Tag: Westergasfabriek
Categorieën
Tussen de bomen…
Categorieën
Kletsmajoor
Categorieën
Sfeervolle locatie voor een horrorfilm
Het is natuurlijk erg fijn om een Westerpark bij je om de hoek te hebben als je als freelance journalist eens de benen wil strekken. Vanmorgen was ik er nog om in het Ketelhuis een persvoorstelling bij te wonen. Terwijl ik nu hard zit na te denken over mijn favoriete tien genrefilms aller tijden en de foto’s die ik eerder deze week tijdens een wandeling maakte, zit te bekijken, bedenk ik me dat het ook een perfecte locatie kan zijn voor een horrorfilm. Alleen dit beeld roept al vele mogelijke scenario’s bij me op:
Categorieën
Een Pontiac in het wild
Deze poster kwam ik tegen op het Westergasfabriekterrein. Een echte Peter Pontiac. Je mag me gerust een fan van zijn werk noemen – vind ik niet erg. Beroepsmatig valt mijn oog sowieso snel op getekend werk in de openbare ruimte. Een fijne bijkomstigheid.
Het Westerpark en Westergasfabriekterrein (mooi lang Scrabblewoord trouwens, evenals Scrabblewoord…) zit vol met konijnen. Ik hoef ze niet in huis te hebben, maar toch ben dol op konijnen. Zeker als ze voor je weg huppelen en je dat witte kontje omhoog ziet wippen.
Categorieën
Gezien: Unseen Photo Fair
Foto: Linda.
Zondag samen met Linda de Unseen Photo Fair bezocht en een zeer divers aanbod aan fotografie gezien. De expositie is bedoeld om fotografen aan het publiek voor te stellen, maar bovenal om kopers voor het werk te vinden. Er hing niet iets tussen wat ik graag aan mijn muur wilde hebben, al kreeg ik van al die afbeeldingen en visies op de wereld wel zelf zin om foto’s te maken.
Behalve geëxposeerde foto’s kon je er ook documentaires kijken over fotografen. Ik vond die over Bill Cunningham, die al sinds de jaren zestig de mode op straat fotografeerd. Fascinerende man, maar ook een beetje droevig: iemand die voor zijn werk leeft. Dat levert hem een prachtig oeuvre op maar ook een gebrek aan sociaal leven en liefde:
Zapp Magazine presents Bill Cunningham: New York (director Richard Press – 2010 84 min)
Richard Press’ fascinating documentary about the famed photographer
Bill Cunningham took ten years to make, “eight years to convince Bill
and two to shoot and edit the film”. Eighty-year-(and more)-old Bill
Cunningham is a reluctant fashion legend; he’s cycled around New York on
his worn-out bicycle for years, documenting street fashion for over
half a century. Vogue editor Anna Wintour once famously said “We all get
dressed for Bill”.
Categorieën
Wie omhoog kijkt ziet soms heel wat moois
Donderdagavond at ik met mijn zwager, schoonzus en Linda in het Ketelhuis. Zwagertje lief is een superklusser dus die had in een paar uur tijd wat loodgieterwerk gedaan en een deur uitgebroken. Blij mee. Dit zijn de ramen in het Ketelhuis, het blijft een prachtig pand.
Het werk van meer dan zestig internationale tekenaars is in de Westergasfabriek samengebrachtop de expositie A Perfect Day.
Op de tekenshow A Perfect Day zijn 220 tekeningen van zo’n 65 tekenaars te zien. Werk van cartoonisten, muzikanten, filmmakers en kunstenaars uit binnen en buitenland. Van de speelse, iconografische covers die Saul Steinberg tekende voor het tijdschrift The New Yorker tot het absurdistische werk van Kamagurka, maar ook maatschappijkritiek van Dan Perjovschi.
Wat al dit uiteenlopende werk met elkaar verbindt is dat het allemaal observaties, gedachten en ideeën over het leven zijn. De titel A Perfect Day moeten we volgens organisator en samensteller Olga Scholten ironisch interpreteren: ‘De meeste onderwerpen van deze tekeningen zijn vrij triest, maar door er met humor een draai aan te geven, wordt het wat leefbaarder. Er zitten veel dingen in waar je direct om kunt lachen, maar de meeste tekeningen zijn wat cynischer of poëtischer van aard. Bijvoorbeeld de tekening van Kurt Vonnegut. Op een grafzerk staat “Life is no way to treat an animal” geschreven.’
Leonard Cohen
Grafisch ontwerper Scholten nam het initiatief voor de tekenshow en stelde de collectie met illustrator Paul Faassen samen. Ze baseerden zich deels op de Apexart-tentoonstelling Lots of Things Like This die in 2008 in New York plaatsvond en waar auteur Dave Eggers curator van was. Scholtens werk werd daar ook tentoongesteld. De collectie van Eggers werd voor de expositie in Amsterdam deels overgenomen en verder aangevuld met meer dan veertig namen uit binnen- en buitenland.
Een zelfportret van de Canadese singer-songwriter Leonard Cohen, met daaronder de tekst “One of those days, when the hat doesn’t help”, is wel uit New York meegenomen. ‘Cohen heeft veel zelfportretten gemaakt waarin hij een hoedje draagt. Voor mij is het essentieel dat hij er tussenzit. Het gaat ons er niet om dat hij een bekende naam is waar mensen op af zouden komen of dat het vanuit de kunsthistorie belangrijk is dat hij ook tekent, maar wel omdat je hierdoor op een andere manier naar Cohen gaat kijken.’
Tekst én beeld
Wat de tekening van Cohen ook mooi illustreert is hoe tekst en tekening een onlosmakelijk geheel met elkaar vormen en een verhaal vertellen, een belangrijk criterium waarop alle werken zijn geselecteerd. ‘Het gaat ons om die combinatie van tekst en beeld en wat die samenkomst met elkaar doet,’ licht Faassen toe. ‘In dat opzicht bewegen we ons op een grens tussen cartoon en autonome kunst. Daarin zijn verschillende vormen mogelijk, maar belangrijk voor ons was dat tekst en tekening een totaalbeeld vormen.’
Soms ontstaat er door die combinatie een surrealistisch geheel zoals in het werk van de Britse illustrator en schrijver Glen Baxter. Hij maakt tekeningen in de stijl van oude jeugdboeken, vaak met gangsters, cowboys en ontdekkingsreizigers in de hoofdrol. Het onderschrift rijmt niet met hetgeen is afgebeeld. In de absurde wereld van Baxter kunnen cowboys bijvoorbeeld intellectuele uitspraken doen over kunst of filosofie.
Droedels
De samenstellers willen met de tekenshow ook het plezier dat tekenen biedt vieren. Naast gedetailleerde tekeningen hangen er ook veel prenten die er eenvoudig uitzien. ‘Het gaat ons niet om de techniek of om mooi gemaakte tekeningen,’ vertelt Scholten. ‘Veel van wat we geselecteerd hebben ziet eruit als een snelle krabbel, als droedels die iedereen wel eens maakt, tijdens het telefoneren bijvoorbeeld.’
Volgens Scholten zorgt de directheid van het handschrift ervoor dat de toeschouwer op een laagdrempelige manier wordt uitgenodigd om op het werk te reageren. ‘Kunst wordt altijd op zo’n hoog voetstuk gezet. Met deze tentoonstelling willen we laten zien dat iedereen met dit soort ideeën over het leven leeft. Nu kan men direct reageren op het werk zonder belemmerd te worden door de gedachte dat ze voor een Andy Warhol staan, waar ze iets kunstzinnigs over dienen te zeggen.’
Een lege plek
Er zijn allerlei evenementen georganiseerd om het publiek te betrekken bij A Perfect Day. Zo is één plek in de tentoonstelling gereserveerd voor tekenwerk dat iedereen mocht insturen. Meer dan 50 inzendingen kwamen binnen. Een animatie die wordt vertoond is deels door het publiek gemaakt: eind januari zaten vrijwilligers in de Posthoornkerk ieder een van de 360 frames van de film in te kleuren. Scholten: ‘De hele avond was iedereen zoet aan het kleuren, met ranja en een muziekje op de achtergrond. Dat doe je als volwassene eigenlijk ook nooit meer.’ Om de aandacht te trekken reed er een invalidenwagen door de stad met een miniversie van de tentoonstelling.
Bij de expositie hoort op 10 en 11 februari ook een A Perfect Night, een avondprogramma waarin optredens worden afgewisseld met animaties, muziek, eten en drinken. Met onder andere Gummbah, Michiel Romeyn, Tjitske Jansen & Markus Vater, Tin Men & The Telephone, Han Hoogerbrugge en Micha Hamel. Maxim Hartman presenteert.
A Perfect Day: 10 tot 24 februari, Westergasfabriek (Openbare Verlichting) Amsterdam. Zie ook: www.aperfectday.info
Dit artikel is 9 februari in Het Parool gepubliceerd.
Categorieën
Computer creature in the wild
Westergasfabriek, 1:04
A strange picture @Westergasfabriek. Is this some kind of computer alien meeting place? Read more about it on this site.
Categorieën
Party on, Wayne
Westerunie, 10:00 pm – The VARA 85 party.
A while later at the celebration, a band played requested songs. One could pick up the phone and ask for a request. The band knew a lot of tunes, but if they didn’t know the song you wanted to hear, the phone line got disconnected.