Vuurwerk – Michael Minneboo

Ik ben geen fan van oudejaarsavond.

Toen ik nog in Hoorn woonde en vrijgezel was, ging ik nog wel eens naar vrienden in Amsterdam als ze een oudjaarsfeestje gaven. Nu woon ik in Amsterdam en blijf ik het liefste thuis op deze avond.

Dat komt deels door een vuurwerkfobie die ik sinds mijn kindertijd heb en waarom ik liever niet de straat op ga. Weet je meteen wat voor held ik ben. Ik vind het ook mateloos irritant dat er weken oorlogje gespeeld wordt in de buurt, wat in de laatste dagen van het jaar alleen maar erger wordt. Ik ervaar de 31ste van december ook vaak als een soort huisarrest. Nu vermoed ik dat wel meer mensen dat zo voelen, want volgens een peiling van EenVandaag wil zestig procent van de Nederlanders dat hun gemeente vuurwerk-vrij wordt. Het is slechts een kleine groep die overdag al buiten loopt te knallen en die heel kleine groep verziekt het dus voor de rest. In Amsterdam is vuurwerkafsteken pas toegestaan om 18 uur op de 31ste, maar volgens mij wordt dat niet echt gehandhaafd, waardoor die kutjochies gewoon hun gang kunnen gaan.

Maar los van het knalwerk kan dat hele oud en nieuw-gedoe mij eigenlijk gestolen worden. Ik hecht er geen waarde aan.

Eigenlijk snap ik niet zo goed wat er te vieren valt. De hele jaartelling is immers maar arbitrair. Het is natuurlijk prima om een te vieren dat je weer een jaartje verder bent als je dat wel leuk vindt, maar naar mijn ervaring zijn de verwachtingen van zo’n avond zo hoog gespannen dat het nieuwe jaar meestal met een flinke anticlimax begint.

Dat geldt natuurlijk voor de meeste officiële feestdagen. Van die rituelen waarin je geacht word je op een bepaalde manier te gedragen. Kerst is ook zo’n ritueel.

Ik heb het altijd prima gevonden om gewoon lekker thuis te zitten, te lezen of tv te kijken. Natuurlijk weet je altijd wel welke avond het is en hoe laat het is, want de buren en de hele buurt zijn in een soort gespannen feeststemming. Zeker als de buren een feestje geven, ontgaat dat je niet.

Daarom zijn we een paar keer naar een andere stad gegaan met oud en nieuw. Hotelletje gepakt en daar dan de jaarwisseling doorgebracht. Dit jaar zitten we echter gewoon thuis, net als vorig jaar.

Dat zullen de meeste mensen wel saai vinden, maar dat boeit me eigenlijk niet. Als ik iets heb geleerd in de afgelopen 39 jaar is dat je lekker je eigen pad moet volgen op dit soort verplichte ritueeldagen. Steek je middelvinger op naar de rest en duik in een boek of waar je dan ook zin in hebt.

Opgerotjes

Om 23.57 zag ik een hond door de straat rennen. Kennelijk was hij bang voor de vele knallen en toen zijn baasje in een onbewaakt moment de deur opendeed, zag het beest zijn kans om naar buiten te glippen in de hoop aan het bombardement te kunnen ontsnappen.

Nu was men in Amsterdam al vroeg op de dag begonnen met vuurwerk afsteken, in het laatste uur van 2014 werd de frequentie flink opgevoerd.

Op oudjaarsdag mocht voor het eerst pas vanaf 18:00 uur vuurwerk worden afgestoken, maar daar hebben de terroristjes in spe hier in de buurt schijt aan. Die steken al zware bommen af sinds september. Ik hoop dat die gasten die al weken zwaar geschut afsteken zichzelf snel opblazen zonder onschuldige slachtoffers te maken, dan leren ze misschien dat vuurwerk gevaarlijk is. Opgerotjes met ze.

Ik had medelijden met die hond en alle anderen huisdieren die waarschijnlijk al uren in angst onder de bank verstopt zaten.

Zelf ben ik ook geen fan van vuurwerk. In tegendeel: mijn vuurwerkfobie heeft me doen besluiten dat ik op oudjaarsdag niet de deur uitga. Al dat geknal geeft verschrikkelijk veel stress, dus kies ik ervoor om het mezelf thuis zo comfortabel mogelijk te maken. Omdat Linda graag oud en nieuw bij haar familie wilde doorbrengen, was het voor mij dus een ouderwets soloavondje. Het was de eerste keer sinds het begin van onze relatie dat we niet samen waren op de laatste avond van het jaar, dus dat was prima. Je moet elkaar de ruimte geven. Gelukkig vind ze het niet erg als ik op dat soort momenten niet meega.

Ik heb me prima vermaakt met enkele boeken. Joost Nijsen van uitgeverij Podium was zo aardig geweest om relaties en vrienden het sympathieke boekje Nog gefeliciteerd, trouwens, van George Saunders op te sturen. Dit pleidooi om toch vooral aardig voor anderen te zijn is de speech die Saunders hield voor Amerikaanse afstudeerders. Het is overigens prima raad om het nieuwe jaar mee te beginnen.

Verder las ik The Romita Legacy: een interviewboek met John Romita Sr. en Jr. goed geïllustreerd met hun prachtige tekenwerk, en Spider-Man: The Next Chapter vol. 2, een bundeling van de Spidey reboot uit de jaren negentig. De nieuwe Stripgids was die middag nog binnengekomen, dus ook aardig leesvoer. Er staat overigens een interview met Pat Mills van mij in. De avond maakte ik rond met een documentaire over Youp van ’t Hek, die een tweede huis in Bergen blijkt te hebben. Grappig, we gaan volgende week naar Bergen om even uit te waaien.

Over uitwaaien gesproken: de dag begon overigens met herinneringen aan nieuwjaarsdag 2009, toen ik samen met Linda en haar moeder door het duingebied van Schoorl wandelde. Enkele foto’s van die fijne wandeling heb ik toen op mijn blog gepubliceerd. Fijn, want zo kon ik weer even terugkijken naar toen. En doordat ik het ooit geblogd heb, is de herinnering ook beter blijven hangen.

Dit jaar zal ik waarschijnlijk minder tijd hebben om te bloggen. Eens kijken hoe dat gaat. Mijn plannen voor 2015 staan stevig in de grondverf en hoewel je nooit kunt voorspellen hoe dingen lopen, heb ik goede hoop op een creatief en productief jaar. Ik wens jou hetzelfde toe.