Tag: YouTube

Categorieën
Film Media

Everything is Awesome

Het is heel moeilijk om negatieve dingen te negeren. Vaak komt dat omdat ik het er simpel niet mee eens ben en dan heb ik de neiging om dat ook te zeggen, ook al is dat eigenlijk een futiele bezigheid, want het is niet alsof je een ander overtuigt. En bovendien wordt de sfeer er zo niet beter op.

De wereld zit nu eenmaal niet in elkaar zoals ik zou willen en mijns inziens lopen er veel te veel idioten rond. Open inrichting Aarde noem ik deze planeet dan ook graag.

Toch is het weer eens tijd om mezelf eraan te herinneren dat er ook veel moois is in de wereld. Het leven is te kort om daar de aandacht niet op te richten en te lang om alleen maar met al die negativiteit bezig te zijn.

Je kunt je beter bezighouden met de dingen die je vrolijk maken en je energie geven. Een plek om dat te doen is het internet, daarom is het zo jammer dat sociale media een beerput van gezeur en meningen lijken te zijn geworden.

Ik vind dat we allemaal veel te veel onze meningen oplepelen online. Kijk, als het nu gaat om maatschappelijke zaken waar je het niet mee eens bent, by all means, laat dat weten. Misstanden moeten aangekaart worden en het liefste ook met een mogelijke oplossing.

Maar waar het smaakkwesties betreft, en laten we eerlijk zijn, online gaat het toch vaak om smaak en het gebrek daaraan, kunnen we onze mening gewoon beter voor ons houden.

Tenzij je iets wilt zeggen over wat je tof vindt, dat is wel leuk altijd om te lezen en te horen. Enthousiasme, yay!

Maar anderen laten weten dat je iets absoluut ruk vindt terwijl zij het wel leuk vinden… tja. Erg vermoeiend, onnodig en soms zelfs kwetsend.

Dirty Harry is een wijs man.

Vrij naar Dirty Harry zeg ik daarom:
Opinions are like assholes,
everybody’s got one.
And most of them are full of shit.

Er zitten net zo min mensen op je mening te wachten dan dat ze je kontgat willen zien, zeg maar.

Daarom vind ik het YouTube-kanaal CinemaWins zo grappig. Al jaren kijk ik heel graag naar het tegenoverstelde kanaal: CinemaSins met Everything Wrong With, maar als je daar te veel video’s van kijkt, lijkt het wel of ze tegenwoordig helemaal geen films meer kunnen maken, want overal valt wel wat op aan te merken.

Maar Everything Great About van CinemaWins weet zelfs de positieve kant van Batman & Robin in te zien. Ja, echt:

Zo wordt de miskleun van Joel Schumacher simpelweg een guilty pleasure. Een hele guilty one dan, maar toch.

En deze van X-Men: Days of Future Past is ook heel genietbaar. Patrick Stewart als Professor Xavier: huppa, puntje erbij. En zo moet het ook, want hoe goed past die acteur eigenlijk wel niet bij die rol? Toen ik als tiener alleen nog maar kon dromen van een verfilming van de strip X-Men, leek Stewart mij al perfect als Xavier.

https://www.youtube.com/watch?v=p5AqT-V91BU

Bij CinemaWins gaat het dus niet per se om slechte films waar we met veel moeite toch nog het positieve van inzien, het gaat gewoon ook om films die van zichzelf al tof zijn en zij leggen daar nog eens de nadruk op.

Not everything is misschien awesome, maar fuck it: Geniet van wat je tof vindt. Negeer de rest zoveel mogelijk.

Categorieën
Bloggen Media Video

Ik ben fan van Justin Hall

Justin Hall in 2009. Foto: Joi Ito. Creative commons.

Justin Hall is een pionier van het web en van bloggen.

Justin Hall in 2009. Foto: Joi Ito. Creative commons.
Justin Hall in 2009. Foto: Joi Ito. Creative commons.

In de vroege jaren negentig begon hij een webpagina waarin hij interessante linkjes deelde: links.net genaamd. Als een van de eersten begon hij online over zijn leven te vertellen en daarin ging Hall heel ver: hij gaf zichzelf letterlijk en figuurlijk bloot. Hij deelde intieme details van zijn leven en dat van anderen, totdat hij een meisje ontmoette die daar niet van gediend was. In een emotionele vlog legde Justin uit dat hij niet langer online kun publiceren en hoeveel pijn hem dat deed.

Hall heeft altijd gelooft in de mogelijkheden van het web en werkte onder andere voor Wired. Ook reisde hij Amerika door om mensen bekend te maken met online publiceren zodat bijvoorbeeld ook geestelijk gehandicapten hun stem konden laten horen. Dit was allemaal in de jaren negentig, toen er nog geen blogsoftware bestond.

Ik bewonder Hall voor wat hij in die tijd heeft gedaan. Dat hij anderen enthousiast wist te maken voor het bloggen, maar ook dat hij zonder schroom zo openhartig online publiceerde. Daarin ging Hall veel verder dan ik ooit zou gaan.

Nu heeft hij een documentaire over zijn leven online gemaakt en die heb ik geboeid zitten kijken.

Categorieën
Bloggen

Wat ik leerde van mijn blogverleden

Ilustratie: Paul Stellingwerf

De afgelopen dagen heb ik mijn oude blog Mike’s Webs in deze site geïntegreerd. Een leerzame ervaring.

Het overzetten van een blogger blog naar een wordpress gaat op zich redelijk makkelijk met de juiste plugin. Ik gebruikte Blogger Imported Extended van Yuri Farina en die doet eigenlijk het meeste werk. Je drukt op de knop en posts, afbeeldingen en comments worden automatisch overgezet.

MIKE'S WEBSv2
Headerontwerp: Michael Minneboo.
Headerontwerp: Michael Minneboo.
Headerontwerp: Michael Minneboo.
Headerontwerp: Merel Barends.
Headerontwerp: Merel Barends.

Blogrestauratie
Maar dan begint het echte werk pas: de layout wordt niet altijd even goed meegenomen. Nu had het template van Mike’s Webs altijd al wat problemen dus dat kan daar ook de oorzaak van zijn. Vaak vielen de witregels weg in de nieuwe layout. Dat komt de leesbaarheid van de oude stukken niet ten goede, maar om al die blogposts te gaan editen is een enorme klus.

ZIekehond-tekening1
Illustratie: Paul Stellingwerf.

In ieder geval was ik al bijna een dag bezig om de categorieën van de ruim 700 blogposts in orde te maken. Toen ik in 2006 begon met bloggen, had blogger namelijk alleen maar tags, maar geen categorie-tags. Omdat ik op MichaelMinneboo.nl ‘strips’ als standaard categorie heb staan, werden alle oude blogposts daaronder geschaard. Ook als ze niets met het beeldverhaal te maken hebben.

Een ander probleem: de embedcodes van Youtube en Vimeo werden niet meegenomen. Die video’s moesten dus worden opgezocht en er opnieuw in worden gezet. Voor zover ze nog online stonden. Zelf ben ik een enkele video die ik vroeger gemaakt heb kwijtgeraakt omdat ze simpelweg van Blip.tv of Google Video verwijderd zijn. Google video is er al een paar jaar geleden mee opgehouden.

Maar dat soort problemen vergeet je meteen weer, ik neem vooral positieve dingen mee van deze ervaring.

1. Je blog is je geheugen
Het was erg leuk om weer eens door die oude blogposts te bladeren. Ik was al veel vergeten, dus een hoop kwam weer terug toen ik met de artikelen bezig was. Good memories! Een blog is een archief van je verleden en een levend geheugen. Oudere blogposts hebben vooral voor de blogger veel waarde en voor mensen die met een zoekmachine op de site terechtkomen en in een specifiek onderwerp geïnteresseerd zijn. Reguliere bezoekers gaat het vooral om wat je vandaag of gisteren geplaatst hebt.

2. Bloggen gaat om het nu
Er zaten aardig wat aankondigingen en voorbeschouwingen tussen mijn blogposts. Zoals ‘ik kijk uit naar de nieuwe Iron Man-film’ of ‘binnenkort een expositie over…’ Die aankondigingen hebben maar een beperkte waarde: ze informeren de bezoeker op dat moment, maar zodra het event voorbij is, heeft zo’n blogpost minder nut. Alleen nog als onderdeel van een spoor van interesses. Recensies, interviews en achtergrondartikelen hebben op de lange termijn een grotere waarde dan aankondigingen.

3. Vroeger werkte ik meer samen
Het viel me op hoe ik de begindagen van mijn blogcarrière veel meer gastauteurs op mijn blog toeliet en zelf ook bij anderen publiceerde. Er was een interessante kruisbestuiving van bloggers. Zo had ik een tijdje de rubriek De perfecte zondag, waar bloggers een aflevering voor schreven om te vertellen hoe die perfecte zondag er voor hen uitziet. Ik denk dat dit – voor mij althans – veranderde toen personal branding een ding werd. Opeens ging het bloggen om het promoten van ‘mijn merk’ en wat ik ‘voor de klant kon betekenen’. Eigenlijk vind ik dat oude community gevoel onder bloggers erg prettig. Personal branding is onder invloed van sociale media ook te ver doorgeslagen. Ik ben er geen fan meer van.

4. Je blog is een spiegel
Het viel me ook op dat sommige typen blogposts uiteindelijk uitgroeien tot aparte categorieën of rubrieken. In 2010 begon ik met een apart fotoblog, maar eigenlijk maakte ik vanaf het begin al blogposts die daaronder vallen. Hetzelfde geldt voor de rubriek Filmframes en over Spider-Man schreef ik allang voordat ik de rubriek Spidey’s web begon. Ik denk dat je soms opeens een lijn ziet in een bepaald soort blogposts en dat het dan een rubriek wordt. Wat dat betreft blog is dus al negen jaar consistent en komen bepaalde onderwerpen telkens weer terug. Mijn blog zegt dus heel veel over wie ik ben, waar ik mee bezig ben en wat mijn bezighoudt. En eigenlijk verander ik niet zo veel in de loop van de tijd.

Dat gezegd hebbende:

5. Vroeger was ik persoonlijker
Het is waar: hoewel ik onderwerpen op een persoonlijke wijze benader, wat mijn artikelen dus een eigen stem geeft, vind ik, is het wel zo dat ik vroeger meer vertelde over wat ik meemaakte en wat er in mijn hoofd omging. Dat viel me op toen ik die oude blogposts uit 2006 en 2007 weer terug las. Tegenwoordig ben ik voorzichtiger met wat ik wel en niet in het openbaar deel.

Ik vind het fijn dat alle blogposts nu weer samen zijn. Hoewel ik vijf jaar geleden dus overstapte naar wordpress voelde het altijd raar als ik wilde linken naar een oudere blogpost en dat dit artikel op een andere site stond. Mike’s Webs is net zo goed een deel van mijn verleden als wat ik nu publiceer. Er zitten ook minder goede blogposts bij, maar ook die horen thuis in mijn verhaal.

Na deze ervaring zal ik het blog Daily Webhead ook gewoon in deze site opnemen, want dan is mijn verhaal compleet. Dat zal nog eens ruim 1100 posts toevoegen aan de ruim 2200 die nu al op deze site staan.

Tot slot, wat ik vooral weer besefte bij het doorspitten van de oude blogposts is dit: ik heb ontzettend veel lol beleefd aan het bloggen en online publiceren. En dat maakt al die energie en tijd die ik erin heb gestoken meer dan de moeite waard.

Categorieën
Film Video

Te gekke Beverly Hills Cop promo

Eddie Murphy heeft een zeer herkenbaar lachje. Daar kun je leuke dingen mee doen, bewijst deze promo voor de Beverly Hills Cop-films.

Omdat ik geen televisie meer kijk zie ik een stuk minder promo’s van films en tv-programma’s. Gelukkig is er altijd nog YouTube dat vol staat met prachtige promo’s, zoals deze voor de Beverly Hills Cop trilogie:

Via Eric van der Woude, mijn collega bij Schokkend Nieuws.

Categorieën
Film Filmrecensie Video

VoorDeFilm: Clerks II (2006)

In deze aflevering van VoorDeFilm leg ik uit waarom Clerks II een van mijn favoriete films is en wat ik zo tof vind aan de films van Kevin Smith.

VoorDeFilm is een kanaal op YouTube waar een vaste groep filmkenners wekelijks inleidingen geeft op oude en nieuwe films, van arthouse tot blockbuster. Ze zetten uiteen waar de films over gaan, hoe deze tot stand kwamen en waarom ze absoluut het kijken waard zijn.

Categorieën
Video

Liever in één long take

Illustratie: Merel Barends

De laatste tijd probeer ik video’s in een long take op te nemen zodat ik de opnames niet meer hoef te monteren.

michael-insert-tijdens-24hcdAl langer dan ik blog maak ik video’s. Eerst op de kunstacademie, later voor Intermediair en weer later voor diverse opdrachtgevers. Ik publiceer ook veel zelfgemaakte video’s online, die ik puur voor de lol maak. Interviews met markante persoonlijkheden, bloggers en vooral veel stripmakers. Het blijft fascinerend om tekenaars aan het werk te zien en het blijft leuk om anderen daar deelgenoot van te maken.
Monteren kost echter veel tijd. Ik ben gauw een halve dag of meer aan een video kwijt. Dat kan ik me niet altijd permitteren omdat ik eigenlijk met andere dingen bezig hoor te zijn. Ook worden sommige video’s gewoon niet zo goed bekeken, zoals de Zoo City-serie. Daar zijn maar een paar belangstellenden voor.

Daarom draai ik de laatste tijd steeds vaker een video in één take. In één lange opname probeer ik eigenlijk hetzelfde te doen als wanneer ik een reportage zou monteren. Soms lukt dat heel aardig, zoals dit atelierbezoek bij Cees Franke. Nu kan Cees ook goed en duidelijk over zijn werk vertellen, dus dat scheelt de helft.

Het is een leuke uitdaging om een video in één keer op te nemen. Het verhoogt mijn concentratie en terwijl ik door de lens kijk, probeer ik nog beter de omgeving in de gaten te houden dan wanneer ik een video draai die ik later ga monteren. Een goed voorbeeld hiervan is deze video waarin stripmakers Joe Prado en Ivan Reis aan het tekenen zijn. Ik probeer zo veel mogelijk het ontstaan van de tekeningen die ze maken te laten zien terwijl ik tussendoor iets van de sfeer in stripwinkel Henk probeer weer te geven. Natuurlijk kun je die opnames ook monteren en de acties indikken, maar door alles realtime te laten zien, inclusief herkadrering, krijg je mijns inziens nog beter een idee van hoe het was om er live bij te zijn. In wezen is het een vorm van live, zij het dan later. Later live of zoiets.

En het mooie is: als ik die long take van 19 minuten heb gedraaid, kan ik hem direct op YouTube zetten en heb ik er geen omkijken meer naar. Daarna kan de hele wereld de mannen in actie zien.

Categorieën
Film Frames

Buck Rogers in the 25th Century: Nostalgische scifi

Reguliere avondjes televisiekijken behoren voorgoed tot het verleden in mijn leven. Behalve een specifiek programma op uitzendingvergist.nl, zat ik dit jaar veel YouTube te kijken. Fantastische nostalgische televisiemomenten leverde dat op, zoals Buck Rogers.

buckrogers_poster

buck-rogers-in-the-25th-century-screenshotZo zag ik de pilotaflevering van Buck Rogers in the 25th Century. Een serie die in Amerika tussen 1979 en 1981 op de buis was. Pas in 1985 en 86 zond Veronica Buck Rogers uit op de Nederlandse televisie. Bij het terugzien viel het me op hoe sympathiek acteur Gil Gerard overkomt en hoe sexy Erin Gray was indertijd.

Buck Rogers werd geproduceerd door de kort geleden overleden Glen A. Larson die ook verantwoordelijk is voor Knight Rider en Battlestar Galactica. Sterker nog: decors en special effects-shots uit Battlestar werden hergebruikt in Buck Rogers. Erg origineel is het overigens allemaal niet. De serie is natuurlijk een adaptatie van het verhaal geschreven door Philip Francis Nowlan, maar Larson haalt zijn mosterd ook deels uit Star Wars. Het robotduo Twiki en Dr. Theopolis is duidelijk afgeleid van R2D2 en C-3PO.

Ik vond het leuk om de pilot nog eens te zien, maar voelde niet meteen een prikkel om de rest van de serie ook weer te gaan kijken. Wel keek ik dit jaar veel Magnum PI, waar ik ook via YouTube weer opnieuw kennis mee maakte.

buck rogers-Syd Dutton
Prachtige matte painting van Syd Dutton uit de pilot.
buck_rogers
a multi-part Bill Taylor composite with people matted with actual mirrored LA skyscraper, a Syd Dutton painted cityscape and Lyn Ledgerwood’s miniature vehicles! Bron: nzpetesmatteshot.blogspot.com
buckrogers_bad_girl
De bad guy euh girl uit de pilot.

Waarom de rubriek Frames?
De verhalen die we lezen en zien maken net zo goed deel uit van onze levensloop als de gebeurtenissen die we in reallife meemaken. In de rubriek Frames verzamel ik stills uit de films (en soms tv-series) die ik heb gezien om zo die herinneringen te kunnen bewaren en koesteren.

Categorieën
Film Filmrecensie Video

VoorDeFilm: Batman (1989)

Het is 25 jaar geleden dat Batman van Tim Burton uitkwam. Een goede reden om de film te behandelen in de webserie VoorDeFilm.

onset89024VoorDeFilm is een kanaal op YouTube waar een vaste groep filmkenners wekelijks inleidingen geeft op oude en nieuwe films, van arthouse tot blockbuster. Ze zetten uiteen waar de films over gaan, hoe deze tot stand kwamen en waarom ze absoluut het kijken waard zijn. Het project is geesteskind van Menno Kooistra die de items vakkundig opneemt met green screen en daarna strak monteert.

23 juni 1989 ging Batman in première in de Verenigde Staten. In Nederland kwam de film pas op 13 oktober uit. Het was immers nog de tijd voor torrents, tegenwoordig brengt Hollywood zoveel mogelijk de films wereldwijd op hetzelfde moment uit. Ik zag Batman op 14 oktober als twaalfjarige en mijn leven was nooit meer hetzelfde. In deze geïmproviseerde bespreking poog ik uit te leggen waarom.

Overigens moet ik mezelf wel even corrigeren. Ik noem Anton Furst de art director van de film, maar hij was natuurlijk de production designer van Batman. (Dat krijg je ervan als je een recensie volledig ter plekke improviseert.)

Kijk vooral ook naar de andere introducties, want het begint al een mooie verzameling te worden, dat VoorDeFilm.

Categorieën
Spidey's web Strips

Spidey’s web: Fred Waugh was Spider-Man

Nicholas Hammond mag dan de hoofdrol hebben gespeeld in de televisieserie The Amazing Spider-Man, eigenlijk was het Fred Waugh die het Webhoofd gestalte gaf.

fred_waugh_spider-manFred Waugh (1932-2012) was een stuntman met een lange staat van dienst. In de jaren zeventig deed hij ook de stunts in de tv-serie over Spider-Man. Wanneer we Spidey in actie zien komen, zit dus eigenlijk Fred in het kostuum en niet Hammond. Die deed alleen de scènes waarin ook geacteerd moest worden.

Hammond zei hier het volgende over in dit interview met LA Times:

Truth be told, the only times that I can remember actually wearing the suit was when it was a scene with another actor. I did always say that [stuntman] Freddy [Waugh] — bless his heart — was really great at climbing up and down the building, but he was no more an actor than I was a circus performer. I said, “It’s not fair to the other actors to play these scenes and do dialogue with Freddy. I would always come in and do whatever action is involved when there is going to be dialogue. I wore the costume quite a lot in the pilot.

Hammond en Waugh hadden allebei een andere visie over hoe Spider-Man bewoog. Terwijl de acteur ervoor koos om zijn alter ego zo normaal mogelijk te laten bewegen, wilde Waugh er juist een menselijke spin van maken:

This was something that I wasn’t completely happy about. Freddy had this idea that he should move with these spider-like moves. Which was something I wasn’t totally comfortable with. We had to compromise a bit. I think even to this day, in my eye there’s a difference between the way Freddy moves and the way I do. In my mind the only time that it’s justified for him to move like a spider is when he’s trying to intimidate his enemies into thinking that he’s a creature. In some of the fight scenes, I think Spider-Man seems to convince his adversaries that he’s got some powers that he doesn’t actually have. But in the scenes where Spider-Man is just standing and talking to someone, I would just stand there and talk. He’s an absolutely average guy who is no different from you or anyone else except when he needs to use his skills and then he seems to become 10 times stronger than any other person on the street. And he can also jump up and hold on to the ceiling.

fred_waugh_spider-man2Spiderman-at-Caltech_curse_rava

Achter de schermen
Helaas heb ik nog geen interviews kunnen vinden waarin Waugh over zijn rol als Spider-Man spreekt en aangezien de beste man in 2012 op 80-jarige leeftijd overleed, kan in het hem zelf nooit meer vragen. Wel vond ik deze toffe opnames op YouTube die Waugh aan het werk laat zien tijdens opnames van de televisieserie. Je kunt meteen goed de wah-wah-gitaarmuziek uit de serie horen:

Overigens was het niet Fred Waugh maar Danny Seagren die als eerste het Spider-Man-kostuum op televisie droeg. Seagren speelde het webhoofd namelijk in de korte Spider-Man-items in het educatieve kinderprogramma The Electric Company. Zie hier de afleveringen op YouTube.

Categorieën
Boeken Video

Video: Brands bezoekt Büch biograaf

Eva Rovers schrijft op dit moment de biografie van Boudewijn Büch. Nog steeds vind ik hem een fascinerende figuur.

De enige keer dat ik Boudewijn Büch in real life zag, was toen hij door de Spuistraat fietste. Hij had een grote doos vol boeken op zijn fiets, afgehaald bij zijn vaste leverancier Atheneum Boekhandel. Ik kon de neiging om hem aan te roepen onderdrukken. Gelukkig maar want dat zou wel een beetje vreemd zijn geweest. De schrijver/dichter/televisiepresentator/fantast kende mij immers niet. Een paar maanden later was hij dood.

Ik heb Büch altijd een fascinerende figuur gevonden en las zijn boeken graag. Al moet ik daar wel bij zeggen dat ik vaak niet vrolijk werd van zijn verhalen. Integendeel. Genieten deed ik ook van zijn tv-programma’s. Een markante figuur als Büch, iemand die gefascineerd naar een botje van een Dodo kan staren of als een kwajongen stiekem de kist van Goethe aanraakt als blijkt dat het alarmsysteem uit staat, mis ik op de Nederlandse televisie. De man leefde met passie en volgde koortsachtig zijn fascinaties.

Er staat geen enkele uitzending van De wereld van Boudewijn Büch op uitzendingvergist.nl, gelukkig is iemand zo aardig geweest om veel afleveringen op YouTube te plaatsen. Over ongecoördineerd media-aanbod gesproken.

Nu we het daar toch over hebben: Wim Brands gaat geregeld op bezoek bij schrijvers en deze interviews staan gewoon op de site van de VPRO. Noem mij gerust een fan van Brands. Boeken is een van de weinige programma’s van de NPO die ik tegenwoordig nog kijk. Een interviewer en een schrijver aan tafel en dan lekker een half uur praten over boeken. Mooier kan bijna niet. In het tijdperk van tweets, snelle facebookberichten en oppervlakkige schreeuwtelevisie is Boeken met Wim Brands een oase van rust en contemplatie.

Recent bezocht Brands Eva Rovers die al twee jaar druk is met het schrijven van de biografie over Büch. Het duurt nog minstens zo lang voordat het boek af is. Nog even wachten dus. Ondertussen vermaak ik me met Boeken en oude afleveringen Büch.

Camerawerk en montage: Menno Kooistra.

Categorieën
Spidey's web Strips

Spidey’s web: Superwas

Een nieuwe aflevering met het thema kostuumdrama. Als superheld kun je natuurlijk niet je kostuum bij de stomerij afleveren of deze in een wasserette in de machine stoppen. Of wel?

Er zijn opvallend veel Spider-Man-verhalen waarin we Peter een wasje zien doen. Hij wast zijn kostuum natuurlijk thuis, meestal met de hand. Waarschijnlijk is hij bang dat de kleuren van zijn kostuum zullen afgeven op de rest van de was.

ASM-255-kostuumwassen
Uit Amazing Spider-Man #255. Tekst: Tom DeFalco. Tekeningen: Ron Frenz.

Overigens is dat Spider-Man kostuum wassen een running gag die door verschillende schrijvers is opgepikt. Denny O’neil maakte het overigens wel erg bont in Amazing Spider-Man #213. Peter denkt lekker goedkoop zijn eigen zeep te maken en wast zijn Spider-Man pak daarin. De resultaten steken echter bleekjes af bij de verwachtingen:

ASM-213-06ASM-213-10
Pagina’s lang slingert hij door New York in zijn uitgebleekte kloffie om daarna maar snel weer een nieuw pak in elkaar te zetten.

Volgens Sam Raimi, die drie Spider-Man-films regisseerde, kan Peter Parker net zo goed zijn Spidey kostuum wassen in een wasserette, zoals we in Spider-Man 2 kunnen zien. Raimi maakt van de gelegenheid gebruik om zijn hoofdrolspeler een beetje voor aap te zetten doordat het kostuum inderdaad afgeeft op Peters witte was.
Het is trouwens opvallend hoeveel YouTube video’s er zijn met het thema Spider-Man en wassen. Overigens betreft het vooral flauwe grappen.

Realisme
Het doen van de was is een zeer alledaagse bezigheid. Door dit soort zaken in de Spider-Man-verhalen te vermengen, geven de schrijvers van Marvel ze een realistisch tintje. Hetzelfde geldt voor scènes waarin Peter Parker te maken krijgt met burengerucht, momenten waarop de huurbaas aanklopt voor de achterstallige huur en die keren dat Peter Parker tijd heeft om een hapje te gaan eten en blijkt dat zijn koelkast alleen nog maar beschimmeld brood bevat omdat hij door alle drukte geen tijd heeft gehad om boodschappen te doen:

Ook uit ASM #255.
Ook uit ASM #255.

 

Categorieën
Film

De synthesizer-sound van Harold Faltermeyer

Zou Harold Faltermeyer nog leven, vroeg ik me van de week af. Faltermeyer maakte furore in de jaren tachtig als componist van soundtracks van films als Beverly Hills Cop (I+II) en Top Gun. Het thema Axel F is misschien wel het bekendste dat hij ooit gemaakt heeft: probeer het synthesizerdeuntje maar eens uit je hoofd te krijgen als je het weer eens hebt gehoord. Eigenlijk geldt dat voor wel meer van Faltermeyers werk. Catchy tunes met een stevige hook. Zoals het hoort eigenlijk.

beverly hills cop 2 logo

De soundtrack van Beverly Hills Cop II (Tony Scott, 1987) zat een lange tijd in mijn hoofd tijdens mijn vroege, jeugdige dagen. De film zag ik tig keer. Ik was er als kind dol op. Eigenlijk zou ik de musical score graag op cd willen hebben, maar voor zover ik weet is die nooit uitgebracht. Van de film bestaat wel een collectie – zeer gedateerde – songs, maar die heb ik al en draai ik eigenlijk nooit. Maar in de synthesizers van Faltermeyer heb ik de laatste tijd ontzettend zin.

beverly_hills_cop_2_shoot_it

Gelukkig biedt ook hier het web uitkomst. Er staan tracks van Beverly Hills Cop II op YouTube. Sommige lijken uit het geluidsspoor van de film geknipt waarbij achtergrondgeluiden en dialoog digitaal zijn uitgefilterd. Soms hoor je nog wat geluidseffecten op de achtergrond.

Toch jammer dat die soundtrack van Faltermeyer nooit is uitgebracht. Nou ja, doen we het voorlopig met YouTube.

Overigens leeft Faltermeyer nog. Hij woont tegenwoordig in München. Jarenlang maakte hij geen Hollywoodsoundtracks, maar Kevin Smith strikte hem in 2010 voor zijn film Cop Out.