Categorieën
Mike's notities

Voor een koel hoofd

Ja, het is warm. Zelfs mijn mac staat te zweten in mijn kantoortje. Daarom plaats ik deze sneeuwfoto, gemaakt in februari dit jaar. Om even verkoeling te brengen. Lekker toch, even krakend wandelen in de sneeuw?

En nu we het toch over foto’s hebben: ik heb de gewoonte om plaatjes te schieten met mijn trouwe Sony Ericsson. Die foto’s zijn voor mij een visueel geheugen. Het is leuk om deze soms digitaal terug te kijken en even terug te denken aan de dingen die voorgegaan zijn. Je vergeet immers toch een hoop, ook de leuke dingen.

Alledaags
Daarom ben ik deze week met een fotoblog begonnen. Het idee is om iedere dag een foto te plaatsen. Een toevallig plaatje, een bewuste compositie of een geheugensteuntje voor mezelf. Omdat ik de flow van blogposts niet te veel in de weg wil zitten op MichaelMinneboo.nl, heb ik besloten om een een versche blogspotpagina aan te maken voor het fotoblog.

Ik kwam op het idee toen ik het boekje Alledaags aan het lezen was. Toby Morris maakte elke dag een tekening en maakte zo een visueel dagboek dat een jaar beslaat. Dit weekend ga ik hem hierover interviewen voor Het Parool.

Ik ben benieuwd naar welk verhaal er volgt jaar op het fotoblog staat. Nieuwsgierig? Check Daily Webhead.

Categorieën
Fotoblog

Foto: Venster op de winterwereld

Uitzicht op de Singel vanuit grandcafé Luxembourg, Amsterdam.
Vrijdag 8 januari 2009.

Terwijl ik zit te wachten op een oude studiegenote kan ik maar geen genoeg krijgen van het stedelijke winterlandschap dat Amsterdam heet. Misschien komt het omdat ik pas sinds kort in deze prachtige stad woon, ofschoon ik hier al jaren kom. In alle jaargetijden. De studie Filmwetenschap volgde ik hier.
Wanneer mijn oude studiegenote arriveert heb ik fijn een paar minuten kunnen mijmeren. Soms is het best wel lekker om even weg te dromen. Kopje koffie erbij en een uitzicht om in af te dwalen.
Een weekje later is de dooi weer voorzichtig begonnen en bedreigt menig natuurijsmarathon. Ach, gelukkig hebben we de winterfoto’s nog. 🙂
Lees ook:

Categorieën
Fotoblog

Foto: Glimlach van sneeuw




Vondelpark, Amsterdam.
Donderdag 7 januari 2010

Iemand had de bomen in het Vondelpark opgevrolijkt met brede sneeuw glimlachen op de stammen. Een beeld waar ik vrolijk van werd dus ik dacht: ik deel het even met de wereld.Lees ook:

Categorieën
Fotoblog

Koffie met sneeuw

Uitzicht vanboven een kopje cappuccino.Afgelopen zondag zat mijn hoofd nog vol snot van de griep. Toch sleepte lief me even naar buiten voor een frisse neus door de sneeuw. Gelijk had ze, want een beetje frisse wind in een duf hoofd doet soms wonderen. Je moet dat soort uitstapjes echter niet te gek maken, daarom eindigden we ons wandelingetje met een vers kopje koffie in de buurt. Terwijl ik het – dit keer opvallend bittersmakend – drankje tot me nam, keek ik door het raam naar buiten, waar dappere Amsterdammers de gladde sneeuwlaag trotseerden op de fiets.

Categorieën
Fotoblog

Foto: Sneeuwlandschap

Een impressie van het sneeuwlandschap, ooit genomen vanuit de trein met mijn telefoontje.Ik vond haar in mijn archief en ze leek me goed bij het huidige weer te passen. De foto is niet perfect. Sterker nog: er is niets scherp op deze plaat. Zij zou door iedere beeldredacteur waarschijnlijk afgekeurd worden. Het is juist de onscherpte die maakt dat ik haar zo fijn vind. Vaak razen we immers door het landschap, zonder er echt op te letten. Slechts een snelle impressie omringt het voertuig. Een vage afdruk is wat er in ons geheugen achterblijft.

Categorieën
Media

Sneeuwpret op tv

De sneeuw bracht bij mij vandaag veel pret. Nee, ik heb geen sneeuwballen gegooid of een sneeuwpop gemaakt. Op een kleine wandeling na zit ik al de hele dag warm achter de monitor – het is immers gewoon donderdag. Toch heeft de sneeuw mij veel binnenpret bezorgd. De sneeuw en het NOS journaal.

Dankzij de dikke laag sneeuw was namelijk het hoofditem van het journaal niet het mislukken van de climaattop in Kopenhagen. Of de herstellende boventronie van Berlusconi. Of een van de brandhaarden in de wereld die geblust moeten worden. Nee, het plezier en de ongemakken die de zware sneeuwval veroorzaakte in ons kleine landje en Europa stond centraal. De witte laag laat er dus niet alleen de straten in de buurt er beter uitzien door alle rotzooi te bedekken. Wereldvervuiling en narigheid waren vandaag even afgedekt door een maagdelijk witte laag natuurverschijnsel. Daar werd ik vrolijk van.

Foto door Menno Kooistra.

Categorieën
Mike's notities

Een maandje onderduiken

Het is weer december. Laat ik daar nu helemaal geen zin in hebben.Ik doe niet aan Sinterklaas en eigenlijk ook niet aan kerst. De meute shoppende heethoofden in de winkelstraat is voor mij een onbekend en raar volk. Bomen tuig ik niet op en daarom ook niet af. Oud & Nieuw vind ik maar een arbitraire bepaling van een nieuw begin. Meestal komt dat nieuwe jaar ook helemaal niet uit. Ik zit dan midden in een project en ben dan helemaal niet aan afronden toe.Voor mij begint het nieuwe jaar bij de herfst, als ik hernieuwde energie door mijn lijf voel stromen. Als er een stortvloed aan nieuwe ideeën door mijn hoofd stormt. Oudejaarsavond is meer een avond om uit te zitten. Voor de buis of gedoken in een goed boek. Lekker lui in een stoel luisterend naar een goede cd. Totdat de hemel in fik gestoken wordt met oorverdovende knallen. Dan kun je het luisteren wel vergeten.Het is niet mijn wereld. Ik kijk er naar, maar snap niet wat ik zie.Eigenlijk geen slecht idee om de decembermaand door te brengen, weggedoken in het papier. Je geest dwalend door nieuwe werelden. Of oude voor mijn part. Weg van het Nederland buiten de deur. Kerstklokken negeren. Etentjes missen. Rust en contemplatie. Dan zie ik een kerstvakantie wel zitten. Even twee weken in mijn agenda afbakenen.

Categorieën
Mike's notities

Breinkoekje: Winterslaap

Schat,
zet
de wekker
maar
op
21 maart.
Categorieën
Fotoblog

Nu wordt het pas echt interessant

Ja! Het is weer oktober en de herfst heeft zijn intrede gedaan. Wat mij betreft nog steeds de fijnste tijd van het jaar.

De warme klefheid van de zomer hebben we achter ons gelaten. Evenals de wespen, muggen en enge mannen die met ontbloot bovenlijf door de stad denken te moeten lopen. (Oké, we moeten de korte rokjes en vrouwen in bikini ook missen, maar je kunt niet alles hebben. En hebben ze daar niet het interpret voor uitgevonden?)Herfst betekent voor mij: die zwoele, koele najaarswind, de dwarrelende bladeren in het park, de natuur als levend schilderij dat in een zeer kort tijdsbestek een boeiende transformatie ondergaat, vernieuwde energie & zin om weer aan de slag te gaan… Nieuwe ideeënstorm en verse projecten. Maar ook Halloween eind oktober. En gezellig samen knus op de bank zitten.Als het zou kunnen dan zou ik ieder halfjaar op een ander halfrond wonen, zodat ik het hele jaar door herfst en winter heb en altijd de zomermaanden kan overslaan. Helaas moet ik het vooralsnog met zes maanden per jaar doen.

Categorieën
Media Mike's notities

De weg naar onheil…

Bron: Muhka.

Bovenstaande maquette werd gemaakt door de Vlaamse kunstenaar Hans Op de Beeck. Ik zag het werk laatst staan in het Museum van Hedendaagse Kunst Antwerpen.

De maquette uit 1998 heeft de fantasieloze titel ‘Location 1’ meegekregen. Hij sprak evengoed tot mijn verbeelding.Het desolate kruispunt deed me in eerste instantie denken aan de weg naar Twin Peaks. Dat bizarre houthakkersdorp vlakbij de Amerikaans-Canadese grens waar niets is wat het lijkt. Nou ja, behalve de taarten van Norma Jennings in The Double R Diner dan. Die smaken net zo lekker als dat ze eruit zien. Als we Dale Cooper mogen geloven tenminste. Maar ik dwaal af. Onderweg naar Twin Peaks dus. Gehuld in duisternis, rijdend door een ijzige kou op de weg naar onheil. De pikzwarte nacht is een eerste teken van de helse rampspoed die zich schuilhoudt in de bossen. BOB, die het kwaad in de mens belichaamt, wacht ons op in Twin Peaks…

Horror-road
Het kruispunt zou ook goed passen in een horrorfilm. Stel je voor: het is de koudste nacht van je leven. Je rijdt in je eentje naar een onbekende bestemming, op de vlucht voor jezelf. Met iedere kilometer laat je je verleden verder achter je. Je staat er alleen voor. Slechts een countryzender op de radio houdt je gezelschap.

Dan begint de motor van je gezinsauto te roken. Een paar seconden later geeft deze voorgoed de geest. Daar sta je dan, bij een kruispunt op de weg waar niemand langskomt. Je telefoon heeft al uren geen bereik. Dan laat de accu van je auto je ook in de steek. Geen heater meer. Zelfs geen foute countrysentimenten om je aan te verwarmen. Er zit niets anders op dan de kou te trotseren. Je stapt uit en loopt richting de stoplichten. Er valt nergens een teken van leven te bekennen. Totdat een gil de stilte verscheurt….Gek genoeg roept het kunstwerk bij mij geen fantasieën op van het door de nacht naar huis rijden om samen met je gezin kerstfeest te vieren. Driving home for Christmas… Dat zou natuurlijk ook nog kunnen… Hoewel, dan was het vast drukker op de weg geweest vermoed ik.

Zo kan het ook natuurlijk
De omschrijving van ‘Location 1’ op de site van Op de Beeck is vooral feitelijk:

The specator enters a darkened space, in which a large model of a crossroads can be viewed at chest height. The work represents an icy, nocturnal intersection in winter. The crossroads are deserted, the trees are bare, and the canals are frozen over. The only activity comes from the traffic lights: the coloured lights switching on and off. The entire scene is bathed in a soft blue moonlight.

In een ander licht
Onderstaande foto’s maakte ik met flits. Ze werpen weer een heel ander licht op ‘Location 1’. Het blauwe licht is door de witte flits weg gefilterd, hierdoor gaat veel van de sfeer verloren. Ook is nu duidelijk te zien dat het een maquette is. Door de constructie ietwat bloot te leggen, wordt een glimp van het vakmanschap van de maker getoond. Toch gaat mijn voorkeur uit naar bovenstaande foto. Je kan daar zo lekker bij wegdromen…
Deze post verscheen ook op EeuwigWeekend.nl.

Lees alle posts over Twin Peaks.

Categorieën
Mike's notities

De perfecte zondag van Frommel

De wind huilt om het huis de regen slaat tegen de ramenDe ideale zondag. De ideale zondag word ik wakker na een avond, waarin ik een waanzinnig concert heb gezien. De oren nog natutend van dit geweld of het hart en de emoties nog vol van zoveel prachtigs op een podium, is er na geborreld in mijn favoriete café. De tent waar ik niet alleen al 18 jaar kom, maar ook jaren achter de bar heb gestaan en zelfs een aantal jaren tot het meubilair hoorde. Er is in de nacht van deze ideale zondag gedronken en gedanst. Gepraat en gelachen en gepraat en gedronken en gelachen.De ochtend van de ideale zondag word ik wakker en hoor ik de wind om het huis huilen en de regen tegen de ramen slaan. Geen zon en warmte voor mij. Ik hou van herfst en nog meer van winter. De wind huilt om het huis en de regen slaat tegen de ramen. Ik draai me nog een keer om en kruip tegen haar aan. Haar, want zij hoort bij mijn ideale zondag. Zij is mijn lief. De vrouw waar ik iedere ochtend naast wakker wil worden, maar zeker deze ideale zondag.We kruipen lekker tegen elkaar. We besluiten lekker lang in bed te blijven liggen. Knus samen villa achterwerk of een filmpje kijken. Lekker lang in bed blijven liggen. We vrijen nog een keer. We vrijen, want we kunnen geen genoeg van elkaar krijgen. Het is een vrijen vol lust en geilheid, maar ook een vrijen van liefde en intens houden van elkaar. We kruipen voldaan tegen elkaar en vallen langzaam weer in slaap. Zij eerst en ik hoor haar adem rustiger worden. Ik voel de ontspanning in haar lichaam tegen me aan. Ik ben gelukkig zegt mijn hoofd en langzaam wordt het donker.Als we ontwaken, voor de tweede keer deze ideale zondag, staan we op. Ik bak een gebakken ei voor haar. Op mijn ideale zondag bak ik een ei. Een ei voor haar. Met een kopje thee erbij. We lummelen wat op deze ideale zondag. Op de bank. Uit de boxen klinkt muziek. Onze muziek. We lezen de krant van zaterdag en lezen elkaar stukken voor. Later in de middag nemen we een borrel. We vertellen elkaar verhalen over tijden van voor wij samen waren, kijken elkaar aan en zeggen hoe ideaal deze ideale zondag tot nu toe is.Als de avond begint te vallen begeven we ons naar de stad. We eten in ons favoriete restaurant. Dat kan elk restaurant zijn, als ze er maar een Surinaamse zaligheid schenken. Bij deze ideale zondag hoort een Surinaamse zaligheid. Eentje, want als we een tweede nemen zakken we langzaam onder tafel. Ik weet een hoop te doen onder tafel, maar deze ideale zondag is nog niet voorbij. We houden het dus bij eentje.Als we het restaurant verlaten besluiten we pas wat we doen. Gaan we nog even wat drinken of gaan we naar huis en genieten we het laatste beetje van deze ideale zondag van elkaar thuis?Besluiten we om nog wat te gaan drinken dan zullen we dat niet zomaar in een willekeurig café doen. We zullen daar heen gaan waar de mensen die wij liefhebben zijn. Bij het binnenkomen worden wij hartelijk begroet en nog een paar uurtjes zullen wij praten en lachen en praten en drinken en lachen. Moe maar voldaan zullen wij vlak voor twaalf uur weer samen in bed liggen. Nog niet te moe voor vrijen, want deze ideale zondag hoort, om een ideale zondag te zijn, vrijend met haar te eindigen.Besluiten we naar huis te gaan dan zullen we samen met een goed glas wijn en/of een lekker biertje op de bank zitten. Uit de boxen klinkt muziek. Onze muziek. We zullen praten en lachen en praten en drinken en lachen. Moe maar voldaan zullen wij vlak voor twaalf uur weer samen in bed liggen. Nog niet te moe voor vrijen, want deze ideale zondag hoort, om een ideale zondag te zijn, vrijend met haar te eindigen.Zal een zondag zo zijn dan zal die zondag mijn ideale zondag zijn, maar misschien is dit alles helemaal niet nodig om van een zondag mijn ideale zondag te maken. Als ik de zondag maar met haar doorbreng. Dan kan ik zelfs een dagje familie aan. Dan wil ik best in de file staan. De kattenbak verschonen en kleren strijken. Als ik de zondag met haar doorbreng dan is iedere zondag mijn ideale zondag.Een gastbijdrage van Frommel. Volgend weekend René van D.
Lees de andere perfecte zondagen hier.