Categorieën
Media

Lubach neemt afscheid van Fakebook

Mocht je op dit moment nog een fakebook-account hebben, kijk dan even naar dit fragment van Zondag met Lubach. Dat zijn 16 minuten die je goed besteedt vandaag.

Ik vind het goed dat de redactie van Zondag met Lubach zelf ook consequenties trekt uit haar item en dus woensdag het goede voorbeeld geven door de stekker uit haar accounts te trekken. Ik hoop dat hierdoor meer mensen zullen volgen. Eigenlijk wilde ik niet meer over Zuckerbergs melkkoe bloggen, maar deze actie van Lubach vind ik de aandacht waard.

Zelf ben ik al vanaf begin januari van Fakebook af en ik heb er nog geen seconde spijt van gekregen. Er zijn natuurlijk veel meer apps die werken als databoeven, dus wanneer Fakebook eindelijk is leeggelopen moeten we daar ook naar kijken. Maar ervoor zorgen dat Fakebook niet meer bestaat is een goede eerste stap.

Zelf weten
Overigens ben ik oud en grijs genoeg om te weten dat mensen zich niet snel laten overtuigen van een denkbeeld dat contrasteert met hoe zij zelf denken hoe dingen in elkaar steken. Wat jij dus doet met je Facebookaccount moet je helemaal zelf weten. Ik heb niet de illusie, nog de puf, om andere mensen te gaan overtuigen. Daar hebben we de prima redactie van Zondag met Lubach voor.

Natuurlijk hoop ik van harte dat mensen massaal hun account opzeggen en dat de aandelen van het maffia-bedrijf, euh mediabedrijf, zodanig kelderen dat Zuckerberg en zijn aandeelhouders het flink benauwd krijgen. Men mag dromen immers.

Maar mocht je na het bekijken van het fragment nog steeds denken: ‘Best leuk, dat Facebook,’ dan wens ik je vooral veel plezier daar. In je eentje.

Categorieën
Boeken Spidey's web Strips

PR-plannen

Deze week was ik op de redactie van SubQ om met Mirjam Renting de publiciteitsplannen voor mijn boek Mijn vriend Spider-Man te bespreken.

Nog een paar maanden en dan ligt het werk in de winkel. Begin mei dus. Tenminste, dat is de bedoeling. Op dit moment ben ik druk met het bijschaven, herschrijven en inkorten van de tekst.

Ondertussen heb ik meetings over coverdesign en hoe we de publiciteit gaan aanpakken. Mensen moeten te zijner tijd namelijk wel weten dat het boek uit is en tegenwoordig hebben we daar behoorlijk veel hulpmiddelen voor om dat bekend te maken. Hoe zorg je dat je in de stroom van informatie opvalt? Dat is nog best een lastige vraag. Gelukkig hebben we daar wel ideeën over en is er al interesse getoond door verschillende magazines en radioprogramma’s voor interviews.

Het was een goede meeting waar ik nu nog niet zo heel veel inhoudelijks over kan vertellen. Een paar uur later zette Mirjam deze update op Instagram:

Inderdaad, je ziet hier al het coverontwerp van Mijn vriend Spider-Man. Waarschijnlijk wordt daar nog een beetje aan gesleuteld, maar ik vind het toch leuk om de cover nu alvast te laten zien. En ik ben erg blij met het ontwerp dat de mannen van Moker hebben bedacht.

Hun werk zie je deze weken ook overal in de stad, want zij maakten het beeld bij de VPRO-serie Made in Europe.

Categorieën
Strips

Adam West

De Schotse stripschrijver Mark Millar plaatste deze toffe foto van Adam West op Twitter:


Mooi hoe zijn Batman-pak nog net onder zijn jas te zien is. Dat zijn voorhoofdhuid lichter is dan de rest van zijn gezicht en het dus lijkt alsof de huid die normaliter niet door zijn masker wordt afgedekt, bruiner lijkt, zal we toeval zijn. In ieder geval ziet West er heel cool uit zo, vindt deze geek.

Toen er enkele afleveringen van de Batman televisieserie in de jaren tachtig door de VPRO werd uitgezonden, maakte ik er voor het eerst kennis mee. Als jongeling had ik het camp-gehalte niet zo door. Ik had simpelweg nachtmerries van Cecar Romero’s Joker.

Cesar Romero als de Jonker door W-E-S. Bron: Comicbook.com

Pas later kreeg ik een enorme hekel aan de serie omdat de associatie met kinderachtigheid zo sterk was, dat alle superhelden meteen heel kinderachtig leken in de ogen van de leken. Tenminste, dat dacht ik toen.

Tegenwoordig interesseert het me nog weinig hoe anderen tegen mijn liefde voor superhelden en Spider-Man in het bijzonder aankijken. Mensen hebben toch wel een mening, hoe de vork ook werkelijk in de steel mag zitten. Ik kan de Batman uit 1966 daarom ook veel meer waarderen dan eerst. Michael Keaton mag dan mijn favoriete Batman-vertolker zijn, ik heb een warm plekje in mijn hart voor Adam Wests interpretatie van de Caped Crusader.

Categorieën
Strips

Ophef over het negeren van vrouwelijke stripmakers

De afgelopen dagen was er nogal veel gedoe rondom vrouwelijke stripmakers. Die werden namelijk volledig genegeerd in de shortlist voor de grote prijs van stripfestival Angoulême. Dit is het belangrijkste stripfestival van Europa.

© Aimée de Jongh
© Aimée de Jongh

De Grand Prix de la ville d’Angoulême is een jaarlijkse prijs die uitgereikt wordt aan een auteur van voor het geheel van zijn oeuvre en voor zijn bijdrage aan het stripverhaal. De winnaar is de juryvoorzitter in het volgende jaar.

De jury had dertig stripmakers uitgekozen die kans maken op deze oeuvreprijs, maar kon geen enkele vrouw bedenken die ook op die lijst thuis zou horen. Dat was veel stripmakers een schop tegen het zere been, en mensen als Daniel Clowes, Joann Sfar en Riad Sattouf bedankten voor de eer en wilden niet meer op de lijst staan.

In Le Monde zei Franck Bondoux, de directeur van het festival: ‘Het idee van de prijs is om een auteur te onderscheiden voor zijn gehele oeuvre. Als je naar de lijst kijkt, zie stripmakers die een zekere mate van volwassenheid van een zekere leeftijd staan. Helaas zijn er maar weinig vrouwen in de geschiedenis van het beeldverhaal. Dat is de realiteit. Als u naar het Louvre gaat, zal u daar ook weinig werk van vrouwen aantreffen.’ Ook deze uitspraak was tegen een zeer been. Nu heeft Bondoux gelijk dat vrouwen jarenlang in de minderheid waren wat strip maken betreft. Maar de laatste pakweg tien jaar zijn vrouwelijke stripmakers steeds prominenter aanwezig. En dan heb ik het vooral over vrouwen als scenarist en/of tekenaar, want aan de productie kant hebben vrouwen altijd een grote rol gespeeld bij het maken van strips. Als inkleurder, letteraar en redacteur bijvoorbeeld.

Maar ook als ‘auteur’ kent de stripgeschiedenis aardig wat vrouwen, al zijn het in verhouding wel minder dan mannen. Check deze lijst maar eens. Of deze top 50 stripvrouwen van CBR uit 2015. Ik kan me niet voorstellen dat hier geen vrouw tussen zit die kans maakt op zo’n oeuvreprijs.

De grote prijs van Angoulême wordt sinds 1974 uitgereikt en sinds dien kregen een vrouw deze, namelijk Florence Cestac in 2000. Nu zet het festival wel eens vrouwen in het zonnetje, zoals ze op de eigen site aangeven, dus het is niet zo dat vrouwen in Angoulême zijn genegeerd in de afgelopen jaren:

If one wants to judge the Festival’s actions with regards to female authors in this day and age, one should turn towards its Official Selection (which takes into account books published during the past year). In this year’s Festival, female authors represent a quite significant proportion of the Selection (25% of books whereas their representation among all comic book authors is of less than 15%).

Nooit meer slapen
Ik werd vrijdagmiddag geïnterviewd door Adinda Akkermans voor het programma Nooit meer slapen. Van ons 15 minuten durende gesprek is een klein fragment in het radio-item gebruikt. Adinda sprak ook met Aimée de Jongh, een van de Nederlandse stripmakers die zich fel uitsprak tegen deze hele kwestie. Tegen Wouter Adriaensen van Stripgids zei ze: ‘Ik vond het belachelijk. Het is natuurlijk wel zo dat er in de westerse stripwereld nauwelijks vrouwen zijn met het oeuvre van ‘een Alan Moore’. Maar er staan ook tekenaars op de lijst die net zo lang bezig zijn als bijvoorbeeld Marjane Satrapi. Die had er gewoon bij moeten staan. En aangezien er ook enkele Japanse tekenaars genomineerd zijn, verwondert het mij des te meer dat veel belangrijkere vrouwelijke stripmakers uit dat land er niet bij staan.’

In de toekomst zie ik haar naam ook nog wel eens op de shortlist van de Grand Prix staan, al is het daar nu nog wel even te vroeg voor.

© Maaike Hartjes
© Maaike Hartjes

Maaike Hartjes had wel min of meer begrip voor het feit dat het stripfestival stripmaaksters over het hoofd heeft gezien, aldus NRC: ‘Aan de ene kant begrijp ik hoe dit kan gebeuren. De stripwereld was tot voor kort een mannenbolwerk. Maar de afgelopen vijf jaar is er een emancipatieslag gemaakt. Er zijn heel veel vrouwelijke striptekenaars bij gekomen. Daarom vind ik dat het stripfestival niet weg kan komen met zo’n lijst met alleen maar mannen.’

Hier het fragment van Nooit meer slapen:

Categorieën
Mike's notities

Verkiezingen 2015: Machteloos

Ze staan er weer: de borden vol lege propagandaleuzen. Ik kan er werkelijk niets mee, met die zogenaamde verkiezingen.

verkiezingen_2015Woensdag 18 maart worden we geacht te kiezen voor de provinciale staten en de leden van het waterschap. Het zegt mij niet zo veel. Een waterschap moet zorgen dat we schoon water hebben en dat de dijken goed onderhouden worden. Moeten we daar echt politici voor kiezen? Waarom worden niet gewoon professionals aangenomen die verstand hebben van waterzaken?

En dan die verkiezingen voor de provinciale staten. Indirect, heel indirect, kies je dan ook de samenstelling van de Eerste Kamer. Maar weet je, ik geloof er niet meer in. Ik geloof niet dat politici ervoor ons zijn, om onze belangen te behartigen. Ik heb sterk het idee dat ze hun eigen belangen en die van de lobbyisten van de multinationals aan het behartigen zijn met een heilig geloof in marktwerking en rendementsdenken. Ik zie in dat opzicht weinig verschil tussen een politicus en die gasten op de aandelenbeurs. Je kunt de samenleving niet besturen alsof het een bedrijf is. Je kunt zaken als zorg, onderwijs en openbaar vervoer niet behandelen alsof het ondernemingen zijn die economische winst moeten opleveren.

In Zembla zag ik van de week dat er veel grote bedrijven zijn die nauwelijks belasting betalen en ondertussen moet de burger steeds meer betalen om de regering in cashflow te voorzien. Wiens belangen behartigt politiek Den Haag?

En daarbij: wie weet nog waar hij op moet stemmen? Als we allemaal uitgaan van wat een stemwijzer ons dicteert, in hoeverre werkt een democratie dan nog naar behoren? Als je dan zo’n stemwijzer doet, en ik heb er gisteravond nog een poging aan gewaagd, dan blijkt al snel dat zo’n test veel te ongenuanceerd is. Op het eerste gezicht kun je het niet eens zijn met het beleid van een partij, maar als je dan dat ene punt opzoekt in het partijprogramma, dan is het taalgebruik zo multi-interpretabel dat je er beide kanten mee opkan.

Een paar afleveringen heb ik naar De fractie gekeken. Een dramaserie van de VPRO over een politieke partij die veel op GroenLinks schijnt te lijken. Femke Halsema is een van de bedenkers van de serie. Ik zie in die fractie alleen maar opportunisten zitten die constant aan het uitdokteren zijn hoe ze actuele thema’s naar hun hand kunnen zetten. Hoe ze maatschappelijke problemen kunnen gebruiken om zelf weer eens te scoren bij de media. Ze maken zich meer druk over welke twitterhashtag ze kunnen gebruiken dan dat wat ze zeggen ook maar iets met de werkelijkheid te maken heeft. Tijdens fractievergaderingen brallen de leden wel obligate verkiezingsleuzen, maar zonder dat ze lijken te beseffen wat ze zeggen. Het is allemaal zo inhoudsloos. Ervan uitgaande dat deze serie een redelijk accuraat beeld schetst van hoe het er in Den Haag aan toe gaat, ben ik mijn laatste greintje vertrouwen in die gasten wel kwijt.

Kiezen is belangrijk. Er is voor dat recht gevochten. Maar als ik woensdag ga kiezen, lijkt het alsof ik instem met het systeem wat we nu hanteren en dat doe ik niet. Ik geloof niet in het systeem. Ik geloof er niet meer in. Ik heb niet het gevoel dat mijn stem iets uitmaakt en daarom geven de verkiezingen mij een machteloos gevoel. Niet in de laatste plaats omdat ik ook geen oplossing weet, oftewel, een goed alternatief voor dit systeem.

Hoe kan ik die eikels in Den Haag laten merken dat ik het er niet mee eens ben? Dat kan door niet op te komen draven. Een laag opkomstpercentage geeft een signaal. Maar dan moeten heel veel mensen thuisblijven. Bovendien betekent dat de mensen die wel gaan stemmen, dan de uitkomst bepalen en dat heeft in de landelijke politiek de laatste paar jaar niet goed uitgepakt. Of was je wel blij met het huidige kabinet. Kan natuurlijk.

Een andere optie is blanco stemmen. Dat geeft volgens mij een signaal af dat je het er niet mee eens bent.

Categorieën
Film Mike's notities

Sinterklaas en Zwarte Piet

In mijn schoen vond ik een Playmobildoosje met daarin Sinterklaas en Zwarte Piet. Dankjewel, Linda… euh Sinterklaas!

playmobil_zwarte_piet_02

Al vanaf het moment dat ik in Het Parool een foto zag staan van een Zwarte Piet-figuurtje van Playmobil, wilde ik deze al hebben. Ik verzamel doorgaans geen speelgoed, maar ik vermoed dat deze vorm van Zwarte Piet binnenkort tot het verleden behoort. Ik denk niet dat de Playmobil Zwarte Piet nog lang in het assortiment heeft zitten, gezien hoe fel dit jaar de discussie omtrent de assistent van de goedheiligman is opgelaaid.

Het setje wordt voor mij dan symbool voor hoe we vroeger Sinterklaas vierden. Tradities veranderen. Als Piet inderdaad alle kleuren van de regenboog gaat hebben in de toekomst, en er rode, groene en blauwe Pieten met Sinterklaas op pad gaan, dan heb ik, voor de komende generaties toch nog een traditionele Piet in bewaring thuis.

Vorig jaar vond ik het een nogal onzinnige discussie, want ik had zelf als kind Zwarte Piet nooit als racistisch ervaren. De laatste tijd besef ik dat ik niet voor anderen kan uitmaken wat ze als racistisch ervaren, ook als hetgeen wat ze als racistisch ervaren niet als zodanig bedoeld is.

In mei schreef ik over mijn Nederlanderschap en de vraag wat mij eigenlijk een Nederlander maakt. Het Sinterklaasfeest is een klein deel van het antwoord, want daar ben ik mee opgegroeid. (Al wordt Sinterklaas overigens niet exclusief in Nederland gevierd.)

Zo zwart als roet
Uiteraard heb ik ook naar de documentaire Zwart als roet van Sunny Bergman gekeken. En zoals bij haar eerdere werk, heb ik daar gemengde gevoelens bij. Ik vind het goed dat er films over maatschappelijke discussies gemaakt worden die tot nadenken stemmen. En Bergmans film doet dat. Maar tegelijkertijd laat Bergman vooral de weg zien die zij aflegt, haar film blijft vooral steken in particuliere ervaringen, waarvan die van de filmmaakster als leidraad dienen. Hoewel ze tijdens haar reis ook zaken aanstipt die voor ons allemaal interessant zijn, zoals de onbewuste vooroordelen die we hebben ten opzichte van anderen. Ook verbaasde het me dat in 1987 Sesamstraat al aandacht had voor de racistische aspecten van Zwarte Piet. Ik wist niet dat de discussie al zo lang speelt.

Ik vond het interessant om de mensen van de Anti-Piet-organisatie aan het woord te zien, maar vond dat er weinig ruimte was voor het andere geluid. Van de pro-Pieten werden vooral de mensen geciteerd die zich racistisch via sociale media hebben uitgelaten. De heren van de pietitie kwamen weliswaar aan het woord, maar een erg duidelijk verhaal hadden ze niet. Dat kan natuurlijk ook aan de montage van de film liggen, want de regisseur bepaalt wat we wel en niet zien van een interview en kan de beeldvorming van dat gesprek dus op een heel simpele manier manipuleren.

Ik denk dat Sunny Bergman wel teveel in een film wilde stoppen, iets wat ze in een interview met de VPRO Gids ook toegeeft. Om ook nog eens de representatie van minderheden in Hilversum erbij te halen en daar enkele NPO-bobo’s op aan te spreken, vond ik wat te veel van het goede. Vooral omdat niet verder wordt uitgelegd wie die mensen uit het groepje zijn.

Wat ik dus vooral miste in Zwart als roet, was duiding door onafhankelijke stemmen. Dat had de film mijns inziens meer waarde en gewicht gegeven.

Categorieën
Strips

Praten over Marvel Comics bij Nooit meer slapen

Het VPRO cultuurprogramma Nooit meer slapen besteedde maandagavond 27 oktober aandacht aan een van mijn favoriete onderwerpen: Het Marvel Universum. Ook ik zit in de uitzending.

marvel_heldenVorige week kwam journalist Maarten Westerveen bij me thuis om over Marvel te praten. Tijdens het koffiedrinken vertelde ik hem over het ontstaan van dit magische universum en wat die superhelden nu zulke boeiende personages maakt. Westerveen bezocht ook stripwinkel Henk (daar is ie weer) om met Paul Banus te praten.

Ik vind dat het een mooi item is geworden en ben blij dat ook mainstream media aandacht heeft voor het beeldverhaal en superhelden. Westerveen is een echte stripfan met een voorliefde voor Hellboy.

Luister het item hier.

Categorieën
Media

Het Amsterdam van Ed van der Elsken in het Stadsarchief

Het is alweer jaren geleden dat ik op een verloren zondag een zapbui had en terechtkwam in een van de documentaires van Ed van der Elsken (1925 – 1990) waarvan er door de VPRO een reeks die middag werden uitgezonden.

Foto: Ed van der Elsken
Foto: Ed van der Elsken

Een van die documentaires was Van der Elskens afscheidsfilm (Bye, 1990): ernstig ziek van de prostaatkanker sprak hij een afscheidswoord in en keek daarbij recht in de cameralens. Hij keek mij dus aan en ik was geraakt door dit openhartige en ontwapenende moment. Sindsdien is de naam Van der Elsken altijd in mijn achterhoofd blijven steken. Hij maakte dan ook erg interessante foto’s. Daarom was ik gisteren met Linda in het Stadsarchief Amsterdam om de tentoonstelling Amsterdam! Ed van der Elsken, oude foto’s 1947-1970 te bezoeken.

ed_vander_elsken_AmsterdamDe expo is naar aanleiding van de herdruk van het gelijknamige fotoboek dat recent opnieuw is uitgebracht en dat indertijd werd samengesteld door Van der Elsken en grafisch ontwerper Anthon Beeke. Eind mei werd het fotoboek opnieuw uitgegeven door Top Notch in samenwerking met Lecturis en Uitgeverij Bas Lubberhuizen. Top Notch is in 1995 opgericht, het platenlabel is marktleider in de Nederlandse hiphop. Ook verschijnen er regelmatig films en boeken bij het label.

Ruim 300 negatieven zijn door het Nederlands Fotomuseum opnieuw ingescand en bewerkt voor de unieke heruitgave van het boek. De opmaak van het boek was in handen van het Anthon Beeke collectief, geheel in lijn met de originele opmaak.

Foto: Ed van der Elsken
Foto: Ed van der Elsken

Het is mooi om een tijdsbeeld van Amsterdam in de jaren veertig tot en met zeventig terug te zien. Met name omdat Van der Elsken een voorliefde had om markante figuren vast te leggen. In de audiotour komen enkele geportretteerden aan het woord en hun verhalen zijn erg leuk om te horen. Jammer alleen dat men een acteur heeft ingehuurd om de voice-over van Van der Elsken in te spreken. Ik had begrepen dat er opnames zijn waarin hij zelf toelichting geeft op zijn foto’s.

Van der Elsken haalde inspiratie uit zijn eigen omgeving. Zijn onderwerp was letterlijk op straat te vinden, soms zelfs door simpelweg uit zijn eigen raam te kijken, zoals die ene foto die hij van de hoer achter het raam maakte bewijst. Die werkte namelijk aan de overkant van zijn huis. Ik vind dat een mooi gegeven. Je hoeft niet ver te reizen of jezelf in allerlei bochten te wringen om je onderwerp te vinden.

Het meest opvallende moment uit het boek vond ik overigens een tekst over de bezetting van het Maagdenhuis. Daar wordt toch vaak in grote woorden over gesproken als het grote studentenopstand van Nederland. Uit het boek blijkt dat het eigenlijk vooral een balorige actie was om verveling tegen te gaan.

Nog te zien t/m 14 september.

Categorieën
Boeken Video

Video: Brands bezoekt Büch biograaf

Eva Rovers schrijft op dit moment de biografie van Boudewijn Büch. Nog steeds vind ik hem een fascinerende figuur.

De enige keer dat ik Boudewijn Büch in real life zag, was toen hij door de Spuistraat fietste. Hij had een grote doos vol boeken op zijn fiets, afgehaald bij zijn vaste leverancier Atheneum Boekhandel. Ik kon de neiging om hem aan te roepen onderdrukken. Gelukkig maar want dat zou wel een beetje vreemd zijn geweest. De schrijver/dichter/televisiepresentator/fantast kende mij immers niet. Een paar maanden later was hij dood.

Ik heb Büch altijd een fascinerende figuur gevonden en las zijn boeken graag. Al moet ik daar wel bij zeggen dat ik vaak niet vrolijk werd van zijn verhalen. Integendeel. Genieten deed ik ook van zijn tv-programma’s. Een markante figuur als Büch, iemand die gefascineerd naar een botje van een Dodo kan staren of als een kwajongen stiekem de kist van Goethe aanraakt als blijkt dat het alarmsysteem uit staat, mis ik op de Nederlandse televisie. De man leefde met passie en volgde koortsachtig zijn fascinaties.

Er staat geen enkele uitzending van De wereld van Boudewijn Büch op uitzendingvergist.nl, gelukkig is iemand zo aardig geweest om veel afleveringen op YouTube te plaatsen. Over ongecoördineerd media-aanbod gesproken.

Nu we het daar toch over hebben: Wim Brands gaat geregeld op bezoek bij schrijvers en deze interviews staan gewoon op de site van de VPRO. Noem mij gerust een fan van Brands. Boeken is een van de weinige programma’s van de NPO die ik tegenwoordig nog kijk. Een interviewer en een schrijver aan tafel en dan lekker een half uur praten over boeken. Mooier kan bijna niet. In het tijdperk van tweets, snelle facebookberichten en oppervlakkige schreeuwtelevisie is Boeken met Wim Brands een oase van rust en contemplatie.

Recent bezocht Brands Eva Rovers die al twee jaar druk is met het schrijven van de biografie over Büch. Het duurt nog minstens zo lang voordat het boek af is. Nog even wachten dus. Ondertussen vermaak ik me met Boeken en oude afleveringen Büch.

Camerawerk en montage: Menno Kooistra.

Categorieën
Strips

Uitslag Stripschapprijzen 2013

Zaterdag 8 maart werden de jaarlijkse Stripschapprijzen, ook wel bekend als Stripschappeningen, uitgereikt tijdens de Stripdagen in Gorinchem. Traditiegetrouw laat een persbericht hierover op zich wachten, al kan het natuurlijk ook zijn dat het Stripschap mij niet op de maillijst heeft staan. In ieder geval staat er nog niets op de site van de organisatie. Gelukkig was juryvoorzitter Ger Apeldoorn zo sympathiek om de uitreikingsteksten en uitslag naar me te mailen.

Bij deze de tekst en de uitslag.

De categorie Nederlands Jeugd

Pim-Pam-PluisAlle strips die genomineerd zijn in de categorie Jeugd werden voorgepubliceerd in een tijdschrift. En dat is goed. Als de strip zijn populariteit wil houden bij nieuwe generaties, dan is het belangrijk dat er leuke, verrassende en spanende strips worden gemaakt voor beginnende lezers. En dat die gepubliceerd worden. En dat er uitgevers zijn die ze daarna willen bundelen. Kito en Boris van Aimée de Jongh werd oorspronkelijk gemaakt voor het tijdschrift Knuffel en daarna door Uitgeverij De Eenhoorn in boekvorm voortgezet. Pim, Pam en Pluis van Gerard Leever werd gemaakt voor Roetsj van Uitgeverij Zwijssen en uitgegeven door Strip2000. En Ivo en de Vikingszoon werd voorgepubliceerd in de jeugdkrant BimBam van het Reformatorisch Dagblad en daarna uitgebracht door de Christelijke Uitgeverijen.

Drie albums die je zonder probleem aan een kind kunt geven. Maar één van de drie springt eruit, doordat het niet alleen een leuke strip is maar ook nog tekenlessen bevat waardoor de lezer zijn eigen creativiteit eraan toe kan voegen.

Daarom is de Penning voor het beste Jeugdalbum 2014 voor een stripmaker die hier al vaker heeft gestaan en zijn album voor de allerjongsten: Gerard Leever en Pim, Pam en Pluis.


De categorie Nederlands avontuur en vermaak:

rhondaIn de categorie Entertainment honoreert het Stripschap albums waarmee je lekker in een hoekje kunt kruipen of waar de lezer smakelijk om kan lachen. Daar maken we er veel van in Nederland, maar drie sprongen er dit jaar uit. Rick Turpin van Yvan Claes en Daniël van den Broek is een vrolijk getekende avonturenstrip over een licht gestoorde Engelse aristocraat die verzeild raakt in de Caraïben. Het soort strip waarvan je zou willen dat er veel meer gemaakt werden, maar het is zoveel werk en ook helemaal niet makkelijk. Amoras 1 en 2 van Marc Legendre en Charel Cambré een eigentijdse herschepping van een klassiek stripduo. Eigentijds in elkaar gestoken, maar vooral ook boeiend verteld. Help Me, Rhonda van Hans van Oudenaarden op basis van een gegeven dat hij samen met Hanco Kolk ontwikkelde is een flitsende actiestrip, die op zij eigen manier het genre opnieuw uitvindt.

Maar de winnaar van de Penning voor het Beste Album uit de categorie Entertainment is er eentje die de commissie bij de lurven greep en niet meer los liet… Help Me, Rhonda van Hans van Oudenaarden.
De categorie Nederlands Literair:

Typex_Rembrandt-coverJe zou denken dat de Penning voor het beste boek in de categorie Literatuur dit jaar wel naar Rembrandt zou moeten gaan van stripmaker Typex. Zo’n groot boek, zo meespelend verteld, zo eigenzinnig, zo persoonlijk, zo… belangrijk voor het imago van de strip in de media. Daar kun je eigenlijk niet omheen. Maar er zijn meer mooie albums gemaakt dit jaar. Met Elsie en Mairi laat Ivan Petrus Adriaanse zien hoe je een historische strip moet maken zonder de menselijke maat uit het oog te verliezen. En Verdwaald van Shamisa Debroey is even meeslepend als poëtisch. Door alles wat het niet vertelt, vertelt Verdwaald misschien wel meer dan heel veel andere boeken. (pauze) Maar wie houden we voor de mal. Rembrandt is het boek van dit jaar en de Literatuur Penning voor 2014 gaat naar die grote, wilde, creatieve en uiteindelijk toch sympathieke beer… Typex, de man achter Rembrandt.

Categorie productie:

De productieprijs is in het leven geroepen omdat het Stripschap al die mensen wil eren die achter de schermen hun eigen bijdrage aan de boeken geven. Dit jaar heeft de commissie drie uitgeverijen genomineerd, die over de hele linie goed hebben gepresenteerd. De nieuwe heruitgave van Roodbaard is slechts één van veel prachtige boeken waar Uitgeverij Sherpa dit jaar (en de jaren daarvoor) hebben uitgebracht. Strip2000 valt al een paar jaar op door een consequente stijl, die met de jaren alleen maar meer tot zijn recht komt. Een simpele beslissing om iedere auteur zijn eigen kleur rug te geven, is uitgegroeid tot een handvat voor het auteursgerichte uitgavenbeleid. En de manier waarop nieuwkomer Lion zijn goed gekozen en perfect vertaalde comicalbums uitgeeft, is beter dan ze in Amerika doen. Maar de winnaar is een uitgeverij die al 25 lang garant staat voor kwaliteit en toeweiding.

Eén van de meest unanieme beslissingen die de comissie ooit genomen heeft. Kom naar het podium en haal je penning op, Matt Schifferstein en Peter Kuipers van Uitgeverij Sherpa.


Categorie buitenlands:

michel_coverIn de categorie Buitenlands heeft de comissie twee albums genomineerd van uitgeverij Blloan en eentje van Oog & Blik. Dat had ook andersom kunnen zijn, want beide uitgeverijen zijn grote spelers geworden op het gebied van de goed vertaalde en uitgegeven betere buitenlandse strip. Het is te hopen dat ze daar allebei nog lang mee door kunnen gaan, want uitgevers met visie kan de stripwereld goed gebruiken. Met Blast #3 van Larcenet honoreert de commissie alle delen van deze dwarse en zwartgallige reeks, waarmee de tekenaar laat zien dat de grootste galbakken nog altijd uit Frankrijk komen. Abeltje van Dillies en Hautière is lichter, of althans qua tekenstijl. Maar ook deze dierenstrip voor volwassenen heeft een prettig melancholieke toon.

Maar de penning voor het beste album in de categorie Buitenlands gaat voor deze commissie naar een meeslepend, menselijk en integer verteld verhaal over een moeder en haar geestelijk beperkte zoon. Een losse flodder, maar een boek wat je bij blijft, want dat kunnen strips ook zijn. Een strip waarmee je thuis kunt komen, Michel van Zidrou en Roger.

 

Alle stripmakers en uitgevers natuurlijk van harte gefeliciteerd!

Een extra penning was dit jaar voor het Meermanno Museum in Den Haag dat sinds enige tijd heel erg zijn best doet om als het Stripmuseum van Nederland gezien te worden.

Interview Fred de Heij
Rob van Bavel kreeg de Frankfurtherprijs
, Frits van der Heide de Bulletje en Boonestaak Schaal en Fred de Heij kreeg natuurlijk de Stripschapprijs voor zijn gehele oeuvre, maar daarover is al eerder bericht. Journalist Floortje Smit van het VPRO radioprogramma Nooit meer slapen interviewde De Heij recent over het winnen van de prijs:

De commissie van de Stripschapprijzen bestond dit jaar uit: Paul Teng, winnaar van vorig jaar, stripwinkelier Klaas Knol, Rudi de Vries, wetenschapper en publicist, recensent Teunis Bunt en Daan van den Bos, lid van het Stripschap. Mocht je het niet met de uitslag eens zijn dan mag je bij deze heren gaan klagen.

Categorieën
Daily Webhead Media Video

Vlog: Over ongecoördineerd media-aanbod gesproken

vpro_sjaal

De VPRO moet van bestuursorganisatie NPO stoppen met het maken van ‘ongecoördineerd media-aanbod’. Daarmee geeft de NPO aan nog steeds in 1950 te leven en niet te beseffen dat internet een volwaardig uitzendplatform is, net als televisie en radio.

In deze vlog reageer ik op dit artikel uit VPRO gids #5, van mijn collega’s Elja Looijestijn en Jonathan Maas, dat natuurlijk ook gewoon online te lezen is. Ik kijk bijna geen televisieprogramma’s meer, maar als ik kijk is dat meestal een programma van de VPRO, zoals Boeken of de fantastische serie Black Mirror. Nu de VPRO zo onder vuur ligt, des te meer reden om lid van deze omroep te worden. Ook ik ben dus Pro VPRO. Jij ook?

Categorieën
Strips

Op bezoek bij Donald Duck

Acht studenten van de School voor Journalistiek in Utrecht maakten de afgelopen maanden een schaduw-Villamedia. Een selectie van hun artikelen verschijnt de komende weken op villamedia.nl. Een van die stukken gaat over het weekblad Donald Duck.

Sommige magazines overleven alle stormen. Zelfs in een tijd waarin er steeds meer tijdschriften ten onder gaan, door de crisis en digitalisering. Een van deze magazines is Donald Duck. Dit blad heeft sinds 25 oktober 1952 een prominente plek in het Nederlandse tijdschriftenlandschap.

Nieuwere tijdschriften doen het goed, toch steekt de oplage van Donald Duck nog steeds met kop en snavel boven de andere titels uit. Donald Duck heeft een verspreide oplage van 260 duizend exemplaren per editie, volgens het HOI-instituut. Hoewel het goed gaat, is niet alles meer hetzelfde als zestig jaar geleden. De redactie oogt druk, tientallen medewerkers zitten in rijen achter de computers en tekentafels.

De drukte komt niet alleen door de ijverige medewerkers van Donald Duck. Dit komt voornamelijk omdat alle jeugdtijdschriften tegenwoordig zijn samengevoegd bij Sanoma. Hierdoor betekent bij Donald Duck werken, soms ook dat je voor een ander Sanoma jeugdmagazine aan de slag moet. Dit zijn tijdschriften zoals Zo Zit Dat of Tina. Frans Hasselaar, chef van de tekenredactie, geeft een rondleiding over de redactie en vertelt met trots, dat hij hier ondanks alle veranderingen al 28 jaar rondloopt.

Lees verder op Villamedia.

donald_duckNu ik toch striptips aan het uitdelen ben:

Dit weekend vindt Het Stripgidsfestival plaats in Turnhout. Uiteraard ben ik daar bij, want dit is altijd een erg fijne stripbeurs. Ik kijk in het bijzonder uit naar de Lucky Luke expositie, en de lezingen klinken ook interessant. Lees hier het hele programma.

Wie het televisieprogramma Beeldverhaal nog eens wil terugkijken, met de extra interviews, kan hier terecht.