Het is zijn versie van de Hulk die ik als eerste leerde kennen en daarom vind ik dat Buscema’s Hulk de ultieme versie is. Ook tekende Buscema jarenlang Spider-Man-comics. In deze vlog laat ik jullie zien wat Buscema nu zo’n goede tekenaar maakt.
Gezien mijn boek leek me dat een mooie manier. Spider-Man is altijd een terugkerend thema geweest op mijn blog.
Ik begon al met het voorbereiden van deze posts in november en december, zodat er al een behoorlijke voorraad posts klaarstond toen het nieuwe jaar begon.
Eventjes een podcast
Maar toen werd ik een van de panelleden van een podcast. Tja, die wilde ik ook wel op mijn blog zetten zodat mensen wisten dat deze bestond. Dat avontuur is uiteindelijk voor mij een kort verhaal geworden – het hoe en waarom laat ik hier even buiten beschouwing – maar zo kwam het dus wel dat er na januari nog steeds een tijdje posts op mijn site verschenen.
Behalve de podcast-uitzendingen plaatste ik af en toe nog andere berichten op mijn blog, want inmiddels had ik enkele vloggers op YouTube ontdekt die mij boeiden en daar wilde ik dan wel even een stukje over schrijven. Al snel wilde ik dat vloggen zelf ook uitproberen. In mei 2018 begon ik met gemiddeld drie keer per week een video te maken. Het was een idee waar ik al langer mee had rondgelopen, dus besloot ik er simpelweg mee te beginnen. Zonder echt een plan te hebben trouwens, want dat is vaak het leukste met dit soort dingen.
Bijna 100
Inmiddels heb ik alweer 82 vlogs gemaakt dit jaar. Misschien haal ik voor de jaarwisseling de 100 wel. Door de vlogs waren er veel updates op mijn site en eigenlijk ben ik dus automatisch blijven bloggen. Door het maken van vlogs werd het bloggen ook weer leuk. Het vloggen gaf weer nieuwe content aan mijn site en eigenlijk ben ik daardoor dus nooit gestopt met bloggen.
Toch is mijn blik op sociale media en bloggen wel meer veranderd dit jaar. Ik ga in december ook zoveel mogelijk offline van sociale media. Ik blijf vloggen en op de reacties reageren. Ook zal ik nog wel te veel tijd doorbrengen op YouTube, maar ik vind andere vloggers nu eenmaal erg interessant.
Rust
Maar Twitter en Instagram laat ik zoveel mogelijk links liggen. Dat doe ik eigenlijk al een tijdje en dat bevalt me heel goed. Dat geeft me veel rust in mijn hoofd en daar heb ik op dit moment veel behoefte aan.
De laatste paar weken zag ik geregeld vlogs waarin mensen een bepaalde periode offline waren geweest. Ze hadden dan dertig dagen geen sociale media gebruikt. En telkens is de conclusie dat ze het allemaal niet gemist hebben. Dat geeft toch te denken. Als niemand Twitter, Fakebook, Instagram en weetikveelwatnogmeer mist, wat DOEN we daar dan de hele tijd?
Een sympathiek gebaar met enkele mooie bijdragen van de tekenaars. Daarom bladeren we in deze vlog door deze bijzondere EPPO.
Meer over Stan Lee kun je lezen in het in memoriam dat ik over hem schreef.
En meer over Stan ook in deze vlog die ik vlak na zijn overlijden opnam.
Het boekje Christmas Curiosities van John Grossman geeft aan de hand van prachtige ansichtkaarten de geschiedenis van kerst en het ontstaan van de Kerstman weer. In deze geschiedenis speelt Sinterklaas ook een belangrijke rol. En wat schetst mijn verbazing? De knecht van de Sint was niet altijd Zwarte Piet, maar in Germaanse landen was dit vaak ook Krampus, de duivel! Dat is toch weer heel andere koek… eh, pepernoten.
Hier is de link naar de intocht van Sinterklaas op Urk zoals vastgelegd door Samen Spelen waar ik in de video naar verwijs.
Het verhaal speelt zich af in een futuristisch alternatief universum waar Theofiel Boemerang als een commerciële Big Brother over de wereld heerst. Enkel onze vrienden Suske, Wiske, Sidonie, Lambik en Jerom lijken in staat om deze nietsontziende booswicht voor eens en voor altijd te stoppen. Of toch niet?
In deze vlog neem ik een kijkje in het album en vergelijk ik deze hommagereeks met de andere lopende reeksen rondom de strippersonages Suske en Wiske.
Er valt wel het een en ander aan te merken wat betreft de techniek van deze vlog, maar ik vond het moment te leuk om niet met jullie te delen. Vooral niet omdat ik laatst ter voorbereiding van mijn gesprek met Sienkiewicz een vlog over zijn werk publiceerde.
Om deze video te maken stond ik strategisch naast een van de speakers in de zaal, zodat je nu ook kunt horen wat Bill zegt tijdens het tekenen. Anders was het geluid van de drukke beurszaal veel te rumoerig geweest voor de microfoon om dat op te pakken. De staanplek betekende echter wel dat ik aardig ver van het podium afstond, dus het beeldmateriaal is een beetje shaky. Maar het beeld op de monitors was zelf al onscherp, mocht je je dat afvragen. Anyway, toch leuk om de goedgeluimde Sienkiewicz zo in actie te zien.
Het gesprek met Sienkiewicz verliep goed trouwens. Ook al was er veel herrie vanuit de zaal en moest ik mijn audio-apparaat dicht bij zijn mond houden. Vandaag heb ik de tekst bij de VPRO gids ingeleverd. Het interview zal er over een paar weken in staan.
De hoofdvraag van deze podcast is: wat spreekt mensen aan in superhelden? Mike maakt Supercast niet alleen: iedere aflevering praat hij met een gast die gek is op superhelden of een expert is op dit gebied. De podcast focust dus onder andere op persoonlijke ervaringen.
Voor de vierde aflevering, die in januari online komt, interviewde hij mij naar aanleiding van mijn boek Mijn vriend Spider-Man: Superhelden, geeks en fancultuur. Na de opnames interviewde ik Mike weer over Supercast voor deze vlog. Uiteraard hebben we het ook over onze favoriete superhelden tv-series.
Supercast is onder andere te horen op Soundcloud.
In deze vlog laat ik daar graag wat van zien, want Bill Sienkiewicz maakt heel bijzondere strips. Hij begon zijn carrière als tekenaar van Moon Knight en later The New Mutants. Die twee series tekende Sienkiewicz nog in de tradionele comicstijl. Op een gegeven moment begon hij echter de comics te schilderen en allerlei verschillende materialen te gebruiken om zijn illustraties mee te maken. Daarin was hij een pionier.
In de vlog laat ik tekeningen zien van Daredevil: Love and War, die Sienkiewicz samen met Frank Miller maakte. Ze werkten hier heel nauw aan samen, evenals aan Elektra: Assasin, dat nog steeds een van de grafische hoogtepunten is in de Amerikaanse comicsindustrie.
Er valt veel te genieten als je naar Sienkiewicz tekenwerk kijkt. Zijn werk vereist wel dat je de platen goed bestudeert en niet alle strips zijn even toegankelijk. Ook schrikken de illustraties soms af, zoals de drie covers van een Spider-Man-verhaal tonen.
Toch intrigeert zijn werk altijd. Niet in de laatste plaats omdat Sienkiewicz er interessante vragen mee oproept. Het zal niet ieders kopje thee zijn, maar dat heb je eigenlijk altijd wel met grafische stijlen die extreem en uitgesproken zijn. Hij spreekt je aan of niet.
De Turks-Armeense James Pisket emigreerde naar Denemarken en had moeite met integreren. Over zijn leven in Denemarken gaat Staatsburger. Deze strip wordt uitgegeven door SubQ, de uitgeverij die ook Mijn vriend Spider-Man uitbracht.
Zie hier het eerste deel dat ik eerder deze week publiceerde. En hier het interview met Halfdan Pisket dat ik schreef voor de VPRO Gids.
Zoals Storm 31: Het gesticht van Krijs, Argus Jaaroverzicht 2018 en een nieuwe stripreeks genaamd Jylland. In de volgende vlog nemen we de rest van de post door.
Vanaf nu moeten we de altijd energieke en positieve geestelijk vader van ontelbaar veel superhelden waaronder Spider-Man, de Hulk, Thor, Daredevil, Silver Surfer, Black Panther, The Avengers en de X-Men gaan missen. Zonder Stan geen Marvel Universum en geen Spider-Man – mijn favoriete fictiefiguur ooit. Lee was voor mij een heel belangrijke schrijver en stripmaker. Daarom vond ik het fijn dat er in de Nederlandse media veel aandacht was voor zijn overlijden en zijn leven.
Zelf was ik een van de gasten bij de Nieuws BV van BNNVARA. De uitzending is hier terug te luisteren.
Wat het T-Shirt met De Buddy Stan betreft: dat is ter ere van Kevin Smiths Dogma, niet Mallrats. Die vergissing maakte ik makkelijk doordat Stan namelijk een rol heeft in Mallrats, maar het T-shirt is weer een knipoog naar de Buddy Christ uit Dogma.
Dat lijkt niet veel, maar aangezien mijn kanaal op dit moment ‘slechts’ 217 abonnees heeft, vind ik dat best goed. Mijn vlogs op YouTube scoren heel wisselend. De meeste superheldenvlogs scoren tussen de 50 en 100 views. Populaire boeken zoals Typex’s Andy scoren veel hoger. Dat gesprek staat nu bijna op 500 views. En er zijn vlogs uit het verleden die een paar duizend views opleverden.
Genoeg over cijfers. Het mag niet gaan om de cijfers, maar om het plezier van vloggen. Ik vind het een enorme kick als ik een video opneem en even later staat deze online op YouTube. Video’s maken is een fijne manier van communiceren. Ik kan veel meer laten zien dan in een blogpost. En ik bereik zo weer heel andere mensen dan wanneer ik alleen zou bloggen.
Soms denk ik wel eens dat het cool was geweest als YouTube al in mijn tienerjaren had bestaan. Dan had ik de producties van toen online gezet en misschien nog wel veel meer. Waarschijnlijk had ik het dan wel nog steeds over strips en films gehad trouwens.
Ik had laatst vriend Peter aan de lijn en we hadden het over mijn vlogs. Peter wees me er op dat in plaats van me blind te staren op de cijfers, ik mij beter kan concentreren op dankbaarheid voor iedereen die kijkt. En dat is een goed punt. Wie zich te veel concentreert op het halen van hoge kijkcijfers, en vooral als die in verhouding tot andere vloggers lager uitvallen, werkt alleen maar teleurstelling in de hand. Daarbij is inderdaad zo dat de video’s relatief veel geliket worden en nog belangrijker: de kijkers reageren in verhouding veel. De betrokkenheid is dus groot. En dat vind ik het allerleukste.
Vooral als iemand door een vlog over Piet Wijn besluit de catalogus die ik laat zien, te gaan zoeken en deze ook daadwerkelijk te koop vindt. Dat is echt leuk om te horen.
Het is overigens wel goed als een kanaal groeit: dat vindt het algoritme van YouTube fijn. Hoe meer likes en reacties, hoe groter de kans dat de video wordt gepromoot op het videokanaal. Maar om een video te liken en om te reageren moeten mensen wel een account aanmaken op YouTube. Dat kan een drempel zijn. En als mensen daar geen zin in hebben, snap ik dat heel goed. YouTube is in dat opzicht ook gewoon een social media-platform als Twitter, Instagram of Fakebook. Met dit verschil dat je wel gewoon video’s kunt kijken als je geen account hebt.
Ondertussen groeit het aantal abonnees op mijn kanaal wel. Steeds meer mensen weten de vlogs te vinden.
Mijn stripvlogcollega Marcel Haster heeft zich voorgenomen om in december elke dag een vlog te publiceren. 31 vlogs in evenzoveel dagen. Ik hoop dat het lukt en vooral hoop ik dat hij veel plezier heeft aan deze challenge.
In mijn achterhoofd heb ik een x-aantal vlogs die ik voor het eind van het jaar wil maken, al is het geen ramp als dat niet lukt. Onderwerpen komen vanzelf in me op. Het is soms alleen een kwestie van het juiste materiaal vinden en lezen. Of bepalen welke vlog ik als eerste wil opnemen. Een overdosis aan keuzen werkt soms beperkend heb ik gemerkt. Toch laat ik me het liefste leiden door waar ik op dat moment het meeste zin heb. Zoals dit weekend dus een vlog over de Hulk.