Ik sprak Johan tijdens een signeersessie in Het Beeldverhaal in Amsterdam, op vrijdag 28 juni 2019.
Daarom was ik deze week bij Next Level Heroes, het YouTube-programma van Bas van Teylingen en Bardo Ellens. Nu was Bas er niet omdat hij zijn tweede speelfilm aan het regisseren is, dus nam Bardo de presentatie op zich. Samen met hem en Melvin Imanuel van Dirtees hebben we een flinke boom opgezet over Spider-Man en over wie Mysterio is, de potentiële schurk in deze film gespeeld door Jake Gyllenhaal.
Als prop had ik deze keer een herdruk van Amazing Spider-Man #13 meegenomen waarin Mysterio geïntroduceerd wordt. Op weg naar de studio was ik die ochtend nog even langsgegaan bij CIA comics aan de Keizergracht waar ik tegenwoordig al mijn True Believers koop, waar deze uitgave onderdeel van is. In de uitzending kun je van zo’n strip niet te veel laten zien, maar wel bijvoorbeeld de cover. Ik vind het belangrijk om mensen te wijzen op het bestaan van die comics, zodat sommige filmkijkers zin krijgen om die oorspronkelijke comics ook te gaan lezen. Noem het een vorm van zendelingswerk.
Bardo Ellens is een van de bekendste Nederlandse YouTubers. Hij is al sinds 2006 actief op zijn videokanaal Banjomovies waar hij allerlei humoristische video’s plaats, waarvan de meeste afleveringen een satirisch karakter hebben. Op dit moment heeft hij meer dan 300.000 abonnees. Eigenlijk is hij de enige Bekende Nederlandse YouTuber die ik in het echt ken, want als ik de YouTube-Top 100 doorblader, merk ik dat ik toch vaak naar heel andere YouTubers kijk. Meestal zijn dat Amerikaanse videomakers die over geeky onderwerpen praten. Ieder krijgt dankzij de algoritmes zijn eigen informatiebubbel.
Nu ken ik Melvin al een tijdje en is het altijd leuk om samen flink te nerden. Na de uitzending hebben we ook nog iets van anderhalf uur doorgepraat over reacties op Instagram en hoe je daar mee om kunt gaan. Vooral natuurlijk als die reacties niet zo fijn zijn. Wat nog wel eens gebeurt als mensen zich slecht geïnformeerd uitlaten over dingen. Moet je die mensen dan wijzen op hun fout of moet je die reacties simpelweg laten staan maar er niet op ingaan?
Meestal kies ik voor het laatste, maar mensen op een verkeerde aanname wijze kan ook helpen ze tot inzicht te laten komen. Het blijft iets wat je telkens opnieuw moet uitmaken denk ik.
Maandag zal ik Spider-Man: Far From Home gaan zien in de persvoorstelling. Ik ben benieuwd of ik daar in de volgende aflevering van Next Level Heroes weer over mag praten. Maar dat soort dingen blijven altijd een verrassing.
Recent was ik samen met mijn vriendin Linda een paar dagen in Bergen aan Zee, een prachtige kustplaats waar je letterlijk kunt uitwaaien. Het was genieten van de frisse zeelucht. In tegenstelling tot Amsterdam, waar de lucht sterk vervuild is, kun je daar gewoon de natuur in de duinen en het zout van de zee ruiken. De rust bood me ruimte om na te denken en hoewel ons verblijf relatief kort was, kwam ik op het strand tot een paar belangrijke conclusies.
De eerste conclusie is dat ik zo snel mogelijk Amsterdam wil verlaten om te wonen op een rustiger plek. De stad is overwoekerd met toeristen en evenementen die bedoeld zijn om zoveel mogelijk geld te verdienen. Veel huizen zijn opgekocht door rijke stinkerds die er een doorlopend airbnb festijn van maken. Een festijn voor de rijke stinkerds en de asociale, dronken toeristen die ze in hun appartementen laten huizen. De stad is vrijwel onleefbaar geworden.
Ik wil wonen op een plek waar veel natuur en rust is. Zodat ik kan genieten van schone lucht en ruimte. En van stilte waardoor ik lekker kan schrijven. Wonen in een kleinere gemeenschap, waar de bewoners elkaar een beetje kennen en voor elkaar klaarstaan.
Een andere conclusie gaat over mijn virtuele leven. Twitter wordt wel eens met een riool vergeleken, en aangezien er veel verbale shit wordt uitgewisseld, vind ik die metafoor best goed passen. En als ik zeg Twitter mag je ook best andere sociale media denken. Het hangt er een beetje vanaf wie je volgt hoor, maar eigenlijk kun je altijd zeggen dat als je er te lang rondhangt, de shit will hit the fan.
Iedereen mag van mij zeggen wat hij of zij wilt, maar ik hoef het niet allemaal te horen.
Natuurlijk biedt het internet ook veel moois, maar daar heb ik het nu even niet over.
Een andere belangrijke conclusie die in mij opkwam, is dat te oud ben voor clickbait en alles wat dat behelst. Mensen lokken met zogenaamde prikkelende maar altijd ongenuanceerde koppen of videotitels. Ik weet dat ze ervoor zorgen dat mensen op je linkje klikken, en waarschijnlijk je stukken gaan lezen en je video’s bekijken. Maar wat een enorme onzin is clickbait eigenlijk. Met sensatiezucht komen we echt niet verder.
Ik heb het liever minder kliks en views op mijn youtube-kanaal dan dat ik verantwoordelijk ben voor nog meer onzin in de wereld.
Ook hier geldt dat makers van mij mogen maken wat ze willen, maar dat ik graag mijn eigen weg ga en die dingen maak die ik wil maken. En het maakt me dan niet uit dat ik in een niche opereer of niet.
Sinds ik een paar keer per week vlog heb ik veel video’s gezien met do’s en don’ts. Hoe je de perfecte thumbnail maakt bijvoorbeeld, welke keywords je moet invoeren, en wat je nog meer moet doen om publiek te trekken. Met de regels ben ik bekend maar ik wil alleen de regels toepassen die voor mij echt waarde hebben.
Soms vermoeit het me allemaal zo erg. De regeltjes om zichtbaar te zijn online. De hoepels waar je doorheen moet springen om het algoritme van sociale media te plezieren en te prikkelen, alsof je in de gunst probeert te komen van een lastige en nukkige minnares. Het volgen van al die regels maakt dat we ons zelf steeds meer als computers en robots gaan gedragen.
Die hele ratrace vermoeit me zeer. Misschien komt het omdat ik inmiddels de veertig ben gepasseerd, maar veel mensen maken zich druk om niks, heb ik vaak het idee. Ze lijken verslaafd aan conflict. Daar wil ik niets meer mee te maken hebben.
Misschien klink ik nu somber maar dat ben ik juist niet. Wandelen over het strand en door de duinen gaf me juist een moment van helderheid. Soms moet je weten wat je in ieder geval niet meer wilt om te kunnen ontdekken wat je wel wilt in het leven. Tot die conclusies komen is een goede eerste stap.
Of eigenlijk: een artikel over de stripadaptatie van die film door Denny O’Neil en Jerry Ordway.
WIE IS JOUW FAVORIETE BATMAN?
Tegenwoordig lees ik vooral veel boeken voor mijn werk en natuurlijk de VPRO Gids, vanwege de goede artikelen en filmrecensies die daar in staan. Wat las jij vroeger altijd in de zomer?
In deze vlog laat ik jullie daar meer van zien. Vooral De Vergelders (The Avengers in het Engels) is de moeite van het lezen waard. Een verhaal van Roger Stern en Bob Hall, waarin Vision probeert de de mensheid tegen zichzelf te beschermen door alle computers in de wereld over te nemen. Van Juniorpress natuurlijk.
ROODHAAR #5: De reuzen van het Gebroken Rif
SANGRE #2: Fesolggio, de onverbiddelijke
BADLANDS #1: Het uilenkind
YTHAQ #15: Imperator Express
Inmiddels heb ik weer een paar albums meer gelezen en vertel ik je in deze update over het bijzondere album ALLEMAAL MONSTERS, waar veel van Tardi’s collega’s aan hebben meegewerkt.
Soms willen vrienden van me namelijk wel eens wat comics en albums kwijt en vragen dan of ik er nog iets aan heb. Ik ben dan altijd nieuwsgierig waar ze mee komen, dus zeg ik zelden nee tegen dit aanbod. Recent kreeg ik van mijn maatje Paul twee shortboxen met zijn oude comics. Veel JUNIORPRESS en MARVEL COMICS. Ook al is de kans dan groot dat ik veel van die Juniorpress-comics al heb, toch wil ik ze dan graag hebben. Het kunnen betere versies zijn dan de exemplaren die ik in de kast heb staan, of ontbrekende nummers zijn die een reeks compleet maken. Om het geluk te delen heb ik van de eerste short box een vlog opgenomen. Samen gaan we nu even door de verzameling heen.
En ander is een foto van mijn leestafel uit datzelfde jaar, waarschijnlijk uit maart. Die foto schiet geregeld door mijn hoofd, want die staat symbool voor de vele zondagen die ik toen lezend doorbracht. Soms blogde ik dat soort foto’s ook, maar niet vaak.
De laatste tijd registreer ik de strips die ik lees vaker, al zijn dit meestal foto’s die ik naar mijn maatje Paul app om te laten zien wat ik aan het lezen ben. Hij stuurt me ook weleens foto’s op van wat hij aan het lezen is. Zo houden we elkaar op de hoogte. Vroeger kwam ik minstens eens per week bij hem over de vloer, maar tegenwoordig wonen we niet meer in dezelfde stad bij elkaar om de hoek.
Dit soort foto’s helpen mij ook om bij te houden wat ik allemaal lees. Al hou ik het niet allemaal bij, en dat maakt de collectie onvolledig. Heeft het ook zin om alles bij te houden wat je leest? En als je de foto’s online zet, who cares?
Aangezien veel mensen zogenoemde haul-video’s plaatsen op YouTube, is het antwoord op die laatste vraag: best veel mensen, want die vlogs worden vaak goed bekeken. Ook leveren dat soort foto’s vaak likes op Instagram op.
Zelf kijk ik altijd de haulvideo’s van Sawyer Family Reviews. Elke week koopt James comics voor zijn kinderen en zichzelf en die neemt hij dan in een video door. Ik vind het leuk om te zien waar zijn oog op is gevallen. Ook kan ik dan meteen kijken of er iets voor mij tussen zit. Door die video’s ben ik bijvoorbeeld achter het bestaan van Marvels True Believers gekomen: herdrukken van klassieke Marvel-comics van slechts een dollar.
Toch twijfel ik eraan of ik vanaf nu het registreren misschien serieuzer moet aan gaan pakken. Om echt van alle strips en boeken die ik koop foto’s te maken en die eventueel online te publiceren. Het is een vorm van dagboeken, en een leuke manier om bij te houden wat ik lees. Natuurlijk is het ook een vorm van bezigheidstherapie, maar dat geldt eigenlijk voor het hele leven.
Daarom ben ik blij dat ik we elkaar spraken over haar nieuwe boek TAXI: VERHALEN VANAF DE ACHTERBANK en haar samenwerking met de Belgische scenarist Zidrou, waar ze BLOESEMS IN DE HERFST mee maakte.