Op de mooie en grappige cover van Snippers #7: Eerst een selfie, gebeurt veel.
We zien een jonglerende baby, een meisje gehuld in badhanddoek die wegrent voor een zombie, een eend die auto tot stilstand maant om zijn soortgenoten over te laten steken, een hond op een skateboard, een dief, Stef die uitglijdt over een bananenschil, iemand die letterlijk in de put zit en Godzilla die de stad in vuur en vlam steekt. En natuurlijk is het guitig kijkende hoofd van Aimée duidelijk aanwezig.
Eigenlijk een typische dag in het land van de dagstrip waarin alles kan gebeuren en dankzij de fantasie van de makers, ook gebeurt.
Typisch iets voor vloggers en seflie queens: zelf de hele tijd in beeld komen en ondertussen beschrijven hoe tof het wel niet is waar ze zijn en wat ze zien. In plaats van dat ze de camera gewoon richten op het onderwerp zodat we het zelf kunnen zien… De cover bewijst maar weer eens dat wat betreft de tijdsgeest stripmaker Aimée de Jongh nog steeds de vinger aan de pols heeft. Inspelen op de actualiteit doet in de reeks Snippers geregeld…
…maar ik vind het vooral knap hoe ze telkens weer een grap kan bedenken met terugkerende evergreen onderwerpen als kerst:
Schrijnend leed
Snippers staat al heel wat jaartjes in dagblad Metro, samen met Dating for Geeks van Kenny Rubenis. Ik heb zelf jaren elke dag als forens in een trein gezeten en behalve vaak slappe kantoorkoffie die je dagelijks op je werk moet doorstaan, is spitsreizen een van de dingen die ik absoluut niet mis uit die tijd. Hutjemutje in de trein, staan in de tweede klas terwijl de eerste nagenoeg leeg is. Aimée maakte er een smakelijke grap over deze schrijnende situatie:
Schrijnend, want vaak heb je als werknemer geen keus: je moet op een bepaald tijdstip op je werk verschijnen en aangezien er altijd te weinig plek lijkt te zijn in de trein, weet je dus dat je twee keer per dag in de spits als een sardientje moet reizen. Dan is het dus fijn dat je in deze forenzenhel kunt genieten van een paar leuke strips zoals Snippers en Dating for Geeks.
De Jongh kaart overigens nog een verschrikkelijk euvel aan die ieder begrip van menselijke beschaving te boven gaat:
Prachtig trouwens hoe ze de reactie van haar stripfiguur vormgeeft. Precies wat ik ook ervaar als ik een soortgelijke situatie zit.
Crossover
Over Dating for Geeks gesproken: er zitten ook een paar datinggrappen in dit album van Snippers. Hoe cool zou het zijn als Aimée en Kenny een crossover zouden doen en de personages uit in allebei de strips laten optreden als elkaars dates?
Crossovers zijn een bekend gegeven in de wereld van geeks en comics. De Metrolezer zal de grap zeker snappen, en de albumlezers waarschijnlijk ook, want beide reeksen verschijnen bij Strip2000. Kenny en Aimée zijn al jaren bevriend. Vroeger huurden ze samen een standje op stripbeurzen en gaven ze hun smallpress boekjes uit onder hetzelfde label. Dus niets zou een crossover in de weg moeten zitten.
Tiener Seck woont bij zijn oom en neef, maar leidt geen gelukkig leven. Dan verschijnt zijn overleden vader en vertelt Seck dat hij moet afreizen naar Mulia, naar zijn vriend Rojo. Daar wordt hij door Rojo met open armen ontvangen, want Seck is een fantastisch zanger.
Rojo is zelf een bijzondere gitarist die aan een van zijn handen vijf vingers en een duim heeft zitten. Hun band Kraneus doet mee met een wedstrijd van metalbands. Een van hun concurrenten zal er alles aan proberen te doen om Kraneus uit te schakelen en gaat daar heel ver in. Ondertussen wordt Seck verliefd op journaliste Karen.
Nocturno is het derde album van de Mexicaanse stripmaker Tony Sandoval dat uitgeverij Gorilla in korte tijd uitbrengt. Fijn, want ik geniet erg van Sandovals tekenstijl die erg leunt op het goed overbrengen van sfeer en emoties. Als Seck nog bij zijn oom woont, zijn de tekeningen in sombere grijstinten gehuld en met potlood in krasserige en grimmige lijnen getekend. Zodra Rojo en zijn wereld in beeld komen, schakelt Sandoval over op kleur en zijn de tekenlijnen strakker geïnkt. Deze omgeving is namelijk een stuk fijner voor Seck, vooral als de liefde tussen hem en Karen opbloeit. (Waarom Sandoval later wel weer af en toe pagina’s in potloodlijnen laat staan zonder deze te inkten, weet ik niet precies. Het resultaat is echter mooi.)
Monsters
In dit stripverhaal zijn magie, fantasie en realiteit niet van elkaar te onderscheiden. Strip is een prachtig medium voor magisch realistische verhalen. Sandoval gebruikt interessante visuele metaforen om emoties uit te drukken. Mooi gevonden is het beeld waarin Seck en Karen elkaar voor het eerst kussen en hun hoofden letterlijk in elkaar lijken op te gaan. Tijdens het optreden van de band zijn de koppen van Rojo en Seck lekker expressief getekend. In de visie van Karen, die een interesse heeft voor zeemonsters, zijn ze net twee enorme monsterachtige verschijningen die uit de diepe zee komen om hun vijanden te verslinden. Dat Karen door het krachtige stemgeluid van Seck wordt meegesleurd, zien we gebeuren doordat er een enorme groene slang uit zijn mond schiet waar ze zich aan vastgrijpt en waarmee ze door de nacht vliegt. Viktor, die ook een oogje op Karen heeft, ziet dit met lede ogen toe.
Net als de slang weet Sandoval de lezer zodanig mee te slepen in zijn verhaal dat je hem makkelijk vergeeft dat lang niet alles een verklaring krijgt. Waarom Seck opeens supergoed kan vechten als hij een masker op heeft bijvoorbeeld, of dat we van de meeste personages slechts de contouren van wie ze zijn te zien krijgen.
Ik ben erg benieuwd naar het tweede deel van dit tweeluik, want dit album eindigt met een flinke cliffhanger. Ongetwijfeld wordt het een en ander in het volgende album nog wel verklaard.
Met de titel Het lijk en de bank denk je wellicht dat Tony Sandoval een kritische strip over de bankencrisis heeft gemaakt – bankiers gaan immers over lijken – maar dat is niet zo.
De bank is een oud versleten meubelstuk dat ergens buiten staat. Op die bank zitten Polo en Sophie die elkaar net hebben ontmoet. Het lijk is het lichaam van Christian dat ze buiten hebben gevonden. Samen proberen de tieners te achterhalen wat er met Christian is gebeurd. Ondertussen ontstaat er iets moois tussen hen.
De Mexicaanse Sandoval (Doomboy, Johnny Caronte: Zombie Detective & The Revolver) tekent in een energieke, cartooneske stijl. Hij combineert op losse wijze plattelandse tienerperikelen en ontluikende seksualiteit met bovennatuurlijke elementen als weerwolven en vampiers. Fantasie en werkelijkheid vloeien door elkaar in dit originele en zeer vermakelijke album. Sandoval maakt met Het lijk en de bank duidelijk dat sommige grappen verschrikkelijk uit de hand kunnen lopen.
Het vierde deel van Jodocus de Barbaar is uitgekomen: De blinde ziener. Tijd om stripmaker Marq van Broekhoven te spreken over de stand van zaken betreffende deze originele en grappige reeks.
De blinde ziener is een typische Marq van Broekhoven titel, zou ik zeggen. Met Jodocusde barbaar maakt hij een strip die niet alleen een losse parodie is op het fantasy-genre, maar een verhaal bevat dat meandert als een rivier met veel flauwe bochten. Ik kijk in ieder geval altijd uit naar een nieuw deel omdat ik de humor in Jodocus erg kan waarderen, maar ook omdat Van Broekhovens liefde voor de strip en het verhalen vertellen aan iedere bladzijde is af te lezen. Jodocus is een sukkelige barbaar die zich voortdoet als prins Folio in de hoop zo het hart van de mooie Yazine te veroveren. In het vierde album zijn Jodocus en Yazine nog steeds op zoek naar de schat van prins Folio en krijgen ze hulp uit onverwachte hoek. Ondertussen zit de ware prins Folio nog steeds opgesloten in een torenkamertje van magiër Azeroth. Ook krijgen we korte scènes voorgeschoteld die duidelijk maken hoe het de andere personages vergaat.
Het is alweer een tijdje geleden dat ik de stripmaker sprak. Plannen om hem te interviewen op de laatste editie van de Stripdagen vielen in duigen door een te volle programmering. Dan maar even een telefoontje op een late vrijdagmiddag. ‘Ik heb het heel druk gehad op de Stripdagen. Ik was voortdurend aan het rennen van het ene kant naar de andere. Het signeren en dan moest ik weer een quiz presenteren en dan moest ik weer bij Robert van der Kroft opdraven omdat hij een oud lied van mij ging draaien en ik daar tekst en uitleg bij moest geven,’ vertelt de stripmaker die eigenlijk op het punt staat patat voor zijn gezin te halen.
‘Vijf minuutjes interview kan wel even,’ zegt hij. Onze gesprekjes beginnen inmiddels een kleine traditie te worden. Maar ik vind dat het dan ook leuk om de strips van Marq onder de aandacht te brengen.
Deel vier van Jodocus is zojuist uitgekomen. Hoe bevalt de reeks tot nu toe?
‘Het is mijn favoriete reeks en dat zal het ook wel blijven, denk ik. Een heleboel dingen die ik leuk vind om te doen kan ik er in kwijt.’
Zoals?
‘Goeie vraag. Verhaallijnen die elkaar kruizen en weer uit elkaar wapperen. Spelen met conventies, buiten het verhaal ook nog een verhaal vertellen, een beetje ongebruikelijke grappen maken, lezers op het verkeerde been zetten… en ik hoop nog ooit zover te komen dat ik een scène maak waar mensen om moeten huilen. Dat staat nummer één op mijn to-do-lijstje. En ik denk dat alleen met Jodocus voor elkaar te kunnen krijgen.’
Aan het huilen zelfs. Dat klinkt extreem, Marq.
‘Haha! Ja, maar dat duurt nog wel even hoor. Ik moet eerst heel veel opzetten voordat ik mensen zover kan krijgen dat ze een traantje wegpinken. Jodocus is de strip zoals ik hem zelf altijd al had willen lezen.’
Ja, eerder vertelde je me al dat dit de strip was die je altijd al hebt willen maken. Wat voor reacties heb je tot dusver gehad op deze reeks?
‘Ik wilde zeggen dat de reacties alleen maar positief zijn, en dat is ook bijna zo. Er is wel één zure recensent die altijd al mijn werk afkraakt, maar ja, ik weet ondertussen wie het is. Die recensent vindt gewoon dat ik niet goed teken en dat ik te veel freewheel. Zijn kritiek is kritiek die ik ook wel zie als ik naar mijn werk kijk. Hij heeft het vermoeden dat ik bij Jodocus maar een beetje wat doe. Dat is niet helemaal het geval, maar ik snap wel waar het vermoeden verdaan komt. Hij mag die kritiek van mij hebben. Even goede vrienden. Hij noemt zichzelf Beauregard van het B-Gevaar.’
Maar wacht even, Beauregard wordt toch geciteerd achterop je album?!
‘Ja, en daar heeft hij me op de Stripdagen ook op aangesproken. Hij moest daar erg om lachen omdat ik uit zijn negatieve recensie net die paar halve quotes gehaald heb waardoor het allemaal heel positief klinkt. Daar zag hij zelf gelukkig ook wel de lol van in. Verder krijg ik eigenlijk altijd positieve reacties. Ik zou alleen willen dat meer mensen deze strip kende. Daar ontbreekt het nog een beetje aan.’
Je wilt meer lezers, bedoel je?
‘Ja. Ik word nu ook uitgegeven door Syndikaat. Ik wil niet zeggen dat ik gedegradeerd ben, maar uitgeverij Syndikaat werkt samen met Strip2000 en Syndikaat krijgt titels toegeschoven die maar net quitte spelen. Zij kunnen meer aandacht geven aan dit soort titels omdat het een kleinere organisatie is. Jodocus is daar nu dus naartoe verhuisd want ze verdienen nog weinig aan mijn strip. Ik zou willen dat dat wat meer werd.’
Wat zijn je plannen om ervoor te zorgen dat Jodocus een household name wordt bij de striplezers?
‘Ja, da’s een goeie. Ik hou nu en dan een Jodocus show met diaprojecties waarbij ik zelf het verhaal voorlees. Zo komt de strip onder de aandacht bij mensen die het album uit zichzelf niet in zouden kijken. En ik bewerk stelselmatig enkele journalisten zoals een zekere Michael Minneboo die zo nu en dan een stukje schrijven… Haha! Weetje, ik ben niet zo goed in marketing. Ik hoop dat andere mensen dat voor mij oppakken.’
Nou ja, dat is ook de taak van je uitgever, toch?
‘Ook.’
Weet jij al helemaal wat er in het volgende deel staat te gebeuren? Als jij aan een album begint heb je dan het verhaal al helemaal uitgeschreven of begin je gewoon en kijk je wel waar het schip strandt?
‘Nee, het verhaal heb ik dan al helemaal in grote lijnen uitgeschreven. En met de zijlijntjes freewheel ik dan een beetje. De hoofdlijn is mij dus al volledig duidelijk. Voor de lezers overigens misschien niet, maar voor mij wel. In deel vijf zullen een aantal eindjes aan elkaar geknoopt worden. In het laatste plaatje kan ik dan “einde eerste cyclus” of iets dergelijks schrijven. En dan begint de tweede cyclus van vijf albums bij deel zes. Niet alle lijntjes zullen aan het einde van vijf gesloten zijn trouwens, want anders trekt de uitgeverij misschien de stekker eruit. Dat moet ik natuurlijk niet hebben.’
Ben je bang dat ze de stekker eruit zullen trekken?
‘Ja.’
Vanwege de tegenvallende verkoop?
‘Ja, ja. En vanwege het feit dat het al bijna zover gekomen was. Toen heb ik met ze gebrainstormd om Jodocus wat meer voor het voetlicht te krijgen. Zij dachten toen aan een magazineconstructie. Dat magazine zou zes keer per jaar verschijnen. Ik zat te brainstormen over dat magazine en wat daar dan allemaal in moest komen. Korte verhaaltjes, een dossierachtig iets. Dat soort dingen. De eigenlijke strip lag daardoor stil. Uiteindelijk vonden ze het toch leuker als er toch gewoon albums van Jodocus verschijnen omdat dat allemaal mooi in de boekenkast staat. En ik vind dat ook. Toen viel er een last van mijn schouders, want nu hoefde ik niet dat hele magazine te vullen. Ik kon me nu weer gewoon op het verhaal zelf concentreren. Ondertussen had dit vierde deel daarom wel een jaar vertraging opgelopen.’
Was dat ook niet een veel groter risico om zes keer per jaar dan zo’n Jodocus Magazine uit te brengen in plaats van een album?
‘Ze dachten dat er met zo’n magazine vaker iets verschijnt en dat er dan wat vaker aandacht voor Jodocus zou zijn zodat hij meer naamsbekendheid zou krijgen. Daar ging het eigenlijk om. Overigens sloten ze niet uit dat er uiteindelijk dan evengoed nog een album zou komen.’
Ik kreeg bij het lezen van dit album een beetje de indruk dat je hebt laten inspireren door soaps. Er zit veel dialoog in je strip, veel talking heads, maar weinig actie. Die scène waarin de hofnar vrouwe Mina ten huwelijk wil vragen duurt twee en een halve pagina en hij draait nogal om de hete brei heen. De scène eindigt met een flinke cliffhanger. Het gedraal van Rich Forrester uit the Bold and the Beautiful lijkt er niets bij.
‘Als soap al een inspiratiebron is, dan is dat een onbewuste. Maar oude feuilletonstrips van rond de Tweede Wereldoorlog zijn wel een inspiratiebron. Ik noem een Prins Valiant, die ik natuurlijk uitentreuren ken. En daar zitten ook enorme, noem het maar soapscènes in. Dat speelt mee, vermoed ik. Plus het feit dat ik met Jodocus klein wil beginnen. Ik wil in een redelijk begrensde wereld starten en niet te veel uitpakken met grote scènes, gigantische monsters en almachtige tovenaars. Dat kan altijd nog. Lord of the Rings begint eigenlijk ook heel klein en bekrompen in de Gouw en zo. Uiteindelijk wordt het machtiger. Ik geloof overigens niet dat ik pagina’s lange gevechtscènes zal tekenen. Dat vind ik niet leuk om te doen. Wat ook meespeelt is dat ik strips interessant vind waar het draait om emotie en om hoe personages op elkaar reageren, hoe mensen met elkaar converseren en de misverstanden die daardoor kunnen ontstaan. Dat vind ik ook leuk om te doen. Misschien dat het daarom ook de soapkant op gaat.’
Ik kreeg al zin in de rest van het album na het lezen van de eerste twee bladzijdes waarin je telkens hetzelfde shot van de kust laat zien en een groep tentakels langzaam vanuit het water naar het strand komt. Uiteindelijk blijken die tentakels helemaal geen zeemonster te zijn, maar gedragen te worden door kleine grijze wezentjes. De sfeer zit er met die grappige scène al meteen goed in, vind ik.
‘Blupjes heten die wezentjes… Ik vind het zelf heel leuk om openingsscènes van albums te bedenken. Om die iets extra’s te geven. Ik wil die ook iets filmisch meegeven. Sowieso de hele strip eigenlijk wel. Daarom heb ik gekozen voor een redelijk strak stramien wat de stripplaatjes betreft. Ze zijn bijna allemaal even groot of het dubbele van elkaar.’
‘Een goed begin is…’
Nu wordt het echt tijd dat Marq zijn gezin gaat verblijden met een eenvoudige doch voedzame maaltijd. Rest mij nog om iedereen de nieuwe Jodocus, en de eerdere albums, van harte aan te bevelen. Vind je het leuk? Geef meteen een vriend of vriendin ook een album cadeau, want de kleine barbaar kan nog wel wat naamsbekendheid gebruiken.
[hr]
Daarom Minneboo leest: Als stripjournalist wil ik zoveel mogelijk strips onder de aandacht brengen. Daarom heb ik de rubriek Minneboo leest in het leven geroepen, om te laten zien hoe rijk en divers het medium strip kan zijn. De artikelen in deze rubriek zijn geen recensies (die teksten staan gepubliceerd in de bijhorende rubriek), maar kunnen thematisch zijn, een interview, een tekenstijl belichten of simpelweg een nieuwe uitgave kort aanstippen.
Met veel plezier las ik het tweede deel van de reeks Gun Ho: Kortsluiting. Gung Ho is een vijfdelige postapocalyptische reeks van de Duitse stripmakers Thomas von Kummant en Benjamin von Eckartsberg.
In een nabije toekomst is de mensheid bijna volledig uitgedund en is Europa een gevarenzone geworden. Overleven is slechts mogelijk in steden en dorpen die versterkt zijn als forten. In een van die kolonies, bijgenaamd Fort Apache, werden in het eerste deel de broers Zack en Archer Goodwoody afgeleverd. In dit deel lezen we hoe zij zich een plek binnen de groep tieners proberen te veroveren. Ook blijft de dreiging van de Rippers groot. Rippers zijn een soort van gewelddadige, gemuteerde apen.
Seks
De jongeren in de kolonie laten zich echter niet leiden door angst voor deze Rippers, maar vooral door hun hormonen. Terwijl Zack zich vooral bezighoudt met de milfs die door hun mannen worden verwaarloosd, concentreert de zestienjarige Zack zich op zijn leeftijdsgenootjes. Wanneer een nieuwe sensei in zich in het kamp aandient, heeft Zack meteen oog voor diens aantrekkelijke dochter Yuki. Hij laat zijn huidige vriendinnetje vallen als een blok. De rivaliteit tussen Zack en Holden wordt hierdoor extra scherp en leidt onder andere tot een bravourerit op hun motoren door vijandig gebied. Terwijl ze vol gas over de weg rijden proberen ze de Rippers voor te blijven. Dat levert uiteindelijk dit romantische plaatje op van Zack en Yuki:
Het album bevat overigens wel meer van dit soort moneyshots die afgeleid lijken te zijn uit Hollywood blockbusters. Zoals we van blockbusters gewend zijn, zitten er ook goede oneliners in de strip. Ook heeft Von Kummant er geen moeite mee vrouwelijk naakt te tonen en seksuele handelingen te suggereren. De tieners zijn duidelijk de helden van dit deel van Gung Ho dat leest als een adolescentenwensdroom. De volwassenen komen over als saaie, rechtlijnige ouders. Aan het eind van het verhaal maken zij echter op pijnlijke wijze duidelijk wie er de baas is. Het is nog maar de vraag of de kids dit zullen pikken.
Het levert al met al een fijne avontuurlijke mix op die nieuwsgierig maakt naar het volgende deel waarin hopelijk wat meer gefocust wordt op de achtergronden van het verhaal en de volwassen personages.
Flaptekst
Wat ik wel miste aan de verder goedverzorgde uitgave van Strip2000, is een goede flaptekst. Nu staat er achter op het album een stukje tekst van sensei Tanaka Hasegawa. Wie het album niet gelezen heeft, zal de tekst vreemd in de oren klinken. Om ervoor te zorgen dat een potentiële nieuwe lezer die het album toevallig in de winkel ziet liggen oppakt en gaat kopen, is het wellicht handiger om op de achterkant meer informatie te verschaffen over de reeks, of om haar aan het begin van het album te plaatsen. Op het schutblad staat weliswaar een kaart Fort Apache, maar zonder voorkennis is hier geen chocola van te maken.
Wie van sprookjesachtige strips houdt, kan sinds kort het tweede deel van Ayak + Poraanschaffen. Van dezelfde uitgever is recent ook het eerste album van De sprookjes van Prins Katverschenen.
Het eerste verhaal is een vrije bewerking van het sprookje De zes dienaren van de gebroeders Grimm. Het is Tommy A’s eerste officiële albumuitgave. Reden voor een feestje. En om de stripmaker even te bellen en wat vragen te stellen.
Hoe kwam je op het figuurtje Prins Kat?
‘Mensen als dieren tekenen deed ik al en vind ik ook leuk in andere strips, zoals Donald Duck en Donjon. Mezelf teken ik als hond in een autobiografische strip. Eigenlijk had ik al heel lang het plan om van het sprookje De zes dienaren een strip te maken met dieren in de hoofdrol. Ook wilde ik ooit nog eens humoristische avonturenstrip voor kinderen maken. Daartoe voelde ik me verplicht omdat ik als kind al stripfanaat was en ik graag een strip wilde maken die ik als kind ook had willen lezen. Het zijn strips die eigenlijk niet meer worden gemaakt omdat ze zo onrendabel zijn. Prins Kat lijkt erg op de kat uit de strip Cat vs Dog die ik zo’n tien jaar geleden maakte voor mijn online stripmagazine Cutie.‘
Wat vind je zo leuk aan het tekenen van katten?
‘Ik ben eigenlijk een hondenmens maar katten vind ik leuker om te tekenen. De vorm van voren is extremer met die rare, uitstekende puntoren en die grote ogen van ze. Ik vind dat erg lekker om te tekenen.’
Waarom specifiek dit sprookje? Wat fascineert je er zo aan?
‘Ik ben sowieso altijd al geïnteresseerd in sprookjes, en dit was een sprookje dat niemand kent, terwijl iedereen het eigenlijk wel kent. Een van de redenen dat dit sprookje me is bijgebleven en wat het anders maakt dan de standaard prinsessensprookjes, is dat de hoofdfiguren eigenlijk een soort van superhelden zijn. Prins Kat en de andere figuren zijn eigenlijk een soort X-Men. Je hebt iemand die extreme lange benen heeft en die in no tempo ergens kan komen. Je hebt iemand die net als Cyclops dingen kan laten ontploffen met zijn sterke blik. Een ander personage kan heel ver kijken en heel goed horen. In mijn tienertijd heb ik heel veel Marvel-strips verslonden, net als jij. Dus daar heb ik iets mee.’
Je hebt redelijk de verhaallijn van het oorspronkelijke sprookje gevolgd…
‘Het grappige is dat er enkele rare ontwikkelingen in het verhaal zitten, maar die komen gewoon uit het origineel van de gebroeders Grimm.
De humoristische toon in Prins Kat deed me ook een beetje aan de Rood Gras-strips van Rob van Barneveld denken…
‘Daar kan ik me iets bij voorstellen. Zeker bij Kapitein Salamivan Rob, wat een bewerking van Treasure Island is. Ook ik heb een boek gepakt wat ik als kind al leuk vond en daar een humoristische avonturenstrip van gemaakt. Toch staan de projecten compleet los van elkaar. Wat de humor betreft denk ik dat we een zelfde soort invloeden hebben. Ik hoor ook wel vergelijkingen met Adventure Time. Daar heb ik niet zo veel van gezien en die animatieserie is dus ook geen invloed geweest, maar toch is het leuk als mensen daaraan denken, want het is altijd leuk om met goede dingen vergeleken te worden. Dat geldt ook voor het werk van Rob.’
Wat is wel een bewuste invloed op jouw stripwerk?
‘Donjon van Lewis Trondheim. Het sprookje zelf natuurlijk. Ik heb een sprookjesboek met illustraties van Anton Pieck, en ik denk dat mede dankzij dat boek het sprookje is binnengekomen. Ook Carl Barks is een invloed op me, al denk ik niet dat iemand dat zo snel ziet. Zijn strips hebben een andere toon en humor. En Tomi Ungerer, een in Nederland een vrij onbekende kinderboekauteur. In zijn boekje Geen kus voor moeder zit ook een ondeugende kat in die ook een kind is, en die is ook een beetje chagrijnig. Dus dat boekje is ook een beetje een invloed geweest.’
Geschetste pagina.
Wie is de doelgroep van Prins Kat?
‘Bovenbouw van de basisschool, dus tien tot twaalf jaar. Ik heb geprobeerd het verhaal niet te ingewikkeld te maken en niet te eng, zodat het voor die leeftijd geschikt is. Tot vijftien jaar zouden ze het ook leuk kunnen vinden, maar ik denk niet dat die kinderen het album snel zullen oppikken. Wat ik zelf als kind heb meegemaakt is dat als je twaalf bent en naar de middelbare school gaat, iedereen strips kinderachtig vindt. Ik denk dat dertien tot vijftienjarigen het ook een leuk album kunnen vinden, maar ze gaan het vast niet lezen want ze moeten zich naar hun idee volwassen gedragen.’
Hoe kwam je bij Strip2000 terecht?
‘Dankzij Jeroen Funke eigenlijk. Ik stond in Strips2Goen daar had ik Prins Kat oorspronkelijk voor gemaakt. Ik had de eerste pagina’s al liggen, maar het blad Strips2Go is inmiddels gestopt. Jeroen stelde me voor aan Peter van der Heijden en die was enthousiast. Toen het album in de planning stond overleed Peter plotseling. Vreselijk. Een enorme schok. Als auteur maak je je dan ook zorgen of je boek dan nog wel uitkomt. Dat is natuurlijk heel flauw dat je dan eventjes zo zelfzuchtig denkt, maar dat is wel wat er ook door je heengaat. Maar uiteindelijk is het toch uitgebracht. Anders had ik het zelf gedaan. Ik keek wel uit naar de samenwerking met Peter. Dat was een enthousiaste man met visie. Ik was benieuwd naar hoe hij het album in de markt zou zetten.’
Dit is je eerste album bij een echte uitgeverij toch?
‘Ja. Ik heb wel smallpress dingen gedaan, en dit is het eerste echte boek.’
Dus nu doe je eindelijk mee! (lacht)
‘Ja, ik doe niet meer mee voor spek en bonen. (lacht)’
Met zelf je werk uitbrengen als smallpress is natuurlijk niets mis, maar uigegeven worden door een echte uitgever en in de winkel liggen, dat is toch anders.
‘Het voelt ook anders. Het voelt echter. Het is anders als je niet een nacht heb moeten doorhalen om boekjes te vouwen.’
Dit album ligt nu dus in de winkel. Wat is de volgende stap? Meer avonturen van Prins Kat?
‘Ik ben nu gewoon weer geld aan het verdienen, want als je een paar maanden aan zo’n boek werkt verdien je dus niks omdat er geen betaalde voorpublicatie voor dit soort strips is. Als ik weer wat spaargeld bij elkaar heb dan hoop ik aan een tweede album te werken. Ik heb embryonale ideeën voor verhalen twee, drie en vier. Dus ik denk dat er nog een aantal Prins Kat-albums moeten komen. Het moet gewoon een reeks van tien boeken worden!’
Zo. Dat is klare taal.
‘Ja, maar ik weet nog niet of het me ook lukt hè. Ik kan me niet veroorloven om ieder jaar vier maanden aan zo’n album te gaan werken.’
Tommy A. Prins Kat #1: De zes dienaren Strip2000, € 7,95
Vandaag viel er weer een dik strippakket van ze op mijn deurmat en daar zat de nieuwe Flo tussen. Het is alweer het zevende album, Ego getiteld. Vanaf de cover lacht het guitige hoofd van Floor de Goede je al tegemoet. Ik vind het een mooie illustratie. Eentje die nieuwsgierig maakt en vrolijk stemt.
Wat me wel meteen opviel is van hoe ver terug deze dagboekstripjes alweer zijn. Ze werden tussen oktober 2007 en juni 2008 gepubliceerd op Flo’s website. In die tijd had Flo nog een relatie met Poep (Bas) en waren Ype en Willem ook nog Ype + Willem. Dat maakt voor de mensen die strip alleen via de boekjes volgen niet uit natuurlijk, maar wie dagelijks op de site van Flo kijkt, is het alsof je in de teletijdmachine van Barabas bent gestapt. In een van de strips denkt Flo erover om die nacht de maansverduistering te gaan bekijken, maar als hij ziet dat deze pas om 4.26 plaatsvindt, besluit hij dat dit te laat voor hem wordt. ‘Ik kijk wel weer in 2015!’ Ik ben benieuwd of hij dit jaar zijn woord heeft gehouden.
[hr]
Daarom Minneboo leest: Als stripjournalist wil ik zoveel mogelijk strips onder de aandacht brengen. Daarom heb ik de rubriek Minneboo leest in het leven geroepen, om te laten zien hoe rijk en divers het medium strip kan zijn. De artikelen in deze rubriek zijn geen recensies (die teksten staan gepubliceerd in de bijhorende rubriek), maar kunnen thematisch zijn, een tekenstijl belichten of simpelweg een nieuwe uitgave kort aanstippen.
Hartjes is dus de tweede vrouw die deze oeuvreprijs, die sinds 1974 wordt uitgereikt, in ontvangst mag nemen. Barbara Stok ging haar in 2009 voor. Stok en Hartjes vind ik erg goed en hebben een duidelijke eigen stijl. Allebei zijn ze met autobiografische strips begonnen maar inmiddels hebben ze hun blik allang verruimd. Ik vind Maaikes strips over Japan erg leuk en boeiend om te lezen.
De P. Hans Frankfurtherprijs, voor een persoon of organisatie die zich op bijzondere wijze inzet of heeft ingezet voor de strip in Nederland, gaat naar Strip2000. Uitgever Peter van der Heijden overleed eerder dit jaar plotseling. Hij was een inspirerende krachtbron in de stripwereld. Iemand die zijn enthousiasme op anderen wist over te brengen en iemand die in een korte tijd een indrukwekkend fonds wist te creëren. Ik mocht hem graag.
De commissie, bestaande uit Marcel Ruijters, inkleurster Wilma Leenders, journalist Cintha Rood, stripwinkelier Peter Ottens en vormgever Peter van der Knoop, zegt het volgende over het oeuvre van Hartjes:
De volkomen eigen stijl en het opbouwen van een consistent en op zichzelf staand oeuvre maakt Maaike Hartjes tot een unieke stripmaker. Haar handelsmerk is een stijl die zich het beste laat omschrijven als expressief minimalisme.
In een periode dat de stripwereld nog een echt mannenbolwerk was, kreeg zij al de lachers op haar hand. Piepkleine tekeningen gebundeld in minipocketformaat uitgegeven in eigen beheer. Dit was voor haar genoeg om zichzelf te profileren en hiermee dwars tegen de stroom in te roeien. Het autobiografische karakter van haar stripjes in combinatie met haar levendige humor bezorgden haar snel bekendheid. Begin jaren negentig was Maaike één van de vaandeldragers voor de jonge stripmakers. In die dagen werd zij samen met Barbara Stok en Gerrie Hondius, tot de Grote Drie van de zogenaamde vrouwenstrips gerekend.
Tijdens haar meer dan twintigjarige carrière is Maaike altijd op zoek gegaan naar het ongrijpbare, zonder zich hierbij tegen de gevestigde orde te hoeven verzetten. Of het nu gaat om grote of kleine thema’s, ze weet er een luchtige draai aan te geven. Als enige stripmaker stond ze bijna tien jaar wekelijks met haar Maaike’s dagboekje in het tijdschrift Viva. En legde hiermee de vinger op de zere plekken van menig lezeres. Ook waren diezelfde dagboekstripjes van groot belang voor Zone 5300. De waardering was zo groot dat het stripje bijna uitgroeide tot het gezicht van dit magazine. In het verlengde hiervan tekende zij ook diverse reisdagboeken op. Wie net als Maaike weleens door Hong Kong of Zuid-Afrika heeft gereisd, zou situaties en locaties kunnen herkennen in deze verslagen. Zeker haar relaas over het land van Mandela was confronterend. Het werd pijnlijk duidelijk dat de Apartheid nog niet is verdwenen aldaar. Het wachten is op het moment dat Maaike weer het vliegtuig neemt naar een nieuwe reisbestemming voor een volgend verslag.
Door haar toegankelijke stijl wist zij door te breken in het bedrijfsleven als snelcartoonist. Hiermee liet zij zien dat commercie allang geen vies woord meer is in de stripwereld. Als vanzelfsprekend nam zij als één van de eersten plaats op de voorzittersstoel van de BNS (Beroepsvereniging Nederlandse Stripmakers), samen met collega Hanco Kolk (van S1ngle). Waar ze vooral op heeft ingezet, is om als stripmaker meer werk te vinden in het bedrijfsleven. Het toenmalige bestuur heeft zich ook beziggehouden met auteursrecht en beeldrecht. De BNS is toen ook een samenwerking aangegaan met de BNO (Beroepsorganisatie Nederlandse Ontwerpers).
Haar nieuwste project Tekeningen Rekeningen is een logisch gevolg op haar voorzitterschap. Dit werk ligt dan ook in de lijn van het communicatieve karakter van haar werk. Als stripmaker is zij eerder een waarnemer dan een verteller. Observaties lijken als een rode draad door haar werk te lopen. Eerst van het alledaagse, daarna die in verre landen en met haar nieuwste project die van de beroepspraktijk van stripmakers. De commissie voor de Stripschapprijzen beloont niet alleen het feit dat Maaike Hartjes in bijna vijfentwintig jaar is uitgegroeid tot één van de belangrijkste stripmakers van haar generatie, maar benadrukt vooral haar doorzettingsvermogen en inzet voor de branche. Dat deze Stripschapprijs precies twintig jaar na haar eerste albumnominatie komt, maakt de cirkel rond.
Ook zijn de nominaties voor de beste albums bekendgemaakt. Daarin ontbreekt het boek Jheronimus van Marcel Ruijters, maar dat komt waarschijnlijk omdat Ruijters zelf in de jury zit dit jaar. Het had anders niet in de lijst mogen ontbreken.
De winnaars van deze nominaties worden bij de prijsuitreikingen op De Stripdagen bekendgemaakt.
N.B. De winnaar van het Jeugdalbum van het Jaar wordt gekozen door de (Rijswijkse) jeugd.
De Stripdagen vinden plaats op 27 en 28 februari 2016 in De Broodfabriek, Volmerlaan 12 in Rijswijk. De prijsuitreikingen vinden plaats op zondag 28 februari om 13.00 uur.
Auteur en stripkenner Ger Apeldoorn krijgt dit jaar de Stripcultuurbeurs omdat hij een boek over de geschiedenis van Eppo gaat schrijven. Kenny Rubenis wil een korte animatie van zijn succesvolle strip Dating for Geeks gaan maken. De heren kregen hun prijs zaterdag 10 oktober uitgereikt op Stripfestival Breda.
De Stripcultuurbeurs werd voor de tweede keer uitgereikt en bestaat uit een bedrag van vierduizend euro. Apeldoorn kreeg 3.000 euro, Rubenis 1.000. Het bedrag wordt beschikbaar gesteld door de gemeente Breda.
Apeldoorn maakte eerder een zeer informatief en onderhoudend boek over het stripblad Pep. Een onderwerp als Eppo lijkt bij hem dus in goede handen. Hij zei het geld vooral te gaan gebruiken voor de research die voor het nieuwe boek nodig is.
‘Ik ga zo’n veertig mensen interviewen,’ liet Apeldoorn me weten. ‘Ik begin met Martin Lodewijk, maar zal hem zeker wel een paar keer spreken.’ Apeldoorn zal het wordingsproces van het boek bijhouden op een facebookpagina.
Rubenis liet weten dat de animatie waarschijnlijk over speeddating zal gaan. Een onderwerp dat hij ook in zijn dagstrip Dating for Geeksheeft behandeld.
Bij dezen feliticiteer ik de winnaars nogmaals van harte. Ik ben erg benieuwd naar het verloop van beide projecten.
De Stripcultuurbeurs is in het leven geroepen door Stichting Strips. De beurs kan zeer breed gebruikt worden voor bijvoorbeeld het mogelijk maken van de productie van een stripverhaal, het organiseren van een expositie, reis- en verblijfkosten voor een stageplek of beursbezoek, het realiseren van een app, research voor een stripproject, maken van een muurschildering etc. Voorop staat dat het project het beeldverhaal op sprekende wijze in beeld brengt.
Peter van de Heijden, de goedlachse en enthousiaste uitgever van Strip2000 is overleden.
Geheel onverwacht is woensdag 23 september Peter van der Heijden, de Nederlandse uitgever van de in stripboeken gespecialiseerde uitgeverij Strip2000 overleden.
Peter van der Heijden (40) was de drijvende kracht achter een uitgeverij die tegen de stroom in het beeldverhaal opnieuw op de kaart zette. Met originele uitgaven en gedurfde initiatieven wist de uitgever in een korte tijd het Nederlandstalige striplandschap een verse injectie jeugd te geven.
Het overlijden van Van der Heijden is een enorme klap voor de stripwereld. Hoe de uitgeverij wordt voortgezet wordt momenteel bekeken.
Ik kende Peter als een zeer enthousiaste en goedlachse uitgever. Iemand met hart voor het medium en iemand die kansen zag en niet bij de pakken neer ging zitten. Ik herinner hem daarom graag zoals in deze foto van Joeri Donsu:
Foto: Joeri Donsu.
Je moet een beetje gek zijn om strips uit te geven: het is een heel moeilijk markt en geld verdienen is een enorme uitdaging. In relatief korte tijd wist Van der Heijden een interessant fonds op te bouwen. Eerst met alleen humorstrips, later ook avonturenstrips onder de noemer Gorilla. Strip2000 geeft toppers uit als Snippers, Dating for Geeks, Het Godvrrgeten eiland, Hara Kiwi en Swamp Thing.
Ik ga Peter missen, en wens zijn vrouw en pasgeboren zoon, en verder de medewerkers van de uitgeverij, alle sterkte toe.
Over humor schrijven is lastig: het fenomeen is moeilijk te duiden en bovendien hangt het helemaal van je smaak af of je iets leuk vindt of niet. De Vlaamse cartoonist en stand-upcomedian Lectrr heeft echter met Hara Kiwi #11 een ijzersterke bundel afgeleverd die zelfs de grootste zuurpruim zal verzoeten. Iedere cartoon is raak.
Lectrr maakt droge woordgrappen, slimme filmverwijzingen, interessante grafische punchlines en soms komt hij met lekker ouderwetse, seksistische gekheid. En dat alles in één plaatje waarin alleen het nodige getekend is, en een beetje tekst: Lectrr is een waar vakman.
Hij is dan ook heel wat jaartjes al de huiscartoonist van de krant De Standaard, waarvoor hij actuele cartoons maakt waarin hij heilige huisjes niet schuwt en vaak de vinger op zere plek legt en dan nog even doorduwt, zoals het een goed cartoonist betaamt. Deze cartoons worden overigens niet in de Hara Kiwi-bundels opgenomen. Deze over Sinterklaas moet je dus missen:
Check daarom vooral ook Lectrrs website en twitteraccount, want daar publiceert hij geregeld vers werk. En mocht je de bundel aanschaffen, koop er dan meteen twee, want die uitgaven zijn bij uitstek een slim cadeautje voor feest- en verjaardagen.
Het stripalbum Tin Lizzie #1: De mooiste van Ponchatowla biedt fijn en onschuldig vermaak.
De bewoners van Ponchatowla, Mississippi kijken in de zomer van 1908 hun ogen uit als de eerste automobiel van het dorp van de radarboot wordt getakeld. De nieuwste aanschaf van kolonel Lebey wil hij laten ombouwen tot tractor om dienst te doen op zijn plantage. Een taakje dat zijn voorman Rhod moet uitvoeren, maar zodra de kolonel en zijn vrouw een weekje weg zijn, reist deze samen met Jake Lebey, de 11 jarige kleinzoon van de kolonel, met de auto af naar New Bay. Daar woont een oude geliefde van Rhod die inmiddels een rijzende ster is. Het wordt voor Rhod, die tamelijk onhandig is wat vrouwen betreft, nog een hele klus om haar hand te winnen. De auto, die van Rhod de naam Tin Lizzie heeft gekregen, speelt hierin een cruciale rol.
Tin Lizzie: De mooiste van Ponchatowlaontbeert weliswaar grote verrassingen, maar is verder een vrolijk en aangenaam avontuur dat met name jonge lezers goed zal aanspreken. Tekenaar Dominique Monféry hanteert een geanimeerde, karikaturale tekenstijl die mij deed denken aan de stijl van Disney-animaties. Niet zo gek, want de tekenaar en scenarist Thierry Chaffoin hebben in het verleden voor Disney gewerkt. De inkleuring van Julia Weber geeft de illustraties een enigszins schilderachtig tintje en verhogen de nostalgische sfeer.
Het verhaal beslaat twee albums waarvan het eerste recent werd uitgegeven door Gorilla Avonturenstrips, het label van Strip2000. Deel 2 verschijnt in september.
We zien een jonglerende baby, een meisje gehuld in badhanddoek die wegrent voor een zombie, een eend die auto tot stilstand maant om zijn soortgenoten over te laten steken, een hond op een skateboard, een dief, Stef die uitglijdt over een bananenschil, iemand die letterlijk in de put zit en Godzilla die de stad in vuur en vlam steekt. En natuurlijk is het guitig kijkende hoofd van Aimée duidelijk aanwezig.
…maar ik vind het vooral knap hoe ze telkens weer een grap kan bedenken met terugkerende evergreen onderwerpen als kerst:
Schrijnend leed
Schrijnend, want vaak heb je als werknemer geen keus: je moet op een bepaald tijdstip op je werk verschijnen en aangezien er altijd te weinig plek lijkt te zijn in de trein, weet je dus dat je twee keer per dag in de spits als een sardientje moet reizen. Dan is het dus fijn dat je in deze forenzenhel kunt genieten van een paar leuke strips zoals Snippers en Dating for Geeks.
Prachtig trouwens hoe ze de reactie van haar stripfiguur vormgeeft. Precies wat ik ook ervaar als ik een soortgelijke situatie zit.
