Houd hem niet tegen je oor, draag hem niet in je binnenzak en leg hem niet vlak naast je op het nachtkastje: de mobiele telefoon. Want de straling die ons mobieltje uitzendt is mogelijk kankerverwekkend, zegt de Wereldgezondheidsorganisatie die vorig jaar onderzoek deed naar gezondheidsrisico’s en mobiel bellen.
In Frankrijk mogen kinderen onder de veertien niet op school bellen met een mobiel omdat de straling dwars door hun hersenen gaat. Bij volwassenen, waarvan de schedel dikker is, komt er minder straling binnen, maar toch staat er in iedere gebruiksaanwijzing dat je je telefoon minstens 15 mm van je hoofd moet houden als je belt. Dat doet dus niemand, want dan kun je je gesprekspartner niet goed horen.
Overheid is laks
Ook weet bijna niemand dit. Hoe dat komt? De Nederlandse overheid waarschuwt niet, omdat het verband tussen gebruik van de mobiele telefoon en de toename van hersentumoren ‘niet onomstotelijk is bewezen’. Ja, ja, het zal wel door de sterke telecommunicatie lobby komen. Jarenlang zweeg de Nederlandse overheid ook over de negatieve gevolgen van het roken door de sterke tabakslobby terwijl er in de jaren vijftig al duidelijke tekenen waren dat roken zeer ongezond is. Ook reageerde onze regering veel te laat op de gevaren van asbest terwijl allang duidelijk was dat het inademen van stofdeeltjes dodelijke gevolgen heeft.
Nuttig hè die politici in Den Haag….
Kijk en huiver zou ik zeggen. Ik ga vanaf nu proberen eraan te denken mijn mobiel niet in mijn broekzak te stoppen voordat er een derde bal bijgroeit.
Dit persbericht kwam van de week bij me binnen. De titel intrigeerde me. (Dat geldt lang niet voor alle persberichten, maar dat geheel terzijde.)
Bodhitv.nl, de jongerensite van de Boeddhistische Omroep toont vanaf zondagavond 27 mei het werk van striptekenaars en illustratoren die zich lieten inspireren door de boeddhistische kant van Toonder.
Dit jaar is het honderd jaar geleden dat de grote verhalenverteller en belangrijke Nederlandse stripmaker Marten Toonder werd geboren.
De BOS zendt op zondagavond 27 mei een portret van hem uit: Toonders denkraam. In hoeverre haalde Toonder zijn inspiratie uit de I Tjing en het boeddhisme, de astrologie en de werken van Gustav Jung?
Bodhitv.nl, de jongerensite van de BOS, vroeg daarom striptekenaars en illustratoren die affiniteit hebben met het boeddhisme zich laten inspireren door de boeddhistische kant van Toonder. Bekijk het grappige, ontroerende en mooie werk diezelfde zondagavond 27 mei op Bodhitv.nl.
Op het web:
De boeddha in Toonder verstript
vanaf zondagavond 27 mei te zien op bodhitv
Een beetje summier persbericht eigenlijk. Ik had graag gelezen welke stripmakers er bijvoorbeeld allemaal aan het project hebben meegedaan. Ook had ik graag wat meer over Toonders denkraam gelezen. Gelukkig is er op de site van BOS meer informatie te vinden over de documentaire:
Een portret door verhalenverteller door journalist en programmamaker Hans Polak. Toonder leek in verschillende werelden te leven: de praktische en de magische. In hoeverre haalde hij zijn inspiratie uit de I Tjing en het boeddhisme, de astrologie en de werken van Gustav Jung?
Een zestal vertellers onder wie zoon Eiso Toonder, Toonders leerling Dick Matena, zijn biograaf Wim Hazeu en uitgever Hans Matla schetsen het meerkantige karakter van de schepper van figuren als Tom Poes, Wammes Waggel, professor Sickbock en Bulle Bas. Toonder is door sommigen een visionair genoemd. In ieder geval had hij een grote invloed op de taal, letterkunde en het op volwassenen gerichte beeldverhaal.
Twee stills van de film ‘Wall Street 2: Money Never Sleeps’. Een film die ik erg graag wilde zien omdat ik een groot fan ben van Michael Douglas. De laatste tijd maakt hij echter niet zulke heel goede films, dit is daar een mooi voorbeeld van. Pluspunt van dit vervolg van Oliver Stones klassieker ‘Wall Street’ is actrice Carey Mulligan. Ik kom haar de laatste tijd vaak tegen – op het witte scherm welteverstaan. Ze zit bijvoorbeeld ook in ‘Drive’ die ik recent zag. Goede en mooie actrice. Daar gaan we nog veel meer van horen voorspel ik. Minstens één oscar. Bovenstaande scéne is de meest aangrijpende: de vervreemde vader en dochter praten voor het eerst sinds jaren met elkaar en het ziet ernaar uit dat de toenaderingpoging van pa, Gordon Gekko, zijn vruchten gaat afwerpen.
In het televisieprogramma De Canvasconnectie vertelt grafisch kunstenaar Tim Enthoven over werk van hemzelf en anderen.
De Nederlandse illustrator Tim Enthoven (Den Haag, 1985) studeerde in 2009 cum laude af aan de Design Academy Eindhoven met Binnenskamers, een striproman waarin hij speelt met de narratieve conventies. In het semi-autobiografische verhaal leeft de licht autistische student Tim als kluizenaar in zijn kamer waar hij zich onderwerpt aan een streng leef- en werkpatroon. Totdat de buitenwereld zich opdringt en hij op een feestje een meisje ontmoet: gebeurtenissen waardoor Tim in de war raakt.
Enthoven: ‘Die periode heb ik zeker zo gekend. Bepaalde eigenschappen deel ik ook met het personage, ik ga er nu alleen beter mee om. Die strikte werkethiek heb ik nog steeds, ook heb ik een voorkeur voor orde, maar het is allemaal niet zo extreem als in het boek.’
Slagveld
In De Canvasconnectie, waar iedere aflevering een kunstenaar of vormgever centraal staat die nieuw werk aan het voorbereiden is, toont Enthoven een serie etsen die tijdens de grafische kunstbeurs Pick me up in het Londense Somerset House te zien zijn (tot 1 april, red.) Deze etsen maakte Enthoven als tiener, waaronder een reeks van legerformaties uit het begin van de Gouden Eeuw gecombineerd met thema feest. ‘Ik heb indertijd een vertaling gemaakt van alle elementen die volgens mij op een discovloer aanwezig zijn en alle elementen die je op een slagveld vindt. Voor mij was dat toen strategisch gereedschap om inzicht te krijgen in zaken als feestjes en uitgaan, wat ik eigenlijk nooit deed.’
De prints zullen ook te zien zijn op de solotentoonstelling in MU te Eindhoven die eind mei opent, waar verschillende projecten die Enthoven als jongere maakte worden vertoond in nagebouwde ruimtes uit zijn verleden. ‘Ik ben de afgelopen maanden vooral bezig als curator van mijn jeugd,’ zegt de nog jonge illustrator. Toch is het thema van zijn verleden en het genre autobiografie, dat duidelijk in zijn beeldverhalen en de exposities naar voren komt, geen leidraad in zijn werk, vindt hij zelf. ‘Het onderwerp interesseert me wel, maar er zit geen uitgestippeld plan achter. Ook in werk van anderen vind ik het verhaalelement dat niet verteld wordt maar dat wordt gesuggereerd door de schijn van autobiografie, fascinerend. Ik speel met verhaalvormen en de vrijheden die je je daarbinnen kunt permitteren. Dat doe ik ook in mijn illustratiewerk, waarin ik bijvoorbeeld graag een mening verkondig die haaks staat op die van het artikel waar de afbeelding bij hoort.’
Enthovens illustraties staan onder andere in New York Times Magazine, Vice en de VPRO Gids.
De Canvasconnectie,
Canvas, zondag 25 maart 20.15 – 20.45
Dit artikel is gepubliceerd in VPRO Gids #12 (2012).
De aanleiding voor mijn reis naar Edinburgh was een optreden van de Amerikaanse filmregisseur Kevin Smith en zijn kompaan Jason Mewes, beter bekend als Silent Bob en Jay uit Smiths films. Zij traden zondagavond 19 februari in het Edinburgh Festival Theatre op.
Hoe zo’n show eruit ziet? De twee heren zitten achter een tafel alsof ze een persconferentie geven. Ze spreken niet alleen de zaal toe, maar ook duizenden luisteraars op het internet. Ze nemen namelijk tegelijkertijd een podcast op. Dat doen ze al jaren. Alleen zo nu en dan dus voor publiek. ‘Om Mewes bezig te houden,’ vertelde Smith. Jay probeert namelijk van de drugs af te blijven en moet daarom afgeleid worden. Die geschiedenis heeft Smith uitvoerig en met veel compassie beschreven in zijn dagboek My boring ass life. Het drugsverleden van Mewes kwam ook zondag ter sprake, een serieus moment in een verder cabareteske avond.
Mewes was de ster van de avond en toonde vol trots zijn Schotse kilt die hij natuurlijk zonder onderbroek eronder droeg. Hij kwam dan ook bij herhaling terug op het feit dat een zuchtje wind een prikkelend effect heeft op je scrotum. Er was sowieso veel aandacht voor de lichamelijke activiteiten van Mewes, in het bijzonder zijn seksleven. Welke standjes hij lekker vindt en hoe hij zijn lul melkt als hij klaarkomt. Het een en ander werd gedemonstreerd met een microfoon. Puberaal? Choquerend? Ach, ik ben wel wat van Smith gewend. Persoonlijk hoor ik de regisseur het liefste over zijn films praten, maar daar was die zondag weinig ruimte voor. In tegenstelling tot zijn solo-optreden in Londen een paar jaar geleden. Dat was vier uur lang boeiend luisteren naar de meester die de ene hilarische anekdote na de andere opdiende.
Seksstandjes
Live aanwezig zijn heeft een meerwaarde. Behalve dan dat je in staat bent om je helden van dichtbij te zien, werden de toeschouwers ook getrakteerd op het onderdeel ‘Let us fuck!’. Smith geeft de naam van een bijzonder seksstandje die vervolgens met Mewes en iemand uit de zaal uitgebeeld moet worden. Het is het meest puberale onderdeel van de show, afgeleid van de filmZack & Miri make a porno waarin de uitspraak ‘Let us fuck!’ wordt gebezigd voordat er een seksscène wordt opgenomen. Zack & Miri is de minste film uit het oeuvre van Smith. Dit komt behalve door het zwakke scenario, vooral door de aanwezigheid van non-acteur Seth Rogen die mij danig op de zenuwen werkt.
Uit het bovenstaande leid je wellicht af dat ik me die avond niet vermaakt heb. Dat zou een verkeerde aanname zijn, want ik heb wel degelijk een paar keer behoorlijk blauw van het lachen van mijn stoel gerold. Smith en Mewes zijn een komisch duo, en ze brengen hun onderbroekenlol op zeer aanstekelijke wijze. Misschien dat Andries Knevel met strakke kaak het pand voortijdig verlaat, maar iedere gezonde vent die met het werk van Smith is opgegroeid, zal het niet kunnen laten om de mondhoeken naar boven te plooien.
Jack Nicholson
Hilarisch was het verhaal waarin Smith en Mewes een aidsgala bezoeken en Mewes, volledig starstruck van alle filmsterren die hij die avond zag, probeerde de bekende koppen te fotograferen. Tot irritatie van de sterren natuurlijk die, terwijl ze soep zaten te slurpen, werden vastgelegd door een of ander magere paparazzo die bij hen aan tafel zat. Hartverscheurend was voor de jonge Mewes de confrontatie met Jack Nicholson. Nicholson had er geen problemen mee om met ieder rondborstig dom blondje op de foto te gaan, terwijl hij keer op keer weigerde met blondje Mewes te poseren, hoezeer deze ook aandrong. ‘Michael Keaton wilde wel met me op de foto, dus toen dacht ik: “Fuck you, Joker! I’m with Batman from now on!’, zei Mewes.
Ook wist Smith zeer beeldend te vertellen hoe zijn eerste ontmoeting met Sean Connery verliep, inclusief perfect geïmiteerde Schots accent. Wat betreft de thematiek werd er die avond weldegelijk rekening gehouden met het Schotse publiek, waarvan sommige mannen overigens behoorlijk luidruchtig waren.
Comic book men
Heb ik nu genoeg van Kevin Smith? Nou, ik voel niet erg de neiging om weer een vliegtuig in te stappen om de man live te gaan zien. Maar ik blijf zijn films kijken, zijn blogs lezen en pak graag een podcast hier en daar mee. En de nieuwe tv-show Comic book men, die zich afspeelt in de stripwinkel van Smith: Jay and Silent Bob’s Secret Stash in New Jersey. Nerdtelevisie ten top!
AMC’s new unscripted one hour series, Comic Book Men, dives deep into fanboy culture by following the antics in and around master fanboy Kevin Smith’s New Jersey comic shop, Jay and Silent Bob’s Secret Stash. The six part series documents the daily banter of the Stash staff and customers as they geek out over mind-blowing pop culture artifacts and the legends behind them. Comic Book Men features Secret Stash employees Walt, manager and de-facto leader; Mike, a comic book virtuoso; Ming, the store’s technical expert and go-to whipping boy; and Bryan, who doesn’t actually work at the Stash, yet can always be found perched on a stool behind the front counter. As the team buys, sells and discovers the treasures of the comic collecting world, they share all the juicy details with Kevin through their outrageous podcast, which is woven throughout the series. The Secret Stash is not only a place for these comic book men to buy and sell, but it’s also a refuge for many to hang out and be part of a community that loves comics.
Een heerlijk programma, dat Comic Book Men. Er komen geregeld in de winkel mensen langs die bijzondere spullen verkopen: zeldzame comics of posters, of een Chucky pop (je weet wel, van Child’s Play). Maar ook om bijzondere dingen te laten zien, zoals een replica van de Batmobiel uit de televisieserie met Adam West. Verder is het genieten van de strippraat van deze vier nerds, die overigens prima gecast zijn. Vooral Bryan die in de winkel lijkt te wonen maar niet in dienst is. Met zijn woeste baard doet hij mij erg aan Alan Moore denken.
Of nu ja, gecast: ze werken echt in The Secret Stash, maar aangezien niemand die de winkel binnenloopt opkijkt van het feit dat er twee cameramannen en een geluidsman bij de balie staan te filmen, geeft wel aan dat een en ander is opgezet. Gescript misschien zelfs. Dat geeft natuurlijk niets, want gescripte realiteit is inherent aan het genre reality tv.
De Bommel-strips zijn in vele talen uitgebracht maar, zo blijkt uit de reportage, niet alle fantastische termen en woorden die Toonder bedacht, laten zich makkelijk vertalen.
En hier nog de reportage die TV Brussel maakte, met daarin een optreden van Dick Matena die jarenlang voor de Toonder Studio’s werkte.
Het tv-programma Beeldverhaal, waarin stripmaker Jean-Marc van Tol op reis door de stripwereld gaat, krijgt helaas geen vervolg. Jammer, want het was het eerste inhoudelijke televisieprogramma over strips sinds jaren.
Volgens Pieter Klok, eindredacteur en initiatiefnemer van het programma, zag de VPRO een tweede seizoen wel zitten, maar heeft de Netcoördinator van Nederland 2, Bart Römer, er een streep ondergezet.
‘De VPRO gaf al vrij snel aan dat ze een tweede serie wilde hebben. Het programma kreeg goede reacties. In eerste instantie was de netmanager ook blij met de serie. Begin februari worden de uitzendschema’s van het najaar bekendgemaakt en bleek dat Beeldverhaal er niet tussen zit. De reden waarom de coördinator een vervolg niet ziet zitten is op dit moment nog niet helemaal duidelijk.’
Kijkcijfers
De acht afleveringen van Beeldverhaal werden op zaterdagavond rond 11 uur uitgezonden. Een ongelukkig tijdstip voor een dergelijk programma. De kijkcijfers vielen ook wat tegen, dus misschien dat dit een overweging is geweest van de netcoördinator. Klok: ‘We moesten 8 procent marktaandeel halen, maar daar zaten we bij lange na niet op. Maar niets rond dat tijdsstip.’
Een kwestie van kiezen
Volgens Karen de Bok, hoofdredacteur televisie bij de VPRO, heeft het niet aan de kijkcijfers gelegen. Het schrappen van Beeldverhaal was een overwogen keuze. ‘Het heeft niets met de kijkcijfers te maken. We delen dit cultuur timeslot in de programmering met de NTR en de AVRO dus de beschikbare tijd moet over drie omroepen verdeeld worden. Römer vond Beeldverhaal een mooie serie, waarin een mooi beeld van de strip werd gegeven, maar zag niet meteen een tweede seizoen. Daar leggen we ons bij neer, want we willen ook graag andere cultuurprogramma’s in dat timeslot aan bod laten komen. We hebben nu acht mooie afleveringen aan de strip besteed, nu is er weer iets anders aan de beurt. Wie weet gaan we over een of twee jaar weer verder, maar nu dus even niet.’
Zou Beeldverhaal niet naar een andere zender kunnen, vraag je je af. Klok: ‘Sowieso niet het komende seizoen. Ned 1 en Ned 2 hebben weer andere netcoördinatoren. Je moet intekenen met je programma’s en er wordt altijd veel meer ingetekend door de omroepen dan er geplaatst kan worden. Op Ned 1 wordt veel groot amusement geprogrammeerd, daar past Beeldverhaal niet tussen. Ned 3 zou wel kunnen. We gaan nog wel overleggen met de VPRO maar dit jaar is onmogelijk, want de schema’s zitten al vol. En als eenmaal iets is afgewezen wordt het erg moeilijk.’
Italiaanse horror
De redactie van Beeldverhaal had al plannen voor het tweede seizoen. ‘Ik wilde de Waalse kant van de strip behandelen. We wilden ook naar Frankrijk om Asterix te behandelen en Rabaté. De Italiaanse horrorstrip was ook interessant geweest,’ aldus Klok.
Dat gaan we nu dus missen. Vooralsnog, want wie weet schijnt er nog licht aan de horizon. In Hilversum weet je het nooit.
Een schrale troost: vanaf zaterdag 16 juni worden er op Ned 2 vijf afleveringen van de serie herhaald om 13.10. Welke afleveringen het zijn is nog niet bekend. Wie niet kan wachten, kan altijd terecht bij uitzending gemist.
Vind jij het ook jammer dat Beeldverhaal niet terugkomt?
Kunstenaar Tinkebell wordt geregeld bedreigd, ook Karin Spaink, columnist van Het Parool, zit ook niet te wachten op boze lezers voor haar deur. Bij fotograaf Berbera van den Hoek zijn al een keer haar dure fotospullen gestolen omdat de daders heel makkelijk in het register van de KvK haar adres konden achterhalen.
Lekker dus die registratie. Overigens is die wettelijk bepaald: op het moment dat je ondernemer bent moet je kenbaar maken waar je te vinden bent, zodat mensen die zaken met je doen altijd kunnen achterhalen waar je zit. Voor het geval je fraude wil plegen bijvoorbeeld. Het zal allemaal best wel. Maar ik ben journalist die stukken schrijft voor bladen en het web. Ik ben verplicht mezelf ondernemer te noemen en mezelf in te schrijven bij de KvK. Het liefste zou ik helemaal geen ondernemer zijn met al het gezeur dat dit met zich meebrengt. Dat leidt alleen maar af van het echte, creatieve werk. Je wordt ertoe gedwongen en dan wordt ook nog eens je privacy op straat gegooid.
Uiteindelijk mag Polderman nu het adres van haar impresariaat opgeven als vestigingsadres. Zij moet dan wel ook haar gemeente vragen om haar GBA-gegevens af te schermen, maar dat kan. Voortaan kunnen alle zzp’ers die dat willen, vragen om deze oplossing en zich dus ‘vestigen’ op het adres van iemand die hen vertegenwoordigt, bijvoorbeeld een impresariaat of krant.
Fijn voor Polderman dat ze uiteindelijk toch ingeschreven kan staan zonder dat haar privéadres op straat ligt. Toch vraag ik me af of bovenstaande oplossing voor iedereen handig is. Stel dat ik als freelance journalist hetzelfde wil, bij wie moet ik dan mijn fictieve vestiging regelen?
Het is een hoop gedoe, maar dat weten we wel zo langzamerhand met die verplichte dingen die de overheid door onze strot duwt. KvK: leuker kunnen we het niet maken. Makkelijker ook niet. Minder privacyschendend: alleen met heel veel moeite.
Het zal je maar gebeuren: zit je net lekker te werken aan je boek, gaat de deurbel en staat Prutser Castricum van Geenstijl TV voor je deur. Wat doe je dan?
Het overkwam journalist en plaatselijk politicus Jeroen Mirck van de week. Hij is een boek aan het schrijven over hoe je om moet gaan met nare reacties op het web en de redactie van PowNews had dat ook vernomen. Aangezien Geenstijl en Mirck geen vrienden van elkaar zijn, rook de redactie bloed. Dus stuurden ze Willibrord Frequin Jr. naar het huis van Mirck om verhaal te halen. Het boek gaat immers Help, ik sta op Geenstijl heten.
Jeroen schrijft er vandaag een stuk over op zijn blog. Daaruit blijkt dat de editor van Geenstijl TV weer lekker creatief met het materiaal is omgesprongen. De missie van deze pseudo-journalisten is dan ook om mensen lekker voor lul te zetten, want tja, dat doen ze nu eenmaal bij GeenStijl. Toegegeven: Mirck kwam ook niet altijd heel helder uit de bus, maar in tegenstelling tot wat het item van PowNews suggereert, had hij wel degelijk een paar tips voor Castricum.
Zelf moet ik er niet aan denken om PowNews te woord te staan. Daar win je niets mee. Het gaat de mannen en vrouwen van PowNews er alleen maar om dat ze zelf leuk uit de bus komen. Maar als je dan toch met ze gaat praten, negeer de suggestieve vragen van Castricum en ga er dwars doorheen met je eigen verhaal. Dus eigenlijk praten alsof je een politicus bent. Eigenlijk dus een van de tips die Mirck vandaag op zijn blog heeft gepost.
Het is misschien nog het beste om tijdens het gesprek zelf een videootje te draaien met je smartphone of flip, zodat je later makkelijk kunt laten zien hoe men geknipt heeft in je verhaal.
Aan de andere kant: is er nog iemand in Nederland, afgezien van politici wellicht, die PowNews serieus neemt? Lijkt me stug. Het is immers algemeen bekend dat vooral items in elkaar knutselen om mensen voor schut te zetten. GeenStijl die een eigen omroep kreeg: dat was heel even leuk, maar het is nu wel een erg oud grapje aan het worden.
Kijk, dat vind ik nu leuke schooltelevisie. Cartoonist TRIK was deze week bij het School TV Weekjournaal in een item over spotprenten. Hij vertelt daarin hoe hij een cartoon maakt en daarna zien we hoe deze wordt beoordeeld op de redactie van Nieuwe Revu.
Het blijft schooltelevisie natuurlijk, dus de kwestie van de vrijheid van meningsuiting en cartoons die kunne beledigen worden ook meegenomen in het verhaal. En zo zien we weer eens Geert Wilders voorbijkomen. Maar dan wel in spotprent-vorm. Zo zie ik de politieke Muppet het graagst.
Vanavond om 21:30 op BBC: de tweede aflevering van het tweede seizoen van Sherlock. Wederom drie telefilms rondom de moderne versie van Sherlock Holmes. Eerder schreef ik al een blogpost over deze boeiende, snelle en intrigerende update.
Het eerste seizoen eindigde met een enorme cliffhanger waarin Moriarty en Holmes tegenover elkaar stonden bij een zwembad. Holmes richtte zijn pistool op een bom en dreigde zijn tegenstander, zichzelf en Dr. Watson op te blazen. Het tweede seizoen begon precies op dit moment. Nu zit er ruim een jaar tussen de twee afleveringen en ik dacht me te kunnen herinneren dat Holmes de bom had laten ontploffen. Maar dat bleek niet het geval te zijn. Soms speelt het geheugen rare spelletjes.
‘If you have what you say you have, I’ll make you rich. If not I’ll make you into shoes.’ – James Moriarty.
Strippagina’s horen niet individueel aan een muur te hangen. Wat je in je huiskamer doet moet je zelf weten, maar een klein onderdeel van een verhaal uitlichten voelt gewoon niet goed. Strips zijn immers sequential art, dus de kunst zit hem in de reeks van plaatjes die te samen een verhaal vormen. Daarbij vind ik staand lezen niet fijn. In een museum ben ik dan ook snel verveeld met de vele bordjes vol uitleggende teksten naaste de schilderijen.
Stripmusea hangen natuurlijk vol met pagina’s. Het is best interessant om originele pagina’s te bekijken. Je kunt zien wat de stripmaker heeft aangepast, waar er iets uit de pagina is vervangen voor een nieuwe versie. Heel leerzaam allemaal. Maar toch, strips moet je toch vooral lezen in boekvorm.
Stripliefhebber Noël Slangen houdt in Stripgids #27, die net vers van de pers is gerold, een soortgelijk pleidooi: Een originele pagina betekent niets als ze ons niet doet terugdenken aan een spannend, boeiend of roerend verhaal. Het zijn ambachtelijke half-fabrikaten bedoeld om een verhaal op te roepen,’ schrijft Slangen.
Nee, ik heb niets tegen stripmusea. Allerminst: het stripmuseum in Groningen, hoewel verkeerd gesitueerd daar bovenin het noorden en vooral bedoeld voor gezinsbezoek, geeft een aardig beeld van de Nederlandse mainstream strip. Ook is het altijd leuk om te zien welke merchandise er rondom strips is gecreerd in de loop der jaren. Poppetjes, speelgoed, posters, en dat soort dingen. Het interessants vind ik echter de video’s waarin je over de schouder met de tekenaar meekijkt terwijl hij een pagina tekent. Het maakproces dus.
In de extra video van het televisieprogramma Beeldverhaal, gidst Jean-Marc van Tol ons door de hallen van het Kyoto International Manga Museum. Er komt geen expert aan het woord, Van Tol licht enkele boeiende feitjes uit over de Japanse strip. Het is overigens een museum waar je ook gewoon een strip uit de kast kunt pakken om deze ergens te gaan lezen. Dat blijft toch de beste manier om strips te leren kennen.
Wie meer wil weten of manga, behandelt in aflevering 5, verwijs ik graag door naar specialist Aimée de Jongh. Zij publiceerde een paar jaar geleden een mangagids in stripvorm.