De filmstijl van Wes Anderson, je houdt ervan of je vindt het niets. Er is volgens mij geen tussenweg. Ik hou erg van zijn films.
The Royal Tenenbaums uit 2001, The Life Aquatic with Steve Zissou uit 2004 vond ik fantastische films vol verbeeldingskracht en bijzondere personages. Evenals The Fantastic Mr. Fox waarin held George Clooney de titelrol voor zijn rekening neemt.
Bijzondere, aparte families en verstoorde familiebanden vormen een terugkerend thema in Andersons oeuvre. Familieleden proberen wanhopig de onderlinge relaties te herstellen. Dat gaat gepaard met veel ongemakken en het besef van onvermogen. Relaties tussen mensen zijn niet kant en klaar en vaak gecompliceerd.
Kijken we naar het leven van Peter Parker, een weesjongen grootgebracht door zijn oom en tante die zich schuldig voelt over de dood van zijn oom ben, dan is het predikaat gebroken familie op zich van toepassing. Ook de onmogelijke liefde tussen Peter en Mary Jane zou Anderson makkelijk naar zijn hand kunnen zetten.
Inmiddels zijn de opnames van de Spider-Man reboot in volle gang. Mark Webb regisseert de film. Voordat hij de klus kreeg, ging het gerucht rond dat Wes Anderson op de shortlist stond. Of dat echt waar is, weet ik niet, maar op YouTube vond ik een video die onderzoekt hoe de reboot eruit zou zien als Anderson daadwerkelijk heer en meester zou zijn over Spidermans web. Ik moest er hard van lachen, maar ben blij dat we volgend jaar een andere film krijgen voorgeschoteld. Tenminste, ik hóóp het.
Stephen Fry komt naar Nederland om zijn autobiografie The Fry Chronicles the promoten. Dat is goed nieuws voor de Fry-fans. Ik stond vanmorgen dan ook in de rij voor de ABC in Amsterdam.
Stephen Fry is acteur, schrijver, tv-presentator. Maar bovenal een Engelse mediapersoonlijkheid. Ik vind hem een inspirerend mens, die boeiende ideeën verkondigt, zoals in onderstaand video-interview.
Er stond al een behoorlijke rij om kwart voor elf. Maar wat een ordelijke rij! Normaliter zijn de rijen in Nederland een ramp, zeker als je uit meerdere kassa’s kunt kiezen. Op de een of andere manier kies ik altijd de traagste rij uit en vaak wordt er lekker voorgedrongen, want tja, men heeft haast en vindt zichzelf belangrijker dan de rest van de mensheid.
Soms voel je de hete, maar bovenal slechte, adem van degene achter je, die niets heeft begrepen van wat personal space betekent en bijna in je aars probeert te kruipen om maar een stukje naar voren te kunnen.
Maar dus niet vanmorgen. De Fry fans stonden netjes in een halve cirkel richting de ABC en er heerste een ontspannen sfeer. Het deed me denken aan hoe we dat vaak in Engeland zien. Na ongeveer een kwartier stond ik vlakbij de kassa. De man voor me bleek het laatste kaartje te kunnen kopen.
Had ik voor niets in de rij gestaan? Nee, want hij had niets aan slechts één kaartje en liep het pand uit. Zo kwam ik dus aan het allerlaatste kaartje voor Stephen Fry’s presentatie op 30 juni in de Singel kerk.
Met blij gemoed liep ik weer terug naar huis. De kleine spatjes regen deerde me niets, al had dat grotendeels te maken met de paraplu die ik bij me had. Als alles goed gaat komt woensdag mijn exemplaar van The Fry Chronicles binnen. Ik heb er nu al zin in.
In de stripwereld hebben we Jean-Marc van Tol, de stripmaker van Fokke & Sukke, uitgever en de nieuwe presentator van het stripprogramma Beeldverhaal dat in oktober bij de VPRO op de buis komt.
Van Tol zet sinds deze week stripbesprekingen op YouTube. Erg leuk, ontspannen en interessant. Hieronder Van Tols bespreking van Rabatés Een tweede jeugd. Ik kreeg na het zien meteen zin om het album bij de stripwinkel te halen.
Wat mij betreft zien we Van Tol binnenkort aan tafel bij Matthijs van Nieuwkerk.
Nu wil ik mezelf niet meteen een blogjehova noemen. Het woord jehova heeft immers een negatieve connotatie, bovendien ga ik niet langs de deuren om het blogevangelie te verkondigen. Toch vind ik het wel erg leuk om mensen er op te wijzen dat bloggen bestaat.
Vooral mensen die daar naar mijn mening iets goeds mee kunnen doen. Mensen die daadwerkelijk iets te melden hebben aan de rest van de wereld.
In de afgelopen jaren heb ik met wisselend succes een paar vrienden aan het bloggen gekregen en ik lees hun werk dan ook graag. Vooral creatieve freelancers zouden moeten bloggen om hun schrijfspieren soepel te houden, maar zeker ook om aan de wereld te tonen wat ze in huis hebben.
Twee weken geleden kwamen Bas en cameraman Gabor Nijenhuis bij me langs om het interview op te nemen. Het blijft altijd vreemd om als interviewer zelf ondervraagd te worden. Maar het is ook erg leuk en leerzaam om te zien hoe anderen het interviewen aanpakken. Ook erg interessant trouwens om te zien hoe je zelf overkomt op beeld.
Ik vond het een fijn gesprek dat deels in Mediazine in is opgenomen. Het blogitem was gisteren te zien bij RTL 7 en wordt zaterdag om 12 uur bij RTL 4 herhaald. Het programma is ook gewoon online te bekijken. Zoals het hoort.
Uit de quotes van de mensen op straat is af te leiden dat veel mensen bij bloggen vooral aan lifebloggers denken die hun ervaringen delen en vertellen wat ze leuk vinden. Het medium is natuurlijk voor veel meer dingen te gebruiken is dan alleen maar online een dagboek bijhouden. Ik hoop dat dit item een beetje helpt om dat beeld te nuanceren. Verder komt psycholoog Robin Holtel aan het woord die de verschillende redenen waarom mensen bloggen, aanhaalt.
De opnames van de nieuwe Spiderman-film van Marc Webb zijn in volle gang. Dat zal geen enkel Webhoofd ontgaan zijn. Ieder druppeltje informatie wordt door veel blogs en sites overgenomen.
Het meest hilarisch vond ik de uitgebreide analyse van het nieuwe kostuum dat Garfield draagt en waarin dit Spidey-pak allemaal verschilt met de voorgaande outfits. Een hele analyse op basis van een foto terwijl helemaal nog niet zeker is of dit het uiteindelijke kostuum van de held is, of alleen maar een tussenpakje. De scenaristen halen namelijk deels hun inspiratie uit de Ultimate Spiderman-reeks waarin Peter Parker in de eerste delen in een vroege versie van zijn kostuum door de stad slingert voordat hij zijn pak perfectioneert. Het zou ook net zo goed een foute teaser kunnen zijn, want waarom zou de filmmaatschappij de fans niet op het verkeerde spoor zetten?
Van de week waren de eerste beelden vanaf de set te zien. Spiderman rent door de straten van Los Angeles, dat model staat voor New York. Normaliter probeer ik zo min mogelijk van al die non-blogs tot me te nemen, omdat ik zo onbevangen mogelijk in de bioscoopzaal wil zitten als ik in 2012 de film echt kan zien. Maar met films over Spiderman kan ik zelfs mijn nieuwsgierigheid vaak niet bedwingen. Nog los van het feit dat ik het uit professioneel oogpunt in de gaten hou.
Onderstaande beelden stellen niet zo veel voor, toch vond ik het leuk om te zien. Ik vraag me echter wel of in dit soort ‘amateurvideo’s’ niet gewoon gelekt worden door de studio zelf. Ieder stukje aandacht voor de film is immers mooi meegenomen. Ruim een jaar voordat de Spiderman Reboot in de bioscoop komt wordt de hype al opgebouwd.
Op de site van MTV.com hebben ze een overzicht van Spidermans kostuums uit de films gepubliceerd. Deze week werd namelijk de eerste foto van Andrew Garfield in het bekende rood-blauwe spinnekostuum online gezet. Garfield speelt Peter Parker in de aankomende Spiderman reboot. Uiteraard wilde ik, Spidey-fan zijnde, die fotoserie wel even bekijken.
Tot mijn grote ergernis kreeg ik iedere keer bij het doorklikken naar een volgend plaatje onderstaande boodschap in beeld:
Ik heb dus om vijf plaatjes te kunnen zien, maar liefst vijf keer aan moeten geven dat ik toch vooral graag de Amerikaanse website van MTV wilde bekijken en niet het Hollandse aftreksel. Wat is dat toch voor irritante instelling dat men het internet in regio’s indeelt? Ik krijg om de haverklap de vraag of ik de Nederlandse versie van YouTube wil bezoeken – nee, dat wil ik niet! Ook werken veel video’s op buitenlandse sites niet. Probeer maar eens een programma terug te kijken op de site van de BBC als je ip-adres aangeeft dat je computer in Amsterdam staat.
Voor mij gaat deze praktijk direct in tegen het idee van internet dat alle informatie voor iedereen en overal toegankelijk moet zijn. De regionalisering van het web bestaat natuurlijk om commerciële belangen te waarborgen. Daarom kun je wel via een online shop strips kopen in Amerika of Engeland, maar kun je geen video’s bekijken die op een Engelse site staan.
Voor mij was 2010 voor mij als freelancer een goed jaar. Ik heb flink wat artikelen mogen schrijven over strips en beeldcultuur en heb onderwerpen behandeld waar ik graag iets mee wilde doen. Nieuwe stripalbums, achtergrondartikelen over stripgenres en lekker veel interviews voor de VPRO Gids, Het Parool, maar ook in de Eppo, Stripgids, ArtEZ Fact en natuurlijk de Zone 5300.
Interviews
Het interview vind ik een van de fijnste journalistieke vormen die er zijn. Een-op-een gesprekken met mensen die iets interessants te vertellen hebben over hun kunst – daar krijg ik nooit genoeg van. Hoewel ik goede herinneringen heb aan alle gesprekken die ik dit jaar voerde, waren er een paar interviews die er voor mij extra uitsprongen.
Zoals mijn gesprek met Mike Mignola. Ik sprak de geestelijk vader van Hellboy op een vroege zaterdagochtend in het racketcenter in Breda waar een stripbeurs plaatsvond. In de geur van kroketten en friet spraken we over het ontstaan van Hellboy, Mignola’s liefde voor folklore en de bescheidenheid van de stripmaker.
Een ander gesprek waar ik erg naar uit keek was het interview met schrijver en dichter Nico Dijkshoorn. We spraken elkaar in een drie uur durende sessie in zijn stamkroeg in Leiden. Aan het einde van het gesprek kwam zijn stripliefde ter sprake. Dijkshoorn vertelde dat hij vroeger als kind met zijn jas om zijn nek Batman speelde. Ook bleek hij jarenlang comics verzameld te hebben. Dijkshoorn is een aardige en toch wat bescheiden vent.
Het derde gesprek dat ik graag wil noemen, was het interview met Matthijs van Nieuwkerk dat begin december plaatsvond in de studio van DWDD. Ik sprak hem voor een video voor mijnVARA.nl, de site waar ik parttime voor werk. We spraken vooral over het vakmanschap van de presentator, zijn rol bij DWDD en zijn toekomstplannen voor als hij stopt met deze talkshow. In januari ga ik de video monteren.
(Mocht je willen weten wat ik dit jaar nog meer heb geschreven, hier vind je een uitgebreid overzicht.)
In Pulpman #8staat een strip getekend door niemand minder dan Fred de Heij naar een scenario dat ik schreef. We hebben plannen om volgend jaar meer samen te werken.
Ook was ik maar liefst drie keer jurylid. Voor de VPRO Debuutprijs, de Stripschapsprijzen en het KLIK Amsterdam Animatie Filmfestival. Allemaal prijzen waar ik in principe achter kan staan en die het medium waar ze voor staan onder de aandacht brengen. Vooral die laatste ervaring was een feest daar de jury en de speciale gasten in de watten werden gelegd door het festival.
Verder begon ik halverwege het jaar te werken als online redacteur bij de VARA. In deze parttime functie kan ik mijn passie voor videoreportages aardig botvieren. Ook begon ik met een nieuwe reeks webvideo’s onder de naam Daily Webhead waarin ik korte scènes en sfeerbeelden afwissel met reportages. Iets waar ik het volgende jaar zeker mee verder ga. Net als het gelijknamige fotoblog.
2011
Rest mij niets anders meer dan de bezoekers van mijn blog hartelijk te bedanken voor het lezen van mijn stukken en het reageren op de site. En iedereen een inspirerend en heldhaftig 2011 toe te wensen.
Vorige week kwam in het nieuws dat men in Tokio extreme manga aan banden wil leggen. Verhalen met expliciete verkrachtingen en incest mogen niet meer verkocht worden aan kinderen onder de achttien jaar.
In een video van NOS Headlines komt stripmaker en manga-expert Aimée de Jongh aan het woord. Ze vertelt hierin dat ze bang is dat door de wet ook de bravere mangastrips aangepakt gaan worden. Producenten vinden de wet te vaag en vrezen dat ze in hun artistieke vrijheid beperkt zullen worden.
Mijn collega’s van de site Blikvoer hebben aan het onderwerp de vraag gehangen of er een kijkwijzer moet komen op heftige strips. Voor hun video bezochten ze stripwinkel Lambiek in Amsterdam, waar verkoopster Lotte het woord deed.
Op zich kan zo’n kijkwijzer niet veel kwaad, al kun je je afvragen of dat in de praktijk helpt. Op Amerikaanse comics staat al jaren aangegeven voor welke leeftijd de strip bedoeld is. Ik weet niet of verkopers zich daaraan houden. Lotte in Lambiek in ieder geval niet.
Waar ik wel faliekant op tegen ben, is censuur. Iedereen moet kunnen produceren wat hij wil; stripmakers moeten kunnen tekenen wat ze willen. Ook pornografische scènes. Het zijn immers maar lijntjes op papier. Moet je kinderen daar tegen in bescherming nemen? Tot een zekere leeftijd vast wel, maar dat mag niet betekenen dat dergelijke strips helemaal niet meer geproduceerd mogen worden.
Een dag niet geblogd, is toch een dag geleefd. Dat twitterde ik deze week. De laatste tijd komt het woord bloggen vaak voor in mijn twittertijdlijn. Het houdt mensen bezig.
Iedereen blogt met een eigen frequentie. Jeroen Mirck kondigde op 5 december aan dat hij besloten had de gehele maand elke dag te gaan bloggen. Een oud credo dat veel oerbloggers wellicht nog steeds aanhangen is immers dat je vaak tot iedere dag moet bloggen als je toonaangevend wil zijn. Een idee wat ik overigens niet aanhang. Je moet bloggen wanneer je er zin in hebt. Punt.
Ik ken bloggers die een paar keer per dag iets publiceren. Karin Ramaker bijvoorbeeld, webondernemer, publicist en blogdocent, blogt gemiddeld drie keer per dag. Net als informatiespecialist Edwin Mijnsbergen, die er ook aardig wat postjes per dag uitknalt. Muziekkunstenaar Marco Raaphorst blogt gemiddeld wel een keer per dag. Anderen, zoals Jooper en Peter de Kock, schrijven wanneer ze zin hebben of iets kwijt moeten. Ik noem deze bloggers omdat ik ze al een tijd volg en hun stukken graag lees.
Toevallig twitterde een vriendin van me dat ze de laatste tijd de stukjes eruit moet persen. Ze zit duidelijk in een blogdipje. Waarom niet gewoon pauze nemen en even niet bloggen? Omdat ze toch graag een verslag van haar leven wil maken. Daarbij geniet ze er toch van als ze weer iets gepubliceerd heeft, al is het maar één keer in de week.
Tja, het mag en kan allemaal. Dat is het mooie van dat hele bloggen.
Zelf publiceer ik wanneer ik een artikel online wil zetten dat ik voor een opdrachtgever heb geschreven of wanneer het uitkomt. Dat bleek in het afgelopen jaar praktisch bijna iedere dag te zijn, een paar periodes uitgezonderd. Vanaf dat ik met MichaelMinneboo.nl begon tel ik 226 blogposts (inclusief deze.) Sinds eind juni blog ik iedere dag een foto op Daily Webhead. En natuurlijk is er Twitter, hoewel ik dit medium tegenwoordig minder vaak gebruik: te veel ruis.
De laatste tijd vind ik het leuk om het publiceren van teksten met video’s af te wisselen. Video is een andere manier van vertellen en biedt andere mogelijkheden dan schrift. Beide media zijn interessant om in te werken. Je kunt een mooie schriftelijke impressie maken van hoe Amsterdam er onder een dikke laag sneeuw bijligt, maar je kunt het ook overbrengen met bewegende beelden.
Welke kant het volgend jaar precies op gaat weet ik nog niet. Er zijn wel wat ideeën op bloggebied, maar eerst ga ik een weekje of twee lekker vrij nemen van mijn werkzaamheden.
Het einde van het jaar is een mooi moment voor bezinning. Nog een paar dagen en dan begint mijn time-out. Ik kijk ernaar uit.
Vorige week liep ik over het Leidseplein, toen er opeens een balloon voorbij rolde, voortgedreven door de wind. Even dacht ik een American Beauty momentje te beleven en haalde mijn cybershot tevoorschijn om dit vast te leggen.
Het leven loopt vaak anders dan in de film. Terwijl de ballon doorrolde, dook opeens een onverwacht acteurtje op die de video een nieuwe wending gaf en de ballon een andere richting op stuurde. De ballon trok zich er uiteindelijk weinig van aan en hervond zijn route al snel.
Naar het schijnt heeft het de filmmakers ook behoorlijk wat moeite gekost om het plastic zakje in American Beauty gewichtloos door de wind te laten bewegen. Buiten beeld stonden er een paar flinke windmachines te blazen om een scène te reconstrueren die regisseur Sam Mendes ooit zelf onverwachts had meegemaakt. Soms kost het moeite om levenspoëzie te reconstrueren.
Ik denk dat het begon met het vliegende zakje in de film American Beauty. Dat zakje dat in de wind danste en de video-opname van Ricky Fitts die dit prachtige stukje levenspoëzie vastlegde.
Ricky Fitts, de jongen die, ondanks de narigheid in zijn leven veroorzaakt door zijn strenge vader, toch altijd oog hield voor mooie dingen.
Ik meen me te herinneren dat regisseur Sam Mendes dat ooit zelf eens had gezien en erdoor geïnspireerd raakte. Net zoals ik dus door zijn film op een idee kwam.
Het idee dat het leven soms van dit soort kleine cadeautjes geeft. Een moment van schoonheid dat, net als het leven zelf, voorbij is voordat je het weet. Je moet er dus goed opletten en ervan genieten zolang het kan.
Maar het dagelijks leven is jachtig en tegelijkertijd zo vol met beslommeringen dat je dat genieten vaak vergeet. Je hoofd zit soms zo vol van alles dat er geen ruimte meer lijkt voor dat soort kleine momentjes. Maar die momentjes zijn belangrijk, essentieel zelfs.
Het zijn die kleine dingen: een zakje dat door de kolkende wind lijkt te dansen, een meisje op een fiets dat voorbijschiet en naar je glimlacht, twee tortelduifjes op een tak die hun kopjes tegen elkaar wrijven. Die jogger in het knalrode pak die puffend voorbij stoomt in het Vondelpark, de verborgen belofte in de koffieverkeerd die stomend voor je staat of gewoon het moment dat je op de bank zit even niets meer moet.
Dit soort momenten vasthouden niet onmogelijk doch niet gemakkelijk. Ze zijn snel vergeten. Video biedt in sommige gevallen uitkomst en biedt bovendien de mogelijkheid om ze te delen. Laatst legde ik uit het raam enkele vogeltjes in de sneeuw vast. Nu ben ik geen ornitholoog en heb vaak geen idee hoe die vogels heten. Maar die kennis is ook niet nodig om van het beeld te genieten.
Door de video online te zetten kunnen anderen ook uit mijn raam kijken op het moment dat het sneeuwde.
Zelf ook een mooie video gezien? Zet een linkje in het commentformulier en vertel wat het met je deed, als je wilt.
Cultuurliefhebbers schreeuwen zich schor in Nederland. Het is terecht dat het publiek, artiesten, kunstenaars, filmmakers, televisiemakers en stripmakers in opstand komen tegen de plannen van het kabinet.
‘Er wordt ruim 20% gekort. En als toegift gaat de BTW op kaartjes voor beeldende kunst, concerten en voorstellingen omhoog van 6 % naar 19%. En dat terwijl de hele kunstenbegroting van het Rijk niet groter is dan de aanleg van een paar kilometer snelweg. Dat is geen bezuinigen, dat is moedwillig slopen van iets waar het gros van de Nederlanders van geniet en waar alle Nederlanders van profiteren,’ staat er op de site NederlandSchreeuwtOmCultuur.nl geschreven.
Actie ja!
Om deze ‘schreeuw’ tegen het kabinetsbeleid kracht bij te zetten, zijn er zaterdag 20 november door het hele land acties. Vanaf 16 uur gaat men de straat op om zich te laten horen voor het behoud van kunst en cultuur in Nederland. In Amsterdam verzamelen cultuurliefhebbers zich om 16.00 uur op het Leidseplein.
Verder kunnen mensen affiches van Nederland Schreeuwt om Cultuur duidelijk zichtbaar op hangen: thuis, op het werk, in uw stamcafé of restaurant, in de bioscoop of supermarkt om de hoek. Materiaal is beschikbaar via de website www.nederlandschreeuwtomcultuur.nl. Men kan een bijdrage (kunstwerk of ander ontwerp) te leveren aan het project SLASH/ART geïnitieerd door het Sandberg Instituut, Kunsten 92 en de Appel http://slashart.nl/ en door voor 20 november een eigen ‘Nederland schreeuwt om cultuur’ filmpje op Youtube te uploaden: binnen 1 minuut vertel je wat uw meest bijzondere ervaring was met kunst of cultuur http://www.youtube.co/watch?v=opfC_bJoBlo
Prima dat men zich uit tegen dit soort kaalslag van de Nederlandse cultuur, want in mijn ogen is het puur symboolpolitiek die Rutte en Geert hier bedrijven. Cultuur kost niet zo veel, maar levert veel op. Het nut van BTW heb ik nooit ingezien. BTW verhogen? Afschaffen die hap zou ik zeggen.
Toch stoor ik me wel een beetje aan de campagne die gevoerd wordt. Al een paar weken zien we acteurs en BN’ers zich uit protest de longen uit het lijf schreeuwen. Als een stel verwende kinderen wiens favoriete speelgoed is afgepakt, schreeuwen ze in het luchtledige. Zo kun je het tenminste interpreteren. Een beeld wat de rechtse rakkers, die toch al vinden dat het hier alleen om ‘linkse hobby’s’ gaat, alleen maar zal versterken in de aanval op cultuur. Je kunt het beeld ook zien alsof er iets geamputeerd wordt, in dit geval noodzakelijke subsidies die kleinkunst en experimenten levensvatbaar maken.
Laat liever zien wat we gaan missen in plaats van op de grond te stampen. Daarom ben ik blij met de video die ik van de week van het Filmmuseum, euh Eye institute, kreeg gemaild. Hierin wordt nog steeds geschreeuwd, maar dit keer zijn de schreeuwers afkomstig uit scènes van Nederlandse films. Nu wordt er in ieder geval getoond waar het om gaat.
En moet dat nu allemaal, die cultuur? Natuurlijk! Iedereen die anders beweert is eigenlijk een proleet. Als je niet wat geld pompt in culturele activiteiten, als je denkt dat het alleen maar hobby’s zijn voor linkse rakkers en het hele stelsel dat we nu kennen onderuittrekt, dan moet je niet gek opkijken als we binnenkort alleen nog maar naar musicals kunnen of naar concerten van mensen als Jantje Smit. Ik moet er niet aan denken.
Gelukkig zijn er ook nog weldenkende mensen in politiek Den Haag te vinden. Zoals Boris van der Ham die in onderstaande vrijzinnige lezing van 12 november nog eens haarfijn uitlegt waarom Cultuur zo belangrijk is.
De filmstijl van Wes Anderson, je houdt ervan of je vindt het niets. Er is volgens mij geen tussenweg. Ik hou erg van zijn films.
