Afgelopen dinsdag was de beste aflevering van De Wereld Draait Door sinds tijden op de buis.
Je mag me best een fan van DWDD noemen. Ik vind het vakwerk: 5 dagen per week een onderhoudende en snelle talkshow op de buis brengen waar ongeveer 1 miljoen paar ogen naar kijken.
Van de duizend afleveringen heb ik er een hoop gezien, toch is mijn belangstelling in het programma tanende. Dat komt vooral doordat ik te vaak dezelfde koppen aan de tafel van Matthijs zie. Op een gegeven moment heb je je portie Rottenberg, Kelder, De Hond en Boomsma wel gehad. Ik kan zelfs Carice van Houten bijna niet meer zien. En dat wil wat zeggen, want ik kijk en luister graag naar Neerlands beste actrice van dit moment. En ook met flauwigheden als Downistie scoor je bij mij geen punten. Over zapmomentje gesproken.
Kortom, het seizoen dat DWDD een nipkowschijf in ontvangst mocht nemen, zag ik de minste afleveringen. Het meeste zag ik een dag later online als een bepaald item me aansprak. (Volgens mij is dat sowieso de toekomst van televisie, maar dat terzijde.)
Zo, dat is eruit.
Afgelopen dinsdag was echter een prachtige uitzending. Dat kwam allereerst door de onderwerpen die behandeld werden. Het feest begon met een programma rondom fancultuur van Upload cinema. Heerlijke Youtube-video’s waarin de excessen van de adoratie werden verkend en getoond. Gevolgd door de immer boeiende Joost Zwagerman die dankzij zijn enthousiaste lezing voor eens en voor altijd duidelijk maakte dat de Nachtwacht van Rembrandt toch een van de belangrijkste kunstwerken is die de Nederlandse cultuur heeft voortgebracht.
Ik vind het heerlijk om Zwagerman te horen oreren over welk onderwerp dan ook, maar over Kunst in het bijzonder. De Nachtwacht – dat schilderij kennen we nu zo langzamerhand wel zou je denken. Na het relaas van Joost ga ik toch weer met frisse ogen naar dit doek kijken. En dat is toch de kracht van een bevlogen betoog: je kijkt weer een beetje anders naar de wereld.
De aflevering werd afgesloten met de aanwezigheid van soullegende Bill Withers. Dit weekend wordt een speciale tribute in Carré opgevoerd waarin al zijn grote hits, en dat zijn er nogal wat, worden uitgevoerd door een divers leger artiesten. Jammer dat hij niet aan tafel zat maar Trijntje Oosterhuis en Ruben Hein wel. Ongetwijfeld naar de wens van Withers zelf, die soms toch wat werd gevraagd en snel een hengelmicrofoon onder zijn neus kreeg gedouwd. Een beetje rommelig allemaal, maar dat was juist charmant. Televisie mag soms best een beetje los zijn.
Een belangrijke factor voor de sfeer in het programma is natuurlijk de tafelheer of -dame. In dit geval was dat Claudia de Breij die toch een van mijn favoriete bijzitters van Matthijs is. Met Marc-Marie en Mulder om het trio af te maken.
Een DWDD zonder politiek, wat een verademing!
Een DWDD met een lekker bandje. Nou komt dat wel vaker voor, maar ik was zeker gecharmeerd van de Duitse Stefany June.
Maar bovenal een DWDD waar de passie voor cultuur en de plezier in het televisie maken van afdroop!
Morgen is de laatste uitzending van het seizoen. Gelukkig kan ik op deze aflevering een tijd teren.
De televisie in Nederland bestaat zestig jaar. Jarenlang was de Nederlandse vormgeving toonaangevend. Het rijk geïllustreerde boek Vorm van vermaak staat vol met voorbeelden en anekdotes uit deze rijke geschiedenis.
Op 2 oktober 1951 waren de vijfhonderd mensen met een televisietoestel getuige van de eerste uitzending in Nederland. Vanuit een omgebouwd kerkje in Bussum, was als eerste de wapperende vlag van de Nederlandse Televisie Stichting (NTS) te zien, gevolgd door een aankondiging van de omroepster.
De eerste jaren waren erg primitief: als er storing of pauze was, werd er een zwart papiertje met witte letters voor de camera gehouden om dit aan te geven. Weermannen tekenden het weer live op voorbewerkte kaarten. Eerst met een krijtje, maar dat gaf te veel herrie, dus werd er een tijd gewerkt met lipstick. ‘Een romantisch beeld. Het was een soort knutsel tv,’ vertelt Roy van Vilsteren, adjunct-hoofdredacteur van de VARAgids. Samen met Liselotte Doeswijk schreef hij Vorm van Vermaak, een fors koffietafelboek over de tv-vormgeving van de afgelopen zestig jaar.
‘Tot midden jaren tachtig is veel tv-vormgeving nog heel fysiek. Titelkaarten en titelrollen werden op papier of karton afgedrukt. Als je niet op film wilde animeren, deed je dat live voor de camera: je liet een kartonnen poppetje bewegen, of bewoog zelf een staafgrafiek. Computers betekenden niet direct het einde van dit soort animatie: een computer was duur en het duurde lang voordat het apparaat het resultaat kon laten zien.’ Toch is volgens Van Vilsteren de komst van de computer het belangrijkste omslagmoment in al die jaren geweest. ‘Je wordt tegenwoordig niet meer beperkt door de techniek. Iedereen kan een leader maken.’
Palmboompjes
De vorm wordt altijd gedreven door wat er technisch mogelijk is. Toen men voor het eerst in staat was met de pc goed metaal te animeren, zag je dat meteen overdadig terug in de stationcalls waarin omroeplogo’s van alle kanten metaalachtig glommen. ‘De chromakey, waarbij een blauw of groen vlak vervangen kan worden door een ander beeld, werd in het begin ook overdadig gebruikt. Zelfs als decor van het journaal terwijl dat gewoon een stilstaand wandje was,’ vertelt Van Vilsteren.
Ontwerpers lieten zich vaak leiden door modegrillen. ‘In de jaren zeventig stonden er palmboompjes bij Toppop. In de jaren tachtig zag je veel industriële ontwerpen, fabriekachtige decors met veel rook in beeld.’
Toonaangevend
Boudewijn de Groot in een decor van Freek Biesiot. (ca. 1972)
Jarenlang waren het Nederlandse decorontwerp en de grafische vormgeving van de NOS, samen met die van de BBC, toonaangevend in de wereld. ‘De televisievormgeving in Nederland was altijd erg vooruitstrevend. Dat heeft iets met de Nederlandse ontwerptraditie te maken, maar ook zeker met ons omroepbestel. De NOS (tot 1969 NTS) had zijn eigen grafische afdeling, waar grafici onder andere titelkaarten en illustraties maakten. Daarnaast was er een afdeling decorontwerp, een afdeling decorbouw en een aantal maquettemakers. Omroepen waren verplicht hun vormgeving bij de NOS uit te besteden, maar hoefden er niet voor te betalen. Ze kregen een aantal decoruren toegewezen. Als een omroep wilde uitpakken met een mooie show en de decorbouwers hadden er tijd voor, dan werd dat decor gemaakt.’
Binnen het verzuilde bestel wilden de omroepen zich graag profileren. Middels decors en vormgeving wilden ze hun identiteit uitdragen. Het is tegenwoordig nog moeilijk voor te stellen dat vrijwel alle huisstijlen door dezelfde afdeling zou worden gemaakt. ‘Johan Volkerijk maakte logo’s voor de VARA, maar ook voor de NOS. Nu zou de VARA nooit dezelfde mensen inhuren die het nieuwe VPRO-logo hebben gemaakt.’
Jeugdjournaal
Kwaliteit stond in die jaren voorop. ‘Als het niet mooi is, moet je het niet maken vonden de meeste vormgevers,’ vertelt Van Vilsteren. Dat had wel eens tot gevolg dat een nieuwsitem dan geen vormgeving kreeg. Een groep ontwerpers in de jaren tachtig ging tegen dit credo in. Graficus Martin de Groot, verantwoordelijk voor de vooruitstrevende vormgeving van Het Jeugdjournaal, vond bijvoorbeeld dat een ontwerp functioneel en op tijd af moest zijn. Toen men in 1981 met Het Jeugdjournaal begon was streven het nieuws grafisch aan de doelgroep uit te leggen.
Eind jaren tachtig was de ontzuiling een feit, budgetten van omroepverenigingen gingen omlaag. De grafische afdeling van de NOS verzelfstandigde en werd de NOB. Toen omroepen opeens moesten betalen voor hun vormgeving beseften ze pas hoe duur die was. Veel werd uitbesteed. Dit was het einde van de leidende rol van de grafische afdeling van de NOS en de Nederlandse televisievormgeving. ‘Die is nu veel dienender,’ zegt Van Vilsteren. ‘Er wordt nu meer vanuit geld gedacht en minder vanuit kwaliteit. De producent is de baas, vroeger was dat de regisseur.’
De grote Gerard Reve Show (1974), decor Mia Schlosser.
Pioniers bij de VPRO In de jaren zeventig nam de VPRO als eerste omroep een eigen ontwerper in dienst voor de huisstijl. Jaap Drupsteen ontwierp het nieuwe VPRO logo dat met zijn zwierige, kitscherige krullen een enorm contrast vormt met de sobere neutrale stijl van daarvoor. Drupsteens ‘signalen’ (stationcalls), vol visuele grapjes en een dikke laag ironie, vervingen de omroepster. Drupsteen zocht met zijn videografische kunstwerkjes de grenzen van de techniek op en wordt door zijn collega’s nog steeds als de belangrijkste vormgever gezien. Willem van den Berg volgde Drupsteen eind jaren zeventig op en komt met een logo met scherpe vormen als reactie op de ronde jaren-zeventig-vormgeving. Van Vilsteren: ‘Van den Berg speelde heel erg met Nederlandse kenmerken. Hij haalde zijn inspiratie bijvoorbeeld uit Zeeuwse akkers. Of hij fotografeerde zeeboeien en zette daar het VPRO logo op.’
Jeugdige impuls In de jaren zestig vond een enorme vernieuwing plaats vanuit de popcultuur: de vormgeving werd beweeglijker, spectaculairder en speelde voor het eerst een inhoudelijke rol in het programma. Regisseurs, decorontwerpers en grafici werkten nauwer samen. De komst van Nederland 2 en de toename van het aantal uitzenduren, maakt dat er ruimte is voor een batterij aan jonge televisiemakers waaronder de jonge regisseur Bob Rooyens. Hij regisseerde het popprogramma Moef Ga-Ga dat vol zat met optische trucs en geluidseffecten, waarbij teksten over de optredende artiesten werden vertoond.
Kleurloos In het tijdperk van zwart-wit televisie werd in eerste instantie gewerkt met kleuren die het beste resultaat gaven op een zwart-wit beeldbuis. De medewerkers van de decorafdeling hadden echter geen zin meer in deze ‘modderige, smerige kleuren met weinig pigment’. Ze kwamen in opstand en hun eis om gewone kleuren te mogen gebruiken werd ingewilligd. Ontwerper Freek Biesiot experimenteerde veel met kleur en maakte een decor in allerlei kleuren die in zwart-wit dezelfde grijstinten opleveren. Het zogenaamde Biesiot-effect was geboren: decorontwerpers wisten nu welke kleuren ze niet naast elkaar mochten gebruiken omdat zwart-wit kijkers het contrast tussen deze kleuren niet konden zien.
Vorm van Vermaak ligt reeds in de winkels. Check ook de site over het boek waar interessante zaken aangeroerd worden die het boek niet haalden.
In de stripwereld hebben we Jean-Marc van Tol, de stripmaker van Fokke & Sukke, uitgever en de nieuwe presentator van het stripprogramma Beeldverhaal dat in oktober bij de VPRO op de buis komt.
Van Tol zet sinds deze week stripbesprekingen op YouTube. Erg leuk, ontspannen en interessant. Hieronder Van Tols bespreking van Rabatés Een tweede jeugd. Ik kreeg na het zien meteen zin om het album bij de stripwinkel te halen.
Wat mij betreft zien we Van Tol binnenkort aan tafel bij Matthijs van Nieuwkerk.
Yesterday morning I spent a couple of hours with Liselotte at Vertigo, the café at the Filmmuseum. Okay, so they call it the Eye institute now. I don’t care: I don’t like the name. It’s been Filmmuseum for centuries, so to me it stays that way. Damn those marketing bureaus thinking up stupid names just because they might have international appeal.
But that’s not what I wanted to talk about actually. Liselotte wrote a book on television design, ‘Vorm van Vermaak’ its called. The book comes out mid April. She wrote it with Roy van Vilsteren, the vice-editor in chief of the VARAgids. (A TV guide). I interviewed Roy last week for an article in the VPRO Gids (another broadcasting magazine I work for as a freelancer). Liselotte also runs a blog about the subject, which you can check out here.
After my coffee date with Liselotte I wrote an article about a new television programme about comic books, that’s being taped at the moment and will be broadcasted in the fall. I phoned up Gert Jan Pos who wrote the scripts for the show. He appeared to be in Budapest of all places. He was nice enough to answer some questions while standing in the middle of the street somewhere.
I’ve known about the show for a couple of months now, and with news like this, it’s always the question when to publish. Since a couple of comic book makers reported on their blog that they had been interviewed for the show, I felt the time was now to write up a short post on the subject. But lesson learned: next time I learn something I will write about it immediately.
At night, I planned to read a collection of Iron Man comics I’ve been anxious to get to in ages. But cabaret artist Lebbis was on the telly. Although I hadn’t planned on watching the dude, what he said about modern life struck a cord and I laughed from the whole show. Lebbis talked about the fact that we are over-consuming and angrily yelled at all the bankers that caused the economical crisis but got away with it. The bastards are even getting bonuses again like nothing happened. He also had some funny stuff to say about horoscopes and frauds like Uri Geller, on which I couldn’t agree more.
In oktober komt er een nieuw stripprogramma op de buis, toepasselijk Beeldverhaal genoemd. Jean-Marc van Tol doet de presentatie.
Barbara Stok en Jean-Marc van Tol tijdens de opnames van 'Beeldverhaal'. Bron: Human Factor
De 8-delige tv-serie zal thematische afleveringen bevatten. ‘We nemen een stripfiguur als uitgangspunt,’ legt Gert Jan Pos uit. De stripintendant bij het Fonds BKVB schreef de scenario’s van de serie. ‘Superman is het uitgangspunt in de aflevering over Amerikaanse superhelden. We beantwoorden ook de vraag waarom helden in Amerika kunnen vliegen en in Europa niet. De aflevering over autobiografische strip begint bij Jan, Jans en de Kinderen, want Jan Kruis nam in het begin zijn vader als model voor het personage Jan Tromp. Later is de stripmaker daar zelf het model voor geworden. We vragen Kruis waarom hij nooit een strip over zichzelf heeft gemaakt en aan stripmakers als Barbara Stok en Maaike Hartjes waarom ze dat hebben gedaan. Een uitzending gaat dus niet alleen over het poppetje maar ook over de grens van het realisme. Er zit altijd weer een verhaal onder.’
Uiteraard mag de heer Bommel niet in de reeks ontbreken. ‘De aflevering over Ollie B. Bommel zal gaan over de Nederlandse strip en fabeldieren in de strip. We beginnen bij Reinaert de Vos en eindigen bij Tom Poes,’ vertelt Pos. Verder zullen manga en de undergroundstrip aan bod komen.
De presentatie is in handen van Jean-Marc van Tol, die met Pos en Pieter Klok de redactie van het programma vormt.
Nieuws over het nieuwe programma is al ‘uitgelekt’ op het web: Van de week meldde Maaike Hartjes op haar blog dat ze samen met Floor de Goede is geïnterviewd over haar autobiografische strips voor het programma. Ook de site van Human Factor TV, dat het programma produceert, maakt er kort melding van. Michiel van de Pol maakte zelfs een stripje over zijn ervaringen met de filmploeg.
De eerste aflevering wordt 29 oktober om 23.05 bij de VPRO uitgezonden op Ned2. Afleveringen duren ongeveer 30 minuten.
Dit artikel is maandag 28 maart in Het Parool gepubliceerd.
Nu wil ik mezelf niet meteen een blogjehova noemen. Het woord jehova heeft immers een negatieve connotatie, bovendien ga ik niet langs de deuren om het blogevangelie te verkondigen. Toch vind ik het wel erg leuk om mensen er op te wijzen dat bloggen bestaat.
Vooral mensen die daar naar mijn mening iets goeds mee kunnen doen. Mensen die daadwerkelijk iets te melden hebben aan de rest van de wereld.
In de afgelopen jaren heb ik met wisselend succes een paar vrienden aan het bloggen gekregen en ik lees hun werk dan ook graag. Vooral creatieve freelancers zouden moeten bloggen om hun schrijfspieren soepel te houden, maar zeker ook om aan de wereld te tonen wat ze in huis hebben.
Twee weken geleden kwamen Bas en cameraman Gabor Nijenhuis bij me langs om het interview op te nemen. Het blijft altijd vreemd om als interviewer zelf ondervraagd te worden. Maar het is ook erg leuk en leerzaam om te zien hoe anderen het interviewen aanpakken. Ook erg interessant trouwens om te zien hoe je zelf overkomt op beeld.
Ik vond het een fijn gesprek dat deels in Mediazine in is opgenomen. Het blogitem was gisteren te zien bij RTL 7 en wordt zaterdag om 12 uur bij RTL 4 herhaald. Het programma is ook gewoon online te bekijken. Zoals het hoort.
Uit de quotes van de mensen op straat is af te leiden dat veel mensen bij bloggen vooral aan lifebloggers denken die hun ervaringen delen en vertellen wat ze leuk vinden. Het medium is natuurlijk voor veel meer dingen te gebruiken is dan alleen maar online een dagboek bijhouden. Ik hoop dat dit item een beetje helpt om dat beeld te nuanceren. Verder komt psycholoog Robin Holtel aan het woord die de verschillende redenen waarom mensen bloggen, aanhaalt.
Hilversum, 8:00 pm
Last week I shot a making of the tv-programme ‘Uitgesproken VARA’, a current affairs programme. I took this shot about half an hour before the broadcasted live.
Er stond een rij voor de feestwinkel Louis Wittenburg (‘halloween en party supplies’) vrijdagmiddag. Ze hadden er dan ook werk van gemaakt: bewegende poppen uit horrorfilms voor het pand trokken de aandacht. Een man van de ‘Halloween crew’ liet mensen met kleine groepjes binnen. Zo groot is de winkel inderdaad niet, maar wel helemaal volgestouwd met Halloween-artikelen.
In Nederland lijkt Halloween vooral een feest voor volwassenen te zijn. Grote (dans)feesten waarin mensen verkleed gaan, een zombiewalk op de Dam zondagmiddag en je als Zombie laten tekenen in Fame door stripmakers. Kinderen komen aan hun trekken met Sint Maarten en Sinterklaas. Hoewel er wel ook speciale evenementen voor kids worden georganiseerd, zag ik gisteren op het Jeugd Journaal.
Ik spendeer Halloween graag met een stel vrienden: lekker horrorfilms kijken. Gisteravond waren Paul, Matt, Rob en Marloes bij ons thuis om Bride of Frankenstein, de eerste aflevering van The Walking Dead en The Frighteners te kijken.
The Walking Dead
Over de tv-bewering van de horrorstrip The Walking Dead ben ik gematigd enthousiast. Zag er wel goed uit allemaal en een aardige spanningsopbouw, maar wil eerst een paar andere afleveringen zien voordat ik een eindoordeel fel. Never judge a series by its pilot alone. De stripserie vind ik erg goed: mooi getekend, boeiende verhalen waarin de aard van de mens in moeilijke tijden wordt blootgelegd.
Vorige week nam ik alvast een voorproefje met het opnieuw bekijken van Sleepy Hollow. Deze film van Tim Burton is voor mij een van de ultieme Halloween-films. Schilderachtige beelden, een sfeervolle setting en een spookachtig verhaal dat nergens echt eng wordt. Ik associeer Halloween in eerste instantie ook niet met slasher-horror, maar meer met intrigerende spookverhalen. Ook hou ik erg van het uiterlijk vertoon wat bij deze feestdag komt kijken.
Halloween en horror mag wat mij betreft iedere dag gevierd worden. Zaterdag was de opening van de expositie Hell Awaits in de Melkweg. Een groepsexpositie samengesteld door kunstenaarcurator Arno Coenen. De titel Hell Awaits verwijst naar de gelijknamige plaat van Slayer en gaat over de esthetiek en thematiek van metal. Niet helemaal Halloween, maar het heeft er wel wat van weg. Daarom was ik gisteren ook bij de opening. Een video ervan volgt later. Eerst maar eens die Zombiewalk op de Dam checken vanmiddag.
Wie ziek is kan twee dingen doen: slapen of voor de tv hangen. Nou ja, er zijn vast meer dingen mogelijk, maar daar komt het bij mij meestal op neer. Gisteravond dus een avond voor de buis. Ik zag de meest wonderlijke dingen voorbijkomen.
De avond begon vroeg met een sitcom die al eindeloos wordt herhaald: Will & Grace. Geen slechte serie, maar wel eentje die het basisgegeven erg uitmelkt. Tot mijn verbazing speelde Gene Wilder mee als baas van ‘Gay Will’, zoals hij hem schijnbaar altijd noemt. Toen ik bij de tweede aflevering Debra Messing aantrekkelijk begon te vinden, wist ik zeker dat ik koorts had.
Gelukkig was niet veel later Bram Moszkowicz in DWDD om ons precies uit te leggen hoe je een rechtbank wraakt. Mooie zet van deze intrigerende advocaat. En prima afsluiter van een rechtzaak die nooit gevoerd had mogen worden wat mij betreft. Vrijheid van meningsuiting en dat soort dingen.
Dat betekent overigens ook dat we zo’n zeurpiet als Johan Nijenhuis voor lief moeten nemen die voor de tweede maal in DWDD mocht vertellen waarom het affiche van de film Sint ervoor gaat zorgen dat de kinderen van nu allemaal getraumatiseerde criminelen gaan worden. Over Costa! en Volle Maan zijn we toch ook allemaal heen gegroeid, Johan? Komt dus wel goed met die kids volgens mij.
Het lijkt me in dat opzicht veel traumatischer dat je grote tovenaarsheld een dubbelganger heeft die acht jaar lang het land knullig heeft bestuurd en fungeerde als schoothondje van oorlogsmisdadiger Bush jr.
Maar Nijenhuis mag het vinden en zich opwinden. Want vrijheid van meningsuiting en dat soort dingen. Ondertussen knijpt regisseur Dick Maas zijn handjes dicht met zoveel gratis publiciteit. Zelfs Michiel Romeyn mocht deze week opdraven als de Sint om zijn verhaal te doen. Wat dat betreft zie ik toch liever Bram van der Vlugt als de goed- of slechtheiligman die in de Madiwodovrijdagshow nog een telefonische bijdrage leverde over de gewraakte filmposter.
Moest trouwens erg lachen om Filemon en De Leeuw gisteren. De heren waren goed op dreef. Je merkt echt dat ze langzaam de juiste formule van de Madiwodovrijdagshow beginnen te vinden. Maar misschien vond ik het alleen maar grappig door de koorts.
Minder grappig vond ik de uitreiking van de Televizier Ring. Toen ze met die Haagse tokkies op de proppen kwamen ging de zender op Medium. Liever bovennatuurlijk moord en doodslag dan een dat gemompel van de Haagse New Kids aan te moeten horen. Als iemand kan uitleggen wat daar leuk aan is, dan verneem ik dat graag in onderstaand commentformulier.
Leuk om te zien dat Ellen ten Damme op een boot woont. De inrichting ervan leek mij precies bij haar te passen. Voor zover ik daar zicht op heb. Nu heb ik Ten Damme als performer hoog zitten, jammer dus dat ze door Ivo Niehe werd geïnterviewd in de TV Show. De meest briljante vraag ging over haar rapport op de middelbare school. Beste Ivo, ik hoef helemaal niet te weten wat voor goede cijfers Ellen had. Maar bedankt voor het fragment van een zoenende Ellen met Katja Schuurman. Gelukkig ben je behalve schoolmeester ook nog een beetje een dirty old man.
Over Dirty (Old) Men gesproken: wat ik wel weer goed vond – en dat verbaast mij ook enigszins – is Powned. Ze snijden wel eens interessante onderwerpen aan en rammelen wat aan de gouden kooi van de politiek. Het is vooral entertainment, maar toch weten ze de vinger op de gevoelige plek te leggen en het circus dat Nederland heet te ontmaskeren. De eerste paar weken leek het programma door de technische fouten vooral een slechte rip-off van het soort televisie dat Wim T. Schippers in de jaren zeventig maakte, maar tegenwoordig hebben ze het trucje aardig te pakken bij Powned.
Maar niet zo goed als Pauw & Witteman natuurlijk. Waar de lange tv-avond mee werd afgesloten. En verdomd: daar was Bram weer om uit te leggen hoe je een rechtbank wraakt.
Er gebeurt genoeg in dit Nederland om je aan te ergeren. Ook televisie is een poel van ergernis. Maar daar is iets aan te doen.
Geert Wilders karikatuur. Bron: Eppo.
Het journaal brengt meestal slecht nieuws. Op een paar geredde mijnwerkers en soms een mooiweervoorspelling na, is het kommer en kwel wat het nieuws betreft. Gelukkig heb je een keuze: je hoeft niet te kijken.
Ik heb de gewoonte om iedere dag bij het ontbijt even de highlights mee te nemen. Men verwacht immers dat je weet wat speelt in binnen- en buitenland. Dat is ook mijn werk als journalist, ook als schrijf ik voornamelijk over strips en beeldcultuur.
Maar na live-uitzendingen van CDA-congressen, de soap rondom de kabinetsformatie en de zoveelste hype van de dag, had ik er eigenlijk geen zin meer in. Totdat ik bedacht dat alles wat ik op televisie zie eigenlijk fictie is.
Nieuws is sowieso een constructie. Ik weet als videomaker maar al te goed hoe je stukjes beeld en gebeurtenissen samenvoegt tot een verhaal. Niet dat daar dan niet ‘de waarheid’ in zou zitten, voor zover er zoiets is als één waarheid, maar de gebeurtenissen zijn wel gegoten in een verhaal. Het is een constructie, in het meest gunstige geval een waarheidsgetrouwe reconstructie.
Tot zover de filosofische blik op het nieuws. Nu de praktische toepassing. Want wie alles op televisie als fictie beschouwt, ontwaart een rijke cast aan personages. Als ik Geert Wilders zie, of hij nu zwijgt in de rechtzaal of weer een uitspraak doet waardoor hij uitgenodigd wordt in de rechtzaal, zie ik een interessant personage. Eentje die zijn rol verdomd goed speelt. Ik ben geen stemmer op de man, maar hij komt uit de pen van een goede schrijver, dat kan niet anders. Hij is goed geschreven en heeft pakkende dialogen.
Ik heb een zwak voor goede schurken. Schurken die iets charmants hebben. Doctor Octopus in Spider-Man 2 is zo’n schurk. Ja, zelfs van het optreden van Hans Gruber kan ik genieten. Zijn performance is lekker dik aangezet, dat is echt smullen. En zo lopen er ook een paar rond in de televisiewereld van Nederland. Schurken waar je van kunt genieten. Zoals Wilders dus, maar ook Bill Clinton die overal mee weg wist te komen.
Maxime Verhagen is ook een schurk, maar dan zonder zichtbaar sympathieke eigenschappen. Een onbetrouwbare figuur vind ik dat. Hem bedoel ik dus niet, al is het wel een character.
Iemand die ik geen schurk noem, maar die ook een prachtig personage vind, is Bram Moszkowicz. Een vakman die precies weet hoe hij het rechterlijke spelletje moet spelen en vooral: hoe hij zaken moet formuleren. Ook hij speelt zijn rol perfect. Ik kan daar met bewondering naar kijken. Net als Maarten van Rossem. Lekker brompot, heerlijk eigenzinnig type. Nodig van Rossem uit in je show en hij stelt niet teleur.
Wat dat betreft heeft het mediacircus in Nederland genoeg interessante figuren rondlopen. TV kijken wordt weer genieten.
Wie zijn jouw favoriete (Nederlandse) TV-personages?
I am a big Tim Burton fan, but hadn’t seen ‘Sweeney Todd’ yet. Except for a few exceptions I don’t like musicals, so I put off watching this flick until today. Can’t say I particularly liked the singing. Loved the art direction, though the digital toolbox sort of presented the same London in Sherlock Holmes I recon. This is going to be one of the few Tim Burton films I probably will not watch a second time. Though, I didn’t like what he did with Alice either. I am fonder of his old movies. Maybe he’s lost his touch, or maybe I’ve just had enough of the same old, same old. Or maybe it is just time he starts to shoot an original script again and stop making all these adaptations.
Saw the film ‘Gothic’ (Ken Russell, 1986) the other night. Story of the night that Mary Shelley gave birth to the horror classic ‘Frankenstein.’ Disturbed drug induced games are played and ghost stories are told one rainy night at the mad Lord Byron’s country estate. Personal horrors are revealed and the madness of the evening runs from sexual fantasy to fiercest nightmare. Mary finds herself drawn into the sick world of her lover Shelley and cousin Claire as Byron leads them all down the dark paths of their souls.
A very theatrical, somewhat dated film. Interesting, though. And now I am curious about the original Frankenstein novel. So that’s something I’ll have to check out in the near future.
Je mag me best een fan van DWDD noemen. Ik vind het vakwerk: 5 dagen per week een onderhoudende en snelle talkshow op de buis brengen waar ongeveer 1 miljoen paar ogen naar kijken.
