Tag: Video

Categorieën
Boeken Film

De hype rond Stieg Larssons Millennium

Vanaf vandaag draait de film Millennium: Mannen die vrouwen haten van Niels Arden in de bioscoop. Deze film is het eerste deel van een trilogie, gebaseerd op de boeken van de journalist Stieg Larsson.Ik heb geen van de boeken gelezen en de persvoorstellingen van de film door drukte moeten laten schieten. Toch ben ik nieuwsgierig geworden naar deze film. Laatst prees mijn tante de drie boeken van Larsson aan, stond er een mooi interview van Gerhard Busch in de VPRO Gids met de regisseur en hoofdactrice Noomi Rapace en van de week besteedde het actualiteitenprogramma Nova 8 minuten aan de film en het fenomeen eromheen. Want net als andere mode-boeken als Harry Potter en De Da Vinci Code, is met de drie boeken van Larsson sprake van een hype.De film MILLENNIUM: mannen die vrouwen haten is gebaseerd op de gelijknamige bestseller, de eerste uit de Millennium-reeks van Stieg Larsson. De twee andere boeken uit de reeks zijn De vrouw die met vuur speelde en Gerechtigheid. In 2008 was Stieg Larsson de tweede best verkopende auteur in de wereld – na Khaled Hosseini met De Vliegeraar. Wereldwijd zijn bijna 20 miljoen exemplaren verkocht, waarvan ruim 500.000 in de Benelux.Zelf heeft Stieg Larsson het succes niet meer mee kunnen maken. Voordat zijn eerste boek gepubliceerd werd overleed hij in 2004, op vijftigjarige leeftijd, aan een hartaanval. Hij was onderzoeksjournalist in Zweden, en autoriteit op het gebied van racisme en sociale issues.Feit en fictie
In het item van Nova komen enkele interessante zaken naar voren. Fans van de boeken bezoeken locaties uit de verhalen, een gids leidt ze rond Stockholm en toont het appartementencomplex waar de hoofdrolspeler Mikael Blomkwist zou wonen. Ik vind de drang om naar dat soort plekken te gaan om de fictieve wereld te legitimeren en/of de beleving daarvan te vergroten, een fascinerend fenomeen. Zelf heb ik een paar maanden geleden enkele locaties uit Spiderman-strips in New York bezocht. Het zoeken naar feitelijke plekken in fictie en naar fictie op bestaande plekken is mij dus niet vreemd. (Het artikel dat ik hierover schreef verschijnt in het nieuwste nummer van Stripschrift dat 18 augustus uitkomt.)Verder herken ik me in de uitspraak van acteur Michael Nyqvist (die Blomkwist vertolkt) dat hij vroeger nooit zin had om hype-boeken te lezen. Ikzelf heb ook de neiging om de Potters en Da Vinci-codes links te laten liggen, juist omdat ze al door iedereen gelezen worden. ‘Ik was toen nogal een snob en wilde niet lezen wat iedereen las,’ zegt Nyqvist in het item van Nova. Kennelijk ben ik ook een snob. Nu heb ik na het zien van de film The Da Vinci Code nog steeds geen hoge pet op van de boeken (ja, ja, zonder ze gelezen te hebben, sue me!), maar ben nu toch wel benieuwd naar de reeks van Larsson. Eerst maar eens de film kijken. Een film biedt je immers de kans om het verhaal, of een deel van het boek, in twee uur tijd te ervaren. Bovendien zit in de film de actrice Noomi Rapace en die wil ik wel in actie zien. Ik ben na het lezen van het interview en het Nova-item erg nieuwsgierig naar haar geworden.

Noomi Rapace.
Bron: Cinema.nl.

(Lees hier een recensie van de film.)
Korte inhoud Millennium
Twee tegenpolen, Mikael Blomkvist en Lisbeth Salander. Hij is een charmante man en een kritische journalist van middelbare leeftijd, en uitgever van het tijdschrift Millennium. Zij is een jonge, gecompliceerde vrouw met zwartgeverfd haar, piercings en tatoeages, én een uitermate goede hacker. Samen vormen ze een ongewoon, maar sterk team.Mikael wordt benaderd door oud-zakenman Henrik Vanger. Veertig jaar geleden is de zestienjarige Harriët Vanger op mysterieuze wijze verdwenen en vermoedelijk vermoord. De zaak is echter nooit opgelost en inmiddels verjaard. Toch wil Henrik Vanger graag dat Mikael zich hier nog eens op stort. Aanvankelijk lijkt het onderzoek nergens op uit te lopen. Totdat Mikael met hulp van Lisbeth op een spoor stuit dat rechtstreeks naar een zeer duister en bloedig familiegeheim voert.Lees ook

:

Categorieën
Film

Kevin Smith Q&A San Diego Comic Con

Zondag wordt Kevin Smith, een van mijn favoriete filmregisseurs, 39. Om dit heugelijke feit te vieren, plaats ik vandaag de registratie van zijn Q&A op de San Diego Comic Con. Zoals gewoonlijk heeft Smith de lachers op zijn hand en beantwoordt hij met veel zelfspot de vragen van zijn fans en andere aanwezigen. Ook geeft hij zijn mening over de (fans van de) meidenvampierfilm Twilight: ‘It’s like porn for children!’, vertelt hij over het feit dat de titel van zijn nieuwe film A Couple of Dicks (met Bruce Willis, Tracy Morgan en Jason Lee) wellicht veranderd zal worden omdat de Amerikaanse omroepen anders geen reclame voor de film willen uitzenden voor 9 uur ’s avonds. Tussendoor mengt hij voldoende dick & fart jokes in de mix. Kortom, erg vermakelijk.
Happy birthday, Kev!

De andere tien delen verschijnen aan het einde van deze clip als related video’s. You know the drill. 🙂

https://www.youtube.com/watch?v=liYXoORmdRA

Categorieën
Strips

Video: Dan Slott praat over Amazing Spiderman #600

Kijk, dat zien we graag: stripmakers die enthousiast praten over hun werk. Dan Slott is een van de vaste schrijvers van Amazing Spiderman. Hij praat in zijn eerste vlog over de mijlpaal Amazing Spiderman #600 waarvoor hij het hoofdverhaal schreef, dat in beeld werd gebracht door John Romita jr. en inkter Klaus Janson. Romita jr is een van de beste tekenaars die Spidey ooit op papier zette. Wat zo grappig is aan deze ludieke video is Slotts enthousiasme voor zijn werk en zijn liefde voor het personage. Hij was van kinds af aan al gek op Spiderman en laat in een aandoenlijk moment een paar items uit zijn speelgoedcollectie zien. De nerds nemen de stripindustrie bijkans over.Amazing Spider-Man #600 ligt reeds in de winkels. Het jubileumnummer staat traditiegetrouw vol met schokkende gebeurtenissen. Behalve de terugkeer van Doc Ock wiens laatste dagen geteld lijken te zijn is de andere grote gebeurtenis de bruiloft van tante May en de vader van JJ Jameson. (En oh ja: Mary Jane komt terug, maar daar schreef ik eerder al over.) De comic bevat verder nog enkele korte verhalen, waarvan ‘Identity crisis’ werd geschreven door de geestelijk vader van Spidey, Stan Lee himself.Wat mij betreft genoeg redenen om de (online) stripwinkel te bezoeken. Wat ik nu meteen ook maar ga doen.

Cover design AMS 600 door John Romita jr.

Meer Dan Slott? Lees hier een Q&A op Marvel.com. En hier een uitgebreide recensie van dit nummer op Spiderman Crawlspace.

Categorieën
Mike's notities

Verbale Jezus-spam

‘Vrijheid van meningsuiting’ denk ik op het moment dat ik bijna het foldertje door de strot van de prediker wil duwen om hem te doen zwijgen. Lief en ik zitten in Metro 54 richting Ikea Amsterdam. Het is maandagochtend en ik kijk niet uit naar het banjeren door Neerlands grootste bouwpakkettenaanbieder. Ons overleg wordt gestokt door een straatmuzikant die een niet-onaardige, maar zeker ongewenste versie van een nummer van Paul Simon ten gehore brengt. Kan gebeuren. Die jongen wil ook gewoon een paar centen verdienen. Lief en ik wachten tot het nummer voorbij is en de muzikant met zijn pet rondgaat.We willen verder bespreken waar we allemaal naar moeten gaan kijken bij Ikea. Opeens staat er iemand anders op. ‘We have enjoyed some lovely music. Now it’s time to enjoy life. We must celebrate life!’ zegt een zwarte predikant. Hij gebruikt de interruptie van de muzikant, nee, kaapt deze om een verhaal af te steken over zijn favoriete zoon van God. Het sprookjesverhaal over de zogenaamde redder van de mensheid. Op maandagochtend. Voor de koffie. Terwijl het bloed in mijn aderen begint te koken deelt een handlangster van de man folders uit over de sekte waartoe ze behoren. Op maandagochtend. Voor de koffie.Ik zit er niet op te wachten. Op die dwaallichten die met een zaklamp in het diepste van hun depressie het Licht vinden en zich genoodzaakt voelen hun ontdekking met de rest van de wereld te delen. Ik voel me gevangen, want kan geen kant op. De metro raast door, net als de man. (Goed, ik zou natuurlijk in een ander rijtuig kunnen gaan zitten, maar ik vind eigenlijk dat dit niet zou moeten. Ik weiger nog langer te wijken voor een stelletje reli-fanatisten.)Ook dát is vrijheid van meningsuiting, denk ik eerst. Maar ik ervaar het als verbale spam. Een reclame-uiting voor een product waar ik geen boodschap aan heb. (God is net zo goed een product dat verkocht wordt door een fabrikant, de kerk, als een telefoonabonnement van een provider. Met dit verschil dat er aan de andere kant van de telefoonlijn waarschijnlijk wel wordt opgenomen en je met bidden een dode lijn krijgt, tenzij je al stemmetjes in je hoofd hoorde.) Knevel kan ik wegzappen als ik wil, het CDA negeren, Jehova’s kan ik voor een dichte deur laten staan. Maar nu is mijn enige hoop de bewaker van de metro. Die zal vast vriendelijk doch dringend vragen of de man zijn ratelende mond wil houden. Maar de bewaker blijft zitten. Sterker nog: hij heeft hetzelfde sprookjesboek gelezen en gaat met de prediker in discussie over bepaalde teksten.Terwijl de twee heren als oude wijven doorkletsen over paragraaf dit en resurrectie dat, begrijp ik beter waarom de atheïsten in dit jaar van Darwin (voor eens en voor altijd?) de strijd aangaan tegen het religieuze klootjesvolk. Het is mooi geweest, die Jezus-spam. Ga je eigen heil maar regelen, val ons er niet meer mee lastig. De ervaring wijst uit dat het onbegonnen werk is om dat soort lui te overtuigen, maar bij zo’n prediker op de muteknop kunnen drukken zou al uitkomst bieden. Soms moet je kwaad met kwaad bestrijden: de volgende keer als ik de predikant tegenkom zal ik tegenover hem gaan staan en een verhaal over Harry Potter afsteken. Ook een fantastisch figuur uit een sprookjesboek die veel followers heeft.
Gelukkig is er verlossing, want station Bullewijk komt in zicht. Ik stap uit de metro en haal opgelucht adem. Bij Ikea heb je immers alleen met aardse zaken te maken. Maar eerst koffie.Lees ook:

Categorieën
Media

Video onthoofding Vrijheidsbeeld zorgt voor commotie

Een geblindeerde replica van het Vrijheidsbeeld wordt onthoofd en het afgezaagde hoofd wordt kapot geslagen in een video die veel weg heeft van een onthoofdingsvideo die terroristen zo graag maken.
Tussendoor zijn anti-Amerikaanse leuzen te zien als ‘We don’t want your freedom’ en afsluitend: ‘Death to America’. Het lettertype lijkt veel op dat van oude computergames. Ook de explosies aan het einde suggereren de invloed van de videogame. Kijk maar:

De video maakt handig gebruik de kracht van het beeld. Niet alleen weten de makers de snuffmovies van terroristen goed na te bootsen, ook het afhakken van het hoofd van het symbool der vrijheid is rechtdoorzee in zijn simpelheid. Het gebruik van game-effecten en lettertype suggereert commentaar op de Amerikaanse overheid die te pas en te onpas soldaten stuurt naar de brandhaarden in de wereld om daar als een stelletje avatars het land ’te bevrijden’. Oorlog als game dus. De eerste keer dat ik de video zag gaf dat een onrustig gevoel, dat overigens verdween na herhaald kijken. Desalniettemin maakte deze video van onder de minuut meer indruk dan het 15 minuten durende Fitna van Wilders. Eenvoudige, krachtige symboolpolitiek. De video werd op 4 juli, Independence Day, op YouTube gezet. Ik werd er gister via het immer boeiende New York Blog van Pascal Theunissen op geattendeerd. Daar is ook te lezen hoe de onverlaten aan het beeld kwamen – een replicatie die in het café Vox Pop in Brooklyn stond. Volgens mij is het een kundig uitgevoerde studentengrap. Iets wat sommige commentatoren ook denken, zoals buckOne:

‘I’m willing to bet that this was done by some dumb ass local teenagers. This has no signs of being terrorist related. So, calm your horses. It’s a ridiculous act either way, though.’

Anderen reageren minder, uhm hoe zal ik het zeggen, genuanceerd:

milehigh587: ‘Muslim talent at its best. No wonder we kill them.’

En zo gaat het nog ruim 800 comments door, want zoals gebruikelijk bij dit soort zaken lopen emoties hoog op en is een reactie geschreven voordat er ook maar enige bezinning plaastvindt. Het MSNBC-nieuws maakte een item over de video:


Wat denk jij? Hoax of een serieus bedoeld stukje terroristencinema?Lees ook:

Categorieën
Strips

Een nadere blik op het video-interview directeur Stripmuseum

Albert Kraai, de vestigingsmanager/directeur van het Stripmuseum in Groningen, is geïnterviewd door Volkskrant Banen in de serie De jongste van Nederland. Kraai is met 32 jaar immers de jongste museumdirecteur van het land. Journaliste Annette Posthumus maakte er ook een videootje bij. Het is natuurlijk een trend onder redacties dat er tegenwoordig ook video bij gemaakt moet worden. Het internet vereist bewegende beelden. En door een reclamespot in de preroll te stoppen verdient de krant er ook nog wat aan ook. In plaats van dat men de moeite neemt een professional voor de videocontent in te huren, worden de videoreportages vaak door de redacteuren zelf gemaakt na een snelle weekendcursus ‘Hoe maak je een video’. Het gevolg is veelal saaie, slechte video’s waarin de mogelijkheden van het medium tot aan een minimum worden gebruikt.Dat valt op het eerste gezicht wel mee met de video van Posthumus. Ze laat veel zien van het Stripmuseum. De video geeft een aardig beeld van wat het museum te bieden heeft wat betreft de exposities en de interactie die er met het publiek gezocht wordt. Het is leuk om de installatie van Sigmund te zien, toch een van de trekpleisters op dit moment. Schrijnend is het feit dat we een nagenoeg lege museumvloer zien. Waar zijn de bezoekers? De museumdirecteur moet zelf een onderdeel van de expositie demonstreren waar kinderen een tekenfilmpje kunnen maken, want geen kind te bekennen in het museum. Dat is in ieder geval al slechte reclame voor het museum.Vanuit journalistiek oogpunt gezien stelt de video niet veel voor. Aangezien de video op de site middenin het geschreven artikel staat ingevoegd, kunnen we aannemen dat het als bijproduct bedoeld is en dat het zwaartepunt van informatievoorziening ligt bij de geschreven tekst. (Tot mijn verbazing wordt de video elders op de site ook solo aangeboden.) Als losstaande reportage schiet het werkje immers danig tekort, want die paar quotes van Kraai die tussen de sfeerbeelden gemonteerd zijn mag geen volwaardig interview genoemd worden. De quotes die er in de video voorkomen zijn onvolledig en daardoor loos. Ik citeer Kraai even: “Je ziet dat het nu weer beter gaat met de strip. Er worden meer albums uitgegeven dan ooit tevoren en na een aantal moeilijke jaren is de strip weer op weg naar boven.” Interessant, kun je dat toelichten, want het feit dat er meer albums worden uitgeven betekent immers niet dat er meer verkocht worden?Kraai legt het niet uit en vervolgt: “Een op de drie boeken in België die verkocht worden is een stripalbum, daar kunnen wij als Nederlanders niet aantippen.” Dus het gaat niet goed met de Nederlandse strip? Wat bedoelt hij nu precies? Ik ga ervan uit dat Kraai weet waar hij het over heeft, want tja, hij is de directeur/vestigingsmanager van het Nederlands Stripmuseum, maar door de manier waarop het interview gemonteerd is, lijkt dat niet het geval te zijn. Na de korte demonstratie tekenfilm maken volgt nog iets over het museum als experience. Hoewel aan het begin van de video de vraag in beeld kwam, wordt dit nu volledig losgelaten. Dit is niet alleen een stijlbreuk, de laatste quotes lijken hierdoor nog meer los zand; de video lijkt hierdoor minder gestructureerd.Daarbij ontkrachten de beelden Kraais uitspraak dat het museum een experience moet zijn. Dat het museum opwindende experiences biedt, is niet echt aan Kraais gezicht af te lezen als hij de diagnose van Sigmund te horen krijgt. Wederom was het beter geweest als een bezoeker hiervoor model had gestaan dan Kraai zelf. Tot slot nog een brandende vraag: waarom worden er altijd van die lullige muziekjes gebruikt als het om strips gaat? Zo halen we het genre nooit los van het kinderlijke imago. Goede pr verzorgen voor het genre is natuurlijk niet de taak van de journalist, wel een goed item afleveren. Ook daarin valt mijns inziens dus nog wat aan te verbeteren.

Categorieën
Media Video

Interview Beeld en Geluid: Internetvideo op voorraad

Video is alom aanwezig op het internet. Het enorme aanbod geeft een goed beeld van wat de Nederlandse internetgebruiker bezighoudt en moet daarom bewaard blijven, vindt het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid. ‘Binnenkort gaan we misschien ook porno archiveren.’‘Internetvideo is niet meer weg te denken uit het medialandschap. Online gebeuren er dingen die niet de reguliere media halen, maar die wel onderdeel zijn van het culturele erfgoed,’ vertelt Liselotte Doeswijk die in pilot-project onderzoek doet naar internetvideo voor het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid. Ze kamt het internet uit op zoek naar online video’s en archiveert de filmpjes die zij relevant acht.
Maar waarom moeten al die amateurfilms, reportages, videocolumns en webcamsterren eigenlijk worden bewaard? ‘Als we over 50 jaar terugkijken op deze tijd moet er van onze internetcultuur een representatief beeld worden gegeven. Het is mijn taak om de interessantste ontwikkelingen op dit gebied in kaart te brengen,’ vertelt Doeswijk. ‘Eigenlijk vraag ik me dus af wat mensen in de toekomst zouden willen weten. Al blijft het een vorm van gokken natuurlijk. Misschien is Geert Wilders over tien jaar vergeten, maar dan is het nog steeds interessant om video’s over hem te bewaren. Als je dat niet doet, dan weet je zeker dat men hem over tien jaar niet meer kent.’
Op dit moment slaat Doeswijk de video’s alleen op voor het nageslacht. Ze hoopt dat een deel van het archief publiekelijk wordt gemaakt. Waarschijnlijk door middel van een tijdlijn op de site, met daarop de belangrijkste tendensen van internetvideo toegelicht met representatieve voorbeelden. ‘Het hangt van de uitkomst van mijn onderzoek eind dit jaar af of Beeld en Geluid hiermee doorgaat,’ zegt Doeswijk.Als Doeswijk de tijdlijn nu zou schetsen, wat zijn dan de belangrijkste kenmerken van internetcultuur? ‘Ten eerste staat er op bijna iedere website video. Tweedehands content is opmerkelijk populair. Gebruikers zetten op YouTube fragmenten van tv-programma’s die ze interessant vinden en die al op UitzendingGemist.nl staan. Daarbij is er tegenwoordig geen enkele gebeurtenis die niet op video wordt vastgelegd: bij concerten houden mensen geen aanstekers, maar mobieltjes en camera’s in de lucht. Grappig vind ik dat je op die video’s ook te zien is hoe andere mensen het concert vastleggen.’ Het zijn niet alleen amateurs die gretig gebruik maken van het medium. Tijdschriften en kranten hebben vaak een eigen verslaggever of plaatsen nieuwsvideo’s van het ANP op hun site. ‘Al vraag ik me af hoe goed die bekeken worden, er staan namelijk geen viewingsaantallen bij,’ zegt Doeswijk.Selectiecriteria
Doeswijk selecteert een ruim scala aan video’s gemaakt door professionals en amateurs. Sinds ze februari 2008 met archiveren begon sloeg ze naar schatting zo’n duizend filmpjes op. Een klein aantal in vergelijking met het aanbod. Chad Hurley, medeoprichter van YouTube, beweerde vorig jaar nog dat er per minuut dertien uur materiaal bijkomt. Alles bewaren is onmogelijk, daarom hanteert Doeswijk een aantal selectiecriteria. Aspirant filmmakers die hun werk in het archief terug willen zien moeten video’s maken die ‘geil, grappig of grof zijn, want dan worden ze vaak bekeken,’ zegt Doeswijk met een glimlach. Ze vervolgt: ‘Of het moet een mooie, boeiende reportage zijn die opgemerkt wordt.’
Het belangrijkste criterium is dat de video’s hier zijn gemaakt of Nederland als onderwerp hebben. Daarnaast is het belangrijk dat de video in kwestie prominent op het web aanwezig is en veel wordt bekeken. ‘De onderwerpen moeten veel mensen bezighouden en op veel blogs en sites worden besproken. Bijvoorbeeld het Fitna-debat van vorig jaar. Mensen over de hele wereld reageerden op de video van Wilders met hun eigen filmpje. Soms vertelden ze alleen hun verhaal in de webcam, soms versneden ze beelden van Fitna met nieuwsbeelden om hun standpunt duidelijk te maken. Daar maak ik dan ook een selectie uit.’ De grote videosites zoals MSN Video, 123video.nl en YouTube hebben een eigen statistiekensysteem waarmee inzichtelijk wordt hoe vaak een video bekeken is en waar veel mensen op hebben gereageerd.Toch kijkt Doeswijk verder dan alleen naar wat de massa aangeeft. Ze selecteert bijvoorbeeld ook babyvideo’s. ‘Deze worden door weinig mensen bekeken, maar er zijn er heel veel en daarom belangrijk voor de representatie van het fenomeen video op internet.’ Ook volgt Doeswijk specifieke makers, zoals culturele instellingen. ‘Ze maken soms juweeltjes die bijna niemand kent.’Porno
Doeswijk zette samen met een programmeur de database voor het videoarchief op. Ze noteert hierin onder meer de titel, het genre en de makers. Daarbij schrijft ze ook waarom de video is bewaard. Dat laatste is onontbeerlijk, want soms is de toegevoegde waarde die een video voor het algemene beeld heeft niet direct evident. Dit is bijvoorbeeld het geval bij de meest markante video die tot op heden werd gearchiveerd. Het filmpje laat niet meer zien dan twee tienermeisjes die op een balkon zitten te giechelen, maar staat desondanks op nummer 9 in de lijst best bekeken video’s aller tijden op de Nederlandse regio van YouTube. ‘Dat komt namelijk door de thumbnail, het plaatje dat bij de link naar de video staat. Hierop lijkt het net of een van de meisjes een mannelijk geslacht in haar mond heeft.’
Uit recent onderzoek naar online videogebruik van Ster, Microsoft en marketingbureau Mindshare, blijkt dat 79% van de Nederlandse bevolking wel eens online video kijkt. In de groep van 13-50 jaar kijkt 13% regelmatig naar professionele pornografische video’s en 17% naar erotiek van amateurs. Pornografie maakt een belangrijk deel uit van internetcultuur. ‘Sterker nog: internet, net als video vroeger, is er groot mee geworden. Daarom gaan we in de toekomst misschien ook porno bewaren. Al wordt het lastig om voor dit genre criteria op te stellen.’Beperkt houdbaar
Hoewel organisaties als de Koninklijke Bibliotheek en het internationale project Living Web Archive zich bezighouden met het archiveren van websites, richt het pilot-project van Beeld en Geluid zich in Nederland specifiek op webvideo’s. De archivering van het culturele erfgoed kan immers niet aan gratis videosites worden toevertrouwd: filmpjes verdwijnen soms spontaan of worden door de beheerders van de site verwijderd wanneer er sprake lijkt van auteursrechten schending.
‘Er was laatst commotie op blogs en Twitter omdat de video’s van Esmée Denters waren verdwenen. (Denters werd wereldberoemd door video’s waarin ze liedjes zingt, red.) Meer dan 100 miljoen mensen hebben haar video’s gezien. Recent blokkeerde YouTube haar account. Esmée zingt namelijk covers en dat mag kennelijk niet.’ Door het grote aantal verontwaardigde reacties is alles drie dagen later teruggedraaid.Behalve het verdwijnen van content, speelt de factor tijd ook een bedreigende rol bij het onderhouden van een videoarchief. Net als bij analoge dragers als zijn de webvideo’s in zekere zin maar beperkt houdbaar. ‘De ontwikkeling van videoformats gaat razend snel en is moeilijk bij te houden. We hebben voor het programma flash gekozen als opslagmedium. Maar als er in de toekomst weer iets anders komt, zal het archief gemigreerd moeten worden. Dat betekent wel kwaliteitsverlies. Een andere oplossing is om ervoor te zorgen dat we altijd flash kunnen afdraaien bij Beeld en Geluid, zoals we nu nog steeds videorecorders in huis hebben. Voor alsnog blijft dit een probleem voor de toekomst.’Dit artikel is verschenen in VPRO Gids #25.Gerelateerd: De video’s die ik gemaakt heb en op deze site staan.

Categorieën
Film Mike's notities

Tussen de verhuisdozen door

Het is warm in mijn appartementje vandaag. Maar dat ben ik wel gewend. In de zomermaanden kun je een ei op het aanrecht bakken. Terwijl ik achter mackie zit te tikken kijk ik even naar de lege verhuisdozen die nog gevuld moeten worden. Maar eerst even een post over Eeuwig Weekend, Transformers, het rookbeleid en de durf om te falen.Woensdag 1 juli bestaat EeuwigWeekend.nl één jaar. Wellicht een bescheiden leeftijd voor een groepsweblog, maar toch het vermelden waard. In één jaar werden meer dan 500 posts gepubliceerd. Van lange epistels tot korte, doch pakkende straatprenten. Hoewel ik mijn functie als co-hoofdredacteur sinds april heb neergelegd, draag ik de site die ik samen met Menno Kooistra in het leven riep, natuurlijk een warm hart toe.Overigens is het rookbeleid ook een jaar van kracht. Een niet onomstreden maatregel waar veel, heel veel commentaar op kwam uit de horecabranche. Ik schreef vlak voor het ingaan van het rookverbod nog triomfantelijk dat ik nu eindelijk rookvrij van mijn stamkroeg kon gaan genieten. Helaas, het is een van de kleine kroegjes waarin nog steeds flink gepaft wordt. Dat past overigens geheel in de geest van de rebelse eigenaar, maar heeft ook een praktische reden: het café is simpelweg te klein om een aparte rokersruimte in te richten. Sinds augustus vorig jaar ben ik niet meer in mijn stamkroeg, nou ja zeg maar voormalige stamkroeg, geweest, want kies liever voor een dranklokaal waar niet gerookt wordt. Al kijk ik ernaar uit om op de avond dat ik afscheid neem van deze woonplaats nog even een nostalgisch drankje te nuttigen aan de bar.Over rebelsheid/koppigheid gesproken: tussen alle blogberichten vandaag las ik dit inspirerende tekstje van Jonathan Morrow over de durf om te falen en de kracht van buitenbeentjes. Michael Jackson was natuurlijk ook een buitenbeentje. Word jij ook al helemaal gek van alle Jackson-muziek die de laatste dagen gedraaid is? Niet dat het naar in het gehoor klinkt, maar je kunt ook overdrijven. Duidelijke zaak van overkill.
Overdrijven is een woord dat regisseur Michael Bay niet kent. Zijn bombastische Transformers 2: Revenge of the fallen doet zijn naam als blockbuster eer aan. Volgens het persbericht dat ik gister las heeft deze sequel al $387 miljoen dollar opgebracht. Hoewel je eigenlijk pas een oordeel mag vellen nadat je een film hebt gezien, lijkt deze rolprent mij alles behalve boeiend. Ik vond het eerste deel al niets, maar toen ik in een recensie las dat een van de transformers met een stel ballen tussen zijn benen rondloopt, verloor ik ook maar enige interesse om de film te gaan zien. Zeker nadat een goede vriend van me, wiens mening ik respecteer, zei dat hij de film absolute bagger vond. Als Michael Bay zijn eigen onderwerp niet eens serieus neemt, waarom zou ik als publiek tijd moeten verkwisten aan het kijken van zijn film? De echte vraag is echter: waarom scoort deze film zo ontiegelijk goed? Is het de curiositeitswaarde? Of heeft het grote publiek echt geen smaak?Nou ja, voorlopig heb ik genoeg verhuisdozen vol te stoppen om me niet met die vraag bezig te houden. Laat ik maar eens beginnen met inpakken.Lees ook:

Categorieën
Media Mike's notities

Breinkoekjes en video: Jackson RIP

Jackson
heeft
eindelijk
Neverland
bereikt.

—-

Weten
ze
zeker
dat
het
niet
een
van
zijn
imitators
is?

—-

MJ
phoned
home.

Zie ook: Fokke & Sukke vandaag en deze prachtige cartoon van Floor de Goede.
en dit artikel op MTV’s Splash Page over MJ’s passie voor strips.

En, ach, laten we dit ludieke moment in de popmuziek nog eens aanhalen: James Brown, Michael Jackson en Prince op een podium.(Met dank aan de nettippies van Zone 5300):

En deze dan nog: het leukste nummer dat Jackson ooit maakte op een toepasselijke manier gebruikt in een film. ‘ABC’ in Clerks II van Kevin Smith:

Voordat we de kern van de zaak uit het oog verliezen, Gijsbert Kamer, de muziekrecensent van de Volkskrant, legt nog een keer uit waarom hij Michael Jackson zo goed vindt:

Categorieën
Mike's notities

Concert: Krezip try-out in De Melkweg

Woensdagavond 17 juni stond de Nederlandse band Krezip in De Melkweg te Amsterdam. Ze hielden daar voor een uitverkochte zaal een tryout voor hun afscheidshow. Want popminnend Nederland: Krezip houdt er na ruim 12 jaar mee op.

En dat is spijtig. Wat mij betreft is Krezip een van de meest sympathieke bands van de Lage Landen. Ik heb dan ook altijd erg genoten van hun muziek. Het is dat het met cd’s niet meer mogelijk is, maar anders was mijn exemplaar van What are you waiting for inmiddels volledig grijsgedraaid.

Het energieke concert zat trouwens geramd in elkaar. Na het eerste nummer struikelde frontvrouw Jaqueline even over haar naaldhakken, maar verder verliep de show vrijwel vlekkeloos. Geroutineerd zou ik bijna schrijven, ware het niet dat ik daarmee het enthousiasme van de band en het publiek, dat bijna ieder nummer uit volle borst meezong, tekort zou doen.

Krezip speelde die avond opvallend veel nummers uit de vroege tijden van hun carrière. De recente single ‘Sweet goodbyes’ was, heel toepasselijk, een van de nummers waar het concert mee werd afgesloten. De klassieker ‘Venus’ van Shocking Blue was in handen van de band uit Tilburg een frisse cover. Het lieve liedje ‘Waiting by the phone’ zat ergens halverwege het concert en zorgde voor een leuk, intiem moment. Op onderstaande video die ik geplukt heb van YouTube (en die verder qua beeld niet veel voorstelt) is goed te horen dat de stem van Jacqueline die avond een beetje schor was:

Natuurlijk ontbrak ‘I would stay’ niet in het repertoire. Jacqueline speelde deze als toegift en net als die keren op Pinkpop werd haar mooie zachte stem overstemd door het uitbundig meezingende publiek. Over publiek gesproken: achter me stond Van Velzen mee te swingen. Hij was waarschijnlijk zijn nieuwe bandleden aan het checken. Bassist Joost van Haaren en drummer Bram van den Berg zijn namelijk sinds kort bandlid bij Van Velzen.

Het is een fijne zaal, The Max in de Melkweg. Omdat er maximaal 1500 man publiek in past, heeft een concert daar al snel iets intiems. Ik ben dan ook blij dat ik woensdagavond ben gegaan in plaats van in de HMH waar Krezip op 26 en 27 juni dan daadwerkelijk afscheid neemt van haar fans. Ik ben benieuwd hoe het de andere bandleden zal vergaan in de toekomst. Jacqueline gaat ongetwijfeld een interessante solocarrière tegemoet. Vooral bij de ballads weet zij met haar warme stem de songteksten met veel gevoel te zingen. Het zou mij verbazen als we binnenkort niet een boeiende solo-cd van haar mogen verwachten.

https://www.youtube.com/watch?v=FNSJfnae1xM

Vaarwel Krezip. Het gaat jullie goed!
Nog een keer om het af te leren – videoregistratie van Krezips recente optreden bij Giel Beelen:

Lees ook:

Categorieën
Boeken

Mike leest The Rough Guide to Bob Dylan

Ik hou van Rough Guides: het zijn net spoedcursussen in pocketformaat. Ik vind het fijn om in een korte tijd in een onderwerp te duiken en daar dan van alles over te lezen. Een Rough Guide – de naam geeft het al aan – is niet allesomvattend, maar een goed begin om elementaire kennis op te doen. Op dit moment zit ik geregeld met mijn neus in The Rough Guide to Bob Dylan geschreven door Nigel Williamson.

Eigenlijk was ik al jaren een fan van Dylans werk zonder dat ik het echt doorhad. Ik kende het nummer ‘Mr. Tambourine Man’ in de versie van The Byrds, ‘All along the Watchtower’ eerst van U2, later van Hendrix en uiteindelijk van Dylan zelf. Met Dylan zelf maakte ik kennis via Wonder Boys, de film van regisseur Curtis Hanson waar Amerikaans bekendste troubadour de track ‘Things Have Changed’ voor schreef. Dylan won terecht een Oscar voor dit prachtige nummer. De soundtrack van deze film zit overigens vol met prachtige klassiekers van onder meer Neil Young, John Lennon en Van Morrison. Op een zekere dag kocht ik dit schijfje bij Concerto in Amsterdam en er ging een nieuwe wereld vol oude popnummers voor me open. Ik was vooral onder de indruk van het viertal Dylan-tracks, waaronder het prachtige ‘Not Dark Yet‘. (Zie hier een recensie over de film.)

Ik raakte geïntrigeerd door het eigenzinnige stemgeluid van Dylan. Je houdt ervan of niet. Ik vond het prachtig; had nog nooit zoiets gehoord. Nou ja, dat laatste is niet helemaal waar – natuurlijk had ik Dylan ooit wel eens horen zingen, maar de kracht van de songs en zijn performance waren tot dan toe nog niet tot mij doorgedrongen. Mijn enthousiasme voor de film Wonder Boys was het begin van een ontdekkingsreis naar het oeuvre van Dylan die met de Rough Guide een verdere verdieping vindt.

Boegeroep
In een kleine 400 pagina’s schrijft Williamson uitvoerig over het leven en de carrière van Dylan, de albums (tot 2004, het jaar van publicatie), de films met en van Dylan, de bootlegs en de 50 beste songs die Bob ooit maakte. Uiteraard staan ‘Things Have Changed’ en ‘Not Dark Yet’ ook op die lijst. Over sommige dingen lees ik niet voor het eerst, zoals het incident op het Newport Folk Festival op 25 juli 1965. Daar trad Dylan voor het eerst op met elektronische versterking en dat werd hem door het folkpubliek niet in dank afgenomen. Volgens de legende werd de muziek overstemd door boegeroep en kwam Dylan later terug met een akoestische gitaar om de boel te lijmen. Williamson weet deze mythe in de juiste proporties te plaatsen. Zo zou een deel van het publiek helemaal niet tegen het nieuwe geluid van Dylan zijn en het juist hebben toegejuicht en was het publiek vooral ontevreden over de korte duur van het optreden.

Dat is zo mooi aan de verhalen rondom Dylan: mythe, waarheid, fictie en wishful thinking lopen naadloos door elkaar. Iets waar de zanger vanaf het eerste uur zelf aan mee heeft gewerkt door zijn afkomst mooier voor te schilderen dan het was. Zo zou hij wees zijn en bij het circus hebben gezeten. Interessant is ook dat Dylan net zo goed als zijn publiek op zoek was naar een voorbeeld om zich aan te kunnen spiegelen. In zijn tienerjaren was hij onder de indruk van James Dean en Little Richard. Later werd Woody Guthrie zijn grote voorbeeld. Hij wilde zelfs een tijdje dat zijn vrienden hem alleen nog maar met Woody aanspraken. Tegelijkertijd zagen hele volkstammen Dylan als grote leider en voorbeeld. Dylan heeft zich altijd verzet tegen het feit dat men hem de stem van een generatie noemde – hij was de koning van de protestbeweging door de sociaal-kritische songs die hij vooral in het begin van zijn carrière maakte. Williamson vertelt dat Dylans manager, Albert Grossman er zelf bij de pers op hamerde dat ze Dylan zo noemden in hun stukken. Zoals Bob zelf zingt in Things have changed: ‘All the truth in the world adds up to one big lie…’

In de Rough Guide brengt Williamson de zanger weer terug naar menselijke proporties zonder zijn bewondering voor Dylan te verloochenen. Ik heb het boekwerk nog niet uit, maar lees met sneltreinvaart door het leven van Dylan en kan haast niet wachten tot ik lees over Dylans religieuze dwalingen als born-again christian en de ontwaking daarna. (Die hele periode is een goed voorbeeld dat ook Dylan ook maar een feilbaar mens is.) En ik kijk uit naar het stripalbum Bob Dylan revisited dat ik erna wil gaan lezen. En misschien dat ik daarna het eerste deel van Chronicles, het eerste deel van de autobiografie van Dylan, nog eens uit de kast haal, want hierin is schrijver Dylan soms net zo onduidelijk en ongrijpbaar als met sommige songteksten.

Wordt vervolgd…

Lees ook:

Categorieën
Strips

Video Comic Invasion

Ik berichtte eerder al over Comic Invasion dat eind mei in Sugar Factory plaatsvond. Zie het beeldblogje van Merel Barends en het verslag met foto’s.

Recent publiceerde Sugar Factory onderstaande video online. Het geeft een aardig sfeerbeeld en laat zien hoeveel krabbels en tekeningen er in die vier dagen zijn gemaakt. (De compilatie-video laat ook mooi zien hoe graag stripmakers geslachtsdelen en blote vrouwen tekenen als ze niet in de gaten worden gehouden.)

De video werd gemaakt door officemanager Stijn Schenk.