Tag: TV

Categorieën
Mike's notities

Stephen Fry: ‘God is een monster’

stephen_fry_vs_godMensen die mij een beetje kennen, weten dat ik atheïst ben. Ik geloof niet in God. Ik ben ervan overtuigd dat deze wereld beter, vredelievender en gezelliger zou zijn als religie niet zou bestaan.

Stephen Fry, die ik hoog heb zitten, is ook geen fan van religie en God. Toen hij van Gay Byrne in zijn programma The Meaning of Life de vraag kreeg wat Fry tegen God zou zeggen als hij hem bij de hemelpoort zou tegenkomen, gaf hij dit prachtige antwoord. Ik had het zelf niet beter kunnen zeggen, maar Fry verwoordt precies hoe ik over God, Allah en soortgelijke sprookjesfiguren denk:

Via Christ Oosteroms facebookpagina naar GayStarNews.

Dit interessante artikel kwam ik via de Facebookpagina van Marcel Ruijters tegen. In het stuk worden 12 verschrikkelijke ideeen behandeld die dankzij religie de wereld in zijn geholpen. En bedankt.

Categorieën
Film Frames

Doctor Who meets Santa Claus

Wederom heb ik me prima vermaakt met de jaarlijkse Doctor Who Christmas special. Dit keer ontmoetten de Doctor en Clara niemand minder dan Santa himself.

Last Christmas is een spannende aflevering met sprookjesachtige beelden, waarin duidelijk de hechte band tussen de Doctor en Clara naar voren komt.

drwho_santa_slayOm mijn eigen vraag van een paar maanden geleden te beantwoorden: ik ben zeer in mijn nopjes met Peter Capaldi als de Doctor. Hij is lekker direct in zijn antwoorden en zoals goede dokters betaamt, brengt hij het slechte nieuws zonder er omheen te draaien. En Jenna Coleman is een fijne metgezel. Een pittige dame die ook nog eens voor de nodige eyecandy zorgt.

drwho_jenna2 dr_who_santa

Over Danny Pink (Samuel Anderson) als love-interest van Clara ben ik minder enthousiast. Een beetje een droog personage en de chemie tussen Coleman en Anderson ontbreekt volledig.

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.

Categorieën
Film Frames

Magnum P.I.: Ook nu nog goed genietbaar

De afgelopen maanden vermaakte ik met afleveringen van de serie Magnum P.I., waarin Tom Selleck de sympathieke privédetective gestalte geeft. Het is allemaal zeer onschuldig en luchtig vermaak, en ondanks het feit dat die serie ook alweer dertig jaar oud is, nog zeer genietbaar.

Magnum woont in het luxueuze gasthuis (Robin’s Nest) op het Hawaiiaanse eiland Oahu op uitnodiging van de eigenaar Robin Masters, een bekende auteur van spannende boeken wiens gezicht men nooit te zien krijgt. Magnum mag er verblijven in ruil voor onderhoud en bewaking van het landgoed. Robin’s Nest wordt gerund door de Engelsman Jonathan Quayle Higgins III (John Hillerman), een ex-sergeant-majoor van het Britse Leger. Higgins wordt bijgestaan en bewaakt door twee zeer goed getrainde Dobermanns, Apollo en Zeus die het niet zo hebben op Magnum.

De detective heeft twee goede vrienden, TC en Rick, die hem geregeld helpen zaken op te lossen. TC is een helikopterpiloot die een toeristisch charter bedrijfje runt genaamd Island Hoppers en Rick de eigenaar van een luxe privé-club. De twee vrienden worden in de afleveringen overigens ook vaak genoeg gebruikt als comic relief. Vooral TC moet het in dat opzicht ontgelden.

De serie is een creatie van Glen A. Larson (daar is ie weer) en Donald P. Bellisario.

magnum
Tom Selleck aka Magnum.
higgens
Higgens (John Hillerman)

Vietnam
Interessant is dat de verhalen vaak naar het verleden verwijzen. Magnum is een voormalig US Navy SEAL die in Vietnam gediend heeft. Als er ooit een film over het personage gemaakt wordt, zal zijn geschiedenis ongetwijfeld een update krijgen en zal hij in een meer recentere oorlog hebben gediend. Bijvoorbeeld in Afghanistan of Irak. In principe zijn oorlogen in dat opzicht inwisselbaar. Maar omdat de serie zich in de jaren tachtig afspeelt, wordt er dus veel verwezen naar gebeurtenissen waar huidige series het zelden nog over hebben, simpelweg omdat die generatie aan het uitsterven is. Dat vind ik erg interessant.

Volgens wikipedia was Magnum P.I. een van de eerste series die op positieve wijze een beeld schetste van de Vietnam-veteraan:

“Magnum P.I. is een combinatie van actie, comedy en drama. De impact van de show reikte verder dan de simpele plots van het personage dat telkens de misdaad van de week oploste. Ze maakte een aanklacht tegen de moeilijkheden die Vietnamoorlog-soldaten ondervonden met het zich terug aanpassen in en aan het burgerlijke leven. Een feit is dat Magnum een van de eerste series was die geregeld op zoek ging naar de impact van de Vietnamoorlog op de Amerikaanse culturele “psyche”. Magnum P.I. was dan ook uniek in het medialandschap van Amerika in de jaren 1980.

Magnum en zijn vrienden zijn niet beschaamd om in Vietnam gevochten te hebben. Ze hebben wel emotionele en lichamelijke littekens over gehouden aan die oorlog, maar alle drie kijken ze er op terug met trots. Het was een nieuwe benadering van de Vietnamveteraan: gewoonlijk werden deze in de Amerikaanse media geportretteerd als dolgedraaide soldaten zoals in de films First Blood en Apocalypse Now.”

Behalve sociale relevantie, biedt de serie natuurlijk genoeg eye-candy. Niet in de laatste plaats geldt dat voor de prachtige knalrode Ferrari 308GTS waarin Magnum rondrijdt, maar ook voor de aantrekkelijke guest stars die Thomas Magnum inhuren.

Marion Hammond.
Wendy Girard.
Judith Chapman.
Judith Chapman.
Martha DuBois.
Martha DuBois.

De meeste afleveringen staan overigens op zichzelf. Je kunt gewoon ergens in de serie beginnen en verder kijken, of willekeurig wat afleveringen kijken. Zo waren series vroeger. Nu heb je meestal te maken doorlopende verhaallijnen die ervoor zorgen dat je een serie van begin tot eind kijkt. Dat is leuk kijken, als de serie goed is. Toch vind ik die oude formule ook wel weer aardig. Iedere aflevering beginnen we met een vrijwel schone lei: het vriendinnetje dat Magnum vorige week had, is opeens als sneeuw voor de zon verdwenen. Misschien wordt er ooit aan haar gerefereerd, waarschijnlijk niet.

Rick: Larry Manetti en T.C.: Roger E. Mosley
Rick: Larry Manetti en T.C.: Roger E. Mosley. Bron afbeeldingen (behalve bovenste twee): magnum-mania.com/Pics/

Genderbender
Ik heb Tom Selleck altijd een sympathieke acteur gevonden en Magnum lijkt hem een rol op het lijf geschreven te zijn. Toch is er ook iets geks aan Selleck als Magnum. Aan de ene kant is hij heel mannelijk, of wat we in de jaren tachtig in ieder geval onder die term verstonden: open bloesjes waaruit het borsthaar rijkelijk prijkt, een dikke snor onder zijn neus en korte, zeer korte broeken waardoor zijn gewaxte benen goed te zien zijn. Als Magnum boos wordt of vrolijk is, gaat zijn stem omhoog, wat hem een wat verwijft stemgeluid geeft. Met die snor en zijn korte broekjes zouden we hem tegenwoordig kunnen aanzien als een verdwaald lid van The Village People. Hij is dus mannelijk, maar is ook wat verwijfd. Maar misschien is dat ook juist hetgeen wat hem zo sympathiek maakt.

Categorieën
Film Frames

Buck Rogers in the 25th Century: Nostalgische scifi

Reguliere avondjes televisiekijken behoren voorgoed tot het verleden in mijn leven. Behalve een specifiek programma op uitzendingvergist.nl, zat ik dit jaar veel YouTube te kijken. Fantastische nostalgische televisiemomenten leverde dat op, zoals Buck Rogers.

buckrogers_poster

buck-rogers-in-the-25th-century-screenshotZo zag ik de pilotaflevering van Buck Rogers in the 25th Century. Een serie die in Amerika tussen 1979 en 1981 op de buis was. Pas in 1985 en 86 zond Veronica Buck Rogers uit op de Nederlandse televisie. Bij het terugzien viel het me op hoe sympathiek acteur Gil Gerard overkomt en hoe sexy Erin Gray was indertijd.

Buck Rogers werd geproduceerd door de kort geleden overleden Glen A. Larson die ook verantwoordelijk is voor Knight Rider en Battlestar Galactica. Sterker nog: decors en special effects-shots uit Battlestar werden hergebruikt in Buck Rogers. Erg origineel is het overigens allemaal niet. De serie is natuurlijk een adaptatie van het verhaal geschreven door Philip Francis Nowlan, maar Larson haalt zijn mosterd ook deels uit Star Wars. Het robotduo Twiki en Dr. Theopolis is duidelijk afgeleid van R2D2 en C-3PO.

Ik vond het leuk om de pilot nog eens te zien, maar voelde niet meteen een prikkel om de rest van de serie ook weer te gaan kijken. Wel keek ik dit jaar veel Magnum PI, waar ik ook via YouTube weer opnieuw kennis mee maakte.

buck rogers-Syd Dutton
Prachtige matte painting van Syd Dutton uit de pilot.
buck_rogers
a multi-part Bill Taylor composite with people matted with actual mirrored LA skyscraper, a Syd Dutton painted cityscape and Lyn Ledgerwood’s miniature vehicles! Bron: nzpetesmatteshot.blogspot.com
buckrogers_bad_girl
De bad guy euh girl uit de pilot.

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films (en soms tv-series) die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.

Categorieën
Film Frames

The Newsroom: Persoonlijk drama achter het nieuws

Op zoek naar een televisieserie die de moeite van het kijken waard is, heb ik van de week The Newsroom geprobeerd. De eerste twee afleveringen bevielen goed.

the_newsroom

In The Newsroom zijn we getuige van de gebeurtenissen op de werkvloer bij het nieuws van het fictieve Atlantis Cable News (ACN) kanaal. De persoonlijke perikelen van de journalisten vormen de leidraad van de show, maar iedere aflevering staat een waar nieuwsfeit centraal. In de eerste aflevering was dat de olieramp in de Golf van Mexico in 2010.

newsroom_quoteHet verhaal draait om presentator Will McAvoy (een goed spelende Jeff Daniels) en zijn executive producer MacKenzie McHale (Emily Mortimer). Jarenlang werd McAvoy de Jay Leno van het nieuws genoemd omdat hij geen enkele politicus of gast het vuur aan de schenen legt. Hij is aardig en daarom komen ze graag in zijn programma praten. Als McHale zijn nieuwe producent wordt, moet het roer om. Ze gaan weer serieus, informatief en inhoudelijk nieuws brengen. Dus niet wat je op Fox News in Amerika te zien krijgt of wat je in De Telegraaf leest.

Ik moest bij die koerswijziging denken aan de eerste aflevering van de talkshow Pauw. Daarin was minister van defensie Jeanine Hennis-Plasschaert te gast. Het gesprek ging helemaal nergens over omdat Hennis-Plasschaert weigerde inhoudelijke uitspraken te doen. Gesprekken met politici in Nederland gaan vaak nergens over omdat ze dichtklappen zodra het gesprek buiten de paden van het geplande pr-praatje komt. Jeroen Pauw probeerde nog wel wat los te peuteren maar het leek er meer op dat hij dit als leuk spelletje zag dan dat hij werkelijk journalistiek aan het bedrijven was. Later heb ik nog een fragment van Pauw gekeken waar enkele BN’ers aan het praten waren over David Bowie. Dat gesprek was nagenoeg nog inhoudlozer.

Ik kan er niets aan doen maar bij de meeste talkshows als Pauw en DWDD lijkt het tegenwoordig nergens meer over te gaan. Veel talking heads, veel gebakken lucht en vooral veel BN’ers met een mening. Ondertussen word je er weinig wijzer van. Het echte journaal bekijk ik slechts sporadisch.

Wat dat betreft hoop ik dat McAvoy het er beter van af gaat brengen. In ieder geval begint de serie, bedacht en grotendeels geschreven door Aaron Sorkin (The West Wing), veelbelovend.

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films (en soms tv-series) die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.

Categorieën
Media Mike's notities

Glen A. Larson overleden

Glen A. Larson, de Amerikaanse televisieproducent en geestelijk vader van Knight Rider, Battlestar Galactica en Magnum P.I. is op 77-jarige leeftijd overleden. Dat werd net bekend gemaakt op de facebookpagina The Knight Rider Companion.

De details omtrent zijn dood zijn nu nog vaag, maar goed, in dit soort gevallen is het leven van de overledene en wat hij betekend heeft voor anderen, belangrijker. Voor mij is Glen Larson (1937-2014) een belangrijke creator geweest: veel van de televisieseries die hij produceerde en waar hij vaak het concept van heeft bedacht, zag ik in mijn jeugd.

glen_a_larson_legacy
Bron: The-Knight-Rider-Companion

Knight Rider heeft een blijvende indruk op mijn leven achtergelaten. Het is toevallig dat ik de laatste maanden veel Magnum P.I. heb gekeken, een creatie van Larson en Donald P. Bellisario, en dat ik geregeld diep met mijn neus in het boek Knight Rider: 30 years of a Lone Crusader & His Talking Car zit. Van het bestaan van dit boek weet ik pas sinds kort en al een paar weken ben ik van plan over de serie een blogpost te schrijven. Maar dat deze als uitgangspunt het overlijden van Larson zou hebben, had ik natuurlijk niet verwacht.

turbo_boost_01 turbo_boost_02Enkele series die Larson produceerde en die ook op de Nederlandse televisie te zien waren zijn: Battlestar Galactica, Quincy, M.E., The Fall Guy, Alias Smith & Jones en The Six Million Dollar Man. Veel van zijn series zijn creatieve afgeleiden van populaire films of boeken. Battlestar is ‘geïnspireerd’ door Star Wars; voor Alias Smith & Jones vond Larson inspiratie in de film Butch Cassidy and the Sundance Kid. Hier is Larson vaak voor bekritiseerd, maar in die tijd was televisie ook meer een poor man’s cinema met series die afgeleiden waren van wat er in de bioscoop te zien was. Tegenwoordig hebben veel series een heel andere kwaliteitsstandaard en is het verhaal omgekeerd: oude series dienen ter inspiratie voor Hollywood cinema.

In een lang en interessant interview met het Archive of American Television doet Larson het een en ander uit de doeken over zijn lange carrière. Hij vertelt onder andere hoe belangrijk het liedje is waar de serie mee begint. Het concept van The Fall Guy heeft hij bijvoorbeeld aan de omroep verkocht simpelweg door dit liedje in het kantoor van de producent te zingen. Een goed thema blijft ook in je hoofd zitten. Ik durf te wedden dat je nog precies weet hoe die van Knight Rider klinkt.

Afgeleiden of niet, ik heb warme herinneringen aan Knight Rider, Battlestar Galactica, The Fall Guy, Buck Rogers en Magnum PI. Daarom eer ik Larson op deze droevige dag. Bedankt, Glen voor een paar onuitwisbare helden die onze harten verwarmen en als positief voorbeeld kunnen dienen!

Update: Uren nadat het bericht van Larsons overlijden bekend werden gemaakt op Facebook kwam de LA Times met een overlijdensbericht. Daarin staat dat Larson vrijdag 14 november is overleden aan slokdarmkanker.

Categorieën
Film Frames

The Legend of Sleepy Hollow: Liever de film dan de tv-serie

Op Halloween heb ik natuurlijk alleen maar horrorfilms gekeken. Het spits beten we af met een wat onschuldige flick uit het genre: Disney’s geanimeerde versie van The Legend of Sleepy Hollow uit 1949.

Sleepy Hollow van Tim Burton blijft een van mijn favoriete Halloweenfilms, maar omdat ik deze al een paar keer gezien heb, besloot ik vrijdag de animatiefilm van Disney te bekijken. Het oorspronkelijke verhaal van Washington Irving moet ik nog steeds een keer lezen, maar ik begrijp van de synopsis op wikipedia dat Disney dit verhaal redelijk goed volgt en dat Burtons interpretatie heel anders is.

Echte horror wordt de 32-minuten durende animatie natuurlijk niet, want bedoeld voor jonge kijkers, maar ondanks de guitige humor biedt The Legend of Sleepy Hollow toch een aardige kijkervaring. Bing Crosby is de verteller en afgezien van een vrouwenkoor zijn er verder geen stemmen te horen.

legend_of_sleepy_hollow legend_of_sleepy_hollow_02De scène waarin Ichabod Crane doodsbang door het bos rijdt, is zeer vermakelijk. Vooral omdat hier wordt ingespeeld op het inbeeldingsvermogen van de mens: als je bang bent, zie je overal spoken. Aangezien ik niet geloof in spoken, neem ik aan dat wanneer mensen vertellen dat ze geestverschijningen hebben waargenomen, vooral hun fantasievolle brein overuren heeft gedraaid. Deze scène is daar dus een aardige demonstratie van.

Recent ben ik begonnen aan de televisieserie die zijn inspiratie haalt uit The Legend of Sleepy Hollow. Toch kan deze mij maar matig boeiend: de personages blijven te veel steken in typetjes en willen maar geen echte mensen worden. Daardoor leef ik niet mee met hun avonturen. Ook wordt ieder mysterie aan het einde van iedere aflevering netjes afgerond. De twee hoofdrolspelers krijgen te vaak hun informatie van visioenen en ze lijken weinig moeite te hoeven doen om de bovennatuurlijke raadsels op te lossen. En echt eng wil het bovendien allemaal niet worden. Dan kijk ik toch liever Sleepy Hollow van Burton nog een keer.

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.

Categorieën
Film Mike's notities

Schenk de koffie maar in: Twin Peaks komt terug

Klassieke Twin Peaks.

Een foto van cultheld Dale Cooper, want het grote nieuws dat Twin Peaks terugkomt, moet uiteraard gevierd worden:

agentcooperTwin Peaks, de cultserie van David Lynch en Mark Frost uit de vroege jaren negentig, krijgt een derde seizoen. Maar liefst negen nieuwe afleveringen zullen in 2016 bij Showtime op de buis te zien zijn en allemaal geregisseerd door Lynch zelf.

twin_peaks_1Het nieuws werd deze week bekend gemaakt middels een tweet van Lynch. Daarna ging het bericht als een lopend vuurtje (Fire Walk with Me) door de wereld. Mijn collega Lieuwe van Albada zet op de site van Schokkend Nieuws al het nieuws op een rij.

Sinds zijn introductie in de pilotaflevering van Twin Peaks is Agent Dale Cooper altijd een van mijn favoriete helden geweest. Ik ben dol op de koffiedrinkende en taartverslindende FBI-agent en kan niet wachten om Kyle MacLachlan weer terug in die rol te zien. Die heeft aangegeven er al in zin te hebben, al is officieel nog niets over de cast bekend gemaakt. Wel weten we dat de serie zich ongeveer 25 later afspeelt. In het nu dus.

Een paar jaar geleden bekeek ik de serie nog eens helemaal op dvd en tot mijn grote plezier viel die niet tegen. Ik was er zo enthousiast over dat ik een reeks blogpost over mijn terugzien van het vreemdste Amerikaanse stadje aller tijden schreef. Verlangen naar Twin Peaks, Terug naar Twin Peaks, Verslaafd aan Twin Peaks, Dood in Twin Peaks en Laatste dagen in Twin Peaks.

Feest met koffie en taart
Vriend Menno Kooistra gaf op Facebook aan net begonnen te zijn met het opnieuw bekijken van de oorspronkelijke serie. Toen iemand opperde of hij niet de 30 afleveringen in een montage van één minuut wilde samenvatten, leek het mij een leuk idee als hij alle koffiemomenten aan elkaar zou plakken. Dan Hassler-Forest wist te melden dat die montage natuurlijk allang al bestaat. Wat een feest!

Ik heb nog ergens Het geheime dagboek van Laura Palmer in de kast staan, geschreven door Jennifer Lynch, de dochter van. De Boekerij gaf hier in 1991 een Nederlandse vertaling van uit. Ik weet dat er ook een boek bestaat met daarin de transcripts van de tapes van Cooper, maar die heb ik nooit meer in de tweedehands boekwinkel kunnen vinden. Wel kreeg ik ooit een tape van Natasja met daarop de ingesproken tapes van Cooper. Die moet je natuurlijk beluisteren terwijl je een stevige kop koffie en een stukje kersentaart nuttigt. ‘Damn good, coffee’ uiteraard.

Categorieën
Spidey's web Strips

Spidey’s web: Fred Waugh was Spider-Man

Nicholas Hammond mag dan de hoofdrol hebben gespeeld in de televisieserie The Amazing Spider-Man, eigenlijk was het Fred Waugh die het Webhoofd gestalte gaf.

fred_waugh_spider-manFred Waugh (1932-2012) was een stuntman met een lange staat van dienst. In de jaren zeventig deed hij ook de stunts in de tv-serie over Spider-Man. Wanneer we Spidey in actie zien komen, zit dus eigenlijk Fred in het kostuum en niet Hammond. Die deed alleen de scènes waarin ook geacteerd moest worden.

Hammond zei hier het volgende over in dit interview met LA Times:

Truth be told, the only times that I can remember actually wearing the suit was when it was a scene with another actor. I did always say that [stuntman] Freddy [Waugh] — bless his heart — was really great at climbing up and down the building, but he was no more an actor than I was a circus performer. I said, “It’s not fair to the other actors to play these scenes and do dialogue with Freddy. I would always come in and do whatever action is involved when there is going to be dialogue. I wore the costume quite a lot in the pilot.

Hammond en Waugh hadden allebei een andere visie over hoe Spider-Man bewoog. Terwijl de acteur ervoor koos om zijn alter ego zo normaal mogelijk te laten bewegen, wilde Waugh er juist een menselijke spin van maken:

This was something that I wasn’t completely happy about. Freddy had this idea that he should move with these spider-like moves. Which was something I wasn’t totally comfortable with. We had to compromise a bit. I think even to this day, in my eye there’s a difference between the way Freddy moves and the way I do. In my mind the only time that it’s justified for him to move like a spider is when he’s trying to intimidate his enemies into thinking that he’s a creature. In some of the fight scenes, I think Spider-Man seems to convince his adversaries that he’s got some powers that he doesn’t actually have. But in the scenes where Spider-Man is just standing and talking to someone, I would just stand there and talk. He’s an absolutely average guy who is no different from you or anyone else except when he needs to use his skills and then he seems to become 10 times stronger than any other person on the street. And he can also jump up and hold on to the ceiling.

fred_waugh_spider-man2Spiderman-at-Caltech_curse_rava

Achter de schermen
Helaas heb ik nog geen interviews kunnen vinden waarin Waugh over zijn rol als Spider-Man spreekt en aangezien de beste man in 2012 op 80-jarige leeftijd overleed, kan in het hem zelf nooit meer vragen. Wel vond ik deze toffe opnames op YouTube die Waugh aan het werk laat zien tijdens opnames van de televisieserie. Je kunt meteen goed de wah-wah-gitaarmuziek uit de serie horen:

Overigens was het niet Fred Waugh maar Danny Seagren die als eerste het Spider-Man-kostuum op televisie droeg. Seagren speelde het webhoofd namelijk in de korte Spider-Man-items in het educatieve kinderprogramma The Electric Company. Zie hier de afleveringen op YouTube.

Categorieën
Film Frames

Californication is eindelijk voorbij

Zondag 29 juni viel het doek voor de serie Californication en werd de laatste aflevering van het zevende seizoen uitgezonden. Eigenlijk gebeurde dit vier seizoenen te laat.

In 2007 was Californication een fijne ontdekking en schreef ik mijn eerste lovende recensie over de serie. Maar na het derde seizoen werd mijn mening steeds minder enthousiast naar mate de serie meer wegzakte in een moeras van kluchtige grappen, onderbroekenlol en uitzichtloze herhaling van zetten. Toch bleef ik kijken, want ik wilde weten hoe het afliep. Een stomme gewoonte waardoor ik wel meer kijkuurtjes heb verspild.

californication_04 californication_05Het laatste seizoen begon goed. Hank bleek een zoon te hebben verwekt bij Heather Graham. Dat bood mogelijkheden. Die zoon () was dan ook het grappigste element dit jaar. Storend vond ik de houding van Karen (). Ze neemt het Hank kwalijk dat hij een zoon heeft verwekt bij Graham terwijl  a) hij er tot voorkort niets van wist en b) dit alles is gebeurd voordat Karin en Hank iets met elkaar kregen. Nog vervelender is die dochter van hen geworden: een betweterig, monotonig meisje dat haar vader maar al te graag de les leest. Met zo’n kind zou ik ook naar de fles grijpen en mezelf dood roken. Gelukkig zagen we Becca Moody () maar in twee afleveringen.

De personages hadden niet meer diepgang dan typetjes. Er zat geen enkele groei in. Ook Duchovny leek in dit seizoen meer te slaapwandelen dan te acteren.

californication_1 californication_2Het is altijd spijtig als series erg goed beginnen en uiteindelijk verschrikkelijk mager kijkvoer worden. Het zal de wet van de commercie wel zijn: zolang men kijkt, blijven ze afleveringen uitpoepen om de adverteerders tevreden te houden. Het slot van de serie is gezien alles wat er is voorgevallen en alle verwijten die Karen naar Hanks hoofd heeft gegooid in de afgelopen jaren, weinig geloofwaardig.

Ach, fuck it. Het is maar televisie.

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren. Of zoals in deze aflevering, me eraan te herinneren dat het soms goed is om een slechte tv serie gewoon te laten zitten.

 

Categorieën
Film Spidey's web Strips

Spidey’s web: 70s Spider-Man in actie

Oeps! Het webhoofd mag wel oppassen anders slaat deze ninja nog z’n hersens in:

spider-man-70s_fred_waughGek dat Spidey’s spinneninstinct hem niet waarschuwt voor het gevaar dat achter hem schuilt. Nou ja, ze zaten er wel vaker naast in de televisieserie uit de jaren zeventig waar dit een still van is.

Toch denk ik met fijne nostalgische gevoelens terug aan de kortlopende serie waarin Nicholas Hammond Peter Parker gestalte gaf. Het was de eerste live-action serie over Spider-Man en toen deze op Sky Channel in de jaren tachtig in herhaling te zien was, wisten we niet beter. Het was immers het tijdperk voor Batman van Tim Burton en de X-Men van Bryan Singer lieten nog bijna vijftien jaar op zich wachten.

Ik heb al eerder over de serie geschreven dus ik zal de beschrijving hier kort houden: zeer beperkte specialeffects, Spider-Man vecht nooit tegen superschurken maar neemt het op tegen alledaagse boeven en veel van de bekende personages uit de strips zien we nooit in de serie. Toch doet Nicholas Hammond het niet onaardig. Hij was tijdens de opnames ongeveer 27-28 jaar oud, wat Peter Parker dus een stuk ouder maakt als hij door een radioactieve spin wordt gebeten. Zoals je weet was Peter in de strips een tiener toen dit gebeurde.

Bovenstaande still is afkomstig uit de pilot aflevering die in Europa als film is uitgebracht. In Spider-Man wordt universitair student Peter Parker door een radioactieve spin gebeten waarna hij de evenredige snelheid en kracht van het beestje overneemt. En net op tijd, want New York wordt afgeperst door Mr Byron: een naargeestige zelfhulpgoeroe die mensen hypnotiseert. Tien burgers zullen onder zijn invloed zelfmoord plegen tenzij de regering hem 50 miljoen dollar losgeld uitbetaald. Om te bewijzen dat hij hiertoe in staat is, laat hij enkele prominente burgers- advocaten, rechters, professoren etc. bankovervallen plegen.

spiderman 70s ninjas 2

spiderman 70s ninjas

In deze scène krijgt Spidey het aan de stok met drie ninja’s in dienst van Byron. Het is de beste actiescène uit de pilotaflevering en tevens de eerste keer dat we Spider-Man in kostuum in actie zien komen. Niet alleen krijgen we een goede demonstratie van de krachten die het Webhoofd bezit, we zien vooral ook zijn beperkingen. Had Spidey in de strip weinig moeite gehad met de drie kaalhoofdjes, in de serie blijft de eerste confrontatie onbeslist. Ook weten de mannen makkelijk het web van zich af te schudden en is het web dat uit de webschieters komt sowieso niet erg sterk.

Omdat mensen tegenwoordig zo aardig zijn geweest om alle dertien afleveringen van de serie op YouTube te zetten, kunnen we nu genieten van de hele actiescène:

Zelf foto’s van Spider-Man maken
Toen ik de serie als tienjarige zag, was ik er zeer van onder de indruk. Heel graag wilde ik foto’s nemen van deze actiesequentie, net zoals Peter Parker dat in de strips deed. Een screenshot maken zoals we tegenwoordig doen, zat er toen niet in.

Ik heb toen met de Agfamatic 2008, de klik-klak-fotocamera van mijn moeder een poging gedaan om de beelden vast te leggen. De verkoopster in de drogisterij waar ik het filmrolletje kocht, had nog enkele tips voor me om betere foto’s te nemen van televisie. Ze vertelde dat ik alle gordijnen in de woonkamer dicht moest doen zodat er zo min mogelijk weerkaatsing in het beeld te zien was. Ook stelde ze voor dat ik het beeldscherm iets donker moet zetten om de foto niet te licht te maken. ‘Om de duisternis te compenseren moet je de flits aanzetten,’ vertelde ze me op vertrouwelijke toon.

Thuis ging ik meteen aan de slag, deed de gordijnen dicht, stopte de videoband in de speler en draaide de ninja-scène af. Zodra Spider-Man op het plafond sprong drukte ik af. Flits! Eventjes was de hele kamer verlicht door de lichtflits. Nadat de sterretjes voor mijn ogen weer waren gedoofd maakte ik op deze manier nog een paar foto’s. Vooral het moment dat Spidey de paal op het dak vast pakte en de ninja van zich af schopt wilde ik op foto vastleggen. Na een paar flitsen begon het me te dagen dat die verkoopster wellicht helemaal geen kennis had van hoe je foto’s van televisie nam en dat het waarschijnlijk helemaal geen goed idee was om een flits te gebruiken, want die leek door het glazen televisiescherm teruggekaatst te worden. Dus nam ik nog een paar foto’s zonder. Het was immers een geheel nieuw experiment voor me, dat foto’s van televisie nemen.

Toen ik een paar dagen later vol verwachting mijn rolletje liet ontwikkelen bleek dat mij vermoedens juist waren geweest: het merendeel van de foto’s lieten niet meer zien dan een witte vlek van de flitslamp. De twee foto’s die ik zonder flits had gemaakt lieten Spider-Man zien die de ninja een flinke trap gaf. Maar de foto verdiende geen schoonheidsprijs: ik had precies tussen twee frames afgedrukt waardoor Spidey er dubbel op stond. Ook was de foto veel te donker, waardoor er maar weinig te zien was. Nou ja, ook Peter Parker de nieuwsfotograaf en mijn grote voorbeeld, had geregeld mislukte foto op zijn rolletje zitten. Dat was toch een soort troost.

Dertig jaar later, van de week dus, heb ik een paar screenshots gemaakt van de scène om de wens van dat jongetje van vroeger toch nog uit te laten komen. Door de lage resolutie van het videobestand is het resultaat echter wat teleurstellend. Ach, sommige dingen veranderen niet.

spider-man-70s-ninjas-01 spider-man-70s-ninjas-02 spider-man-70s-ninjas-03 spider-man-70s-ninjas-04
Er valt nog veel meer te vertellen over Spider-Mans televisie-avonturen in de jaren zeventig, dus ik kom hier zeker nog op terug.

Categorieën
Film

Column: Dubbelganger

Illustratie: Paul Stellingwerf

Hoe zou het zijn om jezelf tegen te komen? Ik bedoel dat niet overdrachtelijk, dus niet dat je na veertien dagen lang zwaar alcohol- en drugsgebruik en optioneel vreemdgaan wordt betrapt door je vriendin en je ‘out’ gaat. Nee, hoe zou het zijn als je je dubbelganger tegenkomt, iemand die precies is zoals jij?

Illustratie: Paul Stellingwerf
Illustratie: Paul Stellingwerf

Het hangt een beetje van de aard van het beestje af natuurlijk. De dubbelganger als negatieve versie van de held is bijvoorbeeld een opvallend veelvoorkomende uitwerking van het thema, of het nu klonen of een dubbelganger uit een parellel universum betreft.

Mijn eerste kennismaking met dit concept was een aflevering van Knight Rider waarin Michael Knight en K.I.T.T. het opnemen tegen K.A.R.R.: een levensgevaarlijk proefmodel van de wonderauto die geprogrammeerd is vooral uit eigen belang te handelen in plaats van anderen te beschermen zoals de programmering van K.I.T.T. voorschrijft. De twee auto’s zijn dus tegenpolen van elkaar. De tegenpool van de held levert doorgaans een spannende confrontatie op tussen twee evenredig grote krachten. In wezen zijn de eeneiige tegenpolen een gesimplificeerde weergave van de twee uitersten van het menselijk karakter: kiezen we als brave padvinders voor het goede of laten we ons egoïsme, dus de kwade kant onze acties bepalen en dompelen we ons onder in een hedonistische levensstijl, ten koste van anderen? Dankzij de dubbelganger zijn we getuigen van beide uitkomsten, al laat de belerende boodschap die achter het verhaal schuilt zich al raden natuurlijk.

kitt_vs_karrToeval of niet: in de laatste editie van het Imagine filmfestival zaten verdacht veel films die draaien om parallelle universa of op een andere manier je doppelgänger tegen het lijf lopen. Iedere film belicht dit uitgangspunt op een andere manier, maar het is opvallend hoeveel personages hun dubbelganger wantrouwend tegemoet treden. Dat is op zich nog niet zo vreemd, want jezelf tegenkomen heeft iets unheimisch, maar in veel gevallen wil het origineel zijn kopie zelfs de hersens in slaan.

Het buitenbeentje in +1 uitgezonderd: zij heeft eindelijk iemand heeft gevonden om mee te praten en te kussen (!) namelijk zichzelf. Haar reactie leek me dan ook het meest logisch. Niet dat ik meteen zou tongworstelen met mijn tweede ik, maar mocht ik mijn dubbelganger uit een parallel universum ooit tegen het lijf lopen, dan hoop ik op een vriendelijke conversatie en niet op een knokpartij tussen tegenpolen. Lijkt me leuk om notities uit te wisselen en misschien kan hij me ook meteen vertellen waar ik dat vintage Spider-Man-poppetje heb neergelegd dat ik al jaren niet terug kan vinden.

Illustratie: Paul Stellingwerf
Illustratie: Paul Stellingwerf

Deze column is gepubliceerd in Schokkend Nieuws #108.