En mocht je zelf ook nog een nare ervaring hebben opgedaan met de douane/beveiliging op Schiphol, laat dat dan vooral onder de vorige vlog weten: https://youtu.be/96GbGnpKRYc
Heb jij ook nare ervaringen met de douane op de luchthaven? Ik hoor het graag van je in de comments. Alvast bedankt!
Ik heb heel aardige mensen ontmoet die allemaal perfect Engels spraken. De straten waren schoon in het centrum, en de eilanden met typische Zweedse architectuur waren prachtig. Het is niet moeilijk verliefd te worden op het landschap daar. Zoveel natuur en open water.
Stockholm is gebouwd op meerdere eilanden, en dat geeft de stad een uniek uiterlijk en karakter. Het meest was ik gecharmeerd van de kleine Zweedse huizen, maar er stonden ook enorme panden.
Mama Mia
Het bezoek aan het Abbamuseum was leuker dan ik had gedacht. Ik wist niet zo veel over deze band, maar de liedjes zitten al jaren in mijn hoofd. Ze zijn immers heel goed geconstrueerd en je hoort ze nog vaak. Eigenlijk is Abba altijd wel in mijn leven aanwezig geweest. Mijn moeder luisterde het vaak vroeger, en ieder nieuwjaar begint met ‘Happy New Year’ van de band.
Het Abbamuseum is een prijzige attractie, maar is zeker een bezoek waard. Er is veel interactie in het museum: je kunt van bepaalde liedjes zelf de audiomix maken, wat het werk van een producer en een engineer een beetje duidelijker maakt. Ook ik deed de karaoke, en zong mee met Waterloo. Dat nummer had ik nog nooit gezongen, dus de tekst ging er niet helemaal vlot uit. Maar is dat ook niet de bedoeling van karaoke?
Ook hebben ze de studio waar veel albums zijn opgenomen nagebouwd. En de audiotoer is heel volledig.
Gisteravond na terugkomst meteen een vlog gemonteerd over mijn favoriete winkel in Stockholm. Een sciencefictionboekwinkel vol met geeky dingen. Man, wat een heerlijke plek. Als ik nu naar Stockholm zou kunnen verhuizen, dan wil ik daar werken. De hele dag over strips, sciencefiction en horror praten met klanten, hoe cool zou dat zijn? Dan moet ik natuurlijk wel Zweeds leren. Dat lijkt me nog niet zo heel makkelijk. Woorden klinken heel anders dan dat ze geschreven staan bijvoorbeeld. Toch kun je redelijk makkelijk menukaarten en verkeersborden lezen.
Fotografie
Mooie kunst gezien in het fotomuseum. Vooral het werk van Lars Tunbjörk kon mij bekoren. Deze fotograaf legde met veel humor het leven in Zweden vast. Veel foto’s maakte hij met een flits, wat soms een hyperrealistisch effect geeft.
De expositie gaf een mooi beeld van het alledaagse leven in dit land, wat ook na een paar dagen bezoek natuurlijk nog een mysterie is. Al is het wel een mysterie dat ik in de toekomst wil proberen te ontrafelen.
Dit berichtje kwam ik in VPRO gids #7 (2016) tegen:
Hoe tof is dat? Op je honderdste nog eens gaan bloggen zoals Dagny Carlsson! En waarom ook niet?
Wat ik zo grappig aan dit bericht vind is dat je dus nooit te oud bent om aan iets nieuws te beginnen. Ook lijkt het mij erg interessant om zo’n blog te lezen om op die manier een beeld te krijgen van hoe het leven van een hoogbejaarde er eigenlijk uit ziet. Goed, het is maar de ervaring van een vrouw, en bovendien ook nog een zeer actieve bejaarde, maar je moet ergens beginnen.
Dat is immers het mooie aan bloggen: dat je iemand beter leert kennen en kennis maakt met nieuwe belevingswerelden.
Hoe persoonlijk en hoe vaak?
Blogs die een persoonlijk tintje hebben zijn wat mij betreft het interessantst om te lezen. Toch twijfel ik zelf nog wel eens aan wat ik wel en niet wil delen met de wereld. Ik blog over strips, film en mediaverschijnselen, maar probeer dat altijd vanuit een persoonlijke invalshoek te doen. Toch vraag ik me de laatste dagen weer eens af of ik niet ook gewoon een leuke foto moet plaatsen van een fijn moment en of ik korte invallen weer zal noteren en publiceren. De frequentie van mijn blog ligt tegenwoordig redelijk laag – een drietal, viertal keer per week publiceer ik wat. Dat is minder dan een jaar geleden bijvoorbeeld. In ieder geval zijn dat vooral stukken die mijn profiel van (strip)journalist passen.
Soms zit er aan te denken om meer stripmateriaal te plaatsen, een beetje zoals op Tumblr gebeurt, maar dan wel met iets meer tekst en uitleg dan alleen maar een afbeelding plaatsen voor de afbeelding. Maar dan denk ik weer aan de grote hoeveelheid die we collectief dagelijks online knallen en de vele egodocumenten die het web al telt, en besluit ik het toch maar weer niet te doen.
Eeuwig twijfelen, dat is voor mij ook bloggen.