip Heinz zit vol absurde humor, woordspelingen, zinspelingen naar literatuur en stripfiguren uit de jaren vijftig zoals Kapitein Rob en Eric de Noorman. Voor regisseur Piet Kroon (1960) is het maken van de film een passieproject: ‘Ik vind Heinz een heel leuke strip die volgens mij ook erg Nederlands is, met een bepaald soort droge, zuigende humor die veel te maken heeft met het werk van Wim T. Schippers. Dat is een van mijn helden dus het is ontzettend leuk dat hij het personage Oom Wim heeft ingesproken. Schippers onderzoekt hoe lang hij iets kan laten duren voordat mensen boos weglopen. Ook in Heinz gaan ze soms heel lang door op een bepaalde grap. En ze spelen met clichés.’
Heinz, de graphic novel
Sinds er in 2000 een eind kwam aan de strip, zijn er af en aan pogingen gedaan om een film te maken. Het storyboard, gemaakt door Windig & De Jong, verscheen nog als graphic novel. ‘Toen er een nieuw elan bij het filmfonds was om de lange Nederlandse animatiefilm te gaan stimuleren, vroeg toenmalig intendant Willem Thijssen of ik nog een project wist. Toen heb ik Heinz voorgesteld en Burny Bos benaderd,’ zegt Kroon. De productie ging in 2017 van start in samenwerking met meerdere productiehuizen in Nederland en België, waaronder Submarine en KaChing Cartoons. Kroons korte animatiefilms DaDa en T.R.A.N.S.I.T wonnen internationaal veel prijzen. Daarna werkte hij jarenlang in Hollywood. Hij was onder andere storyboard artist van films als The Iron Giant en Shrek 2 en regisseerde de animatiesequenties van Osmosis Jones. Voor Heinz schreef Kroon ook het scenario. Toch liet de strip zich niet makkelijk vertalen naar een avondvullende animatiefilm.
Kroon: ‘De strip draait om losse gags, en iedere aflevering bestaat uit drie tot vier plaatjes. De humor zit in wat er tussen de plaatjes gebeurt. Die humor zit in het hoofd van de lezer en is voor iedereen dus anders. Als je een film maakt, moet je daarom ontzettend veel dingen invullen. Wat ik bedenk komt niet altijd overeen met wat de Heinz-fan vind. Ik vind dat de stem van cabaretier Ruben van der Meer goed past bij hoe ik het personage Heinz heb ingevuld, maar online was daar veel gemopper over.’
‘Heinz de stripfiguur verschilt nogal van de versie in de film,’ geeft Eddie de Jong toe. ‘Als je op het Weteringplantsoen loopt, zie je een buste van Simon Carmiggelt. Iedereen weet dat het Carmiggelt is, ook al lijkt het beeld er niet echt op. Deze film is een soort standbeeld voor Heinz, alleen lijkt hij niet helemaal precies.’
De stripmakers vinden dat prima. Windig: ‘Dat is helemaal niet erg. Een film is iets anders dan een strip.’
Tegendraads
‘Heinz is geen actieheld en als het ingewikkeld wordt, gaat hij liever een straatje om,’ zegt Kroon. ‘Het filmverhaal draait om de vernietiging van wereldsteden. Heinz raakt daar bij betrokken omdat hij zijn kind kwijt is. Om zijn eigen leventje weer op orde te krijgen, moet Heinz in godsnaam dan maar iets doen aan de vernietiging van de wereld. Die spanning tussen zijn kleine avontuur versus het grote, meeslepende filmavontuur, vond ik heel interessant. Het is ook in de tegendraadse geest van de strip. De film eindigt weliswaar in New York als een Amerikaanse blockbuster met grote clichés, maar aan de andere kant is het juist een film die zich niet aan de regels houdt. Een voorbeeld: in de climax valt de actie stil omdat Oom Wim tussendoor naar het toilet moet.’
Heinz de film bestaat uit een mix van grafische stijlen: de achtergronden zijn vaak driedimensionaal en fotografisch, terwijl de personages juist relatief plat zijn getekend. De layouts en achtergronden zijn ontworpen en uitgevoerd door het Belgische productiehuis Fabrique Fantastique. Co-producent en artdirector Tom van Gestel en zijn team creëerden een verknipte hutspotversie van Amsterdam. Kroon: ‘Je kunt niet letterlijk de locaties uit de film nalopen, maar het is een soort greatest hits van Amsterdam.’
De illustraties binnen de fantasiesequenties zijn weer getekend door René Windig. Zo zit het handschrift van een van de tekenaars toch in de film.
Zijn we met Heinz een stapje dichter bij een volwassen Nederlandse animatie-industrie gekomen? De animatiewereld is in de afgelopen jaren ten goede veranderd, vindt Kroon. Toen hij Nederland verliet, werkten filmmakers allemaal individueel aan hun eigen animaties. ‘Waarom zou je anderen een deel van je subsidiegeld geven, dacht men toen. Tegenwoordig is er veel meer samenwerking en worden er meer verschillende soorten animaties gemaakt. Heinz is ook weer een stapje in de goede richting omdat het een tegendraadse film is die zich op volwassenen richt en niet op kinderen.’
https://www.youtube.com/watch?v=rFatC27EZkg
Heinz draait vanaf 18 april in de bioscoop.
Dit artikel is geschreven voor en gepubliceerd in VPRO GIDS #18 (2019).
Captain Marvel, de nieuwste Marvelfilm, zag ik weliswaar al op 28 februari, tot 5 maart 15:00 uur mocht ik er niets over zeggen.
Net als alle andere journalisten had ik zwijgplicht opgelegd door Disney. Hoe dat precies zat, vertel ik in deze vlog. En wat ik van Captain Marvel vind natuurlijk. Is het een feministische film? En zo ja, is dat erg?
Reading X-Men ’95 by artists Terry Dodson & John Paul Leon, I come across a panel of a beautiful redhead that looks exactly like actress Gina Gershon.
A moment later I realize this is supposed to be Jean Grey of the X-Men. Did the artists use Gina Gershon as a reference for Jean Grey? How great would it have been if she’d been in an X-Men movie? Speaking of X-Men movies: who would you cast as Jean Grey?
De film Venom met Tom Hardy in de hoofdrol draait in de bioscoop. Ik ben een enorme Spider-Man-fan en Venom is een van mijn favoriete superschurken, maar toch wil ik deze film niet gaan kijken.
In de vlog leg ik uit waarom en ga ik dieper in op het probleem van dit soort adaptaties. Ook blik ik terug naar mijn eerste spectaculaire kennismaking met deze vijand van Spider-Man. En vertel ik wat Venom nu zo’n bijzonder personage maakt.
Toen de Batman-film van Tim Burton in 1989 uitkwam, was dat een cultuurschok. Als 12-jarige stripfan voelde ik dat aan en verzamelde allerlei artikelen in een speciaal dossier. In deze vlog neem ik een kijkje in dat dossier.
Welke film maakte op jou enorme indruk toen je jong was?
De poster voor Sin City 2 werd verboden door de NPAA: ‘We’re told the poster was disapproved by the MPAA “for nudity — curve of under breast and dark nipple/areola circle visible through sheer gown,” meldde PageSix des tijds. Zie: https://pagesix.com/2014/05/28/mpaa-prudes-too-much-boob-on-eva-greens-sin-city-poster/.
Wederom gebaseerd op de strips van Frank Miller, lijkt deze neo-noir qua vormgeving en stijl heel veel op de brontekst. Het zwart-wit beeld kent een sterk licht-donker contrast, een soort hyper-noir. Soms zien we de personages als witte silhouetten tegen een zwarte achtergrond. Ik vind dat soort visuele trucs erg mooi. De makers nemen de term stripverfilming dus letterlijk, maar dat pakt voor het merendeel goed uit. Hoe cool zou het zijn als er meer film noir-films in deze stijl gemaakt zouden worden? Nu is The Big Sleep (Howard Hawks, 1946) een van mijn favoriete films ooit, want ik hou van Bogart, maar mocht men ooit een tweede remake overwegen, dan graag in de stijl van Sin City.
The Big Sleep.
In tegenstelling tot de huidige Star Wars-films, waarmee Disney het publiek politiek correct wil opvoeden, kennen de Sin City-films gelukkig weinig pretenties. De dialogen zijn dik aangezet, de actie cartoonesk en de vrouwen stoer & sexy. De dialogen werken op papier beter dan wanneer ze worden uitgesproken, maar ook dat theatrale voegt veel plezier aan het kijken van Sin City toe.
Veel blote Eva Green in Sin City 2.
Sin City 2 brengt meer van hetzelfde dus. Erg verrassend is de film dan ook niet, vermakelijk wel. Toen de eerste Sin City-film in 2005 uitkwam was de stripvormgeving nog nieuw, maar in 2014 niet meer. Misschien verklaart dat de matige ontvangst van deze aflevering.
Mocht er ooit een biopic over Humphrey Bogart gemaakt worden, dan zou Joseph Gordon-Levitt de hoofdrol kunnen vertolken.
Robert Rodriguez en Frank Miller regisseerden Sin City 2 samen. Hoe de taakverdeling precies verliep, weet ik niet. Miller is als regisseur tot nu toe niet heel erg succesvol, want zijn filmversie van The Spirit deed het ook al niet goed. Ik kan me weinig van die film herinneren, behalve dat ik hem saai vond. Heel spijtig, want Miller was een goede vriend van Will Eisner, de bedenker van The Spirit.
Sin City 2: A Dame to Kill For, staat nu op Netflix.
