Categorieën
English Striprecensie Strips

Review X-Men: Ghosts by Chris Claremont

When I was in my teens I visited my grandmother on a regular basis. When she poured tea in one of those fragile porcelain cups, she’d start talking about the developments in the soap operas she followed. My grandmother was an avid watcher of The Bold and the Beautiful, As the World Turns and Days of Our Lives. So, you understand, she had A LOT to tell me about who dated whom, who wanted to kill whom, and which characters fell in love with each other this week. To be honest: I didn’t know what the hell she was talking about, since I never watched those shows. But to humour her, I never let on I didn’t know who Rich Forrester was.

x-men_ghosts_coverNow, why am I bringing my late grandmother and her daily television fetishes up? When I started reading X-Men: Ghosts, knowing I had to review this book for the ABC blog, I started to worry I might come across like my grandmother, because not only do these X-Men stories involve large casts of characters, writer Chris Claremont has a knack for weaving many threads of plotlines into his stories. He basically writes soap operas about characters wearing longer underwear.

But let’s give it a try nonetheless. What the heck, there are worse things than being compared to my grandmother, who was a sweet old woman.

The X-Men were created in the 1960’s by Stan Lee and Jack Kirby. Getting tired of figuring out scientific experiments and accidents with radiation that could give superheroes their special powers, Lee figured: what if they were born with their powers and these special abilities kick in when they reach puberty. So that’s how the race of homo superior, a.k.a. mutants, was born.

In their first incarnation The X-Men were super powered teenagers who were enrolled at the private school of Professor Charles Xavier, a wheelchair-bound psychic. Under his leadership The X-Men tried to save humanity from all kinds of danger, especially mutants who wanted to conquer the world to make it a safer place for their own kind. You see, regular people are often afraid of these specially-powered beings, which make the X-Men stories full of metaphors about racism and the state of society as is.

To be honest, the X-Men weren’t a big success at the time and after a couple of years Marvel only reprinted old stories for a while. In 1975 Marvel published Giant Size X-Men #1 by writer Len Wein and artist David Cockrum and that started a revitalisation of the title. The new team had an international flavour: members came from all over the globe and they weren’t mere teenagers anymore either. When Chris Claremont took over the reigns as author, the X-Men became one of the most popular comic books. For a long period of time the series was the best-selling title, topping other Marvel publications such as Amazing Spider-Man and Avengers. X-Men: Ghosts collects a year worth of comics of Claremont’s mid-eighties stories. Claremont’s run on the title lasted about 16 years (!) by the way. It isn’t very common that a writer sticks to one title that long in the comics industry.

People who have seen the X-Men-movies will be familiar with most of the characters: there’s Wolverine, Cyclops, Storm, Colossus, Kitty Pryde and Rogue in this version of the X-Men. That’s not really surprising though, since the filmmakers took a lot of their story ideas from Claremont’s stories.

Still, when one starts to read, it takes a while to get into the different storylines that were set out before. But don’t worry: the short synopsis at the beginning of the book helps a bit. Besides, just like a real soap, it only takes a short while before you’re right into the action and know who’s who. Comics have a serial form of storytelling, with issues coming out each month. The stories are always written in a way that accommodates new readers.

Wolverine versus Phoenix
Wolverine versus Phoenix

This collection seems to focus on telepath Rachel Summers: in an alternate future where robotic Sentinels dominated mutants, Rachel Summers was Cyclops and Jean Grey’s daughter. Traumatized by being forced to hunt her fellow mutants as a “hound”, Rachel was later hurled back in time to the present. She became part of the X-Men. However she soon discovered she was not in her own past but in a different timeline: certain details were different, including her mother’s death. In X-Men: Ghosts Rachel claims her mother’s Phoenix power to battle a godlike creature called the Beyonder who threatens to destroy our universe. Trying to make amends for her chequered past, she makes some rash decisions a number of times. Although her actions are meant well, they do not seem to work out for the better. It is up to teammate Wolverine to stop the ever-powerful Rachel from becoming a ruthless killer.

Also, Magneto, for years the nemesis of the X-Men, has become their friend since they learned of his childhood imprisonment in Auschwitz. Magneto decides to reform and when Xavier is mortally wounded, he asks his old friend to look over the X-Men. Magneto may be a good guy now, but being charged with crimes against humanity he still has to stand trial for the international court of justice.

Magneto stands trial.
Magneto stands trial.

For me it was a real treat to re-read these stories from the nineteen eighties. Chris Claremont’s talented writing and great feel for dialogue turns these characters into living and breathing creatures that really have an impact on an emotional level. As far as superhero stories go, Claremont offers a nice mix between personal development of all the characters and action packed battles.

I loved John Romita Jr.’s early artwork. He is still one of the best artists in the business today. Guest artists are Barry Windsor-Smith, Arthur Adams and Rick Leonardi. This paperback also contains two articles from Marvel Age, the official fanzine published by Marvel Comics at the time, focusing on the history of the X-Men and the art team of John Romita Jr. and inker Dan Green. The only problem I had with this trade is that, after the last page is read, the story is far from over and leaves you hungry for more. But isn’t that what soap opera is all about?

This review was written for and published on the blog of the American Book Center.

Categorieën
Daily Webhead Strips Video

Vlog: Over cord cutters gesproken….

loisel_le_fourreux4
De nieuwe weekly vlog. Dit keer over cord cutters, oftewel mensen die hun kabeltelevisie vaarwel zeggen, een leuk onverwachts postkaartje en het eerste, onverwachte optreden van the Incredible Hulk in de serie the Fantastic Four.

Lees het artikel over Cord cutters op vpro.nl. En check hier het werk van Calliope den Ouden, aka Inktspatten.

Categorieën
Spidey's web Strips

Spidey’s web: Superheld in het wild

Een grappige scène uit Amazing Spider-Man #273 uit 1986:

ASM-273-spidermanraam
Amazing Spider-Man #273. Tekst Tom DeFalco. Tekeningen Ron Frenz, geïnkt door Joe Rubinstein.

Vooral het plaatje waarin we Spider-Man langs de muren zien kruipen terwijl dat joch uit het raam kijkt, spreekt me aan. Het doet me denken aan de oude Batman-televisieserie uit de jaren zestig met Adam West. Daarin klimmen Batman en Robin bijna iedere aflevering langs een muur omhoog. Tijdens hun klim gaat er een raam open en steekt een of andere beroemdheid zijn hoofd eruit om een praatje te maken met het dynamische duo. Het is een van de running gags in de serie. Daarnaast was het een mooie manier om beroemdheden, die maar al te graag een rolletje in de populaire serie wilden hebben, een cameo te geven.

In het New York van het Marvel Universum moet het toch geregeld voorkomen dat je uit het raam kijkt en er een superheld voorbij vliegt, kruipt of slingert. De superheldenpopulatie is namelijk niet gering. Stel je toch eens voor: hele Tumblr- en Facbookpagina’s moeten vol staan met foto’s van burgers die op straat superhelden in actie zien.

Marvels
Het perspectief van de gewone man wordt belicht in de vierdelige serie Marvels (1994), geschreven door Kurt Busiek en getekend/geschilderd door Alex Ross. We volgen hierin de carrère van nieuwsfotograaf Phil Sheldon in de jaren 1943 tot en met 1974 en belangrijke gebeurtenissen uit het Marvel Universum komen voorbij, gezien door de ogen van Sheldon. De dood van Gwen Stacy is een van die gebeurtenissen:

Marvels_Gwen_Stacy1

Dankzij de prachtige schilderingen van Ross een feest voor het oog en een compleet nieuwe manier om naar bekende episodes uit de Marvelgeschiedenis te kijken. Let bijvoorbeeld maar eens op hoe Ross het Spider-Man-kostuum extra realistisch neerzet met vouwen en rimpels in de stof en dat soort dingen.

Een gevecht tussen the Green Goblin en Spider-Man zou er voor ‘gewone stervelingen’ als jij en ik ongeveer zo uit kunnen zien:

alex_ross_greengoblin

Categorieën
Media Strips

Column: Doodzonde

Illustratie: Paul Stellingwerf
Illustratie: Paul Stellingwerf

Wie comics leest, weet dat het verhaal nooit echt afloopt en eeuwig doorgaat. Comics zijn superheldensoaps: overleden personages komen terug en grote veranderingen worden – meestal – weer teruggedraaid.

Eind 2012 overleed Peter Parker in Amazing Spider-Man #700, het laatste nummer van de serie, en tegenwoordig zit superschurk Doctor Octopus in zijn lichaam om als ‘Inferieure’ Spider-Man het Marvel Universum onveilig te maken. Dat klinkt inderdaad net zo fout als de huidige verhalen die schrijver Dan Slott hierover uithoest. Verhalen van een lager niveau dan menig fan-fiction of Vijftig tinten grijs-achtige lectuur. Ik troost mij met de gedachte dat Slott ooit vervangen zal worden en dat Peter Parker dan wel weer terug zal keren, net als Superman, Batman en andere dode (super)helden die het eeuwige voor het tijdelijke inruilden. Want zo gaat dat in comics.

Die troost ontbreekt echter volledig bij televisieseries die ongelukkig eindigen.

Neem Dexter bijvoorbeeld. Acht jaar lang leefden we mee met een psychopaat die misdadigers omlegt. Langzaamaan zagen we hoe Dexter in een echt mens veranderde. De avonturen van deze sympathieke messentrekker zouden aan het eind van seizoen 8 tot een spannende conclusie komen. Helaas, in plaats daarvan presenteerden de schrijvers een verschrikkelijke cop-out: wat logisch leek gebeurde niet. Dexter werd niet ontmaskerd door zijn politiecollega’s van Miami Metro, noch leefde hij nog lang en gelukkig met zijn geliefde Hannah, de aantrekkelijke blonde seriemoordenaargroupie met een voorkeur voor giftige salades. De makers kozen voor een flauwe middenweg en niet voor een bevredigende climax. In 50-minuten werd acht jaar kijkgenot veranderd in een waste of time. Omdat tijd geld is, overweeg ik een fikse schadevergoeding van betaalzender Showtime te eisen om deze verloren tijd te compenseren.

Dexter is natuurlijk niet de enige serie die slap afloopt. Gelukkig heb Lost nooit gekeken, want naar het schijnt krijgt het merendeel van de fans nog steeds therapie bij dokter Sigmund om de grote teleurstelling van de laatste aflevering te verwerken. De frisse scifi-serie Fringe (met het sympathiekste trio uit de televisiegeschiedenis en meer onverwachte plot-twists dan menig kabinetsbeleid) had beter kunnen eindigen na de spannende climax van seizoen vier en niet met het halfbakken, clichématige invasieverhaaltje uit het slotseizoen.

Vroeger werden series niet afgerond. De omroep trok simpelweg de stekker eruit, waardoor er nooit echt een einde kwam aan de avonturen van de personages waarmee je een emotionele band had opgebouwd. Eigenlijk was dat beter, want je kon zelf fantaseren hoe het verhaaltje verderging. Nu rest ons niets anders dan het risico op teleurstelling te minimaliseren en de laatste aflevering van een geliefde serie niet te bekijken. Nog beter: laat de televisie uit en ga comics lezen. Maar uiteraard niet de huidige Spider-Man-reeks.

Illustratie: Paul Stellingwerf.
Illustratie: Paul Stellingwerf.

Gepubliceerd in Schokkend Nieuws #105.

Categorieën
Strips

Op bezoek bij Donald Duck

Acht studenten van de School voor Journalistiek in Utrecht maakten de afgelopen maanden een schaduw-Villamedia. Een selectie van hun artikelen verschijnt de komende weken op villamedia.nl. Een van die stukken gaat over het weekblad Donald Duck.

Sommige magazines overleven alle stormen. Zelfs in een tijd waarin er steeds meer tijdschriften ten onder gaan, door de crisis en digitalisering. Een van deze magazines is Donald Duck. Dit blad heeft sinds 25 oktober 1952 een prominente plek in het Nederlandse tijdschriftenlandschap.

Nieuwere tijdschriften doen het goed, toch steekt de oplage van Donald Duck nog steeds met kop en snavel boven de andere titels uit. Donald Duck heeft een verspreide oplage van 260 duizend exemplaren per editie, volgens het HOI-instituut. Hoewel het goed gaat, is niet alles meer hetzelfde als zestig jaar geleden. De redactie oogt druk, tientallen medewerkers zitten in rijen achter de computers en tekentafels.

De drukte komt niet alleen door de ijverige medewerkers van Donald Duck. Dit komt voornamelijk omdat alle jeugdtijdschriften tegenwoordig zijn samengevoegd bij Sanoma. Hierdoor betekent bij Donald Duck werken, soms ook dat je voor een ander Sanoma jeugdmagazine aan de slag moet. Dit zijn tijdschriften zoals Zo Zit Dat of Tina. Frans Hasselaar, chef van de tekenredactie, geeft een rondleiding over de redactie en vertelt met trots, dat hij hier ondanks alle veranderingen al 28 jaar rondloopt.

Lees verder op Villamedia.

donald_duckNu ik toch striptips aan het uitdelen ben:

Dit weekend vindt Het Stripgidsfestival plaats in Turnhout. Uiteraard ben ik daar bij, want dit is altijd een erg fijne stripbeurs. Ik kijk in het bijzonder uit naar de Lucky Luke expositie, en de lezingen klinken ook interessant. Lees hier het hele programma.

Wie het televisieprogramma Beeldverhaal nog eens wil terugkijken, met de extra interviews, kan hier terecht.

Categorieën
Boeken Strips

Stripmaker Ben Katchor bij Boeken

handdrying_katchorEerder deze week besteedde ik aandacht aan het boek Hand-Drying in America and other stories van de Amerikaanse stripmaker Ben Katchor, en dat was geen toeval. Katchor trad namelijk op tijdens het Crossing Border festival in Den Haag. Bijzonder: Wim Brands interviewde hem voor zijn programma Boeken.

Nu weet ik dat Brands een grote fan is van Katchor, dus het zal hem veel plezier hebben gedaan om deze interessante stripmaker eens aan zijn tafel te hebben gehad.

Want interessant is het werk van Katchor zeker. Nu kan ik daar wederom een essay over vol schrijven, maar het is wellicht beter om het interview gewoon te bekijken. Eerst komt Joost Zwagerman nog in de uitzending aan het woord trouwens, want van hem kwam een tweedelige bundeling uit van zijn essays over Amerikaanse kunst & cultuur. Ook erg boeiend.

Boeken is op dit moment een van mijn favoriete programma’s op televisie en een van de weinige uitzendingen die ik geregeld terugkijk op Uitzendingvergist.nl. Ik kijk namelijk al meer dan een jaar geen televisie meer en dat bevalt me best. Geen zapsessies meer, geen verloren uurtjes zombiestaren naar hersenloze televisie. Alleen nog heel gericht kijken via het web, dus ik kijk veel minder, maar zie en lees daarom des te meer.

Het is de schijnbare eenvoud van Boeken die me zo aanspreekt. Brands heeft iedere week schrijver of schrijvers aan zijn tafel en voert daar een boeiend gesprek mee. Dankzij het interview weet je altijd in grote lijnen waar het boek overgaat en of het iets voor je is. Door Boeken heb ik al veel nieuwe, interessante schrijvers ontdekt. Het programma is het bewijs dat je met een simpele opzet, heel kijkwaardige en geestverruimende televisie kunt maken.

Ter inleiding van het gesprek met Katchor schreef Brands een stuk over de tekenaar in de VPRO Gids deze week.

Categorieën
Media

Doctor Who: Al vijftig jaar een positief rolmodel

Doctor.Who_S07E05.-1

Doctor.Who_S07E05.-2

De Tardis op een begraafplaats in New York. Britser kun je het, wat mij betreft, bijna niet krijgen in de Verenigde Staten. De stills zijn afkomstig uit Doctor Who S07E05: The Angels Take Manhattan. Ik ben een grote fan van Doctor Who. De serie is zowel geschikt voor de kids die tegen een spannend stootje kunnen en leuk kijkvoer voor volwassenen.

Het aantrekkelijke aan het personage de dokter is dat een positieve instelling heeft. Het maakt niet uit hoe groot de oppositie is en hoe onmogelijk de uit te voeren taak eruit ziet: Dr. Who blijft altijd positief en sprint moedig het avontuur tegemoet. In dat opzicht vind ik hem een zeer goed rolmodel. Ondanks zijn volwassen voorkomen en het feit dat de beste man al zo’n duizend jaar leeft, heeft hij niets van kinderlijke enthousiasme verloren.

Daarnaast heeft de Timelord altijd een metgezellin om zijn avonturen op te vrolijken, die worden neergezet door aantrekkelijke actrices als Billie Piper en Karen Gillan. En zeg nu zelf: wie zou nu niet mee willen reizen met een buitenaards wezen dat continue het universum redt en een tijdmachine heeft?

In november wordt een speciale aflevering naar aanleiding van het vijftigjarig bestaan van de serie uitgezonden. Met gastoptredens van David Tennant, Billie Piper én John Hurt. Matt Smith zwaait daarna in de extra lange kerstaflevering af als de dokter. Zijn opvolger heet Peter Capaldi. Helaas bezit ik geen Tardis dus wacht ik net als iedereen in spanning af.

Categorieën
Media

Dexter is terug!

Een redacteur van Editie NL, een programma van RTL-4, stuurde me een mailtje met het verzoek naar de studio te komen om over het laatste seizoen van Dexter te praten. Samen met een paar andere fans zou ik de trailer kijken en speculeren over de afloop van de serie. Ik bedankte voor de uitnodiging, want kon wegens een volle agenda niet. Daarbij kom ik liever in een uitzending als het onderwerp strips is, want dat is mijn specialisme, en niet als een Dexter-groupie.

Maar een fan van de serie ben ik natuurlijk wel en daarom was ik blij toen maandag de eerste aflevering voor download beschikbaar was. Het belooft een interessant seizoen te worden.

Dex & Deb maken ruzie in de supermarkt.
Dex & Deb maken ruzie in de supermarkt.

Zonder te veel te spoileren, maar ik ga ervan uit dat je tot en met seizoen zeven gezien hebt, kan ik je zeggen dat onze Debra, Dexters zus, behoorlijk van het pad is aan het begin van dit seizoen. Dat ze een moord heeft moeten plegen om broerlief te redden, gaat haar niet in haar koude kleren zitten. Arme Deb. Maar Dex heeft het er ook moeilijk mee, vooral omdat de afdeling moordzaken hulp krijgt van een specialist op het gebied van psychopaten. Dat ze in Miami opduikt en juist bij Dexters afdeling aan de slag gaat, lijkt geen toeval te zijn.

Hoe het is met Hannah McKay is nog niet bekend. Maar dat deze dodelijke schoonheid terug zal keren dit seizoen is wel zeker.

De eerste aflevering was smullen en biedt een aardige cliffhanger naar de volgende. Helaas hebben de Amerikanen de neiging om tijdens de aftiteling een preview te geven van wat komen gaat, waardoor ze al veel prijsgeven over het verloop van de rest van de serie. Balen, want daarmee deden ze hun eigenlijk cliffhanger van aflevering eigenlijk teniet.

Het was wel gek om na een paar maanden absentie in weer in de wereld van Dexter te duiken. Wat dat betreft ben ik niet geschikt voor televisieseizoenen: het liefste kijk ik in een keer door totdat ik weet hoe het verhaaltje afloopt. Tijdens het kijken kan ik behoorlijk meegaan met de fictieve werelden in de series. Zo heb ik de afgelopen twee maanden bijna dagelijks Fringe gekeken. Toen ik daar de laatste aflevering van had gezien was ik twee dagen in de rouw: ik zou de personages, die toch een soort vrienden geworden zijn, gaan missen. Maar nu een paar weken later is de wereld van Fringe alweer een vage herinnering. Zo gaan die dingen. Als de slotscène van Dexter over een paar maanden is uitgezonden, zal ik mijn favoriete seriemoordenaar ook even missen. Daarna is het weer gewoon de orde van de dag.

Fringe. Met Anna Torv en Joshua Jackson.
Fringe. Met Anna Torv en Joshua Jackson.

De afgelopen jaren is menig tv-serie beter dan de b-garnituur die in Hollywood wordt gemaakt en die je alleen nog maar kunt zien door zo’n vervelend 3D-brilletje te dragen, televisie blijft toch een vluchtig medium, waarbij we bij het eindigen van de ene serie  soepel naar de andere overstappen.

Categorieën
Strips Video

Video: Zo tekent Typex Rembrandt

Typex_Rembrandt-coverHet zal de stripliefhebber niet ontgaan zijn dat Typex een prachtige striproman over schilder Rembrandt van Rijn heeft gemaakt. Mocht je het interview dat ik met hem had voor de VPRO Gids niet gelezen hebben, dan ben je hem vast ergens anders in de media tegengekomen, want het boek en de maker kregen ruime aandacht. En terecht: net als het boek van Barbara Stok over Vincent van Gogh en de bundel met stripimpressies van Lovecrafts verhalen door Erik Kriek, is Typex’ Rembrandt zo’n boek waarop de Nederlandse stripcultuur weer een tijdje vooruit kan.

Ik zie het uitgegeven stripaanbod graag als een rivier van stromend papier. Zo nu en dan steekt er boven die stroom een eilandje uit waar je even op kunt uitrusten en je kunt verwonderen. Bovengenoemde boeken zijn die eilanden. Ze maken indruk en verleggen de koers van de stroming enigszins, omdat ze goede voorbeelden zijn voor andere stripmakers en hen hopelijk inspireren.

Oké, nu even tot de kern van de zaak. Lex Reitsma maakte een korte documentaire over de totstandkoming van Typex’ Rembrandt. Deze werd vertoond tijdens de boekpresentatie en als onderdeel van Avro’s Kunstuur. Gelukkig staat hij ook gewoon online.

Helaas wel in de lage kwaliteit waarin de publieke omroep haar content aanbiedt. Ik bedoel, verdomme, zelfs op YouTube kun je gewoon HD video bekijken, maar als je de silverlight player al aan de praat krijgt en het beeld op volledige grootte zet, zie je vooral wazig beeld. Je hoeft geen bril te dragen: de videokwaliteit vanuit Hilversum is gewoon zo laag.

Een beetje jaloers ben ik overigens wel op Reitsma: ik had graag een mooie docu gedraaid over de totstandkoming van dit boek. Ik zou sowieso graag voor de publieke omroep een reeks video-interviews opnemen met stripmakers.

Categorieën
Media Video

Prikkelende Dexter-teaser

dexterJe wist vast al dat ik een Dexter-fan ben? Mijn voorlaatste column voor Schokkend Nieuws was toch een dead giveaway wat dat betreft. Hoe dan ook: de makers van deze fantastische serie hebben een teaser uitgebracht voor het achtste en tevens laatste seizoen.

Ik vind hem heel tof. Niet in de laatste plaats omdat hij helemaal op Debra Morgan, de zus van Dexter draait die in het laatste seizoen nogal wat veranderingen heeft ondergaan. Dus, omdat het zo’n boeiend personage is en omdat de zeer aantrekkelijke Jennifer Carpenter haar gestalte geeft, hier de teaser:

Zoals het een teaser betaamt wordt er eigenlijk niets nieuws vertelt. Je wordt in principe lekker gemaakt met wat je al weet. Maar toch: de plagerij heeft een leuke vorm.

Nog even wachten tot 30 juni. Daarna is het downloaden geblazen om dit extra lange, laatste seizoen van Dexter te aanschouwen. Ik ben benieuwd!

Categorieën
Fotoblog

Docu Star Wars: Empire of Dreams

Interessant kijkvoer.

Categorieën
Fotoblog

Fringe, mijn nieuwe tv-verslaving