Ben ik verslaafd aan Twitter? Mwa, valt wel mee. Zojuist een ’test’ ingevuld op Theoatmeal.com/ en daar kwam het volgende uit:
Created by The Oatmeal53%. Dat noem ik nog geen verslaving. Natuurlijk is het onzin zo’n test, want wat zijn de parameters die ten grondslag aan de vragen liggen? Amusant is het wel. Evenals Twitter. Al log ik soms dagen niet in en zet ik de stroom aan stemmen en uitspraken uit als hij te veel afleidt van mijn werk. En nee, ik twitter niet op de wc en produceer dus geen tweets waar een luchtje aan zit.
Je moet het ook allemaal niet te serieus nemen, dat Twitteren. Handig is het soms wel. Om bijvoorbeeld snel antwoord op bepaalde vragen te krijgen of om een herdenkingsbijeenkomst van een dode popster op te laten luisteren met snedig commentaar van Twittergebruikers. (‘King of Poep’ vond ik de leukste tweet in de afgelopen dagen.)
Sommige mensen kunnen zich er echt over opwinden. Zoals vriend René van Densen, die zich via een mailtje aan compadre Jeroen Mirck uitlaatte over Neerlands snelstgroeiende babbelbox. Mirck vond het mailtje interessant genoeg om hem online te zetten op zijn blog JeroenMirck.nl. Waarna Van Densen weer een reactie op zijn blog Kutbinnenlanders.nl schreef. Twitter mag dan behoorlijk mainstream aan het worden zijn (de meeste media hebben er in de afgelopen maanden genoeg aandacht aan besteed), voorlopig zijn we er niet over uitgepraat. En wie te lui is om te lezen, kan zijn lol op met de audiovariant van Twitter, Audioboo. Al lijkt dat in eerste instantie slechts een hoop gelul in de ruimte voort te brengen.Lees ook:
Tag: Twitter
Moet je daarover bloggen?
Als een grote popster plotseling overlijdt, of een andersoortige beroemdheid, kun je ervan uitgaan dat daar heel veel over geblogd wordt. Moet je daar dan zelf nog iets aan toevoegen?
Die vraag stelde ik me vrijdagochtend toen ik vernam dat Michael Jackson overleden was. Ik kwam erachter via twitter – de avond ervoor geen televisie gekeken en niet online geweest. Nou had ik zelf niet zo heel veel met Jackson, afgezien van een paar nummers die hij in een ver verleden maakte waar ik het goed mee kan vinden. Toch voelde ik de behoefte om er iets over te zeggen. Dat had ik vorig jaar bij de dood van Heath Ledger ook.
Wel of niet bloggen
Toch is het raar dat je het gevoel hebt iets te moeten doen als een publiekfiguur overlijdt. (Dat gevoel heb ik overigens niet bij iedereen: ik heb geen woord geroerd over Farrah Fawcett.) Ik nam me voor om er niets over te posten, want er stond nog een striprecensie klaar, totdat er breinkoekjes in mijn hoofd schoten. Kennelijk kruipt de spreekwoordelijke inkt waar ze niet gaan mag, want uiteindelijk heb ik er toch iets meegedaan. Al is het een bescheiden bijdrage in de zee van blogberichten op het web geworden. Een post die spontaan groter werd toen ik de cartoons van Fokke & Sukke en Floor de Goede online zag.Eigenlijk hou ik daar wel van: van die blogposts die ontstaan uit een niet te definiëren noodzaak en die gaandeweg geschreven worden. Dat maakt het online publiceren voor mij juist interessant: de directheid, de mogelijkheid tot mutatie na publicatie. Vloeibaar publiceren. Maar dat even terzijde.
Verscheidenheid aan berichten
Jackson was een publiekelijke figuur, een personage dat in het leven van velen een rol speelt – soms een grote rol, soms een marginale. Daarom is het interessant om te zien wat andere bloggers en publicisten met het nieuws van Michael Jacksons dood doen. Ik heb het dan niet over mensen die simpelweg het nieuws herpubliceren op hun blog, maar juist over die bloggers die een eigen draai weten te geven aan een algemeen feit. Bloggers die het verhaal op een persoonlijke wijze benaderen. Al is het maar door de videoclipkeuze die ze maken. Een socioloog zou er een interessant onderzoek van kunnen maken.
Daarmee heb ik mijn eigen vraag beantwoord: ja, voeg als je de behoefte voelt vooral iets van jezelf toe aan de grote stroom blogpost over een bepaald onderwerp. Je moet immers over alles kunnen bloggen, van je passies tot de sokken die je zojuist gekocht hebt. (Of anderen de behoefte voelen om dat allemaal te lezen, is een ander verhaal en een aparte blogpost waard.) Al is het maar om die socioloog in zijn toekomstige onderzoek een handje te helpen.
En toen was er Facebook
Misschien zijn mensen massaal Hyves moe – I wish – of misschien is twitter niet genoeg. Hoe dan ook: mijn mailbox staat opeens vol met vriendverzoeken op Facebook.Echte vrienden, vage kennissen en voor mij volledig onbekenden willen vriendjes met mij worden via Facebook. Ik maakte een paar jaar geleden een account aan om op een makkelijke manier contact te onderhouden met iemand in het buitenland. Sindsdien deed ik weinig met mijn Facebook-account. Hyves had ik al eerder afgeschaft. Al die vriendennetwerken leiden in mijn ogen immers tot niets productiefs. In Twitter zag ik een mooie directe manier van communiceren. Hoewel sommige twitteraars zich soms ook schuldig maken aan het wedstrijdje van Wie Heeft De Meeste Followers. Wat dat betreft is Twitter net als Hyves of Facebook ook een populariteitswedstrijd.Sinds kort is het mogelijk om zelf het adres van je profielpagina aanpassen. Hiermee worden de willekeurige tekens in het huidige adres vervangen door bijvoorbeeld je eigen (bij)naam. Kennelijk is het vriendennetwerk daardoor weer interessant voor gebruikers geworden. Een andere reden voor de stijging van het aantal gebruikers zou ik niet zo snel kunnen bedenken. Voor mij maakt het niet zo veel uit dat de url van mijn Facebook-account mijn eigen naam draagt. Ik ben immers al te vinden via dit blog en een .nl-site die onder mijn naam (en nog in aanbouw is, dus daarover later meer.)
Voorlopig voeg ik al die nieuwe vrienden maar aan mijn profiel toe. Al zie ik nu niet direct in wat Facebook voor toegevoegde waarde heeft: eigenlijk vind ik bloggen, twitter en (nou ja, vooruit) LinkedIn wel genoeg online netwerken.
Wellicht dat een van de lezers uit kan leggen wat de charme van Facebook anno 2009 is?Gerelateerd: Dutch Cowgirl Didie Schackman verklaart haar Hyve overleden en vertelt waarom.
Vrijdagmiddaggevoel
Sinds ik freelancer ben heeft het weekend niet meer de klassieke betekenis die het vroeger had: het einde van de werkweek, twee dagen rust. Ik werk immers wanneer het uitkomt en wanneer er werk is. Toch ervaar ik nog geregeld het ouderwetse vrijdagmiddaggevoel.Het magische gevoel dat het weekend voor de deur staat. Mensen verkeren dan over het algemeen in een goede stemming, gaan goed geluimd naar huis of drinken met collega’s en vrienden nog even een borreltje alvorens de file in te duiken.Op dit moment is de vrijdag voor mij de dag dat ik even gezellig afspreek met vrienden. Bijpraten over het leven, onder het genot van een drankje en, als het kan, een straaltje zon meepikken. Meestal doen we dat in een van mijn favoriete hangplekken in Amsterdam: De Balie, Stanislavski in de Stadsschouwburg of Het Melkwegcafé.Daarnaast ben ik op vrijdagmiddagen geregeld te vinden in stripwinkel Lambiek, waar ook een uurtje voor sluitingstijd de week wordt weggedronken en de laatste nieuwtjes over de Nederlandse stripwereld worden uitgewisseld. Voor het personeel van Lambiek geldt overigens ook dat de winkel in het weekend gewoon open is, dus dat schept meteen een band.Maar ook nu ik gewoon thuis achter mijn computer zit te tikken, terwijl de namiddagzon door de balkondeuren het huis binnen schijnt, voel ik me voldaan en kijk ik met tevredenheid terug op een geslaagde en interessante week.Misschien zit het vrijdagmiddaggevoel gewoon bij de werkende mens ingebakken. Zodanig dat mensen die in het weekend doorwerken het ook ervaren. Na jaren een schoolweek en een negen-tot-vijf-schema gevolgd te hebben, reageren we voorgeprogrammeerd op de vrijdagmiddag als slotscène van de werkweek. Een moment van bezinning waarin we even terugblikken. Een moment om te vieren dat het er weer op zit.Misschien laat ik me ook wel beïnvloeden door alle twitteraars die op vrijdagmiddag weer opgelucht twitteren dat het weekend begint. Zo sta je als freelancer nog steeds in contact met de negen tot vijf werkende wereld. Ook als je zelf geen directe collega’s hebt.Ach, waardoor het vrijdagmiddaggevoel komt is niet belangrijk zolang ik er maar van kan genieten. (Of het nu een terechte afsluiter is van de werkweek of niet.)Lees ook:
Breinkoekje: Tegeltjeswijsheid 2.0
a day
keeps
loneliness
away.
Stallone nu ook op twitter? Nou ja, eigenlijk is het zijn setpubliciste die nieuwtjes blogt over de opnames van Stallones nieuwste actiefilm The Expandables.Lees haar verslag via http://twitter.com/marialascala. Dat laat Bfdfilm vandaag weten.
The Expandables gaat over een groep huurlingen die een Zuid-Amerikaanse dictator proberen ten val te brengen. De cast bestaat uit bekende actie-acteurs als Jet Li, Dolph Lundgren, Eric Roberts, Mickey Rourke en Oscarwinnaar Forest Whitaker. Stallone scheef het script, regisseert en speelt een rol in de film.Filmmakers Jon Favreau (Iron Man) en Kevin Smith, acteur Hugh Jackman en schrijver Neil Gaiman zijn ook te vinden op Twitter. Zij schrijven hun tweets overigens wel zelf. Twitter wordt de laatste tijd steeds meer ingezet om films te promoten. Persoonlijk verwacht ik niet veel van de ‘nieuwtjes’ van de Stallone-film, al geniet ik erg van de tweets van Smith, Favreau en Gaiman.
Video: The Dark Side of Twitter
Twitter. De een is voor, de ander tegen. Er lijkt tegenwoordig geen andere keuze te zijn. Hier een drietal video’s die de Darkside van het Twitteren belichten. Ik vond ze erg onderhoudend.
Twitter ruined my life!, van Charles Trippy.
Twitter Cops, van Landline.TV. Heerlijk flauwe parodie: ‘Damn You, Twitter, Damn You!’
Lees ook:
Vandaag maar eens mijn blogroll aangevuld. Ik kwam de laatste tijd veel nieuwe interessante blogs tegen en als ik deze niet meteen opneem in de feedreader, vergeet ik weer dat ze bestaan. Er is ook zo veel te vinden op het interpret. Gelukkig maar, want ik vind het een verrijking. Blogs lezen is heerlijke afleiding van het dagelijkse werk. Als freelance journalist ben ik vaak druk met het bedenken en schrijven van voorstellen voor artikelen. Niets lekkerder dan tussendoor even wat sites te bezoeken. Ter vermaak maar ook om op de hoogte te blijven van wat er in de wereld speelt. Oud nieuws
Zo houden blogs mij op de hoogte van het laatste film- en stripnieuws. Ook regulier nieuws komt voorbij, maar dat Wilders vandaag Engeland niet inkwam, konden we allemaal volgen via Twitter, diverse sites en blogs en het televisie journaal. En morgen staat er ongetwijfeld een artikel in de krant over. Nieuwsvergaring verloopt bij mij tegenwoordig ook in deze volgorde. Als ik het niet op Twitter verneem, dan wel via een weblog. Wat dat betreft kan de televisie wel op de rommelzolder gezet worden, ware het niet dat ik af en toe erg kan genieten van studiogesprekken bij Pauw & Witteman en DWDD. Ik snap dan ook niet zo goed waarom een site als GeenStijl zonodig een omroep moet beginnen. Blijf toch lekker via het interpret uitzenden. Maar dat terzijde.Mededelingenbord
Ik raak nog vaak geïnspireerd door de diverse weblogs die ik lees. Zo gebruikt Neil Gaiman, bekend auteur en tekenaar, zijn blog als een dagelijks mededelingenbord. Hij heeft de gewoonte om in een post verschillende thema’s te behandelen, over de gebeurtenissen in zijn leven te verhalen en vragen van mailers te beantwoorden.Een heel ander soort blog dat ik graag volg is dat van Karin Ramaker die door vaak meerdere posts per dag te plaatsen, een van de ongeschreven wetten van de persoonlijke blogger overtreedt. Maar ja, waarom zou je je ook aan de blogwetten houden. Regelmatig lees je van die posts vol advies hoe je een blog dient te bestieren, en wat te doen om meer bezoekers te krijgen. Sommige mensen zoals Karin bloggen gewoon omdat ze er zin in hebben, regels be damned. Beroepsmatig hou ik graag blogs in de gaten die over freelancen gaan. Zoals Dit Is Zinvol. De naam van het blog mag dan wat pretentieus klinken, hij dekt wel de lading daar ik al een paar keer zeer zinvolle informatie heb gelezen.Bericht uit Hollywood
Ook vandaag toegevoegd is het blog van regisseur Paul Ruven (Filmpje!). Hij schrijft op eigenzinnige wijze zijn observaties over het leven in Hollywood op. Met leuke foto’s.Lees ook:
Twitteren, altijd en overal
Zaterdagavond sta ik met Menno en Jeroen in De Nieuwe Anita. Jeroen viert daar z’n zevenendertigste verjaardag. Menno staat te twitteren op zijn Slimme Foon. Hij twittert al wat langer dan ik. Ik doe het nu zo’n drie weken, en alleen via het web. Menno en ik vragen ons af wat Hallie, ook een vriend en twitteraar, vanavond aan het doen is. Even later twittert Hallie waar hij is. Toch handig dat twitteren. M. aan Hallie: “Waar ben je?” Jeroen kijkt mee.
Natuurlijk is het een leuke gadget. Contact met vrienden en kennissen terwijl je in De Nieuwe Anita gezellig staat te vieren. Ondertussen loopt de dansvloer langzaam vol met aantrekkelijke Franse vrouwen, want het is Winter in Saint Tropez-avond. Dat verklaart waarom er de hele tijd al Franse covers worden gedraaid. Niet dat ik daar bezwaar tegen heb, maar het schelle geluid dat de boxen uitbraken maakt het moeilijk praten. Gelukkig hoef je voor twitter niemand te verstaan. Engelse volgers
In de afgelopen drie weken heb ik zo’n 170 tweets of mindfarts de wereld in geslingerd. Op dit moment worden mijn microblogs door 14 man gevolgd. Een bescheiden aantal, zeker als je je bedenkt dat een deel van de volgers Engelstalig zijn, terwijl ik me toch voornamelijk in het Nederlands uitdruk. Een opvallende ‘volger’ is een bekende Engelse acteur en schrijver, voor wie ik een grenzeloze bewondering heb. Ik volg zijn tweets en wellicht dat hij mij daarom uit vriendelijke geste heeft toegevoegd aan zijn lijst. Kan me niet voorstellen dat ik iets wereldschokkends twitter waar hij iets aan heeft. Maar het idee is leuk dat je beroemde mensen kunt volgen op die manier. Mensen met wie je normaliter bijna geen contact zou kunnen krijgen.
Overigens blijft het een vreemd gegeven dat vreemden je tweets kunnen lezen. Nog een vreemd aspect: als een bekende opeens besluit je tweets niet meer te volgen. Je vraagt je dan toch af of je iets verkeerds hebt getweet… Behalve op de hoogte blijven van wat anderen uitspoken, heeft twitter me nog niet zo heel veel opgeleverd, vertel ik Jeroen als hij vraagt naar mijn eerste ervaringen. Jeroen probeerde me al vanaf het eerste Twitter-uur over te halen om het eens te proberen. Nu bezwijk ik niet zo snel voor peer pressure, dus stapte ik relatief laat in.
Dialogen
De leukste twitter-momenten tot nu toe zijn de kleine dialoogjes tussen gebruikers. Soms reageert iemand op mijn uitspraak of andersom en dan ontstaat er een kort gesprekje – bijna een chat eigenlijk, ware het niet dat iedereen die je volgt deze chat kan volgen en inhaken. Volgens mij is het meest besproken onderwerp op twitter het nuttigen van koffie. Zeker aan het begin van de dag wordt deze noodzakelijke versnapering bij name genoemd. Dat schept toch een band.
Overigens niet tijdens ons verblijf in De Nieuwe Anita zaterdagavond. Al snel laten we het twitteren even zitten om eens live-contact te leggen met de dansende locale bevolking. Hebben we morgen tenminste iets te melden in de tweets.Lees ook:
Obama doet het, Maxime Verhagen ook en enkele bekenden van me maken zich er tevens schuldig aan: Twitteren. Korte berichten van maximaal 140 tekens posten over wat je aan het doen bent. Microbloggen wordt dat ook wel genoemd. Stripcompadre en collega-journalist Jeroen Mirck deed het al een tijd. Tijdens de koffie hadden we het er geregeld over. Nu vond ik bloggen twee jaar geleden al een aardige stap, al was dat nooit een middel om autobiografisch te zwetsen maar meer om vrijelijk stukken over media, film en strips te publiceren. Het bloggen leverde veel positieve ervaringen op. Over twitteren ben ik sceptischer. Wat is er precies leuk aan om van minuut tot minuut aan anderen te vertellen wat je uitspookt? Al gebruikt niet iedereen Twitter op die manier. Sommige mensen twitteren alleen dat ze nieuwe blogpost gepubliceerd hebben. Van anderen kun je iedere stap die ze maken in het leven nalezen.Vandaag heb ik zelf enkele voorzichtige eerste stappen gezet op het Twitterpad. Ben benieuwd hoe de reis zal verlopen, welke nieuwe vriendschappen zullen ontstaan, en welke verrassende inzichten in de wereld van alledag ontdekt zullen worden. En of dat gaat gebeuren natuurlijk. Misschien kunnen ze me aan het eind van het jaar de maat opnemen voor een dwangbuis: gek geworden van de informatiestroom.
Mocht je geen idee hebben wat Twitter precies inhoudt. Het fenomeen wordt in onderstaande video van commoncraft beknopt uitgelegd: